de planning is rond!
Als we aankomen in Las Vegas moeten we eerst onze SUV ophalen en dan richting “the Strip” waar we de eerste 2 nachten verblijven in het Paris LV.
Donderdag wordt een druk dagje, dan moeten we van alles gaan halen voor het kamperen, want we kunnen niet alles meenemen van hier.
Bovendien ziet het zwembad van Paris er erg leuk uit, dus die willen we ook even uitproberen, en we gaan de eifeltoren beklimmen, scheelt weer een vakantie naar Parijs, en als je in Las Vegas bent dan moet je ook gokken dus het wordt druk! Maar als je gokt, krijg je ook gratis drank, dus dat is dan weer een meevaller!
Dan vanaf vrijdag gaan we reizen:
dag 1: Death Valley, overnachten bij Lake Isabella (500 km)
dag 2: naar Sequioa NP en Kings Canyon, overnachten in Cedar Grove (360 km)
dag 3: naar Yosimite NP), we gaan overnachten in Oakhurst in een hotel ivm beren. (210km)
dag 4: door Yosimite via de Tioga pas, het spookstadje Bodie naar Mono Lake, waar we gaan overnachten (285 km)
dag 5: naar Ely (lange rit, weinig te zien) (480 km)
dag 6:vandaag doen we Capitol Reef en overnachten ergens in de buurt (370 km)
dag 7: naar Goblin Valley, overnachten in de buurt (350 km)
dag 8:Aches NP, overnachten in Moab (147 km)
dag 9: we blijven in Moab en gaan Canyonlands NP bekijken (100 km)
dag 10: Van Moab gaan we naar de Mesa Verde en the Canyon of the Ancients (220km)
dag 11: vandaag gaan we naar Page, gaan hier de Antelope Canyon bekijken (400 km)
dag 12:van Page naar Chambers, via de Horseshoe Bend en de Canyon de Chelly (455 km)
dag 13:door het Petrified Forest naar de Theodor Rooseveltdam (392 km)
dag 14: vandaag de Apache trail, Lost Dutchman SP en Montezuma Casstle, overnachten in Sedona (360 km)
dag 15:van Sedona naar de Grand Canyon, waarschijnlijk een helicoptervlucht maken over de Grand Canyon (170 km)
dag 15: via Flagstaff (misschien over de route 66) naar Havasu Wildlife Refuge. Waarschijnlijk overnachten in Laughlin (480 km)
dag 16: terug naar Las Vegas.Dan nog 3 nachten in het Luxor.
Op 15 oktober landen we tenslotte weer in Brussel, dit is onder voorbehoud, als we een enorme jackpot winnen dan blijven we een paar dagen langer :)Lyan en Albert
Dinsdag 22-09-2009
Onze vakantie is vandaag begonnen!
Tegen 10 uur zijn we vertrokken richting Brussel.
Na een voorspoedige reis waren we tegen half 3 in Vilvoorde, vlakbij vliegveld Zaventem.
We hebben heerlijk gegeten bij een Egyptisch restaurantje.
De taxi is al besteld voor morgenvroeg, we moeten tegen 9 uur op het vliegveld zijn.
Ontbijten kan vanaf 6.00 uur, dus eerst even douchen, dan ontbijten en dan richting vliegveld. Onze eerste vlucht begint om 12.00. We vliegen naar Washington, daar hebben we 2 uur de tijd om over te stappen, vervolgens vliegen we naar Las Vegas. Daar landen we (als alles op tijd gaat) om 07.22 (Las Vegas tijd). Het is in Nederland dan 9 uur later!
Als we aankomen, dan moeten we onze auto nog halen, maar dat ging vorig jaar vrij snel dus dat zal dit jaar hopelijk niet anders zijn.
Dan naar het hotel: Paris Las Vegas.
Morgen wordt een drukke dag, maar we hebben er veel zin in!
Woensdag 23-09
Na een heerlijk ontbijtje zijn we tegen 8 uur met de taxi naar de luchthaven gereden.
Koffers inchecken en de veiligheids vragen beantwoorden en toen was het wachten tot het 12 uur werd.
Het vliegtuig naar Washington vertrok op tijd, alleen blijft het een lange zit!
Op Washington wisten we gelukkig nog waar de rookruimte was en daar hebben we even dankbaar gebruik van gemaakt.
Helaas is hier (in tegenstelling tot vorig jaar) geen gratis WIFI, dus we wachten even op free-wifi
We kregen een uur vertraging wegens technische problemen.
De verwachte aankomsttijd is 04.15 Nederlandse tijd, in Las Vegas is het dan 19.15 uur.
De auto (een rode Ford Escape) hadden we binnen een half uur en 10 minuten later stonden we al in de parkeergarage van Paris Las Vegas.
Inchecken bleek een verrassing: ze hebben geen rokers-kamers vrij. De mevrouw aan de balie heeft ons dus maar een upgrade gegeven, en wat voor 1!!!
We hebben nu een suite, met 2 badkamers, 1 met douche en toilet en 1 met een 2 persoons jacuzzi en toilet, een enorme flatscreen en half zicht op de strip. Ik lees net op de deur dat de maximum prijs voor deze suite 2950 dollar is, hahaha, en dat voor 79 dollar per nacht.
Het is in Nederland nu 10 uur in de ochtend, hier is het 1 uur ‘s nachts, dus we gaan maar slapen na 28 uur wakker te zijn geweest.
Morgen naar de walmart, kampeerspullen kopen.
Donderdag 24-09
Opgestaan om half 8.
Eerst maar even koffie gedronken op de kamer, tv erbij aan.
Toen naar beneden, naar het ontbijtbuffet.
Het hotel is helemaal in de franse stijl, franse muziek, lantaarnpalen, kleine steentjes op de grond. Ook erg leuk is dat ze hier, net als in het Venetian het plafond zo beschilderd hebben dat het lijkt alsof het lucht is, kompleet met wolkjes. Op deze manier is het midden in de nacht ook nog gewoon dag binnen.
Ook het ontbijtbuffet is in franse stijl: een groot plein met allemaal uitgiftepunten.
Eerst ga je langs de kassa, betalen en dan wordt je netjes opgewacht door iemand die je naar je tafel brengt. Vrijwel direct komt er een serveerster aan met een kan koffie die je in de bijbehorende halve liter mokken kan schenken, en enorme glazen jus worden ook aangesleept.
Dan mag je zelf aan de wandel, brood in allerlei soorten, een eitjesbuffet, spek, worstjes, gebakken aardappelen, een fruitbuffet, een flensjesbuffet, zoete broodjes, kortom teveel om op te kunnen eten! Alles was even lekker, dus de keus was behoorlijk moeilijk en dit moet je eigenlijk niet elke dag doen 🙂
Toen maar op zoek naar de walmart, want morgen gaan we echt aan de rit.
Onderweg zagen we dat het 98 graden is, vertaald is dat 37 graden celcius!
Bij de walmart was het even zoeken, maar we hebben praktisch alles kunnen kopen.
Het zal echter wel wennen worden van een suite in een tentje.
Na de walmart nog maar even naar de outlet store, op zoek naar wat koopjes, wat ten dele gelukt is, de rest kopen we wel aan het eind van de vakantie als we hier 3 dagen zijn. We kwamen bij de outlet ook nog 2 leuke nederlandse dames tegen die vanaf nu het verslag ook gaan meelezen.
Nu is het half 4 hier, Albert heeft de was in de Jacuzzi gegooid, en nu gaan we naar de pool!
Het is nu de volgende dag, 7 uur ’s morgens.
We hebben gisteren lekker aan de voet van de Eiffeltoren in de zon gelegen, maar goed dat er water was want het was behoorlijk warm.
Na het zwembad hebben we in de jacuzzi gelegen, hahaha wat een schuim maakt zo’n ding!
‘s Avonds hebben we niet zoveel meer gedaan, gezocht naar een buffet waar de rij niet zo groot was (overal staan enorme rijen) en na het eten hebben we gekeken naar de voorstelling van de Sirens of TI, een geweldige show met veel effecten die gegeven wordt in het “meertje” voor Treasure Island.
Blijkbaar krijgen we nu last van ons slaaptekort van gisteren want we zijn zelfs zonder te gokken direct op bed gegaan en hebben goed geslapen!
Morgen begint de reis!
Vrijdag 25-09
Vandaag hebben we afscheid genomen van onze suite, het zal wel wennen worden in een tentje, haha, wat een verschil!
Na weer een heerlijk ontbijt (je weet gewoon niet wat lekkerder is) zijn we tegen 9 uur vanochtend vertrokken.
Vanuit Las Vegas door de Death Valley naar Lake Isabella, Californië.
We wiste dat het warm kon zijn in de Death Valley, en dat klopte helemaal! 104 graden volgens onze auto.
Death Valley is de heetste, droogste en laagste plek van heel Noord-Amerika. Ondanks dit afschrikwekkende imago, is dit Nationale Park erg populair bij natuurliefhebbers. De vallei bevindt zich voor een belangrijk deel beneden het zeeniveau, en wordt omringd door hoge bergtoppen die vaak met sneeuw zijn bedekt.
De unieke flora en fauna hebben zich aangepast aan de extreme omstandigheden. Je vindt hier prachtige zandduinen, uitzonderlijk mooie rotsformaties, schitterende woestijnlandschappen, kraters en ook plekken met culturele achtergronden
Eerst hadden we zoiets van snel doorrijden, dit is wel heel dor, maar na een tijdje werd het toch wel mooi, enorm groot en er groeit praktisch niets.
We zijn inmiddels op onze eindbestemming voor vandaag: Lake Isabella.
We zitten hier op een KOA camping, met op de achtergrond de bergen.
De tent stond er zo, ondanks de 2 budweisers die we van te voren hadden opgedronken omdat we het zo warm hadden.
Er zijn wc’s en douches, dus dat scheelt weer. Niet elke camping in Amerika heeft douches 🙂
Ook hebben we hier internet dus eindelijk kunnen de verslagen erop.
Morgen gaan we naar Kings Canyon en Sequioa NP.
We proberen weer een camping te vinden met internet zodat de verslagen per dag erop kunnen.
Zaterdag 26-09-2009
De dag begon geweldig!
Albert was zo blij met z’n Coleman brander, gekocht bij de Walmart, Las Vegas.
Gisteravond was hij meer dan een half uur bezig geweest om het ding aan de praat te krijgen en hij was tot de conclusie gekomen dat hij kapot was. Ik heb toch maar even de gebruiksaanwijzing gelezen, en toen brandde hij binnen 2 minuten. 🙂
Dus zou er toch koffie komen. We hadden koffie gekocht, volgens Albert instant, maar niet echt dus 🙂 Bij de buren maar even een filter geleend, die deed het goed bij het eerste kopje, en bij de tweede scheurde hij. Dus geen koffie voor mij 🙁
Tent ingepakt en op weg naar Kings Canyon en Sequioa NP.
Het waren niet veel miles, maar de weg was erg bochtig en we gingen steeds hoger!
Al met al duurde het toch best wel lang voordat we in Sequioa waren. Ik maakte nog even een kaartleesfout, waardoor we een behoorlijk stuk zijn omgereden
Op weg naar Sequioa kwam er nog een beest over de weg gewandeld, mooie foto gemaakt. We dachten zelf dat het een wolf was, maar toen we koffie zaten te drinken in Camp Nelson kwamen we een man tegen die jaagde op beren en herten, dus hem maar even gevraagd wat we nou eigenlijk op de foto hadden. Het bleek een coyote te zijn.
Ook hebben we kuddes eekhoorns gezien, ze vliegen aan alle kanten langs de auto. Een was heel groot en zat lekker te knabbelen aan een nootje, helaas zijn de foto’s niet echt geweldig. Je neemt ze vanuit de auto en inzoomen is soms lastig. Bovendien zijn ze direct weg zodra ze doorhebben dat je er naar kijkt!
In Sequioa staan dus Sequioa bomen (verrassend), het zijn een soort coniferen, maar dan in Amerikaanse maten (HUGE) De grootste sequioa is de Sherman Tree, met een omtrek van 31 meter en 86 meter hoog! Om er te komen is er een pad naar beneden. Eerst wordt je op de parkeerplaats gewaarschuwd dat je geen eten in de auto mag laten ivm beren, maar we dachten het is zo druk op de parkeerplaats, en bovendien hebben we nogal wat eten in de auto, dus de gok gewaagd en op naar de Sherman tree.
Het pad naar beneden was een leuke wandeling, naar boven was het een uitputtingsslag, ik was volledig buiten adem en we hebben wat rustpauze’s ingelast.
Onderweg naar beneden zat er nog een knabbel-eekhoorntje, erg mooi op de foto gekomen, eenmaal boven zat er nog 1 (maar dan een gewone met mooie staart), dus die ook gefotografeerd.
De parken (eigenlijk is het er 1 met 2 namen) zijn geweldig mooi, enorme bomen, gigantische rotspartijen, kabbelende beken, een genot om doorheen te rijden.
Het enige nadeel blijft ook hier dat er echt beren zijn. Terwijl er niet gejaagd wordt zijn we toch verschillende rangers tegen gekomen met een geweer op de rug. Ze waren duidelijk op zoek naar waarschijnlijk een lastige beer.
Met dit in het achterhoofd en omdat het steeds later werd, zijn we toch maar doorgereden naar Sanger, en daar hebben we een hotelletje genomen.
Al met al een zeer geslaagde dag.
Morgen gaan we richting Yosimite, ook daar wordt het een hotel, die is al geboekt.
Zondag 27-09-2009
We waren al vroeg wakker, dus een broodje, koffie en jus en om 7 uur zaten we in de auto.
Eerst getankt, en dat is een belevenis op zich! Eerst ga je bij een pomp staan die de benzine heeft die jij nodig bent (ze hebben erg veel soorten en je moet wel de goede hebben) Dan ga je naar binnen en vertel je aan welke pomp je staat en je geeft je credit-card af. Dan zou je denken dat je kunt tanken, maar niets is minder waar! Bij elk tankstation moet je iets anders doen, de ene keer een knopje indrukken, ergens anders weer een handeltje overhalen, en ga zo maar door. Ik zit elke keer weer te lachen, en vaak moet Albert weer naar binnen om te vragen wat er nu weer moet gebeuren.
Onderweg naar Yosimite zagen we enorme sinaasappelplantage’s links en rechts van de weg. En waar geen sinaasappels stonden, daar stonden druiven!
Het landschap was vrij vlak, met in de verte de bergen.
Dat veranderde vrij snel in bergwegen, het stijgt vrij snel en weer erg veel bochten. Die Amerikanen moeten hier wel gek worden, ze zijn gewend aan kilometers rechte weg met af en toe een heel flauw bochtje.
Al eerste wilden we de Yosimite Mountain Sugar Pine Railroad bezoeken. Dit is een stuk smalspoor uit het houtvestersverleden. Er reden stoomtreinen die de gekapte bomen omhoog brachten ter verwerking. De laatste trein reed in 1931, toen was alles kaal gekapt. Het bos wat er nu staat is ontstaan uit de zaden die er zijn blijven liggen en het is niet ouder dan 80 jaar.
Nu ligt er 4 miles spoor, en ze hebben 2 stoomtreinen uit ongeveer 1920 die 3x per dag toeristen laten proeven aan een stukje verleden.
Er rijdt ook een dieseltrein maar wij hebben netjes gewacht op de stoomtrein van 11.00 uur. We waren wat vroeg, maar met Amerikanen is het best gezellig kletsen. Ook vertellen ze graag over “hun” park. De mevrouw van de tickets vond het vervelend dat we zo lang moesten wachten (het was 09.20) dus ze bood ons 2 bekertjes koffie aan ……..van een halve liter elk!!!!
We hebben nog even rondgekeken, er was een museumpje met geweldig leuke dingen, oude telefoons, was machine’s, ovens, enz…
Om 11 uur ging onze trein, en dat is een hele happening, stoomfluit, en bel en behoorlijk veel lawaai voordat de trein in beweging komt. Maar het was weer de moeite waard!
Om 12 uur waren we terug op het startpunt en toen weer in de auto, een paar miles verder begon Yosimite. Yosimite is een van de drukst bezochte parken in Amerika, in 2007 kwamen er 3,5 miljoen bezoekers. Het maakt deel uit van de Sierra Nevada bergketen. Bepaalde delen zijn tijdens de winter gesloten en de Tioga-pas is zelfs maar een paar maanden per jaar open. De rest van het jaar is hij gesloten wegens sneeuwval.
We gingen naar Mariposa Grove, ook daar staan oude Sequioa’s. We hebben ze niet allemaal gezien want de hele trail is 6 uur lopen.
We zijn dus een stukje het park ingegaan, en hebben weer onze ogen uitgekeken…..Wat zijn die bomen GROOT!!!
Albert staat op de foto bij de fallen monarch, zo kun je zien hoe groot die wortels wel niet zijn. Ik sta ook tegen een boom aan en toen merkte ik pas hoe zacht de boom eigenlijk is. Je zou verwachten dat die stam keihard is maar dat is dus niet zo, ze voelen heel zacht aan.
Ook daar weer eekhoorntjes en ik heb er een mooie foto bij.
Helaas geen beren. Het was ook heel erg druk, en ze mijden mensen dus misschien morgen meer kans. Dan moeten we weer door Yosimite heen om bij de Tioga pas te komen, en op maandag is het veel rustiger in het park.
We zitten nu in een mooi hotel in Oakhurst, 16 miles van de ingang van Yosimite, dus morgen zijn we in ongeveer 20 minuten weer in het park, die we dan door moeten rijden om over de Tioga-pas te kunnen. We hadden trouwens niet later moeten gaan, want het zou best kunnen dat de pas dinsdag al dichtgaat: ze verwachten sneeuw.
Bovendien wordt het in het gebied waar we nu heengaan wat kouder: op dit moment verwachten ze -7 ‘s nachts in Utah. We blijven kamperen tot 2 graden, bij alles eronder gaan we in een hotel.
Morgen dus nog een warme dag, en vanaf dan wordt het dikkere kleding. En als we dan terugkomen in Nevada, dan kunnen we weer terug in zomerkleren.
Maandag 28-09-2009
Opgestaan tegen een uur of half 7, het hotel was incl. Continental breakfast.
Albert had me gewaarschuwd: stel je er niet teveel bij voor, waarschijnlijk is het een donut en koffie!
Maar dat viel erg mee, er waren plakjes brood, muffins, ontbijtburito’s, donuts, en je kon je eigen verse wafel bakken. Het beleg was wat karig: jam, honing, smeerkaas, boter en peanutbutter. Koffie en fruitsappen volop aanwezig.
Dus al met al hebben we toch nog wel lekker ontbeten.
Eerst naar de supermarkt om een zak ijs te kopen voor in de koelbox (dat doen we 1x per dag) en broodjes voor de hele dag.
Tanken en op weg naar Yosimite, waar we vrij snel waren.
Het was niet erg druk in het park, maar toch waren er genoeg auto’s.
We hebben praktisch geen wilde dieren gezien, 1 hertje op een parkeerplaats, kraaien en eekhoorns. Helaas geen beren en geen edelherten.
De toch was mooi, prachtige uitzichten, 1 waterval gaf nog een klein beetje water, maar we zijn niet ver bij de auto weg geweest, de parkeerplaats was erg rustig en we hebben overal in de auto eten liggen, en om dat er nu allemaal uit te halen…….
De grootste waterval, Yosimite falls, was al opgedroogd, dit is normaal voor de tijd van het jaar.
Ongeveer 2 weken geleden woedde er in Yosimite een grote bosbrand, er waren verschillende wegen afgesloten, dus het was niet eens zeker of we wel over de Tioga road konden, maar het is weer veilig, sommige bomen roken nog wat na, en er is een gigantisch gebied verwoest, het stomme is dat ze het zelf hadden aangestoken, dit doen ze dan om de flora en fauna te helpen. Deze keer is het dus een beetje mislukt!
Toen kwam de Tioga pas, behoorlijk hoog. Het hoogste punt is 3030 meter, 9945 foot.
Na de Tioga pas kwam Lee Vining, aan het Mono-lake
Het Mono-lake is een heel bijzonder meer:
Mono Lake is meer dan 1 miljoen jaar geleden ontstaan, het is een van oudste meren van heel Noord-Amerika. Het heeft een oppervlakte van ruim 150 km². Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Deze torens worden tufa’s genoemd.
Het ontstaan van de tufa’s
Gedurende het lange bestaan van het meer, zijn er grote hoeveelheden mineralen en zout vanuit de omringende bergen het water ingestroomd. De enige natuurlijke manier waarop het water weer verdwijnt, is verdamping. De mineralen en het zout blijven daarbij achter, en daardoor is het water nu 2,5 maal zo alkalisch en maar liefst 8 keer zo zout als zeewater.
Onder de bodem van het meer bevinden zich zoetwaterbronnen. Het zoete water bevat veel calcium, en dit vermengt zich met het zoute water in het meer. Het calcium verbindt zich met het zout, en deze combinatie slaat op de bodem neer in de vorm van kalksteen. Het duurt vele jaren voordat op deze manier een tufa is gegroeid. De torens in het zuidelijke deel van het meer zijn naar schatting 200 tot 900 jaar oud.
We zijn tot aan de tufa’s geweest, en hebben een paar foto’s gemaakt, het ziet er heel bijzonder uit, alleen is er 1 nadeel. Het meer stinkt!!! Echt heel vies! Je merkt het pas als je op 2 meter afstand bent. We zijn dus niet erg lang gebleven… 🙂
Omdat we toch in de buurt zijn hebben we een bezoek gebracht aan Bodie, een spookstadje vanuit de goudzoekerstijd. Hier is erg veel goud gevonden en in de glorietijd woonden hier 10000 mensen. Een groot deel is verwoest door een brand, een jogetje kreeg voor zijn verjaardag geen ijsje en toen werd hij zo boos dat hij naar huis ging en zijn matras aan heeft gestoken, praktisch heel Bodie is toen afgebrand.
Het is 1 van de weinige stadjes die nog in oude staat is, dat wil zeggen niet gerenoveerd. Er staan nog ongeveer 100 huizen.
We hebben hier rondgelopen, in sommige gebouwen mocht je naar binnen, leuke ervaring rijker!
Na Bodie zijn we op zoek gegaan naar een camping in Lee Vining, we wisten dat er 1 zat en daar zitten we dus nu. Tentje opgezet, hamburgers zelf gebakken op ons o zo goed werkende colemanbrandertje, broodje erbij, sla en als toetje citroencake.
Morgen wordt een lange dag, we moeten veel kilometers/miles maken om bij het volgende park te komen, onderweg is alleen Tonopah, een zilverdelfstadje, als we tijd hebben gaan we daar wel even kijken.
Ook gaat het weer omslaan, het kan best zijn dat het morgen sneeuwt op de Tioga pas en dan gaat hij dicht, we hebben dus gewoon geluk dat we er vandaag overheen zijn gegaan! Zowiezo is de voorspelling dat het ‘s nachts koud gaat worden dus we hebben al besloten dat odra het onder de 2 graden gaat, we een hotel opzoeken, maar eigenlijk is kamperen veel leuker, elke campeerplaats heeft een eigen picnickbankje en een bbq, en je hebt geweldige uitzichten, terwijl je in een hotelkamer opgesloten bent en er meestal weinig te zien is.
Morgen dus op weg naar canyonlands, dit moet in 2 dagen, lukt niet in 1.
Dinsdag 29-09-2009
Vandaag een lange rit gehad, we hebben iets meer dan 400 miles afgelegd, dat is ongeveer 700 kilometer. Albert zei we zijn vandaag niet verdwaald, want hij las de kaart! Er was niets te lezen, we moesten 3 x afslaan, in totaal een bocht of 30, de langste afstand zonder afslag of mensen in de buurt was 80 kilometer!!! En de hele weg zijn we misschien 25 auto’s tegengekomen
We waren al om 8 uur de tent ingekropen want het was koud aan het Mono-Lake, dus we waren vroeg wakker en we zaten om 7.15 in de auto. Eerst weer tanken en toen op weg naar Cedar City. Eerst nog langs de zuid-oever van het Mono-Lake gereden want daar staan andere tufo’s. We zijn niet te dicht bij het water geweest, ik had geen zin in die stank op de vroege ochtend.
Maar……we hebben wel iets geweldigs meegemaakt!
We hebben de Extraterrestrial Highway gereden, bekend om de UFO-waarnemingen. Dit ligt vlak naast een area 51 gebied, waar het leger testen doet.
En wat gebeurde er? Ja hoor, er was net een UFO geland, blijkbaar deed hij het niet meer want ze hadden hem al opgehaald ter reparatie…we hebben dus maar even een foto gemaakt! In een restaurantje ernaast even een alienburger gegeten, lekker hoor!
De weg was lang en in Amerika leggen ze kermis wegen aan, de weg gaat omhoog, een behoorlijk eind, en pas op de top zie je hoe diep het naar beneden gaat en dat is soms behoorlijk steil, en het leuke is dat hij soms ook weer direct omhoog gaat! Het is net de wildwaterbaan van Walibi. De strepen van de grote campers die hier rijden staan op de weg, want die kunnen zo’n daling + helling maar net redden! En soms dus net niet!
We waren tegen 5 uur in Cedar City, we gaan de Great Basin overslaan, want hoe noordelijker je komt, hoe kouder het wordt. In Salt Lake City verwachten ze zelfs sneeuw. Hier, in Cedar City wordt het 50 graden Fahrenheit, 12 graden Celcius.
We gaan zo veel mogelijk in de tent, maar als het echt te koud wordt dan wordt het een hotel.
We hebben net heerlijk gegeten bij een Mexicaan, echte aanrader voor iemand die hier ooit in de buurt gaat komen!
Morgen richting Capitol Reef en Goblin Valley.
Woensdag 30-09-2009
Na een heftige nacht met enorm veel wind en regenbuien werden we tegen 6 uur wakker en zijn er maar uit gegaan.
Het was koud in Cedar City, dus snel een broodje gegeten, en omdat het een paar dagen 0 graden Celcius of kouder wordt hebben we besloten om vanavond in een hotel te gaan en voor morgen hebben we een cabin besproken op de Koa-camping in Moab.
Voordat we weggingen hebben we op de camping nog even een foto gemaakt van de enorme motorhomes waar de oudere Amerikanen mee op vakantie gaan. Ze zijn zeker wel een meter of 12 lang en ze hangen de auto er dan achter. Die auto zijn meestal ook SUV’s, dus geen autootje! We zijn inmiddels tot de conclusie gekomen dat alle gepensioneerde Amerikanen of een mega-motorhome bezitten met een enorme Suv erachter, of een motor. Ze trekken op die manier werkelijk heel Amerika door.
Vandaag hebben we ongeveer 400 kilometer afgelegd.
We hebben de Scenic Byway 12 gedaan. Deze voert door de Red Canyon en langs de Bryce Canyon, (die we niet hebben bezocht, waren we vorig jaar al geweest)
Het hele gebied heet Dixie Forest, en de natuur verandert onder het rijden. Het laatste stuk is op dit moment helemaal gehuld in herfstkleuren, de berken hebben een prachtige gele kleur.
Boven in de bergen, waar we op een scenic view stonden, begon het al te sneeuwen. Niet echt veel en heel fijn, maar hogerop in Utah sneeuw het inmiddels echt, vandaag 15 centimeter sneeuw
Onderweg nog wat herten gezien, maar steeds te laat om op de foto te zetten.
Toen op naar de Capitol Reef:
Het langgerekte Capitol Reef National Park bestaat uit twee delen. In het noorden ligt Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog uitstekende zandstenen rotsen die door hun vorm aan kathedralen doen denken. Het voornaamste geologische fenomeen in het zuiden is de Waterpocket Fold, een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen die zijn gevormd tijdens verschillende geologische tijdperken. Die wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin gedrukt, waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar zijn geworden. Midden tussen de kale rotsen vind je ook nog een prachtig begroeid gebied rondom de Fremont River. Mormoonse kolonisten hebben hier vroeger een nederzetting gesticht, waar zij gewassen teelden en boomgaarden aanlegden.
Als je er doorheen rijdt, dan zie je enorme wanden van rotsen, met heel veel stenen eronder die er al af waren gevallen, je bent bijna blij als je weer onder zo’n wand weg bent……Wel erg interessant zijn de verschillende kleuren, eerst rood, dan een paar bochten verder was de kleurstof zeker op, want dan is alles grijs….en dan weer groen, en dat verschilt per bocht weer…..
Na Capitol Reef hebben we een hotel gezocht, want de hotels zijn soms zomaar vol en de volgende is dan weer een 80 miles verder….en dan is het maar de vraag of er plek is want het is een vrij drukke omgeving hier met al die parken in de omgeving.
Nadat we dus de kamer hadden betaald, was het 3 uur en het Goblin State park ligt op een 50 kilometer van hier dus die hebben we vandaag bezocht, scheelt weer in tijd morgen.
Goblin Valley is een klein State Park, dat ongeveer 2 mijl lang en 1 mijl breed is. In de vallei staan duizenden wonderlijk gevormde rotsfiguren, de meesten zijn niet meer dan 2 of 3 meter hoog. In 1949 heeft de vallei de naam Mushroom Valley gekregen, omdat veel van de rotsfiguren gelijkenis vertonen met paddestoelen. Later werd de naam veranderd in Goblin Valley; ook dat is een goed gekozen naam omdat je met gemak een heel leger boosaardige kabouters in de rotsfiguren kan zien.
De Goblins hebben, net als de ondergrond, allemaal dezelfde chocoladebruine kleur. Planten kunnen in deze droge, warme omgeving maar nauwelijks overleven, je treft hier dan ook maar heel weinig vegetatie aan. Later zag ik in de brochure dat er wel rattlesnakes en schorpioenen leven, maar die hebben we niet gezien.
De weg naar het park was maar half verhard, de rest waren ze mee aan het klaar maken voor asfalt, dus erg stoffig. Onze auto is nu grijs!
Het park zelf was echt de moeite waard, mijn eerste woorden waren: oh, wat leuk!
Allemaal kleine rotsjes met een hoedje, dit tussen enorme rotswanden.
Het leek net alsof iemand aan het boetseren was geweest, ze staan overal om je heen, we hebben weer genoten.
We zijn nu terug in het hotel, het is half 6 in de middag en we ontdekken dat we toch wel heel veel geluk hebben gehad. Het hotel is vol! Je zou zoiets niet verwachten, we zitten echt in the middel of nowhere, niet eens een mooi uitzicht ofzo, het waait hier zand, het is maar een graad of 15, er is niets te doen…..Ben ik blij dat we internet en tv hebben !!!
Morgen Arches NP en overnachten in een cabin in Moab. Ook daar hebben we internet dus morgen ook weer een verslag.
Helaas moet ik weer een verslag maken, Albert weigert om te typen. Hij kan dat niet, ik kan dat beter, toetsjes te klein voor zijn vingers, enz. Enz, Elke keer een ander smoes, dus iedereen moet het maar doen met mijn woorden.
Donderdag 1 oktober 2009
We waren weer eens vroeg wakker (wordt een gewoonte) dus ontbeten en de weg maar weer op.
De reis van vandaag was niet zo lang, was maar goed ook want we hebben 2 erg mooie parken gezien: Canyonlands NP en Arches NP.
We gebruiken de America the beautiful pas dus goed!!! Voor toegang tot een nationaal park heb je of een pas nodig of je betaald per park. Na een paar parken kan die pas al uit, maar in ons geval kon hij al vrij snel uit 🙂
Canyonlands:
Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River, de Colorado River en hun zijrivieren zich een weg gebaand door het rotslandschap in Utah. Hierdoor is een van de meest ruige gebieden in de Verenigde Staten ontstaan, een bijna ondoordringbaar labyrinth van kloven met talloze natuurlijke bogen, bruggen en de meest grillige rotsformaties. Door de rivieren wordt het park in drie stukken verdeeld, die elk een eigen karakter hebben. Het drukst bezochte gedeelte is het hoog gelegen Island in the Sky District, vanwaar je spectaculaire uitzichten hebt over de omgeving. Het gedeelte dat The Needles wordt genoemd, wordt gedomineerd door kleurrijke rotsformaties.
We hebben met verbazing door dit park gereden. We hadden de Grand Canyon al gezien, maar dit park is volgens mij nog mooier dan de Grand Canyon.
Overal waar je kijkt zie je Canyons, uitgeslepen door de Green River en door de Colorado River, die lopen er beiden doorheen. We hebben het Island in the Sky gedeelte bezocht.
Vol met weer geweldige indrukken gingen we op weg naar het een paar miles verder gelegen Arches NP:
300 miljoen jaar geleden bevond zich in dit gebied een zee; het water droogde op en er bleef een dikke laag zout over. Dit zout werd later bedekt door diverse lagen zand die hier door de wind naartoe werden gebracht. De onderste lagen zand versteenden; we kennen de op deze manier gevormde rotslaag nu onder de naam Entrada Sandstone. De zoutlagen konden het gewicht niet langer aan, en werden van onder de rotslaag vandaan geperst. Door de krachten die hiermee gepaard gingen, ontstonden lange parallel aan elkaar gelegen barsten in het Entrada Sandstone. Allerlei eroderende krachten kregen nu vrij spel: water, ijs, wind, kou en hitte slepen de barsten steeds verder uit; hier en daar ontstonden uithollingen in de steeds dunner wordende richels van het Entrada Sandstone. Die uithollingen werden steeds verder uitgeslepen, waardoor op veel plaatsen openingen ontstonden. Op deze manier hebben zich in dit gebied meer dan 2000 bogen gevormd. Een opening wordt als boog gezien als de overspanning minstens 90 centimeter (3 feet) breed is; de hoogte is niet van belang.
We hebben verschillende bogen bewonderd, en ook de grillig uitgeslepen figuren waren prachtig. Af en toe vraag je je af hoe sommige rotsblokken nog blijven hangen, je verwacht dat ze elk moment gaan vallen.
Toen we naar de camping reden vroeg ik Albert welk park hij nou het mooist vond. Ik kan niet kiezen, maar hij gaf hetzelfde antwoord!
Elk park die we tot nu hebben gezien heeft zijn eigen ding. Alles is even mooi.
We hopen dat de foto’s jullie een beetje een beeld geven van wat we zien, maar als je het zelf ziet en de stilte ervaart die in zo’n park heerst, dan is een foto maar een kleine indruk.
In de parken (als het rustig is) kan het zo stil zijn dat het enige wat je hoort je eigen bloedstroom door je oren is!
Dus: alweer genoten!!! (begint saai te worden)
We zitten nu op de KOA camping in MOAB, in een cabin, omdat het ‘s avonds toch te koud wordt (tussen 0 en 3 graden)
De cabin voor morgen is alweer gereserveerd: dat wordt de KOA in Cortez.
Morgen gaan we naar Mesa Verde en de Canyon of the Ancients.
Ook morgen is er internet, elke KOA heeft dat, dus ook morgen weer een verslag.
Het is nu bijna 6 uur ‘s avonds, Albert heeft de barbeque al aan. We hebben net boodschappen gedaan in de supermarkt, eerst een klantenkaart gehaald, want dat scheelt weer wat dollars. Vanaf nu haal ik in elke supermarkt een klantenkaart, want we blijven natuurlijk wel Hollanders!
Misschien vanavond nog naar de buren,. er zit hier een groep van 30 Amerikanen en die vroegen ons al op de bier, dus we kijken wel even!
Vrijdag 02-10-2009
Vandaag waren we wat later aan de reis begonnen, ongeveer half 9.
Eerst hebben we nog staan kletsen met de groep Amerikanen die in de buurt van Moab gingen mountainbiken.
Toen op weg naar de Canyon of the Ancients national monument. Het stelt niet veel voor. Er is een ruine van een indiaanse nederzetting.
Wat wel heel leuk was is dat we hier een Amerikaanse tegenkwamen die zeer veel wist over het leven van de “Anasazi”, zo wordt de groep indianen genoemd die hier eeuwen geleden leefden. In Navajo-taal betekend dit: de voorvaderen van de vijand. Hoe ze zich zelf noemden is niet bekend.
De vrouw wist er erg veel van en raadde ons aan om ook naar het Anzasi hertitage museum te gaan, we moesten er maar een klein stukje voor omrijden en dit deden we dus aangezien we niet op tijd stonden.
Bij het museum aangekomen stond zij er ook en ze heeft ons rondgeleid, we hadden dus een persoonlijke tourguide. Ze liet ons de potten zien die de indianen bakten, allemaal in zwart-witte kleuren. Als kwast gebruikten ze de draden van de Yucca-plant, en van dezelfde plant weefden ze zelf schoenen. Van hondenvacht werd ook materiaal geweven.
Ook kregen we uitleg over de huizen, de ingangen waren klein en laag, dit was om de warmte binnen te houden. Elk dorp had een rituele ruimte, de Kiva, in de Kiva zat weer een klein holletje, de sipapu. De sipapu was de verbinding met de voorouders, en was erg heilig.
Vol met informatie gingen we, na de vrouw erg bedankt te hebben, verder naar Mesa Verde.
Mesa Verde is het enige Nationale Park in Amerika waar het niet gaat om de natuur, maar om de geschiedenis van de vroegere bewoners. Ongeveer vijftienhonderd tot dertienhonderd jaar geleden vestigde een groep Indianen zich op een dichtbegroeide hoogvlakte in het zuidwesten van de staat Colorado. De naam van dit gebied, Mesa Verde, betekent ‘groene tafel’. In het zuiden van dit gebied liggen veel ravijnen, waar de Indianen op beschutte plekken rotswoningen hebben gebouwd. Omstreeks het einde van de 13e eeuw lieten ze hun nederzettingen om nog onopgehelderde redenen in de steek, waarbij ze veel van hun persoonlijke bezittingen achterlieten. De rotsnederzettingen en de andere vroege sporen van menselijke bewoning in dit gebied, behoren tot meest omvangrijke en best bewaarde archeologische vondsten in heel Amerika.
De toegang naar de cliff dweilings, zoals de rotswoningen heten, was 25 miles.
Het was erg indrukwekkend om te zien hoe de huisjes in de rotswand gebouwd waren.
We zouden er 1 gaan bezoeken, maar we zaten ongeveer op 3000 meter en de ranger waarschuwde voor hoogteziekte. Er moest via een trap 170 meter gedaald worden en later moest je dat via een ladder weer omhoog klimmen. Mensen die niet gewend waren aan hoogte konden daar behoorlijk last van krijgen. En omdat ik her op de hoogtes nogal loop te hijgen hebben we het maar niet gedaan want mocht er wat gebeuren dan kost een trauma-heli je 15000 dollar en zo ver gaan onze credit-cards niet.
Nietaltemin hebben we genoeg gezien van het park om een goede indruk te krijgen hoe deze mensen hebben geleefd.
Weer een ervaring rijker dus!
We zitten nu een KOA camping in Cortez CO, weer een cabin, ook hier is het koud.
Eten is al ingekocht, weer een custumer card erbij :), scheelde weer 2,78
Morgen gaan we richting Page AZ, daar een hotel geboekt voor 2 dagen.
In de planning: door Monument Valley en dan gaan we zowiezo een slot canyon bezoeken, of de antelope, of de waterholes en we gaan de horseshoe bend bezoeken.
Er is internet in het hotel (ik selecteer nu gewoon op internet) dus ook morgen weer een verslag!
Zaterdag 03-10-2009
Vandaag een rustig dagje.
Het was vannacht koud in Cortez, het vroor ongeveer 3 graden.
Wij hadden het gelukkig niet koud in onze cabin, we hebben prima geslapen.
Buiten koffie drinken was iets kouder, maar omdat het wel heel droog is gaat dat eigenlijk best wel.
De weg zou gaan via Monument Valley, maar die hadden we al gezien en er was een kortere weg.
Achteraf hadden we beter wel de gewone planning aan kunnen houden.
De eerste afslag die we moesten nemen hebben we gemist.
Dan maar door Shiprock dachten we…….en dat hebben we geweten.
Er was een fair van Indianen, geen idee wat het inhoudt maar volgens ons waren alle indianen uit de omtrek van 200 km er allemaal!
Ze zaten 6 rijen dik op stoeltjes te wachten op waarschijnlijk een optocht ???
En er was 1 weghelft open waar aan 1 kant de auto’s gewoon 3 rijen dik naast elkaar geparkeerd stonden. Daartussen weer kraampjes met eten en drinken.
De wegwijzer borden staan hier vrij laag aan de kant van de weg en we denken dat juist dat ene bord geblokkeerd is geweest door een tentje ofzo.
Wij hebben hem in ieder geval niet gezien 🙂
Toen we erachter kwamen was er ook geen weg meer terug, keren was onmogelijk en later keren zou zeker 2 uur terugrijden in de file tot gevolg hebben, met weer de kans dat we de afslag zouden missen.
Dus maar doorrijden, het eerste stadje lag 96 miles verderop.
Na goed bestuderen van de kaart konden we via de bergen een iets kortere weg nemen, en dat hebben we maar gedaan.
Ik denk dat we wel 200 km omgereden zijn, maar het was wel mooi onderweg. We zijn door het Navajo-Forrest heengekomen,
Eindelijk kwamen we in de buurt van de Antelope-Canyon, maar de pech achtervolgd ons vandaag!
De Canyons waren vandaag eerder dicht omdat de eigenaar een rodeo organiseert.
Dus eigenlijk hebben we alleen maar mooie natuur gezien.
We zitten nu in het hotel in Page, we hebben net een tour besproken naar de upper Antelope-canyon, morgen om 09.30 uur, dan is het licht het mooist voor foto’s, en morgen ook naar de Horseshoe-bend.
Ook Lake Powell, het grootste aangelegde meer van Amerika, ligt hier erg dichtbij, dus er is genoeg te zien!
We hebben net een large-pizza gegeten, die Amerikanen zijn niet voor niets zo dik!!!
Wat zij alleen opeten, doen wij met z’n tweeën, en je besteld een kleine coke, maar je mag zo vaak bijvullen als je wilt…….
En speciaal voor de alien-liefhebbers hier: ook in Page kwamen we weer een alien tegen.(zie foto)
We hadden trouwens een kamer geboekt met 1 queen-bed (scheelde 10 dollar), maar we hebben gewoon een kamer met 2 queen bedden (weer een upgrade dus)
De teller van de auto staat trouwens inmiddels op 2400 miles, dus we verplaatsen ons wel!
Zondag 04-10-2009
Vandaag zijn we erg actief geweest!
Het bezoek aan de upper Antelope Canyon stond op het programma.
We hadden gisteren al plaatsen gereserveerd voor de guided-tour om 09.30 uur.
Eerst de info:
In het rotslandschap van zuidwest Amerika komen veel ravijnen voor, en een bijzondere vorm daarvan is de slot canyon.Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’; een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan.
Veel slot canyons blijven onbekend bij het grote publiek, omdat ze in onherbergzame gebieden liggen en vaak ook moeilijk toegankelijk zijn. De belangrijkste uitzondering is de uit twee delen bestaande Antelope Canyon in noord-Arizona, vlak bij de plaats Page. Vooral Upper Antelope Canyon is tijdens de afgelopen jaren een belangrijke toeristische trekpleister geworden; Lower Antelope Canyon wordt nog niet zo massaal bezocht, maar begint langzaam aan ook steeds meer bekendheid te krijgen.
UPPER ANTELOPE CANYON
Antelope Canyon werd in het jaar 1931 ontdekt door het 12-jarige meisje Sue Tsosie. Haar volk, de Navajo Indianen, noemden de kloof “Tse Bighanilini”, dat betekent: “de plaats waar water door rotsen stroomt”. De Navajo’s hebben de vondst van de canyon jarenlang geheim gehouden. Upper Antelope Canyon ligt binnen in een hoog, rood zandstenen plateau; de ingang is een smalle opening die je niet het idee geeft dat er iets bijzonders te zien zal zijn. Maar dat verandert direct nadat je naar binnen loopt, je bevindt je dan in een magische wereld tussen glooiende zandstenen wanden, die prachtige kleuren krijgen in het gefilterde zonlicht.
Upper Antelope Canyon is ongeveer 90 meter lang, en de wanden zijn gemiddeld zo’n 40 meter hoog. De zanderige bodem is grotendeels vlak.
We hebben gekozen voor de upper canyon omdat die het mooiste is en omdat er een gids meegaat die alles verteld over de canyon.
We moesten verzamelen tegen 09.20. Iedereen werd in grote pick-ups geladen en op weg naar de canyon.
Het was een behoorlijk enerverende rit, het waaide behoorlijk en we moesten ook nog een groot stuk over een zandweg door een wash.
Eenmaal aangekomen kregen we een korte not-to-do dingen en toen gingen we naar binnen. De gids was erg goed in vertellen, uitleggen, foto-tips enz.
Af en toe overstroomt het gebied en je hebt dan flood-washes. Dan overstroomt de boel zo hard dat je niet meer wegkomt, mocht je al in een slot-canyon zitten, dan heb je een groot probleem! Een paar jaar geleden zijn op deze manier 7 mensen verongelukt in de lower antelope canyon. Het water komt met zoveel druk en snelheid naar binnen, dat je eigenlijk geen kans hebt. De canyons worden beheerd door Navajo’s en ze houden de regen erg goed in de gaten.
In januari 2009 was de laatste flood-wash in de canyons.
Ik heb in totaal 150 foto’s gemaakt in 40 minuten. Elke bocht gaf nieuwe unieke plaatjes. Het is er zo geweldig mooi, het is niet te beschrijven!
De foto’s zijn maar een kleine afspiegeling van wat je daar ziet!
Als je maar 10 centimeter opzij stapt is er weer een andere lichtinval.
We hebben vreselijk genoten van deze trip, in mn camera zit ondanks dat ik erg voorzichtig was, zand, dus die moet als we terug zijn naar de schoonmaker!
Die zand is erin gekomen omdat het vreselijk waaide, en het regende gewoon zand in de canyon. We waren helemaal rood toen we weer buiten kwamen, maar dit was het zeker waard!!!!
Toen even teug naar het hotel, bijkomen van de indrukken, en direct de foto’s op de computer gezet.
Na een half uur weer erop uit:
Naar de horsesoe-bend:
De loop van een rivier wordt o.a. bepaald door de hardheid van de bodem waar het water doorheen stroomt. Het water zoekt de weg van de minste weerstand, en omdat dat vaak niet de kortste weg is ontstaan er bochten in de rivier. Een van de meest spectaculaire hoefijzervormige bochten in het zuiden van Amerika is Horseshoe Bend, in de Colorado River. Deze gigantische bocht heeft zich een paar mijl ten zuiden van Lake Powell en de Glen Canyon Dam gevormd in miljoenen jaren oude lagen van Navajo Sandstone. Rondom en binnenin de bocht bevinden zich rotswanden die meer dan 300 meter boven de rivier uitsteken. Vanaf Horseshoe Bend Overlook, gelegen op de rand van zo’n rotswand, heb je een geweldig mooi zicht op de rivier en ook op de verdere omgeving. Je kan hier bijvoorbeeld de Echo Cliffs, de Vermillion Cliffs en Navajo Mountain zien liggen.
Het was een stukje lopen, 1200 meter maar wel bergop en bergaf, maar ook dit moet je niet overslaan.
Vorig jaar waren we wat minder goed voorbereid en zijn we hier gewoon langsgereden. Gelukkig hadden we nu meer tijd om ons in te lezen en zo mochten we ook dit wonder van moeder natuur bekijken!
Ik heb last van hoogtevrees en als er geen hekjes staan dan krijg ik niets op de foto. Gelukkig heeft Albert dit niet en we hebben de hele bend dus prachtig op de foto!
We hadden nog tijd en energie over, dus op naar de Vermillion Cliffs, en de Glen canyon. Ook weer erg mooi, alles is hier gewoon mooi!
Je ogen vallen er af en toe bijna uit, je weet niet waar je moet kijken!
Ik zet er wat mooie foto’s op, maar het is maar een kleine impressie.
Al je zit zelf zou zien dan is alles nog veel mooier, je kijkt hier echt kilometers ver en er is dan zoveel te zien, al die kleuren……..
Ook nog even wat humor: Albert, de technische man, had gisteren al ruzie met de airco…..hij deed het niet…..Ik na een paar uur hier in de hitte (het is nu 29 graden celcius) toch maar even kijken, en ja hoor, hij moest op cooler en niet op warmer, hahahahaha, hij doet het nu trouwens prima (de gebruiksaanwijzing stond op de binnenkant van het klepje)……. 🙂
We gaan nu douchen, de zand uit onze oren en haren spoelen, het zit werkelijk overal…..en dan straks maar naar de mexicaan ofzo.
Morgen vertrekken we uit Page, we gaan richting Flagstaff, misschien gaan we eerst nog naar de blue canyon, maar dat ligt even aan het weer, als het regent gaat het over, want we moeten door een wash en we weten niet hoe de weg is. De blue canyon was tot afgelopen jaar geheim gebied, en ook nu zullen er nog geen bordjes staan. Ik heb echter de coördinaten bemachtigd van mensen die hem al bezocht hebben.
Maandag 05-10-2009
Alweer vroeg opgestaan en genoten van ons gratis continental breakfast. Bij het lezen ervan denk o, lekker, ontbijt! Nou, het houdt in dit hotel dus in dat een een broodje kan gaan roosteren, en dan is er boter uit een spuitfles en jam uit net zo’n fles. Vervolgens is er een heel klein donutje, koffie, jus en cerials met melk.
Dus netjes 6 broodjes geroosterd, koffie en jus gepakt en meegenomen naar de kamer. Daar hebben we normale boter en jam, kaas en chocopasta.
Iedereen hier in Amerika sleept een koelbox mee, wij dus ook. Elke dag kopen we een zak ijs, die vervolgens smelt in de koelbox waardoor alles onder water komt te staan 🙂 De gooi je leeg en koopt weer een nieuwe zak ijs…… Maar het werkt wel, alles is lekker koud.
Toen we vertrokken, moesten we eerst nog postzegels zien te bemachtigen, dat is, zoals we vorig jaar ook al merkten, een hele opgave. Maar we wisten nu waar de postoffice zat dus daar maar heen. We moeten wachten tot half 9, en dat duurde nog een minuut of 10. Dus maar even voor de deur wachten. Op een zeker moment komt er een pick-up aan met een vrouw achter het stuur….en ernaast…een beest! We keken allebei……nee, het is geen hond….maar wat dan wel??? Het bleek een geit te zijn, netjes met een rood riempje om, 🙂 🙂 🙂 Ik wilde nog een foto maken, maar dat is helaas niet gelukt… rare mensen, die Amerikanen!
Toen op weg naar de Coalmine Canyon, we hadden na veel lezen al besloten dat de Blue Canyon voor ons onhaalbaar zou zijn. De weg erheen is behoorlijk lastig, er staan geen bordjes en de locatie is nog maar net bekend gemaakt en staat op een navajo-kaart zonder wegnummers. Je hebt hier zomaar afslagen en je weet nooit waar dat eindigt. Voor hetzelfde geld kom je terecht bij indianen op het erf, en die waarderen dat niet echt! Ook is de weg erheen een zandweg en het heeft hier behoorlijk gestormd, waardoor de wegen extra moeilijk worden. Als je vast komt te zitten dan kan dat heel lang duren, je hebt geen bereik met je telefoon en er komt praktisch niemand langs. Niet doen, dus!
Maar ik was ook in het bezit van de route naar de Coal-mine Canyon, ook geen bordjes, maar wel een goede beschrijving!
De info:
De Navajo indianen gaven Coal Mine Canyon de naam Honoo J, dat betekent ‘zaagtandvormig’, ‘met scherpe kartelranden’. De canyon staat dan ook vol met grillig gevormde hoodoos en rotspilaren, die veel gelijkenis vertonen met de hoodoos die in het bekende Bryce Canyon National Park te vinden zijn. Wat Coal Mine Canyon zo speciaal maakt, dan zijn de kleuren: de heldere rode, bruine, witte, grijze en zelfs blauwe tinten zorgen voor een geweldig schouwspel. Helemaal bovenin de canyon vind je ook een gitzwarte laag, dat is de koollaag waaraan de canyon haar naam te danken heeft.
Je slaat gewoon ergens af, vlak voor een mile-marker, en dan hoop je maar dat je goed zit.
De Coal-mine canyon is van de weg niet te zien, heel bijzonder.
Pas als je er dichtbij staat zie je opeens een enorm gat.
Ook deze canyon was weer heel mooi, we moesten er een stukje voor omrijden, maar we hebben er geen spijt van.
Vooral in deze canyon zie je erg goed hoe in miljoenen jaren al die lagen zich opgestapen hebben en vervolgens geperst zijn door de volgende laag.
Vervolgens richting Wupatki Nat. Monument, waar nog ruïne’s staan van de pueblo indianen, ze zijn wel jonger dan de ruïne’s die we eerder hebben gezien en we misten onze personal tour-guide van een par dagen geleden wel een beetje, 🙂
Deze indianen zijn gevlucht toen er een enorme vulkaanuitbarsting was iets verderop, waar ze zijn gebleven is onbekend.
Verderop in hetzelfde park ligt de sunset crater, de krater van de vulkaan dus, je mocht hem niet bezoeken omdat de fauna dat niet aankan.
Als je door dit park rijdt, dan heb je het idee dat het hele park geasfalteerd is. Door het “asfalt” heen groeien bomen en struiken.
Het is dus geen asfalt, maar as, wat er na 500 jaar dus nog steeds ligt!
En in het laatste stuk van het park zie je ook heel duidelijk hoe de lava is gelopen.
Deze vulkaan slaapt, ze verwachten geen uitbarsting meer, maar er zit wel een seismologisch instituut, die alles in de gaten houdt…..
We zijn nu in Flagstaff, hadden een hotel geboekt, maar die zou de boeking niet hebben ontvangen, gelukkig zijn hier hotels genoeg, dus we slapen nu bij de buurman. Alles weer aanwezig op de kamer, koelkast, magnetron, koffiezetapparaat, enz. En morgen weer een gratis ontbijt….. 🙂
Morgen gaan we Walnut Canyon doen, en de Meteor Crater en dan rijden we via het Petrified Forrest naar een creek camp in de buurt van Payson. We hebben een cabin geboekt in het bos aan een creek, en waarschijnlijk geen internet. Maar ik heb wel goede hoop op het zien van wild!
De dag erna gaan we richting Apache Trail, daar een KOA geboekt en daar gaan we weer in de tent want het weer laat het dan wel toe! Daar dus wel internet!
Dinsdag 06-10-2009
Na een goede nachtrust (eigenlijk slapen we overal wel goed), gingen we naar het continental breakfast. En dit was dus een echte, zo een waar Albert me al op had voorbereid: een-haps muffins, en een-haps donuts, koffie en jus. Geen boter of jam…. 🙂
We gingen eerst naar de Walnut Canyon:
Ook hier weer overblijfselen van de Pueblo indianen in de vorm van 400 cliff-dweilings, alles in een canyon, niet zichtbaar vanaf de weg.
Mooi, en interessant, maar we beginnen al te wennen aan deze ruine’s, dus maar door naar de Meteor Crater, waar we echter niet naar binnen zijn gegaan. Ze heffen 15 dollar entree per persoon en dat voor een gat in de grond door een meteoriet. Het is wel een groot gat (1,6 km in de omtrek), maar toch…..
Petrified Forrest was de volgende plaats:
In dit Nationale Park vind je de grootste verzameling versteende bomen ter wereld. De bomen groeiden zo’n 225 miljoen jaar geleden in een gebied dat werd doorsneden door vele rivieren. Ten gevolge van een hoge waterstand zijn de bomen, die gigantisch groot waren, omgevallen en door de rivier naar de huidige vindplaats gespoeld. Ze werden overdekt door slib en zand, waarin vulkanisch as aanwezig was.
Daardoor werd de verrotting vertraagd, het hout verhardde en versteende. Dit proces heeft vele eeuwen geduurd. Binnen het park kan je op veel plaatsen stukken van de bomen zien liggen. Ten gevolge van de voortdurende erosie komen er ook nog steeds nieuwe stukken aan de oppervlakte. Op zich zijn deze bomen niet heel bijzonder, ze zien er gewoon uit als op de grond liggende boomstammen.
Maar een doorsnede van het versteende hout, gemaakt met een diamantzaag en vervolgens gepolijst, ziet er schitterend uit. In de twee bezoekerscentra worden voorbeelden hiervan tentoongesteld. In 1932 werd een deel van de Painted Desert aan het park toegevoegd. Dit is een dorre woestijn, vrijwel zonder vegetatie, waarin dankzij erosie allerlei kleurrijke lagen aan de oppervlakte zijn blootgesteld.
Het was gewoon geweldig leuk om een boomstam te zien, maar als je hem dan aanraakt, is het een steen. Ook de kleuren die zich tentoonstellen zijn ongelooflijk!
We hebben er rondgelopen en ons werkelijk verbaasd hoe een boom zich kan ontwikkelen tot steen!
We hebben nog gekeken in de winkeltjes en ze hebben enorme mooie stukken versteende boomplakken, maar ze zijn en erg kostbaar en erg zwaar en ook nog breekbaar, dus alleen een klein stukje gekocht.
Toen op weg naar de Christopher Creek Lodge, we hebben een soort cabin besproken.
Deze lodge ligt in het Tonto National Forrest.
We zijn er nog maar net en de eekhoorns schieten al weer alle kanten op, erg mooie blauw gekleurde vogels, allerlei roofvogels. Er leven hier black-widow spinnen, dus maar even geïnformeerd hoe het daar mee zat. De man zei als je een ziet, niet mee gaan spelen, gewoon doodslaan 🙂
Ook lopen er stinkdieren rond, gewoon met rust laten.
We hebben net even rondgelopen, en de eerste hebben we al gespot, wat een mooie beesten! Zwart met een witte streep over de rug en een enorme staart. Het ging zo snel dat er geen foto van is…. 🙁
En Elks (herten met een gewei), nog niet 1 gezien in 12 dagen, maar ze moeten hier toch echt zitten.
Ook zwarte beren komen voor, maar zoveel geluk zullen we wel niet hebben.
Verder nog wasberen, bob-cats, we zien wel wat we tegenkomen en ik doe mn best om er foto’s van te maken.
We zitten trouwens op de 3000 miles (4800 km) en we hadden het erover dat je dat niet eens merkt. Het landschap verandert zo vaak, en er is zoveel te zien, dat je helemaal niet in de gaten hebt dat je zulke enorme afstanden rijdt!
Morgen richting Apache-trail, en Lost Dutchman Park, en dan komen we ook in het gebied van de cactussen. We gaan weer kamperen want daar is de temperatuur nog wel goed.
Woensdag 07-10-2009
Na een heerlijke nachtrust zijn we vanochtend om 5 uur al opgestaan. Ik wilde graag wat wild zien.
Gisteravond was er nog heel leuk een “skunk” langs gewandeld, maar weer te laat voor een foto!
Dat ze er vannacht geweest zijn dat bleek wel: overal lagen de vuilnisbakken omver en alle restjes waren er rond omheen verspreid. Dat is namelijk hun voornaamste bezigheid.
Ik heb zo’n idee dat je ze overdag gewoon niet ziet, want we zijn zeker een uur buiten geweest en helemaal niets!
Wel heel veel blije eekhoorntjes, ook dat was een leuk gezicht.
Het regende vanochtend, maar na ons vertrek was dat snel over.
We zijn onderweg nog een bergpad ingereden op zoek naar een mannetjesedelhert, maar blijkbaar zijn alle wilde dieren hier op vakantie ofzo.
De cabin van afgelopen nacht lag trouwens op een daalders mooi plekje, midden in de bossen, en de cabin zelf was heel gezellig ingericht en van alle gemakken voorzien..
We moesten eerst nog even een nieuwe atlas halen bij de walmart, de oude ligt uit elkaar en er is een blad uit de auto gewaaid. Die zat er al los in, want die hebben we al erg veel gebruikt.
Zodra je de walmart binnenkomt, staat er een greeter, dat is iemand die je goedemorgen wenst en welkom. Zodra je ergens naar kijkt vraagt de dichtsbijzijnde medewerker of hij of zij misschien kan helpen en als je bij de kassa staat wordt je heel vriendelijk gevraagd of je alles wel kon vinden. Dit alles komt op ons heel vriendelijk over. Als je ook echt iets zoekt dan lopen ze helemaal mee en krijg je ook nog uitleg, soms wel handig!
Op weg naar de Apache-trail:
De Apache Trail is een ruim 40 mijl lange toeristische route, dwars door het ruige landschap van de Superstition Mountains in Arizona. Ongeveer de helft van de Apache Trail is geasfalteerd, de andere helft heeft een wegoppervlak van gravel. De trail heeft haar naam te danken aan het feit dat, lang voordat de huidige weg werd aangelegd, de Apache Indianen al gebruik maakten van deze route. Langs de weg liggen drie grote meren die zijn ontstaan nadat in de Salt River diverse dammen werden gebouwd. In 1904 werd begonnen met de bouw van de Theodore Roosevelt Dam, en de huidige Apache Trail is aangelegd om de benodigde materialen te kunnen vervoeren. Op 25 augustus 1905 was het de eerste keer dat een auto van de weg gebruik maakte.
De weg erheen was erg mooi, eerst nog een groot stuk Tonto-Forrest, en toen werd het anders groen. Overal waar je keek cactussen! En geen kleintjes…..
We reden via de Theodore Roosevelt dam de Apache-trail op. Een klein stukje asfalt en toen 22 miles gravel die af en toe behoorlijk washboarded was (we hebben al onze vullingen trouwens nog 🙂 )
Prachtige route, veel cactussen, hoge bergen, mooi water, erg veel kleuren.
Na 22 miles ben je ook wel weer blij dat er asfalt is, want het rammelt behoorlijk, bovendien was onze auto net weer een beetje schoongespoeld door de regen, maar hij is nu weer net zo vies als gisteravond 🙂
Toen we net weer op het asfalt zaten, kwamen we een grappig dorpje tegen, zo uit het wide westen, even rondgekeken en nog op een een barkruk gezeten die van een zadel was gemaakt.
Ook een stuk verderop kwamen we nog een ghosttown tegen (goldfield) Hier hebben 5 jaar lang ongeveer 400 mensen naar goud gezocht aan het begin van deze eeuw.
Toen er niets meer te vinden was is het stadje verlaten achtergebleven.
Tegenwoordig staan de grote gebouwen er nog (gerenoveerd) en zitten er winkeltjes in. Ook hier maar even rondgelopen en wat foto’s gemaakt.
We zijn nu op de KOA camping van Apache-junction. We gaan hier overnachten, we hebben toch maar een cabin genomen want het weer is wat raar, en we willen de tent wel graag drooghouden. Dit is onze laatste overnachting op een camping.
Morgenvroeg eerst de spullen sorteren, wat er meegaat terug en wat we weg kunnen geven, als we dat nu niet doen staan we over een paar dagen in de parkeergarage van het Luxor
Verder gaan we morgen naar Montezuma Casstle en Sedona en we gaan dan overnachten in Williams.
Vrijdag naar de Grand Canyon, waar we een korte helicoptervlucht gaan maken.
Morgen nog internet en na die tijd wordt het erg onzeker…..
Donderdag 08-10-2009
We hebben een warme nacht gehad in Apache-Junction, achteraf hadden we dus in de tent gekund, maar er hingen rare wolken dus het zekere voor het onzekere maar genomen! Blijft raar, 200 kilometer verderop vriezen je oren eraf en hier was het warm. We denken te weten hoe dit komt: Apache Junction ligt vrij laag (3000 feet) terwijl Christopher Creek wel op 7000 feet ligt en hoe hoger, hoe kouder!
Vrij vroeg opgestaan (het lijkt wel werk) en eerst de auto op orde gebracht.
Alles wat we niet meer nodig hebben ingeleverd bij de mevrouw van de KOA, die brengen het naar het Salvation Army.
1 koffer is inmiddels ingepakt, hoeft de auto pas weer uit op het vliegveld en we hadden al een extra tas gekocht en daar zitten de slaapzakken nu in.
Zoals het er nu uitziet past alles weer in de koffers.
We hebben trouwens weer iets bijgeleerd: die cactussen die eruitzien als een kapstok, die zijn al heel erg oud. We lazen dat als ze 30 feet (90 cm) zijn, ze al tussen de 20 en 30 jaar oud zijn. De meesten die je ziet halen met mak tussen de 5 en 6 meter, dus die moeten gewoon al wel 150 jaar of ouder zijn!!!
Vandaag Montezuma Castle:
Zuidelijke Sinagua boeren zijn in 1100 na Christus begonnen met de bouw van dit 5 verdiepingen hoge bouwwerk met 20 kamers.
Het bouwwerk staat op 100 feet hoogte in een rots.
Rechts ernaast staat ook gedeeltelijk in de rots Castle A, ooit een imposant bouwwerk van 6 verdiepingen hoog en met 45 kamers. Deze is later gebouwd.
De oorspronkelijke bewoners hebben hier tot het jaar 1400 gewoond, toen begonnen ze langzaam weg te trekken, niemand weet waarheen en waarom, maar na 50 jaar stond het helemaal leeg en begon het verval.
De naam Montezuma komt uit het Azteeks, de latere bewoners van de vallei dachten dat dit een bouwwerk van de Azteken was.
Het park zelf is vrij klein, er is 1 grote rotswand, en daar staan beide Castle’s.
Als je het ziet dan vraag je je af hoe deze mensen geleefd hebben zo halverwege een rots.
Toen we een paar dagen geleden in Mesa Verde liepen, had onze personal guide ons al gewezen op de problemen om zo te wonen, bijvoorbeeld: alles moet via trapjes omhoog en naar beneden, je moet je kinderen leren om niet over de rand te vallen, het was zeer klein, enz, enz….
Het is voor ons bijna niet te begrijpen dat de mensen zo konden leven….
Toen door naar Sedona:
Sedona bevindt zich in een vallei die, qua hoogte, ongeveer halverwege het noordelijke gelegen Colorado Plateau en de zuidwestelijk gelegen Sonoran Desert ligt. De fameuze rode rotsen zijn gevormd in een rotslaag die bekend staat als de Schnebly Hill Formation. Deze rots soort, die bestaat uit oranje- en rood gekleurd zandsteen, komt alleen maar in deze omgeving voor. Door de vruchtbare bodem en de aanwezigheid van voldoende water groeien hier veel bomen, cactussen en andere planten. Het vele groen vormt een erg mooi contrast met de rode rotsen.
Prachtige uitzichten, dat rood heeft toch iets speciaals.
We zien zoveel dat ik volgens mij de helft alweer vergeten ben en de foto’s moet terugkijken om me dingen te herinneren, elke dag zoveel indrukken, mijn harde schijf begint vol te raken!
We zitten nu in Williams, aan de route 66, het oude wilde westen.
Allemaal winkeltjes in oude stijl, oude auto’s, oude dinky-toys, oude benzine-pompen, zo oud dat ik ze niet eens heb meegemaakt (mijn vader had een garage met een shell-pomp) oude reclame-borden (heb er 1 gekocht, kon het niet laten)
Het is net alsof je terug bent in de tijd hier, maar dat hadden we vorig jaar ook al ervaren hier aan de route 66.
Het was vorig jaar zo leuk, dat we dit stuk morgen gewoon weer gaan doen!
Morgen naar de Grand Canyon, we moeten tegen half 11 inchecken voor de helikopter-vlucht over de North-rim en dan naar Laughlin, een gok stadje net over de grens van Nevada. Hotel is al geboekt. En dan zullen we eens kijken of de jackpot valt, want dan blijven we nog wat langer weg 🙂
We slapen vrijdag en zaterdag in Laughlin, misschien gaan we nog naar Lake Havasu City, want daar hebben ze de oude London Bridge over een rivier liggen.
Misschien is dit het laatste verslag eerst, want we hebben geen idee of er in Laughlin en Las Vegas free wifi te vinden is. We gaan echter wel op zoek, maar dat merken jullie dan vanzelf wel.
Anders komen de laatste verslagen pas over een week.
Vrijdag 09-10-2009
Gisteravond waren we een beetje vroeg in slaap gevallen, ongeveer om 9 uur, haha
Dus vanochtend was ik om 4 uur wakker en Albert een kwartiertje later.
Koffie gezet, gelukkig was er een koffiezetmachine op de kamer en even op msn geweest, gezellig gekletst met Sil en Natas.
Om 6.30 zou het ontbijt “open” zijn. Nou, de belofte van een hot-breakfast vervloog erg snel. Het enige wat er was waren zelf te bakken wafels en koffie en thee. Tegen 07.50 kwamen er nog zoete broodjes en dat was het! Geen eieren en worstjes en toast, zoals beloofd op de website. We gaan maar even klagen dus……
Toen om 7.15 maar op weg naar de Grand Canyon, een van de 7 wereld-wonderen. We waren hier vorig jaar al geweest, dus nu alleen terug voor de helicopter-vlucht.
Vorig jaar waren ze volgeboekt, dus nu hadden we wel geboekt, tussen 11 en 12. Toen we aankwamen was het half 9, gewoon maar even proberen of het eerder kon. Dat kon dus, het was nog niet druk. We moesten eerst wegen, en toen direct door naar de veiligheidsfilm, die je verplicht moet kijken voor je aan boord mag.
We wilden nog even roken voordat we aan de beurt waren, maar helaas, we moesten direct door met de vlucht van 09.05 uur.
We zaten met 5 mensen in de heli, dus iedereen had een raamplaats.
In 1 woord: geweldig! Wat is dat leuk! De heli steeg op en 5 minuten later zaten we boven de North-rim van de Grand Canyon, vlogen over de Colorado-rivier, die erdoorheen stroomt, aan alle kanten enorm hoge wanden.
De North-rim is het mooiste gedeelte van de Canyon, maar ook de minst bezochte omdat hij vrij moeilijk bereikbaar is.
We hebben echt genoten, weer een hoogtepunt (het kan gewoon niet op)
Na een dik half uur waren we terug op het vliegveld, ik heb weer ontelbare foto’s gemaakt en gefilmd. Maar dit moet je zelf zien want een foto laat absoluut niet zien en voelen hoe mooi dit is!
Toen op naar de Route 66, deze hadden we vorig jaar ook al gereden, en eigenlijk moet je dit dus maar 1x doen. Alles stond nog op dezelfde plek als vorig jaar, werkelijk geen millimeter verschoven. Het was leuk, maar niet verrassend, want het was al bekend! Maar oke, we moesten toch richting Laughlin en op de interstate is helemaal niets te zien en we hadden tijd genoeg.
Tegen 3 uur waren we in Laughlin, een casino-stadje net over de grens van Arizona en Nevada.
We zitten in het Tropicana, een behoorlijk groot hotel/casino.
De kamer ziet er prima uit, een kings bed en een roken kamer.
Eerst even lid geworden van de Players-club, want met die kaartjes verdien je tijdens het gokken punten en daar kan je dan weer gratis eten/shows,slapen mee verdienen.
Bij het lid worden gelijk al ieder een t-shirt gekregen 🙂
Als je gokt krijg je ook gratis drinken, dus we zijn nu 6 dollar armer, de man 2 Budweizers rijker en hebben wat puntjes op ons kaartje staan!
Ik heb de spelerskaarten van vorig jaar ook nog, dat casino is hier recht tegenover, dus we gaan in dat hotel ons geluk ook nog wel even uittesten. (vorig jaar won ik daar 100 dollar)
Het mooie van die spelerskaart is ook nog dat het buffet dan goedkoper is, scheelt 5 dollar pp. Dus we hebben ons werkelijk rond gegeten voor 21 dollar (14,50)
We slapen hier morgen ook nog en dan zondag terug naar Las Vegas.
Op de auto staan nu 3600 miles, ik heb over de 1000 foto’s en 4 filmpjes en de credit card afrekening wordt een boekwerk. Je betaalt hier gewoon alles met je credit card, ook als het maar 2 dollar is 🙂
Na even zoeken met de laptop onder de arm (gelukkig is dit een kleintje) hebben we een free wifi spot gevonden…. 🙂 dus vandaag en morgen toch een verslag….
Zaterdag 10-10-2009
Vanochtend eerst naar het Champagne-buffet om te ontbijten.
We zijn het er inmiddels wel over eens dat Amerikanen toch wel een beetje anders eten dan wij.
Het ontbijt: eieren in allerlei vormen: gebakken, roerei, ei benedict, ei met van alles erdoorheen….., uitgebakken spek, maar ook gebakken aardappels, gekookte groente, grote stukken warm vlees die in het carving station tot enorme plakken worden gesneden, chili-bonen, pannenkoeken, droge bagels, toast, allerlei sausjes, cerials, zoete dingen (zelfs gebak), onbestemde vet uitziende papjes die ook eetbaar zijn….
Gelukkig is er altijd wel iets wat we wel lekker vinden, maar we blijven verbaasd over de enorme hoeveelheden die de mensen om ons heen op hun bord doen om 8 uur ‘s morgens.
Op weg naar de kamer even gegokt (ziekelijk gewoon) en van 4 dollar 5 dollar gemaakt. (toch 25% winst)
Na het ontbijt zijn we met de laptop onder de arm op zoek gegaan naar een free wifi-spot en die hebben we gevonden. De verbinding was wat traag maar het verslag van gisteren is er toch mooi opgekomen 🙂
Je merkt dat hier in Laughlin de “armere” laag van de bevolking komt.
Het is allemaal net iets minder dan in las Vegas.
Terwijl het in Las Vegas gaat om vermaak, praktisch elk hotel heeft wel iets om te bezichtigen, gaat het hier alleen maar om het gokken.
‘s Avonds zijn de straten leeg, terwijl je in Las Vegas amper door de menigte heenkomt.
Vandaag hebben we wel lopen lachen, het is Columbus-day hier, en blijkbaar is het dan de gewoonte om je in paars en rood te kleden. We hebben alle vormen paars en rood gezien, zelfs 2 mensen in paarse pyama’s die liepen te winkelen in de outlet-shops.
In ons hotel vraag je je soms af hoe oud de medewerkers zijn, sommigen lopen nog net niet achter een rollator, de gemiddelde leeftijd is zeker wel 55, maar er lopen er ook tussen die dik in de 70 zijn.
Ook in Las Vegas zagen we dit al, maar niet zo duidelijk als hier. De mensen moeten in Amerika waarschijnlijk langer doorwerken, en iedereen die in Las Vegas niet meer “aan de bak” komt, is nu hier.
We hebben weinig gedaan, zijn naar de outlet geweest, waar dus wifi is, hebben wat rondgekeken, en toen werd het best wel warm, een graad of 32, dus we zijn lekker bij het zwembad gaan liggen.
En we hebben een nieuwe hobby: in verschillende casino’s je laten inschrijven bij de players-club, in het ene casino krijg je een t-shirt, in de andere een beker, en soms speeltegoed. We hebben ons prima vermaakt en we zijn weer wat kaartjes rijker!
Al met al heeft het gokken op zich niet zoveel dollars gekost, en we hebben genoeg drinken gehad, zelfs een baco is gewoon gratis, je moet alleen de serveerster 1 dollar tip geven!
Al met al hebben we een relaxed dagje gehad, we zijn uitgerust voor Las Vegas 🙂
Eigenlijk is het klimaat hier heel bijzonder, 200 km verderop vriest het en hier loop je te zweten, het is buiten nog zeker 25 graden en het is nu 11 uur ‘s avonds. Ook in Las Vegas is de temperatuur net als hier in Laughlin
Morgen dus eerst maar weer naar het ontbijtbuffet, en dan naar de outlet om dit verhaal erop te zetten en dan richting Las Vegas!
We slapen in het Luxor, 3 nachten en dan weer richting Brussel 🙁
In Las Vegas willen we nog de vulkaan van de Mirage zien, de chocolade-fabriek van Ethels-M bezoeken, we moeten nog even naar de outlet, en nog naar de Freemont-street, daar is ‘s avonds een lichtshow, en natuurlijk daar ook nog weer wat kaartjes scoren met de bijbehorende kado’s 🙂
Zondag 11-10-2009
Vanochtend, na weer een geweldig ontbijt, uitgecheckt uit het hotel.
Eerst naar de outlet, verhaaltje erop gezet en Marco heeft onze virus scanner even ge-update vanuit Assen (geweldig hoor, internet)
Gelukkig was vanochtend de verbinding snel, gisteren ben ik wel een uur bezig geweest, vandaag was het zo klaar.
Toen op weg naar Las Vegas.
Onderweg nog even genoten van de bergen.
Ook kom je vlak voor Las Vegas een enorm complex tegen, er ligt een enorm veld met een soort zonne-collectoren. Toevallig zagen we een tijd geleden op Discovery-Channel dat ze hier proberen om stroom in een bundel via satelieten over te sturen naar deze collectoren.
Als je Las Vegas binnenkomt na een reis met zoveel rust dan is het hier erg druk, veel verkeer, erg veel wegwijzerborden, enorme hotels, een grote massa geluid en indrukken….
Eerst nog naar de Outlet geweest, want er was nog Columbus-day korting.
Ook daar was het erg druk, maar we zijn klaar met de inkopen.
Toen inchecken in het Luxor. We wisten de weg nog dus we stonden vrij snel aan de drukke balie. Na niet al te lang wachten kregen we onze kamer.
In de pyramide, 7e etage, roken en met airportview, precies zoals we hadden gevraagd!
Vervolgens maar weer ons geluk beproefd, geen winst.
En maar aan de wandel. De leeuwen in het MGM lagen te dommelen.
Gegeten in Planet Hollywood, naast een vijver waar ze het elk half uur laten onweren (hoe kom je erop) En dat in een enorm gebouw…..
We zijn nu terug op de kamer, het is half 10 en we hebben het wel gehad, nog even tv kijken met een borrel erbij en dan morgen maar even zien wat we gaan doen.
Maandag 12-10-2009
Vanochtend, na het ontbijt, op zoek gegaan naar een tatoo-shop die gespecialiseerd is in polynesische tatoo’s, het adres hadden we gevonden op internet. We hebben de shop wel gevonden maar die was dicht vandaag, dus morgen maar weer een poging ondernemen.
Het leuke was wel, dat we op de parkeerplaats daar even probeerden of er misschien free-wifi was, en jawel……:) dus onze belevenissen van gisteren staan er op.
Verder weinig gedaan, beetje rondgekeken, wat gegokt en alles verloren, het was niet zoveel, we spelen alleen op 1 cent machine’s en bij uitzondering op 2 cent machine’s. Om je winkans wel een beetje op peil te houden moet je wel altijd het maximale aantal lijnen nemen. We zoeken meestal naar kasten met een maximum van 9 lijnen, dus 1x drukken kost dan 9 cent.
Om 4 uur hadden we de welkomstborrel van het Luxor, en vanavond zijn we naar Freemont street geweest voor de lichtshow.
Naar de chocoladefabriek gaan we niet, we zijn een beetje uitgereisd.
Freemontstreet:
Dit is waar alles is begonnen, de eerste casino’s van Las Vegas staan daar!
We hadden al gezien dat het 6 miles was van hier, dus toch maar met de auto gegaan.
We hebben vreselijk veel plezier gehad daar. De lichtshow is prachtig.
En we hebben onze hobby weer opgepakt: lid worden van spelersclubs.
Toen ik wegging moest ik pinnen, ik had nog 4 dollar, nu heb ik er 45, zonder te pinnen 🙂
Bij het Golden Nugget kreeg ik 5 dollar speeltegoed, en kwam eruit met 40, Albert met 6.
Ergens anders hebben we van 2 dollar 16 dollar gemaakt.
We hebben 2 foto’s laten maken (gratis) bij Binnions met 1 miljoen dollar voor ons.
Al met al heeft deze avond maar weinig gekost en we hebben ons prima vermaakt.
Joop: we hebben gegeten bij de Golden Gate, en je had groot gelijk, het was heerlijk!
Morgen Is onze laatste dag hier, we willen de vulkaan van de Mirage nog zien, ook dat doen we maar met de auto, want de afstanden zijn hier best wel groot.
We weten waar de parkeergarage van Paris is, en die zit midden op de strip, dus van daaruit gaan we nog een stukje strip doen.
Woensdag vliegen we (met tegenzin) om 08.10 van Las Vegas, via Washington, naar Brussel, waar we dan om 07.30 landen. Dan het hotel opzoeken waar de auto staat en terug naar Groningen 🙁 🙁 🙁
Het laatste verslag komt dus donderdag of vrijdag
Dinsdag 13-10-2009
Vanochtend naar de tatoo-shop geweest en er was een plekje vrij om 2 uur.
Dus om 2 uur weer terug en we hebben nu beiden een maori-tatoo erbij.
Helemaal uit het hoofd, uit de losse hand getekend, dat is wel even iets anders dan in Nederland, waar ze een plakplaatje op je arm drukken en hem overtekenen.
Deze tatoeëerder uit Samoa levert nooit 2 x hetzelfde af. Elke tatoo is uniek! Hij kan zelfs tatoeëren op de traditionele wijze, met een naald en een hamertje.
Leuke mensen trouwens, erg vriendelijk, het is net een grote familie daar.
We zijn er erg blij mee, en mocht er nog iets bijkomen, dan gaan we dus weer hierheen (je moet toch iets verzinnen om op vakantie te gaan) 🙂
We hebben ons laatste diner genuttigd in het Excalibur, want het Luxor is aan het verbouwen, en je eet daar op het moment niet optimaal en sommige dingen zijn er op het moment niet. Zelfs de eitjeskok miste gisteren, dus we lopen wel even naar de buurman.
Je hoeft hiervoor niet eens naar buiten. Mandelay bay, Luxor en Excalibur zijn met elkaar verbonden door loopbruggen, maar ook rijdt er een gratis treintje tussen deze hotel/casino’s. Het enige nadeel is dat je allemaal leuke winkeltjes tegenkomt, dus het duurt wel even voordat je daar bent waar je heen wilt.
We zijn erg tevreden over deze vakantie, eigenlijk was alles perfect.
We zijn op 60 meter onder de zeespiegel geweest, maar ook op 3300 meter hoogte.
We hebben:
· in 40 graden Celcius gezeten, maar ook in -5……
· woestijn gezien, bossen, bergen, enorme meren, kale vlakte’s, groene weiden……
· wild gezien, had wel wat meer mogen zijn…..:)
· 6000 kilometer gereden over asfaltwegen, zandwegen en gravelwegen…..
· 1250 foto’s gemaakt…..
· geslapen in de tent, cabins, hotelkamers en een suite……
· vanuit een helikopter de Grand Canyon North Rim gezien…..
En dat alles in 3 weken tijd !!!
Natuurlijk veel te kort, er is hier zoveel te ontdekken, dit is ook vast niet onze laatste Amerika-reis geweest.
woensdag 14-10 en donderdag 15-10
Beide vuchten gingen netjes op tijd.
Tijdens de vlucht van Washington naar Brussel was er wel erg veel turbulentie, het vliegtuig schudde en kraakte nogal….maar we hebben het weer overleefd.We waren vanmiddag tegen 2 uur thuis, bekaf, maar om zo snel mogelijk in het dag en nacht ritme te komen netjes wakker gebleven.We zijn nu 30 uur achter elkaar wakker en de laatste nacht in Las Vegas duurde ook maar 4 uurtjes, dus nu eerst maar slapen.
Ik hoop dat jullie de verslagen leuk vonden, ik vond het in ieder geval leuk om te doen!
Lyan en Albert