We vliegen op 23 september vanuit Brussel, we vertrekken de dag daarvoor en overnachten in Brussel.
Als we aankomen in Las Vegas moeten we eerst onze SUV ophalen en dan richting “the Strip” waar we de eerste 2 nachten verblijven in het Paris LV.
Donderdag wordt een druk dagje, dan moeten we van alles gaan halen voor het kamperen, want we kunnen niet alles meenemen van hier.
Bovendien ziet het zwembad van Paris er erg leuk uit, dus die willen we ook even uitproberen, en we gaan de eifeltoren beklimmen, scheelt weer een vakantie naar Parijs, en als je in Las Vegas bent dan moet je ook gokken dus het wordt druk! Maar als je gokt, krijg je ook gratis drank, dus dat is dan weer een meevaller!
Dan vanaf vrijdag gaan we reizen:
dag 1: Death Valley, overnachten bij Lake Isabella (500 km)
dag 2: naar Sequioa NP en Kings Canyon, overnachten in Cedar Grove (360 km)
dag 3: naar Yosimite NP), we gaan overnachten in Oakhurst in een hotel ivm beren. (210km)
dag 4: door Yosimite via de Tioga pas, het spookstadje Bodie naar Mono Lake, waar we gaan overnachten (285 km)
dag 5: naar Ely (lange rit, weinig te zien) (480 km)
dag 6:vandaag doen we Capitol Reef en overnachten ergens in de buurt (370 km)
dag 7: naar Goblin Valley, overnachten in de buurt (350 km)
dag 8:Aches NP, overnachten in Moab (147 km)
dag 9: we blijven in Moab en gaan Canyonlands NP bekijken (100 km)
dag 10: Van Moab gaan we naar de Mesa Verde en the Canyon of the Ancients (220km)
dag 11: vandaag gaan we naar Page, gaan hier de Antelope Canyon bekijken (400 km)
dag 12:van Page naar Chambers, via de Horseshoe Bend en de Canyon de Chelly (455 km)
dag 13:door het Petrified Forest naar de Theodor Rooseveltdam (392 km)
dag 14: vandaag de Apache trail, Lost Dutchman SP en Montezuma Casstle, overnachten in Sedona (360 km)
dag 15:van Sedona naar de Grand Canyon, waarschijnlijk een helicoptervlucht maken over de Grand Canyon (170 km)
dag 15: via Flagstaff (misschien over de route 66) naar Havasu Wildlife Refuge. Waarschijnlijk overnachten in Laughlin (480 km)
dag 16: terug naar Las Vegas.Dan nog 3 nachten in het Luxor.
Op 15 oktober landen we tenslotte weer in Brussel, dit is onder voorbehoud, als we een enorme jackpot winnen dan blijven we een paar dagen langer :)Lyan en Albert

Dinsdag 22-09-2009

Onze vakantie is vandaag begonnen!
Tegen 10 uur zijn we vertrokken richting Brussel.
Na een voorspoedige reis waren we tegen half 3 in Vilvoorde, vlakbij vliegveld Zaventem.
We hebben heerlijk gegeten bij een Egyptisch restaurantje.
De taxi is al besteld voor morgenvroeg, we moeten tegen 9 uur op het vliegveld zijn.
Ontbijten kan vanaf 6.00 uur, dus eerst even douchen, dan ontbijten en dan richting vliegveld. Onze eerste vlucht begint om 12.00. We vliegen naar Washington, daar hebben we 2 uur de tijd om over te stappen, vervolgens vliegen we naar Las Vegas. Daar landen we (als alles op tijd gaat) om 07.22 (Las Vegas tijd). Het is in Nederland dan 9 uur later!
Als we aankomen, dan moeten we onze auto nog halen, maar dat ging vorig jaar vrij snel dus dat zal dit jaar hopelijk niet anders zijn.
Dan naar het hotel: Paris Las Vegas.
Morgen wordt een drukke dag, maar we hebben er veel zin in!

Woensdag 23-09

Na een heerlijk ontbijtje zijn we tegen 8 uur met de taxi naar de luchthaven gereden.
Koffers inchecken en de veiligheids vragen beantwoorden en toen was het wachten tot het 12 uur werd.
Het vliegtuig naar Washington vertrok op tijd, alleen blijft het een lange zit!
Op Washington wisten we gelukkig nog waar de rookruimte was en daar hebben we even dankbaar gebruik van gemaakt.
Helaas is hier (in tegenstelling tot vorig jaar) geen gratis WIFI, dus we wachten even op free-wifi
We kregen een uur vertraging wegens technische problemen.
De verwachte aankomsttijd is 04.15 Nederlandse tijd, in Las Vegas is het dan 19.15 uur.
De auto (een rode Ford Escape) hadden we binnen een half uur en 10 minuten later stonden we al in de parkeergarage van Paris Las Vegas.
Inchecken bleek een verrassing: ze hebben geen rokers-kamers vrij. De mevrouw aan de balie heeft ons dus maar een upgrade gegeven, en wat voor 1!!!
We hebben nu een suite, met 2 badkamers, 1 met douche en toilet en 1 met een 2 persoons jacuzzi en toilet, een enorme flatscreen en half zicht op de strip. Ik lees net op de deur dat de maximum prijs voor deze suite 2950 dollar is, hahaha, en dat voor 79 dollar per nacht.
Het is in Nederland nu 10 uur in de ochtend, hier is het 1 uur ‘s nachts, dus we gaan maar slapen na 28 uur wakker te zijn geweest.
Morgen naar de walmart, kampeerspullen kopen.

Donderdag 24-09

Opgestaan om half 8.
Eerst maar even koffie gedronken op de kamer, tv erbij aan.
Toen naar beneden, naar het ontbijtbuffet.
Het hotel is helemaal in de franse stijl, franse muziek, lantaarnpalen, kleine steentjes op de grond. Ook erg leuk is dat ze hier, net als in het Venetian het plafond zo beschilderd hebben dat het lijkt alsof het lucht is, kompleet met wolkjes. Op deze manier is het midden in de nacht ook nog gewoon dag binnen.
Ook het ontbijtbuffet is in franse stijl: een groot plein met allemaal uitgiftepunten.
Eerst ga je langs de kassa, betalen en dan wordt je netjes opgewacht door iemand die je naar je tafel brengt. Vrijwel direct komt er een serveerster aan met een kan koffie die je in de bijbehorende halve liter mokken kan schenken, en enorme glazen jus worden ook aangesleept.
Dan mag je zelf aan de wandel, brood in allerlei soorten, een eitjesbuffet, spek, worstjes, gebakken aardappelen, een fruitbuffet, een flensjesbuffet, zoete broodjes, kortom teveel om op te kunnen eten! Alles was even lekker, dus de keus was behoorlijk moeilijk en dit moet je eigenlijk niet elke dag doen 🙂
Toen maar op zoek naar de walmart, want morgen gaan we echt aan de rit.
Onderweg zagen we dat het 98 graden is, vertaald is dat 37 graden celcius!
Bij de walmart was het even zoeken, maar we hebben praktisch alles kunnen kopen.
Het zal echter wel wennen worden van een suite in een tentje.
Na de walmart nog maar even naar de outlet store, op zoek naar wat koopjes, wat ten dele gelukt is, de rest kopen we wel aan het eind van de vakantie als we hier 3 dagen zijn. We kwamen bij de outlet ook nog 2 leuke nederlandse dames tegen die vanaf nu het verslag ook gaan meelezen.
Nu is het half 4 hier, Albert heeft de was in de Jacuzzi gegooid, en nu gaan we naar de pool!
Het is nu de volgende dag, 7 uur ’s morgens.
We hebben gisteren lekker aan de voet van de Eiffeltoren in de zon gelegen, maar goed dat er water was want het was behoorlijk warm.
Na het zwembad hebben we in de jacuzzi gelegen, hahaha wat een schuim maakt zo’n ding!
‘s Avonds hebben we niet zoveel meer gedaan, gezocht naar een buffet waar de rij niet zo groot was (overal staan enorme rijen) en na het eten hebben we gekeken naar de voorstelling van de Sirens of TI, een geweldige show met veel effecten die gegeven wordt in het “meertje” voor Treasure Island.
Blijkbaar krijgen we nu last van ons slaaptekort van gisteren want we zijn zelfs zonder te gokken direct op bed gegaan en hebben goed geslapen!
Morgen begint de reis!

Vrijdag 25-09

Vandaag hebben we afscheid genomen van onze suite, het zal wel wennen worden in een tentje, haha, wat een verschil!
Na weer een heerlijk ontbijt (je weet gewoon niet wat lekkerder is) zijn we tegen 9 uur vanochtend vertrokken.
Vanuit Las Vegas door de Death Valley naar Lake Isabella, Californië.
We wiste dat het warm kon zijn in de Death Valley, en dat klopte helemaal! 104 graden volgens onze auto.

Death Valley is de heetste, droogste en laagste plek van heel Noord-Amerika. Ondanks dit afschrikwekkende imago, is dit Nationale Park erg populair bij natuurliefhebbers. De vallei bevindt zich voor een belangrijk deel beneden het zeeniveau, en wordt omringd door hoge bergtoppen die vaak met sneeuw zijn bedekt.
De unieke flora en fauna hebben zich aangepast aan de extreme omstandigheden. Je vindt hier prachtige zandduinen, uitzonderlijk mooie rotsformaties, schitterende woestijnlandschappen, kraters en ook plekken met culturele achtergronden

Eerst hadden we zoiets van snel doorrijden, dit is wel heel dor, maar na een tijdje werd het toch wel mooi, enorm groot en er groeit praktisch niets.

We zijn inmiddels op onze eindbestemming voor vandaag: Lake Isabella.
We zitten hier op een KOA camping, met op de achtergrond de bergen.
De tent stond er zo, ondanks de 2 budweisers die we van te voren hadden opgedronken omdat we het zo warm hadden.
Er zijn wc’s en douches, dus dat scheelt weer. Niet elke camping in Amerika heeft douches 🙂
Ook hebben we hier internet dus eindelijk kunnen de verslagen erop.
Morgen gaan we naar Kings Canyon en Sequioa NP.
We proberen weer een camping te vinden met internet zodat de verslagen per dag erop kunnen.

Zaterdag 26-09-2009

De dag begon geweldig!
Albert was zo blij met z’n Coleman brander, gekocht bij de Walmart, Las Vegas.
Gisteravond was hij meer dan een half uur bezig geweest om het ding aan de praat te krijgen en hij was tot de conclusie gekomen dat hij kapot was. Ik heb toch maar even de gebruiksaanwijzing gelezen, en toen brandde hij binnen 2 minuten. 🙂
Dus zou er toch koffie komen. We hadden koffie gekocht, volgens Albert instant, maar niet echt dus 🙂 Bij de buren maar even een filter geleend, die deed het goed bij het eerste kopje, en bij de tweede scheurde hij. Dus geen koffie voor mij 🙁

Tent ingepakt en op weg naar Kings Canyon en Sequioa NP.
Het waren niet veel miles, maar de weg was erg bochtig en we gingen steeds hoger!
Al met al duurde het toch best wel lang voordat we in Sequioa waren. Ik maakte nog even een kaartleesfout, waardoor we een behoorlijk stuk zijn omgereden
Op weg naar Sequioa kwam er nog een beest over de weg gewandeld, mooie foto gemaakt. We dachten zelf dat het een wolf was, maar toen we koffie zaten te drinken in Camp Nelson kwamen we een man tegen die jaagde op beren en herten, dus hem maar even gevraagd wat we nou eigenlijk op de foto hadden. Het bleek een coyote te zijn.
Ook hebben we kuddes eekhoorns gezien, ze vliegen aan alle kanten langs de auto. Een was heel groot en zat lekker te knabbelen aan een nootje, helaas zijn de foto’s niet echt geweldig. Je neemt ze vanuit de auto en inzoomen is soms lastig. Bovendien zijn ze direct weg zodra ze doorhebben dat je er naar kijkt!
In Sequioa staan dus Sequioa bomen (verrassend), het zijn een soort coniferen, maar dan in Amerikaanse maten (HUGE) De grootste sequioa is de Sherman Tree, met een omtrek van 31 meter en 86 meter hoog! Om er te komen is er een pad naar beneden. Eerst wordt je op de parkeerplaats gewaarschuwd dat je geen eten in de auto mag laten ivm beren, maar we dachten het is zo druk op de parkeerplaats, en bovendien hebben we nogal wat eten in de auto, dus de gok gewaagd en op naar de Sherman tree.

Het pad naar beneden was een leuke wandeling, naar boven was het een uitputtingsslag, ik was volledig buiten adem en we hebben wat rustpauze’s ingelast.
Onderweg naar beneden zat er nog een knabbel-eekhoorntje, erg mooi op de foto gekomen, eenmaal boven zat er nog 1 (maar dan een gewone met mooie staart), dus die ook gefotografeerd.
De parken (eigenlijk is het er 1 met 2 namen) zijn geweldig mooi, enorme bomen, gigantische rotspartijen, kabbelende beken, een genot om doorheen te rijden.
Het enige nadeel blijft ook hier dat er echt beren zijn. Terwijl er niet gejaagd wordt zijn we toch verschillende rangers tegen gekomen met een geweer op de rug. Ze waren duidelijk op zoek naar waarschijnlijk een lastige beer.
Met dit in het achterhoofd en omdat het steeds later werd, zijn we toch maar doorgereden naar Sanger, en daar hebben we een hotelletje genomen.
Al met al een zeer geslaagde dag.
Morgen gaan we richting Yosimite, ook daar wordt het een hotel, die is al geboekt.

Zondag 27-09-2009

We waren al vroeg wakker, dus een broodje, koffie en jus en om 7 uur zaten we in de auto.
Eerst getankt, en dat is een belevenis op zich! Eerst ga je bij een pomp staan die de benzine heeft die jij nodig bent (ze hebben erg veel soorten en je moet wel de goede hebben) Dan ga je naar binnen en vertel je aan welke pomp je staat en je geeft je credit-card af. Dan zou je denken dat je kunt tanken, maar niets is minder waar! Bij elk tankstation moet je iets anders doen, de ene keer een knopje indrukken, ergens anders weer een handeltje overhalen, en ga zo maar door. Ik zit elke keer weer te lachen, en vaak moet Albert weer naar binnen om te vragen wat er nu weer moet gebeuren.

Onderweg naar Yosimite zagen we enorme sinaasappelplantage’s links en rechts van de weg. En waar geen sinaasappels stonden, daar stonden druiven!
Het landschap was vrij vlak, met in de verte de bergen.
Dat veranderde vrij snel in bergwegen, het stijgt vrij snel en weer erg veel bochten. Die Amerikanen moeten hier wel gek worden, ze zijn gewend aan kilometers rechte weg met af en toe een heel flauw bochtje.
Al eerste wilden we de Yosimite Mountain Sugar Pine Railroad bezoeken. Dit is een stuk smalspoor uit het houtvestersverleden. Er reden stoomtreinen die de gekapte bomen omhoog brachten ter verwerking. De laatste trein reed in 1931, toen was alles kaal gekapt. Het bos wat er nu staat is ontstaan uit de zaden die er zijn blijven liggen en het is niet ouder dan 80 jaar.
Nu ligt er 4 miles spoor, en ze hebben 2 stoomtreinen uit ongeveer 1920 die 3x per dag toeristen laten proeven aan een stukje verleden.
Er rijdt ook een dieseltrein maar wij hebben netjes gewacht op de stoomtrein van 11.00 uur. We waren wat vroeg, maar met Amerikanen is het best gezellig kletsen. Ook vertellen ze graag over “hun” park. De mevrouw van de tickets vond het vervelend dat we zo lang moesten wachten (het was 09.20) dus ze bood ons 2 bekertjes koffie aan ……..van een halve liter elk!!!!
We hebben nog even rondgekeken, er was een museumpje met geweldig leuke dingen, oude telefoons, was machine’s, ovens, enz…
Om 11 uur ging onze trein, en dat is een hele happening, stoomfluit, en bel en behoorlijk veel lawaai voordat de trein in beweging komt. Maar het was weer de moeite waard!
Om 12 uur waren we terug op het startpunt en toen weer in de auto, een paar miles verder begon Yosimite. Yosimite is een van de drukst bezochte parken in Amerika, in 2007 kwamen er 3,5 miljoen bezoekers. Het maakt deel uit van de Sierra Nevada bergketen. Bepaalde delen zijn tijdens de winter gesloten en de Tioga-pas is zelfs maar een paar maanden per jaar open. De rest van het jaar is hij gesloten wegens sneeuwval.
We gingen naar Mariposa Grove, ook daar staan oude Sequioa’s. We hebben ze niet allemaal gezien want de hele trail is 6 uur lopen.
We zijn dus een stukje het park ingegaan, en hebben weer onze ogen uitgekeken…..Wat zijn die bomen GROOT!!!
Albert staat op de foto bij de fallen monarch, zo kun je zien hoe groot die wortels wel niet zijn. Ik sta ook tegen een boom aan en toen merkte ik pas hoe zacht de boom eigenlijk is. Je zou verwachten dat die stam keihard is maar dat is dus niet zo, ze voelen heel zacht aan.
Ook daar weer eekhoorntjes en ik heb er een mooie foto bij.
Helaas geen beren. Het was ook heel erg druk, en ze mijden mensen dus misschien morgen meer kans. Dan moeten we weer door Yosimite heen om bij de Tioga pas te komen, en op maandag is het veel rustiger in het park.

We zitten nu in een mooi hotel in Oakhurst, 16 miles van de ingang van Yosimite, dus morgen zijn we in ongeveer 20 minuten weer in het park, die we dan door moeten rijden om over de Tioga-pas te kunnen. We hadden trouwens niet later moeten gaan, want het zou best kunnen dat de pas dinsdag al dichtgaat: ze verwachten sneeuw.
Bovendien wordt het in het gebied waar we nu heengaan wat kouder: op dit moment verwachten ze -7 ‘s nachts in Utah. We blijven kamperen tot 2 graden, bij alles eronder gaan we in een hotel.
Morgen dus nog een warme dag, en vanaf dan wordt het dikkere kleding. En als we dan terugkomen in Nevada, dan kunnen we weer terug in zomerkleren.

Maandag 28-09-2009

Opgestaan tegen een uur of half 7, het hotel was incl. Continental breakfast.
Albert had me gewaarschuwd: stel je er niet teveel bij voor, waarschijnlijk is het een donut en koffie!
Maar dat viel erg mee, er waren plakjes brood, muffins, ontbijtburito’s, donuts, en je kon je eigen verse wafel bakken. Het beleg was wat karig: jam, honing, smeerkaas, boter en peanutbutter. Koffie en fruitsappen volop aanwezig.
Dus al met al hebben we toch nog wel lekker ontbeten.
Eerst naar de supermarkt om een zak ijs te kopen voor in de koelbox (dat doen we 1x per dag) en broodjes voor de hele dag.
Tanken en op weg naar Yosimite, waar we vrij snel waren.
Het was niet erg druk in het park, maar toch waren er genoeg auto’s.
We hebben praktisch geen wilde dieren gezien, 1 hertje op een parkeerplaats, kraaien en eekhoorns. Helaas geen beren en geen edelherten.
De toch was mooi, prachtige uitzichten, 1 waterval gaf nog een klein beetje water, maar we zijn niet ver bij de auto weg geweest, de parkeerplaats was erg rustig en we hebben overal in de auto eten liggen, en om dat er nu allemaal uit te halen…….
De grootste waterval, Yosimite falls, was al opgedroogd, dit is normaal voor de tijd van het jaar.
Ongeveer 2 weken geleden woedde er in Yosimite een grote bosbrand, er waren verschillende wegen afgesloten, dus het was niet eens zeker of we wel over de Tioga road konden, maar het is weer veilig, sommige bomen roken nog wat na, en er is een gigantisch gebied verwoest, het stomme is dat ze het zelf hadden aangestoken, dit doen ze dan om de flora en fauna te helpen. Deze keer is het dus een beetje mislukt!
Toen kwam de Tioga pas, behoorlijk hoog. Het hoogste punt is 3030 meter, 9945 foot.
Na de Tioga pas kwam Lee Vining, aan het Mono-lake
Het Mono-lake is een heel bijzonder meer:
Mono Lake is meer dan 1 miljoen jaar geleden ontstaan, het is een van oudste meren van heel Noord-Amerika. Het heeft een oppervlakte van ruim 150 km². Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van vreemd gevormde kalksteentorens in het water en op de oever. Deze torens worden tufa’s genoemd.

Het ontstaan van de tufa’s
Gedurende het lange bestaan van het meer, zijn er grote hoeveelheden mineralen en zout vanuit de omringende bergen het water ingestroomd. De enige natuurlijke manier waarop het water weer verdwijnt, is verdamping. De mineralen en het zout blijven daarbij achter, en daardoor is het water nu 2,5 maal zo alkalisch en maar liefst 8 keer zo zout als zeewater.
Onder de bodem van het meer bevinden zich zoetwaterbronnen. Het zoete water bevat veel calcium, en dit vermengt zich met het zoute water in het meer. Het calcium verbindt zich met het zout, en deze combinatie slaat op de bodem neer in de vorm van kalksteen. Het duurt vele jaren voordat op deze manier een tufa is gegroeid. De torens in het zuidelijke deel van het meer zijn naar schatting 200 tot 900 jaar oud.

We zijn tot aan de tufa’s geweest, en hebben een paar foto’s gemaakt, het ziet er heel bijzonder uit, alleen is er 1 nadeel. Het meer stinkt!!! Echt heel vies! Je merkt het pas als je op 2 meter afstand bent. We zijn dus niet erg lang gebleven… 🙂

Omdat we toch in de buurt zijn hebben we een bezoek gebracht aan Bodie, een spookstadje vanuit de goudzoekerstijd. Hier is erg veel goud gevonden en in de glorietijd woonden hier 10000 mensen. Een groot deel is verwoest door een brand, een jogetje kreeg voor zijn verjaardag geen ijsje en toen werd hij zo boos dat hij naar huis ging en zijn matras aan heeft gestoken, praktisch heel Bodie is toen afgebrand.
Het is 1 van de weinige stadjes die nog in oude staat is, dat wil zeggen niet gerenoveerd. Er staan nog ongeveer 100 huizen.
We hebben hier rondgelopen, in sommige gebouwen mocht je naar binnen, leuke ervaring rijker!

Na Bodie zijn we op zoek gegaan naar een camping in Lee Vining, we wisten dat er 1 zat en daar zitten we dus nu. Tentje opgezet, hamburgers zelf gebakken op ons o zo goed werkende colemanbrandertje, broodje erbij, sla en als toetje citroencake.

Morgen wordt een lange dag, we moeten veel kilometers/miles maken om bij het volgende park te komen, onderweg is alleen Tonopah, een zilverdelfstadje, als we tijd hebben gaan we daar wel even kijken.

Ook gaat het weer omslaan, het kan best zijn dat het morgen sneeuwt op de Tioga pas en dan gaat hij dicht, we hebben dus gewoon geluk dat we er vandaag overheen zijn gegaan! Zowiezo is de voorspelling dat het ‘s nachts koud gaat worden dus we hebben al besloten dat odra het onder de 2 graden gaat, we een hotel opzoeken, maar eigenlijk is kamperen veel leuker, elke campeerplaats heeft een eigen picnickbankje en een bbq, en je hebt geweldige uitzichten, terwijl je in een hotelkamer opgesloten bent en er meestal weinig te zien is.

Morgen dus op weg naar canyonlands, dit moet in 2 dagen, lukt niet in 1.

Dinsdag 29-09-2009

Vandaag een lange rit gehad, we hebben iets meer dan 400 miles afgelegd, dat is ongeveer 700 kilometer. Albert zei we zijn vandaag niet verdwaald, want hij las de kaart! Er was niets te lezen, we moesten 3 x afslaan, in totaal een bocht of 30, de langste afstand zonder afslag of mensen in de buurt was 80 kilometer!!! En de hele weg zijn we misschien 25 auto’s tegengekomen

We waren al om 8 uur de tent ingekropen want het was koud aan het Mono-Lake, dus we waren vroeg wakker en we zaten om 7.15 in de auto. Eerst weer tanken en toen op weg naar Cedar City. Eerst nog langs de zuid-oever van het Mono-Lake gereden want daar staan andere tufo’s. We zijn niet te dicht bij het water geweest, ik had geen zin in die stank op de vroege ochtend.

Maar……we hebben wel iets geweldigs meegemaakt!
We hebben de Extraterrestrial Highway gereden, bekend om de UFO-waarnemingen. Dit ligt vlak naast een area 51 gebied, waar het leger testen doet.
En wat gebeurde er? Ja hoor, er was net een UFO geland, blijkbaar deed hij het niet meer want ze hadden hem al opgehaald ter reparatie…we hebben dus maar even een foto gemaakt! In een restaurantje ernaast even een alienburger gegeten, lekker hoor!

De weg was lang en in Amerika leggen ze kermis wegen aan, de weg gaat omhoog, een behoorlijk eind, en pas op de top zie je hoe diep het naar beneden gaat en dat is soms behoorlijk steil, en het leuke is dat hij soms ook weer direct omhoog gaat! Het is net de wildwaterbaan van Walibi. De strepen van de grote campers die hier rijden staan op de weg, want die kunnen zo’n daling + helling maar net redden! En soms dus net niet!

We waren tegen 5 uur in Cedar City, we gaan de Great Basin overslaan, want hoe noordelijker je komt, hoe kouder het wordt. In Salt Lake City verwachten ze zelfs sneeuw. Hier, in Cedar City wordt het 50 graden Fahrenheit, 12 graden Celcius.
We gaan zo veel mogelijk in de tent, maar als het echt te koud wordt dan wordt het een hotel.

We hebben net heerlijk gegeten bij een Mexicaan, echte aanrader voor iemand die hier ooit in de buurt gaat komen!

Morgen richting Capitol Reef en Goblin Valley.

Woensdag 30-09-2009

Na een heftige nacht met enorm veel wind en regenbuien werden we tegen 6 uur wakker en zijn er maar uit gegaan.
Het was koud in Cedar City, dus snel een broodje gegeten, en omdat het een paar dagen 0 graden Celcius of kouder wordt hebben we besloten om vanavond in een hotel te gaan en voor morgen hebben we een cabin besproken op de Koa-camping in Moab.
Voordat we weggingen hebben we op de camping nog even een foto gemaakt van de enorme motorhomes waar de oudere Amerikanen mee op vakantie gaan. Ze zijn zeker wel een meter of 12 lang en ze hangen de auto er dan achter. Die auto zijn meestal ook SUV’s, dus geen autootje! We zijn inmiddels tot de conclusie gekomen dat alle gepensioneerde Amerikanen of een mega-motorhome bezitten met een enorme Suv erachter, of een motor. Ze trekken op die manier werkelijk heel Amerika door.

Vandaag hebben we ongeveer 400 kilometer afgelegd.
We hebben de Scenic Byway 12 gedaan. Deze voert door de Red Canyon en langs de Bryce Canyon, (die we niet hebben bezocht, waren we vorig jaar al geweest)
Het hele gebied heet Dixie Forest, en de natuur verandert onder het rijden. Het laatste stuk is op dit moment helemaal gehuld in herfstkleuren, de berken hebben een prachtige gele kleur.
Boven in de bergen, waar we op een scenic view stonden, begon het al te sneeuwen. Niet echt veel en heel fijn, maar hogerop in Utah sneeuw het inmiddels echt, vandaag 15 centimeter sneeuw
Onderweg nog wat herten gezien, maar steeds te laat om op de foto te zetten.

Toen op naar de Capitol Reef:
Het langgerekte Capitol Reef National Park bestaat uit twee delen. In het noorden ligt Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog uitstekende zandstenen rotsen die door hun vorm aan kathedralen doen denken. Het voornaamste geologische fenomeen in het zuiden is de Waterpocket Fold, een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen die zijn gevormd tijdens verschillende geologische tijdperken. Die wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin gedrukt, waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar zijn geworden. Midden tussen de kale rotsen vind je ook nog een prachtig begroeid gebied rondom de Fremont River. Mormoonse kolonisten hebben hier vroeger een nederzetting gesticht, waar zij gewassen teelden en boomgaarden aanlegden.

Als je er doorheen rijdt, dan zie je enorme wanden van rotsen, met heel veel stenen eronder die er al af waren gevallen, je bent bijna blij als je weer onder zo’n wand weg bent……Wel erg interessant zijn de verschillende kleuren, eerst rood, dan een paar bochten verder was de kleurstof zeker op, want dan is alles grijs….en dan weer groen, en dat verschilt per bocht weer…..

Na Capitol Reef hebben we een hotel gezocht, want de hotels zijn soms zomaar vol en de volgende is dan weer een 80 miles verder….en dan is het maar de vraag of er plek is want het is een vrij drukke omgeving hier met al die parken in de omgeving.

Nadat we dus de kamer hadden betaald, was het 3 uur en het Goblin State park ligt op een 50 kilometer van hier dus die hebben we vandaag bezocht, scheelt weer in tijd morgen.
Goblin Valley is een klein State Park, dat ongeveer 2 mijl lang en 1 mijl breed is. In de vallei staan duizenden wonderlijk gevormde rotsfiguren, de meesten zijn niet meer dan 2 of 3 meter hoog. In 1949 heeft de vallei de naam Mushroom Valley gekregen, omdat veel van de rotsfiguren gelijkenis vertonen met paddestoelen. Later werd de naam veranderd in Goblin Valley; ook dat is een goed gekozen naam omdat je met gemak een heel leger boosaardige kabouters in de rotsfiguren kan zien.
De Goblins hebben, net als de ondergrond, allemaal dezelfde chocoladebruine kleur. Planten kunnen in deze droge, warme omgeving maar nauwelijks overleven, je treft hier dan ook maar heel weinig vegetatie aan. Later zag ik in de brochure dat er wel rattlesnakes en schorpioenen leven, maar die hebben we niet gezien.

De weg naar het park was maar half verhard, de rest waren ze mee aan het klaar maken voor asfalt, dus erg stoffig. Onze auto is nu grijs!
Het park zelf was echt de moeite waard, mijn eerste woorden waren: oh, wat leuk!
Allemaal kleine rotsjes met een hoedje, dit tussen enorme rotswanden.
Het leek net alsof iemand aan het boetseren was geweest, ze staan overal om je heen, we hebben weer genoten.

We zijn nu terug in het hotel, het is half 6 in de middag en we ontdekken dat we toch wel heel veel geluk hebben gehad. Het hotel is vol! Je zou zoiets niet verwachten, we zitten echt in the middel of nowhere, niet eens een mooi uitzicht ofzo, het waait hier zand, het is maar een graad of 15, er is niets te doen…..Ben ik blij dat we internet en tv hebben !!!

Morgen Arches NP en overnachten in een cabin in Moab. Ook daar hebben we internet dus morgen ook weer een verslag.

Helaas moet ik weer een verslag maken, Albert weigert om te typen. Hij kan dat niet, ik kan dat beter, toetsjes te klein voor zijn vingers, enz. Enz, Elke keer een ander smoes, dus iedereen moet het maar doen met mijn woorden.

Vrijdag 02-10-2009

Vandaag waren we wat later aan de reis begonnen, ongeveer half 9.
Eerst hebben we nog staan kletsen met de groep Amerikanen die in de buurt van Moab gingen mountainbiken.
Toen op weg naar de Canyon of the Ancients national monument. Het stelt niet veel voor. Er is een ruine van een indiaanse nederzetting.
Wat wel heel leuk was is dat we hier een Amerikaanse tegenkwamen die zeer veel wist over het leven van de “Anasazi”, zo wordt de groep indianen genoemd die hier eeuwen geleden leefden. In Navajo-taal betekend dit: de voorvaderen van de vijand. Hoe ze zich zelf noemden is niet bekend.
De vrouw wist er erg veel van en raadde ons aan om ook naar het Anzasi hertitage museum te gaan, we moesten er maar een klein stukje voor omrijden en dit deden we dus aangezien we niet op tijd stonden.
Bij het museum aangekomen stond zij er ook en ze heeft ons rondgeleid, we hadden dus een persoonlijke tourguide. Ze liet ons de potten zien die de indianen bakten, allemaal in zwart-witte kleuren. Als kwast gebruikten ze de draden van de Yucca-plant, en van dezelfde plant weefden ze zelf schoenen. Van hondenvacht werd ook materiaal geweven.
Ook kregen we uitleg over de huizen, de ingangen waren klein en laag, dit was om de warmte binnen te houden. Elk dorp had een rituele ruimte, de Kiva, in de Kiva zat weer een klein holletje, de sipapu. De sipapu was de verbinding met de voorouders, en was erg heilig.
Vol met informatie gingen we, na de vrouw erg bedankt te hebben, verder naar Mesa Verde.

Mesa Verde is het enige Nationale Park in Amerika waar het niet gaat om de natuur, maar om de geschiedenis van de vroegere bewoners. Ongeveer vijftienhonderd tot dertienhonderd jaar geleden vestigde een groep Indianen zich op een dichtbegroeide hoogvlakte in het zuidwesten van de staat Colorado. De naam van dit gebied, Mesa Verde, betekent ‘groene tafel’. In het zuiden van dit gebied liggen veel ravijnen, waar de Indianen op beschutte plekken rotswoningen hebben gebouwd. Omstreeks het einde van de 13e eeuw lieten ze hun nederzettingen om nog onopgehelderde redenen in de steek, waarbij ze veel van hun persoonlijke bezittingen achterlieten. De rotsnederzettingen en de andere vroege sporen van menselijke bewoning in dit gebied, behoren tot meest omvangrijke en best bewaarde archeologische vondsten in heel Amerika.

De toegang naar de cliff dweilings, zoals de rotswoningen heten, was 25 miles.
Het was erg indrukwekkend om te zien hoe de huisjes in de rotswand gebouwd waren.
We zouden er 1 gaan bezoeken, maar we zaten ongeveer op 3000 meter en de ranger waarschuwde voor hoogteziekte. Er moest via een trap 170 meter gedaald worden en later moest je dat via een ladder weer omhoog klimmen. Mensen die niet gewend waren aan hoogte konden daar behoorlijk last van krijgen. En omdat ik her op de hoogtes nogal loop te hijgen hebben we het maar niet gedaan want mocht er wat gebeuren dan kost een trauma-heli je 15000 dollar en zo ver gaan onze credit-cards niet.
Nietaltemin hebben we genoeg gezien van het park om een goede indruk te krijgen hoe deze mensen hebben geleefd.
Weer een ervaring rijker dus!
We zitten nu een KOA camping in Cortez CO, weer een cabin, ook hier is het koud.
Eten is al ingekocht, weer een custumer card erbij :), scheelde weer 2,78

Morgen gaan we richting Page AZ, daar een hotel geboekt voor 2 dagen.
In de planning: door Monument Valley en dan gaan we zowiezo een slot canyon bezoeken, of de antelope, of de waterholes en we gaan de horseshoe bend bezoeken.

Er is internet in het hotel (ik selecteer nu gewoon op internet) dus ook morgen weer een verslag!

Zaterdag 03-10-2009

Vandaag een rustig dagje.
Het was vannacht koud in Cortez, het vroor ongeveer 3 graden.
Wij hadden het gelukkig niet koud in onze cabin, we hebben prima geslapen.
Buiten koffie drinken was iets kouder, maar omdat het wel heel droog is gaat dat eigenlijk best wel.

De weg zou gaan via Monument Valley, maar die hadden we al gezien en er was een kortere weg.
Achteraf hadden we beter wel de gewone planning aan kunnen houden.
De eerste afslag die we moesten nemen hebben we gemist.
Dan maar door Shiprock dachten we…….en dat hebben we geweten.
Er was een fair van Indianen, geen idee wat het inhoudt maar volgens ons waren alle indianen uit de omtrek van 200 km er allemaal!
Ze zaten 6 rijen dik op stoeltjes te wachten op waarschijnlijk een optocht ???
En er was 1 weghelft open waar aan 1 kant de auto’s gewoon 3 rijen dik naast elkaar geparkeerd stonden. Daartussen weer kraampjes met eten en drinken.
De wegwijzer borden staan hier vrij laag aan de kant van de weg en we denken dat juist dat ene bord geblokkeerd is geweest door een tentje ofzo.
Wij hebben hem in ieder geval niet gezien 🙂
Toen we erachter kwamen was er ook geen weg meer terug, keren was onmogelijk en later keren zou zeker 2 uur terugrijden in de file tot gevolg hebben, met weer de kans dat we de afslag zouden missen.

Dus maar doorrijden, het eerste stadje lag 96 miles verderop.
Na goed bestuderen van de kaart konden we via de bergen een iets kortere weg nemen, en dat hebben we maar gedaan.
Ik denk dat we wel 200 km omgereden zijn, maar het was wel mooi onderweg. We zijn door het Navajo-Forrest heengekomen,

Eindelijk kwamen we in de buurt van de Antelope-Canyon, maar de pech achtervolgd ons vandaag!
De Canyons waren vandaag eerder dicht omdat de eigenaar een rodeo organiseert.
Dus eigenlijk hebben we alleen maar mooie natuur gezien.

We zitten nu in het hotel in Page, we hebben net een tour besproken naar de upper Antelope-canyon, morgen om 09.30 uur, dan is het licht het mooist voor foto’s, en morgen ook naar de Horseshoe-bend.
Ook Lake Powell, het grootste aangelegde meer van Amerika, ligt hier erg dichtbij, dus er is genoeg te zien!

We hebben net een large-pizza gegeten, die Amerikanen zijn niet voor niets zo dik!!!
Wat zij alleen opeten, doen wij met z’n tweeën, en je besteld een kleine coke, maar je mag zo vaak bijvullen als je wilt…….

En speciaal voor de alien-liefhebbers hier: ook in Page kwamen we weer een alien tegen.(zie foto)

We hadden trouwens een kamer geboekt met 1 queen-bed (scheelde 10 dollar), maar we hebben gewoon een kamer met 2 queen bedden (weer een upgrade dus)
De teller van de auto staat trouwens inmiddels op 2400 miles, dus we verplaatsen ons wel!

Zondag 04-10-2009

Vandaag zijn we erg actief geweest!
Het bezoek aan de upper Antelope Canyon stond op het programma.
We hadden gisteren al plaatsen gereserveerd voor de guided-tour om 09.30 uur.

Eerst de info:
In het rotslandschap van zuidwest Amerika komen veel ravijnen voor, en een bijzondere vorm daarvan is de slot canyon.Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’; een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan.
Veel slot canyons blijven onbekend bij het grote publiek, omdat ze in onherbergzame gebieden liggen en vaak ook moeilijk toegankelijk zijn. De belangrijkste uitzondering is de uit twee delen bestaande Antelope Canyon in noord-Arizona, vlak bij de plaats Page. Vooral Upper Antelope Canyon is tijdens de afgelopen jaren een belangrijke toeristische trekpleister geworden; Lower Antelope Canyon wordt nog niet zo massaal bezocht, maar begint langzaam aan ook steeds meer bekendheid te krijgen.

UPPER ANTELOPE CANYON
Antelope Canyon werd in het jaar 1931 ontdekt door het 12-jarige meisje Sue Tsosie. Haar volk, de Navajo Indianen, noemden de kloof “Tse Bighanilini”, dat betekent: “de plaats waar water door rotsen stroomt”. De Navajo’s hebben de vondst van de canyon jarenlang geheim gehouden. Upper Antelope Canyon ligt binnen in een hoog, rood zandstenen plateau; de ingang is een smalle opening die je niet het idee geeft dat er iets bijzonders te zien zal zijn. Maar dat verandert direct nadat je naar binnen loopt, je bevindt je dan in een magische wereld tussen glooiende zandstenen wanden, die prachtige kleuren krijgen in het gefilterde zonlicht.

Upper Antelope Canyon is ongeveer 90 meter lang, en de wanden zijn gemiddeld zo’n 40 meter hoog. De zanderige bodem is grotendeels vlak.

We hebben gekozen voor de upper canyon omdat die het mooiste is en omdat er een gids meegaat die alles verteld over de canyon.
We moesten verzamelen tegen 09.20. Iedereen werd in grote pick-ups geladen en op weg naar de canyon.
Het was een behoorlijk enerverende rit, het waaide behoorlijk en we moesten ook nog een groot stuk over een zandweg door een wash.
Eenmaal aangekomen kregen we een korte not-to-do dingen en toen gingen we naar binnen. De gids was erg goed in vertellen, uitleggen, foto-tips enz.
Af en toe overstroomt het gebied en je hebt dan flood-washes. Dan overstroomt de boel zo hard dat je niet meer wegkomt, mocht je al in een slot-canyon zitten, dan heb je een groot probleem! Een paar jaar geleden zijn op deze manier 7 mensen verongelukt in de lower antelope canyon. Het water komt met zoveel druk en snelheid naar binnen, dat je eigenlijk geen kans hebt. De canyons worden beheerd door Navajo’s en ze houden de regen erg goed in de gaten.
In januari 2009 was de laatste flood-wash in de canyons.
Ik heb in totaal 150 foto’s gemaakt in 40 minuten. Elke bocht gaf nieuwe unieke plaatjes. Het is er zo geweldig mooi, het is niet te beschrijven!
De foto’s zijn maar een kleine afspiegeling van wat je daar ziet!
Als je maar 10 centimeter opzij stapt is er weer een andere lichtinval.

We hebben vreselijk genoten van deze trip, in mn camera zit ondanks dat ik erg voorzichtig was, zand, dus die moet als we terug zijn naar de schoonmaker!
Die zand is erin gekomen omdat het vreselijk waaide, en het regende gewoon zand in de canyon. We waren helemaal rood toen we weer buiten kwamen, maar dit was het zeker waard!!!!

Toen even teug naar het hotel, bijkomen van de indrukken, en direct de foto’s op de computer gezet.

Na een half uur weer erop uit:
Naar de horsesoe-bend:
De loop van een rivier wordt o.a. bepaald door de hardheid van de bodem waar het water doorheen stroomt. Het water zoekt de weg van de minste weerstand, en omdat dat vaak niet de kortste weg is ontstaan er bochten in de rivier. Een van de meest spectaculaire hoefijzervormige bochten in het zuiden van Amerika is Horseshoe Bend, in de Colorado River. Deze gigantische bocht heeft zich een paar mijl ten zuiden van Lake Powell en de Glen Canyon Dam gevormd in miljoenen jaren oude lagen van Navajo Sandstone. Rondom en binnenin de bocht bevinden zich rotswanden die meer dan 300 meter boven de rivier uitsteken. Vanaf Horseshoe Bend Overlook, gelegen op de rand van zo’n rotswand, heb je een geweldig mooi zicht op de rivier en ook op de verdere omgeving. Je kan hier bijvoorbeeld de Echo Cliffs, de Vermillion Cliffs en Navajo Mountain zien liggen.

Het was een stukje lopen, 1200 meter maar wel bergop en bergaf, maar ook dit moet je niet overslaan.
Vorig jaar waren we wat minder goed voorbereid en zijn we hier gewoon langsgereden. Gelukkig hadden we nu meer tijd om ons in te lezen en zo mochten we ook dit wonder van moeder natuur bekijken!

Ik heb last van hoogtevrees en als er geen hekjes staan dan krijg ik niets op de foto. Gelukkig heeft Albert dit niet en we hebben de hele bend dus prachtig op de foto!

We hadden nog tijd en energie over, dus op naar de Vermillion Cliffs, en de Glen canyon. Ook weer erg mooi, alles is hier gewoon mooi!
Je ogen vallen er af en toe bijna uit, je weet niet waar je moet kijken!

Ik zet er wat mooie foto’s op, maar het is maar een kleine impressie.
Al je zit zelf zou zien dan is alles nog veel mooier, je kijkt hier echt kilometers ver en er is dan zoveel te zien, al die kleuren……..

Ook nog even wat humor: Albert, de technische man, had gisteren al ruzie met de airco…..hij deed het niet…..Ik na een paar uur hier in de hitte (het is nu 29 graden celcius) toch maar even kijken, en ja hoor, hij moest op cooler en niet op warmer, hahahahaha, hij doet het nu trouwens prima (de gebruiksaanwijzing stond op de binnenkant van het klepje)……. 🙂

We gaan nu douchen, de zand uit onze oren en haren spoelen, het zit werkelijk overal…..en dan straks maar naar de mexicaan ofzo.

Morgen vertrekken we uit Page, we gaan richting Flagstaff, misschien gaan we eerst nog naar de blue canyon, maar dat ligt even aan het weer, als het regent gaat het over, want we moeten door een wash en we weten niet hoe de weg is. De blue canyon was tot afgelopen jaar geheim gebied, en ook nu zullen er nog geen bordjes staan. Ik heb echter de coördinaten bemachtigd van mensen die hem al bezocht hebben.

Maandag 05-10-2009

Alweer vroeg opgestaan en genoten van ons gratis continental breakfast. Bij het lezen ervan denk o, lekker, ontbijt! Nou, het houdt in dit hotel dus in dat een een broodje kan gaan roosteren, en dan is er boter uit een spuitfles en jam uit net zo’n fles. Vervolgens is er een heel klein donutje, koffie, jus en cerials met melk.
Dus netjes 6 broodjes geroosterd, koffie en jus gepakt en meegenomen naar de kamer. Daar hebben we normale boter en jam, kaas en chocopasta.
Iedereen hier in Amerika sleept een koelbox mee, wij dus ook. Elke dag kopen we een zak ijs, die vervolgens smelt in de koelbox waardoor alles onder water komt te staan 🙂 De gooi je leeg en koopt weer een nieuwe zak ijs…… Maar het werkt wel, alles is lekker koud.

Toen we vertrokken, moesten we eerst nog postzegels zien te bemachtigen, dat is, zoals we vorig jaar ook al merkten, een hele opgave. Maar we wisten nu waar de postoffice zat dus daar maar heen. We moeten wachten tot half 9, en dat duurde nog een minuut of 10. Dus maar even voor de deur wachten. Op een zeker moment komt er een pick-up aan met een vrouw achter het stuur….en ernaast…een beest! We keken allebei……nee, het is geen hond….maar wat dan wel??? Het bleek een geit te zijn, netjes met een rood riempje om, 🙂 🙂 🙂 Ik wilde nog een foto maken, maar dat is helaas niet gelukt… rare mensen, die Amerikanen!

Toen op weg naar de Coalmine Canyon, we hadden na veel lezen al besloten dat de Blue Canyon voor ons onhaalbaar zou zijn. De weg erheen is behoorlijk lastig, er staan geen bordjes en de locatie is nog maar net bekend gemaakt en staat op een navajo-kaart zonder wegnummers. Je hebt hier zomaar afslagen en je weet nooit waar dat eindigt. Voor hetzelfde geld kom je terecht bij indianen op het erf, en die waarderen dat niet echt! Ook is de weg erheen een zandweg en het heeft hier behoorlijk gestormd, waardoor de wegen extra moeilijk worden. Als je vast komt te zitten dan kan dat heel lang duren, je hebt geen bereik met je telefoon en er komt praktisch niemand langs. Niet doen, dus!
Maar ik was ook in het bezit van de route naar de Coal-mine Canyon, ook geen bordjes, maar wel een goede beschrijving!
De info:
De Navajo indianen gaven Coal Mine Canyon de naam Honoo J, dat betekent ‘zaagtandvormig’, ‘met scherpe kartelranden’. De canyon staat dan ook vol met grillig gevormde hoodoos en rotspilaren, die veel gelijkenis vertonen met de hoodoos die in het bekende Bryce Canyon National Park te vinden zijn. Wat Coal Mine Canyon zo speciaal maakt, dan zijn de kleuren: de heldere rode, bruine, witte, grijze en zelfs blauwe tinten zorgen voor een geweldig schouwspel. Helemaal bovenin de canyon vind je ook een gitzwarte laag, dat is de koollaag waaraan de canyon haar naam te danken heeft.

Je slaat gewoon ergens af, vlak voor een mile-marker, en dan hoop je maar dat je goed zit.
De Coal-mine canyon is van de weg niet te zien, heel bijzonder.
Pas als je er dichtbij staat zie je opeens een enorm gat.
Ook deze canyon was weer heel mooi, we moesten er een stukje voor omrijden, maar we hebben er geen spijt van.
Vooral in deze canyon zie je erg goed hoe in miljoenen jaren al die lagen zich opgestapen hebben en vervolgens geperst zijn door de volgende laag.
Vervolgens richting Wupatki Nat. Monument, waar nog ruïne’s staan van de pueblo indianen, ze zijn wel jonger dan de ruïne’s die we eerder hebben gezien en we misten onze personal tour-guide van een par dagen geleden wel een beetje, 🙂
Deze indianen zijn gevlucht toen er een enorme vulkaanuitbarsting was iets verderop, waar ze zijn gebleven is onbekend.
Verderop in hetzelfde park ligt de sunset crater, de krater van de vulkaan dus, je mocht hem niet bezoeken omdat de fauna dat niet aankan.
Als je door dit park rijdt, dan heb je het idee dat het hele park geasfalteerd is. Door het “asfalt” heen groeien bomen en struiken.
Het is dus geen asfalt, maar as, wat er na 500 jaar dus nog steeds ligt!
En in het laatste stuk van het park zie je ook heel duidelijk hoe de lava is gelopen.
Deze vulkaan slaapt, ze verwachten geen uitbarsting meer, maar er zit wel een seismologisch instituut, die alles in de gaten houdt…..

We zijn nu in Flagstaff, hadden een hotel geboekt, maar die zou de boeking niet hebben ontvangen, gelukkig zijn hier hotels genoeg, dus we slapen nu bij de buurman. Alles weer aanwezig op de kamer, koelkast, magnetron, koffiezetapparaat, enz. En morgen weer een gratis ontbijt….. 🙂

Morgen gaan we Walnut Canyon doen, en de Meteor Crater en dan rijden we via het Petrified Forrest naar een creek camp in de buurt van Payson. We hebben een cabin geboekt in het bos aan een creek, en waarschijnlijk geen internet. Maar ik heb wel goede hoop op het zien van wild!
De dag erna gaan we richting Apache Trail, daar een KOA geboekt en daar gaan we weer in de tent want het weer laat het dan wel toe! Daar dus wel internet!