even er tussen uit……..
Het Amerika-virus heeft ons te pakken en op Texel regent het vast dus toch maar weer naar Amerika.
We vertrekken 7 maart, overnachten in Amsterdam en de volgende dag begint de reis echt.
De eerste 2 dagen verblijven we in de Golden Nugget aan de Freemontstreet, dan aan de reis, en de laatste 3 nachten weer in Las Vegas.
De reis: Van Las Vegas naar Zion NP, die gaan we deze keer beter bekijken want de vorige keer zijn we hier doorheen gereden, we overnachten daar ook.
Dan naar Bryce Canyon, waar dan nog sneeuw ligt dus dat levert vast mooie plaatjes op. Vervolgens naar de Rimrocks en dan overnachten in Kanab, ik weet daar nog een goede Mexicaan 🙂
De volgende dag gaan we de White Pocket bezoeken, dit is een zeer afgelegen gebied maar wel de moeite waard om te bezoeken, we hebben hiervoor een gids geregeld omdat het afgeraden wordt om het op eigen houtje te doen.
Slapen in Page en dan de dag daarna naar de Antelope Slot Canyons, deze keer gaan we de Lower Antelope doen, vorig jaar hebben we de Upper gedaan.
We wilden eigenlijk ook nog naar de North Rim van de Grand Canyon maar de weg is waarschijnlijk pas half mei open maar we gaan dat ter plekke nog onderzoeken. Ook de Wahweap hoodoo’s willen we nog bekijken, ook die liggen in de buurt van Page.
Dan terug richting Las Vegas, waar we dan de 15e weer willen aankomen.
Albert wil dan nog even een tattoo laten zetten, ik weet nog niet wat ik ga doen 🙂
Aangezien iedereen die meelas zo leuk reageerde zal ik ook deze keer weer proberen om wat leuke verhaaltjes te typen en wat foto’s erbij te zetten.
lekker geslapen in Zwanenburg, opgestaan om half 6 en nog even ontbeten om vervolgens met de shuttle naar Schiphol gebracht te worden. Grappig detail: de chauffeur kwam uit Montenegro, vlakbij de plek waar we in 2006 een klooster hoog in de bergen hebben bezocht.
Na wat problemen met de visa-waiver, konden we inchecken.
We zijn met een uurtje vertraging vertrokken, de vlucht was prima,
Continental is duidelijk beter dan United, we hebben zelfs 2 ijsjes gehad 🙂
Nu is het hier bijna half 4, de vlucht naar Las Vegas gaat om 18.00 uur (dan is het bij jullie 01.00 uur)
De rest van het verslag volgt zodra we weer free wifi vinden.
We zitten nu even bij Wendy’s met een medium cola van anderhalve liter….
dinsdag 9 maart 2010
De auto van deze keer is een KIA, een V6 4wd, om modern te blijven een witte, en hij wil wel!

Freemontstreet is waar de oudere casino’s zijn. Hier is alles begonnen, de echte strip ligt nu wat mijltjes verder, maar dit heeft iets speciaals. We hebben gekozen voor de Golden Nugget omdat dit een van de oudere hotels is maar wel gerenoveerd.
Al voor het ontbijt werden we aangesproken door een van de verkoopdames, er we hebben ons laten verleiden tot een bezoek aan een share-time maatschappij, dit alles met vervolgens de belofte voor een gratis show van Gordie Brown en 50 dollar speeltegoed.
Het bezoek aan de time-share onderneming was om half 2, en we hebben afgesproken om er zelf heen te rijden maar toch hadden door dit bezoek iets minder tijd om de dingen te de die we echt wllden…
Gelukkig ligt de onderneming wel in de richting waar we heen moesten, dus eerst naar de Wallmart, alles halen wat we nodig hebben en toen nog even langs de tattoo-shop om een afspraak te maken voor volgende week. De tattoo’s krijgen we aanstaande maandag…..
Verder naar de outlet geweest, spijkerbroeken gescoord, 3 voor 104 dollar, niet duur dus.
Toen naar de time-share presentie, wel leuk, erg mooie appartementen, maar we hadden alleen de show en het speeltegoed in gedachten dus gewoon NEE gezegd,
Met het speeltegoed hebben we verder de hele avond gratis gespeeld, en de show was erg leuk, alleen viel ik in slaap omdat de extra 9 uren erbij nu wraak neemt, maar Albert heeft me netjes gewekt, haha
Verder hebben we met het gekregen speeltegoed nog in andere casino’s gespeeld, niets gewonnen, maar ook niet verloren….en wel een heleboel drank gescoord, pfffff
Verder hebben we niet zoveel beleefd, alleen weer voor de zoveelste keer verbaast geweest over de massale manier van hoe alles hier gaat.
We hebben meer hummers gezien in 1 dag dan in een heel jaar thuis. En verlengde limo’s zie je hier elke minuut.
Het Golden Nugget heeft een zwembad met een glijbaan die door een haaientank loopt, maar helaas is het vandaag te koud om het zwembad in te gaan, dus dat idee heb ik laten vallen…
Morgen naar Valley of Fire en Zion NP,
woensdag 10 maart 2010
We hebben Wifi dus direct maar 2 verslagen erop zetten.
Woensdag 10-03:
Vanochtend maar wat vroeger opgestaan, want we moeten aan de reis.
Eerst lekker gedoucht, toen weer naar het buffet (2 voor 1) en even gerookt buiten voor het Casino. Dan valt op dat Freemontstreet net even anders is als de strip. Je ziet junks lopen en zwervers, de een bietst een peuk van je (niet erg) maar de junk die bekijkt al of je tas niet te pakken is. Ook gisteren werden we door de meneer van de time-sharing al gewaarschuwd: absoluut ‘s avonds niet lopend van freemontstreet afgaan. Buiten die straat is het gewoon gevaarlijk!
Verbaasd hebben we ons over het aantal mensen dat “s morgens om half 8, en ook om 9 uur nog aan de cocktails zit achter de gokkasten de andere gokfaciliteiten. Het is er niet zo druk als ‘s avonds maar er zit nog genoeg.
De ene helft is op weg naar het ontbijt en de andere helft moet nog slapen. Las Vegas gaat echt 24 uur per dag door, niets is gesloten.
En toen op weg naar de Valley of Fire. We hebben dit park ook al gedaan in 2007, maar er is een grote kans dat het dit jaar nog gesloten wordt, het is een State Park en door de bezuinigingen worden de State Parks gekort op de subsidies en dit is dus een van de parken die daardoor dicht gaat.
Onderweg naar de valley of Fire nog even langs de Fireworks shop gegaan. Daar verkopen ze alles op gebied van vuurwerk, de grootste pijlen en knallende dingen. Ik wilde een foto maken maar dat mocht niet. Ook de sigaretten zijn er erg goedkoop dus direct maar even wat meegenomen. En Albert had de vorige keer erg lekkere beef-jerkey gekocht daar dus deze keer ook maar meegenomen.
Valley of Fire is 186 km² groot. Het gebied kreeg al in 1935 de status State Park; het is daarmee het oudste State Park van de staat Nevada. Het park kent een woestijnklimaat, het regent er maar sporadisch en tijdens de zomermaanden worden regelmatig temperaturen rond de 40º Celcius bereikt. Soms kan het zelfs 48º Celcius worden. ’s Nachts koelt het vaak flink af. Tijdens de winter ligt de gemiddelde temperatuur tussen 3º en 16º Celcius. De beste jaargetijden om het park te bezoeken zijn de lente en de herfst.
Het landschap van Valley of Fire State Park is op dezelfde manier ontstaan als dat van de Red Rock Canyon National Conservation Area. Vroeger bevonden zich hier enorme zandduinen, die bedekt werden door andere zandlagen. Het enorme gewicht zorgde ervoor dat de onderste lagen versteenden. Miljoenen jaren later kwamen de versteende lagen weer aan de oppervlakte, en werden zo blootgesteld aan de krachten van wind- en watererosie. Hierdoor zijn allerlei prachtige, grillige vormen ontstaan. De ijzerhoudende mineralen in het zandsteen kwamen in aanraking met de lucht, en zijn daardoor gaan oxideren. De rotsen hebben hieraan hun rode, gele en roze kleuren te danken; vooral tijdens zonsopgang en zonsondergang komen de kleuren erg mooi uit. Het park heeft hieraan de naam “Valley of Fire” te danken.
We hebben een wandeling gemaakt door de “mouse-tank”, erg mooi. Ook verderop is het erg mooi, je ziet dan verschillende rotsen in verschillende kleuren (rainbow valley)
Toen door naar Zion NP. Hier hebben we een overnachting geboekt. Een behoorlijk luxe kamer met een zitgedeelte en een slaapgedeelte, beiden met tv. De lodge ligt op loopafstand van de ingang naar Zion NP. Vanaf het balkon heb je zich op de rivier en de hoge rotsen, die nu wel erg speciaal zijn door hun rode kleur met sneeuw erop.
Vanaf Las Vegas bereikt de interstate 15 via het casinostadje Mesquite en het ravijn van de Virgin River na St George de Highway 9, die de toegang vormt tot het eerste wereldberoemde natuurgebied Zion.
Zion NP ligt in het zuidwesten van de staat Utah en op een hoogte van 1115 tot 2600 meter.
In het hart van het 600 km2 grote park ligt de door de Virgin River uitgeslepen 24 km lange Zion Canyon met zijn meer dan 900 meter hoge rotswanden. Het ravijn is uitgeslepen door de Virgin River, en dankzij die rivier heeft Zion Canyon nu rijk gevarieerde flora en fauna. Als in het voorjaar de sneeuw in de bergen smelt, voert de Virgin River grote hoeveelheden puin en sediment af. Daardoor is het erosieproces dat Zion Canyon en de diverse zijdalen heeft gevormd, nog steeds volop gaande. Dit proces is vermoedelijk 13 miljoen jaar geleden begonnen. Het Carmelkalksteen is ongeveer 120 miljoen jaar oud!
Het meest bezochte gedeelte van Zion National Park is Zion Canyon..
Buiten de kloof bestaat het Zion NP nog uit 2 andere delen. Vanaf de I-15 voert ten zuiden van Cedar City de Kolob Canyon road nog eens 8 km verder door de noordwestelijke Kolob Section van het natuurreservaat. Dit is een uiterst woest, door kloven en breuken getekend landschap, dat met de Zion Canyon weinig gemeen heeft.
Midden door het derde deel van het park loopt de Highway 9. Aan het eind van een 1700 m lange tunnel begint de 1,6 km lange Canyon Overlook Trail.
Langs de hoofdwegen toont het park zijn door weer en wind getekende gezicht. Rotsige torens, pilaren en als een stapel pannenkoeken over elkaar heen geschoven stenen platen maken van dit landschap een soort avonturenspeelplaats.
We hebben inmiddels al een stuk van Zion gezien, Zion Canyon, het stuk die na 31-3 niet met de auto te bezoeken is. Alleen in de wintermaanden mag je hier met eigen auto de Scenic Way doen, de rest van het jaar rijden er shuttle bussen. Zion is erg mooi, erg hoge rotsen, overal watervallen van het smeltende sneeuw. We hebben een heel klein beetje sneeuw gehad vandaag, verder is het hier een graad of 3, niet super koud. Er liepen onderweg wat herten en een verdwaald eekhoorntje hebben we ook nog gezien.
Nu eerst eten, en dan morgen richting Bryce Canyon en als alles meezit kunnen de dan de Cottonwood Canyon road gaan doen, alles afhankelijk van de weersomstandigheden.We hebben juist daarom een 4wd SUV uitgekozen. Er zitten geen winterbanden onder dus we zien morgen wel of het haalbaar is……
donderdag 11 maart 2010
Opgestaan, even buiten roken, koffie gedronken, even op internet gekeken en ontbeten, en om 8 uur uit gecheckt.De rit ging eerst door Zion NP, een geweldig mooie route door enorm hoge rode rotsen, vanaf 31 maart is het hier behoorlijk druk en dan is het een reis van een paar uur. Je moet door een oude tunnel, en die is nogal smal en laag, en er mag altijd maar 1 kant tegelijk door de tunnel. Nu hoefden we maar 4 minuutjes te wachten.
Na Zion op weg naar Bryce Canyon, via de Red Canyon. En daar had ik voor mezelf een speciale opdracht. Vorig jaar heb ik een erg mooie foto gemaakt van de Red Canyon, die hangt nu op linnen in de woonkamer. Dit jaar heb ik nog 1 gemaakt, maar dan met sneeuw. Ik heb m’n best gedaan om hetzelfde plaatje te krijgen en die komt dan naast de andere.
Bryce Canyon ligt in het zuidwesten van de staat Utah en is een van de meest bijzondere natuurwonderen van Amerika. Het park is 145 km2 groot en ligt op een hoogte van 2500 tot 2800 meter.
In het centrum van het park strekt het Amphitheater zich uit: een bijna rond bekken waar een door weer en wind getekend betoverend landschap met duizenden rotsnaalden en punten de indruk wekken van een versteend theaterensemble op een enorm openluchttoneel.
Bryce Canyon is ondanks zijn naam geen kloof, maar de verweerde kant van de Pink Cliffs, een 50 tot 60 miljoen jaar oud rozekleurige formatie van het Coloradoplateau.
Het gesteente bestaat uit fijnkorrelige zachte sedimenten, afgewisseld met harder kalksteen en dunne lagen minder erosiegevoelig lei- en zandsteen. Als gevolg van de diverse samenstelling loopt de snelheid van de verwering uiteen, waardoor de voor Bryce kenmerkende hoodoos tot stand komen- bijzonder gevormde punten, torens en naalden.
Behalve de bizarre vormen maken de verschillende kleuren het gesteente zo fascinerend.
De rode kleur wordt veroorzaakt door ijzeroxide, waar het gesteente lichte kleuren heeft, is het ijzer meestal uitgewassen. De paarse en lila kleuren worden veroorzaakt door mangaan.
De wanden bestaan uit zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen
Het was erg koud in Bryce, de gevoels temperatuur lag op -17 graden Celcius, dus muts op en een zonnebril want de zon schijnt wel en behoorlijk fel…Er lag ook een enorme hoop sneeuw, op sommige plekken zeker wel een meter! We hebben erg mooie foto’s gemaakt vanaf een paar uitkijkpunten.
We zijn niet te lang gebleven, want het was er echt koud!
Bryce had ik al gezien in 2008, maar met sneeuw is het daar nog veel mooier
Toen door naar de Cottonwood Canyonroad, toen we aan het begin van de weg stonden zagen we het al: niet berijdbaar. Een grote natte modderboel. En dat 44 miles lang.
Dus naar de Kodachrome Basin State Park:
Het belangrijkste kenmerk van Kodachrome Basin State Park is de aanwezigheid van veel rotspilaren, die meestal “chimneys” of “sand pipes” worden genoemd. De pilaren zijn uniek in de wereld en bestaan uit Entrada zandsteen. Waarschijnlijk zijn ze 65 miljoen jaar geleden ontstaan uit onderaardse bronnen. In totaal zijn er 67 pilaren, waarvan de hoogte varieert van 2 tot 52 meter. De pilaren bestaan uit beige gekleurde rotsen, waarin ook rode, gele, roze en witte tinten voorkomen. Het park heeft haar naam gekregen in 1948 van een expeditie van de National Geographic Society, vanwege de mooie foto’s die je hier kan maken.
Het is een klein park, maar wel een die de moeite waard is om een bezoekje te brengen, veel mooie kleuren en ook de sandpipes zijn indrukwekkend, als je een stukje van de grond pakt dan verpulver je het zo, dus je vraagt je af waarom dat er nog steeds staat. Ze zijn echt poreus.
Aan de ranger van het park hebben we nog even gevraagd hoe de Cottonwood Canyonroad was en of wij die konden berijden. Zijn antwoord: ik zou het niet proberen, je zit binnen een paar miles vast en komt er niet weer uit. Albert wilde eigenlijk heel graag die mooie witte auto helemaal bedekt hebben met rode modder, maar gelukkig had het verstand voorrang dus niet gedaan.
Omdat we die weg niet konden rijden moesten we een stuk terug rijden over dezelfde weg die we vanochtend ook reden. In dit gebied zijn niet zoveel wegen, dus vaak moet je dan weer een stuk terug rijden.
We zijn nu in Kanab, Utah. We hebben eerst even een supermarkt opgezocht om broodjes voor morgen te kopen. Morgen gaan we met een gids naar de White Pocket, een weinig bezocht en moeilijk te bereiken gebied, vandaar dat we een gids hebben geregeld.
Vanavond eten bij de mexicaan, er moet hier een hele goede zitten. Die van 2 jaar geleden bestaat helaas niet meer, terwijl het daar ook erg goed was.
En nu nog even het beantwoorden van de vragen:
Jorrit: ze hebben wel sla in de airplane, met hele lekkere dressing, maar die ijsjes gingen er ook wel in. Als ik terug ben eet ik wel weer sla met appelazijn, die kilo’s gaan er echt af dit jaar!
Wim en Marie: Ja hoor, we hebben ook truien en mutsen en handschoenen bij ons, maar ook zonnebrandcreme en een zonnebril. Op alles voorbereid dus…
Suus; ik zal niet teveel eten en drinken (minder cola in de vodka???)
Lysanne: Je kan ook gewoon een slokje nemen van iemand anders, want die bekers worden hier nooit XXS. Bovendien is het hier ook nog normaal dat je voor dezelfde prijs onbeperkt fris kan drinken (free refill)
Morgen meer…….
vrijdag 12 maart 2010
Amerikanen zijn behoorlijk bezig met het broeikaseffect, als je tenminste alle kaartjes op de hotelkamer ziet, handdoeken vaker gebruiken, niet elke dag schone lakens (net alsof je dat thuis wel doet) maar aan de andere kant zijn ze erg verspillend. Voor het hotel zijn een zwembad en een hottub en die blijven de hele nacht op temperatuur, niet afgedekt, geen mens die erin gaat want als je eruit komt bevries je, maar blijkbaar denken ze helemaal niet na over hoeveel energie dat wel kost!
De white pocket:
In een zeer afgelegen gedeelte van Vermillion Cliffs Paria Wilderness National Monument ligt een klein maar wel verbluffend mooi stukje natuur, het rotsplateau White Pocket. Het gebied bestaat uit versteende zandduinen in de meest fantastische vormen; je ziet hier lange vloeiende lijnen van dieprood zandsteen, met witte lijnen daar tussendoor. Grillige gevormde geelgekleurde vlakken. En grauwwitte kappen die doorsneden worden door rechte lijnen in een ruitvormig patroon. De rode, roze en gele kleuren van het gesteente zijn afkomstig van mineralen die hier via het grondwater in de steenlagen zijn doorgedrongen. Hier en daar groeien een paar struiken en zelfs enkele kleine bomen, die zorgen voor een erg mooi contrast met de rotsen. Het plateau heeft een doorsnede van minder dan 1 kilometer.
Sommige stukken van de stenen lagen zijn volledig gedraaid, net als een enorme chocolade cake. Het is bijna niet te geloven dat deze rotsen niet door mensen gemaakt zijn en dat het alleen maar hele oude versteende zand duinen zijn.
Ongeveer 0,5 mijl ten westen van het plateau staat een grote alleenstaande rots, een monoliet, die door de plaatselijke ranchers White Pocket werd genoemd. “White” vanwege de dominante aanwezigheid van witgekleurd zandsteen, en “Pocket” vanwege de natuurlijke poelen die hier veel voorkomen. Het hierboven genoemde zandstenen plateau had oorspronkelijk geen naam, maar wordt nu meestal ook White Pocket genoemd.
Het bereiken van dit gebied is met een gewone auto niet te doen, ook met een 4w drive wordt het zelfs afgeraden, omdat je door erg diep zand moet rijden waar je erg makkelijk in vast komt te zitten. Op hulp hoef je niet te rekenen, het gebied wordt spaarzaam bezocht, dus je bent op jezelf aangewezen. Ook je mobieltje heeft hier geen ontvangst, maar dat is in veel gebieden hier het geval.
We hadden een dus een gids geregeld, Terry Alderman, we moesten ons om half 9 melden bij zijn winkel in Kanab. Toen we aankwamen om 8.15 stond hij al klaar met zijn enorme Chevrolet, 20 jaar oud maar wel een echte 4wd. De auto die wij hebben is een “snelweg” 4wd, dus absoluut niet geschikt voor het gebied waar we heen gaan. De normale weg, die hij altijd neemt, is onbegaanbaar dus we gaan het proberen vanaf de “bovenkant”. Hij weet niet of het gaat lukken, maar we gaan het proberen.Het eerste stuk gaat gewoon over normale weg en die rijden we met onze eigen auto, achter hem aan. De auto laten we staan waar we het asfalt gaan verlaten. Dit doen we omdat dit al halverwege onze volgende eindbestemming is en zo hoeven we geen extra 50 mile te rijden.
Na ongeveer 50 miles verlaten we het asfalt en stappen over in Terry’s auto. En al heel snel weten we zeker dat het goed was om een gids te huren. Het is zowiezo een dirtroad, enorme gaten, gleuven, alles washborded en dit 10 miles lang. Onderweg komen we op een punt waar ze vorig jaar californische condors hebben uitgezet die het hier goed doen…..Een condor heeft een vleugelwijdte van 3 meter dus het zijn aardige vogeltjes! Ze vliegen boven de rotsen en we hebben er zeker 20 geteld. Na die 10 vrij goed onderhouden Arizona miles komen we op het grondgebied van Utah en daar wordt de weg niet onderhouden en dat hebben we geweten! 25 miles kermiswegen, een en al hobbels en bobbels, stenen, rotsen, blubber, diep zand, we hebben echt kennis gemaakt met wegen die onze auto gewoon niet aankan. Terry vertelde dat hij regelmatig overmoedige vastgelopen toeristen uit het zand sleept. We zijn de hele weg maar 1 auto tegengekomen , en dat was op de terugweg. Ook zijn er erg veel afslagen, en nergens staan bordjes, dus als je hier niet bekend bent dan verdwaal je gewoon.
Het gebied zelf was prachtig, allemaal kleuren in elkaar gedraaid. Pockets met water erin want het is nog vochtig. Over een paar weken zijn alle pockets leeg. Terry had zelf ook zijn camera meegenomen, want hij was nog nooit zo vroeg in dit gebied geweest en hij had nog nooit zoveel water gezien. Waarschijnlijk waren wij de eerste bezoekers van dit jaar… Normaal gaat hij hier nooit heen voor half april…
We hebben een geweldige dag gehad met veel leuke verhalen van Terry, als je iemand bij hebt die het gebied kent dan hoor je veel meer. Ook vond hij onderweg nog een moki marble, dit is een steen die alleen voorkomt in een deel van utah en arizona en op de maan, verder is de steen nooit ergens gevonden, ze zijn vrij zeldzaam dus. Ik neem hem mee naar huis….De steen werd vroeger door de indiaanse medicijnmannen gebruikt voor helingen en als je hem breekt dan zit er zandsteen in waar de vroegere indianen hun muurschilderingen mee hebben gemaakt. Je weet nooit welke kleur erin zit, die kan geel, rood of bruin zijn… Ik ga niet kijken, hij komt gewoon bij mijn verzameling steentjes.
Tegen 4 uur waren we weer bij onze auto, en na ongeveer een uur rijden door de Vermillion Cliffs zijn we beland in Page.
Morgen de Wahweap hoodoo’s en de Rimrocks. Het is nog niet zeker of we de Lower Antelope canyon kunnen bezoeken. Het is hier erg nat geweest en dan kan er water in staan tot kniehoogte
zaterdag 13 maart 2010
En alweer waren we vroeg wakker, dit hotel was vorig jaar met ontbijt maar nu zonder dus we moeten zelf voor koffie en brood zorgen. Er is geen koffie apparaat maar wel een magnetron, dus gisteravond nog naar de walmart gereden, 2 bekers gekocht, want plastic bekers smelten in de magnetron, en zo hadden we vanochtend brood, koffie en jus. Niks mis mee!
Eerst op weg naar de Wahweap hoodoo’s. We hadden een goede beschrijving hoe er te komen. Een stukje dirtroad en dan te voet verder (uurtje lopen) door een droogstaande wash (rivierbedding). Toen we aan de wash stonden bleek dat hij absoluut niet droogstond. Je kon hier absoluut niet doorheen lopen. Het heeft hier de afgelopen weken abnormaal geregend dus dit tripje moeten we laten staan voor een volgende keer.
Toen dus maar door naar de Rimrocks:
The Rimrocks is een verzamelnaam voor een groot aantal hoodoo’s en andere rotsformaties, die in een prachtig badlands gebied liggen. De belangrijkste groepen hoodoos liggen in twee valleien direct naast Highway 89, de weg die van Kanab (Utah) naar Page (Arizona) loopt.
Een hoodoo is een formatie die bestaat uit een steen bovenop een rotskolom, net als een paddestoel. Er staan er verschillende, de mooiste is de Toadstool hoodoo, erachter staan er nog verschillende.
De weg erheen was leuk: eerst moet je je inschrijven in een register, dan kan je door een hek en dan loop je een stuk over de badlands, door de wel droogstaande wash, de weg wordt eigenlijk aangegeven door cairns (dit zijn door mensen opgestapelde stenen, het bovenste steentje is er een met een punt en die wijst dan de richting op waar je heen moet) Ook kom je over smalle paadjes, met afgrondjes en dat was iets minder leuk met mn hoogtevrees, je kan je nergens aan vasthouden….
Vanaf de weg zie je niets maar als je je bestemming bereikt sta je echt te kijken van is dit echt? Af en toe krijg je de neiging om te denken dat iemand dit voor de grap heeft opgestapeld.
Ook de kleuren zijn er prachtig: wit, bruin, geel, groen, rood…
We zijn de vorige keren ook hierlangs gereden, maar toen waren we niet op de hoogte van het bestaan van dit gebiedje. Erg leuk om dit ook te zien.
Omdat we dus tijd over hadden (de trip naar de Wahweap hoodoo’s zou een paar uur kosten) hebben we aan deze kant de Cottonwood Canyonroad even een stukje verkend. Een paar dagen geleden stonden we aan de andere kant en die was absoluut niet berijdbaar. Vanaf deze kant zag het er wel aardig uit, en alhoewel het niet mag met een huurauto, zijn we toch maar een stuk over deze weg gaan rijden. Op zich was het wel te doen, we hebben de 4wd niet eens nodig gehad, we hebben wel foute banden onder deze auto want het profiel liep direct vol met het natte zand. We zijn een paar miles de weg opgegaan, en hebben ook nog even een andere weg verkend. Daar de auto geparkeerd en een behoorlijk stuk naar de wash gelopen. Daar aan de overkant stonden ook een soort hoodoo’s, wit met bruine kapjes, ze lijken op de Wahweap hoodoo’s maar ze waren het niet, want die lagen 10 miles verderop.
Omdat er wat regendreiging was zijn we toch maar terug gegaan want als die weg nat was geworden dan zou het niet zeker zijn of we terug zouden kunnen komen. Ondertussen ook nog even tussen de rotsen gezocht naar rattlesnakes, maar die slapen allemaal nog….(winterslaap)
Dus op naar de Lower Antelope Canyon, in de hoop dat die niet vol met water stond (alles wat droog hoort te zijn hier is nat)
Van een afstand zagen we al auto’s staan dus dat was een goed teken.
De Canyon was open, en we hadden een tour om 12 uur. Vroeger mocht je hier zelfstandig in, maar nu niet meer. Er zijn wat mensen geweest die hun naam overal in krassen, ook is er nogal wat hoogteverschil die overwonnen moet worden met enge trapjes en ook gebeurden er nogal wat ongelukken door onoppassende mensen. De canyon is erg smal, en je moet je af en toe in vreemde bochten wringen om ergens doorheen te komen. Dikkere mensen komen hier vast te zitten. De gids vertelde dat de maat de ingang is. Als je daar niet doorheen past mag je er niet in.
De feiten
In het rotslandschap van zuidwest Amerika komen veel ravijnen voor, en een bijzondere vorm daarvan is de slot canyon.Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’; een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dergelijk natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan.
De Indiaanse naam voor Lower Antelope Canyon is “Hasdestwazi”, dat betekent “spiraalvormige rotsbogen”. In augustus 1997 zijn hier 11 mensen verdronken, toen als gevolg van een onverwachte onweersbui een vloedgolf van 15 meter hoogte door de canyon spoelde. De canyon is daarna geruime tijd voor het publiek gesloten geweest, er zijn diverse veiligheidsmaatregelen getroffen. Zo zijn er binnen in de canyon meerdere stalen trappen aangebracht, en zijn er bovenaan bakken geplaatst met touwladders die in geval van nood naar beneden kunnen worden gelaten.
Ons bezoek van vorig jaar aan de Upper Antelope Canyon was al genieten, maar deze Canyon is nog veel mooier. Hij is veel nauwer, de kleuren zijn overweldigend, er is nogal wat verschil in hoogte, er zitten enorm veel bochten in. Soms is het zo nauw dat je schoen precies in het looppad past. Overal trappetjes zonder leuningen dus je moet maar zien dat je beneden komt
We hadden een kundige gids bij ons. Hij vertelde precies waar de goede fotomomenten waren. Gelukkig waren we alleen met hem en konden we alles fotograferen zonder andere mensen op de foto. Als je hier met een groep ingaat zal je altijd mensen op de foto krijgen.
Ik zet er wat foto’s op maar ze laten eigenlijk maar een heel klein deel van ons “genieten” zien.
De werkelijkheid is nog 10x zo mooi….
Op dit moment zijn we hier uitgekeken, we hebben alles gezien wat we wilden zien of wat mogelijk was.
Morgen naar Jacob Lake, terug naar de sneeuw, daar gaan we op eekhoorntjesjacht, we hebben al pinda’s gekocht om ze te lokken (op advies van onze gids naar white pockets)
Daar is waarschijnlijk geen internet dus ik heb geen idee wanneer onze verslagen er weer op komen. Ik zal het proberen vanuit Las Vegas, daar zijn we vanaf maandagavond weer….
zondag 14 maart 2010
Even op internet, ontbeten en toen wisten we niet wat we moesten doen!
We hebben alles of al gedaan of al gezien, en in Page zelf is niets te doen. Het plaatsje bestaat uit hotels, restaurants en kerken, wel 12 op een rij. (Dat zie je trouwens in praktisch elke plaats, het staat er vol met allerlei kerken, je kan geen geloof bedenken of er is wel een kerk van)
Bovendien werkt het weer ook even tegen: gisteravond stormde het en toen Albert vanochtend naar buiten keek zei hij dat de auto wit was. Ik uitleggen dat hij vanaf het begin al wit was, maar hij was dus extra wit, er lag een laag sneeuw op.
We hebben dus maar rustig aan gedaan met vertrekken en zo zaten we om 9 uur in de auto.
Het einddoel was Jacob Lake, het begin van de toegang naar de North Rim van de Grand Canyon. De Grand Canyon is niet te bereiken, de SR67, de toegangsweg, wordt niet geschoven en er ligt een dik pak sneeuw. Je zit dan ook vrij hoog, op 7800 ft (ongeveer 2600m) De weg gaat pas half mei weer open.Eerst zijn we nog even wezen kijken bij de Horseshoe bend, waar de rivier de Colorado een bocht maakt. We waren hier vorig jaar ook al geweest, maar het blijft een mooi gezicht, het enige nadeel is dat er behoorlijke dalingen en stijgingen in het 1,2 kilometer lange pad zitten en dan ook nog door mul zand, en je zit op hoogtes waar de lucht veel ijler is en dat merk je dus wel. Omdat het niet warm was viel het deze keer nog wel mee, vorig jaar dacht ik dat ik nooit weer boven zou komen.
Toen door naar Lee’s Ferry. Dit is de plek waar vroeger de mormonen met een veerboot de Colorado overstaken om te kunnen trouwen in Utah, waar polygamie toegestaan is (elke mormoonse man mag 4 x trouwen, de vrouw “natuurlijk” maar 1x)
We hebben een korte hike gedaan en de oude stoomketels en de in 1924 gezonken veerboot zien liggen. Tegenwoordig is dit een gebied waar veel gevist wordt en tevens is het een startpunt voor mensen die in een rubberboot de Colorado afvaren.
En weer verder over de alt-89, de oude verbindingsweg tussen Kanab en Page.
We kwamen langs cliff-dwellers, daar maakten mensen vroeger overnachtingsplekken door muurtjes te maken tegen grote gevallen stenen, en als de steen groot genoeg was en gunstig genoeg lag, zelfs huisjes.
Verder naar Jacob Lake, onze overnachtingsplek. Hier leven de Kaibab squirls, een unieke eekhoornsoort die alleen in dit gebied leeft. Ze zijn donkergrijs met witte starten.
We hebben 1 gezien, direct bij aankomst, helaas erg hoog in een boom, maar wel op de foto. We hebben nog een behoorlijk eind door de sneeuw geploeterd, maar niet 1 eekhoorn, wel natte voeten, er vloog er nog een geweldig mooie adelaar over maar vanwege de bomen niet op de foto. We hebben wat pinda’s gestrooid onder 2 bomen, toen we terugkwamen waren ze weg. Dus toen we gingen eten bij de bomen naast de auto weer pinda’s gestrooid. We hebben heerlijk gegeten en als toetje de “best cookies of the west” geprobeerd. Die cookies zijn hier nogal beroemd, dus die moesten we proberen en inderdaad, heerlijk! Bij terugkomst lagen de pinda’s er nog, dus aangezien ik toch vroeg wakker ben, ga ik morgenvroeg wel kijken en als ze wel weg zijn nieuwe strooien en dan in de auto wachten wat er komt…
Het hotel ligt trouwens prachtig, midden in de bossen.
We hebben een grote kamer, we hadden een King bed gereserveerd maar een stuk van het hotel is bezweken onder de sneeuw en ze hadden alleen maar een grote ruime kamer met 2 queen bedden, maar ook die zijn van een groot formaat dus dat is niet zo’n probleem.
Wat ook erg grappig is is dat we na Las Vegas geen donsdek meer hebben gezien. In alle andere hotels hebben ze nog gewoon ouderwets lakens en een wollen deken met eroverheen een soort quilt.
We hadden de hotels echt goed uitgezocht, we zijn nog niet 1x teleurgesteld.
De mooiste plekken waren toch wel de lodge bij Zion en deze. Het zijn beide lodges die in de zomer erg duur zijn en je moet er zeker een half jaar vantevoren reserveren als je een plekje wilt….
Morgen terug naar Sin City…….
O ja, Sil: je borrelnoten waren heerlijk!
maandag 15 maart 2010
Zitten we net brood te eten, Albert had zicht op de bomen, en wat ziet hij: jawel, een squirl die de boom inklimt. Dus vanaf het balkon hebben we toch wel vrij duidelijke foto’s gekregen. Als je ze inzoomt is hij vrij aardig te bekijken.

Op zich geweldig, want ze blijken toch wel weinig voor te komen, dus ons zoeken is beloond….Tegen half 9 zijn we vertrokken richting Las Vegas, een rit van ongeveer 400 kilometer. Er lag het eerste stuk nog wel behoorlijk wat sneeuw maar de wegen worden hier geschoven en die zijn in principe droog, je moet alleen oppassen voor gladde plekken.
Onderweg getankt bij een benzinestation, waar ze erg lekkere en verse donuts hebben, dus mmmmmm……. het mag nu nog 🙂 Trouwens: ze hadden daar geen sla, en een mens moet toch eten 🙂
Na een paar stops kwamen we in de buurt van de Fireworks shop die op de toegangsweg naar de Valley of Fire ligt en ik wist me nog te herinneren dat daar gratis Wifi was, dus daar hebben we in de koffer van de auto de laptop aangezet en het verslag van gisteren gedownload. Wel lastig want zo’n scherm is niks in de zon, je ziet amper wat je doet…
Aangekomen in Las Vegas ingecheckt in Bally’s, met mn liefste gezichtje gevraagd naar een room, as high as possible, nice view, en smoking, en dat is helemaal gelukt. We zitten op de bovenste verdieping, smoking en zicht op de fonteinen van de Bellagio en we kijken richting Paris, MGM en Excalibur, een prachtig uitzicht als de lampjes aanzijn! Hoe vroeger je trouwens incheckt, hoe beter je kansen op een goede kamer zijn.
Toen gegeten, want onze tatoeerder wil dat je eerst eet voordat hij je tatoeert.
Het is hier erg druk, dus maar vroeg weggegaan omdat het een ramp is om over de strip te rijden als het druk is en je haast hebt.
We wisten de shop te vinden vanaf het Luxor, maar we zitten nu echt midden op de strip terwijl het Luxor aan het begin/eind ligt.
Maar aangezien alle straten hier in blokken lopen kwam ik op het idee om direct van de strip af te rijden, dan net zo ver naar achteren tot we op de goede avenue waren en dan gewoon richting vliegveld te rijden. Fluitje van een cent dus en we waren een uur te vroeg, en moesten dus wachten.
Het wachten is beloond, Albert heeft een extra rand gekregen en ik 2 dolfijnen, we zijn er erg tevreden over. Samoaanen zijn erg aardige mensen, ze herkenden ons zelfs van vorig jaar en Dennis, de tatoeerder, was verrast dat we weer bij hem kwamen.
Weer terug naar Bally’s was net zo gemakkelijk als de heenreis, we hebben gelijk de rest van de koffers meegenomen, kunnen we woensdag alles netjes gaan inpakken.
Lekker chinees gegeten in Bill’s gambling hal, nog even gegokt, niet ernstig verloren of gewonnen, paar borrels erin without ice (krijg je meer drank).
Het is nu half 1, we zijn nog niet moe, maar dat komt van de adrenaline die loskomt van al dat gegok met het bijbehorende lawaai dus nog maar even tv kijken en dan op bed!
We weten nog niet wat we de aankomende 2 dagen gaan doen, we hebben nog wat opties voor overdag. De temperatuur is lekker, ik schat een graad of 22, alleen mogen we nu niet meer zwemmen of in de zon, dus het wordt geen zwembad.
We kunnen nog naar de Red Rock Canyon, de ethel M chocoladefabriek, we moeten nog naar de outlet, maar we zien wel…….
dinsdag 16 maart 2010
Vannacht lagen we pas om “half 2” op bed. Helemaal doordrenkt van het “leven” in Las Vegas….. Dus ook pas om 8 uur wakker, gedoucht en naar het buffet van de buren: “Paris” Het onbijtbuffet daar is gewoon geweldig! Ze hebben zoveel lekkere dingen dat je er helemaal volgepropt wegkomt. En dan heb je nog niet de helft geprobeerd, dus morgenvroeg volgt de andere helft….Bovendien is de ambiance daar gewoon perfect, het is net alsof je op een frans plein zit, aan de zijkanten staan de buffetten en in het midden staan de zoete dingen. Een ding mist: SLA….ook appelazijn hebben ze daar niet 🙂
Op weg naar de kamer volgt dan traditioneel eerst even gokken (5 dollar pp) en toen bedenken wat we gingen doen.
Voor de 3e keer stond de chocoladefabriek van Ethel M op de planning, dus die hebben we vandaag dan maar gedaan. Het is een hele kleine fabriek, om mensen te laten zien wat ze maken (helaas maken ze daar geen M&M’s, alleen maar stukjes chocola) Wel erg lekker, maar ook erg duur! Dus zoals echte Nederlanders: alleen geproefd en niets gekocht…..eromheen is een cactustuin, maar er stond niets wat we nog niet gezien hebben op onze reizen door Amerika.
Vervolgens naar de outletshops, alles gekocht wat we wilden, dus Joop: je broek is vrijdag in Nederland!
Op de terugweg kwamen we langs het vliegveld, dus daar een tijdje vliegtuigen gekeken. Het is bijna ongelooflijk hoeveel vliegtuigen er landen en weggaan. Er is voortdurend beweging en in elke 2 minuten daalt en vertrek er zeker 1 vliegtuig. De landingsbaan en vertrekbaan liggen naast elkaar en soms landen en vertrekken ze op hetzelfde tijdstip. Als je er een kwartiertje staat heb je gewoon duizenden mensen zien langskomen!
Toen op zoek naar gratis Wifi (we blijven zuunig), Albert reed en ik zocht naar onbeveiligde netwerken, binnen 5 minuten was het raak dus op een parkeerterrein van een shopping-mall even de boel op internet gezet (met dank aan Michaels fotoshop 🙂 Toch blijft het behelpen, want overal is zon hier, je vindt praktisch geen schaduw.
Tegen een uur of 3 waren we terug in Bally’s, even de boodschappen naar de kamer gebracht, en maar weer aan de wandel gegaan.
We zijn in Bellagio en Ceasar’s Palace geweest en hebben daar winkels gekeken, de een nog duurder dan de andere. Elke dure winkel is daar wel vertegenwoordigd!
Ook de inrichting van die hotels is prachtig, aan elk detail is gedacht. Onderweg nog even 5 dollar achtergelaten in 2 van de ontelbare gokkasten.
Toen het nieuwe casino complex bekeken, die nog maar net open is en nog niet eens af is. Het is een stad op zichzelf. We hebben in de 3 x Las Vegas de bouw kunnen zien en nu het bijna af is moeten we zeggen dat het er erg mooi uitziet, erg veel glas, er loopt een monorail doorheen, alles erg modern opgezet.
Doorgelopen tot aan de MGM, onderweg gegeten (fastfood, maar wel lekker, er zat wel sla op het broodje), en nog even door een giga winkelcentrum gewandeld.
En toen weer terug naar Bally’s, de fonteinen van Bellagio nog even bekeken, en ons geluk nog even beproefd onder het genot van een paar drankjes. We zijn niet armer geworden, ook niet rijker, maar we hebben ons voor 10 dollar toch wel 1,5 uur vermaakt.
Eigenlijk is het best wel grappig, als je op de strip staat lijkt alles best dichtbij. Je ziet het Luxor liggen, hij lijkt dichtbij, maar als je dan gaat lopen, dan ben je wel een uur onderweg. Als je dan vervolgens ook nog alle hotels inloopt omdat ze zo mooi zijn, dan bereik je het Luxor nooit.
Toen we voor de kamer stonden, wilde Albert de kamerdeur openen met zijn AH bonuskaart, hahaha, die past er dus niet in!
Omdat we op het centrum van de strip zitten hebben we vanavond de kant van het Luxor afgelopen, morgen gaan we de kant van de Stratosphere op.
Morgen is ook onze laatste dag in Las Vegas, en dan vertrekken we donderdag om half 8 (Pacific tijd) weer richting Nederland, we komen vrijdagochtend tegen 7 uur ‘s morgens aan. …..
woensdag 17 maart en donderdag 18 maart
Op de terugweg even gegokt, van 10 dollar 15 gemaakt…Terug naar de kamer, laptop opgehaald en in de auto, op weg naar onze gratis Wifi-spot. De verbinding die we gisteren hadden was nu heel slecht en we konden niet dichterbij gaan staan anders stond de hele auto in de zon en kon ik niets meer zien, maar er was nog een andere, dus die maar gebruikt. 🙂
Op de terugweg kwam er een lowrider naast ons in de rij voor het stoplicht en we hebben ons prima vermaakt, dat ding kan werkelijk alle kanten op, kontje omhoog en aan 1 kant laten zakken enzo…..Het ging zo snel dat ik er maar 1 foto van heb kunnen maken en verder waren alle stoplichten groen. Wel een prachtig gezicht, dat mag echt niet in Nederland! De chauffeur speelde zelfs met zijn auto onder het rijden…
We zijn inmiddels al zo bekend in Las Vegas dat we zelfs de verkeersdrempels al weten te liggen, sommigen zijn erg hoog en de drempels die naast het Paris zitten zie je niet goed van tevoren, maar de vorige keer zat de Budweiser bijna aan het dak dus we doen nu maar wat rustiger.
Het is vandaag st Patricksday, en aangezien Amerikanen werkelijk aan alles meedoen, kunnen we vandaag veel groen verwachten. Op tv zagen we vanochtend al groene roereieren en groen bier, dus we houden onze ogen open….
We zijn de hele middag aan de wandel geweest, richting de Stratoshpere, eerst nog even een stukje de andere kant op want ik had gisteren een leuke sjaal gezien die ik nu toch maar wilde hebben.
Het was inderdaad behoorlijk groen op straat, veel mensen met groene shirt of jurken maar ook met groene kettingen om, groene drankjes, enz.
We zijn praktisch elk casino binnengelopen, niet overal gegokt, ook winkeltjes gekeken, Chanel, Dior, Yves St Laurant, Louis Verton, noem maar op en je vindt ze hier wel. We hebben de kanalen met de gondels in het Venetian bekeken, zijn in het nieuwe Wynn geweest, de hele Fashion Show Mall doorgelopen, de Mirage bekeken en tot slot een biertje gedronken op een terras van Ceasars Palace, een rondje van 5 uurtjes.
Teruggekomen met pijnlijke voeten dus eerst even op de kamer gedoucht en bijgekomen. Het is hier zeker een graad of 22, maar met onze tattoo’s mogen we even niet in de zon en ook niet zwemmen, dus ook gelijk maar even gekeken of alles nog steeds in de koffers past. Vorig jaar mochten we 2 koffers van 23 kilo pp mee, maar dit jaar is dat nog maar 1 koffer van 23 kilo.
Alles past er net in…..
Vanavond nog even gekeken of we rijker werden….maar helaas, niet gelukt.
Dat betekent dus morgen om 4 uur opstaan, want onze vlucht gaat om half 8 s‘ochtends en we moeten de auto ook nog eerst inleveren, dus tegen een uur of 5 moeten we bij Dollar zijn. Dan in de shuttle naar het vliegveld.
Als het goed is is daar weer gratis internet dus dan kan dit verhaal er ook nog op…..
Het is ongeveer 3 uur vliegen naar Houston en dan 3 uur wachten en dan verder naar Amsterdam…..
Het is nu donderdagochtend, 06:10 uur, we zitten op het vliegveld, zijn net de de behoorlijk zware controle heen en moeten over een dik half uur inchecken voor onze vlucht naar Houston….
weer thuis
De vlucht ging voorspoedig, we waren om 5 uur bij Dollar om de auto in te leveren, toen met de shuttle naar het vliegveld, ingecheckt, het verhaaltje op internet gezet, bagels gegeten en om half 8 vertrokken richting Houston.
Op Houston hadden we deze keer 3 uur tijd, je hebt zowiezo wel een uur nodig om overal doorheen te komen en de rest van de tijd hebben we nog even iets gegeten en wat rond gekeken.
De vlucht terug ging precies op tijd en het vliegtuig was niet vol dus we hebben ieder 2 stoelen genomen en wat kunnen dommelen in het vliegtuig.
Aankomst op Schiphol was om 07.00 uur en dan begint het wachten op de koffers, die kwamen na een uur! In Amerika zit je in dezelfde tijd al lang in je huurauto of in je hotel. Ook is het op Schiphol een chaos in vergelijking met de vliegvelden in Amerika. Van het weer werden we ook al erg blij….We hebben weer een perfecte vakantie gehad, veel mooie dingen gezien, 1600 kilometer gereden, zowel in een t-shirt als in dikke truien gelopen, de ene dag een muts op en de andere dag was de zonnebril weer nodig.
Nu maar hopen dat de jet-lag meevalt…….