We waren tegen 12 uur op bed gegaan, maar (zoals altijd) ik was tegen 5 uur al wakker en Albert kreeg dus koffie op bed. Uitgecheckt om een uur of half 7 en gelijk aan de rit om de boodschappen voor elkaar te krijgen. De 99c winkel was al open en de veel van de boodschappen konden we daar kopen. Toen op naar de Dollar Tree, maar helaas was die nog dicht. Dan maar naar de Walmart, voor de grote spullen. Tegen 10 uur waren we klaar en toen op naar Southpoint om gezellig met Conny te ontbijten. We hebben gezellig even gekletst en wat dingetjes uitgewisseld, ook heeft Conny onze GPS nog even gecontroleerd op de werking en de USA kaarten.
Eerst nog langs Dennis om een afspraak te maken voor als we terugkomen, Dennis zelf lukt niet dus zijn collega Mees gaat het doen: een Chestpiece!
De temperatuur in Las Vegas is trouwens geweldig!!! Een graad of 35…
Tegen half 1 echt op weg. Eerst zouden we niet door Death Valley, maar onderweg besloten we om het wel te doen, de weg die ernaast loop is nogal “boring”
Er staat veel wind hier en er was dan ook een behoorlijke zandstorm dus het zicht was niet optimaal, ook was het niet echt heet, de hoogste temperatuur was maar 111 graden F. (in de zomer wordt het daar tegen de 60 graden C)

Deze slideshow vereist JavaScript.

Iets na 6 uur kwamen we aan in Bishop, ons reisdoel van vandaag. De camping, Browns Campground, ziet er goed uit, en we hebben een mooi beschut plekje.
De hele auto lag vol met zakjes boodschappen (ze pakken hier alles in zakjes in) dus alles op tafel gelegd en uitgepakt. Vervolgens alles weer netjes ingepakt zodat we de rest van de reis alles voor handen hebben. Daar zijn we een uurtje mee zoet geweest. Omdat het al laat was zijn we maar even snel wat eten gaan halen, morgen gaan we wel koken.
Tegen een uur of 9 was het wel heel erg afgekoeld, en we waren toch een beetje “op’ van het reizen dus maar vroeg op bed.
Morgen op weg naar Chester CA, vlak onder Lassen Volcanic NF.
Berichtje voor Conny: het is Sonsone, je neemt inderdaad die weg naar achteren, slaat dan linksaf de Eastern Av op en dan al heel snel aan de rechterkant.Vandaag gereden: 350 miles

Na een heerlijke nachtrust om 6 uur opgestaan, ontbeten en gedoucht en om ongeveer 8 uur reden we van de campground af. Eerst langs de Mc Donalds om onder het genot van een small coffee 2 verslagen op de weblog te zetten. Nadat dat vrij snel lukte tegen kwart voor 9 echt op weg.
Eerst naar het Mono Lake:
Mono Lake is meer dan 1 miljoen jaar geleden ontstaan, het is een van oudste meren van heel Noord-Amerika. Een van de meest opvallende kenmerken is de aanwezigheid van tufa’s, vreemd gevormde kalksteentorens in het water.
De tufa’s zijn ontstaan doordat er in het water grote hoeveelheden mineralen en zout vanuit de bergen het water instroomden. Vervolgens werd het water na verdamping 2,5 maal zo alkalisch en 8 keer zo zout als zeewater. Onder de bodem van het meer bevinden zich zoetwaterbronnen, met veel calcium, dit vermengt zich met het zoute water in het meer. Het calcium verbindt zich met het zout, en deze combinatie slaat op de bodem neer in de vorm van kalksteen. Het duurt vele jaren voordat op deze manier een tufa is gegroeid. Vanaf 1941 vond een drastische afname van de watertoevoer plaats omdat Los Angeles vier van de vijf voornaamste stromen voor de watervoorziening ging gebruiken. De gevolgen waren dramatisch; het waterpeil zakte meer dan 12 meter en de tufa’s kwamen steeds meer boven de oppervlakte van het water uit. Een deel van de torens ligt zelfs helemaal niet meer in het water, en de groei van die tufa’s is daardoor gestopt. Pas in 1994 werd aan dit proces een halt toegeroepen; Mono Lake wordt nu beschermd.
Opvallend is de aanwezigheid van ongelooflijk veel kleine, zwarte vliegen. Deze alkali flies horen tot de zeer weinige diersoorten die zich kunnen aanpassen aan het uitzonderlijk alkalische, zoute water van Mono Lake. In het water komen miljoenen 1 centimeter lange garnaaltjes (brine shrimp) voor. De alkali flies en brine shrimp dienen als voedsel voor de meer dan 80 vogelsoorten, die tijdens de migratietijd in de lente en de zomer het meer bezoeken.
Leuk weetje: In december 2010 heeft de Nasa bekend gemaakt dat in Mono Lake een unieke nieuwe levensvorm is ontdekt, een bacterie. Alle leven op aarde bestaat uit zes bouwstenen, namelijk uit koolstof, waterstof, stikstof, zuurstof, zwavel en fosfor. De bacterie die nu door Nasa in Mono Lake is gevonden, heeft in het dna geen fosfor als bouwsteen, maar wel arsenicum. Het feit dat levensvormen uit andere bouwstenen kan bestaan dan tot nu toe altijd werd aangenomen wordt als bijzonder belangrijk beschouwd. In theorie is de kans dat zich elders in het heelal levensvatbare organismen kunnen ontwikkelen, door de vondst van deze bacterie groter geworden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na ons bezoek de rest van de reis naar Chester. Onderweg nog even een klantenkaart gescoord van de Vons, hiermee krijg je korting in de winkels en bij de benzinepompen die bij deze keten hoort, scheelt weer 10 ct per gallon. Op de boodschapjes scheelde het zelfs 17 dollar! Ook heb ik even kennis gemaakt met het survival mes van Albert, wilde een broodje opensnijden, dat lukte wel maar ik sneed ook even in mijn hand! Wat enorm scherp is dat ding ! Gelukkig hebben we pleisters meegenomen.
Onderweg heb ik ook nog de hele camera zitten reinigen, er zat een hinderlijk stipje op de foto’s . Lens schoon, filter schoon, en op het eind de spiegel schoon gemaakt, maar het stipje is gelukkig weg nu…Toch maar goed zo’n schoonmaaksetje!
Via Carson City en Reno, beiden ook goksteden, maar niet zo overweldigend als Las Vegas reden we naar Chester, erg mooi gebied, veel te zien. Aan de “achterkant” van zowel Sequioa NP als Yosimite NP ligt nog sneeuw.
Nu zijn we in Chester, op de Northshore Campground Lake Almanor. Een plekje onder de naaldbomen aan het water. Het waait wel behoorlijk, zo erg dat we de chicken kabobs niet gaar krijgen op de bbq, dus we hebben ze maar in de pan gegooid.
Mijn eerste ritje in deze auto heb ik er ook op zitten. Helemaal alleen naar de receptie, de code van de wc klopte niet, en lopen was wat te ver. Blijft raar, je linkervoet niet gebruiken…
Morgen op weg naar Eureka CA, dwars door Lassen Volcanic NP heen (tenminste als de weg morgen opengaat, volgens planning)Vandaag gereden: 330 mile

Gisteravond, net nadat we de weblog hadden bijgewerkt, stond ik nog even iets uit de auto te halen. Albert stond aan de andere kant ook iets te pakken. Opeens ging de auto vreselijk wiebelen, dus ik zeg tegen Albert: wat doe jij? Hij zei niets maar wat doe jij? Toen merkten we dat de hele grond aan het golven was……We zijn tot de conclusie gekomen dat dit een aardbeving zou moeten zijn.
Heerlijk geslapen (we waren voorbereid op het feit dat het nogal koud zou worden, dus ik een joggingbroek, fleecetrui en een fleecedeken mee de tent in). Het had gevroren, graad of 2, maar dankzij alle extra spullen was het geen seconde koud.
Tegen 6 uur waren we wakker, ontbeten, (natte) tent ingepakt en naar de receptie om nog even te internetten en te kijken wat er nou precies aan de hand was gisteravond.
Dit hebben we gevonden:
GREENVILLE, Calif. (AP) – A magnitude 5.7 earthquake hit Northern California Thursday night that was widely felt across the region, but there were no reports of serious damage.
The temblor struck at 8:47 p.m. and was centered near Greenville, about 25 miles southwest of Susanville in far northeastern California.
The epicenter of the earthquake is about 40 miles away from Lassen Peak, an active volcano that last erupted on May 22, 1915.
Wij zaten dus niet zo ver van Greenville af. Het was op zich een leuke ervaring! Albert zijn eerste, mijn tweede aardbeving.
Tegen half 8 gingen we aan de rit, op weg naar Lassen Volcanic NP. Maar bij de ingang kregen we te horen dat de weg door het park heen niet voor 12 uur open zou gaan. De weg is zwaar beschadigd en wordt gerepareerd, gaat alleen dit weekend open en dan eerst weer dicht. Omdat we wel 5 uur moesten rijden naar Eureka hebben we besloten om dit park op het verlanglijstje te zetten voor een andere keer. De ranger zei: wij hebben een vulkaan en thermisch gebied, maar ja, dat zie je in Yellowstone ook en daar gaan we ook nog heen. Daar hadden we gelijk in!
Omdat we dus rustig aan konden doen hebben we 36 gevolgd en dat hebben we geweten: 170 mijl lang bochten en enorme dips. De attracties van Disney zijn er niets bij. Maar een prachtig gebied, bergen, bomen, op het eind enorme Redwoods. Onderweg herten met jongen en een prachtige Golden Eagle die op een dood hert zat (helaas geen foto, toen we gekeerd waren was hij weg)
Tegen half 3 kwamen we in Eureka CA aan

en staan op de KOA.
De tent staat nu te drogen, en we zijn Eureka even in geweest, boodschappen gedaan bij de Target en Eureka bekeken, want er staat in een infoboekje dat dit erg zou lijken op de Europese dorpjes. Ik denk dat ze eens moeten komen kijken, zag niet echt overeenkomsten!
Morgen naar Bandon OR, langs de kust.
Vandaag gereden: 265 mijl

Toen we vanochtend wakker werden tegen 6 uur, was het zwaar bewolkt. We bereidden ons voor op regen! Oregon lijkt qua weer wat op Nederland, maar we hoopten stiekem wel op droog weer.
Terwijl we net hadden ingepakt, begon het wat te motregenen. Dus maar aan de rit. Op het programma van vanochtend: boompieskiek’n. Op precies te zijn: Redwoods:
Redwood National Park wordt gevormd door een woud van imposante Coast Redwoods, de hoogste bomen ter aarde. De bomen behoren tot de familie van de Sequoia’s. Al in het Jurassic tijdperk (160 miljoen jaar geleden) kwamen bomen voor die verwant zijn aan de huidige Redwoods. De bomen kwamen toen voor op het hele noordelijke halfrond, maar verdwenen door klimaatwisseling. Nu zijn er in Californie nog 2 soorten over: de Coast Redwoods en de Sequoia. De Coast Redwood is de grootste en ook de snelst groeiende boom ter wereld. Een boom kan tot 122 meter hoog worden, en de omtrek van de boom aan de voet is maximaal 7 meter. De Sequoia is minder hoog, maar wel veel dikker. Deze boom komt alleen voor in de Sierra Nevada (in Yosemite National Park en in Sequoia Kings Canyon National Park). De kust van Noord Californië is de enige plek ter wereld waar de omstandigheden precies goed zijn voor de Coast Redwood.

Het langgerekte park ligt aan de kust van Noord-Californië, en aan de kustlijn vind je steile klippen, getijdenpoelen, lagunes en zandstranden.
Ook leven hier veel dieren, zoals herten, wasberen, pelikanen, visarenden, en incidenteel zelfs zwarte beren.
Terwijl heel voorzichtig toch het zonnetje doorkwam, hebben wij door wouden gereden met enorme bomen, prachtig!! In Jedediah Smith Redwood SP hebben we een trail gereden die vroeger werd gebruikt door de postkoetsen, zo tussen de bomen door…

Toen maar weer verder noordwaarts. Onderweg zag Albert een boom vol met turkey vultures (gieren) dus draaien maar weer. Ik snel de telelens op de camera, en na 2 foto’s riep Albert: een beer! Camera gedraaid en nog net 1 foto kunnen maken van een zwarte beer die de weg overstak. We hebben nog even gekeken maar hij was in het struikgewas verdwenen. Maar…we hebben eindelijk na 7x zoeken een beer op ons lijstje.

Ook hebben we onderweg nog Elk gezien met prachtige kapstokken.
Verder naar de KOA Bandon, mooi plekje uitgezocht, midden in een bos. We wilden eerst de tent opzetten, want die was nogal nat toen we hem inpakten. Ook het luchtbed er maar gelijk in, en ik weet niet wat het is maar wij hebben geen geluk met onze luchtbedden. Deze heb ik zelf lekgeprikt met de pomp. Dus naar de receptie of ze lijm verkochten. Nee, dus. Dan gevraagd of er een Walmart of Target of Outdoorwinkel was in de buurt. Helaas….. We zijn maar naar Bandon gereden en een supermarkt ingegaan en jawel: een luchtbed gescoord!
Op de terugweg lag het doel van vanmiddag: het west coast game park: wilde dieren in kooien met de kans om jonge wilde dieren (indien aanwezig) te aaien/vast te houden . Er waren 2 jonge beertjes van 13 weken oud (geaaid) een bobcat (geaaid), jonge vosjes (erg lief), een witte skunk, fretten, possoms. Verder ook veel volgroeide dieren, leeuwen, tijgers, poema’s, beren, vossen, skunk, bobcat, lynx, en nog meer fraai spul. Ook zat er een chimpansee die met poep naar mensen zat te gooien (vermakelijk).

Deze slideshow vereist JavaScript.

En toen was de dag alweer voorbij. Geen tijd meer voor tidepools, dat staat nu voor morgen gepland.
De kust hier is erg mooi, dus vervelen zullen we ons morgen niet!
Morgen op naar Fort Stevens, helemaal in het Noorden van Oregon.
Vandaag gereden: 218 mijl

Gisteravond eerst maar even een was gedraaid. Toen we terugkwamen bij de tent begon het te regenen en het is niet meer gestopt tot vanochtend. Buitentent helemaal nat, en de binnentent ook nat toen we de boel afbraken. Alles maar in afvalzakken gestopt en hopen op beter weer.
Eerst naar het strand van Old Town Bandon, waar Facerock ligt.

Daar zouden tidepools zijn. Op de parkeerplaats kwamen we in gesprek met een man die Razor Clamps (een schelpdier) had gevangen, leuk gesprek over het klimaat in Oregon, en waarom er geen toeristen kwamen (te koud en nat). Het lijkt inderdaad veel op Nederland, mochten we ooit de staatsloterij winnen, dan gaan we hier absoluut niet wonen. De man vertelde ook nog even dat het tij extra gunstig was voor tidepooling, want het was minus low tide (extra laag water) Van te voren had ik al uitgezocht wanneer het eb was want alleen dan kan je ze vinden.
Tidepools: Getijdepoelen: de meest kleurrijke en meest spannende onderdelen van de kustlijn van Oregon:! Ze zijn klein, soms moeilijk te vinden en bevatten allerlei soorten van bijzonder leven. Ze hebben rare vormen, met levensvormen die compleet buitenaards lijken. Ze hebben een onvergetelijke schoonheid en zijn een van de belangrijkste redenen om Oregon te bezoeken.
Wij naar beneden en zoeken. En gevonden! In een woord: PRACHTIG !!! Zeesterren in 2 kleuren, mossels, anemonen, alles door elkaar en over elkaar heen. Elke pool was weer anders. Omdat het water extra laag was, waren er veel poelen te bekijken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een uurtje maar weer in de auto, en met af en toe een stop werd het een erg lange rit. Te lang eigenlijk, want de tent moest nog drogen. We hebben de kustweg gereden en die is heel erg lang. Ook was het extra druk omdat het morgen Memorial Day is en alle Amerikanen een extra dag vrij hebben en dan gaan ze allemaal op reis. We konden dus niet doorrijden en waren pas tegen half 6 in Seaside met nog een 40 mijl te gaan. Dreigende wolken en niet stoppende buien hebben ons laten besluiten om dan maar in een hotel te kruipen omdat we de tent niet meer droog krijgen.
We zitten nu in het Hi-tide resort in Seaside.

Een voordeel: we hebben wel internet, dat hadden we anders niet gehad, dus toch een verhaaltje vandaag en hele mooie foto’s.

(scheelt me weer een hoop gezeur van Joop, die elke dag zijn verhaaltje wil)
Morgen op weg naar Seattle, via Mt St Helens.
Vandaag gereden: 363 mijl

Ondanks slapen in een hotel was ik om 5 uur wakker. Computer aan en even gezellig met Sil geskypt. Toen ik even buiten ging roken was het even slikken, het regende echt pijpenstelen! Het was zwaar bewolkt. We wisten dit al want het was op het nieuws: 100% regen en de verwachting was een halve inch regen vandaag. Het zou ook niet stoppen…

Toch maar vastgehouden aan ons reisdoel: Mount Sint Helens:
Mount Saint Helens is een thans nog 2550 m hoge vulkaan in Skamania County WA. De vulkaan is vooral bekend vanwege de verwoestende uitbarsting in 1980, waarbij tientallen mensen omkwamen en een groot deel van de berg instortte. Voorheen bereikte de top 2950 meter. De berg maakt deel uit van de Cascade Range. Net als de meeste andere vulkanen in deze bergketen is Mount Saint Helens een stratovulkaan. Hij staat bij de Klickitat-Indianen bekend als ‘Louwala-Clough’, wat “rokende of vuurberg” betekent. In het Engels is de berg door George Vancouver vernoemd naar zijn vriend, de Britse Alleyne FitzHerbert, eerste baron St Helens, nadat een Brits team het gebied in de 18e eeuw in kaart had gebracht.
Bij de uitbarsting van 18 mei 1980 vormde zich een 10 km hoge eruptiekolom. De uitbarsting was de eerste sinds 123 jaar. Dit was de meest dodelijke en verwoestende vulkaanuitbarsting in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Bij de uitbarsting kwamen 57 personen om het leven en raakten 200 huizen, 47 bruggen, 24 km spoorweg en 300 km weg vernield. De uitbarsting werd voorafgegaan door een beving van 5,1 op de schaal van Richter. Een grote pyroclastische wolk (gloedwolk), met een temperatuur van rond de 500 graden Celsius, verwoestte alles op zijn weg naar beneden. Er ontstond een flinke krater (caldera). Tot in de wijde omtrek werden de bomen platgegooid en de omgeving werd “gezandstraald” over een oppervlak van ca. 600 km². Onbeschermde personen die door deze pyroclastische stroom werden overvallen werden binnen enkele tellen levend gekookt. Als de vulkaan niet in een zeer dunbevolkt gebied had gelegen had het aantal slachtoffers enorm kunnen zijn. De vulkaan was al lang niet meer actief geweest, maar sinds zijn ‘ontdekking’ in de 18e eeuw noteerde men enkel wat kleinere uitbarstingen.
in de maanden voor de uitbarsting van werd de berg al in de gaten gehouden door de United States Geological Survey (USGS) en werden er mensen geëvacueerd. Op de ochtend van 18 mei 1980 rapporteerde David A. Johnston, een vulkanoloog bij de USGS, als eerste dat de uitbarsting was begonnen. Enkele tientallen seconden daarna werd hij op zijn veilig geachte observatiepost op 10 km (!) afstand gedood door de pyroclastische wolk.
In september 2004 begon de berg opnieuw te roken, maar een grote uitbarsting bleef achterwege. Op 8 maart 2005 stootte de vulkaan een ruim 10 km hoge wolk van as en stoom uit, waarna een lichte aardbeving volgde met een kracht van 2,5 op de schaal van Richter.
In het Visitor centrum wordt een film gedraaid over de uitbarsting, als je deze beelden ziet besef je pas waar je bent en wat een vulkaan kan doen….
We zijn boven bij het observatorium geweest, maar de vulkaan was praktisch niet te zien door de laaghangende bewolking. Wel was er nog genoeg van de schade te zien, afgebroken bomen, waar de lava langs is gelopen enz. Verder was het er erg nat en koud! We hadden al zoiets verwacht, want bij het eerste visitor center vertelde de ranger al dat Mount St Helens niet meer dan 100 dagen per jaar echt te zien is…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen verder naar Seattle. De reis verliep voorspoedig, alleen wisten we niet precies waar de 5 dicht was, er is daar een brug in de rivier gestort. Toen we in de buurt van Seattle kwamen bleek dat we hier helemaal niet langs zouden komen, dus we krijgen daar geen last van.
Het bleef maar regenen dus we zijn naar de KOA gereden met de vraag of ze een cabin hadden. Nee, dus. We hebben dus onze plek maar geannuleerd, want anders is alles weer nat. Heel geschikt is wel dat we een refund krijgen teruggestort! Dus toen maar op zoek naar een hotel, we zijn nog een stukje doorgereden zodat we morgen geen last krijgen van het verkeer van Seattle, en we zitten nu in een motel6 in Everett.
En…omdat we in een hotel slapen, kunnen we niet koken, dus moesten we noodgedwongen uit eten, hihi, naar de Danny’s aan de overkant. op zich geen straf….
Morgen naar Lake Osyoos via North Cascades NP
Vandaag gereden: 326 mijl (het totaal tot nu staat op 2771 kilometer)

Vanochtend extra vroeg wakker, 5 uur al….Toch maar opgestaan en nog even op internet mijn verslaving (My Vegas) gespeeld, je moet wel elke dag de puntjes binnenhalen, zelfs op vakantie.
Vanaf 6 uur was er free coffee bij de receptie dus maar even koffie gehaald. Broodjes hadden we nog, dus we konden ook direct ontbijten.
Ondertussen het nieuws er bij aan. Het hele noorden van Noord-Amerika heeft te kampen met erg slecht weer en er zijn veel tornado-warnings voor het deel wat in Tornado-Alley ligt. Dat is gelukkig niet het gebied waar wij rondtrekken.
Buiten was het droog, wel donkere wolken, maar er kwam niets uit.
Om 7 voor 7 liepen we de Albertsons in om proviand voor vandaag te halen. Het maakt hier totaal niet uit hoe laat je boodschappen gaat doen, ook al is het midden in de nacht, er is altijd wel een grote supermarkt open, sommigen gaan helemaal niet dicht.
Na de boodschappen op weg naar North Cascades NP:
North Cascades National Park heeft het meest onbedorven berglandschap van de hele USA. Bij het grote publiek is dit een vrij onbekend park. Je vindt hier scherpe, hoge bergen, met op hun toppen gigantische ijsvelden en honderden gletsjers. In de lager gelegen gebieden vind je alpenweiden, door gletsjers uitgeslepen canyons, veel watervallen, rivieren en bergmeren. De namen die je tegenkomt op de kaart zeggen genoeg: Desolation Peak, Mount Fury, Jagged Ridge, Mount Terror…In dit als wildernis beheerde gebied lopen geen verharde wegen en zijn geen voorzieningen.
Er loopt maar 1 weg door het park: de SR 20. De westkant van het park vond ik niet geweldig, de oostkant echter wel. Omdat er steeds de dreiging was van regen (we hebben ook een paar buitjes gehad) hebben we niet gelopen. Af en toe een viewpoint en dat was het. Leuk park om te doen als je er toch in de buurt bent, maar ik zou er niet voor omrijden. Het lijkt wel wat op Rocky Mountain NP, maar dan niet zo hoog en met meer water.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na het park moesten we richting de Canadese grens, naar Lake Osyoos. De weg erheen was mooi, bosrijk en onderweg kwamen we nog terecht in Winthrop, een heel leuk dorpje in de oude wild-west stijl.

We staan op het State Park aan Lake Osyoos, enkele mijlen van Canada af. Mooie camping aan het water, erg rustig, veel vogels en een verdwaalde eekhoorn. Er zijn maar 3 plekken bezet op dit moment. De zon is doorgebroken, alleen waait het wel aardig.
Morgen Canada in, naar Wells Gray Provincial Park
Vandaag gereden: 259 mijl

Gisteravond zaten we nog lekker bij ons kampvuur, toen een yellowheaded blackbird boven ons hoofd tegen een stroomdraad vloog en dood neerstortte. Ik had hem vlak daarvoor nog op de foto gezet. Albert heeft hem netjes aan de waterkant gelegd. Jammer, zo’n mooi vogeltje……..
Ik heb heerlijk geslapen, Albert heeft ondertussen nog een storm over horen komen en het heeft ook nog erg hard geregend.
Tegen een uur of 7 in de auto. Op weg naar de Canadese grens, die lag 5 mijl verder. De Canadezen stellen allerlei vragen, hoe lang je blijft, waar de auto is gehuurd, hoeveel geld je bij je hebt, of je familie gaat bezoeken, of je cadeau’s bij je hebt, enz, enz. We mochten door en reden een wijn- en fruitgebied in.

Een tijdje later, na Penticton, kwamen we in de bergen, gemiddeld hoge passen, niet hoger dan 2000 meter, wel mooi om te rijden, af en toe zaten we zelfs in de wolken. Die hingen dan ook weer eens laag!
Onderweg Canadees geld getapt, en wat boodschappen gedaan en ook hier een klantenkaart gehaald, scheelt weer…..
Toen op naar Wells Gray PP:
Wells Gray Provincial Park is een 5000 km² groot natuurgebied gelegen in British Columbia, Canada. In het park vind je diepe riviervalleien, hoge bergpieken met gletsjers, alpine bergweiden en uitgestrekte oerbossen.
Het park is vooral bekend om haar vele watervallen. Bijvoorbeeld de Spahats Creek Falls, Dawson Falls en de imposante Helmcken Falls.
De bekendste, Helmcken Falls, is veel smaller dan Dawsons maar juist door het hoogteverschil van 137 meter en de opstijgende waterdamp erg spectaculair om te zien. De waterval is twee keer zo hoog als de Niagara waterval.

De Dawsons Falls is ook bijzonder, niet zozeer vanwege de hoogte, slechts 5 meter, maar vanwege de breedte. Over de ruim 90 meter brede rand stort zich een enorme hoeveelheid water over naar beneden.

Meer dan 7500 jaar geleden waren er in Wells Gray Provincial Park een twintigtal vulkanen actief.
Door het reliëf en de gevarieerde vegetatie van Wells Gray Park leven hier meer dan 50 soorten zoogdieren zijn, o.a. elanden, wolven, sneeuwgeiten, grizzlyberen, zwarte beren, wezels, bevers, marmotten, herten en kariboes. Er zijn in totaal 219 soorten vogels te bewonderen!
Het park is slechts voor een klein deel toegankelijk voor auto’s zodat de ongerepte natuur ongestoord haar gang kan gaan.
Van de watervallen hebben we Dawson Falls en natuurlijk Helmcken Falls bezocht, wat een enorme kracht hebben die watervallen. Vooral Helmcken was erg imposant!
Na de watervallen zijn we eerst teruggegaan naar onze “bunkhouse”, een houten hutje, met 4 stapelbedden erin, helemaal back to basic, geen stroom, geen water en ook geen internet. Dit verhaal komt er dus pas morgen op.
Omdat het regende hebben we wat geïmproviseerd met eten maken. De stoof op een boomstronk en de koelbox als tafel, stoelen hebben we bij ons, alles onder het kleine afdakje, maar we hebben ons prima gered.

Na het eten, zo tegen 7 uur weer terug het park in, want er moeten veel beren zitten. Het enige wat we hebben gezien is berenpoep, ze zitten er dus wel, maar wij hebben na anderhalf uur rondrijden de hoop op beer nr 2 maar opgegeven. Het enige wat we zagen was 1 deer, die erg nieuwsgierig stond te kijken waarom wij stopten. Toch maar even op de foto gezet.
Tegen half 9 waren we terug, we nemen nog een borrel en gaan dan lekker slapen.
Morgen op naar Jasper NP
Vandaag gereden; 370 mijl

donderdag 30 mei

Vroeg op vanochtend, want we wilden beren zoeken. Om 7.15 zaten we in de auto, op weg naar Maligne-Lake, daar zouden we veel kans hebben op beren. Het miezerde weer eens, begint al te wennen. Op weg erheen stonden 2 mountain sheep met beiden een ekster op de rug naar het verkeer te kijken, eerst dachten we dat ze misschien niet echt waren, maar op de terugweg waren ze toch echt weg…

Vanaf Jasper was het ongeveer 45 km, alles wat we zagen, geen beren! Op de parkeerplaats liepen 2 deer, verder niets. Op de terugweg, zijn we gestopt bij een ander Lake, daar bleek een bald eagle nest te zijn. We hebben geprobeerd om dichtbij te komen, maar alles was afgezet, ter bescherming van de jongen. Dan maar van afstand foto’s gemaakt, maar mijn lens van 300 is hiervoor nog te klein.

Toen maar weer verder terug richting Hinton, waar we slapen. Op de terugweg zat er opeens een geweldig mooie mannetjes elk met een enorm gewei in de berm. Lekker aan het grazen. Iedereen stopte, maar hij ging onverstoord door met grazen, zelfs van de vrachtwagens schrok hij niet.

Omdat het nog te vroeg was om naar de cabin te gaan, zijn we een stuk de 40 opgereden, richting een kolenmijn. Na 30 km werd de weg vrij slecht, maar we zijn nog een stukje doorgereden. En opeens zowel links als rechts van ons allemaal mountain sheep! Sommigen nog met stukken wintervacht. Een hele kudde, met ook wat vrouwtjes Elk ertussen.

We zijn maar gedraaid want de weg was erg slecht.
Op de terugweg zag Albert opeens een roofvogel in het gras zitten. Langzaam gestopt en gedraaid. Voorzichtig zijn we hem genaderd, en Albert heeft de camera overgepakt. En toen begon hij te vliegen, we hebben hem gelukkig nog wel op de foto kunnen krijgen!
Terug in Hinton boodschappen gehaald. We eten straks Canadian Beef met champignons, gebakken aardappeltjes en doperwtjes. En een toetje natuurlijk!
Morgen op naar Banff, via de Icefield Parkway.
Vandaag gereden: 220 mijl (dat is 352 kilometer, voor even in de omgeving kijken, haha)

Toen we vanochtend opstonden, was de wereld opeens veel groter geworden. We zagen bergen die er eerder niet waren, en het zonnetje scheen voorzichtig….
Alles terug in de auto gepakt en tegen half 8 op weg.
Eerst naar het plaatsje Jasper en van daaruit de Icefield Parkway op:
De Icefields Parkway , ook Alberta Highway 93, is een weg in Alberta, Canada, die langs veel natuurschoon gaat in de Canadese Rocky Mountains, zoals canyons, gletsjers, en rivieren. De parkway is 230 kilometer lang en werd voltooid in 1940. Hij loopt parallel aan de Continental Divide, de bergrug die van Alaska, door Canada en de Verenigde Staten naar Mexico loopt. De weg loopt van Jasper NP naar Lake Louise, Nationaal Park Banff).
Wat een prachtig gezicht! En wat ligt er nog veel sneeuw!! We konden elke 100 meter wel stoppen voor een foto… prachtige watervallen, besneeuwde bergen, gletsjers, beken van smeltwater.

Je wordt na elke bocht weer betoverd door de uitzichten.
Ook zijn we gestopt bij het Columbia Icefield, een ijsveld in de Canadese Rocky Mountains, aan weerszijden van de Continental Divide van Noord-Amerika: een waterscheiding die loopt van Alaska, door Canada en de Verenigde Staten naar Mexico.
Het Columbia-ijsveld ligt voor een deel in het noordwestelijke deel van het nationaal park Banff en het zuidelijke eind van het nationaal park Jasper. Het heeft een oppervlakte van ongeveer 325 km² en rond de 100 tot 365 meter diepte. Het ontvangt ongeveer zeven meter sneeuwval per jaar.

Toen we bijna in het plaatsje Banff waren, zijn we eerst afgeslagen om Lake Louise en Lake Moraine te bekijken. Lake Louise is heel bekend en trekt per jaar zo’n 4 miljoen bezoekers. Als de zon schijnt is het contrast tussen meer en gletsjer heel mooi. In ons geval was het bewolkt. Lake Moraine was nu mooier omdat er een prachtige schittering in het water zat.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Helaas hadden de beren vandaag ook weer vakantie, niet 1 gezien. Nog wel wat Deer en Elk.
Tegen half 4 waren we bij het hotel: Tunnel Mountain Resort, een executive kamer. Wat een luxe. De kamer is enorm, een king bed, magnetron, koelkast, bad met bubbels, stoomdouche, grote flatscreen, een gezellige haard, prachtig uitzicht en een balkon. Wat een verschillende slaapplekken hebben we weer…. Hier kunnen we wel 2 dagen verblijven.
Het stadje Banff ziet er ook heel gezellig uit, leuke gebouwen, lieve kerkjes en alles omringd met bergen.
Wij zijn wat lui en hebben eten gehaald bij de Mc Donalds. Hangen nu op de bank met de tv aan.
Morgen houden we een luie dag, even niet reizen. Gewoon uitslapen, en dan even door Banff lopen.
Vandaag gereden: 257 mijl.

Vandaag hebben we een “luie” dag ingelast.
Wat later opstaan, nou ja, ik was toch mooi om 6 uur wakker, helemaal in het ritme. Dus toch maar uit bed gegaan en even buiten gezeten en wat op internet “geklooid” tot Albert ook wakker was (uur of 7).
Albert miste zijn gebakken eitjes dus heeft hij de benzinebrander op het balkon gezet en eitjes gebakken. Lekker, sunny side up.
Ondanks de voorspelling zag het er vanochtend vrij aardig uit. Tussen de wolken door zagen we de mooie blauwe lucht, die we normaal tijdens onze vakanties hier altijd hebben. Dus toch maar even aan de rit, hier in de buurt. We zijn naar de Vermilion Lakes geweest en hebben een rondje gereden langs Lake Minnewanka. Onderweg nog 2 bald eagles gezien, wat vrouwtjes Elk en een Mountain Sheep.
Tijdens dit rondje kwam ook de voorspelde regen. We hebben nog even door het dorpje Banff gelopen, wat winkeltjes bekeken. Ze hebben wel leuke dingen, maar ook leuke toeristische prijzen, dus maar niets gekocht.
Tegen een uur of een waren we weer terug, en hebben wat tv zitten kijken, wat gelezen, en wat aangerommeld, gewoon lekker lui!
Het is nu 18.00 uur, het is koud en heel erg nat buiten en de wolken hangen erg laag. Zo laag dat de berg tegenover ons bijna niet meet te zien is.
De voorspelling is wel wat beter, na ons bezoek aan Glacier zouden we toch richting de 30 graden moeten gaan. Hopen dat het klopt en dat we dan verlost zijn van de regen en een kleurtje gaan krijgen.
Morgen naar Waterton NP
Vandaag gereden: 28 mijl

Vanochtend tegen een uur of 8 zaten we weer in de auto voor ons volgende reisdoel: Waterton: Waar de bergen de prairie ontmoeten…….Ruwe, door de wind gevormde bergen rijzen abrupt op uit de graslanden van de prairie. Hier komen verschillende ecologische gebieden voor die geschapen zijn door het land gevormd door wind, vuur en overstromingen. Er komen hier veel verschillende (bedreigde en bijzondere) plantensoorten voor en ook is er veel wild te vinden (wolven, coyotes, panter, grizzly beren en bruine beren)
Het park heeft 2 nationale historische plekken binnen de grenzen. Deze zijn the Prince of Wales Hotel National Historic Site

en de Lineham Discovery Well National Historic Site (de eerste oliebron van Canada).
Er komen per jaar ongeveer 425,000 terwijl er maar 100 ingezetenen zijn.We reden weer eens in de regen, het stopte gewoon niet! De rit was echter niet vervelend, we zagen enorme uitgestrekte graslanden met paarden, koeien en schapen erop. Ook de landbouwwerktuigen die we zagen waren indrukwekkend (erg groot). We waren een beetje zat van de Sirius radio, veel dezelfde muziek, dus maar een mp3 speler aangesloten. Op die van Albert staat de top 2000, op die van mij een mengelmoes, van top 2000 en Macedonische muziek, waar Albert totaal niet van houdt. Laat die van hem het nou niet doen en die van mij wel, hihiToen we Waterton NP inreden hebben we eerst de trail gereden naar Red Rock Canyon. Om echt te ervaren wat de uitdrukking “where the mountains meet the prairies” inhoudt. Het is een bochtige smalle weg met prachtig uitzicht over de graslanden en aan het eind een rivier die zich een weg baant door rode rotsen.
Het weer werkte heel even mee, door niet te regenen. Verder hebben we geen vergezichten, de wolken hangen te laag.

Toen maar naar het hotel, Aspen Village Inn, een nette kamer met 2 queen bedden.
We hebben nog even in het stadje zelf rondgelopen, de helft is nog niet eens open, het seizoen moet hier nog beginnen.

Tegen een uur of 7 zijn we weer in de auto gestapt, de beste tijd om wild te zien is vroeg in de ochtend en na een uur of 7 ’s avonds.
Eerst een rondje door het stadje, toen de Akamina trail tot Cameron Lake. Op de heenweg alleen wat deer gezien. Bij Lake Cameron (een gletsjermeer) een paar foto’s gemaakt en heel langzaam teruggereden. Het was er erg rustig en we reden erg langzaam. En toen lag er op de weg een hele grote bruine bult! Beer nummer 7, een erg grote blackbear. Helaas kwam er van de andere kant een auto, waardoor hij schrok en wegvluchtte, maar we hebben een paar mooie foto’s.

Nu zijn we terug in de kamer, met een borrel en een zak chips.

Morgen back to the USA

Vandaag gereden: 277 mijl

Zoals altijd waren we weer vroeg wakker, gelukkig hadden we een koffiezetapparaatje, wel een geklooi om een filtertje zo klein te maken dat hij in het bakje past, maar voor de goede zaak doen we alles! Toen we naar buiten keken zagen we blauwe lucht!!! Dat is lang geleden…

We konden om 7 uur uitchecken, en we hebben de mevrouw netjes opgewacht om de sleutels en de remote weer in te leveren.
Eerst nog de Red Rock Canyon nog een keer gereden met de hoop op beren, maar helaas…helemaal niets, op een paar Deer na. Ook hebben we even staan kijken bij een beverburcht, maar ook hier waren ze niet thuis.

Dan maar aan de rit, zien dat we de USA weer inkwamen. We hadden ons al voorbereid op allerlei vragen, wanneer ben je gekomen, wanneer heb je het land verlaten, waar ga je nu heen en wanneer en vanwaar vertrek je weer, eerste adres in de USA en ga zo maar door.
We werden opgewacht door 2 douaniers. Heel aardig. Wel de vragen waar ben je geweest en waar ga je heen, maar het leek niet op de vragen die je normaal krijgt. Ze wilden nog even in de auto kijken, haha, die ligt echt helemaal vol, zelfs de banken hebben we plat. Ik heb ze dus good luck gewenst en dat werd gewaardeerd. Welcome back in the USA en we mochten er weer in!

Op naar Glacier NP: het park ligt in het noordwesten van de staat Montana, het grenst aan het Canadese Waterton Lakes National Park, dat in het zuidwesten van de staat Alberta ligt. Samen vormen deze twee parken het Waterton-Glacier International Peace Park.
Glacier NP is een erg mooi, onbedorven natuurgebied met gletsjers, ruwe bergpieken, veel meren en watervallen, bossen en weides. Er komen veel dieren voor, o.a. bevers, otters, berggeiten, dikhoornschapen en elanden. Het park is, samen met Yellowstone NP een van de laatste gebieden in de USA waar de grizzlybeer nog in het wild voorkomt.

Tijdens de laatste ijstijd hebben enorme gletsjers delen van de Rocky Mountains weggeschuurd. Daardoor werden diepe valleien en scherpe bergranden gevormd. Aan het einde van de ijstijd begonnen de lager gelegen gletsjers te smelten, en vormden zich grote bergmeren op de plaatsen waar zich eerst de gletsjers bevonden. Tegenwoordig bevinden zich nog ongeveer 50 gletsjers in het park; de grootste daarvan is Grinnell Glacier.

Omdat we al wisten dat de weg door het park, the going to the sun road, pas opent op 21 juni, moesten we omrijden. Maar de eerste mogelijkheid om iets van het park te zien is de Many Glaciers road, die we dus ook hebben gereden. In een woord: prachtig. Bergen met gletsjers en meren eronder, watervallen overal.

De going to the sun road is wel een stukje te berijden, maar vanaf de oostkant hebben we deze niet gedaan. We zijn doorgereden en hebben de bergen vanaf de achterkant bekeken. Wel hebben we de weg vanaf de west kant gedaan, hij viel ons wat tegen. Waarschijnlijk is het stuk wat nu nog dicht is het mooiste stuk. Maar we zijn natuurlijk ook wel een beetje verwend door de jaren heen…

We wilden overnachten op Pruce Rv Park on the River in Kalispell, dus de camping opgezocht en het tentje opgezet. Het is hier heerlijk weer, graad of 70 Fahrenheit. De jas kan weer uit!!!

Toen nog maar even een Walmart opgezocht om een potje aftersun voor Joop te halen, en het is gelukt. Blijkbaar verkopen ze dat alleen maar in Amerika, want in Canada konden we het niet vinden.

Omdat we weer kamperen, kunnen we ook weer bbq-en, dus vlees ingeslagen, coleslaw en brood, dat wordt smullen.

Morgen naar Missoula, de smoke-jumpers bezoeken.

Vandaag gereden: 255 mijl

Tegen 8 uur vertrokken we van de campground, richting Missoula. Niet zo’n verre rit, 3 uur rijtijd.

Vandaag is ook de eerste keer dat we weer in de korte broek en zonder jas reizen! Heerlijke temperatuur, tussen de 25 en 30 gr C.

Prachtige uitzichten onderweg, we kwamen langs het Flathead Lake, het grootste natuurlijke meer ten westen van de Mississipi rivier. Het meer heeft een oppervlakte die varieert tussen de 496 km2 en 510 km2 en is net even grote dan Lake Tahoe.
Toen we aan de onderkant van het meer waren en er overheen keken, zag je gewoon de bolling van de aarde.

Onderweg even koffie gedronken bij een benzinepomp en lekkere japalenobroodjes gekocht bij de Safeway. Toen we ze opaten zaten er wel erg veel Japaleno’s in, dus de meesten eruit gepeuterd.

We waren tegen 11 uur in Missoula, precies op tijd voor een tour bij de Smokejumpers:

Smokejumping is ontwikkeld om snel de locatie van een bosbrand in erg afgelegen gebieden zonder wegen te bereiken. Het primaire doel van de smokejumpers is brandbestrijding. Ze kunnen het gebied bereiken via parachute, maar ook met voertuigen of lopend.
Smokejumpers worden vaak ingezet bij branden in erg afgelegen gebieden . De risico’s die ze lopen worden verkleind door een zeer zwaar en internsief trainingsprogramma. Ze zijn in staat om het gebied te bereiken kort na de ontbranding, wanneer er nog maar een klein gebied betrokken is. Meestal vertrekken ze 10 minuten na de melding, zodra ze een goede springplek hebben gaan ze per 2 het vliegtuig uit, en vervolgens wordt hun uitrusting gedropt. Ze gaan direct de brand bestrijden en blijven in het gebied totdat de brand uit is. Ze zijn volledig op zichzelf aangewezen en worden vanuit de lucht bevoorraad.
Als het “brandenseizoen” het toestaat helpen ze ook de Rangers mee met het onderhoud van de gebieden (uitdunnen en onderhoud van bossen, onderhoud van trails en afzettingen)
The Missoula Smokejumper Base ligt bij het Aerial Fire Depot bij Missoula International Airport, Montana. Van hieruit werken 75 smokejumpers, zowel mannen als vrouwen tussen de 20 en 57 jaar oud, allemaal toegewijde, hoog getrainde en zeer ervaren brandbestrijders.

Eerst kregen we uitleg over de kleding die ze dragen en de uitrusting. Daarna gingen we het gebouw in. Er waren ‘Rookies” aan het trainen hoe ze een vliegtuig uit moesten springen. Daarna gingen we in een ruimte waar alle uitrusting hangt, ze maken hun pakken helemaal zelf, alles is op maat gemaakt. Toen een ruimte waar alle uitrusting klaarstond. Daarna waar de parachutes gekeurd worden (dat gebeurt elke keer als ze open zijn geweest, ze gaan ongeveer 100 sprongen mee), vervolgens naar de ruimte waar de parachutes worden ingepakt. Toen naar buiten, er stond maar 1 vliegtuig, de rest is op uitzending naar New Mexico, waar een bosbrand is op dit moment.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Erg indrukwekkend, en erg belangrijk werk! Ze werken best wel lang, 21 dagen achter elkaar en dan 1 dag vrij, en dan weer 21 dagen. En dat 6 maanden lang, tijdens het bosbrandseizoen. Alle mensen die we zagen waren stand-by en zodra er een melding komt, zitten ze binnen 10 minuten in de lucht. Ze springen per 2 het vliegtuig uit, nadat een spotter bepaald heeft waar een open plek is. Nadat ze gesprongen zijn wordt hun uitrusting op dezelfde plek gedumpt. De uitrusting bestaat uit alles wat ze nodig hebben om te overleven en alles wat nodig is om de brand te bestrijden.

Na ons bezoek aan de Smokejumpers zijn we naar de KOA Missoula gereden. Een hele mooie campground en we hebben een fantastisch plekje.

Nadat de tent stond, heb ik eerst een was in de machine gestopt en toen zijn we naar de Lowes gereden voor een nieuwe bbq. We hadden een hele goedkope, maar goedkoop is duurkoop en Albert heeft de oude vanochtend bij het vuil gegooid. Hij werd maar aan 1 kant warm en er zat geen deksel bij. Dus bij de Lowes een nieuwe bbq gehaald. Ook maar even wat vlees, salade en brood gehaald.

Het is heerlijk weer, we hebben een geweldige plekje, wat wil je nog meer!

Voor Alida en Jan: vrijdagochtend komen we uit Livingston, het is ongeveer 2.15 uur rijden naar de parkeerplaats van de trail naar de Fairy Falls (daar is de grand prismatic spring te fotograferen). Als we ook nog wat bizon-oponthoud rekenen, dan zijn we er tegen een uur of 11. Voor jullie is het 35 minuten rijden (zonder bizons). Zien we elkaar daar?

Morgen richting Livingston, met weer een leuke tussenstop

Vandaag gereden: 121 mijl

donderdag 6 juni

Allereerst iedereen bedankt voor de felicitaties! Ik heb een mooie dag gehad!

Gisteravond hebben we nog een stukje buiten de campground gelopen, en werden we weer eens geconfronteerd met hoe wreed de natuur is. Een Osprey kwam met haast overgevlogen met iets in zijn poten. Er achteraan een hele boze Robin. Ze landen beiden in een boom, de robin maakte erg veel lawaai. Hieruit maakten wij op dat de Osprey een jong had gestolen en die peuzelde hij/zij lekker op. Dezelfde Osprey zat even later, toen we terugkeerden naar onze plek, heel erg boos naar mij te schreeuwen, waarschijnlijk kwamen we in de buurt van het nest. Ik ben onder maar onder de bomen gebleven, om niet aangevallen te worden.

Vanochtend weer erg vroeg wakker, ons luchtbed lekt nog steeds, dus lagen we weer op de grond. We dachten dat het aan het dopje lag, dus die is verwisseld en vanavond hebben we hem weer opgepompt. Het ziet er niet goed uit, hij lekt nog steeds. Omdat we het lek niet kunnen vinden halen we morgen in Cody maar weer een nieuwe…10 dagen op de grond slapen is wat teveel van het goede!

We zaten even voor 7 al in de auto, want we hadden een afspraak met Alida en Jan bij de trail naar de Fairy Falls. Dat was 2.15 uur rijden, maar in Yellowstone weet je nooit hoe lang het echt duurt. Meestal lopen er wel bisons op de weg en daar kom je dan niet omheen. Of er loopt een beer en die moet dan op de foto…
Niets van dit alles! De bisons liepen netjes in het gras en beren hebben we op de heenweg niet gezien.

Omdat alles zo voorspoedig ging, hebben we een stop gemaakt bij Mammoth Hot Springs en bij de Artists Paintpots, leuke wandeling, mooie bubbelde poelen.

We hadden nog tijd over dus hadden we bedacht om een kleine omweg te nemen langs de Firehole Falls. Op de helft van die omweg liep opeens Jan voor onze auto langs. Alida zat in de auto te wachten en was helemaal verrast ons te zien! Samen zijn we verder gereden naar ons doel van vandaag: een goede en mooie foto maken van de Grand Prismatic Spring:
Grand Prismatic Spring is de grootste hot spring in Yellowstone en is de op 2 na grootste hot spring in de wereld. De 2 grootsten liggen in New Zeeland. In het midden zie je een diep blauwe kleur met eromheen een valer blauwe, dan een groene band gevormd door groene algen. Aan de buitenkant vindt je geel, overgaand in oranje met rode stukken in de buitenste rand.
Om een goede foto van bovenaf te krijgen moet je een stuk van een trail lopen, en dan tegen een berg opklimmen. We hadden dit 2 jaar geleden ook al eens gedaan, maar de klim is vrij zwaar en we zijn toen eerder gestopt. Op mijn foto’s zag je 2 verbrande bomen en ik wilde nu een foto zonder die bomen. Alida en Albert zijn gestopt op de plek waar wij 2 jaar geleden de foto hadden gemaakt. Ik ben met Jan door geklauterd tot een plek boven die bomen.

En we hebben prachtige foto’s gemaakt! 2 jaar geleden zag je amper waar het pad begon, nu is het een echt pad. Er is daar een bosbrand geweest en er liggen veel bomen, als die er niet lagen kwam je niet omhoog, veel te stijl.

Voordat we de trail zijn gaan lopen hebben we eerst gebak gegeten ter ere van mijn verjaardag, en Jan heeft voor thee gezorgd, met een waterkoker die op de accu van de auto wordt aangesloten. Ook hadden ze een kadootje voor me meegenomen, een kaartje, de laatste herdenkingsmunt met Beatrix erop en een doos stroopwafels, mmmmm

Nadat we de trail hebben gedaan, zijn we rustig teruggelopen, gezellig nog even gekletst en het verdere verloop van onze reizen besproken.

Tegen enen zijn we ieder weer een kant opgegaan, wij wilden langs het Yellowstone Lake, want die weg was 2 jaar geleden dicht. Erg groot meer, nog raarder is dat als de vulkaan uit zou barsten, dit de plek is waar dat gaat beginnen. De aardkorst is onder het meer op zijn dunst (zo’n 10 km) Je kan je niet voorstellen dat zoiets zou kunnen gebeuren en het is dan ook een erg grote vulkaanmond.

We wilden wat eten maar het stikte er van de steekmuggen dus we zijn maar doorgereden. De volgende plek was de Mud Volcano, enorme kolkende modderpotten. Het ruikt hier ontzettend naar zwavel, geen mug te bekennen, dus hier maar een broodje gegeten. Zowel 2 jaar geleden, als nu liepen er wel bedelende raven, iedereen geeft ze wel iets!
Ook hebben we nog even gekeken bij de Sulphur Caldron, daar kookt de modder en wie weet wat nog meer, het water is bijna net zo zuur als accuzuur. Je komt hier dus ook niet in de buurt, je mag alleen van bovenaf kijken. Indrukwekkend!

Maar weer verder noordwaarts, de Dunraven pass, ook die konden we de vorige keer niet doen. Er was een enorme opstopping aan het begin. Oorzaak: beertje nummer 8. Een nog vrij jonge zwarte beer. We konden niet stoppen, er was geen plek. We hebben hem wel gezien, en ik heb een foto van zijn achterwerk.

De Dunraven pass is een leuke pas om te rijden, alleen heeft een bosbrand hier goed huis gehouden. Mooie uitzichten, wel wat oponthoud, want de weg wordt gerepareerd op het moment.

We waren tegen half 4 op onze bestemming: Roosevelt Lodge, voor een Roughrider Cabin. Toen ik vroeg om een mooie cabin omdat ik jarig was, heeft ze speciaal een uitgezocht en we hebben een grotere cabin als verwacht. De cabin is geweldig! Net of je teruggaat in de tijd. Het zijn zeer goed onderhouden authentieke cabins met zelfs een potkachel op hout als verwarming, opgemaakte bedden en handdoeken. De douche is even verderop. We zullen vast een goede nachtrust krijgen.

In de buurt van onze cabin kwamen we nog een hele mooie Yellow Bellied Marmot tegen, ik kon er vrij dicht bij komen.

We hebben nog even een rondje gelopen in de hoop op wild, het enige wat we zagen waren bisons en een paar pronghorns.

Morgen via de Beartooth Highway en de Chief Joseph Byway naar Cody

Vandaag gereden: 177 mijl

zaterdag 8 juni

Vroeg op want we hadden een lange rit voor de boeg. Het plan was om om 7 uur in de auto te zitten, dit werd iets later omdat we nog weer met onze Engelse buren hebben staan kletsen.

Tussen Meeteetse en Thermopolis liggen de Gooseberry Badlands. Jan en Alida hadden ons de tip gegeven om daar even te gaan kijken. Bedankt voor de tip, erg mooi!

De Gooseberry Badlands: aan de Wyoming State Highway 431 wordt de bezoeker gegroet door een panoramisch uitzicht over de kleurrijke woestijn. De kleuren van het zand, die misterieus verkleuren met de seizoenen mee, accentueren de prachtige gekerfde rotsformaties en nodigen uit tot verdere ontdekking van dit gebied. Er is een trail van 1.5 mijl waarbij je er tussendoor loopt.
De rotslaag verantwoordelijk voor al dit schoon heet de Willwood Formation. Het bestaat uit rotsen, zandsteen en klei die hier 50 tot 55 miljoen jaar geleden zijn neergelegd door oude rivieren en stromen.
Tegen 9 uur was het nog niet zo warm dus we hebben de hele trail gelopen, erg mooi om te doen. Je loopt er helemaal alleen, geen mens te bekennen. We hebben nog wel naar ratelslangen gekeken, maar niets gezien…

Maar weer aan de rit, ergens onderweg bij een Mc Donalds koffie gekocht, Albert met breakfast burrito’s en ik 3 pancakes, mmmm

We zijn nog even gestopt bij de Red Canyon, net na Lander , nog mooier dan normaal op dit moment, want de wildflowers staan in bloei. Velden vol met balsamroot, de heuvels zijn er geel van!

Een groot stuk van onze route van vandaag was slaapverwekkend, zeker wel 2 uur lang een bijna rechte weg, met niets te zien. Af en toe een pronghorn, verder velden vol met sagebrush.

Tegen half 4 waren we op de campground, de KOA Manilla. De tent staat. Het is een graad of 90 F maar gelukkig waait het wel.

Morgen naar de Fantasy Canyon.

Vandaag gereden: 368 mijl

Gisteravond was het op de campground erg rustig, dus we lagen er vroeg in, half 10 ongeveer. Met als gevolg dat we vanochtend om 7 uur weer klaar waren voor vertrek.

Eerst even langs Maverick gereden voor een lekkere kop extra sterke koffie. Blijkbaar dachten meer mensen hetzelfde want het was er beredruk!

Op naar Dinosaur National Monument. Eerst het visitorcenter, toen naar boven naar de Quarry Exhibit Hall.
De Exhibit Hall is eigenlijk een stuk afgegraven berg waar een hal omheen is geplaatst. Je ziet er een berghelling met dinosaurus overblijfselen.

Zo’n 147 tot 155 miljoen jaar geleden stierven de hier levende Dinosaurus soorten uit het late Jurassic tijdperk door grote droogte in dit gebied. Miljoenen jaren later nam het water hun botten mee en spoelde ze op een enorme hoop. Dit werd later weer bedekt met modder en weer later versteende alles. Ook werden de Rocky Mountains gevormd doordat de aarde in beweging was en stukken omhoog drukte. De overblijfselen van de Dinosaurussen zijn op die manier goed bewaard gebleven.
Behalve wat er in de Quarry te zien is, graaft men op dit moment een stukje verderop nog een berghelling af. Niet alleen om tentoon te stellen, maar ook om te onderzoeken welke flora en fauna er op dat moment was.

Enorme botten, als die beesten nog leefden dan ging ik nooit weer in een tent hier! Daar is een beer niets bij…

Deze slideshow vereist JavaScript.

We reden vandaag in bekend gebied, we zijn hier al 2 maal eerder geweest. Wel een erg mooi gebied, en vandaag nog mooier. We hebben beiden een nieuwe zonnebril, die alle kleuren erg mooi weergeven. Het was dus groener dan normaal en je kijkt ook veel verder. Als ik dan een foto wilde maken, dan viel het wat tegen.

Onderweg een pauze ingelast en ook gelijk maar wat petroglyps bekeken, ook nog even naar ratelslangen gezocht, maar het was alweer te warm.

Het was vandaag ongeveer 100 graden F, 37,5 graden C.

Nog even gestopt bij een Best Buy, want de SD kaartjes zijn in de aanbieding voor vaderdag, dus een 32 gb kaartje, klasse 10 gescoord voor 24,95. Niet duur… De honger hebben we ook gelijk maar even gestild bij de Mc Donalds.

Ook kwamen we nog langs een soort garage met wel erg leuke auto’s. helaas hebben we geen plek voor restauratie, dus het ging over.

Toen door naar Montrose, we hebben gekozen voor de KOA. De tentplekken vallen wat tegen. Geen schaduw, nou ja, 1 boompje voor 6 plekken. Geen afrastering, we zitten gewoon aan een weg die doorloopt naar huizen. Maar wel een zwembad en dat is wel lekker met dit weer! Vanmiddag dus in het zwembad gezeten/gelegen. Tegen half 6 zijn we even naar de City Market gereden, Albert wilde een hele kip, ik netjes een salade. En als toetje een enorme bak met aardbeien…..heerlijk!

Morgen naar Lake City, waar Faye op ons wacht!

Vandaag gereden: 221 mijl (we zijn vandaag trouwens de 5000 mijl gepasseerd)

Vanochtend hebben we een bezoekje gebracht aan de Black Canyon of the Gunnison, een zeer diep en donkere Canyon. We zijn hier 2 jaar geleden ook al geweest, en het was nog steeds erg mooi!
We hebben uitgekeken naar Eagles, maar helaas niet 1 gezien. Alleen 1 Turkey Vulture.Na ons korte bezoek op naar Lake City, waar we hadden afgesproken met Faye, zo tegen het begin van de middag.
We hebben een shortcut genomen, 14 mijl goede dirtroad, onderweg nog even gekeken. We hadden gehoopt op wat wild, maar ook hier niets!Toen we aankwamen in Lake City, zat Faye al te wachten op ons. We hebben verder de hele middag zitten bijkletsen, en samen gegeten.

Morgen gaan we samen met Faye de omgeving onveilig maken. Ze gaat ons meenemen naar een gebied waar je normaal niet mag komen, maar ze heeft hiervoor toestemming gekregen.

Vandaag gereden: 111 mijl

Gisteravond hebben we een tijdje gezellig bij het kampvuur gezeten met een heleboel mensen uit Texas. Ik heb “smores” gegeten: twee koekjes met een plakje chocola en dan een door het vuur gesmolten marsmallow ertussen, erg lekker!

Vanochtend hebben we om 8 uur Faye opgehaald en zijn eerst naar de Bakery gegaan voor het ontbijt.

Daarna op weg, richting Creede, voor ons bezoek aan de reservoirs, van waaruit de lagere landen hier bevoorraad worden met water. Normaal mag je hier niet komen, het is prive en staatseigendom, maar omdat Faye hier is opgegroeid had ze iets geregeld.

De superintendent stond ons al op te wachten en we kregen een hele rondleiding door het gebied. Hij legde precies uit hoe de waterbeheersing geregeld werd. De uitzichten waren grandioos en we hebben genoten.

Bij terugkomst bij zijn huis liet hij nog een paar geweien zien van een volgroeide Elk, we hebben ze even vastgehouden, wat zijn die dingen zwaar en groot.

Ook liep er een geitje rond, waar we enorm om hebben gelachen. Het geitje was geweigerd door de moeder, dus werd opgevoed door mensen en een hond. Hij deed de hond volledig na.

Verder hebben we nog een paar andere reservoirs bekeken, genoten van de volledige stilte die hier heerst. Je hoort soms helemaal niets!

Toen terug naar de Campground, gezellig zitten kletsen en na die tijd uit eten geweest.

Morgen gaan we naar Cortez

Vandaag gereden: 184 mijl

Vanochtend werd ons verteld dat er vannacht waarschijnlijk een beer op de camping was, die bij het vuilnis zat. We hebben zo goed geslapen, dat we niets hebben gehoord. Dat was onze laatste kans op beer nummer 10, want vanaf vandaag zijn we buiten het berengebied.

We hebben rustig alles ingepakt, en waren tegen half 9 bij de Bakery, voor weer een overheerlijk broodje. Heerlijk brood bakt die man!! We hebben ook gelijk maar de lunch meegenomen.

Na afscheid te hebben genomen van Faye, zaten we tegen 10 uur in de auto. Over de Slumgullionpass, naar Creede (een oud zilvermijnstadje) en dan richting de 160.

Op de 160 stond een bord Wildfire Ahead. We dachten al zoiets want de lucht was wat donker en het rook behoorlijk naar een heel groot kampvuur. We zagen niets, totdat we van de grote pas afreden en achterom keken. Enorme rookwolken, blusheli’s, het zag er niet goed uit.

Het gebied is erg droog, ze hebben te weinig sneeuw gehad dit jaar en het is ook nog te warm voor de tijd van het jaar. En dan nog een luchtvochtigheid van ongeveer 10%, de kans op wildfire’s is dan erg groot en het is gewoon wachten op wanneer er iets misgaat…..Toen we verder reden kwam er nog een blusheli aan, maar het zal wel even duren voordat dit geblust is…

Onderweg nog wat deer gezien, wat roofvogels, prairiedogs, zelfmoordvogels en knabbeltjes…..Gelukkig geen doden of gewonden gemaakt, voor zover we weten.

Onderweg de Chimney Rock nog mooi op de foto gezet. De vorige keer zagen we hem te laat, nu hebben we wat beter opgelet.

Op naar de KOA Cortez. Ik had al gereserveerd, want morgen is het vaderdag en voor hetzelfde geld was het dan vol. Bij aankomst bleek het wel mee te vallen. Ik had nog punten over voor korting, maar dat had wat voeten in aarde. Eerst werd de reservering gecancelled en het geld terug gestort op de Credit Card, toen een nieuw reservering met 10 dollar korting. Kan echt wel uit dus die kaart!

We hebben nog even wat eten gehaald voor vanavond en wat boodschapjes bij de Walgreens, dan hoeft dat niet in Las Vegas.

Het is warm, benauwd, er hangt een donkere lucht en af en toe komt er een drup regen uit, maar waarschijnlijk houden we het wel droog!

Morgen naar Page

Vandaag gereden: 223 mijl

Gisteravond ben ik nog achter de geweldig mooie vogeltjes aangelopen om ze op de foto te krijgen, het is deels gelukt. Toen werd het te donker om nog foto’s te maken.

Vanochtend nog weer een poging ondernomen, maar niet echt met succes.

Er was vannacht 56% kans op regen en onweer, maar dit dreef heel mooi voorbij. Vanochtend wel vroeg opgestaan om de warmte wat voor te blijven. Terwijl Albert de tent inpakte, heb ik nog even gekletst met de kids.

Tegen 8 uur zaten we in de auto, op weg naar de Recapture Pocket, een gebied met leuk gevormde rotspartijen in de buurt van Bluff. Van een duitse site had ik de coördinaten en een beschrijving. Maar……de coördinaten klopten niet, en we konden dus niet echt verder omdat de verdere beschrijving ook op coördinaten ging.

We hebben dus besloten om niet “blind” het gebied in te gaan, de volgende keer zoek ik meer beschrijvingen bij elkaar om ze naast elkaar te kunnen leggen.

In plaats van de Recapture Pocket dan maar via Mexican Hat naar Monument Valley, op zich niet echt een straf.

Het blijft gewoon een prachtig gebied. Albert heeft nog geprobeerd om de auto wat roder (viezer) te krijgen, maar het stoof niet genoeg.

Na Monument Valley door naar Page, we hebben hier een uur gewonnen, we zijn nu weer in Pacific Time, dus weer 9 uur verschil met Nederland.
We hebben het plekje waar we om gevraagd hebben, site nummer 9 !!!

Het is hier erg warm, tegen de 40 graden en dat is erg wennen voor mij. Albert heeft er niet zo’n last van.

We zouden hier 3 nachten blijven, maar het worden er 2, de derde gaan we naar Mesquite, dan zijn we woensdag eerder in Las Vegas, want we hebben nogal wat afspraken staan de laatste dagen ivm ons spelletje.

Morgen dus de laatste dag kamperen, in Page.

Vandaag gereden: 230 mijl

Om half 7 was zo ongeveer de hele camping al wakker, het is hier gewoon te warm om te slapen. Kouder als een graad of 23 is het vannacht niet geweest.

Dus toch maar eens even bedenken wat we nu zouden gaan doen vandaag.

Omdat het erg jammer is om Amerika te verlaten zonder dat we een slotcanyon hebben gezien toch maar besloten om de Buckskin Gulch Slotcanyon te gaan doen.

In de Vermillion Cliffs Paria Wilderness Area ligt de langste slot canyon van de USA, de Buckskin Gulch, de canyon is over een onafgebroken afstand van 20 kilometer slechts 1,5 tot 3 meter breed. De totale canyon is 21 mijl (34 kilometer) lang.

Buckskin Gulch is niet alleen de langste, maar ook nog eens de diepste slot canyon. De grillig gevormde wanden bereiken op veel plaatsen een hoogte van zo’n 150 meter. De wanden bestaan uit zeer donker Navajo Sandstone; omdat het zonlicht slecht in de canyon kan doordringen is het daarbinnen dan ook donker en koel.
Gelukkig was de heentocht nog niet zo warm, graad of 30. Je hebt praktisch geen schaduw, maar met wat uitrusten en veel drinken lukte het wel.

Na 10 mijl dirtroad kwamen we bij de parkeerplaats.

Vanaf hier was het lopen , de droge Wash door. De rotsen aan weerszijden van de Coyote Wash werden hoger en kwamen dichter bij elkaar: je liep vanzelf de kloof Wire Pass binnen. In deze kloof waren drie korte maar wel zeer mooie slot canyon gedeeltes, het laatste deel was op sommige plekken minder dan 1 meter breed. De wanden van Wire Pass waren minder hoog dan die in Buckskin Gulch, en daardoor heeft de zon hier meer kans om binnen te komen. Op gegeven moment stuit je op een tussen de wanden vastgeklemd rotsblok van ongeveer 1.70 meter hoog, het was gelukkig eenvoudig om hier overheen te klimmen. Soms zag je – boven je hoofd – takken die tussen de wanden zitten vastgeklemd: bewijzen van de flash floods die soms door de canyon heengaan. Die flash floods kunnen de omstandigheden in de canyon steeds veranderen.Aan het einde van Wire Pass bereikte je een open plek, die aan alle zijden door hoge rotsen werd omsloten. In de wand rechts bevond zich een diepe alcove. Ook zagen we hier tijdens het rusten petroglyphs.. Toen we de open plek inliepen, liet Albert een boer. De mensen die voor ons liepen, schrokken zich rot. Het echoot daar nogal…..hihi

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vanaf de open plek, aan het einde van Wire Pass slot canyon, kan je Buckskin Gulch zowel naar links als naar rechts toe binnenlopen. In het linkergedeelte is de ondergrond zanderig, en de wanden komen aan de bovenzijde niet dicht bij elkaar. We vonden deze kant niet zo spectaculair. De rechtertak is heel anders, het is er smaller, aanmerkelijk donkerder, en de ondergrond bestaat hier zowel uit zand, rotsachtige bodem en heel veel keien. De wanden zijn veel grilliger gevormd dan in de linkertak, en je ziet hier ook – net als in Wire Pass slot canyon – dat er takken e.d. hoog tussen de rotswanden ingeklemd zitten. De rechterkant was leuker en we zijn hierin wat verder doorgelopen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen de terugweg. Zolang je tussen de rotsen zit valt het allemaal wel mee. Maar op een zeker moment moet je weer door de volle zon. We hadden geen idee hoe ver het was, en het was een behoorlijke wandeling. De meer dan 3 liter vocht was gelukkig net genoeg om weer bij de auto te komen.

Prachtige wandeling, mooie slotcanyons, de moeite waard!

Tijdens de terugtocht konden we mooi afkoelen en we kwamen frisjes weer terug in Page. Nog even wat drinken gehaald en vanavond maar uit eten, het is gewoon te warm om te koken hier.

Ondertussen lopen we ook al te leuren met onze kampeerspullen, we laten morgen alles hier achter. Zelfs de tent, want die is aan het eind van zijn leven…

Morgen naar Mesquite NV

Vandaag gereden: 100 mijl

Erg vroeg wakker vanochtend. Ontbeten en alle spullen uitgezocht. De stoelen konden we kwijt aan 2 Nederlandse jongens, de koffie aan een Amerikaanse groep. De rest hebben we afgegeven aan de medewerkers van de campground, zij wilden het wel hebben. Zo komen onze spullen toch weer goed terecht.

We zaten tegen half 9 in de auto. Op weg naar Kanab hebben we nog een stukje Cottonwood Canyonroad gedaan, we hebben gezocht naar Hoodoo Forrest. We moesten een pad volgen, die hebben we niet gevonden. Het was snikheet en we hebben geen verdere poging gedaan. Wel hadden we de GPS mee, die ons zo weer naar de auto leidde, handig zo’n ding!

In Kanab moesten we kiezen welke kant we op zouden gaan. Toch maar via Zion NP, we hebben de tijd en een parkenpas, dus waarom niet een mooie route nemen. Op weg daarheen ook nog maar een kijkje genomen bij de Coral Pink Sand Dunes, leuk kleurtje zand en heel erg fijn.

In Zion was het behoorlijk druk, alle campings vol en geen parkeerplekken over, je kon dus alleen maar doorrijden, is niet zo erg, het is toch te warm om uit de auto te gaan.

Onderweg kwamen we een Dairy Queen tegen en we konden de verleiding niet weerstaan, heerlijk ijs daar, het was alleen erg veel!! En de prijzen zijn niet overal hetzelfde, we waren nu 2 dollar goedkope uit dan in Cody.

We zijn doorgereden naar Mesquite en hebben lekker aan het zwembad gelegen, daarna lekker gegeten en daarna even gegokt. Niets gewonnen, helaas.

We hebben geen internet hier, kunnen ook niet even ergens een signaal vinden, dus morgenvroeg maar even naar de Mc Donalds.

Morgen op naar Las Vegas!

Vandaag gereden: 240 mijl ( we zijn trouwens over de 6000 mijl gegaan vandaag)

Weer vroeg wakker, en eerst even tv gekeken. Om 7 uur konden we ontbijten dus we waren een van de eerste gasten.

Na het ontbijt uitgecheckt en naar de mc Donalds. Gelukkig hadden we op de parkeerplaats signaal, want ik hoefde geen koffie meer. Ze blijven maar bijvullen dus als je gegeten hebt dan hoef je het eerste uur zeker niets meer!

We hoefden maar 90 mijl, dus dat was geen lange reis. Onderweg hebben we nog een bezoek gebracht aan de Moapa Pauite Indianen voor wat drinken voor de auto en sigaretten. Je hoeft daar geen tax te betalen dus dat scheelt weer.

Op naar Las Vegas om allerlei gratis dingen te gaan redeemen.

De eerste stop was de Mirage. Hier hadden we gratis toegang tot de Secret Gardens met de Dolphins en Lion Habitat. Het redeemen ging heel makkelijk, alleen erg omslachtig. Je zoekt de M-life balie op. Daar geef je je print met conformation number, dat zoeken ze op in de computer. Vervolgens pakken ze een boek, waar alles weer in wordt opgeschreven en dan krijg je een papiertje waar weer hetzelfde op wordt ingevuld. Dan op naar de kassa en daar krijg je kaartjes.

Het bezoek was erg leuk, vrolijke dolfijnen, ook zonder trainer vermaakten ze het publiek. Later met trainer werd het een echte show.

De leeuwen waren nog net wakker, maar niet heel actief, het is gewoon te warm hier. Prachtige beesten trouwens.

Toen op naar de Bellagio, even zoeken naar de parkeergarage, en toen zoeken naar de M-Life balie. Hier moesten we heen voor onze lunch en tickets voor “O”. We hebben eerst de tickets gehaald, en toen zijn we gaan lunchen. Er stonden zeker 100 mensen te wachten voor het Buffet, maar met onze vouchers mag je de VIP line gebruiken. Dus we waren heel snel binnen. Toch wel leuk als je zo door kan lopen, meestal staan we in de andere rij te zuchten….

Het buffet was echt geweldig! Erg lekker, mooi opgemaakt, goede bediening. Je merkt gewoon dat dit klasse heeft.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na de lunch op naar de Walmart, even een afspraak maken om mijn haar te laten verven en even langs de tattoo shop om Albert zijn afspraak voor morgen te bevestigen. Als Albert dan op de pijnbank ligt, rij ik even naar de kapper, 2 vliegen in 1 klap. We zijn ook nog even langs de Petsmart gereden, leuke dierenwinkel. Ze hebben daar altijd erg mooie asielkatten. Het is maar goed dat we hier niet wonen, want er lagen weer prachtige exemplaren.

Na dit alles was het een uur of 2, dus maar op naar de Luxor voor onze gratis 2 nachten slapen. Er stond een behoorlijke rij voor de balie, dus Albert is gaan wachten en ik ben naar de M-life balie gegaan voor mijn gratis 150 dollar diner van vanavond en 1 buffet voor 2 personen. Het duurde nogal even, dus toen ik terugkwam had Albert al wat mensen laten voorgaan. Ik vroeg om een smoking room, as high as possible met airportview. Helemaal gelukt! 22e verdieping is volgens de lift het hoogste en we hebben een prachtig zicht op de airport.

We zouden gratis wired internet hebben, maar het werkte niet. Even de housekeeping gebeld en net kwam er een aardige meneer langs die het gefixt heeft. Tot vrijdagochtend hebben we dus internet.

Vanavond dineren bij Tender, morgen overdag tatoo en haar verven, morgenavond naar “O”. Vrijdag dus naar de outlet en verkassen naar een ander hotel voor een paar uur slaap.

Vandaag gereden: 110 mijl

Vandaag kwamen we erachter dat de auto ook verteld hoe lang we gereden hebben. Dit was 97 uur en 7 minuten.

Gisteravond zijn we wezen dineren. we hadden een voucher voor Tender@Luxor voor 150 dollar. Wat een prijzen! En alles moest apart besteld worden, bij het vlees zit niets, friet kostte 8 dollar, sausje 3 dollar, 4 obers om de tafel heen, lachen dus. Maar…..het vlees was heerlijk, maar dat mag ook wel! Totale kosten 144 dollar ex tax, en dan nog 20% fooi, dus het totaal kwam op 185 dollar, pfffff Ook erg leuk: ik had gereserveerd dus Albert was opeens Sir Bakker, hahaha

Na het eten hebben we nog even een rondje gelopen, maar eigenlijk was het daar te warm voor dus we waren zo weer terug.

Vanochtend werden we heel fijn erg vroeg gewekt door feestende buren. Maar ja, dat is Las Vegas. Het is hier vreselijk druk, want morgenavond begint het Electric Daisy Carnaval en dat trekt 350.000 bezoekers. De kamers zijn vreselijk duur en er is niet veel plaats meer.

Er staan bij de check-ins van de hotels enorme rijen. Om de buren te straffen heeft Albert het niet storen bordje van de deur gehaald toen we gingen ontbijten, hihi

We hebben het rustig aan gedaan, en zaten tegen half 10 in de auto. Eerst even bij Fry’s gekeken en een nieuw schoonmaaksetje voor de camera gehaald. Toen door naar de outlet want we moesten nog wat halen voor de kids. Albert zijn afspraak was om 12 uur en dat hebben we net gered. Deze keer word hij getatoeëerd door Clay.

Toen hij op de pijnbank lag, ben ik naar de kapper gereden en dat was weer een belevenis op zich. Je moet een formulier tekenen dat je ze niet aansprakelijk stelt als er iets mis zou gaan, pas dan beginnen ze. Gelukkig ging alles goed, maar ik heb toch liever dat Sil het doet.
Nadat ik mijn grijze haren weer kwijt was, ben ik nog even op mijn gemak door de Walmart gelopen en ook een winkel ernaast heb ik even bekeken. Tegen 4 uur was ik terug bij de tattoo shop. Ik had verwacht dat het tot 6 uur zou duren, maar Albert was al klaar en begon al wat ongerust te worden omdat ik zo lang wegbleef.

Terug naar het Luxor, gedoucht en toen maar weer op pad.

We hadden bedacht dat we in Planet Hollywood konden parkeren, daar even naar de Panda Express, en dan zo oversteken naar de Bellagio. Op die manier hoef je niet over de strip, want die staat vol met een grote file. Het plan lukte prima!

De “O” show: geweldig! We gebeurt zoveel, dat je ogen tekort komt. We zaten vooraan, en we hebben nog noot zoiets moois gezien. Het was wel de splash zone, dus af en toe kwam er wat water. Helaas mag je geen foto’s maken, maar dat vond ik niet erg. Ik had het veel te druk met kijken. De show is heel flitsend, met af en toe een komisch duo, prachtige acrobatiek, veel water, eigenlijk onbeschrijfelijk.

Na afloop konden we weer terug via Planet Hollywood en we waren binnen 10 minuten terug in het Luxor. Nog even gegokt met bijbehoren drankje en nu op de kamer met een borrel en een heerlijk uitzicht.

Morgen hotel wisselen, we moeten hier om 11 uur uit en kunnen pas tegen 3 uur naar het volgende hotel, we zien nog wel wat we gaan doen.

Vandaag gereden: 25 mijl

Vandaag op de teller:6250 mijl en dat is dus 10.000 kilometer

Gelukkig geen lawaai makende buren vanochtend, dus we konden even iets langer blijven liggen.

Onze laatste buffetpas netjes gebruikt. Het buffet van Luxor is wel behoorlijk achteruit gegaan sinds we daar de laatste keer waren. Wat er is is goed, maar het aanbod is magertjes. Gelukkig is de eitjeskok wel weer terug. Als we hier 16 dollar voor moesten betalen, dan waren we wel ergens anders heen gegaan.

Tegen half 11 hebben we uitgecheckt, gelukkig kon je dit zelf doen, want er stond al weer een enorme rij in te checken.

Omdat we pas tegen 3 uur naar het volgende hotel kunnen, zijn we maar even naar de outlet Noord gegaan. We kwamen tot de conclusie dat we South toch leuker vinden.

Toen we de outlet uitliepen zagen we een vliegtuig een hart tekenen, later tekende hij een piece-teken in de lucht. Waarschijnlijk is dit ter ere van het EDC (Electric Daisy Carnaval) wat vanavond begint.

Na de outlet nog even naar Freemontstreet, gezocht naar de Hartattack Burger en die hebben we gevonden. Je kan hier dodelijke hamburgers kopen, alles is supervet. Je wordt bediend door verpleegsters en je krijgt een ziekenhuisschort voor. Erg grappig om te zien. We hadden nog geen honger dus we zijn maar niet wezen eten hier!

Toen was het 2 uur, dus op naar Crestwood Inn. De kamer was klaar, dus de hele auto leeggehaald en naar boven gebracht. Het uitzicht is geweldig, we kijken op de Outlet!

Alles is ingepakt, het past en er kan niets meer bij ivm het gewicht. Volgende keer nemen we nog minder mee, want we hebben kleding die we niet hebben gebruikt.

Ondertussen beseffen we dat we wel veel geluk hebben gehad met een beetje regen een paar dagenlang. In Canada zijn inmiddels allerlei overstromingen en de noodtoestand is afgekondigd, precies in de gebieden waar we zijn geweest. Ook de Icefield Parkway is gesloten wegens mudslides en de Pacific Highway is ook dicht. En ook in de buurt van Lake City, waar Faye woont, is het niet best. Daar woedt een grote bosbrand, die ze maar niet uit kunnen krijgen. De bossen zijn daar erg droog, en er staan veel dode bomen tussen omdat er een beetle leeft die de bomen dood eet. De brand is ontstaan door blikseminslag en sinds 5 juni zijn er al 275 mensen bezig met blussen. Hopen dat het snel uit is….

Op de parkeerplaats hier lopen inmiddels mensen die klaar zijn voor de EDC, Albert staat er met verbazing naar te kijken…

Omdat we eindelijk de Outback gevonden hebben (we snappen nog niet hoe we die de vorige jaren niet konden vinden) hadden we besloten dat we daar onze laatste maaltijd in Las Vegas zouden nuttigen. Toen we aankwamen om 18.15 uur was er een wachttijd van 35 minuten. We hebben lekker in de schaduw met een buzzer en een erg groot glas Blue Moon zitten wachten op een plekje. Het eten was heerlijk! We voelden er ons ook veel meer op ons gemak dan bij Tender! Door ervaring wijs geworden hebben we een toetjes-trio genomen, maar wel met 2 spoons, en dat was maar goed ook!

Morgen vliegen we terug. Het eerste vliegtuig gaat om 06.00 uur en brengt ons naar New York. Vandaar vliegen we verder naar Dusseldorf, waar we zondag om 06.00 uur zullen landen.

Het laatste verslag type ik dan zondag voor zover de jetlag dat toe gaat laten.

Vandaag gereden: 30 mijl

zondag 23 juni