In de loop van de middag zijn we vertrokken richting Belgie, de reis verliep voorspoedig (alleen aan de andere kant stond een file, dat is weer geluk hebben).

Het hotel was even zoeken, de navigatie reageerde wat traag, maar we hebben het gevonden, het is een erg leuk hotel in een voormalig tuchthuis. Vooral de begane grond is erg mooi.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We wisten nog dat we de vorige keer dat we van hier vertrokken heel lekker hadden gegeten bij de Egyptenaar, dus die hebben we deze keer weer opgezocht en wederom hebben we heerlijk gegeten.

Nu nog 1 nachtje slapen en dan staat morgenvroeg om 08.15 de taxi voor. We hebben al online ingecheckt dus we verwachten dat we aan 2 uur wel genoeg zullen hebben.

Om 11 uur vertrekken we naar Chicago, hebben een overstaptijd van 3 uur en vliegen dan verder naar Las Vegas, waar we om 18.00 uur (pacific time) zullen aankomen.

Na een prima ontbijt stond de taxi naar het vliegveld klaar. Het was erg rustig en we waren er gelukkig snel. Eigenlijk moet je 3 uur van te voren aanwezig zijn, maar ons ontbijt ging pas open om 8 uur en aangezien het zondag was hebben we de gok maar genomen. We hadden al online ingecheckt en het lukte prima. Safety vragen beantwoorden, koffer afgeven, door de douane, shag kopen en de extra controle duurden nog geen uur. We hebben maar even moeten wachten en toen konden we boarden.

De vlucht vertrok 25 minuten te laat, ze hadden nog even een band moeten wisselen dus dat gaf wat vertraging. Dit haalden we weer in en al voor 1 uur waren we op Chicago, Snel op naar de Costums, We hadden ons voorbereid op minimaal een half uur om hier door te komen, maar het ging razendsnel. Ik schat dat we binnen 20 minuten onze koffer al weer hadden afgegeven voor de volgende vlucht!

Met voldoende tijd op de klok op naar de volgende vlucht.
Deze vlucht zat bijna helemaal vol, maar wij hadden toch het geluk dat er niemand op de derde stoel zat, dus wat meer ruimte. Normaal duurt deze vlucht 4 uur, maar blijkbaar hadden we de wind mee en we stonden een uur eerder al op Las Vegas.

Op naar Alamo voor de auto! Wat was ik blij dat we niet bij Dollar gehuurd hadden, daar stond me toch een rij! Nu konden we bij een self-kiosk gewoon onze overeenkomst printen en een auto uit gaan zoeken. Er stonden niet erg veel auto’s, we hebben natuurlijk ook wel wat eisen: 4wd of awd, high clearance, een reservewiel, genoeg ruimte voor de spullen….het is een Hyundai Santa Fe Sport geworden.

Binnen een minuut of 5 waren we op de Strip, parkeren bij Excalibur was wat lastig. Het is erg druk omdat het Memorial-Day weekend is. Inchecken voor de kamer ging wel weer snel en in ruil voor een sleutelhanger met klompjes hebben we een gratis upgrade naar een view-room. Het uitzicht is erg mooi, vooral als het donker is.

We hebben nog even gegokt en wat gegeten en zijn toen maar gaan slapen. Omdat je de hele tijd in het daglicht blijft wordt je niet echt moe, maar kom je in een rare waas. We hebben gewoon 22 uur daglicht gehad, Dit was ook onze eerste keer landen op Vegas in daglicht.
Om 3 uur, midden in de nacht, ben ik wakker geworden, kan niet meer slapen. Dus er maar uit en dit verhaaltje typen. Albert is inmiddels ook wakker en verteld net hoe mooi Amerika is: we zouden nu ook gewoon alvast boodschappen kunnen gaan doen want de Walmart is altijd open.

Vandaag gaan we boodschappen doen, naar de Outlet voor wat kleding en ons even melden bij Clay, de tatoeëerder, waar Albert al een afspraak heeft staan voor 20 juni. Als we nog tijd overhebben dan misschien het zwembad ook nog even bezoeken want het wordt hier een graad of 103 Fahrenheit.

Gisteravond tegen 9 uur lagen we op bed en vielen vrij snel in slaap.
Helaas was ik om 3 uur al klaar wakker, heb wat naar buiten gekeken en heb toen de computer maar aangezet. Daardoor werd Albert ook wakker. Hij merkte nog op dat we eigenlijk best heel vroeg naar de Walmart konden want die is toch altijd open.Zo gezegd, zo gedaan: om 6 uur liepen we al in de Walmart. De slaapzakken die we zochten waren er niet, dus later naar een andere Walmart en daar waren ze wel! Ook de 99c shop en de Dollar Tree hebben we bezocht en zo onze boodschappenlijst afgewerkt.Toen door naar de Outlet, want daar was extra korting omdat het vandaag Memorial dag was. Ik heb een hele dure Lee spijkerbroek gescoord (7 dollar) en een paar nieuwe instappers. De oude ga ik hier laten, die hebben me erg geplaagd tijdens de heenreis. Ik heb overal blaren op beide voeten. Ik ga gewoon terug op slippertjes, denk ik nu.

Albert heeft Hilfiger nog even wat rijker gemaakt en ik ben nog geslaagd bij Guess. Heerlijk om in de Outlet te winkelen, de prijzen van nepspul, maar het is wel echt! En er is airco, dus een heerlijk temperatuurtje in tegenstelling tot buiten, waar het ongeveer 40 graden is!

Tegen 3 uur waren we terug en hebben alvast een deel van de auto ingericht. Alles uitgepakt en een plekje gegeven. Morgen de koffers er bij in en dan kunnen we vertrekken naar Phoenix, waar het een graad of 42 is. We gaan dus alleen de binnentent opzetten hebben we al besloten.

Verder zijn we nog even naar het zwembad geweest, proberen om in de schaduw bruin te worden.

Vanavond een klein stukje strip gedaan, maar het is zo warm dat dit geen lolletje is, dus we zijn naar een foodcourt gelopen en hebben taco’s gegeten en als toetje een strawberry shortcake ijsje van de DQ. Ze hebben de maat mini, en die was groot genoeg. Bij ons zou dat toch zeker een medium ijsje zijn. Wel erg lekker, mmmmm

Morgen begint de reis dus echt, ik ga de airco vast missen…….

Weer was ik om 3 uur wakker. Toch maar blijven liggen en nog wat geslapen, je moet toch zo snel mogelijk wennen aan het tijdsverschil.

Tegen half 6 dan toch maar opgestaan. We hebben gisteren een dompelaar gekocht en konden nu een kop koffie zetten op de kamer, heerlijk!

Spulletjes opgeruimd en uitgecheckt. We hadden alle koffers bij ons dus Albert heeft de auto gehaald terwijl ik aan de voorkant wachtte met de spullen. Je loopt je een ongeluk in die hotels, dus dit was een goede oplossing.

We zijn gaan ontbijten in de Silver Sevens (voormalig Terribles), als je een spelerskaart hebt dan ontbijt je daar met zijn tweeën voor 10.50. Het is maar een klein buffet, maar het was genoeg en goed! Ook krijg je genoeg vocht: enorme mokken koffie en erg grote glazen jus.

Op weg naar Phoenix. Het is een mooie rit, prachtige cactussen onderweg, sommigen in bloei. Helaas is het me nog niet gelukt om dit op de foto te zetten, waar je kan parkeren, daar staan ze niet. Maar morgen lukt het vast wel langs de Apache Trail.

Het is nogal warm, het hoogste wat we hebben gezien was 111 graden Fahrenheit. Gelukkig is de luchtvochtigheid erg laag, het is wel heet, maar niet benauwd.

De weg door Phoenix heen was erg druk en het was niet eens spitsuur. Erg veel banen naast elkaar, op de drukste punten waren het 6 banen.

Ook viel ons op dat ze zich hier niet echt aan de snelheid houden. Het was in ieder geval goed opletten.

We gingen kamperen in het Lost Dutchman State Park en wisten al dat hier weinig schaduw zou zijn, dus we hebben een Walmart opgezocht en gekeken hoe we schaduw zouden kunnen maken. We hebben dus maar een Tarp gekocht en als het nodig is maken we die vast aan de auto om schaduw te creeeren, zeg maar creatief met dekkleden 

En ook de eerste keer boodschappen gedaan, er is een winkel die we tot nu nog niet hadden gezien: de Fry’s Food en Drugs. We gingen voor de Food, Drugs doen we maar even niet. Ook maar even een klantenkaart gescoord, want dan heb je klantenkorting en je spaart voor korting op benzine.

Aangekomen op de camping bleek dat we toch een klein beetje schaduw hadden van een Mesquite-boom. Het was erg warm dus we hebben lekker onze stoeltjes in de schaduw gezet en hebben eerst gewacht op een betere temperatuur voordat we de tent gingen opzetten. Het uitzicht hier is prachtig, de camping zelf is erg rustig. Er zijn gewoon niet zoveel idioten die met deze temperatuur gaan kamperen in een tent.

Tegen 7 uur hebben we gegeten, de zon ging al onder. Na het eten moest toch de tent op en we moesten ons nog haasten om de boel voor het donker op de plek te hebben. We hebben alleen de binnentent opgezet, anders wordt het te warm om in te slapen.

Morgen gaan we naar Tucson, via de Apache Trail.

Vandaag gereden: 350 mijl.

Vanochtend werd het om 5 uur licht en aangezien we alleen de binnentent gebruiken werden we dus ook wakker. De temperatuur was aangenaam en dat vonden de dieren om ons heen ook. Verschillende soorten vogels liepen rond met hun jongen, konijntjes, hagedisjes…erg leuk om te zien!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Om 7 uur reden we het park uit voor een cactus dag.

Eerst de Apache Trail: De Apache Trail is ruim 40 mijl lang en loopt dwars door het ruige landschap van de Superstition Mountains in Arizona.

Ongeveer de helft van de Apache Trail is geasfalteerd, de andere helft heeft een wegoppervlak van gravel. De trail heeft haar naam te danken aan het feit dat de Apache Indianen gebruik maakten van deze route.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Langs de weg liggen drie grote meren die zijn ontstaan nadat in de Salt River diverse dammen werden gebouwd. In 1904 werd begonnen met de bouw van de Theodore Roosevelt Dam, en de huidige Apache Trail is aangelegd om de benodigde materialen te kunnen vervoeren. Op 25 augustus 1905 was het de eerste keer dat een auto van de weg gebruik maakte.

Mooie uitzichten, onderweg zag ik nog een gier die met de vleugeltjes wijd aan het zonnen was. Toen we terugreden deed hij snel zijn vleugels dicht. Verder erg imposante saguaro’s en bloeiende agave’s.

We hebben nog even bij de dam gekeken, het water staat erg laag.

In Globe de Mc Donalds opgezocht voor koffie, een cookie en internet.

Ook een bag of ice voor 99 cent kwam ons goed uit. Onze zak was gesmolten.

Toen door naar Tucson naar het Saguaro NP (west): In Saguaro National Park vind je de gigantische veelarmige Saguaro-cactus, het symbool van de staat Arizona.. Behalve de Saguaro komen in het park ook veel andere woestijnplanten en dieren voor.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De Saguaro is de grootste en een van de langzaamst groeiende van alle cactussoorten. De eerste vertakkingen komen pas op een leeftijd van rond de 75 jaar, hij kan wel 40 ‘armen’ krijgen. De volle lengte (tot 15 meter hoog) bereikt hij als hij ongeveer 150 jaar oud is.

De Saguaro groeit voornamelijk in een van de warmste en droogste gebieden van Amerika. De planten en dieren die hier leven, hebben zich aan deze omstandigheden aangepast. Volwassen planten wegen tot 8 ton, vooral omdat ze ontzettend veel water kunnen vasthouden.

Het wortelstelsel van een Saguaro spreidt zich tot 30 meter uit, en ligt maar 5 centimeter onder de oppervlakte. Na een regenbui kan de cactus zoveel water opzuigen, dat hij er twee jaar op kan teren. In mei en juni staan de Saguaro’s in bloei, vele tientallen witte bloemen, die ’s nachts opengaan en die enkele uren na zonsopgang verwelken. Dit duurt ongeveer vier weken. De bestuiving vindt plaats door veel vliegende dieren aan. In juli komen er rode vruchten aan de cactussen, hier maken de indianen jam, siroop en wijn van. De Saguaro biedt onderdak aan insecten, vogels, zoogdieren en reptielen. Spechten en uilen maken gaten in de stam om hun nest te bouwen.

Het park bestaat uit twee gebieden, die ongeveer 36 mijl van elkaar verwijderd liggen

De temperatuur was weer heerlijk, 106 graden F. We hebben dus een kleine trail gelopen, gewoon omdat het erg mooi is, maar te warm om dit midden op de dag te doen.

Toen naar de camping. De campings hier zitten nu in het laagseizoen, er zijn niet veel kampeerders. De balie was dicht en buiten op de deur hing een enveloppe met onze gegevens. Tentplekje 3. Wij erheen, geen schaduw! Dus de maintenance-man opgezocht en gevraagd of er misschien een plekje was met schaduw. We staan nu op de groep-plek, onder de bomen, met een overdekte picknickplek en 2 banken van 3 meter. Hier kunnen we het dus wel 2 dagen volhouden.

Boodschappen hebben we al gedaan en we zitten nu lekker in de schaduw. We zijn al toegeschreeuwd door een Cooper’s Hawk, die ook gelijk maar op de foto moest. Ook de eerste kolibrie staat al op de foto, helaas een vrouwtje, dus zonder de mooie kleuren in de hals. En er vliegen hier bommenwerpers over, er zit vast een basis in de buurt.

Aan de weg naar de camping staan ook weer mooie cactussen in bloei en de barrel cactussen hier zitten vol met fruit.

Morgen vliegtuigjes en kruisraketten kijken.

Vandaag gereden 240 mijl

Gisteravond, toen ik naar de WC liep, kwam ik in een open stukje en toen bedacht de Hawk dat hij me wel even kon verrassen met een duikvlucht. Gelukkig liep dit goed af. Op de terugweg heb ik maar een ander paadje genomen.

Vanochtend weer vroeg op en tegen 7 uur reden we Saguaro NP East binnen. Ik wilde nog even kijken of we een Gila monster konden vinden. We hebben er een gevonden, maar die lag dood op de weg. Verder een schildpad, veel vogels en groundsquirls gezien.

Op naar Titan Missile Museum: hier zie je de laatste overblijfselen van de “Koude Oorlog” tussen de Verenigde Staten en voormalig Rusland. Officieel heette dit complex 571-7 en je ziet hier een opgestelde Titan II raket. Het is de laatste nog intact zijnde van alle 54 lanceerinrichtingen die actief waren tussen 1963 tot 1987.
De Titan II kon in 58 seconden gelanceerd worden vanuit zijn ondergrondse silo, hij had een 9 ton zware nucleaire kernkop, en een bereik van meer dan 10000 kilometer, te bereiken in ongeveer 30 minuten.
Nergens ter wereld kan je een intercontinentale ballistische raket zien in zijn operationele omgeving. Dit unieke museum geeft bezoekers een bijzondere kijk op de technologie die gebruikt werd door Amerika tijdens de koude oorlog. Wat eens een van de meest geheime plekken was is nu een historische plek met een nieuwe missie: de bezoekers laten kennismaken met de geschiedenis van de Koude Oorlog

We waren net op tijd voor een guided-tour. Indrukwekkend allemaal, vooral als je bedenkt wat er was gebeurd als zo’n raket was afgevuurd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Omdat de Mission San Xavier del Bac dichtbij was direct maar doorgereden. Het is een oude Spaans katholieke missiepost. De post is ook bekend als de “place where the water appears,” omdat hier vroeger natuurlijke bronnen waren.
De missie werd opgericht in 1692 door de jezuïet Padre Eusebio Francisco Kino, oprichter van de Spaanse missieposten in de Sonoran Desert. De originele missiekerk doorstond veel aanvallen van de Apaches maar werd verwoest in 1770. Charles III van Spanje verbande alle Jezuïeten van Spaans grondgebied in Amerika omdat hij ze niet vertrouwde en vanaf dat moment werd de missiepost geleid door de meer betrouwbare Franciscaners. Het huidige gebouw werd gebouwd onder leiding van de Franciscaanse Fathers Juan Bautista Velderrain en Juan Bautista Llorenz van 1783 tot 1797. In tegenstelling tot de andere Spaanse missieposten in Arizona wordt deze post nog steeds actief beheerd door Franciscaner.
Aan de buitenkant heeft de post een Moors design, elegant en simpel. Bezoekers die door de massieve deuren binnenkomen zijn meestal verbaasd door het interieur: de vele kleuren van de schilderijen, houtsnijwerk, fresco’s en beelden in een mix van nieuw Spaans en native Amerikaanse motieven, ook is het interieur rijkelijk gedecoreerd met ornamenten.
Tegenwoordig is de Missie dagelijks open voor publiek, behalve als er diensten gehouden worden. Grote renovatieprojecten hebben de missie hersteld in de oude glorie. Zelfs de muren aan de buitenkant zijn hersteld op de oude manier: leem met pulp van de prickley pear cactus, wat wel voor hogere onderhoudskosten zorgt maar authentiek is.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het is vandaag bewolkt, dat scheelt ook gelijk een stuk in de temperatuur, een graad of 30, bijna koud, haha. Ook vielen er wat regendrupjes. Wel een klein beetje verontrustend was dat we alleen de binnentent hadden opgezet en die is niet waterdicht. We hebben het erop aan laten komen en hadden bedacht dat de tent wel weer zou drogen en de slaapzakken kunnen vast wel in de droger.

Op naar het volgende doel: de Pima Air en Space Museum: het is een van de grootste luchtvaart museums ter wereld. In het museum zie je een collectie van meer dan 300 vliegtuigen van over de hele wereld, ook zijn er veel zeldzame en one-of a kind onderdelen te bekijken. Je wandelt hier tussen de giganten van de luchtvaart geschiedenis, Onder de vliegtuigen zijn o.a. de B-29 Superfortress, de SR-71 Blackbird, een de zeldzame World War II duitse V-1 “buzz bomb.”
De collectie omvat ook President John F. Kennedy’s Air Force One, en het presidentiële vliegtuig gebruikt door de presidenten Nixon en Johnson. Er zijn 5 hangars open voor publiek.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook maakten we een tour over het terrein van de Aerospace Maintenance and Regeneration Group (AMARG), ook bekend als de “Boneyard,” een plek waar uitgerangeerde vliegtuigen worden geparkeerd in de woestijn.
Ik heb nog nooit zoveel vliegtuigen bij elkaar gezien. Hier worden alle militaire vliegtuigen gestald, sommigen tijdelijk, anderen om te worden gerecycled. Er staan momenteel 4000 vliegtuigen. De duurste is een mislukte omgebouwde Boeing 747 met laserwapens, kosten 6 miljard dollar!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na dit bezoek waren we klaar voor vandaag, dus terug naar onze tent. Die bleek droog te zijn en de slaapzakken ook. De zon is net weer doorgebroken dus de temperatuur loopt toch nog weer iets op.

Morgen naar New Mexico, City of Rocks.

Vandaag gereden: 97 mijl

De havikken werden steeds brutaler. Gisteravond, toen Albert even was douchen, streken ze samen op een paar meter van me af neer op een boomstronk en maakten dreigende geluiden. Ik ben toch maar opgestaan en was in de auto al iets aan het opzoeken waarmee ik ze uit de lucht zou kunnen meppen.. maar toen kwam Albert terug en vlogen ze weg. Blijkbaar zijn 2 mensen net iets teveel!

We zaten om 7 uur in de auto, eerst naar Tombstone, een oud western stadje met een interessant kerkhof: de Boothill Grave Yard: de begraafplaats voor de eerste pioniers van de stad. Het is geopend in 1878 en in gebruik geweest tot 1884, toen er een nieuwe begraafplaats in gebruik werd genomen. Jarenlang sprak men over de oude begraafplaats, het werd niet onderhouden en was weer een deel van de natuur geworden. Veel later werd het voor een deel in ere hersteld door geïnteresseerde bewoners van deze stad. Jaren van research en hard werken zijn vooraf gegaan aan de staat waarin het nu verkeerd.
De Boothill Graveyard is een overblijfsel van de roerige mijnjaren rond 1880. Begraven zijn “outlaws” en hun slachtoffers, zelfmoordenaars, opgehangenen, zowel legaal als illegaal, maar ook de hardwerkende bewoners.
Leuk om er rond te lopen, op ongeveer de helft van de graven staat wie er ligt, en hoe ze aan hun eind zijn gekomen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na dit bezoek hebben we nog even in het stadje zelf gekeken, het viel ons een beetje tegen. Het is wel een western stadje, maar we hebben al veel mooiere gezien.

Toen maar weer aan de rit. Een behoorlijk stuk was “boring”, maar dat hebben we wel vaker als we op een interstate rijden. Gelukkig doen we dit niet al te veel, maar soms moet het wel.

Omdat we nog wat tijd over hadden bedacht Albert dat we dan het Gila Cliff Dweilers Park konden bezoeken. Totaal onvoorbereid en niet in staat om op internet te gaan zijn we die kant opgereden. Het zou maar 40 mijl zijn dus die tijd hadden we wel, dachten we. Totdat er gelukkig een bord stond dat het 2 uur rijden was. Het was op dat moment half 3 , dus dat gingen we niet redden.

Eerst maar wat boodschappen gehaald, en toen naar de City of Rocks, onze overnachtingsplaats.

De City of Rocks: een exotische collectie van vulkanische kunst, gevormd door een grote explosie ongeveer 35 miljoen jaar geleden. Je ziet hier door weer en wind gevormde pastelkleurige rotsformaties die maar op 7 plekken in de wereld voorkomen.
Al eeuwenlang wordt deze plek gebruikt om te overnachten. Tussen de rotsen worden nog steeds overblijfselen gevonden van de Indianen (pijlpunten, pottenscherven enz) en de Spanjaarden hebben hier kruizen in de rotsen gekerfd.

Wat kan je hier zoal zien? Hihi, ik heb zo’n idee dat mensen ons voor gek gaan verklaren, maar even een opsomming: Western Diamondback, Prairie Rattlesnake, Mohave Rattlesnake, Hognose Snake en Bull Snake, tarantula’s , schorpioenen, veel soorten lizards en nog veel meer beestjes waar je niet bang voor hoeft te zijn.

Binnen een half uur had ik al 2 slangen gevonden, de namen moet ik nog opzoeken. We zijn nu onderweg en ik zit in de auto te typen, dus geen internet. De laatste was in ieder geval een ratelslang. Albert vond dat ik bij de eerste slang te dichtbij was met fotograferen dus bij de 2e ben ik iets verder weg gaan staan. Hij ratelde niet, dus blijkbaar was dat de goede afstand!
Ook erg mooie lizards, als ze zich opblazen zie je de prachtige kleuren, dus als je dichtbij komt dan doen ze dat. 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Helaas stonden er tussen de rotsen van het plekje naast ons een hele grote familie, die volgens mij een wedstrijd deden wie het hardst kon praten, dus waarschijnlijk hebben ze alle slangen verjaagd.

Op ons plekje, op een rots zat een nestje van 3 raven, bijna klaar om uit te vliegen, een geweldig gezicht!

Dan de sterrenhemel: er is geen omgevingslicht, en dan zie je meer sterren. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel sterren gezien. Het stond helemaal vol! Ik heb geprobeerd om het op de foto te krijgen, maar het is maar voor een deel gelukt. Niet alles wat ik zag staat op de foto.

En Albert is weer eens door een stoel gegaan, dus we gaan morgen naar de Walmart om hem om te ruilen. Ik ben erg nieuwsgierig hoe lang ons luchtbed blijft leven deze keer 

Morgen naar White Sands.

Vandaag gereden: 360 mijl

Vanochtend toen we wakker werden, was 1 van de raven uit het nest op de rots erboven gehuppeld, die ging dus vandaag vliegen. Helaas hebben we de eerste vlucht niet gezien.

Ik heb nog even wat rondgelopen, maar helaas geen slangen meer gevonden, ook geen schorpioen. Alleen een quail en een haas.
Eerst op naar de Walmart om de stoel om te ruilen. Dit was geen enkel probleem en binnen 10 minuten stonden we weer buiten met stoel nummer 2.

Voordat we bij White Sands NM aankwamen gestopt bij een Mc Donalds om het verhaal van gisteren er op te zetten. Dit lukte vrij snel onder het genot van een Iced Caramel Mocca en een cookie.

White Sands National Monument: als je de naam ziet, verwacht je zand, maar deze duinen bestaan uit puur Gypsum (gipskristallen). Met een oppervlakte van 710 km² is dit het grootste Gypsumveld ter wereld. Het duinenveld ligt geheel in de Tularosa Basin. In de omliggende gebergten komt veel gypsum voor, gedurende miljoenen jaren is er veel gypsum door regen- en smeltwater opgelost en meegevoerd naar dit laag gelegen basin. Van daaruit kon er geen verdere afvloeiing van het water plaatsvinden. De hete zon en droge wind zorgden er voor dat het water verdampte en de mineralen bleven achter en kristalliseerden, zodat uiteindelijk alleen het pure, witte Gypsum overbleef.
De harde wind, vrijwel altijd vanuit het zuidwesten, verplaatste de gipskristallen naar het noordoosten. Daar hebben zich dus de duinen gevormd, waaraan het park haar bekendheid te danken heeft. Het duinenveld verandert ook nu nog steeds, de meest actieve duinen kunnen per jaar ongeveer een meter in noordoostelijke richting opschuiven.

We wilden een paar mooie foto’s en Albert bedacht dat het leuk was om bovenop een duin te gaan staan. De temperatuur was 37 graden, dus ik dacht dat dat best een opgave zou zijn. Dit viel heel erg mee, want de ondergrond is vrij hard, wat je niet zou verwachten. Dus we hebben beide de duin beklommen.

Ook hebben ze hier witte lizards, door de jaren heen hebben de beestjes hun kleur aangepast aan de omgeving. Terwijl ik op zoek was naar de witte versie, kwam ik ook nog een blauwe soort tegen. Enorm moeilijk op de foto te krijgen want ze rennen vreselijk hard en gaan steeds ergens achter zitten.

Aangezien er nog tijd over was zijn we doorgereden naar Three Rivers Petroglyph, een verzameling vulkanisch gesteente waar meer dan 21000 petroglyphs te zien zijn, ongeveer 600 jaar oud, gemaakt door de door de Jornada Mogollon. Leuk om te doen, wel wat inspannend omdat het zo warm (heet) was in de brandende zon. We hadden beiden een flesje water, het laatste beetje was gewoon warm. Het zijn andere petroglyphs dan die we gewend zijn, dus dit was echt iets nieuws.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op weg naar de camping nog even gestopt bij een pistache-farm, we weten nu hoe ze groeien. Lage boompjes met rode nootjes eraan. We hebben niets gekocht, vonden ze erg duur. Ook zijn we nog even langs de Walmart gegaan om eten voor vanavond te kopen: voor Albert wordt het kip en ik heb een mosterd-aardappel salade, broodje erbij, toetje na en we zijn weer tevreden!

Ook de camping van vandaag is weer in een State Park, het Oliver Lee Memorial State Park. Erg afgelegen, prachtig uitzicht en de waarschuwing van vandaag is pas op voor Mountain Lions…..Dat zou toch echt prachtig zijn als we er een zouden zien!

Grappig trouwens, dit is onze 4e camping en overal is de balie dicht, tot nu hebben we niemand gezien die onze reservering kwam bekijken.

Morgen naar de Carlsbad Caverns, ik kan me nu al op de temperatuur daarbinnen verheugen.

Vandaag gereden: 235 mijl

Helaas geen Mountain Lion vannacht, gewoon lekker geslapen in een iets te warme tent.

De reis van vandaag ging over een bergpas. Een deel was weer “boring”, maar het deel over de bergpas was wel heel mooi en het was daarboven heerlijk koel!

Na de pas kwam weer een stuk erg droog en geel gebied, weinig te zien.
Onderweg hadden we bedacht dat we toch maar naar de KOA zouden gaan, want daar is een zwembad. We zijn weer gestopt bij een Mac Donalds voor een kop koffie en een cookie en om het verhaal van gisteren erop te krijgen. We hebben toen ook gelijk gekeken of er nog plek was op de KOA en die was er! Omdat we er toch langs kwamen hebben we niet online gereserveerd maar ter plekke.

Toen we verzekerd waren van een plekje zijn we doorgereden naar de Carlsbad Caverns: dit is een van de meest uitgestrekte en mooiste grottenstelsels met druipsteenformaties ter wereld, inmiddels zijn er meer dan 100 verschillende grotten in kaart gebracht, een daarvan heet The Big Room, de grootste ondergrondse ruimte ter wereld. In de grotten zijn een aantal trails aangelegd, je kan op deze manier een deel van het grottenstelsel bezoeken.

250 miljoen jaar geleden werd het Permian Basin gevuld met water. Op de bodem daarvan is een 400 mijl lang hoefijzervormig rif ontstaan, dat bestond uit zeeschelpen en uit algen- en sponzenfossielen. Het rif is 3 miljoen jaar geleden door onderaardse krachten omhoog getild, en daardoor ontstonden barsten waardoor het oppervlaktewater naar binnen kon sijpelen. Tegelijkertijd zijn gassen die zich onder het rif verzameld hadden, door de barsten omhoog gekomen. Het zure regenwater en de gassen hebben het kalksteen opgelost, er zijn daardoor talloze kamers en gangen in het omhoog gedrukte rif ontstaan.
Daarna hebben zich langzaam de wonderlijk mooie druipsteenformaties gevormd: stalagmieten, ontstaan doordat miljoenen druppels op dezelfde plaats naar beneden zijn gevallen, stalactieten, gevormd door druppels die aan het plafond blijven hangen. Op plaatsen waar stalagmieten en stalactieten elkaar ontmoetten, zijn imposante zuilen ontstaan. Op de bodem zie je op diverse plaatsen lange dunne kalksteenmuurtjes rondom onderaardse waterpoelen.
Cave pearls zijn kalksteenformaties gevormd rondom een klein object in de grot, een korrel zand bijvoorbeeld. Verder komen in Carlsbad Caverns nog allerlei vaak zeer zeldzame druipsteenformaties voor.

Het park ligt in het noordelijke gedeelte van de Guadalupe Mountains. Bovengronds bestaat het landschap uit een ruig, heuvelachtig terrein met woestijnachtige vegetatie.

Als je de cave binnengaat via de natuurlijke ingang kom je langs de Bat Cave, waar naar schatting zo’n 400.000 Mexicaanse free-tail vleermuizen leven. ’s Avonds verlaten de vleermuizen de grot massaal, en dat levert een spectaculair schouwspel op dat in totaal wel een half uur kan aanhouden. De vleermuizen draaien daarbij allemaal tegen de richting van de klok in.De terugkeer ’s ochtends heel vroeg, ziet er weer heel anders uit, maar is net zo indrukwekkend. Je ziet de vleermuizen dan vanuit allerlei richtingen aan komen vliegen; ze keren terug in de grot middels een duikvlucht waarbij snelheden tot over de 40 km per uur worden bereikt.

De Batflight begon pas om 19.30 en van de camping is het 50 minuten rijden, dat zou dus betekenen dat we een deel van de rit in het donker moeten rijden en daar hadden we geen zin in. De wegen hier zijn dan erg donker en er kan wild op de weg lopen. Bovendien mag je niet fotograferen. We hebben dit deel dus maar overgeslagen en zijn lekker in het zwembad gaan liggen. De temperatuur was 41 graden Celsius

We zijn via de natuurlijk ingang naar beneden gelopen, dat was een beste wandeling, maar wel een erg mooie. De bigroom is echt big! Het was erg mooi, weer heel anders dan de grotten van Postojna.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na de Caverns zijn we nog naar Rattlesnake Springs gereden, een kleine, apart gelegen unit van het park, waar al sinds mensenheugenis een natuurlijke waterbron ontspringt. De bron is in gebruik geweest bij Indianen, soldaten, reizigers en de vroegere pioniers. Oorspronkelijk was het een moerasgebied, maar door de menselijke invloeden is het veranderd, het is nu een prachtige groene oase te midden van het woestijnlandschap. In het gebied komen veel reptielen, kleine zoogdieren en vlinders voor. Tevens is het een van de beste plaatsen in heel New Mexico om vogels te kijken; er komen hier allerlei vogelsoorten voor die in de omliggende plaatsen vrij zeldzaam zijn.

We hebben 1 vlinder gezien, en 1 rood vogeltje, verder was er weinig te fotograferen. De temperatuur werkte ook niet echt mee.

Morgen gaan we via Roswel (waar een collega al jaren over zeurt) naar Bernalillo. Vanaf daar gaan we een paar dagen samen met Conny een paar gebieden ontdekken.

Vandaag gereden: 248 mijl

Gistermiddag lekker in het zwembad gezeten, kletsen met een stel Nederlanders die een wegbrengcamper hadden en van Chicago naar Denver moesten. Ook nog wat gekletst met mensen uit Florida die er stonden met een enorme camper (model stadsbus) met een net zo grote aanhanger met als inhoud een auto, een motor en een trike. We hebben even gegluurd, prachtige trike! Foto maken wilde helaas niet.
We waren heerlijk afgekoeld en hebben gegeten en nog een tijdje lekker in het donker gezeten. De sterren stonden er weer, alleen niet zoveel als voorgaande nachten.Lekker slapen, dachten we. Dat lukte tot een uur of half 4. Toen zat Albert opeens rechtop te schreeuwen dat het regende. Ik, slaapdronken, regen? Ja, regen! En toen zei hij er achteraan, dat kan helemaal niet want ik zie de sterren…..Ik snapte er niets van, voelde aan de tent…droog! Dus ik ging weer liggen en wilde verder slapen. Albert helemaal boos: het zijn de sprinklers. Ik dacht ja, prima, laat me maar slapen want ik voel nergens water. Albert dus wel, maar dat had ik niet door. Hij kruipt dus helemaal bloot de tent uit en ik dacht oh, dan moet ik ook maar opstaan, want er zal wel iets aan de hand zijn. Broek aan, shirt aan en eruit, zo met de voeten het water in. De sprinklerinstallatie op ons plekje was dus niet uitgezet. Maar ja, waar zit de knop? Gelukkig kwam toen de buurman, wakker geworden door ons tumult, eraan en hij vroeg hebben jullie licht? Mijn zonnezaklantaarn hadden we bij de Caverns in de zon laten liggen en die had net even wat teveel zon gehad (je kon er een eitje op bakken) dus die was net overleden. Maar er was nog een ander lampje en de man zette voor ons de schakelaar om, wenste ons succes en liep terug naar zijn tent. Zegt Albert: ik sta in mijn blote kont…geen idee of die man dat ook heeft gezien maar achteraf lig ik er nog om in een deuk!Vervolgens slaapzakken de tent uitgehaald…NAT, Albert zijn kussen: NAT, luchtbed: DRIJFNAT…alles over de palen gegooid en toen met een handdoek de tent in…er stonden gewoon plassen water in. Alles dus maar gedweild en eerst op een stoeltje gaan zitten.

Na een half uurtje was de tent wel weer droog, dus ik bedacht dat we best wel op een handdoek zouden kunnen gaan slapen, de kussen waren bijna droog. Dus de tent maar weer in en op een handdoekje slapen, dat is dus hard! Even later begon het wat te waaien en ik kreeg het koud. Dus toch maar weer de slaapzakken gepakt en zo zijn we de rest van de nacht doorgekomen.

Tegen 6 uur opgestaan, de boel ingepakt, afscheid genomen van onze lachende buren en op weg naar Roswel.

Roswel: de mythe van de gelande aliens: ik verwachtte een luk dorpje gewijd aan de aliens. Niets van dat: gewoon een middelgrote stad met bijna geen verwijzing naar aliens. Af een toe een groen poppetje, maar meer ook niet. Gewoon teleurstellend.

De weg erheen was vreselijk saai, een uur rijden door een kaal en dor landschap. Zelfs een Boeing 747 zou hier zonder schade kunnen landen. De weg na Roswel was nog erger, anderhalf uur rijden met een snelheid van 70 mijl, niets te zien, praktisch recht. Slaapverwekkend.

Bij het eerste tankstation, 105 mijl na Roswel dus, zijn we gestopt voor een koffiepauze en om weer wakker te worden.

In de buurt van Albuquerque hebben we nog een stuk van de route 66 gedaan. Ook dit viel ons erg tegen. We verwachtten eigenlijk iets soortgelijks van wat je tussen Seligman en Kingman ziet, maar dit was gewoon een weg die naast de Interstate liep.

Op weg naar Bernalillo hebben we een stukje van de Turquoise Trail gereden en zijn via een bergpas naar de camping gereden. Mooie uitzichten en prachtige huizen in adobe stijl.

Aangekomen op de camping, en gewacht op Conny, die na 3 kwartier ook aankwam. Eerst even bij gekletst en toen boodschappen gedaan.

We hebben voor het eerst de bbq gebruikt, hij voldoet prima!
Morgen naar Santa Fe via de Turquoise trail.

Vandaag gereden: 250 mijl

Het was gisteravond gezellig dus we lagen voor ons doen laat op bed. Conny werd vandaag 50 en ik had slingers meegenomen, maar helaas was ze vanochtend net iets eerder wakker dan ons.

Ik heb ze dus wel opgehangen aan de cabin en ze blijven de hele dag hangen!

Vandaag zijn we naar Santa Fe geweest. Weer de leuke weg door de bergen en dan vervolgens de Turquoise trail, die helemaal tot Santa Fe loopt.

Onderweg 1 leuk ouder dorpje (madrid) gezien, voor de rest waren het allemaal prachtige huizen in adobe stijl.

Santa Fe: In 1610 werd een Spaanse stad opgericht, nu bekend als Santa Fe, de hoofdstad van New Mexico. De originele naam is La Villa Real de la Santa Fe de San Francisco de Assisi. Het was bewoond door Indianen, Mexicanen en Spanjaarden, en kreeg hierdoor een rijk, gevarieerd en kleurrijk uiterlijk.

Aan het eind van de “Old Santa Fe Trail “ staat de Loretto Chapel. In deze Gotische kapel staat de Miraculous Staircase soms ook de St. Joseph’s Staircase genoemd. Deze trap maakt twee 360 graden bochten en heeft geen zichtbare ondersteuning en is gebouwd zonder lijm of spijkers.

Rond 1850 werd op deze plek een school opgericht door nonnen en in 1873 begon met met het bouwen van de Loretto Chapel.
Zoals de legende verteld werd de Loretto Chapel in 1878 afgebouwd, maar er was geen manier om het 6,5 meter hogere koor te bereiken. Er werden verschillende timmermannen gevraagd maar ze kwamen allemaal met een oplossing: een ladder. Dit omdat de kerk te klein was voor een trap.

Toen hebben de nonnen een gebed gericht aan St. Joseph, de beschermheilige van de kapel. Op de negende en laatste dag van het gebed kwam er een man de kapel binnen met een ezel en timmergerei. Hij zocht naar werk. Maanden later stond er een elegant draaiende trap en de man verdween zonder betaling of afscheid. Er werd gezocht naar de timmerman maar er is nooit een spoor van hem gevonden. Toen trok men de conclusie dat het St. Joseph zelf was geweest die was gekomen na het gebed van de nonnen.

De timmerman, wie het ook is geweest, heeft een prachtige constructie neergezet. Het ontwerp was vernieuwend voor die tijd en zelfs vandaag nog erg perplex.

De chapel was snel gevonden en de trap ziet er inderdaad erg mooi uit.

In Santa Fe hebben ze een trouwens echt centrum, heel bijzonder voor dit deel van de wereld. We hebben een rondje gelopen, er zijn hele leuke winkeltjes, met waarschijnlijk nog leukere prijzen. We hebben lekker op een terrasje gezeten en hebben wat gedronken.

Toen maar weer terug naar de camping en maar weer boodschappen gehaald voor vandaag. Achterin Conny’s auto was het net een drankenhandel en dat drinken we allemaal binnen een 2-3 dagen op.

Morgen gaan we richting Bloomfield, onderweg gaan we de Ah-shi-sle-pah en de Valley of Dreams bekijken.

Vandaag gereden: 0 mijl (Conny heeft gereden)

@Jorrit: we hebben geen alienburger gehad, die vindt je daar ook niet, daarvoor moet je naar Rachel, Nevada.

Gisteravond hadden we nogal luidruchtige buren. Ook het taalgebruik was zwaar onder de maat. De man had eerst ruzie met zijn vrouw en ging toen via de telefoon verder met anderen. Iedereen schold hij uit en verbrak dan de verbinding. De onderhoudsman van de camping had hem ook al gevraagd om zijn taalgebruik wat in te dammen, maar dit ging niet lang goed.

Wij hebben prima geslapen, maar Conny dus niet, want die had aan die kant een raampje die open stond.

Vanochtend, bij het uitchecken, toch maar gemeld bij de onderhoudsman. Hij verontschuldigde zich een paar maal en zei dat hij de mensen direct van de camping zou verwijderen en ze ook niet meer welkom waren…..

Aan de rit dus maar. Doel: Ah-shi-sle-pah, een gebied waar wij al eerder waren geweest, maar Conny nog niet. Het was ook niet een straf om daar een 2e keer heen te gaan. De weg was snel gevonden, het bordje dat het laatste stuk verboden toegang was, hebben we maar even niet gezien en we parkeerden heel mooi aan de rand van het gebied. We hebben daar wat geoefend met onze GPS, want bij de Wave moeten we het alleen doen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen op naar de Valley of Dreams: een soortgelijk gebied met een soort van zandfiguren. We hadden de goede route in de GPS staan, alleen helaas was het laatste stuk weg veranderd in een zandbak, en de enige keus zou 2 kilometer lopen zijn tot aan dit gebied. Het was midden op de dag, de zon scheen volop dus deze gaat op de lijst voor een volgende reis!

Naar de camping dan maar. We hadden een cabin gereserveerd bij Desert Rose in Bloomfield. We komen binnen en ik zeg dat we gereserveerd hebben. Het meisje kijkt…geen reservering! Ze roept de baas erbij…Ook die verteld hetzelfde. Ik dus het mailtje uit de auto gehaald…..en toen werd het stil! Je zag de man denken van o jeee. Hij verteld dat ze geen cabin vrij hebben, en dat de vrouw die deze reservering heeft gedaan er niet meer werkt en dat hij toch even een oplossing moet bedenken. Eerst biedt hij aan dat we in een hotel gaan en dat hij dan 1 overnachting betaald. Na nog wat heen en weer gepraat komt hij erachter dat wij in ieder geval een tent hebben. Dus hij bedenkt dat hij zelf een tent en een luchtbed gaat halen en betalen en dat Conny daar dan in kan slapen. Ook krijgen we nog 10% korting op de staanplaats. Daar zijn we mee akkoord gegaan en in plaats van in een cabin slapen we nu in een tentenkamp. De tent van Conny is inderdaad ruim genoeg voor 1 persoon en wij gebruiken onze eigen tent gewoon.

Samen de tenten opgezet, en terwijl Albert de rest in orde maakt zijn Conny en ik naar de winkel geweest voor boodschappen. Onderweg heeft ze nog 2 caches opgepikt en we hebben op de terugweg pizza meegenomen. De volgende keer laten we ze bezorgen want nu heeft Albert de pizzabezorger niet gezien, een vrouw van zeker in de 70!

Morgen naar de King of Wings en misschien Bisti Badlands

Vandaag gereden: 200 mijl

We hebben heerlijk geslapen, het was zelfs een beetje koud!

Rustig ontbeten, vogeltjes gekeken en om half 10 waren we klaar voor de trip van vandaag: de King of Wings (afgekort KOW), dit is een enorme steenplaat die 3 meter vrij in de lucht hangt. Het is een echt kunststuk van de natuur. Er zijn geen gelijksoortige hoodoo’s bekend. De KOW is ontdekt door het duitse fotografenpaar Isabel en Steffen Synnatschke. De locatie is jarenlang geheim gehouden. Er was alleen bekend dat de KOW of in Bisti of in Ah Shi Sle Pah zou moeten liggen. Er werd door veel mensen naar gezocht, en sinds september vorig jaar is de locatie bekend gemaakt door een Duitser die zoekt op satellietbeelden. Hij zag de schaduw van de plaat en wist toen waar hij moest gaan zoeken. Na zijn bezoek heeft hij de locatie bekend gemaakt.

We hadden de track bij ons die Kalaman (van het AA-forum) gemaakt heeft in april, deze route is korter dan de route die reeds bekend was.

Het laatste stukje was wat lastig, Conny’s auto heeft niet echt high clearance (de onze trouwens ook niet). De onderkant is nu mooi schoongeborsteld door allerlei struikjes.

Parkeren deden we bij een waterbasin, en toen het veld in, onder prikkeldraad door, weer een stuk veld en toen kwamen half versteende bergen zand. Eerst moesten we zoeken naar de weg naar beneden, daar liep een wash. Eenmaal daar aangeland was het een stuk tussen de bergen door en toen kwamen we wat meer in open vlakte met hier en daar hoodoo’s. De GPS vertelde ons goed waar we heen moesten en opeens zagen we de KOW op een heuvel. Wat een prachtige hoodoo! Conny had nog gekeken of er caches lagen en toen bleek opeens dat er ook een cache lag en we hebben hem gevonden.

Albert heeft grof opgemeten hoeveel de steen los overhangt, dit moet toch zeker een meter of 3 zijn.

Overal stonden prachtige formaties en al genietend zijn we weer terug gelopen, richting de wash. Eenmaal in de wash moesten we een stuk omlaag, gelukkig heeft Albert ons beide weer naar beneden geholpen, dit was een eng stukje om te doen. Onderweg kwamen we ook nog een ravennest tegen met waarschijnlijk een dood raafje erin. De poot van de moeder vonden we verderop samen met veel veren. Op de heenweg hadden we al coyote sporen gezien dus het verhaal hierachter laat zich raden.

Puffend zijn we de berg weer opgeklommen, en na een korte pauze met wat drinken en eten weer verder gelopen naar de auto. Ik schat dat heen en terug een kilometer of 5 is geweest zonder schaduwplekken. We hebben 3,5 liter water opgedronken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op de terugweg hebben we Bisti Badlands maar overgeslagen, de grootste hoodoo hadden we al gezien en we waren wat stijf van het lopen.

We hebben dus maar een lekker ijsje gehaald bij de DQ, die hadden we wel verdiend!

Vanavond kookte de campingeigenaar, voor 6 dollar pp hadden we fajita’s met chicken en beef, en Albert zijn favorietje: broene boon’n. We hebben heerlijk gegeten!

Morgen op naar Lake City

Vandaag gereden: 0 mijl (Conny heeft gereden, 150 mijl)

Vanochtend tegen half 10 vertrokken naar het mooie Colorado. Onderweg nog de gevolgen van de brand van vorig jaar gezien, veel zwart geblakerde bergen.
Aangekomen in Lake City tegen half 4. De was gedaan terwijl Conny en Lyan caches hebben gezocht.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Met Faye en Conny uit eten geweest en nu net de auto leeg gemaakt zodat we morgen in 1 auto passen.Morgen de omgeving verkennen.Vandaag gereden 200 mijl

Allereerst iedereen bedankt voor de felicitaties!

Wat informatie over Lake City: Lake City is een in 1870 opgerichte mijnstad. Dit pittoreske stadje is omgeven door verschillende bergen met pieken van 14000 ft (4300m) Het stadje zelf ligt op een hoogte van 8671ft (2643m).

Terwijl het stadje wereldwijd bekend staat als de hoofdstad van de snow mobilers, is het hier in de zomer een komen en gaan van toeristen. Met als belangrijkste doelen vissen op forel en genieten van de prachtige vergezichten.

In dit gebied was mijnbouw en er is voor meer dan 10 miljoen dollar aan zilver, goud, koper, lood en zink uit de mijnen gehaald. In die tijd waren er meer dan 5000 inwoners, tegenwoordig iets meer dan 350.

De historie van Lake City wijkt iets af van een “normale” mijnstad. Ondanks dat er toen geen wetgeving was, had men hier geen last van criminele activiteiten zoals gokken, schietgevechten of moorden. De reden hiervoor was dat hier een hogere klasse mijnbouwers neer was gestreken.

Veel bekende ‘outlaws’ zoals Jesse James, Billy the Kid, Poker Face Alice, Bat Masterson, and Soapy Smith zijn hier wel doorgetrokken, maar nooit gebleven. Het ziet er naar uit dat men hier net iets strenger was dan in andere mijnsteden, waardoor het nooit gelukt is om een grote beroving op touw te zetten.

Tegenwoordig vindt je hier een van de hoogste concentraties van oude gebouwen, er staan in het Historic District nog meer dan 200 gebouwen uit de ‘mijn’ tijd, begin 19e eeuw.

Vanochtend hebben we Faye opgepikt en zijn naar de Bakery gegaan voor een overheerlijk ontbijt. Dit is een van de weinige plekken hier waar we lekker broodjes kunnen kopen.

We hebben een tripje gemaakt door de bergen, hebben wat meren en basins bekeken. Wij waren er al eerder geweest, Conny nog niet, maar het is elke keer weer genieten van de uitzichten! Verderop in de hoge bergen leek het alsof het daar sneeuwde, er lag nog veel sneeuw op de toppen. Conny gaat morgen de Alpine-Loop doen, helaas is er nog 1 pas dicht omdat er gewoon teveel sneeuw ligt.

Gisteravond legde de buurman uit waar hij een moose had gezien, dus wij zijn daar vandaag ook maar even langs gereden. Op de heenweg niets, maar op de terugweg zag ik opeens iets bruins tussen de bosjes, en jawel: 2 moose! Onderweg ook nog een paar yellow bellied marmots gezien, helaas geen foto’s, ook groundsquirls, en deer. Zelfs in het stadje lopen de Deer te grazen in de tuinen.

Verder hebben we gecacht, Conny heeft haar hoogste cache gevonden (op 3200 meter).

En we hebben wat winkeltjes bezocht en panden bekeken.

Tegen 6 uur zijn we naar Faye gegaan voor een tentoonstelling van artwork gemaakt door plaatselijke bewoners. Erg leuk en veel mensen kenden ons nog van onze vorige bezoeken hier.

Om 7 uur zouden we met Faye uit eten gaan in een plaatselijk restaurant. Precies om 7 uur liepen we daar naar binnen en daar zaten Bob en Linda uit Texas. Ze zijn hier altijd in de zomer en Bob was onze gids tijdens de Alpine Loop en een jaar daarvoor in een zilvermijn. We zien Bob en Linda elk jaar en gaan er de laatste jaren wel een biertje drinken. Ook Belinda en Rene, een Zwitsers stel die hier al 14 jaar woont, en waar we ook wel eens mee kletsen zaten er. En toen begonnen ze Happy Birthday te zingen en ik kreeg verjaardagskaarten.

Faye bleek een Birthday party voor me te hebben georganiseerd. Ik ben nog nooit zo verbaasd geweest. Ook Albert wist van niets, Conny was al wel ingelicht. Ik wilde vanmiddag mijn verhaal al online zetten maar daar heeft ze me vanaf gepraat, dat kon vanavond wel, haha.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We hebben heerlijk gegeten en toen kwam de volgende verrassing: een birthdaycake met kaarsjes!

Ik heb iedereen bedankt, het was een geweldige ervaring!

Vandaag gereden: 75 mijl

Morgen nemen we afscheid van Conny en rijden wij naar Moab

Vanochtend hebben we afscheid genomen van Conny. Zij ging vandaag de Alpine Loop doen, tenminste, het stuk wat begaanbaar is. Niet alle passen zijn al open, er ligt erg veel sneeuw dit jaar.

Nadat Conny om 8 uur was vertrokken, zijn we terug gegaan naar de cabin en hebben alle koffers weer terug in de auto gezet. Gisteren moest de achterbank leeg, zodat we met zijn allen in 1 auto pasten.

We hebben afscheid genomen van Floyd, de campingbaas en zijn naar de Bakery gereden, waar we om 9 uur met Faye hadden afgesproken. We hebben gezellig ontbeten en de laatste details voor Faye haar reis naar Nederland besproken.

Tegen 10 uur zaten we in de auto, op weg naar ons volgende doel: Moab: Moab is een plaats in de Amerikaanse staat Utah. Het stadje is van belang voor het toerisme naar de nabijgelegen woestijnachtige natuurgebieden Arches en Canyonlands. Daarnaast is Moab ook een populaire uitvalsbasis voor rafting op de Colorado en tochten met de 4×4 of mountainbike, waarbij de Slickrock Trail waarschijnlijk de bekendste tocht is. In het verleden was het stadje bekend als Uranium City vanwege de uraniummijnen. Ook vanadium, mangaan en kalium werden er gevonden. Deze industrie is echter geheel ingestort.
Vanwege de pittoreske rotsformaties en het majestueuze landschap in de omgeving van Moab werden er veel films opgenomen, vooral westerns, als eerste Wagonmaster van John Ford (1949). Enkele andere voorbeelden: Once Upon a Time in the West (1968), Indiana Jones and the Last Crusade (1988), Thelma and Louise (1990) en Mission: Impossible II (2000).

Voor vandaag was de voorspelling Isolated Thunderstorms. Meestal betekend dat dat er kans is op een bui ergens, maar nooit op de plek waar jij zit. In dit geval ging dat niet helemaal op. We hebben regen en behoorlijk wat wind gehad. Ook was de lucht af en toe gewoon zwart. Overal om ons heen zagen we de regen uit de wolken vallen. Ook de hogere bergen lagen volledig in de wolken. We kregen al medelijden met Conny, die daar ergens rondgereden werd.

Eigenlijk zijn we gewend om deze route te rijden met een stralend blauwe hemel, dat was deze keer anders. Dat hield ons niet tegen om toch de mooie route lang de Fisher Tower te nemen. De Colorado stroomt hier ook langs en die was erg vol en wild!

Aangekomen in Moab zijn we direct naar de camping gereden, we staan op Canyonlands RV Park, ik had gevraagd om plek G15, maar dat konden ze niet garanderen. Gelukkig kregen we hem wel. De plek is overdekt en zo heb je geen last van wind en ook niet van regen, dus de buitentent kan weer in de auto blijven.

De vorige keer dat we hier waren was de camping helemaal vol, gelukkig is dat nu niet zo. We moeten echt wennen om weer in een toeristische plek te overnachten, het was zo heerlijk stil in Lake City en dat is nu weer over.

We hebben de bbq weer aangestoken, nadat we vlees en salade en overheerlijk brood hadden gehaald bij de City Market hier. Ook de yoghurt met aardbeien waren weer overheerlijk.

Vandaag gereden: 260 mijl

Morgen gaan we de Shafertrail doen.

Ondanks de drukte hier toch goed geslapen. Helaas had ik niemand meer om nog mee te kletsen …

Vanochtend wilden we de Shafertrail gaan doen, eerst zijn we naar Dead Horse State Park geweest: volgens de legende was dit gebied in de 18e eeuw gebruikt als een “corral”voor wilde mustangs. De cowboys omringden de kudde’s en jaagden hen over de ongeveer 30 meter wijde landtong en sloten deze af met boomtakken. Sommige van deze paarden bleven achter in het waterloze gebied, waardoor ze door dorst omkwamen, in het zicht van de 650 meter lager stromende Colorado rivier. De naam Dead Horse Point is gebleven.

Toen wilden we de Shafertrail gaan doen. We vraagden bij de Ranger of dat mogelijk was met onze auto, we hebben de auto genomen met de hoogste clearance, maar helaas is niet niet echt hoog. De ranger wist het niet echt zeker, we moesten zelf maar even een stukje gaan rijden en dan zelf beslissen. We zijn dus een stukje gaan rijden, tot aan het stuk waar het stijl naar beneden ging. Er reden alleen maar huurjeeps. Er kwam een naar boven en we hebben aan de chauffeur gevraagd hoe de toestand van de weg was. Hij raadde het af met onze auto, je had echt high clearance nodig anders reed je de auto zeker kapot. Een huurjeep hebben we nog even overwogen, dit ging ongeveer 300 dollar kosten. Maar om nou zoveel geld uit te geven voor een dirtroad met haarspeldbochten en dan door een dal rijden…….we hebben het over laten gaan en zijn terug gereden.

In plaats daarvan hebben we Canyonlands voor de 2e keer bezocht: Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River en de Colorado River zich een weg gebaand door het rots landschap in Utah. Hierdoor is een van de meest ruige gebieden in de Verenigde Staten ontstaan, een bijna ondoordringbaar doolhof van kloven met talloze natuurlijke bogen, bruggen en de meest grillige rotsformaties. Door de rivieren wordt het park in drie stukken verdeeld, die elk een eigen karakter hebben. Het drukst bezochte gedeelte is het hoog gelegen Island in the Sky District, vanwaar je spectaculaire uitzichten hebt over de omgeving. Het gedeelte dat The Needles wordt genoemd, wordt gedomineerd door kleurrijke rotsformaties. Het zeer afgelegen The Maze is het meest ruige deel van het park, en wordt alleen door zeer ervaren backpackers bezocht.
We bezochten et Island in de Sky deel, fenomenale uitzichten!!!

Ook hebben we een bezoek gebracht aan de Mesa Arch, een arch met erachter een prachtig uitzicht. Albert heeft er nog even op gestaan.

Achteraf zag ik dat een groot deel van deze Arch gewoon los staat, maar goed dat ik dit niet wist toen hij erop stapte.

Verder hebben we de Potash Road nog bekeken, erg hoge rots wanden, met petroglyps in de wanden.

Ondanks dat de Shafertrail niet haalbaar met deze auto, hebben we toch weer een geslaagde dag gehad.

Helaas is onze converter overleden, dus vanaf nu wordt het wat lastiger om alle apparaten vol stroom te houden. Ik zat net op een plekje met stroom, maar helaas zijn er gasten gearriveerd, dus ik ga morgen wel weer kijken of ik ergens alles geladen kan krijgen.

Morgen blijven we ook hier, onbekend wat we gaan doen, dat beslissen we morgen wel.

Vandaag gereden: 145 mijl

Vanochtend hebben we het rustig aan gedaan. Ondanks de helemaal volle camping was het vannacht toch vrij rustig.

Tegen 9 uur verlieten we de camping, eerst naar de kapper, Albert wilde zijn hoofd even weer wat kaler. Ze ging pas open om 10 uur, dus eerst maar iets bezocht in de omgeving van Moab: de zoektocht naar Olympic Torch Hodoo, ook bekend onder de naam Elvis Hammer. Hiervoor moesten we door de Sand Flats Recreation Area, waar ook de Lions Back en de Baby Lions Back liggen. Dit zijn rotsformaties die lijken op het achtereinde van een leeuw. De Lions Back is behoorlijk hoog en ik kan me niet voorstellen dat met hier met een SUV op en vooral af durft te rijden. Helaas konden we dit schouwspel niet zien, want de Lions Back is gesloten…..blijkbaar toch te gevaarlijk, zoals te zien op Youtube.

De lagere Baby Lions Back is nog wel open, maar minder spectaculair.
Omdat we alleen de Salt Flats Recreation Area zouden passeren, hoefden we geen entree te betalen. Mochten we toch gebruik maken van de faciliteiten, dan moesten we terug om te betalen. We zijn er doorheen gereden op zoek naar de Olympic Torch: een 20 meter hoge rots, die alleen maar bezocht wordt door bergbeklimmers . We hadden de beschrijving en denken dat we hem hebben gevonden. Konden hem alleen niet bereiken omdat je behoorlijk moest afdalen en ook weer terug omhoog moet. Het was wel een erg mooi dirtroad ritje.

Onderweg nog een bijna witte Osprey zien opstijgen. Helaas geen foto.

Na dit uitstapje maar weer terug naar Moab, naar de kapper. Dit keer is het gelukt.

Toen op naar een vrij weinig bezocht deel van Canyonlands NP: The Needles. Dit deel ligt in het Zuidoosten van Canyonlands en heeft deze naam gekregen wegens de kleurrijke “naalden” van Cedar Mesa Zandsteen die je hier vindt.

Het was een behoorlijke rit, 116 km in 1 richting, maar het was de moeite waard! Een erg rustig park, bijna geen bezoekers, en de stilte…….heerlijk!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op de terugweg zijn we nog gestopt bij Newspaper Rock, een stuk rots helemaal vol met rotstekeningen. Er is niet bekend of dit nou een soort boek is, of berichten, dus je mag je fantasie zelf gebruiken.

Onderweg namen we een lunchpauze, smeerden een broodje en gingen op een picknickbankje zitten. Vrijwel direct kregen we bezoek: 2 raven die ook wel een stukje brood lustten. De een ging op het afdakje zitten en keek naar beneden of er al iets kwam. Ze zijn best wel imposant, maar ze waren wel bang voor ons, dus dichterbij dan 1 meter is het niet geworden. Ik heb ze natuurlijk wel een stukje gegeven, wat eigenlijk niet mag.

Ook in dit park stonden weer verschillende cactussen in bloei, Albert zei gisteren al die zijn de bollenvelden van het Zuidwesten.

Het is behoorlijk warm vandaag, ergens in de buurt van de 35 graden, dus we zijn weer teruggegaan naar Moab, hebben extra drinken ingeslagen voor de komende dagen, want we weten niet wat we nog tegenkomen voordat we naar Kanab gaan. Ook de liquirstore werd bezocht want in Utah verkopen de supermarkten geen drank, en laat nou net ons flesje vodka opgegaan zijn gisteren.

Het is nu half 6, de bbq staat weer aan, we eten beef op een stokje met potatosalad, hamsalad en brood. En natuurlijk een lowfat toetje…..

Vandaag gereden: 190 mijl

Morgen naar Torrey

Gisteravond gingen we om 8 uur nog even koffie halen bij het benzinestation voor de camping en toen kwamen we in een erg leuk gesprek met mensen uit Las Vegas. We hebben 2 uur lang zitten kletsen over van alles en nog wat. Dus tegen 10 uur terug bij de tent en nog een borreltje genomen. Gelukkig hadden we weer verse voorraad.

Vanochtend vroeg opgestaan omdat de lucht toch wel heel donker was, en we de tent niet nat wilden krijgen. Alles is droog in de auto gekomen.
De rit ging via Green River naar Hanksville, waar we het BLM kantoor bezochten om erachter te komen of de weg naar de Mars Society bereikbaar was met onze auto. Dit was geen probleem dus we wilden wel eens zien hoe Mars eruit ziet:

Sommige mensen denken dat het meestal kale en rode rots landschap noordwest van Hanksville gelijkenissen vertoont met de planeet Mars. De Mars Society heeft in dit gebied in 2002 een Mars Desert Research Station gebouwd. Sinds die tijd vinden hier langdurige geologische en biologische onderzoeken plaats. Er zijn 4 gesimuleerde Mars leefomgevingen in de wereld, allen gebouwd door de Mars Society. Astronauten en onderzoeksteam leven hier 2 weken in een 2 verdiepingen hoge cylinder. Ze dragen ruimtepakken en hebben een walkietalkie bij zich als ze de “Hab” verlaten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was even zoeken naar de goede toegangsweg, maar we hebben het gevonden. Helaas zagen we geen mensen rondlopen, er stonden wel auto’s.

Verderop wordt nog gegraven naar Dinosaurus botten, maar dit hebben we overgeslagen. We zijn vorig jaar al naar een opgraving geweest.
De omgeving was interessant, erg veel mooie kleuren.

Toen verder naar Capitol Reef NP. We hebben dit park al eerder bezocht, toen vonden we er niets aan. Deze keer reden we de route andersom, en dit beviel beter.

Het langgerekte Capitol Reef National Park bestaat uit twee delen. In het noorden ligt Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog uitstekende zandstenen rotsen die door hun vorm aan kathedralen doen denken. Het voornaamste geologische fenomeen in het zuiden is de Waterpocket Fold, een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen die zijn gevormd tijdens verschillende geologische tijdperken. Die wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin gedrukt, waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar zijn geworden. Midden tussen de kale rotsen vind je ook nog een prachtig begroeid gebied rondom de Fremont River. Mormoonse kolonisten hebben hier vroeger een nederzetting gesticht, waar zij gewassen teelden en boomgaarden aanlegden. Veel van de wegen zijn onverhard en verkeren soms in slechte conditie.
De hele dag rijden we al door donkere regenwolken, maar het ging steeds goed. Wel hadden we last van kleine vliegjes en bij een stop kroop er een in mijn oor. Zoemen dat het beestje deed…..Dus gestopt, wattenstaafje gepakt en eruit gehaald.

We hadden gereserveerd op Wonderland RV Park in Torrey, een mooie camping, grasplekken voor tenten, en 2 vervelende ganzen krijg je er gratis bij, haha. De man aan de balie waarschuwde hier al voor en we moesten ze maar wegjagen als we er last van kregen. Op de bbq mocht ook, ze waren niet zijn eigendom.

Er tegenover zit een informatiecentrum en die hebben we een bezocht om te zien of de Cathedral Valley Loop haalbaar is…..niet dus! Het heeft geregend en de wegen zijn onbegaanbaar. De klei is nat geworden en het duurt wel een tijdje voordat dat weer kan met een gewone SUV. We hebben wel andere tips van het meisje achter de balie gekregen die we wel kunnen doen, dus dat zijn dan de plannen voor morgen.

We hebben alvast eten en brood gehaald voor morgen en zitten op dit moment onder de overkapte picknickplaats op de camping, want het waait en regent. De isolated thunderstorms hebben ons bereikt. De tent staat voor het eerst helemaal op, dus ook de buitentent.

Morgen blijven we hier in de omgeving, er is genoeg te zien/doen.

Vandaag gereden: 170 mijl

Zo druk als het op de camping in Moab was, zo rustig is het hier in Torrey. Omringd door koeien, paarden en 2 lastige ganzen hebben we weer goed geslapen. Het was een beetje koud, graad of 8 vannacht, maar ik had een fleece dekentje van 99 cent bij me en die heeft goed geholpen!

We waren gisteren al in het Visitor Centre geweest voor wat tips, want de Cathedral Valley Loop is niet te berijden ivm regen de afgelopen dagen.
Ze raadde ons aan om in ieder geval de hike naar de Hickman Bridge te doen. Dus tegen half 9 in de auto op weg naar de parkeerplaats. Daar aangekomen was het inmiddels zo warm dat de trui al weer uit kon en we begonnen aan de hike. Het eerste stukje is een aardige klim, verder viel het wel mee. We werden weer vergezeld door die geweldige vliegjes van gisteren die erg graag in je oren kruipen.

Hickman Bridge is een natuurlijke brug in het Capitol Reef National Park. Hij is 40 m lang en 37 m hoog. De brug is genoemd naar Joseph Hickman (1887-1925), schoolhoofd in Bicknell en wetgever van de staat Utah. Hij ijverde voor bescherming van de streek wat later resulteerde in de creatie van Capitol Reef.

De brug is gevormd via laterale erosie door een meanderende rivier en bestaat uit gesteente van de Kayentaformatie. De lager gelegen sedimenten zijn zachter en roder van kleur en werden weggespoeld tijdens nattere tijden. Dat leidde tot een doorbraak in het gesteente en de vorming van de brug.

Deze 3,2 km lange trail is trouwens meer dan een jaar dicht geweest van maart 2012 tot december 2013. Honderden tonnen rots zijn in maart 2013 op de trail gevallen waardoor deze was afgesloten. In dat jaar zijn verschillende voorzorgsmaatregelen genomen, de trail is verlegd en op de eerste 150 meter mag je niet stoppen.

Na onze wandeling hebben we de scenic drive gedaan door het park. De eerste keer dat we hier doorheen reden vonden we dit een tegenvallend park. Nu we hier wat langer zijn vinden we het toch wel erg mooi. Mooie kleuren, veel bloemen staan in bloei en veel rotsen met gaten erin. Het is een erg ruig park, en je ziet overal stenen die naar beneden zijn gevallen.
Op de terugweg uit het park zijn we nog bij Gooseneck wezen kijken. Hier loopt de rivier als een soort ganzennek door de Canyon.

Toen was het etenstijd en we zijn naar de Subway gegaan, tegenover de camping. Met een heerlijke Flatizza en een footlong Sweet Union Chicken Teriyaki in de maag konden we weer verder.

We hebben het achterland een beetje verkend. Dat ziet er heel anders uit dan Capitol Reef, terwijl het er bijna aan vast zit. We zagen veel weidegrond waar iets op verbouwd werd, veel vee en verderop zijn we naar een aantal waterbasins geweest. Ik viel bijna in slaap, en ik weet dat ik daar last van krijg als we hoog zitten, dus maar even op de GPS gekeken en jawel, boven de 2600 meter.

Helaas geen beer, zou wel leuk zijn geweest. Maar wel een vos die met zijn prooi door een weiland liep en heel nieuwsgierig naar ons stond te kijken toen we stopten. Ook nog een Deer onderweg.

Toen maar weer terug naar de camping, we hebben nog steeds Isolated Thunderstorms en af en toe zie je 1 bliksem de grond in slaan. Verder is het eigenlijk droog, en niet erg warm. Een graad of 28, goed te doen dus.

Morgen gaan we naar Kodachrome State Park. We weten nog niet precies wat we onderweg op de 12 gaan bekijken. Dat ligt aan de toestand van de wegen.

Vandaag gereden: 130 mijl

Midden in de nacht begon het flink te waaien. Onze tent zit echter goed vast en ons vorig exemplaar heeft al meerdere keren in een storm gestaan, dus ik maakte me geen zorgen.

We wilden vroeg opstaan dus tegen 6 uur toch maar uit bed. Toen bleek dat onze buren al anderhalf uur wakker waren. Ze hadden een hele grote Amerikaanse bungalowtent met veel gaas, die vast zat met een paar knullige harinkjes. Het gevaarte was anderhalf uur daarvoor al ingestort. Ze hadden hem weer opgezet, maar durfden er niet meer in te gaan slapen. Ze vroeg naar de weersvoorspelling en die zag er niet te best uit. Harde wind! 30-50 Mph.

Wij hebben ons tentje ingepakt en zaten tegen 7 uur in de auto. De 12 op! Prachtige uitzichten, weinig wild, alleen een kudde Deer.

We zijn hier en daar gestopt, het was echter te heiig voor mooie foto’s en het waaide erg hard.

We wilden kijken of Spooky en Pee-a-boo voor onze auto haalbaar was, maar hebben dit plan maar laten varen wegens de bodemvrijheid die nodig zou zijn. In plaats daarvan zijn we naar Devils Garden geweest: een erg mooi plekje in de Grand Staircase Escalante National Monument (GSENM). Het gebied is maar klein, maar ook heerlijk rustig. Je loopt hier tussen vele reuze zandsteenfiguren op grote sokkels. Ook zagen we nog een Arch, ik heb hem van 2 kanten gefotografeerd, durfde er alleen niet onder te gaan staan.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De Hole in the Rock Road was trouwens goed berijdbaar, alleen behoorlijk washboarded.

Toen weer verder op de 12. We hebben onderweg naar brood gezocht, maar niet echt gevonden. We zijn in Tropic beland waar we een stokbrood, aardappelsalade en biefstuk vonden, we hadden nog worstjes van gisteren dus dat wordt de maaltijd.

Brood voor morgenvroeg hebben we niet gevonden, maar we hebben altijd een fabrieksbrood bij ons waarmee we tosti’s kunnen maken, dat wordt dus het ontbijt.

Na de inkopen naar het BLM kantoor om informatie in te winnen voor de plannen van morgen. We waren van plan om via de Skutumpah Road naar Willis Creek te rijden. Alsof de duivel ermee speelt: onhaalbaar! Vanaf deze kant moet je een hoge zandheuvel op en er ligt heel erg veel zand. De kans dat je vast komt te zitten is vrij groot. De Cottonwood Canyonroad is wel bereidbaar, alleen in het midden zanderige stukken. De plannen moeten dus weer worden bijgesteld. We hebben nog wel even zelf gekeken naar die heuvel en dat zag er erg zanderig uit.

Omdat de Cottonwood Canyonroad wel bereidbaar was, zijn we naar de Grossvenor Arch gereden, die stond ook al een tijdje op het lijstje. Ik had geen beschrijving bij me en dacht dat het op 7 mijl van Kodachrome lag, Het bleek 17 mijl te zijn. De weg was inderdaad goed te rijden, wel washboarded en we moesten door een plas water heen.

Een mooie Arch met een dubbele boog, erg hoog en breed. De kleuren waren ook prachtig!

Na dit bezoekje terug naar Kodachrome, waar we gaan overnachten. De campground is helemaal vol, gelukkig hadden we al tijden geleden gereserveerd. We hebben dit park al eerder bezocht, en dat was maar goed, want de wind is met ons meegereisd. Geen wandeling gemaakt dus.
Tijdens het eten koken veroorzaakte de wind ook behoorlijk wat problemen, alles vloog weer eens door de lucht. Ook tijdens het eten hadden we de nodige windstoten, je moest alles vasthouden anders was het weg. Worst met een beetje zand is trouwens ook best lekker weten we nu! En toen we een kop koffie wilden zetten vloog het filtertje van tafel. We hebben dus ieder maar een half kopje gehad, want de koffie is bijna op. Morgen maar even nieuwe halen.

De nieuwe plannen voor morgen: vanaf hier naar Cedar Breaks, misschien Losee Canyon meepakken en dan naar Kanab.

Vandaag gereden: 165 mijl (waarvan 45 mijl dirtroad)

Gisteravond zijn we praktisch weg gewaaid en vannacht ging dat lekker door. We hebben prima geslapen, het was lekker rustig.
Vanochtend, toen we wakker werden, hadden we het zand tussen de kiezen, blijft leuk, kamperen!Er was nog net genoeg koffie, en verder hebben we tosti’s gemaakt.
Op weg maar weer. De eerste stop ging naar Losee Canyon: Vlakbij Bryce Canyon National Park liggen gelijksoortige gebieden, zoals Red Rock Canyon en Losee Canyon. Red Rock Canyon is vrij bekend, vooral omdat de aanrijroute naar Bryce Canyon dwars door dit park heen loopt. Losse Canyon ligt dicht bij Red Rock Canyon en is nog vrij onbekend bij het grote publiek. In Losee Canyon zijn diverse wandelpaden aangelegd, de meest populaire daarvan is de 0,7 mijl lange Arches Trail.
Deze trail gaat via de bodem van de canyon, de heuvels in. Je ziet hier rode hoodoos en andere zandsteenformaties. Na 160 meter begint een loop-trail van een halve mijl lang, je klimt omhoog en komt op die manier dichter bij de rotsformaties. De klim is wat steil. Onderweg zie je Losee Arch, een natuurlijke boog met een wijdte van 8 meter. Ook erg mooi is een groep van diverse kleinere arches op een rij.Het was er lekker rustig en we hebben mooie foto’s kunnen maken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Daarna op naar Cedar Breaks: Cedar Breaks National Monument lijkt sterk op een miniatuur van Bryce Canyon. Door de aanwezigheid van ijzeroxide, die zorgt voor de rode, oranje en gele kleuren, en de aanwezigheid van magnesiumoxide, die zorgt voor de paarse kleuren, kreeg het van de indianen de naam cirkel van gekleurde rotsen. Cedar Breaks ligt op 3000 meter hoogte en lijkt op een Colosseum. Miljoenen jaren geleden, lag hier Lake Claron, de aarde werd omhoog gedrukt en de erosie deed de rest. In de diepte (610 m lager) zie je spitse rotsen, kolommen van steen, bogen en canyon. De De erosie is nog steeds gaande en per 5 jaar verdwijnt er 50mm.

De bristlecone pine, een van werelds oudste bomen groeit ook in deze omgeving. De oudste in dit park is ongeveer 1600 jaar oud.

Het monument ligt 23 mijl ten oosten van Cedar City en is open van eind mei tot midden oktober. De rest van het jaar ligt hier erg veel sneeuw, gemiddeld 4,5 meter. Wegens de hoogte is het hier zelfs in de zomer koel, 15,5 tot 21 graden C. Tijdens ons bezoek was de verwachtte maximum temperatuur 10 graden. Trui aan dus!

Mooi, maar behoorlijk koud en het waaide er ook nog behoorlijk.

Daarna maar op weg naar Kanab, onze overnachtingsplek. Onderweg nog duitse broodjes gescoord bij een Backerei.

We hebben vandaag een prachtige route gereden, veel bossen, mooie contrasten van groen en rood.

In Kanab hebben we eerst de tent maar even schoongemaakt met een nat washandje, zelf binnen lag zand.

Morgen blijven we hier, we vertrekken erg vroeg om de Wave te gaan doen. Het plan is om daar nog in het donker heen te rijden, zodat we direct starten zodra er licht is. We hebben inmiddels Gatorade en energybars gehaald. Straks de rugtassen maar even inpakken, dan zijn we klaar voor de hike!

Mochten we tijd over hebben morgen, dan willen we Animal Sanctuary ook nog gaan bezoeken.

Vandaag gereden: 153 mijl

We hebben hele stille buren op de camping, of zoals we in Groningen wel zeggen, een dooie bourel…. In ieder geval willen ze hier wel heel zeker zijn van het feit dat ze niet meer opstaan, want tegen 9 uur gaan de sprinklers aan en die blijven de hele nacht aan. Mocht er 1 zijn die het overleefd heeft dan verdrinkt hij of zij wel.

Vanochtend vroeg op! Om half 5 ging de wekker. Koffie gedronken en op weg naar de House Rock Valley Road, waar het vertrekpunt voor de Wave ligt. We vertrokken in het donker, zonsopgang zou zijn om 06.10. Helaas vond een konijntje het nodig om voor onze auto over te steken, dat is niet goed gegaan… De coyote die hetzelfde deed even later, zagen we gelukkig wel.

Tegen 06.30 waren we op de parkeerplaats. Een deel van de permit in de auto gelegd, ontbeten, water en Gatorade in de rugtassen gedaan en iets na 7 uur gingen we dan aan de wandeling beginnen. 3 meisjes uit San Diego sloten zich bij ons aan. We hadden de route al in de GPS staan, er was iemand van het Amerika Forum zo goed geweest om deze route met anderen te delen en wij waren daar erg blij mee.

Eerst het trailregister getekend en toen de Wash in, op naar de Wave: In het uiterste noorden van Arizona ligt een zeer uitzonderlijk gevormd rots landschap met de naam “The Wave” . Je ziet hier een versteende golf van Navajo Sandstone, met rode, roze en gele kleuren afkomstig van mineralen en oxidanten die hier via het grondwater in de steenlagen zijn doorgedrongen.

The Wave is maar klein, iets minder dan een halve hectare groot. Het is een onderdeel van de Coyote Buttes North. Het is een zeer kwetsbaar stukje natuur en daarom heeft de BLM (de beheerder) bepaald dat dit gebied per dag door slechts 20 mensen mag worden bezocht. De permit wonnen we in de loterij, waaraan je moet meedoen als je dit gebied wilt bezoeken.

De afstand vanaf de parkeerplaats tot aan de Wave is 3 mijl (4,8 km), door een landschap zonder schaduwplekken, en vrij zwaar door de hitte. Je moet dan ook minimaal 4 liter water per persoon meenemen om het veilig te houden. Er is geen pad, je moet zelf je weg zoeken.

De wash viel wel mee, maar zodra je hieruit moet, kom je direct al bij een vrij stijl pad met stenen, daarna kom je van alles tegen, diep zand, zowel omhoog als omlaag, slickrock, omhoog gaat wel, maar naar beneden is een ramp, brainrocks, bijna niets is horizontaal.

Tegen 09.00 uur waren we dan bij de Wave en ik moet zeggen: het is echt prachtig. Helaas lag 1 deel in de schaduw en de andere kant in de zon, maar het is er echt prachtig.

Toen moesten we weer terug. De heenreis viel qua temperatuur wel mee, bij de start was het zelfs nog koud. Tegen kwart voor 10 dus absoluut niet meer. Met de brandende zon op ons hoofd zijn we de uitdaging maar weer aan gegaan en tegen 11.20 waren we terug bij de auto. Onderweg kwamen we nog mensen tegen die toen pas begonnen. Ik zou het niet meer gedaan hebben om die tijd.

We hadden in totaal 8,5 liter water en gatorade bij ons, niet alles is opgegaan. Ook nog wat energybars, die waren wel op.

Het was een zware tocht, maar gelukkig was het maar een graad of 30 en niet zoals verwacht 40, ik weet niet of het me dan gelukt was.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Terug op de camping hebben we even gedoucht en vooral ik ben een beetje op voor vandaag.

We hebben nog gekeken bij de Animal Sanctuary die hier zit maar hadden geen zin in een tour van anderhalf uur.

Zo naar de Mexicaan, er zit hier een goede. Je kan geen eten maken, want het waait met windstoten van 80 km per uur en dat red zelfs ons kookstelletje niet!

Morgen naar de Kolob Canyon (achterkant van Zion)

Vandaag gereden 100 mijl

maandag 16 juni

Vannacht heerlijk geslapen, niet meer een tent die steeds tegen je hoofd aan waait en een lekker temperatuurtje door de airco. Neemt niet weg dat ik kamperen toch nog steeds leuker vindt dan een hotelkamer. In een hotel ga je op je kamer, doet de tv aan en bent afgesloten van de buitenwereld, als je kampeert dan blijf je buiten, spreekt leuke mensen, ziet meer, eigenlijk vermaak je je prima. Behalve als het maar blijft waaien, dus….

Vanochtend had ik wel een vreemd probleem: ik heb 2 vochtcollecties in mijn ooghoeken. Geen idee wat het is, heb al gegoogeld, de naam is periorbitaal oedeem. Wat je eraan kan doen weet ik niet, ook niet hoe het is ontstaan. Omdat ik verder nergens last van heb wacht ik maar af tot het over gaat. Voor nu alleen maar een beetje koelen met ijswater.

Vandaag zijn we naar Snow Canyon geweest: 180 miljoen jaar geleden was een groot deel van wat nu Utah is bedolven onder een dikke laag zand. Door het enorme gewicht werden de onderste lagen samengedrukt en de rotslagen die daardoor gevormd werd heen nu Navajo Sandstone. Het heeft een hele lichte kleur, vooral witte en oranje tinten. Water, vorst en wind hebben canyons uitgeslepen in de rotslagen, een van die canyons is nu bekend als Snow Canyon State Park. Tot twee keer toe is lava door deze canyon gestroomd; de eerste keer was 2,5 miljoen jaar geleden, de tweede keer 10.000 jaar geleden. Je treft in het park op diverse plaatsen hele donkere basaltlagen aan. De naam van het park heeft niets met sneeuw te maken maar is vernoemd naar de 19e eeuwse pioniers Lorenzo en Erastus Snow.
Het park is maar 30 km² groot en heeft twee toegangen, een in het noorden en een in het zuiden. De parkweg die beide toegangen met elkaar verbindt, is 7 mijl lang.

Leuk parkje, lang niet zo mooi als de Valley of Fire, maar leuk om te doen. Je kan ook door een lavalaag lopen die onder de grond verder stroomde terwijl de bovenlaag al gestolt was. Ook was er een hele kleine slotcanyon, Jenny’s Canyon, meer een scheur tussen 2 rotsen. Geen mooie kleuren, want er valt weinig licht in.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De toegangsweg vanuit St. George loopt door prachtige villawijken, allemaal afgeschermd met buitenmuren en een portier bij de ingang. Het zag er zeer verzorgd uit! Zelfs de rotonde die we tegenkwamen was werkelijk prachtig!

In St. George hadden we gisteren een Kohl’s gezien, ik heb daar wel eens leuke kleren gezien en omdat er toch tijd over was hebben we daar nog even gekeken. We zijn met lege handen weer buiten gekomen.

Ook in Mesquite hebben we nog een rondje gereden om eens te zien hoe het er nou eigenlijk uitziet en dat viel ook niet tegen. De drankvoorraad moest ook nog even aangevuld en we hebben voor thuis een fles Moonshine gekocht. Omdat dat niet allemaal in een plastic flesje past hebben we er maar een beetje uitgedronken. Dat viel niet tegen!

De middag hebben we doorgebracht met zwembadliggen. De wind was weer goed aanwezig, maar dat maakt niet uit met deze temperaturen.

Verder hebben we weer lekker gegeten in het buffetrestaurant. Voor 30 dollar met zijn 2en zoveel eten als je maar wilt, en vandaag was er New York Steak en Filet Mignon, heerlijk mals! Het was ook erg druk, veel drukker dan gisteren.

Morgen gaan we Jan en Alida treffen en samen naar de Valley of Fire. Daarna snel naar Las Vegas want we moeten onze kaarten voor KA voor 3 uur ophalen. Helaas was de ticketbalie de eerste dag dat we in Vegas waren gesloten, anders hadden we ze toen al gehaald.

Vandaag gereden: 100 mijl

Wederom lekker ontbeten. Vervolgens de koffers terug in de auto gezet en op weg naar onze afspraak met Alida en Jan in Overton.

Daar aangekomen had Alida ons al gemaild, maar we hadden geen mail meer gekeken. Jan hoest al een paar nachten dus ze wilden het vandaag even rustig aan doen. We hebben gezellig bij hen in het hotel zitten bijkletsen over onze belevenissen, erg gezellig!

Toen was het tijd om verder te gaan. We hebben de Valley of Fire toch even een bliksembezoekje gebracht, het blijft een erg mooi parkje!

Dat was dan ook echt ons laatste stukje natuur.

Vanaf nu storten we ons weer in de totale gekte van Las Vegas.
Eerst moesten we naar het MGM om onze kaartjes op te halen voor KA. De kaartjes, waarde 143 dollar per stuk hebben we gratis met ons spelletje….Het was een stukje lopen, maar dat hebben we er wel voor over.

Toen op naar de Aria voor onze 2 nachten gratis slapen ter waarde van 215 dollar per nacht….Met een beetje kletsen en een paar klompjes kregen we een upgrade naar en City View Room. Bij de MGM hadden we al enorme wachtrijen gezien voor de incheckbalie dus we hielden ons hart vast. Bij de Aria viel het heel erg mee gelukkig.

We wilden wel graag een roken kamer en dat is gelukt. Niet erg hoog, de 11e verdieping, maar wel met een mooi uitzicht.

Je merkt ook echt dat dit hotel meer sterren heeft, het is net even iets netter, niet zo schreeuwend als sommige hotels hier. Alleen zou ik hier nooit gaan slapen voor dat geld. Maar het is wel leuk op deze manier. De badkamer heeft een bad en een douche, de wc heeft netjes een deurtje, alles bedien je met een soort i-pad, we hebben badjassen…..ook alle kleuren zijn veel rustiger….we gaan er gewoon lekker van genieten de komende 2 nachten!

We hadden nog 3 in te wisselen rewards van het spelletje, dus dat hebben we eerst maar even gedaan. Een dinerbuffet voor 2 bij de Aria, een ontbijt voor 2 ook Aria en een diner bij het Bellagio.

Alles staat inmiddels op de spelerskaarten en vanavond hebben we gedineerd bij de Aria. In 1 woord: heerlijk!

De kaartjes voor KA waren voor de show van 09.30 dus tegen een uur of 7 waren we uitgegeten en zijn rustig richting MGM gewandeld. De M&M winkel nog even bezocht voor wat bestellingen maar niet gevonden wat we zochten. Ook op zoek naar een sleutelhanger, maar ook dat gaat moeilijk worden.

De show van KA was erg mooi, we hebben genoten. Toch blijft O, die we vorig jaar zagen, favoriet! Volgend jaar gaan we voor Zarkana. Er gebeurd zoveel dat je niet weet waar je moet kijken.

Na de show zijn we terug gelopen en hebben nog even een gokje gewaagd, niets gewonnen.

Nu zitten we te genieten van het uitzicht en gaan zo maar op bed, het is 1 uur.

Morgen naar de Outlet, tatooshop en het reuzenrad bekijken die dit jaar is open gegaan.

Vandaag gereden: 80 mijl (het totaal is nu over de 4000 mijl)

Gisteravond was het wat laat geworden, een uur of half 2, dus vanochtend waren we wat later wakker.

Tegen half 10 ontbeten in de Aria, ook dit was erg lekker.

Daarna richting de Outlet, om wat laatste dingetjes te kopen. Ik ben verwend, heb nieuwe knopjes met diamanten gekregen voor mijn verjaardag. Van een van mijn oorbellen was ik in Kanab de zekering verloren en vandaag merkte ik dat het knopje ook kwijt was geraakt. Ik had hem in mijn portemonnee gedaan, maar nu is hij onvindbaar. Ik heb een paar nieuwe gekregen…..

Na de Outlet zijn we langs Clay gereden, om zeker te zijn dat Albert zijn afspraak voor morgen goed is doorgekomen. Alles in orde, om 12 uur gaat hij weer op de pijnbank.

Vervolgens naar de Walmart, M&M’s zoeken die daar dus niet waren en toen terug naar de Aria.

De middag hebben we lekker doorgebracht in het zwembad.

Toen we uit het zwembad kwamen, was onze kamer nog niet schoongemaakt, ik heb dus maar even de housekeeping gebeld, toen we vanavond terug kwamen was alles weer netjes.

Vanavond hadden we nog een gratis dinerbuffet voor 2 in het Bellagio. Het buffet viel ons wat tegen, het leek meer op een vreetschuur! De keuze was ook niet geweldig. Erg veel vis, en dat is jammer als je niet van vis houdt. Maar Albert, die wel vis eet, vond het Aria ook beter, dus het lag niet aan mij. In de Aria is het net even wat gevarieerder en je zit daar ook leuker en rustiger, in het Bellagio was het net een slagveld. We hebben wel lekker gegeten en de kwaliteit was ook goed, maar ik zou eerder de Aria aanraden!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na het diner zijn we nog even gaan kijken naar de Highroller, de nieuwste attractie van Las Vegas. Een reuzerad, hoger dan die in Londen. Het ziet er mooi uit, een hele straat met winkels en bars en aan het eind daarvan de highroller.

Ook Bills Gambling Hall is er niet meer, dat is nu de Cromwell, wel jammer, want dat was het enige Casino die nog heel veel lampjes had.

We zijn weer teruggelopen naar ons hotel, we hadden de nodige lichaamsbeweging wel weer gehad. Je loopt wat af hier. Gelukkig heb ik inmiddels nieuwe schoenen die goed lopen. De oude had ik weg gegooid omdat ik werkelijk aan alle kanten blaren had opgelopen toen we hier kwamen en op slippers kom je niet zo ver.

Morgen is onze laatste volle dag, we gaan verkassen van hotel. Ons volgende hotel ligt dicht bij de Outlet en de Outback, waar we ook nog willen eten.

Vandaag gereden: 15 mijl

Onze laatste dag!

Vanochtend, na weer een geweldige nacht slapen, ontbeten in Silver Sevens.

Toen moesten we wat tijd vullen, want we zaten tussen 2 hotels in. We zijn dus naar het vliegveld gereden en hebben vliegtuigjes gekeken.

Ook nog naar de Target geweest voor witte M&M’s, bedankt voor de tip Annie!

Na het vliegtuigjes kijken even een lekkere iced coffee gehaald bij de Mac en toen op naar Albert zijn date. Die duurde 3 uurtjes dus ik ben nog even naar de Walgreens gelopen voor wat nootjes enzo voor de terugreis.

Albert is weer helemaal tevreden met het resultaat en we mochten onze tent achterlaten bij Clay, de tatoeëerder. Hij bewaart hem een jaartje voor ons.

Toen ingecheckt in het Crestwood Inn en de auto helemaal leeg gemaakt. Maar goed dat dit niet in de Aria hoefde, we moesten 3x lopen voordat we alles op de kamer hadden.

Alles weer uit de koffers gehaald en verdeeld, zodat ze niet te zwaar zijn. Maar een geluk dat de tent hier blijft want we zitten weer flink aan het gewicht, er kan niets meer bij!

Als afscheidsdiner hadden we bedacht te gaan eten bij de Outback en het was weer overheerlijk!

Op de terugweg nog even langs Hilfiger geweest, een lekker vest gekocht voor de kou die we vanaf zondag weer mogen meebeleven.

Het was hier vandaag 113 graden in de auto. Ik hoop dat alle M&M’s het hebben overleefd want die lagen in de auto, nu liggen ze af te koelen in de koelkast.

Morgenvroeg willen we nog naar Cars & Coffee, oude en nieuwe auto’s bekijken en dan auto inleveren en om 13.30 vertrekken we dan via Washington naar Brussel, waar ons mini autootje op ons staat te wachten.

Het laatste verslag komt dan vanaf huis.

Vrijdagavond zijn de kampeerspullen opgehaald door een stel die ging rondreizen dus de auto was helemaal leeg.

Zaterdagochtend was ik al vroeg op, tegen half 6. Albert lag nog te slapen dus ik ben maar even gaan internetten.

Tegen 7 uur waren we er klaar voor, koffers terug in de auto en op weg naar Cars & Cofee. Dit is een wekelijkse bijeenkomst van eigenaren van snelle auto’s, oude auto’s, hotrods, lowriders en ga zo maar door. Alles wat maar een beetje bijzonder is kan je hier tegenkomen. Het duurt van 7 to 10.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We hebben hier een dik uur doorgebracht, en het was weer erg leuk! We hadden nog een gesprekje met een man die naast een oldtimer zat. De auto bleek van zijn vader te zijn geweest, hij was uit 1929, toen nieuw gekocht voor 1500 dollar. Een heel bedrag in die tijd, je kon voor dat geld toen een huis kopen! De auto was nooit gerestaureerd, alleen gereviseerd. Nu zou de waarde ongeveer 150.000 dollar zijn. Maar hij was niet te koop, hij was voor zoonlief. De man legde nog uit dat auto’s in het droge klimaat van de woestijn weinig te lijden hadden. Hij woonde nu in de buurt van San Francisco en dat was andere koek. Hij moest heel erg oppassen dat de zoute lucht de auto niet zou aantasten.

Na ons bezoek moesten we nog ontbijten dus maar naar de Danny’s. Ik had een vreemde combinatie: een spiegelei en french toast met aardbeien en glazuur. Wel lekker maar een rare combinatie.

Toen nog langs de Subway voor een broodje voor de eerste vlucht.
De auto inleveren was zo klaar en de shuttlebus naar het vliegveld stond al klaar, ook inchecken was een makkie, het was niet druk op Mc Carran.
Toen was het wachten op vertrek.

We vertrokken op tijd en de vlucht verliep prima, bijna geen turbulentie.

Op Washington hadden we anderhalf uur overstaptijd, dus we zijn nog even wezen roken. Toen in de people mover naar een andere pier. Daar aangekomen was het boarden al begonnen dus we konden zo doorlopen.
Brussels Airways heeft net iets minder beenruimte dan United, maar het was goed te doen. De maaltijdkeuze: vis of lam….Ik lust geen vis, dus werd het lam. Op zich een lekkere maaltijd. De schermpjes zijn wel een stuk beter dan die van United en ook de stewards zijn wat jonger dan die van United, maar dat kan al snel, haha. Bij United zijn die vluchten meestal 60plus vluchten…

Ook deze reis verliep voorspoedig.

Maar toen….we stonden aan de pier, moesten we wachten totdat er iemand kwam om de slurf aan te sluiten. Vervolgens hadden we een file in de slurf want de deur zat dicht! De steward heeft hem zelf opengedaan, en dat werd hem niet in dank afgenomen door het vliegveld personeel. Toen stonden we bij de band nog een uur te wachten omdat de bagage vertraging had.

Gelukkig stond de taxi er wel, dus we waren binnen 15 minuten weer bij de auto.

De auto was erg vies en we zagen een deukje aan de zijkant…..leuk!
Om 17.00 uur waren we thuis waar met soep en eten op ons gewacht werd, erg gezellig.

We zijn op een vrij normale tijd op bed gegaan en hebben goed geslapen.

Op maandag hebben we de auto gewassen en zijn langs een schadebedrijf gereden voor het deukje. De man keek en zag nog wat deukjes. Nu blijkt dat er op 7 juni een hele zware hagelbui is geweest in Belgie en daar heeft onze auto dus ingestaan. Het zijn allemaal deukjes, de verzekering is inmiddels gebeld…..

We hebben een prachtige vakantie gehad, weer veel mooie dingen gezien, met als hoogtepunten de King of Wings en The Wave.

In totaal hebben we 4086 mijl gereden, 7 nachten in een hotel geslapen, 4 nachten in een cabin en 16 nachten gekampeerd.

Iedereen bedankt voor de reacties.

Lyan & Albert