Al een tijdje waren we aan het kijken voor tickets voor oktober of november. Albert wilde graag naar de Formule 1 in Austin, maar dat was nogal duur.
En toen kreeg ik een aanbieding in de mail waar je geen nee tegen kon zeggen! Naar Las Vegas via Londen voor maar 370 euro! Binnen 10 minuten waren we om. Ook waarschuwde ik nog wat mensen waarvan ik wist dat die dit ook erg leuk zouden vinden. Ondertussen boekten we alvast: heen op 5 november en omdat we toch echt Texas wilden doen, 3 weken later terug. Net na Thanksgiving en Black Friday….
Een uurtje later hadden de mensen die ik waarschuwde ook geboekt. Ina en Michel vliegen zelfs met ons heen, Annie en Rob gaan wat later in de maand maar met hun hebben we een ontbijt afspraak staan in de Silver Sevens, het wordt al traditie, een mini meeting!
Onze kampeerspullen mochten in juni blijven liggen bij Andrea en Larry, scheelt weer gesleep en nieuwe aankopen. Kamperen in Texas wordt te koud maar we nemen zo veel mogelijk cabins om lekker vrij te zijn.
De reis: Na 2 nachten Las Vegas gaan we aan de rit: eerst naar Moab, dan door naar Lake City (als de weg begaanbaar is), Alamosa, Las Vegas NM, dan via de oude Route 66 (tenminste de delen die er nog zijn) naar Amarillo voor een lekkere steak bij de Big Texan, Oklahoma City, Dallas, San Angelo waar we een bezoek brengen aan Linda en Robert, die we hebben leren kennen in Lake City, waar ze altijd wonen in de hete Texas zomermaanden, San Antonio, South Padre Island, Eagle Pass, Marathon voor het Big Bend NP, Fort Davis, Silver City, Flagstaff en weer terug naar Las Vegas.
Ook dit jaar zijn we weer uitgenodigd door Andrea en Larry voor het Thanksgiving diner, wordt weer erg gezellig!
Gelukkig zijn de meeste campings in Texas gewoon het hele jaar open dus ik heb al behoorlijk wat cabins kunnen vastleggen. De auto, een pick-up was geboekt, maar na advies van vrienden hebben we hem toch maar omgeboekt naar een SUV, een pick-up kan nogal gaan zwabberen in de sneeuw en dat zouden we in Colorado toch wel tegen kunnen komen.
Het wordt wel een reis waarin we behoorlijk veel gaan rijden, het aantal geplande miles is 4220 en daar komt nog het nodige bij voor omrijden, naar de supermarkt, uitjes en ga zo maar door…
Zaterdag 5 november: Amsterdam-Londen-Las Vegas
Na een goede nacht bij vd Valk vertrokken we met de shuttlebus naar het vliegveld. De koffers waren we zo kwijt en ook de douane ging makkelijk en snel. Nadat Albert shag had aangeschaft gingen we naar de D-pier waar ons vliegtuig naar Londen al klaarstond. Ina en Michel zaten er ook al dus wat gekletst en mooi op tijd naar Londen vertrokken. We kregen een drankje aan boord (gelijk maar weer een whiskey erdoor, tis toch gratis). Op Londen moesten we een paar uur wachten maar ook dat vloog eigenlijk voorbij. En toen was het iets meer als 10 uur zitten. Het blijft een enorme zit, maar we kregen lekker eten en nog meer gratis whiskey en we hebben waarachtig nog even geslapen. Helaas was het vliegtuig zo goed als vol dus geen vrije stoel.
Op Las Vegas aangekomen moesten we door de Immigrations, helaas waren er maar 2 hokjes open dus dat duurde even wat langer, maar och, anders sta je toch maar op de koffers te wachten.
Toen was het op naar Alamo, die dachten slim te zijn en boden ons een Equinox aan, verder stond er niets. Albert zei dat dat niet ging want we gingen naar “de sneeuw”. Het meisje zei wacht maar even en toverde een mooie Ford Explorer te voorschijn, daar gingen we wel mee akkoord. Mooie auto, een limited edition, alles leer, warme en koude stoelen, navigatie, sunroof, veel extra opties. Hier lukt het wel mee de komende 3 weken. Ondertussen had ik ook nog snel even naar de pick-ups gekeken maar ook daar geen 4×4 of awd.
Helaas waren we Ina en Michel onderweg al ergens kwijt geraakt dus die hebben we op de app maar een goede reis toegewenst.
Op weg naar het hotel nog maar even een tussenstop gemaakt bij Lee’s discount voor een fles Southern Comfort en cola, hadden we in ieder geval wat te drinken!
Slapen doen we de eerste 2 nachten in de Eastside Cannery, waar we zonder te vragen een suite kregen, een mooie grote kamer op de hoek, aan 2 kanten ramen, een enorme badkamer, helemaal goed dus!
We hebben nog even ons geluk beproefd (weer niets) en een cheeseburger gegeten en om 11 uur ging het lampje uit…
Zondag 6 november: Las Vegas
De eerste ochtend…..meestal ben ik erg vroeg wakker en ga dan maar even internetten, koffie zetten en dan is Albert ook wakker en zitten we om 5 uur wakker te zijn. Vannacht werd ik om 3 uur wakker en heb mezelf gedwongen om te blijven liggen en het is gelukt! Om 6 uur werd ik weer wakker, een acceptabele tijd om op te staan. Vannacht is hier ook nog eens de wintertijd ingegaan dus eigenlijk was het al 7 uur!
Zoals gewoonlijk ging het eerste ritje naar de Silver Sevens voor een lekker ontbijtje.
Daarna naar de Walmart voor een paar boodschapjes, en naar nog wat winkels allemaal mijlenver van elkaar verwijderd. Ook hebben we nog even vliegtuigen staan kijken, dit doen we elke vakantie wel een keer. Ook hebben we nog even gekeken of we het vliegtuig van Trump zagen, want die was hier voor een toespraak. We konden hem niet vinden…
Het weer is trouwens heerlijk: we zagen 29 graden op de teller.
Vanmiddag hebben we onze spullen opgehaald bij Andrea, we hebben gezellig bijgekletst en wat afgesproken voor als we weer terug zijn in Las Vegas.
Toen was het weer avond en weer eettijd. Dat hebben we gewoon in de Eastside Cannery gedaan. Daarna nog even een gooi naar de Jackpot gedaan met weinig resultaat.
Vanavond maar vroeg op bed, morgen gaan we naar Moab, een rit van 460 mijl, en eigenlijk willen we proberen om om 6 uur aan de rit te gaan om zo nog even rond te kunnen kijken.
Maandag 7 november: Las Vegas-Moab
Helaas zijn we nog niet helemaal aan de tijd gewend. Gisteravond vielen we erg vroeg in slaap met als resultaat dat we vanochtend erg vroeg wakker waren. We zaten om kwart voor 5 in de auto…..
Omdat het buffet in Mesquite, waar we wilden ontbijten, pas om 7 uur open ging en wij daar dus al om 6 uur waren, zijn we de supermarkt maar ingedoken voor brood, boter en vleeswaren. Even verderop zat een benzinepomp waar we koffie haalden en we hebben heerlijk ontbeten op een Recreation Area aan de I-15, niet echt een straf.
Toen verder naar het Noorden en op een zeker moment moesten we afslaan naar de I-70, een stuk weg die we nog nooit gereden hadden.
We waren helemaal verrast door de mooie uitzichten onderweg, veel verschillende landschappen en we zijn vaak eens gestopt bij een viewpoint.
Van Nevada naar Arizona verloren we vandaag een uur, we zitten nu in een andere tijdzone, maar ondanks dat we een uur kwijt zijn, waren we toch tegen 2 uur in de buurt van Moab, onze overnachtingsplek. Omdat we dus wat tijd over hadden hebben we Arches NP een bezoekje gebracht en wat Arches bekeken die we nog niet eerder hadden gezien.
We kwamen ook nog nog een paar Deer tegen, vooral het mannetje zag er erg mooi uit met zijn gewei.
Tegen half 5 waren we er wel klaar mee, we waren toen bijna 12 uur onderweg dus op naar het hotel. Maar goed dat we die gereserveerd hadden want hij is vol. Wie verwacht dat nou op een maandag in November…
Eten deden we bij de buurman, een goede Mexicaan.
Morgen gaan we naar Faye, een rit van een uur of 6 (incl stops).
Dinsdag 8 november: Moab-Lake City
Na een lekker ontbijtje vertrokken we om 8 uur. Je kan op 2 manieren op de i-70 komen, wij namen de mooie route die een deel langs de Colorado rivier loopt. Je hebt hier hoge rotswanden waar je tussendoor rijdt, ook kom je onderweg Fisher Towers tegen.
Op een zeker moment is het afgelopen met de rode rotsen en kom je in een vlak stuk, hier zagen we een veld vol met wilde kalkoenen, echt enorm veel…
We reden o.a. door Grand Junction en Montrose, onderweg erg veel borden voor Trump, en 1 voor Hillary.
We deden een stop voor een broodje op een mooi plekje aan het Blue Mesa reservoir. Het waaide niet en het water was net een spiegel. Helaas geen Eagles deze keer.
Hierna sloegen we af naar de CO-149, ook wel de Silver Threat Scenic Byway genoemd. We doen deze weg voor het eerst in dit seizoen en het is heel anders dan in mei/juni. Alles heeft de kleur bruin, op zich wel mooi, maar toch is het hier mooier in de lente/zomer. We hebben wel geluk: geen sneeuw en zolang de zon schijnt is het best wel lekker. Onderweg zagen we enorm veel Deer, ze zijn bijna niet te zien met hun schutkleur. Ook stak een nog een Coyote over.
Tegen 2 uur waren we op de camping, waar we een middelgrote cabin hadden gehuurd. Normaal hebben we een kleine, maar met de buitentemperatuur leek een iets grotere ons verstandig.
Faye stond blijkbaar al op de wacht, we hoefden niet te bellen, ze was er vrij snel. We hebben de rest van de middag gezellig zitten kletsen en zijn ’s avonds wezen eten in het enige nog open restaurant van Lake City. Ook Rene en Belinda gingen mee en we hebben weer een geweldige avond gehad.
Morgen gaan we verder, naar Alamosa, een klein ritje van ongeveer 2,5 uur. Op deze manier hoeven niet vroeg te vertrekken.
Woensdag 9 november: Lake City-Alamosa
Vanochtend toch weer vroeg wakker, een uur of 6. Ik met knallende hoofdpijn, waarschijnlijk door de hoogte. We zijn veel te snel naar de hoogte gegaan, helaas kon dit niet anders, dus ik had er al rekening mee gehouden. Gelukkig gingen we snel weer naar beneden dus het duurt maar een paar uur en ik kon het wat remmen met paracetamol. De koffie stond al netjes klaar in het hokje, dus we hadden een hele thermoskan voor onszelf. Er waren verder geen gasten op de camping. Het had vannacht goed gevroren en ook vanochtend was het behoorlijk fris buiten.
Omdat we nieuwsgierig waren naar de uitkomst van de verkiezingen ging de tv nog even aan, en we zagen dat Trump de winnaar is geworden. Veel van onze vrienden zullen nu dus erg blij zijn. Laten we hopen dat hij zijn beloftes waar gaat maken.
Met Faye hadden we om 9 uur afgesproken en tegen 10 voor 9 was ze er al. Eerst heb ik nog even de reservering voor volgend jaar in orde gemaakt en toen gingen we ontbijten in een van de weinige cafe’s die nog open is. Lake City is ook heel anders als dat wij het kennen, de toeristen zijn weg en de bewoners hebben het stadje weer voor zichzelf. Dit houdt dan wel in dat de meeste winkeltjes dicht zijn, ook is er maar 1 restaurant open. Ik moet zeggen dat het wel heel leuk is om het stadje “leeg” te zien!
Tegen 10 uur was het echt tijd om te vertrekken. De reis ging over de Slumgullion pas (11.530 feet/3510m hoog). Ergens onderweg heb je nog een prachtig uitzicht over Lake San Christobal, dus daar was dan ook de eerste stop al.
Helemaal boven lag er zelfs al sneeuw
Van Faye heb ik een Mascotte gekregen die ons deze reis zal vergezellen
We hadden gehoopt op een Moose of een Elk onderweg, helaas geen succes. Wel kwamen we onderweg in de buurt van Wagonwheel nog wat Mountain Sheep tegen, ook erg bijzonder om zomaar tegen te komen.
Verder zijn we via de Monte Vista National Wildlife Refuge gereden, het ligt in de San Luis Valley en is een van de 3 veilige toevluchtsoorden voor wild, waar de meer als 200 soorten vogels en ander wild eten vinden, kunnen rusten en voortplanten.
The Valley, op een hoogte van 7,800 feet strekt zich uit over 160 km van noord naar zuid en 80 km van oost naar west. Drie bergketens omgeven de valley: in het oosten de Sangre de Christo, in het westen de San Juan en in het noorden de Saguache. Deze bergketens zorgen voor het water en er is een enorm ondergronds reservoir. Daarom vind je in deze valley rivieren, beekjes en wetlands. Omdat hier veel water is trekt het veel watervogels zoals wilde eenden, pijlstaarten, talingen, Canadese ganzen, kluten, plevieren, ibissen, zilverreigers en reigers.
In de herfst is er goede kans op kraanvogels en ganzen die op weg zijn naar de Golfkust, maar ook deer en elk die vanuit de bergen naar de valley trekken. Ook komen hier het hele jaar door coyote’s, stekelvarkens en bevers hier voor.
Helaas maar weinig wild deze keer, alleen een enorme groep Sandhill Cranes die op doorreis zijn naar Texas om te overwinteren.
Ook erg veel roofvogels, we kregen een Northern Harrier mooi op de foto.
Ook had je een mooi zicht op de Great Sanddunes NP, een enorme hoop zand die door de sterke westenwind hierheen wordt gebracht.
Toen waren we wel klaar voor vandaag, we zijn naar de Best Western gegaan om in te checken.
Donderdag 10 november: Alamosa-Las Vegas NM
Vanochtend was het koud…..tijdens het ontbijt hoorden we dat het 18 graden was, dat is dus -11 Celcius)!
De rit van vandaag was niet een hele grote, maar toch wel een mooie. Eerst kwamen we onderweg wat stoomtreinen tegen. De Cumbres en Toltec Scenic Railroad doet mooie treinritjes met de locomotieven. We hebben er even staan kijken en toen maar weer verder.
Verderop tijdens de reis kwamen langs een stel leuke huizen, half ingegraven en met allerlei ronde vormen. Er was een visitor centrum, maar die bleek dicht te zijn. We zijn er dus niet helemaal achter wie daar nou precies woonden maar het zag er behoorlijk alternatief uit. Ik heb even gezocht en het heet Earthship Biotecture, een “groene” manier van leven…
Toen moesten we de Rio Grande Gorge Bridge over, die over een brede kloof loopt, helemaal beneden zag je de Rio Grande lopen, ook hier maar even gestopt om het allemaal te bekijken.
Verder ging het over een bergpas, alles was erg groen en deed heel erg denken aan de wegen door de Eiffel en Harz. Alleen de begroeiing is net even anders. Overal waarschuwingsborden voor overstekende Elk maar niets gezien.
Tegen een uur of 2 waren we op de KOA camping in Las Vegas NM, het kantoor was dicht tot half 5, maar er lag al een reservering met de opmerking dat de sleutel in de cabin lag. Even gekeken en jawel: de cabin was open en zelfs de kachel stond al aan….heel netjes!
Omdat we vroeg waren en hier ook een Wildlife Refuge zit zijn we daar nog even heen gereden, ook hier Sandhill Cranes. Een was heel mooi aan het dansen. Ook hier weer verschillende roofvogels, eenden, ganzen. De pest is dat ze niet graag op de foto willen. Zodra je stopt vliegen ze weg.
Tegen half 5 waren we terug op de camping, we hadden al vlees gekocht dus we hebben lekker gebbq’t. Het wordt snel donker hier dus tegen de tijd dat het klaar was zaten we te eten onder een mooie sterrenhemel. Na het eten hebben we nog een kampvuurtje opgestookt om gezellig bij te zitten. Albert zag nog iets lopen dus de zaklamp (lees: schijnwerper) aan en daar stond een coyote naar ons te kijken. Hij is vast erg geschrokken en was zo weer weg.
Morgen gaan we naar Amarillo, via een stukje Route 66.
Vrijdag 11 november: Las Vegas-Amarillo
Na weer een prima nacht vertrokken we tegen een uur of half 8 richting ons volgende doel. Die ging over de i-40, maar met een heleboel stopplekken. De oude Route 66 loopt hier namelijk langs de i-40. Sommige stukken kan je nog rijden, anderen zijn volledig verwoest en sommige stukken zijn verdwenen. Omdat we weinig zin hadden om hotsebotsend in de auto te zitten speelden we een beetje vals: we namen gewoon de afslag, bekeken wat we wilden zien en reden weer terug naar de interstate.
Het begon in Santa Rosa: Hier vindt je de Comet II Drive-In. Afgezien van de erg fraaie architectuur van dit gebouw is het de moeite waard om hier te stoppen voor prima mexicaans eten.
Volgende stop: Montoya, begon rond 1901 als een plek waar spoorbaan arbeiders van de Rock Island Railroad konden overnachten tijdens hun werk aan de spoorbaan. In 1908 werd de eerste winkel geopend (G. W. Richardson’s) en toen in 1918 de staat New Mexico de weg begon te verbeteren kwam er ook substantieel meer verkeer. De neergang van de stad begon al midden jaren 20 toen veel (vee)boeren vertrokken vanwege het droge klimaat. In de daarop volgende decennia was er weliswaar veel verkeer en toeristen maar lokale bewoners waren er nauwelijks. In 1956 werd de Interstate 40 geopend, enkele honderden meters zuidelijk van het dorp. Het dorp kreeg weliswaar een eigen afslag maar is toch nooit meer de oude geworden.
Montoya zelf is weer een van die plaatsjes die haast de status ‘Ghosttown’ verdienen. Ik zal jullie de foto’s besparen, het is gewoon erg vervallen en alles staat zo ongeveer op instorten.
Toen kwam Tucumcari: deze plaats word wel omschreven als de plaats met de meeste Route66 stijl gebouwen, over het ontstaan van de naam gaan verschillende verhalen. Een populaire versie is dat de naam voortkomt uit de romance tussen twee indianen, Tocom en Kari. Het is echter aannemelijker dat het komt van het Comanche woord Tukamukaru wat zoiets betekend ‘iemand opwachten’. De berg die naast het plaatsje ligt heet Tucumcari Mountain en was een van de favoriete plekken voor Comanches om de omgeving in de gaten te houden.
Het was in de hoogtijdagen van Route66 een belangrijke stop met enkele duizenden hotelkamers. In 1959 kwamen er gemiddeld ongeveer 8000 auto’s per dag door het plaatsje, nu is dat een fractie daarvan maar het is nog steeds de moeite waard!
We vonden het Blue Swallow Motel, gebouwd in een L-vorm met 14 kamers die veelal een eigen garage hebben. De garages zijn recentelijk aan de binnenkant voorzien van geschilderde scenes.
En weer verder, next stop: Glenrio, het lag altijd op de grens van Texas en New Mexico, midden in de prairie. Het plaatsje begon ooit als station voor de Rock Island Railroad en rond dat station kwamen al gauw bars, restaurants, motels, een dans gelegenheid en benzinestations. Een heel gedeelte van die gebouwen stond officieel in New Mexico maar het werd gemakshalve maar allemaal als op Texaans grondgebied beschouwd. Het treinstation was niet van lange duur. In 1913 kwam het wegverkeer opzetten en rond 1917 kreeg het Glenrio Hotel de eerste automobilisten die langs over het Ozark Trail reden. Rond die tijd was dat nog niet veel meer dan een zandpad, stoffig bij mooi weer maar een modderpad tijdens regenbuien. Veel bochten waren scherpe hoeken omdat het de hekken volgde die mensen om hun terrein bouwden.
In de 30’er jaren Route66 werd door heel Texas heen verbeterd tot een geplaveide 2-baans weg en in Glenrio werden meer gebouwen langs de spoorbaan afgebroken of verhuisd naar Route66. Het plaatsje had verder een vreemde 2-deling. In de Texas kant waren geen bars omdat dat een alcohol vrij gebied was. In de New Mexico kant was geen benzine pomp omdat de belasting op benzine in New Mexico veel hoger was.
In de jaren 50 werden er een paar nieuwe gebouwen neergezet, een diner en een benzinepomp, die nu nog te herkennen zijn vanwege de toentertijd moderne bouwstijl (Art Moderne) met o.a. gebogen vloeiende lijnen aan de overkapping van de benzine pomp.
In 1975 was het definitief afgelopen met Glenrio toen I40 werd geopend. In 2007 werd het in zijn geheel opgenomen in het National Register of Historic Places met onder andere de stuk Route66 en 17 verlaten gebouwen waaronder de Little Juarez Diner, de State Line Bar en het State Line Motel met het dubbele reclame bord met de tekst “Motel, Last in Texas” voor reizigers vanuit het oosten en de tekst “Motel, First in Texas” voor reizigers vanuit het westen.
Op dit moment is er maar weinig meer te zien van alles hierboven beschreven, zelfs het bord last hotel in Texas herken je alleen maar omdat je weet dat dat er moet staan.
En toen waren we in Texas, weer een andere tijdzone. We zitten nu in Central Time, 7 uur verschil met Nederland.
We dachten dat is een mooie plek voor een kop koffie: Adrian:Zelfs in de hoogtijdagen was Adrian een klein plaatsje met op zijn piek ongeveer 250 inwoners. Het enige wat Adrian de moeite waard maakt is het Midpoint cafe dat ooit geopend werd onder de naam Jesse’s cafe. Adrian ligt namelijk precies in het midden van Route66, net zo ver van Chicago als Los Angeles en daar maakt het MidPoint cafe gebruik van.
Tja……en wat stond er op de deur? Closed! Geen koffie dus, die dronken we verderop in een tankstation. Wel wat foto’s gemaakt natuurlijk, een van de foto’s gemaakt door een jongen die in zijn Camaro wel een stuk Route 66 had gedaan en er nu wel achter was dat zijn auto daar toch echt niet voor gemaakt was. Ook zagen we nog een oud tankstation, dicht natuurlijk, maar wel met de ouderwetse shell-schelp uit mijn jeugd.
Pal naast het Midpoint cafe vind je het Sunflower station, een souvenir shop met achter de toonbank Fran, de dame die model heeft gestaan voor Flo in de film ‘Cars’. Een must stop! Jaja, ook Closed!
En on the road again! Op naar Amarillo. Vlak voor Amarillo ligt de Cadillac Ranch. De Cadillac Ranch werd in 1974 door het kunstenaarscollectief ‘Ant Farm’ opgezet in opdracht van Stanley Marsh de 3e, een rijke Texaan. Zij vonden de Cadillac de beste Amerikaanse auto en om dat vorm te geven namen ze 10 Cadillacs en groeven die met de neus in de grond. De 10 gebruikte Cadillacs zijn verschillende modellen, variërend van een Club Coupe uit 1949 tot een Sedan uit 1963. Nu zouden deze auto’s heel wat geld waard zijn maar in de tijd dat het kunstwerk opgezet werd was dit een aardig alternatief voor de schroothoop.
In Augustus 1997 werd Cadillac Ranch was 2 mijl verhuisd naar de plek waar het nu, iets ten westen van Amarillo. Ga je er op bezoek neem dan een dikke viltstift of spuitbus met verf mee, het is nadrukkelijk toegestaan zelf met graffiti het kunstwerk uit te breiden. Gelukkig lagen er half volle spuitbussen op de grond dus Albert heeft zich even uitgeleefd en onze namen zijn nu vereeuwigd op een van de Cadillacs. (de 2e)
In plaats van naar de KOA te gaan, vonden we dat we nog wel wat tijd over hadden voor de Palo Duro Canyon SP, de op een na grootste canyon in de USA, ongeveer 190 km lang en 32 km breed en tot 240 meter diep. Alhoewel de Canyon ongeveer een miljoen jaar geleden werd gevormd, vertellen de wanden van deze Canyon een veel ouder geologisch verhaal: die zijn ongeveer 250 miljoen jaar oud!
Palo Duro Canyon is het thuis van vele soorten wild, zelfs 2 soorten die als bedreigd te boek staan: de Palo Duro mouse en de Texas horned lizard, verder vind je hier wild turkeys, white-tailed and mule deer, coyotes, bobcat, roadrunners en veel soorten slagen en hagedissen. Ook vind je in het park Longhorns. In de 16e eeuw brachten de Spanjaarden vee mee naar Texas, vele ontsnapten en 200 jaar lang leefden ze in het wild. Vroege migranten vingen de dieren en waardeerden ze om het feit dat ze zeer sterk waren en in staat om te overleven in dit hete klimaat met slecht grasland.
We zijn waarschijnlijk te verwend, de Canyon was wel leuk, maar niet de moeite waard om om te rijden. Het enige dier wat we zagen was 1 Longhorn.
Toen was het wel tijd om naar de KOA te rijden. We hebben een leuke cabin, met een tv, kunnen we ook nog even naar het nieuws kijken. Albert bracht de slaapzakken naar binnen en ik hoorde een soort gekras. Ik dus in de bomen kijken en me afvragen wat voor vogel dat wel niet was! Komt er een heel klein poesje onder de cabin vandaan, hahaha, we hebben dus een huisdier voor 1 nacht.
We moesten nog eten en het waait hier nogal hard, dus buiten koken is wat lastig. Gelukkig was er een zeer goed oplossing voor dit “probleem”: The Big Texan, dit restaurant is in 1960 geopend en sindsdien hebben ruim 40.000 mensen geprobeerd de steak van ruim 2 kilo te eten. Red je dat in 1 uur (inclusief de salade, brood en patat) dan is hij gratis! Let wel, niet meer dan 7000 mensen hebben dat in al die jaren gered.
Ook als je ‘normaal’ wilt eten kun je hier prima terecht voor een goede steak, koud bier en een gezellige omgeving. Er zat een man die probeerde om gratis te eten, het is niet gelukt!
Toen maar weer terug naar de cabin, eerst nog even getankt, en daar werd je blij van: iets meer dan 47 dollarcent per liter!Morgen gaan we verder, met waarschijnlijk weer wat route 66 uitstapjes.
Zaterdag 12 november: Amarillo-Oklahoma City:
We hadden het gisteravond best gezellig in de cabin. Eigenlijk een prima oplossing voor kamperen in de winter!
Vanochtend, toen we wegreden zagen we ook nog iemand waarvan we zeker wisten dat hij niet op Hillary had gestemd.
We vertrokken tegen een uur of 8 en gingen verder met waar we gisteren gebleven waren de route 66!
Als eerste punt van de dag zochten we de VW Slug Bug Ranch bij Conway op. Dit is een andere versie van de beroemde Cadillac Ranch maar nu met Volkswagen Kevers die met de neus in de grond staan. We vonden toch de Cadillac Ranch leuker.
Maar snel weer verder, de volgende stop was Groom. Je vindt hier de Leaning Water Tower: Net ten oosten van Groom staat een scheve watertoren. Een van de poten is korter gemaakt dan de andere in de hoop dat dat een toeristen attractie zou opleveren. Dat is gelukt, we zijn gestopt voor een foto.
Vervolgens op naar Alanreed, waar een mooi benzinestation moest staan. Helaas niet gevonden, dus maar door naar een bijzondere pauzeplaats: net buiten Alanreed aan de I-40 is Texas DOT Safety Rest Area opgezet. Dit is niet zomaar een plek om even uit te rusten, het is helemaal in Route66 stijl opgebouwd en alleen daarom al de moeite waard om even te stoppen. Er zit zelfs een tornadoshelter in het gebouw.
En dan een stuk wat helaas niet te bezoeken is, maar wel leuk om te vertellen: tussen Alanreed en Groom lag de beroemde (beruchte!) Jericho Gap. Een heel stuk Route66 dat erg modderig was en er om bekend stond dat auto’s hier vaak in die modder bleven steken. Het verhaal gaat zelfs dat lokale bewoners extra water op de weg gooiden zodat voorbijgangers wel moesten blijven steken en die bewoners goed geld moesten betalen om zich er uit te laten trekken. Helaas is dit stuk Route66 nu niet meer bereikbaar omdat het op prive grond ligt.
Maar weer op naar de volgende stop: Mc Lean, waar we zochten naar een compleet gerestaureerd Phillips 66 Station. Dit was het eerste Phillips in Texas, gebouwd in 1929. Weliswaar is het gebouw sinds 1977 gesloten maar het is een prachtige locatie voor een foto!
En op naar het volgende doel: Shamrock. Iedereen die de film ‘Cars’ heeft gezien zal de U-Drop Inn direct herkennen als Ramone’s werkplaats. Het is gebouwd in 1936 door J. M. Tindall en R. C. Lewis en de kosten van de bouw waren ongeveer $23,000. Het is een prachtig gebouw in Art-Deco stijl en had oorspronkelijk drie doelen. Het eerste was het Tower Conoco Station, een benzine pomp. Het tweede was het U-Drop Inn Cafe, de naam is bedacht door een schooljongen uit de buurt die daarmee een prijs won. De derde was een winkel maar in de praktijk was dat extra ruimte voor het cafe wanneer het daar erg druk was. Het gebouw is recentelijk geheel gerestaureerd (prijs van de restauratie: $1,7 miljoen) en ziet er grotendeels weer uit zoals het was ten tijde van de opening. In de benzinepomp zit nu een bezoekers centrum met daarnaast de lokale chamber of commerce . Wat een prachtig gebouw is dit, helaas was het bezoekerscentrum gesloten.
En maar weer door naar Clinton, hier staat een beroemd Route66 museum. Het museum is recentelijk helemaal vernieuwd en een bezoek absoluut waard. Bekijk ook even de auto(s) in het grote venster aan de voorkant. Deze auto’s zijn geen eigendom van het museum maar het zijn prive auto’s van mensen die hun auto uitlenen aan het museum. Daardoor weet je eigenlijk ook nooit wat ze nu weer zullen hebben staan.
Naast het museum staat een prachtig gerestaureerde diner uit de keten van Valentine Diners. Valentine diners waren complete pre-fab gebouwtjes die precies op een treinwagon pasten. Als je een diner bestelde kreeg je die compleet met inrichting, keuken, etc. Zodra hij gearriveerd was hoefde je alleen de elektriciteit en zo aan te sluiten en dan kon je maaltijden bereiden.
En toen ging de reis naar Weatherford voor Lucille’s Roadhouse. Het ontwerp van dit gebouw is gebaseerd op Lucille’s famous gas station in Hydro. Echter, in plaats van een benzinestation is het nu een diner in de jaren-50 stijl.
En natuurlijk zetten we even later Lucille’s Famous Route 66 Gas Station ook op de foto, vanuit de auto, rijdend op de i-40. Dit benzinestation was eigendom van Lucille Hamonds, ook bekend als ‘the mother of the mother road’. Ze heeft 50 jaar op deze plek benzine, souvenirs en bier verkocht terwijl ze verhalen vertelde over het leven aan de Route66.
Als laatste hebben we nog een stukje Route 66 wel gereden, want hier kruist de weg de rivier “Canadian”, je komt dan over de Pony Bridge, een brug met 38 bogen. Helaas mag je hier niet stoppen dus de foto is vanuit het dakje genomen.
Voor zover de Route 66!
We zitten nu op de KOA bij El Reno, weer een leuke cabin aan een meertje. Veel vogeltjes, eekhoorntjes en schildpadden in het water. Nu eerst maar slapen en dan morgen weer een dag!
Zondag 13 november: Oklahoma City-Fort Worth
Vanochtend ontbeten tussen de kwetterende vogels en ruziënde eekhoorns, een genot om naar te kijken.
Tegen half 9 ging we aan de rit, Albert had geen zin in alleen maar Interstate, dus we namen een stuk Highway. Onderweg kwamen we nog een grappig bordje tegen…
Thuis kijken we vaak naar Gasmonkey:
“I’ve been obsessed with cars since… I was born.” Richard Rawlings had op zijn 14e al een auto en tegen de tijd dat hij van de highschool kwam was hij zeker 20 auto’s verder…Zijn vader had 3 banen, 2 om voor de familie te zorgen en de derde om speeltjes te kopen. Zijn vader was zeer trots op zijn collectie auto’s en gaf dit door aan zijn zoon. Richard werkte altijd, jagend op zijn dromen. Op zijn 21e had hij al veel baantjes gehad, maar hij wilde meer! Hij begon een advertentie en printfirma en verkocht dit bedrijf een dikke 4 jaar later en door die verkoop werd Gas Monkey garage geboren.
Aaron Kaufman werkte in een winkel waar Richard vaak kwam. Hij deed altijd zijn uiterste best om Richard zo goed mogelijk te helpen met dingen die hij zocht. Toen Gas Monkey opende belde Rawlings hem op en vroeg of hij voor hem wilde werken. De uitdaging was simpel: Richard wilde de snelste, meest dure, meest badass hot rod shop die er bestond, met een show op Discovery. Kaufman dacht dat Richard gek was, maar tekende direct. Acht jaar later is de shop alles wat Richard wilde!
Het succes ligt in een streng business model. Ze kopen geen onderdelen, alleen hele auto’s met niet teveel roest. Richard weet precies wat hij wil betalen. De auto MOET klaar zijn binnen 90 dagen, zonder onderscheid hoe de conditie van de auto is. Dan beginnen ze aan de volgende klus. Als een auto te lang staat, dan wordt hij met verlies gekocht. Richard houdt niet van voorraad!
De rollen zijn duidelijk, Richard is nummer 1 en de baas. Hij wil een bepaald stijl verkopen en zeker stellen dat Gas Monkey Garage blijft groeien. Kaufman leidt de shop. De dynamiek is belangrijk. Richard is een “oude ziel” voor wat betreft auto’s zijn stijl bracht hem veel klanten die blind in hem vertrouwen…zijn droomauto? Een Ford Roadster uit 1932—the holy grail of hot rods.”
Om bij Gasmonkey te komen moet je een behoorlijk stuk over de rondweg langs Dallas. Wat een drama! Het was een grote bouwput en allemaal op- en afrijbanen, alles liep over elkaar heen, lekker overzichtelijk. Bovendien zitten daar dan ook tolstukken tussen en daar hebben we geen zin in want we zijn vergeten te vragen hoe dat gaat bij Alamo. Gelukkig hebben we navigatie in de auto en hebben we de tolbanen uit gezet, dus met een beetje heel goed opletten namen we steeds de goede afslag.
Helaas is het zondag dus de garage was dicht, maar we kunnen nu wel zeggen dat we er geweest zijn!
Vanaf Gas Monkey zijn we maar weer op de navigatie verder gegaan. We zagen in de verte nog het stadion van de Dallas Cowboys.
Even verderop kwam Six Flags Texas, maar aangezien we niets hebben met achtbanen hebben we dit maar overgeslagen.
Ondertussen was het ook lekker warm geworden, 22 graden, dus we hebben de rest van de middag lekker buiten gezeten. Nog even boodschapjes gedaan bij de Kroger en weer een klantenkaart rijker.
Albert heeft zoals altijd voor kok gespeeld, en heeft een lekker bordje nasi gemaakt.
Morgen gaan we naar San Angelo, met een stop om vrienden te bezoeken.
Maandag 14 november: Fort Worth-San Angelo
Vannacht heb ik geprobeerd om een glimp op te vangen van de “supermoon”. De eerste keer opgestaan om 3 uur, de tweede keer om 5 uur en na de derde keer om 05:45 ben ik maar wakker gebleven. De voorspelde supermoon was helemaal niet groot, dus ik begon me af te vragen of het bij Dallas gewoon niet goed te zien was….
Tegen een uur of 8 zaten we in de auto, de reis zou ongeveer 4 uur duren. Onderweg zagen we alle vrachtwagens van de Nascar langs komen. Ze waren op weg van Phoenix naar Miami. Leuk tijdverdrijf om ze te herkennen.
Verder hadden we verwacht dat Texas helemaal plat zou zijn, dit viel eigenlijk wel mee:
Toen we in de buurt kwamen van Rowena, het stadje waar Robert en Linda wonen zaten we zomaar tussen de katoenvelden. Een prachtig gezicht. De katoen wordt op dit moment geoogst en in grote pakken klaargezet om opgehaald te worden.
Mooi op tijd kwamen we aan en we werden getrakteerd op een home made stew met cornbread, erg lekker! Na wat geklets hebben ze ons de omgeving laten zien waar ze wonen. We bezochten o.a. een micro brouwerij, de Horney toad, en een farm waar ze geiten opfokken.
Ook lieten ze ons een dal zien waar de Indianen de Buffels in jaagden zodat ze makkelijker te doden waren. Hier leefden voornamelijk de Comanches.
Onderweg werden we getrakteerd op verschillende soorten wild: herten, een raccoon, een red tailed hawk……
Aan het eind van de rondleiding zijn we gaan eten bij de Mexicaan
En toen weer terug naar het huis. De kinderen wonen nog bij hun thuis en de dochter was al thuis. We zaten nog te kletsen toen de zoon belde dat we even naar buiten moesten om naar de supermoon te kijken. Ik heb geprobeerd om er een goede foto van te maken, maar dit was erg lastig zonder statief.
Tegen een uur of 8 namen we afscheid met de belofte om nog eens weer te komen. De nacht brengen we door in het Windham in San Angelo, eigenlijk best wel een verschil met de cabins die we boeken…
Morgen op bezoek bij de missieposten van San Antonio.
Dinsdag 15 november: San Angelo-San Antonio
Vanochtend na het wat karige ontbijt maar weer de weg op, we maken wel mijlen deze vakantie. Maar…als je wat wit zien dan moet je hier wel mijlen maken.
De reis ging naar San Antonio. Onderweg deden we nog Bandera aan. Dit zou de hoofdstad van de Cowboys zijn…helaas niet heel herkenbaar.
Terwijl de temperatuur lekker opliep reden we naar San Antonio.
We hadden de navigatie ingesteld op de Alamo: In de vroege 18e eeuw kwamen de Apaches uit het Noorden, dodelijke ziektes vanuit Mexico en er heerste een enorme droogte. Overleven kon je in de missieposten. Bij het leven in een missiepost hoorde wel dat je je eigen tradities opgaf en Spanjaard werd, een nieuw geloof aannamen trouw beloofde aan een ver weg wonende koning die je nog nooit had gezien.
De Missies van San Antonio zijn een geheel van vijf missieposten en een bijhorende ranch. Ze liggen langs de bedding van de San Antonio River en ten zuiden van het centrum van San Antonio. De bekendste missiepost is San Antonio de Valero, ook gekend als de Mission Alamo, later Fort Alamo. De vier andere missieposten zijn iets ouder, gebouwd tussen 1716 en 1731, ze liggen ten zuiden van de stad. Aan een van de missies, de San Francisco de la Espada, was een dertig kilometer zuidelijker gelegen ranch verbonden waar Spanjaarden en lokale bewoners samen leefden, baden en vee fokten. De Rancho de las Cabras, waarvan enkel de fundamenten bewaard gebleven zijn en die wordt onderzocht als archeologische site, wordt gezien als de bakermat van de latere Texaanse open vee ranches.
De Alamo zag er oud uit, van binnen, waar we geen foto’s mochten maken, was er niets spannends. Gewoon een lege ruimte, geen schilderingen. Het complex was wel mooi ingericht met veel uitlegborden.
Er is in San Antonio nog een riverwalk die leuk moet zijn. Wij vonden het echter wat aan de warme kant en zijn naar de KOA gegaan om gewoon lekker in de zon te zitten.
Morgen gaan we onderweg naar South Padre Island eerst nog een “bootje” in Corpus Christi bekijken.
Woensdag 16 november: San Antonio-South Padre Island
En weer wat mijlen erbij, we gaan inmiddels richting de 3000 mijlen, maar dan zie je ook wat!
Vandaag van San Antonio richting South Padre Island, via Corpus Christi om een bootje te bekijken die daar ligt: De USS Lexington:
De huidige USS Lexington is in dienst geweest van 1943 tot 1991. Het vliegdekschip werd gebouwd op de Massachusetts Fore river Shipyard als USS Cabot, maar de ondergang van de eerste USS Lexington in de Koraal zee zorgde dat dit schip werd herdoopt als USS Lexington.
Na de training werd het schip ingezet in de 5e vloot in Pearl Harbor. De 5e vloot was opgericht op 26 april 1944, op dat moment de Centrale Pacific Force. Tijdens de tweede wereldoorlog deed het vliegdekschip mee in praktisch elke militaire operatie in de Pacific en was 21 maanden in gevecht. Haar vliegtuigen vernietigden 372 vijandige vliegtuigen in de lucht en 475 op de grond. Ze bracht 300.000 ton vijandig materiaal tot zinken en beschadigde 600.000 ton. De kanonnen schoten 15 vliegtuigen neer.
Volgens de Japanners is het schip 4x gezonken, maar elke keer kwam ze terug in de gevechten, waardoor z van de propagandist Tokyo Rose de nickname “The Blue Ghost” kreeg.
Na de oorlog lag het schip aan de kade van 1947 tot1955. Daarna was ze in dienst bij de 7e vloot bij San Diego. Alhoewel ze niet meedeed in gevechten, was ze wel aanwezig tijdens spanningen in Formosa, Laos, en Cuba.
In 1962 vaarde ze naar Pensacola, Florida, en begin haar carrière als trainingsschip voor de marine.
Tegenwoordig ligt het schip in Corpus Christi en is een museum.
Je komt binnen op het Main dek, hier stonden vroeger de vliegtuigen
We deden een paar van de self guided tours en daalden af in het schip, van links naar rechts zie je een graffiti werk gemaakt door een matroos, de bedden van de matrozen en de eetzaal.
Wat een enorm schip! Het is maar goed dat er pijlen stonden want anders ben je binnen no time de weg kwijt. Ik denk dat de mensen die erop werkten regelmatig hebben lopen dwalen.
Toen was het tijd om weer verder te gaan, we hadden nog 3 uur rijtijd naar South Padre Island.
Tegen half 4 waren we op de plek van bestemming. Wat ziet het er hier leuk uit! We namen intrek in onze karige cabin van de KOA
Ik denk dat we het hier wel 2 nachten kunnen uithouden. We worden omringt door Pelikanen die aan het vissen zijn. Ze vliegen boven het water en zoeken naar vis in het water
En als ze dan wat zien dan duiken ze het water in
Verder heb je hier dolfijnenvaarten maar dat is totaal niet nodig. Gewoon op het deck voor je huisje gaan zitten en ze springen overal het water uit.
Verder ibissen, aalschovers, erg veel meeuwen, monarch vlinders en ga zo maar door. Morgen meer plaatjes dus…
En omdat Albert me weer veilig op de bestemming had gebracht en we een keuken hadden heb ik vanavond gekookt: varkenshaas met pepersaus, gebakken aardappeltjes en sla.
Donderdag 17 november: South Padre Island
Na een prima nacht in ons werkelijk luxe verblijf gingen we eerst op pad om het hele eiland even te bekijken. Albert had ook al een paar foto’s staan maken, een van een vissende roofvogel
en natuurlijk de dolfijnen
We reden tot het eind van de weg tussen de zandduinen door
en stopten op de terugweg om even op het strand te kijken
Toen was het op naar het Bird Center en de Nature Trail die daar loopt. Monarch vlinders, ibissen, lepelaars en een alligator. We zagen nog veel meer, maar je moet een keuze maken….
Direct naast het Bird Center zit de Sea Turtle opvang, ze vangen hier de Sea Turtles op die gewond of ziek zijn. Sommigen worden teruggezet en anderen missen ledematen of zijn gewend aan mensen geraakt en worden niet meer terug gezet. Ze hebben hier zelfs een schildpad met een prothese. Ze was aangevallen en miste 3 flippers. Ze doet het nu prima met haar prothese.
Toen zijn we nog even naar het vaste land gereden om boodschappen te halen. De rest van de middag hebben we besteed aan lui op ons deck zitten en een wasje draaien. Het waait stevig maar het is nog steeds een graaf of 28.
vrijdag 18 november: South Padre Island-Eagle Pass
Gisteravond ging de zon zo geweldig mooi onder, beetje jammer dat er een scheepswerf stond…
Vanochtend waren we vroeg wakker, het had een beetje geregend, maar nadat Albert de stoeltjes droog had gemaakt hebben we op het deck ontbeten. Het was moeilijk om afscheid te nemen van deze geweldige plek en we komen dan ook zeker ooit terug!
De rit: 5,5 uur, ongeveer 350 mijl door NIKS, niets te zien, alleen maar wegen met bosjes ernaast en mooie opgangen naar Farms die je niet ziet.
Af en toe een checkpoint met heeeeel veel camera’s, ik durf ze niet zo goed op de foto te zetten….
en uitgestorven dorpen, maar wel met een drive thru pin apparaat
en dan de treinen, die staan soms stil. Maar omdat ze zeker wel 120 wagons hebben staan ze dan stil op een heleboel overgangen. Dit gebeurde vandaag dus 2x. We rijden dan dus maar steeds verder, kijkend op de navigatie of er nog een volgende overgang is, en als de trein daar dan ook stilstaat maar weer op naar de volgende, net zolang je er wel over kan! Op de foto hieronder konden we er gelukkig overheen, na een stuk of 6 overgangen…..
En dan kom je eindelijk bij je hotel: het Best Vallue Inn in Eagle Pass. Het begon al goed, er stond een belletje op de incheckbalie dat we moesten drukken als er niemand was. Wij netjes drukken en wachten, nog een keer drukken en nog een keer of 20 drukken…..niemand! Ik dus maar op zoek naar iemand die er werkte. Ik vond een mevrouw die me zou helpen degene te vinden. Toen hij eindelijk kwam mompelde hij dat we vast niet op de bel hadden gedrukt. We kregen een kamer, nummer 113. Albert zijn gevoel was al niet zo goed, maar ik lees altijd de reviews dus ik had nog vertrouwen. Ik loop de kamer in, mooi ruim, maar met allemaal stukjes op de vloerbedekking. We lopen de badkamer in: stoffig! Je kon je naam in de badkuip schrijven en handdoeken met enorme vlekken erin. Toch maar weer terug naar de balie dus! Mompeldemompel en we kregen een andere kamer, deze was zeker schoon! Kamer 123: ik doe de deur open, het bed was beslapen, het stonk er naar zweet, handdoeken op de grond….oke, weer terug!
De man achter de balie begon ons al vervelend te vinden en zag ons al weer aankomen. Ik heb gezegd dat ik nu de reservering wilde cancelen en dat was geen probleem want hij hoefde niet te leven van ons geld. Wij blij, en hij ook!
Ik heb inmiddels wat reviews neergezet en die zijn slecht! Jammer dat ik geen foto’s heb gemaakt, een les voor de volgende keer.
We hebben een ander hotel opgezocht waar ze wel blij met ons zijn en wij met hun: het Quinta Inn, prima kamers, schoon, en aardig aan de balie, wat wil je nog meer!
Morgen gaan we weer verder, op weg naar Big Bend NP, via Seminole SP.
Zaterdag 19 november: Eagle Pass-Marathon
Na een goede nacht ging de reis weer verder, elke dag komen we weer dichter bij Las Vegas, waar we vanaf woensdag weer verblijven voor onze laatste dagen.
We reden via het Amistadt Reservoir naar het Seminole Canyon SP:
12000 jaar geleden werd dit gebied bewoond door nu uitgestorven olifanten, kamelen, bizons en paarden. Het klimaat was gematigder dan heden. 7000 jaar geleden veranderde het klimaat en het landschap leek ook meer op het huidige landschap. Er kwam een nieuwe cultuur. De mensen verzamelden wilde planten en jaagden op kleine dieren. Ze leefden in kleine groepen omdat het landschap niet geschikt was voor grotere groepen.
Ondanks de “struggle for survival” hadden sommige van deze prehistorische mensen de energie om pictogrammen te maken in Fate Bell en andere rotsoorden van de Lower Pecos River Country. Deze stijl wordt alleen gevonden in het gebied rond de Rio Grande, Pecos en Devils rivers.
Meer dan pictogram zijn hier gevonden. Van enkele schilderingen tot hele panelen, helaas hebben de makers de betekenis hiervan meegenomen in hun graf.
Erg jammer, maar je mag alleen maar de Canyon in met een guided tour. Die waren om 10 uur en om 15.00 uur, wij kwamen aan om 11.00 dus helaas, pindakaas. Geen pictogram gezien. Wel deden we nog een korte trail en zochten naar vogeltjes.
Omdat we honger hadden hebben we hier geluncht op een picknickplek en toen ging de reis richting Marathon, onze overnachtingsplek voor vannacht.
Onderweg viel de hoeveelheid border patrol echt op. Overal staan auto’s met mensen die het veld in staren en naast de weg loopt een zandweg die door hun wordt gebruikt om te patrouilleren.
Ook vandaag mochten we onze paspoorten weer eens tonen en liep er weer een herdertje om de auto heen.
Verder kwamen we nog Aoudad Sheep tegen in een veld. Toen we draaiden om ze op de foto te zetten gingen ze heel snel op de loop.
Ook liepen er nog Antilopes in het veld en ik zag nog een leuk vogeltje
Het hotel voldoet gelukkig ook……
Morgen gaan we Big Bend NP bekijken.
Zondag 20 november: Marathon-Fort Davis
Vandaag was het tijd voor Big Bend NP: een van de grootste Nationale Parken van de USA maar ook een van de minst bezochte Nationale Parken. Dit komt door de afgelegen ligging, de dichtstbijzijnde grotere stad is El Paso, 300 mijl verderop.
Het park komt aan haar naam door de scherpe bocht in de Rio Grande, een rivier die precies op de grens van de Verenigde Staten en Mexico ligt en die 190 kilometer lang de zuidgrens van het park is. Op drie plaatsen stroomt de rivier door spectaculaire nauwe kloven.
Het grondgebied van het park maakt onderdeel uit van de Chihuahuan Desert, een woestijn met een onverwacht mooie vegetatie en een grote variatie in dierenleven. Behalve de majestueuze rivier, de prachtige canyons en de woestijn bevindt zich in het park ook nog het berggebied Chisos Mountains, een groen en koel toevluchtoord tijdens de verzengend hete zomers.
Op de weg erheen zagen we eerst een Coyote staan
maar even later kwam het hoogtepunt: Albert zag een Mountain Lion, hij liep in de schaduw van de bosjes en sprong weg zodra wij eraan kwamen. Helaas heb ik hem niet gezien, wel dat er allemaal vogels opvlogen op de plek waar hij heel snel verdween. De begroeiing was daar hoog, dus hij was direct weg ondanks de noodstop die we maakten om hem te zien. De koffers lagen allemaal tegen de voorstoelen aan….
Later in een van de visitorcentrums zagen we een opgezet exemplaar en Albert is er heel zeker van dat dit klopt met wat hij zag!
Big Bend: wat een mooi park! Erg groot, dus we hebben niet alles kunnen zien in 1 dag! We komen hier zeker nog een keer terug. Veel kleuren, prachtige rotsformaties. En op sommige punten zie je aan de overkant Mexico. Dit park moet je niet bezoeken in de zomer, dan is het te heet. Dit wordt dus een herhaling in een “winter reis”, of in het voorjaar, als alle cactussen bloeien, want daar zagen we er heel veel van!
De tijd vloog weer eens om en we reden richting Fort Davis, waar onze overnachtingsplek was.
Onderweg zagen we nog een paar Longhorns, dus die moesten op de foto. Ik had verwacht dat we er veel meer van zouden zien, maar Robert had al uitgelegd dat je die bijna niet meer ziet. Door hun enorme hoorns zijn ze bijna niet te houden. Met de hoorns vernielen ze prikkeldraad waardoor ze kunnen ontsnappen. Ook in de schuur is het een ramp, ze maken alles kapot.
Onderweg nog weer een checkpoint, waar we de paspoorten weer mochten laten zien.
We hadden gisteravond contact gehad met Rene en Belinda, die zitten in hetzelfde gebied. Omdat de Wifi zo geweldig is was het contact wat lastig dus ik had al een berichtje gestuurd waar onze overnachtingsplek was. En terwijl we nog onderweg waren zag Albert opeens een camper die wel heel veel op die van hun leek….Toch maar even inhalen dus…En jawel, ze waren het!
Ze gingen overnachten op dezelfde camping waar wij ook slapen. De reviews waren niet al te goed, dus ik zag de bui al hangen! De eigenaar heeft dus een grote gebruiksaanwijzing, maar als je over zijn carrière in de Air Force begint, dan valt het allemaal wel mee. Met deze voor-informatie heb ik maar wat geprobeerd en achteraf viel het allemaal wel mee. Hij had in Nederland gewoond en begon verhalen te vertellen, dus we kwamen maar moeilijk weer van hem af. We slapen in een gebouw die vroeger diende als onderkomen voor officieren en het ziet er best wel leuk uit. De Wifi werkt niet, dat nemen we dan maar op de koop toe.
Rene en Belinda hebben een plekje op de campground en we zijn gezellig samen uit eten geweest.
Daarna hebben we bij hun camper gezellig buiten zitten kletsen onder het genot van een geweldige sterrenhemel.
Morgen gaan we verder richting Las Vegas…nog 2 stops te gaan…
Maandag 21 november: Fort Davis-Silver City
Vanochtend hebben we afscheid genomen van Rene en Belinda, we gaan beiden een andere kant op.
Na ongeveer een half uur rijden over een weg waar behoorlijk veel vers vlees op de weg lag, zagen we in de verte een aantal raven. Een van de vogels was wel heel erg groot….een gier dachten we? We vertraagden en reden langzaam door op de groep af. En toen zagen we het: een Golden Eagle, en nog een! Vanuit de auto heb ik mijn best gedaan om een goede foto te krijgen, maar die beesten blijven dus niet zitten. Het was wel een genot om ze te zien!
en ook deze bleef heel erg mooi op het paaltje zitten, waarschijnlijk een Northern Harrier.
We reden verder en ik dacht Ha, boodschappen doen. Helaas is dit geen echte winkel, maar een kunstproject, wel grappig, zo in the middle of nowhere!
En rijden maar weer, door El Paso. De Mexicaanse variant ligt er aan vast, maar ziet er wel heel anders uit….ook staan er afzettingen op de grens. Albert dacht eerst dat we door een “achterbuurt” reden.
Onderweg zagen we enorme boerderijen met melkkoeien
en natuurlijk weer een border patrol post, dit was aan de overkant richting Mexico. De posten verder de USA in lijken erg op onze vroegere douaneposten. We rekenen er op dat we de laatste post nu wel gehad hebben.
Vlak voordat we aankwamen in Silver City, wilden we nog een grote mijn zien, ondertussen werkte het weer niet helemaal mee, er trekt een koudefront over Amerika, en wij kregen vandaag ook een staartje in de vorm van onweer en een paar druppen regen
Zilver en goud zorgden voor de opkomst van het mijn stadje Silver City, maar de aanwezigheid van koper zorgden ervoor dat dit gebied historische en economische waarde kreeg.
De Santa Rita Mijn heeft een kleurrijke historie…en het is de langst draaiende mijn in het westen van Amerika. De Mimbreno Indians (1100-1300) raapten hier turquoise en chrysocolla. De Apaches, die hier kwamen wonen, raapten koper van de bodem voor ceremonieën en als ruilmiddel. Dit gebied was het thuisland van de Warm Spings Apache, met als leiders o.a. Geronimo en Victorio. Het ontginnen van de koper aders begon in 1799 toen een Spaanse soldaat Lieutenant Colonel Jose Manuel Carrasco door een bevriende Apache werd gewezen op de aanwezigheid koper. Dit was het begin van de Santa Rita del Cobre (Santa Rita), en vanaf dat moment is hier constant gedolven.
In 1804 verkocht Carrasco een deel aan Don Francisco Manuel Elguea, een handelaar die het koper met muildieren vervoerde naar Mexico. De Spanjaarden zetten krijgsgevangenen in om de koper uit de ondergrondse mijnen te halen. Het erts was zo zuiver dat het verhaal gaat dat praktisch al het Mexicaanse koper geld van 1800 tot 1840 gemaakt is van erts uit deze mijn.
Meningsverschillen tussen de Mexicanen en de Apaches zorgden voor veel strijd tussen beide partijen, en tot 1886 hadden de inwoners van Santa Rita veel last van aanvallen van de Apache’s. In dat jaar gaf de laatste leider van de indianen, Geronimo, zich over.
In 1873 werd de mijn verkocht aan een mijnbouwer uit Colorado, die het vervolgens doorverkocht aan een bankier uit Boston. Deze man bouwde een spoorlijn om de koper weg te krijgen uit het gebied.
Nadat de Santa Rita mijn in 1901 werd veranderd in een open pit mijn moest het stadje Santa Rita een paar keer verplaatst worden omdat de mijn steeds groter werd. Na een overstroming in 1957, waarbij er veel verwoest werd besloten de laatste bewonen in 1967 de laatste gebouwen te verlaten.
Deze mijn was ooit de grootste ter wereld, en er zijn maar 2 mijnen in de wereld ouder: de Bingham Canyon Mine bij Salt Lake City en de Chuquicamata in Chili.
Een mooi gezicht al die kleuren!
Vlakbij de mijn stopten we ook nog om de Kneeling nun te zien: In de tijd van de Spaanse Coronado kwam er een troep mannen door Santa Rita op zoek naar goud. Vlak daarna kwamen er monniken en nonnen, die een klooster bouwden. Het was moeilijk om het hoofd boven water te houden en er was constante angst voor de indianen. De gewonde en stervende soldaten werden naar ht kloostergebracht. Een van deze gewonde soldaten werd liefdevol verzorgd door een jonge non, zuster Rita. Ze werden verliefd op elkaar, de non vocht en bad ertegen, maar toen werden ze verraden door een jaloerse man en zuster Rita werd veroordeeld om te sterven.
Ze bad om versteend te worden en haar wens kwam uit. Een aardbeving schudde de muren van het klooster kapot en alleen de knielende non bleef versteend achter door de eeuwen heen.
En bijna aan het eind van onze reis vandaag nog een traktatie: 3 mooie dames die even bleven staan! 2 ervan staan erg mooi op de foto
Morgen de laatste lange rijdag. We zitten inmiddels al op 4000 mijl!
Dinsdag 22 november: Silver City-Flagstaff
Gisteravond hebben we de auto maar even leeg gehaald om alles weer goed in de boxen te krijgen, dan kan het zo weer de “opslag” in. Nog een heel werk om alles weer passend te krijgen maar het is weer gelukt!
Vanochtend zaten we netjes om 08.15 in de auto. De navigatie gaf aan dat we om 14.00 in Flagstaff zouden zijn. Deze tijd hebben we werkelijk 3 uur lang volgehouden, toen wilden we koffie.
We reden door een prachtig gebied
Steeds maar rechtdoor
Onderweg zagen we dat we langs Petrified Forrest NP zouden rijden. Dit park was al een tijd geleden, we hadden tijd genoeg en een parkenpas dus we namen de afslag.
Petrified Forrest NP: In dit Nationale Park zie je de grootste verzameling versteende bomen ter wereld. De bomen groeiden ongeveer 225 miljoen jaar geleden in een gebied met vele rivieren. Door hoge waterstand zijn de gigantisch grote omgevallen en door de rivier naar de huidige vindplaats gespoeld. Ze werden overdekt door slib en zand met vulkanisch as. Daardoor werd de verrotting vertraagd, het hout verhardde en versteende. Dit proces duurde vele eeuwen geduurd.
Onderweg kwamen we ook nog een bekende tegen, de vaste lezer van dit blog zal hem herkennen!
Nog een paar plaatjes van Petrified Forrest
Toen kwamen we op de i-40, eigenlijk best wel grappig! Onze reis begon met een stuk R-66 en nu rijden we aan het eind weer langs de R-66 (het oude benzinestation van Two Guns)
Op een zeker moment zie je de besneeuwde berg die in de buurt van Flagstaff ligt, die stad is dan nog meer dan 100 km verderop, dus de berg ook. Als je de foto ziet dan geloof je dit bijna niet, maar het is echt zo!
Tegen 16.00 uur waren we in Flagstaff. Vanaf de parkeerplaats van het hotel zie je besneeuwde bergen, gisteren is hier sneeuw gevallen. De was draait inmiddels en morgen gaan we dan echt het laatste stukje rijden.
Woensdag 23 november:Flagstaff-Las Vegas
Toen we vanochtend naar buiten liepen voor het ontbijt was het koud! De auto was bevroren. Een uurtje later was het nog steeds -4!
De reis verliep voorspoedig door een voor ons erg bekend gebied. Toch verveelt deze weg eigenlijk nooit.
Tegen 12 uur kon de klok weer een uur terug want we zitten weer in Pacific Time. We hebben nog een beetje rondgekeken voordat we naar ons hotel (NewYorkNew York) gingen. Er is een nieuw Casino Hotel (de Lucky Dragon) net geopend dus we hebben even uitgezocht waar die zat.
En toen werd het tijd om in te checken, we hebben (met de klompjes) precies wat we graag wilden: een kamer met airport- en stripview op de 27e verdieping! Albert kijkt erg graag vliegtuigjes dus daar heb je de komende 3 dagen geen kind meer aan zo!
Verder hebben we nog even gegeten bij het Aria Buffet (op punten van ons spelletje). Er stond een behoorlijke rij en we hebben ongeveer 20 minuten in de rij gestaan. Toen we weg gingen stond er een enorme rij met wachttijden van 2 uur!
We hebben nog even gegokt, freeplay op punten van het spelletje. Samen toch mooi 50 dollar in cash meegenomen naar boven.
Morgen is het Thanksgiving, we gaan dan naar Larry en Andrea.
Donderdag 24 november: Las Vegas (thanksgiving)
Vanochtend met een kop koffie lekker lui naar het Las Vegas News liggen kijken en tegen een uur of 8 ontbeten in de Silver Sevens.
We hadden gisteren al ontdekt dat de Black Friday aanbiedingen ook nu al aanwezig zijn, dus om de drukte van morgen te ontlopen hebben we de hele ochtend besteed aan inkopen doen. We begonnen om 9 uur en liepen tegen 12.15 weer richting de auto, maar wel mooi in 1x geslaagd!
We hebben alles naar de kamer gebracht en zijn toen op weg gegaan naar onze afspraak voor vandaag: thanksgiving vieren met Andrea en Larry en familie.
Het was heel erg gezellig, het eten was heerlijk, dus een erg geslaagde dag! Ook hebben we gelijk maar even wat gezamenlijke plannen gemaakt voor de volgende vakantie en onze kampeerspullen weer teruggezet.
Morgen een rustig dagje: ontbijten met vrienden, nog een paar aankopen en verder zien we wel. Morgenavond gaan we naar de Blue Man Group met Andrea en Larry.
Vrijdag 25 november: Las Vegas (black friday)
Vanochtend gezellig ontbeten met Annie en Rob. Na het ontbijt nog een tijdje lekker in het zonnetje staan kletsen. Zij gingen aan de rit en wij bleven in Las Vegas. De voorspelling is dat het overal heel erg druk zou worden, dus we hebben op ons dooie gemak nog wat boodschappen gedaan en de koffers ingepakt. O ja, ook nog 5 dollar vergokt…..
In de avond hadden we met Andrea en Larry afgesproken. We hebben eerst lekker gegeten bij de Mexicaan en zijn toen naar de Blue Man Group in de Luxor geweest. De show was echt leuk, helaas mocht je geen foto’s maken dus het verhaal van vandaag blijft zonder foto’s. Ik heb werkelijk niet 1 foto gemaakt vandaag!
Morgen doen we ook rustig aan, we vliegen pas om 9 uur ’s avonds. We checken dus wat later uit en Albert heeft om 12 uur nog een afspraak staan dus we komen de dag wel door.
Morgen geen update meer, de laatste dag zal ik schrijven als we weer thuis zijn.
We hebben 4800 mijl gereden (7680 km). De duurste benzine was 2.45 en de goedkoopste 1,79 per gallon (3,8 l)
Zaterdag 26 november: Las Vegas en terug naar huis
De laatste dag: we bleven lekker lui op bed liggen met een kop koffie. Toen toch maar opgestaan, gedoucht en nog even van het uitzicht genoten. In de zomer zie je altijd heel duidelijk de smog boven de stad hangen, en zelfs nu terwijl het een stuk kouder is zie je een vieze laag hangen.
We zijn gaan ontbijten in de Silverton en hebben nog even in de Bass Pro rondgewandeld. Toch nog een paar aankopen gedaan die vervolgens niet meer in de koffers pasten dus op naar de Outlet voor een extra handbagagekoffertje. De koffer die ik mee had heeft een kapotte voorrits dus die gaat na terugkomst richting grofvuil. In de Oultlet was het nog steeds erg druk, we hebben zelfs pas achter de Outlet een parkeerplek gevonden en binnen was het zo verschrikkelijk druk dat het niet meer leuk was om te winkelen.
Toen was het bijna 12 uur en had Albert een afspraak bij Dennis, voor jawel, weer een plakplaatje.
We hebben nog wat winkels gekeken, voor het eerst op de Townsquare geweest, ook erg leuke winkels daar!
Tegen een uur of 6 de auto ingeleverd en op naar het vliegveld, ingecheckt en toen was het wachten tot we vertrokken. Het volle vliegtuig ging op tijd weg. Het opstijgen was wat vervelend, er stond veel wind en er waren behoorlijke windvlagen en dat hebben we geweten, het vliegtuig kreeg een paar behoorlijke klappen, best wel eng als je nog maar net los van de grond bent! Ook onderweg was er af en toe veel turbulentie, maar we hebben toch nog wel wat kunnen slapen.
Op Londen kregen we nog een half uur vertraging, ook hier een erg vol vliegtuig, maar gelukkig waren we in 45 minuten weer in Amsterdam.
In de vd Valk bus op naar de auto en toen in dik anderhalf uur naar huis. tegen 12 uur waren we thuis, dus al met al zijn we ongeveer 20 uur onderweg geweest, vrij snel eigenlijk. Sil en Janny hadden het huis weer tip top in orde gemaakt en zaten op ons te wachten met lekker eten. Wat boffen wij toch!
We kijken terug op een mooie vakantie, Texas is ons goed bevallen en komt zeker nog weer op de to do lijst! Vooral voor Big Bend NP moeten we de volgende keer meer tijd nemen.
Iedereen bedankt voor de leuke commentaren en tot volgend jaar!