Zoals iedereen inmiddels van ons gewend is gaan we ook dit jaar weer de plas over! Dat wordt dan de 14 e keer…
De reis begint op 21 mei.
Na een nachtje van der Valk, waar de auto blijft staan, vertrekken we via Londen naar Las Vegas. Na 2 nachtjes slapen begint de echte reis:Las Vegas-Flagstaff om Sedona en omgeving te bekijken en verder naar Bloomfield voor de Bisti Badlands. Vervolgens gaan we Faye in Lake City 3 dagen lastig vallen. Dan gaat de reis noordwaarts, via Buena Vista, Central City en Douglas zullen we aankomen in Custer, waar we de Badlands, Custer, Wall en Mt Rushmore gaan bekijken.
Dan trekken we richting het westen, en via Devils Tower, Bighorn NP en Cody gaan we door Yellowstone rijden. We gaan de westkant van Yellowstone bekijken en rijden dan naar Jackson, van waaruit we de Tetons nog een bezoekje gaan brengen.
Op dat moment zijn we al een week of 3 onderweg dus via Salt Lake City en St George weer terug naar Las Vegas om dan op 19 juni weer naar huis te vliegen.
We gaan natuurlijk weer gewoon kamperen, met uitzondering van Las Vegas (hotels), Lake City (cabin) en Jackson (cabin). De auto, een full size SUV, is reeds geboekt en de meeste overnachtingsplekken ook al.
Zondag 22 mei: Amsterdam-Londen-Las Vegas
Na een prima nacht in de van der Valk start onze vakantie. De bus bracht ons naar het vliegveld, waar we de bagage moesten afgeven en ondanks dat we hadden gewogen, bleken beide koffers iets meer te wegen dan 23 kilo. De ene mocht nog, maar de andere moest toch iets lichter, dus 2 broeken eruit en toen was het ok. Albert had bedacht dat we buiten de EEG gingen dus we hadden al bijna een weddenschap of hij nou wel of niet tax free shag mocht kopen. Hij bleek gelijk te hebben. De tussenlanding in Londen maakte niet uit, dus hij rookt nu goedkoop!
De vluchten verliepen prima, de reis naar Londen was maar 50 minuten, toen 4 uur wachten en dan verder naar Las Vegas, een erg lange vlucht van 10,5 uur. Wat dan wel weer leuk is bij British Airways is dat de drank gratis is, zelfs op de vlucht Amsterdam-Londen. Alleen jammer dat na een paar uur de whisky op was, maar Bacardi was ook prima te mixen met de cola! Het eten was boven verwachting, gewoon erg lekker en ook genoeg om geen honger te krijgen.
De vlucht verliep prima en we zijn om 19.15 geland. We hadden gehoord dat de immigrations op LV snel zou gaan. Helaas was dit niet waar, er was maar 1 poortje open. We hadden geluk want er waren maar weinig mensen voor de 2e keer met hetzelfde paspoort binnengekomen want dan mocht je naar de kiosk. En toen waren we dus zo binnen.
De koffers waren er al en we konden zo door naar de bus voor de autoverhuurmaatschappij. Daar konden we ook zo doorlopen naar de garage en toen bleek dat de door ons geboekte Chevrolet Tahoe (of similar) niet voorradig was dus we kregen een iets grotere: een Ford Expedition EL
Bij de benzinepomp nog even cola en water gehaald, ik had nog een mooi klein flesje whiskey in de koffer (slaap je goed op) en toen ingecheckt in de Luxor waar we met ons blikje snoepjes een kamer regelden op de bovenste verdieping (30), helaas geen airportview, maar zoveel zijn we toch niet hier.
Om half 11 ging het lampje uit….
Maandag 23 mei: Las Vegas
Elke keer als we hier zijn dan ben ik om 3 uur wel wakker en kan niet meer slapen. Ik had Albert beloofd dat ik hem niet wakker zou maken. Helaas was ik om 2 uur al wakker maar ben toch maar blijven liggen. Vervolgens elk uur wakker totdat Albert om 05.30 ook wakker werd en toen er maar af. Kopje koffie gezet en tv op Las Vegas News.
Tegen 7 uur naar de Silver Sevens voor een ontbijtje en toen op weg om de boodschappen te doen voor de kampeer trip. Eerst naar de Dollar Tree en toen naar de Walmart. Tegen half 11 hadden we dus alles en het paste echt met gemak in de auto. De derde rij stoelen hadden we vanochtend al plat gedaan en we hadden al bekeken dat we in de ruimte die toen ontstond met gemak konden slapen, wat we misschien nog wel gaan doen als het regent of erg koud is.
Na de boodschappen nog even naar de Outlet geweest voor een spijkerbroek en naar Lee’s discount voor wat drupjes door de cola.
Toen gingen we naar Andrea en Larry om onze slaapzakken te halen die ze voor ons besteld hadden. Het was erg leuk om bij te kletsen en we kregen een overheerlijke lunch die we gezellig aan het zwembad opgegeten hebben. Aan het eind van onze reis zien we ze zeker nog weer en misschien nog wel tijdens de trip.
Dineren doen we vanavond gratis in de Aria (met MyVegas punten) en ontbijten morgen ook.
Na het ontbijt begint de echte reis, we rijden dan naar Flagstaff.
Dinsdag 24 mei: Las Vegas-Flagstaff
Zoals gewoonlijk, maar dat blijft de hele reis zo, waren we vroeg wakker, half 6. Kopje koffie gezet en even het nieuws gekeken. We zouden naar de Aria om te ontbijten, maar Albert heeft er geen vertrouwen in dat we de auto die we hebben ook echt de parkeergarage in zullen krijgen. De bochten daar zijn erg krap en een behoorlijk laag plafond. Dus om je nou vast te rijden voor een ontbijtje…….
Lopen doe ik maar even wat minder. Gisteravond waren we gaan lopen van de Luxor naar de Aria. Dan konden we onderweg het nieuwe park voor de NYNY even bewonderen. Ik had het geweldige idee om dit op net gekochte gympies te doen. Dit heeft me 2 enorme blaren op mijn hakken opgeleverd, dus nog op de heenweg blarenpleisters gekocht. Het eten was lekker en teruglopen was iets minder leuk. Vandaag alleen maar een autorit dus mijn voeten hadden rust.
We zijn dus maar gewoon gaan ontbijten in de Silver Sevens, waar ze een normale parkeerplaats hebben.
Tegen 8 uur zijn we vertrokken uit Las Vegas. De rit ging via Lake Mead, altijd mooi om te zien.
De rit verliep spoedig en voordat we het wisten waren we in Flagstaff. Eerst nog even langs de Kohl’s gereden om een joggingbroek te scoren, want we krijgen een paar koude nachten. Ook waait het nogal hard. Albert vond nog een Lee spijkerbroek die 48 dollar moest kosten maar voor 9,80 op de nota stond, een meevaller dus.
Naar de KOA dus maar….we kregen een mooi plekje en het uitpakken kon beginnen.
Alles zat nog in de tassen dus die heb ik volledig uit moeten pakken om alles terug te vinden, maar het is gelukt. Toen de auto opnieuw inrichten om alles een plekje te geven. Dat is nog niet helemaal gelukt. Het laadvlak is zo enorm groot dat het gewoon moeilijk is om alles goed weg te zetten, ook is de auto erg hoog waardoor je er moeilijk bij kan. Luxeprobleem dus. De komende dagen lost het zich vast wel op. Al met al viel het qua tijd wel mee, precies een uur hadden zijn we bezig geweest, inclusief tent opzetten.
Boodschappen gehaald bij de Safeway en onszelf verwend op een etentje bij de Sizzlers
Toen maar weer terug. Bij de tent wilde Albert de auto wat verder naar achteren rijden om ons wat uit de wind te houden. Ik ging wel even kijken achter de auto of het paste. Hij zag me in zijn achteruitrijcamera. Als je dus moet opletten wat een ander doet dan kijk je niet waar je zelf loopt. Achter mijn voet was een grote kei….niet gezien dus, en opeens zag Albert mij verdwijnen. Ik had nog het geluk dat er ook een hekje stond die mijn val brak… Naast de 2 blaren ben ik nu ook in het bezit van een blauwe arm. Gaat goed zo!
Morgen gaan we richting Sedona, rode rotsen kijken.
Woensdag 25 mei: Flagstaff
Omdat het nogal waait, was de gevoelstemperatuur niet echt op “kampeerniveau”, het was gewoon koud en ik had mijn dekentje nodig om warm te blijven. Hopen dat dat niet te lang duurt!
Toen Albert vanochtend koffie aan het zetten was en het brood al op de tafel lag, kreeg hij gezelschap in de vorm van een wel erg brutale eekhoorn. Nergens bang voor en bijna niet weg te jagen. Elke keer sprong hij gewoon weer op tafel.
Na het ontbijt gingen we eerst nog een bak kopen voor de spullen want de auto is gewoon zo groot dat we alles kwijt raken. Normaal hebben we maar 1 bak voor alles, nu zijn het er al 3!
Wat je hier ziet is alleen maar laadruimte, we hebben ook nog gewoon de achterbank tot onze beschikking.
Tegen 8 uur gingen we op weg naar Sedona:
Het stadje ligt in een erg mooi rots landschap, bekend als Red Rock Country. Ooit was het een eenvoudig boerendorp, maar nu is het een van de belangrijkste toeristische bestemmingen van Arizona. Die bezoekers komen niet alleen voor de natuur, maar ook de verschillende activiteiten (o.a. jeeptours, ballonvluchten enz. ), de vele galerieën en voor de spirituele krachten die sommige rotsen zouden hebben. Sedona bevindt zich in een vallei tussen het Colorado Plateau en de Sonoran Desert . Het staat vooral bekend om de rotsen uit prachtig oranje en roodgekleurd zandsteen, die alleen maar hier voorkomen. De bodem is erg vruchtbaar en er is voldoende water dus er zijn ook nog eens veel bomen, cactussen en andere planten, die een mooi contrast geven met de rode rotsen.
We hebben even rondgelopen in Sedona, mooi stadje met hier en daar een mural.
Na Sedona ging de route terug naar Flagstaff, onderweg zagen we nog een hopelijk gecontroleerde bosbrand.
Albert wilde graag een fietsshirt van de Route 66 en ik was op zoek naar een dik vest, ik had niet gerekend op deze kou, dus extra broeken en nu nog een vest zijn wel nodig! Flagstaff heeft trouwens ook een mooi historic centrum
Terug op de camping hebben we onder het genot van een borrel (het is tenslotte vakantie) nog lekker in het zonnetje gezeten. Toen de zon verdween werd het direct weer koud, dus maar weer wat extra kleren aan gedaan, iets wat normaal niet hoeft. Het is dit jaar dus echt kouder!
Morgen trekken we weer verder, via de Burnham Badlands naar Bloomfield.
Donderdag 26 mei: Flagstaff-Bloomfield
En weer was het KOUD! Gelukkig viel het wel mee in de slaapzak met een dekentje. Omdat het gisteravond koud was lagen we om 9 uur al in de tent en dan word je dus vroeg wakker, uur of 5. Albert was zo lief om een kop koffie voor me te zetten en met 4 lagen kleren aan was het net te doen. De tent zat binnen 10 minuten in de auto en ontbijten ging ook snel. Ik belde nog even met dochterlief en tijdens dat gesprek viel er nog wat hagel…
Tegen half 7 reden we weg van de camping. Eerst wat Route 66 iconen bekeken, de eerste was de iron bridge bij Wiwona. Buiten gebruik maar wel te voet toegankelijk.
Hierna ging de reis verder naar “Two Guns”, een verlaten wild west thema park. Wat bijzonder is is dat dit dorp gebouwd is op de overblijfselen van een nog ouder dorp Canyon Diablo.
Vervolgens was de volgende attractie te vinden in Winslow: Het standing on the corner standbeeld, opgedragen aan de klassieker van de Eagles: Take it Easy.
Maar een half block verder vonden we de Tiny Church of the Mother Road, officieel de kleinste kerk op de Route 66, met plek voor de dominee en 2 kerkgangers.
Hierna deden we een koffiestop en besloten door te rijden naar de Burnham Badlands, die stond immers op het to do lijstje van vandaag:
In de San Juan Basin liggen een aantal badlandsgebieden. De bekendste zijn de Bisti Badlands, de De-Na-Zin Wilderness en de Ah-Shi-Sle-Pah Wilderness. Een minder bekend gebied is de Burnham Badlands. Het gebied ligt aan de onderzijde van een plateau, in de Brimhall Wash. Het gebied strekt zich uit over ongeveer 3 mijl en bestaat vooral uit ronde heuvels met geel, grijs en bruine tinten. Ook vind je hier hoodoo’s en stukken versteend hout.
Het gebied was makkelijk te vinden, gelukkig maar een klein stukje dirtroad, want er zaten wat donkere wolken in de lucht en dit gebied staat bekend om zijn ontoegankelijkheid tijdens en na regen.
Afdalen was wat lastiger, we konden niet echt een goede weg vinden, dus helemaal naar beneden hebben we niet gedaan, maar er was voldoende te zien.
Toen werd het tijd om naar de camping te gaan, het was nog een dik uur rijden en er was plek genoeg, sterker nog: we zijn de enige tentkampeerders! @Conny: zo te zien zit er een andere beheerder op dus we hebben maar niet om een huurtent gevraagd.
De temperatuur valt mee, het is nu half 9 ’s avonds en ik zit nog niet te rillen. Bovendien hebben we hout gekocht dus gaan we zo het kampvuur aansteken, borrel erbij…wat een straf om op vakantie te zijn!
Morgen blijven we hier, omgeving bekijken, we beslissen morgen wat we gaan doen, hangt ook af van de weersvoorspelling.
Vrijdag 27 mei: Bloomfield
Vanochtend uitgeslapen! We waren pas om half 8 wakker. Het zonnetje scheen al dus de het was niet erg koud. We hebben ontbeten terwijl de kolibri’s ons vermaakten, geweldig!
De plannen hebben we toch wat gewijzigd, er hangen rare donkere wolken en we hebben geen zin in auto uitgraven.
Als eerste bezochten we Angels Peak, mooi gebied, prachtige vergezichten, alleen jammer dat ze daar overal naar olie en gas boren.
Bisti is ons toch iets te ver lopen en de Valley of Dreams vinden we wat eng met al die rare wolken dus plan B: op zoek naar Arches en Spires in de buurt van Aztec, een leuk stadje
Toen op zoek naar de Arches en Spires en we hebben veel mooie dingen gezien:
Onderweg hebben we nog een haas geplaagd, we liepen rond en elke keer kwamen we hem weer tegen…
En onderweg prachtige rode bloemen van de Echinocereus coccineus:
Op de terugweg hebben we de Safeway nog even een bezoekje gebracht en wat vlees voor op de bbq gehaald en toen was de dag alweer voorbij!
Morgen naar Lake City.
Zaterdag 28 mei: Bloomfield-Lake City
Vanochtend moest de tent eerst even drogen. het was nogal vochtig en er lag dauw op de tent. Terwijl we ontbeten droogde de tent en konden we hem inpakken.
De rit naar Lake City verliep voorspoedig, onderweg hadden we prachtige vergezichten, net alsof je door een mooie ansichtkaart heen rijdt.
Terwijl we reden zagen we al dat er nog behoorlijk veel sneeuw in de bergen lag, bovenop Wolf Creek Pass zijn we even gestopt voor wat foto’s
Onderweg passeerden we Creede en altijd als we hier langs rijden staat er een oude klei mijn waar we voorbij razen. Deze keer had ik het goed onthouden en kon ik Albert laten stoppen voor een foto. Ook stond er een infobord bij waaruit bleek dat deze mijn eigendom is geweest van de familie van Rory, de beheerder van het landgoed waar we vorig jaar hebben geslapen.
Toen hadden we nog 2 passen te gaan en waren we in Lake City.
Even wennen want er zitten nieuwe eigenaren op de camping, maar ook deze mensen zijn erg aardig en we slapen, zoals gewoonlijk, in cabin nr 1. Ik zou Faye bellen maar helaas lukte dat niet met mijn eigen telefoon dus ik mocht van de eigenaresse van de camping even met haar telefoon bellen en dat lukte wel! Na 5 minuutjes was Faye op de camping en hebben we hebben de rest van de middag bijgekletst. Ze had een paar maanden geleden al beloofd om chili met Elk voor ons te maken en drie maal raden wat wij vanavond hebben gegeten……het was overheerlijk!
De temperatuur hier houdt niet over, het is maar goed dat we in een cabin slapen. Morgen gaan we met een geoloog op pad. Hij gaat ons meer vertellen oer het ontstaan van dit gebied. We blijven hier 3 nachten.
Zondag 29 mei: Lake City
Na een goede nachtrust in dit geweldige stadje gingen we om 9 uur naar de Bakery, voor een lekker broodje. Faye had om 10 uur afgesproken met Harvey, een geoloog die hier woont en die ons een verhaal gaat vertellen over het ontstaan van de omgeving.
Door de eeuwen heen heeft het geologische proces van erosie, depositionering en opdrukken van de aarde het landschap van de Lake Fork of the Gunnison River waterscheiding gevormd. Ruwe berggebieden, steile canyons en brede dalen domineren dit gebied, de hoogte varieert van 7519 feet ( 2290 m) in het Blue Mesa Reservoir tot 14.306 feet (4360 m) op de Uncompahgre Peak. Het gebied is 1118 km2 groot.
Tussen 23 en 34 miljoen jaar geleden waren hier verschillende uitbarstende vulkanen, de twee belangrijkste waren de Uncompahgre en de Lake City. De Uncompahgre stortte in tijdens zijn laatste grote uitbarsting 28,4 miljoen jaar geleden. Hierdoor onstond een caldera van 23 km lang en 19 km breed. In de 5,4 miljoen jaren erna groeide in deze caldera een nieuwe vulkaan: de Lake City vulkaan. Deze barstte vervolgens 23 miljoen jaar geleden uit en stortte ook in met achterlating van een caldera van 14 km bij 11,5 km. Door de activiteit werd de aarde omhoog gedrukt en hierdoor ontstonden 2 fourteeners (bergen hoger dan 4260 meter), de Sunshine en de Red Cloud Peaks. Hierna was de vulkanische kracht uitgewerkt en er zijn sinds die tijd geen grote uitbarstingen meer geweest in de San Juan Mountains.
De Uncompahgre en Lake City caldera’s zijn dus ingestorte vulkanen, de scheuren die ontstonden door de uitbarstingen werden door de eeuwen heen gevuld met ertsresten die lood, zink, zilver en goud bevatten. Dit werd ontdekt in de 19e eeuw en men begon met het ontginnen van dit gebied. Het stadje Lake City is ontstaan in deze periode.
21 miljoen jaar geleden werd het gebied rond Red Mountain belaagd door zuur water en gassen, hierdoor beschadigden de vulkanische rotsen. Tussen Lake San Cristobal en de Slumgullion Pass werd hierdoor de Slumgullion Earthflow veroorzaakt. Een aardverschuiving die 1200 jaar geleden begon en inmiddels 7 km is verschoven. Het actieve deel schuift nog steeds elke jaar 6 meter. Omdat deze aardverschuiving vrij bijzonder is qua grootte wordt deze bestudeerd door onderzoekers vanuit de hele wereld. Inmiddels is het ook een National Natural Landmark.
Op de Slumgullion Earth Flow groeit ook nog een zeldzaam plantje, de reflected moonwort (Botrychium echo). Deze wordt maar op een paar plekken op de wereld gevonden.
Een heel interessant verhaal waardoor je anders tegen de dingen aankijkt die je ziet, opeens zien we nu de wanden van de Caldera met op de achtergrond Uncompaghre Peak
Harvey had een kaart meegebracht waarop alle vulkanen in de omgeving stonden:
Onderweg was het nog even lachen om Faye, die met behulp van een meegenomen kei in onze auto moest klimmen:
Ook kregen we uitleg aan de voet van de Earthflow hoe je kan zien dat alles nog steeds beweegt: de bomen groeien in “kronkels
De laatste stop was bij het uitkijkpunt over Lake San Christobal
En als afsluiter een heerlijke lunch bij de Packers Saloon
De rest van de dag hebben we kletsend doorgebracht en ’s avonds weer in Packers Saloon gegeten.
Morgen blijven we nog hier.
Maandag 30 mei: Lake City
Zoals gewoonlijk begon de dag bij de Bakery, lekker broodje gegeten en bedacht wat we gingen doen. We begonnen met een bezoek aan de oude begraafplaats. Vorig jaar was ik vergeten om mijn memory card in de camera te stoppen dus nu gingen we in de herkansing en omdat het vandaag Memorial Day is hangen overal vlaggen:
Een graf is wel heel bijzonder, hij is zo oud dat er al een hele boom in groeit:
We gingen verder met een rondje rond Lake St Cristobal, waar we aan de achterzijde opeens een mooi moose mannetje zagen staan.
Het weer was prima dus een stuk langs Henson Creek gereden (het begin van de Alpine Loop)
We stopten bij de Ute Ulay Mine:
Ondanks de voorspelling bleef het lekker warm en op de terugweg genoten we van de uitzichten en hier en daar een waterval
Teruggekomen in Lake City zagen we de reden waarom we hier zo graag komen, de deer liggen heerlijk bij de mensen in de tuin
Verder werden we op de camping vermaakt door een bedelende ground squirl, hij was dol op stroopwafels en niet echt bang voor mensen
Tegen de avond hebben we gegeten in Packers Saloon, met Rene en Belinda, een Zwitsers paar die hier woont, en we hebben een geweldig gezellige avond gehad en gelijk afgesproken voor November.
Morgen trekken we noordwaarts, naar Buena Vista.
Dinsdag 31 mei: Lake City-Buena Vista
Tijdens het uitchecken vanochtend hebben we nog even met de nieuwe eigenaar van de camping gepraat en als het weer niet te slecht is dan kunnen we hier in november ook slapen, anders wordt het een hotel. Ook vanochtend weer voor de laatste keer naar de Bakery, dat broodje ’s morgens gaan we missen! Na een uurtje namen we afscheid van Faye en gingen op weg.
De reis verliep voorspoedig, prachtige vergezichten onderweg. Helaas zagen we het bordje dat we op de top van de Monarchpas waren iets te laat, dus hierbij een foto van de eerste parkeerplaats na de top.
Sneeuw op de toppen, maar in het dal toch een graad of 18 en dat voelt veel warmer dan bij ons, zal komen door de lage luchtvochtigheid.
Helaas is de voorspelling voor morgen slecht, 80 % kans op regen en aanstaande nacht onweer en morgennacht weer. Aangezien we maar een klein tentje hebben waar je niet echt voor je plezier in gaat zitten hebben we onderweg besloten om naar de KOA van Buena Vista te rijden en te proberen om een cabin te krijgen. Dat lukte en we hebben er geen moment spijt van: wat een uitzicht, onbetaalbaar!
Eerst wilden we over de Cottonwood pas, maar dit hebben we even laten overgaan omdat ik vannacht en vanochtend knallende hoofdpijn had, en we vermoeden dat dit ligt aan de hoogte, ik heb er elk jaar last van. De pas doen we dan morgen als het weer het toelaat.
We zijn even boodschappen gaan doen in Buena Vista en we zagen nog prachtige poppy’s in bloei.
Toen weer snel terug naar de cabin, want het is hier een kolibrie paradijs, overal hangen feeder en de kolibri’s vliegen om je hoofd heen.
Terwijl Albert de bbq opstookte, dekte ik onze tafel met het geweldige uitzicht.
Tijdens het eten konden we nog genieten van 2 raven die waarschijnlijk hier ergens een nest hebben en hun jongen verdedigden tegen 2 osprey’s
Morgen blijven we hier, wat we gaan doen zal afhangen van het weer.
Woensdag 1 juni: Buena Vista
Afgelopen nacht waren we toch wel blij met onze cabin, het heeft werkelijk gehoosd. Vanochtend was het zwaar bewolkt, je zag alleen de onderkant van de bergen, alle toppen zaten in de wolken.
Omdat een rit naar de top dan geen meerwaarde heeft, deden we eerst de oude spoorwegtunnels van de Colorado Midland Railroad. Het spoor is allang verdwenen, maar de tunnels zijn gelukkig bewaard gebleven.
Daarna besloten we om naar Twin Lakes te rijden in de hoop dat de zon wat door zou breken. Op de heen en terugweg stond er een politieauto met een agent erin die ervoor zorgde dat iedereen netjes de snelheid aanhield. Bij beter kijken zat er gewoon een pop in de auto, maar effectief was het wel!
De Cottonwoodpas ging over, maar we zijn er wel een stuk opgereden om te zien of we de Mountain Goats die hier leven konden vinden, helaas geen geluk, maar verder wel prachtige meren.
Ook zijn hier hotsprings, maar dat zag er niet aantrekkelijk uit, dus we hebben boodschappen gedaan en zijn lekker op onze veranda gaan zitten en hebben de middag genoten van de kolibri’s die al vechtend om de feeder om ons hoofd heen zoemden. Op Facebook heb ik zelfs nog 2 filmpjes gezet.
Als avondeten hebben we nasi met pindasaus en een gebakken ei gehad, alles gemaakt op 1 brandertje.
Morgen trekken we verder, naar Central City, en dan weer in de tent.
Donderdag 2 juni: Buena Vista-Central City
Gisteravond mochten we het verschijnsel isolated thunderstorm van een afstandje bekijken, erg grappig, verderop onweer en bij ons bleef het droog.
Na een goede nachtrust hebben we afscheid genomen van de geweldige kolibri’s, Wat een energie hebben die beestjes, zodra het licht wordt, vliegen ze af en aan. Ondertussen maken ze ook nog de hele dag ruzie om de feeder en zoemen dan rakelings langs je hoofd. ook komen ze je af en toe even aankijken.
De reis van vandaag was niet zo lang, van Buena Vista naar Central City. Het was wel een mooie reis. We reden via de Hoosier Pass
en via Breckenridge, een wintersportstadje
naar de i 70, waar we in Silverthorne de Outlet tegenkwamen. Aangezien we nog kadootjes moeten verzamelen en we vandaag tijd genoeg hadden, hebben we daar 2 uurtjes rondgelopen en voor bijna iedereen al iets kunnen kopen, Dat scheelt straks weer in Las Vegas, kunnen we lekker aan het zwembad blijven liggen!
Er ligt best nog wel wat sneeuw, zodra je de hoogte ingaat rij je er midden tussen in.
Tegen 3 uur waren we op de KOA Central City, en we hebben hetzelfde plekje als de vorige keer dat we hier waren. Toen was het een camping in wording, nu is alles mooi begroeid en het is er heel erg druk, praktisch vol zelfs. We hadden voor de zekerheid al eten meegenomen uit Idaho Springs, maar dat was niet eens nodig geweest, je kan hier ontbijten en ze verkopen ook pizza’s.
Bij het inchecken hingen er trouwens 2 waarschuwingen: een beer in het gebied en een mountain lion, dus voorzichtig met eten zijn!
Morgen blijven we hier, wel relaxed om niet elke dag te verkassen….
Vrijdag 3 juni: Central City
We hebben goed geslapen en werden pas om half 8 wakker. Ontbijt viel wat tegen, af en toe hebben we de foute broodjes, deze waren erg droog!
Als eerste bezochten we Nevadaville:
Nevadaville was een goudmijn stadje, in 1860 heette het Nevada City. Alhoewel er nog een paar mensen wonen, wordt hij wel beschouwd als Ghost town. Het werd opgericht in 1859, toen het eerste goud hier werd gevonden. De meest inwoners waren Iers van afkomst. De stad was een van de meest belangrijke nederzettingen in dit gebied. In 1861 werden meer dan 50 gebouwen verwoest door een grote brand, de rest van de stad werd behouden omdat men het vuur wist te stoppen met TNT. Nevadaville werd weer opnieuw opgebouwd. Een ander serieus probleem was het feit dat de mijnen “leeg” raakten. Men moest steeds dieper graven, wat extra kosten met zich mee bracht. Na 1900 ging het sterk bergafwaarts met de mijnen en de bewoners trokken weg.
Er is niet heel veel meer te zien, enorme hopen kleurrijk zand, achtergelaten door de “Miners” en een paar gebouwen.
Daarna naar Idaho Springs, een paar boodschappen gehaald en even rondgekeken
Ook stond er een mooie loc met een treinstel erachter
Loc nummer 60 werd gebouwd door de Rhode Island Locomotive Works in 1886. Nummer 60 begon haar carriere als nummer 263 bij de Narrow Gauge Utah and Northern Railroad van de Union Pacific. In 1890 verplaatste de Union Pacific de loc 260 t/m 265 naar Denver, Leadville en Gunnisson. Vervolgens kregen alle locs in Colorado een nieuw nummer en deze Loc werd nummer 60.
Treinstel nr 70 werd gebouwd voor de Union Pacific, Denver and Gulf Railroad door de St. Charles Coach Company. De oospronkelijke naam is nr 168. Het is 1 van de 4 smalspoortreinstellen die in Colorado reden en dit is de enige die nog bestaat.
Toen op naar Mount Evans, onderweg Echo Lake bezocht
Voor de ingang van de rit naar mount Evans stond een file, dat zou dus in kolonne naar de top worden, in plaats daarvan deden we de Squaw Loop, ook met mooie uitzichten en hier en daar nog sneeuw
Op de terugweg nog even door Central City gelopen, veel oude, gerestaureerde gebouwen en casino’s.
Terug op de camping hadden we bedacht dat het beer en mountain lion verhaal waarschijnlijk niet helemaal klopte, totdat ik zag dat een medewerker berenpoep opruimde, de beer is er dus wel!
Morgen gaan we weer verder, richting Custer, met als waarschijnlijke overnachting Douglas WY
Zaterdag 4 juni: Central City-Douglas
Vanochtend werden we om 6 uur wakker omdat we gerommel hoorden bij de container. Gisteren had Albert al ontdekt dat er in de heuvel achter de container kapot gescheurde vuilniszakken lagen, dus we dachten aan een beer die even kwam ontbijten. Heel jammer eigenlijk dat de containers niet beter op slot zitten, want dit gaat die beer op den duur zijn leven kosten. Op het moment dat er geen afval (lees: eten) te vinden is, zal de beer dit op de camping zelf gaan zoeken en agressief worden, en dat wordt dan zijn/haar einde! Toen we de tent uitkwamen om te kijken bleek het een stel raven te zijn die zaten te ontbijten.
Alles opgeruimd en ingepakt en ontbeten en aan de rit. De eerste stop kwam al snel: het plaatsje Nederland, hier dronken we koffie in een treinstel
Eerst wilden we via Estes Park, maar het is zaterdag dus waarschijnlijk erg druk dus we besloten via Boulder naar de i-25 te rijden. Omdat we nogal wat mijlen moeten rijden hebben we gekozen voor de interstate, de snelste manier dus. Een paar uur “boring”…….en dit is dan je uitzicht
Onderweg zagen we nog wel een sproeivliegtuig en de manier waarop vrachtwagens hier vervoerd worden.
Rondom Denver was het erg druk, na Ft Collins werd het beter en tegen half 2 bereikten we onze bestemming: Douglas, Wyoming, waar de Jackalope voorkomt. We zullen ons best doen om er een op de foto te krijgen, maar hier is alvast een standbeeld
We moesten nog boodschappen doen en toen reden we zomaar lang een enorme trein, het bleek een soort railroad exibition te zijn, erg leuk!
Het is een stoomtrein van de Chicago & Burlington Railroad, gemaakt voor snel vrachtvervoer en frequent passagiersvervoer.
Ook stond er een erg mooie diner wagon, de Silver Salver, nr 196. Heel luxe allemaal, met een enorme keuken erin.
Toen terug naar ons tentje, heerlijk in de zon gezeten onder een stralend blauwe hemel zonder wolkjes.
Morgen gaan we weer verder, naar Custer.
Zondag 5 juni: Douglas-Custer
Vanochtend werden we wakker door de regen, dus we zijn nog maar even blijven liggen tot het over was. Na de gebruikelijke rituelen vertrokken we tegen half 9 van de campground.
Onderweg kwamen we weer eens een enorme trein met meer dan 100 wagons erachter tegen
Aangekomen in South Dakota zagen we de welkom signalen
Het was een mooie reis, mooie vergezichten over glooiende heuvels, heel erg groen en erg veel pronghorns. Helaas geen foto’s, het raam is te vies om er nog door te fotograferen en helaas heeft onze tank geen open dakje.
We zijn eerst naar de camping gereden en hebben de tent opgezet, dan kon hij drogen. We hebben een mooi plekje in een bos.
Daarna zijn we naar Custer gereden om boodschappen (eten) te halen en hebben even rondgelopen. Ook hier weer veel oude gebouwen van net voor 1900.
Op elke straathoek staat een prachtig beschilderde bizon
Hierna zijn we doorgereden naar het Crazy Horse Memorial, de grootste sculptuur ooit door mensen gemaakt. Het beeld stelt de belangrijke indianenleider Crazy Horse voor, zittend op een paard. Op dit moment is alleen het gezicht van Crazy Horse helemaal klaar, aan zijn torso, zijn armen en het paard wordt nog volop gewerkt.
Het project is een antwoord van de Native Americans op de nabijgelegen sculptuur Mount Rushmore. Terwijl Mount Rushmore voor een belangrijk deel betaald is door de overheid, wordt de bouw van Crazy Horse Memorial geheel bekostigd door middel van giften en entreegelden. Vanwege de omvang en de beperkte financiële middelen is de bouw van Crazy Horse Memorial een bijzonder tijdrovend project; de werkzaamheden zijn gestart in 1948 en het zal naar verwachting nog vele tientallen jaren duren voordat het beeld af is.
Crazy Horse behoorde tot de Oglala stam van de Lakota indianen. Tijdens de tweede helft van jaren ’50 en het begin van de jaren ’60 was hij betrokken bij vele gevechten tegen hun vijanden, onder wie de Crow, Shoshone, Pawnee, Blackfeet en Arikara Indians. Hij bouwde in die jaren een grote reputatie op als onverschrokken strijder. In 1876 moesten alle Lakota indianen zich vestigen in reservaten. De indianen kwamen hiertegen massaal in opstand. De belangrijkste indianenleiders waren Sitting Bull, Gall en Crazy Horse. Samen brachten zij de vijand diverse gevoelige nederlagen toe, uiteindelijk waren het de kou en de honger die er toe leidden dat Crazy Horse en zijn mannen zich op 5 mei 1877 moesten overgeven. Hij werd overgebracht naar het reservaat, waar hij scherp door de autoriteiten in de gaten werd gehouden. In september 1877 verliet Crazy Horse het reservaat zonder toestemming, omdat hij zijn zieke vrouw naar haar ouders wilde brengen. Hij werd gearresteerd, en tijdens een worsteling die na zijn arrestatie ontstond werd hij met een bajonet in de rug gestoken. Crazy Horse overleed op 5 of 6 september 1877; de plaats van zijn dood wordt nu elk jaar op 6 september bezocht door leden van de Oglala Sioux. Hij wordt door hen beschouwd als een dapper strijder die zich in bijzondere mate heeft ingezet voor het behoud van de tradities en de waarden van de Lakota leefwijze.
We blijven hier 3 nachten en gaan van hieruit wat dingen bekijken.
Maandag 6 juni: Custer
Gisteravond hadden we een kampvuurtje en ik vond het tijd voor smores
Vanochtend was het eerste doel Badlands NP:
De Lakota Indianen noemden dit gebied “mako sica”, en de Franse pioniers gaven het de naam “les mauvaises terres à traverser”, beiden betekenen slecht land (bad lands). De grootste blikvanger is The Wall, een smalle, grillig gevormde, 100 km lange rotsketen, die parallel loopt aan de White River. De rotsen zijn opgebouwd uit verschillend gekleurde horizontale lagen, de onderste lagen ongeveer 70 miljoen jaar oud, de bovenste lagen ongeveer 30 miljoen jaar oud. De bizarre vormen van de rotsen zijn voornamelijk veroorzaakt door watererosie. Dit proces duurt gaat nog steeds door en over zo’n 500.000 jaar zullen ze volledig zijn weggesleten.
Aan weerszijden van The Wall is een uitgestrekt, glooiend prairielandschap, waar meer dan 50 verschillende grassoorten voorkomen. Deze begroeiing is typisch voor gebieden die te droog zijn voor bomen, maar te nat voor woestijnen. Een mixed-grass prairie bevat zowel lange als korte grassoorten, en een rijke variatie aan andere planten, ideaal voor prairiedogs, pronghorn, bizons, coyotes en mountainsheep.
We kwamen binnen via de westelijke ingang, een gebied dat het minst bezocht wordt. Lekker rustig, een gravelweg. Vlak voor een bocht lag even iets teveel gravel, waardoor we nu weten dat onze tank toch wel erg raar kan doen…..gelukkig bleven we wel op de weg!
We zagen bizons, grounddogs, mooie vogels en als kadootje een uiltje.
Badlands NP is een mooi park, de badlands zijn niet zo spectaculair als die in New Mexico, maar het groene gedeelte maakt veel goed. Ook lagen er nog verschillende bighornsheep met jongen
We verlieten het park via Wall: Het inwonertal schommelt al jaren rond de 800 personen. Wall wordt gekenmerkt als een “Tourist trap” hoewel je er zeker eens geweest moet zijn als je in de buurt bent.De Wall Drug Store, is een toeristische attractie gelegen in de stad Wall. Het is een winkelcentrum bestaande uit een drogisterij, een cadeauwinkel, restaurants en diverse andere winkels. In tegenstelling tot een traditioneel winkelcentrum, opereren alle winkels op Wall Drug onder een enkele entiteit in plaats van individuele winkels. De New York Times beschrijft Wall Drug als “een uitgestrekte toeristische attractie van internationale faam dat zo’n twee miljoen bezoekers per jaar naar een afgelegen dorp trekt”
Een echte toerist trap, alles ook behoorlijk aan de prijs, maar je moet hier geweest zijn.
Op de terugweg lieten we nog even iets leuks passeren zodat we een foto konden maken.
Er was nog tijd over, dus ook maar Mount Rushmore van het lijstje afgestreept:
Mount Rushmore National Memorial is een Amerikaans nationaal monument, gelegen in de Black Hills. Het toont 18 meter hoge, uit graniet gehakte portretten van vier Amerikaanse presidenten. Het monument herdenkt de geboorte, groei en ontwikkeling van de Verenigde Staten.
Het idee om sculpturen te maken in de rotsen van South Dakota is afkomstig van de historicus Jonah LeRoy “Doane” Robinson. Om het toerisme te bevorderen wilde hij de gezichten van bekende mensen zoals Buffalo Bill, Chief Red Cloud en de ontdekkingsreizigers Lewis & Clark uithouwen in de granieten rotspilaren die bekend staan als The Needles, maar de gecontracteerde beeldhouwer Gutzon Borglum kwam met het plan om de hoofden en torso’s van vier presidenten uit te houwen op een andere locatie: een rots die bestaat uit zeer hard graniet, en daardoor maar nauwelijks door erosie wordt aangetast, en die bovendien ook nog op de juiste manier in het zonlicht staat.
De werkzaamheden startten op 4 oktober 1927. Borglum werkte ruim dertien jaar aan het project gewerkt, tot aan zijn dood in maart 1941. De hoofden van de presidenten waren toen bijna gereed. Het project werd daarna voortgezet door zijn zoon Lincoln, die echter door geldgebrek het beeldhouwwerk niet heeft kunnen afmaken op de manier die zijn vader voor ogen had. De geplande torso’s zijn er nooit gekomen, Lincoln heeft zich moeten beperken tot het detailwerk aan de gezichten. Op 31 oktober 1941 werd hieraan de laatste hand gelegd.
Van links naar rechts zie je de gezichten van George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Deze vier presidenten stonden, in de visie van Borglum, symbool voor de eerste 150 jaar van de Amerikaanse geschiedenis.
George Washington (1732-1799) was de eerste president en vertegenwoordigt de geboorte van de Verenigde Staten.
Thomas Jefferson (1743-1826) was de derde president. Een van de belangrijkste gebeurtenissen tijdens zijn presidentschap was de aankoop van ruim 2 miljoen km² land dat op dat moment aan Frankrijk toebehoorde; het grondgebied van de Verenigde Staten verdubbelde hierdoor. Hij staat symbool voor de groei van het land.
Abraham Lincoln (1809-1865) was de 16e president. Hij kreeg te maken met de Amerikaanse Burgeroorlog. Lincoln vertegenwoordigt het behoud van de natie.
Theodore Roosevelt (1858-1919), de 26e president van het land, leverde een belangrijke politieke bijdrage aan de bouw van het Panama-kanaal. Hij staat daarom symbool voor de ontwikkeling van de Verenigde Staten.
Er viel tijdens de creatie van het monument geen enkele dode, destijds een unicum voor zo’n grootschalig project.
Heel mooi gemaakt allemaal, we wilden dit altijd al graag een keer zien dus dat is nu ook gelukt.
Als laatste deden we vlak voordat we op de camping waren een van de tunnels. 3,2 m breed en 2,5 m hoog. Morgen gaan we een smallere doen.
Ook morgen blijven we nog hier, we gaan dan Custer doen.
Dinsdag 7 juni: Custer
Allereerst iedereen heel erg bedankt voor de felicitaties, alhoewel ik vandaag mijn verjaardag niet vier, voelde ik me wel jarig!
Vandaag stond Custer SP op het programma:
Custer State Park is een van de grootste staatsparken van Amerika. Het park heeft een oppervlakte van 287 km². Het is vooral populair vanwege de recreatieve mogelijkheden, zoals mooie routes en wildlife kijken. Het Park is genoemd naar de bekende generaal George Custer, die in deze streek menig robbertje met de lokale Indianen uitvocht.
Wat wildlife betreft: je vindt hier meer dan 1300 bizons, prairiehonden, wilde ezels, berggeiten, dikhoornschapen, herten, elanden, coyote’s, mountainlion en bobcats.
Eerst reden we even langs een farm met longhorn koeien, waarschijnlijk gaan we die in November wat meer zien, maar ik wilde ze nu toch even op de foto zetten.
Toen op naar Custer SP, eerst deden we de Needles Highway, genoemd naar de vele granieten rotsformaties die lijken op naalden.
Op deze highway kom je 2 tunnels tegen, de kleinste is 2,5m breed en 3.7m hoog. Vlak daarvoor vind je de Needles Eye:
Het was gelukkig niet druk, want de wegen zijn erg smal en in de tunnel past maar 1 auto. Je moet dus goed kijken of er wat aankomt.
De Needles Eye Tunnel:
We zijn diverse malen gestopt, het was zo mooi daar…..
Toen kwam de volgende tunnel, de Iron Creek Tunnel, iets groter dan de eerste die we deden:
Vervolgens zijn we nog even gestopt bij het visitorcentrum, waar mama en papa gans hun jongen leerden hoe ze voedsel van de bodem moesten halen
De weg ging verder via de Wildlife Loop Road. We zagen maar weinig wild. Hier en daar een verdwaalde bison
en natuurlijk weer prairie dogs
Het was een mooie rit, alles mooi groen, blauw luchtje, lekkere temperaturen….wat wil je nog meer!
Morgen trekken we weer westwaarts, naar Devils Tower.
Woensdag 8 juni: Custer-Devils Tower
Ik was de hele tijd al op een leuk vogeltje aan het loeren die heel grappig aan een boom ging hangen en dan op de schors klopte, waarschijnlijk kwamen er dan beestjes tevoorschijn en die at hij dan op. Volgens Albert heet dit vogeltje een south dakota tree animal eater. Vanochtend lukte me het op er een op de foto te krijgen.
We reden niet al te laat van de camping en hebben onderweg even in Sturgis gekeken: Sturgis is een stadje in South Dakota en is de zetel van Meade County. Het doorgaans slaperige stadje is jaarlijks in de eerste volle week van augustus het toneel van de SturgisMotorcycle Rally. Het inwonertal van het stadje is 6600, tijdens de Sturgis Motorcycle Rally waren er in 2015 739.000 motorgekken.
Het was nu een “suf” stadje met een paar grote saloons en wat motorzaken.
Toen op naar Devils Tower, het eerste Nationale Monument van Amerika, in 1906 benoemd door President Theodore Roosevelt. Het is een gigantische monoliet van 264 meter hoog en de omtrek is ongeveer 1.600 meter.
Over het ontstaan van de rots zijn verschillende theorieën, de meest waarschijnlijke is dat zich 60 miljoen jaar geleden gesmolten magma onder het aardoppervlak bevond, dat uiteindelijk is gestold en ineengedrukt, daarbij is de rotslaag gespleten zijn kolommen. In de loop van miljoenen jaren is de rots, als gevolg van erosie, aan de oppervlakte gekomen en nadat ook de omliggende lagen zijn weg geërodeerd is alleen de vrijstaande rots overgebleven. Je kan aan het puin en gebroken kolommen aan de voet zien dat Devils Tower ooit groter is geweest.
Geen wetenschappelijke verklaring maar wel veel romantischer zijn de legendes van de Plains Indians, onder anderen die van de Kiowa:
Op een dag waren zeven kleine meisjes en een broer aan het spelen. De broer veranderde tijdens het spelen in een beer. De zusjes schrokken en vluchtten. Ze kwamen bij een grote boom die tegen hen zei dat ze omhoog moesten klimmen. Terwijl de meisjes dat deden, begon de boom tot hoog in de lucht te groeien. De beer heeft dan met zijn klauwen enorme krassen in de rots gemaakt. De zeven meisjes werden in de hemel opgenomen en zijn nu te vinden in een sterrenformatie in het heelal, de Pleiaden.
Het gebied hier is voor een kleine 20 stammen heilige grond.
Een leuk detail: Devils Tower speelde een belangrijke rol in de film Close Encounters of the Third Kind (1977) van regisseur Steven Spielberg.
De indianen binden kleding en een soort van kralen aan bomen, het is verboden om hier aan te komen.
We staan op de KOA vlak voor de ingang, een mooie plek met een prachtig uitzicht, alleen is het verder een afrader! Geen warm water in de douches en vieze toiletgebouwen. Gisteren was er helemaal geen water en stroom, dus we hebben nog geluk….Ook erg slecht internet, dus weinig foto’s. En morgen maar weer douchen want ik hou niet van koud water.
Morgen een lange rit, we rijden dan naar Cody.
Donderdag 9 juni: Devils Tower-Cody
Gisteren, op de KOA bij Devils Tower had ik al besloten om me maar even te wassen, maar het werd nog erger: vanaf een uur of 7 was er helemaal geen water meer! We hadden nog wel wat water bij ons dus tandenpoetsen met een flesje water. De halve camping bleef gewoon naar het toilet gaan dus ik laat het aan iedereen zijn voorstelling over hoe dat er vanochtend uitzag/rook. Ik ben helemaal niet meer naar binnen gegaan!
Even verderop hadden we buren met zo’n stadsbuscamper met wel heel veel gemakken. Achter een klepje aan de buitenkant zat ook gewoon een tv en de heer des campers lag er in een stoel voor naar te kijken
Vanochtend vroeg wakker, en net zoals de halve camping maakten we dat we wegkwamen, de camping is waarschijnlijk nog nooit zo vroeg halfleeg geweest.
En via Bighorn, waar de wildflowers prachtig bloeiden
reden we naar de KOA in Cody. Eerst gedoucht en de was gedaan en toen boodschappen en ik heb van Albert voor mijn verjaardag een paar cowboylaarzen en een prachtig tas met een consealed Weaponvak en bijpassende portemonnee gekregen.
Terug op de camping zagen we nog iets leuks. Blijkbaar denkt men hier dat je de tent niet echt hoeft vast te zetten, die touwtjes doen ze er voor de grap aan. Als het dan waait, dan waaien de tenten ovr de camping
Morgen door Yellowstone heen naar West Yellowstone.
Vrijdag 10 juni: Cody-West Yellowstone
Gisteravond nog wat tips gegeven aan een echtpaar uit Litouwen, ze gingen 2 dagen Yellowstone doen vanuit Cody. Op zich jammer want je verliest best wel wat tijd op die manier.
Vanochtend zijn we via de Chief Joseph Highway naar Yellowstone gereden.
Wyoming Highway 296 is ook bekend als de Chief Joseph Scenic Highway. De weg volgt de route waarlangs Chief Joseph in 1877 zijn Nez Perce Indianen leidde vanuit Yellowstone naar Montana, tijdens hun poging om te ontsnappen aan de US Cavalerie.
De 74 km lange weg loopt door een prachtig gebied met mooie uitzichten Op 8 september 1877 leidde Chief Joseph zijn Nez Perce Indianen door de Dead Indian Gulch, een nauwe canyon met zeer hoge wanden, zo nauw dat er geen 2 paarden naast elkaar konden lopen. Op deze manier ontsnapten ze aan het leger van Sturgis.
Toen Sturgis besefte wat er was gebeurd waren de indianen al 50 mijl verderop. De Nez Perce werden pas een maand later verslagen in de Battle of Bear Paw.
Vlak na de ingang van Yellowstone hebben we even staan kijken bij een Osprey nest.
Vrij snel daarna zagen we veel auto’s langs de kant en dat kan maar 1 ding betekenen: beren! Helaas konden we niet stoppen en heb ik wat foto’s uit de auto gemaakt: een grizzly moeder, haar 2 jongen waren in een boom aan het spelen
Toen op naar Mammoth Hotsprings, hier liepen Elk met jongen en wat domme toeristen die er nog net niet op gingen zitten. Het was enorm druk maar we konden parkeren dus wat foto’s gemaakt.
We zijn niet lang gebleven, veel te druk!
Verderop wilden we nog naar de Artists Paintpots, maar hier kon je helemaal niet meer parkeren, zelfs de toegangsweg werd geblokkeerd door geparkeerde auto’s. We hebben het dus maar laten overgaan, we zijn hier gelukkig al eens geweest.
Dan maar een korte stop bij de Beryl Spring, fotootje en weer door.
De weg naar de Norris Geyser was afgesloten, hier is eerder deze week een jongeman uit Oregon van de Boardwalk afgegaan, uitgegleden en in de geyser gevallen. Hij heeft het niet overleefd en als je de verhalen leest dan is het water zo zuur dat ze niets van hem hebben terug gevonden.
Toen waren we bij de afslag naar West Yellowstone en die hebben we ook maar genomen. Er is geen doorkomen aan als het zo druk is. Waarschijnlijk is het nog rustig en komt de drukte nog maar wij vonden het nu al te druk.
Onderweg liepen nog wel wat bisons.
In West Yellowstone hebben we een bezoek gebracht aan de Grizzly & Wolf Discovery Center, een non profit organisatie die wat wolven, grizzly’s, en roofvogels opvangt. Deze dieren kunnen niet meer in het wild leven en zo wordt hun de dood bespaard. Tevens geven ze voorlichting hoe je kan voorkomen dat beren en grizzly’s zo gevaarlijk worden dat ze niet meer in het wild kunnen blijven, en meestal moeten worden afgemaakt.
Een leuk bezoek, de dieren zien er tevreden uit. Ik heb nu eindelijk gezien hoe groot de roofvogels zijn en dat viel me niet tegen!
Een beer mag testen of de bearproof containers dat ook echt zijn. Niet allemaal doorstaan ze de test.
Na dit bezoek boodschappen gedaan en naar de KOA West Yellowstone. Ook hier is het erg druk en er is geen plek meer vrij, volledig volgeboekt!
Morgen gaan we naar Jackson, via de westkant van Yellowstone.
Zaterdag 11 juni: West Yellowstone-Jackson Hole
Gisteravond was het gewoon te druk op de camping en waarschijnlijk probeerde iedereen om op internet te komen. Dan kan je foto’s uploaden wel vergeten! Ondanks de externe antenne waarmee ik vaak wonderen verricht, lukte het deze keer echt niet. Vroeger deden we voor een beter ontvangst nog wel eens een stuk aluminiumfolie aan de antenne, ook dat hielp niet en Albert vond het zeer grappig.
Vanochtend na het ontbijt vertrokken we richting de Tetons, niet door Yellowstone heen, maar er via de westkant omheen. Hier bezochten we de Upper en Lower Mesa Falls. Vooral de Upper was erg mooi met wandelpaden en uitkijkpunten.
Prachtige wildflowers, wegvluchtende yellow belied marmotten, en erg mooie vergezichten. Je rijdt een stukje Idaho en hier zijn het allemaal velden met gewassen en op de achtergrond zie je dan de Tetons. Helaas geen blauwe luchten vandaag maar bewolking.
We moesten een bergpas over en toen waren we in Jackson. Helaas was onze cabin nog niet schoon, dus we moesten wachten. Wel kreeg ik alvast de Wifi code, zodat ik de foto’s van gisteren kon uploaden. Toen ik daarmee klaar was was onze cabin ook schoon.
We hadden een beetje haast want we moesten de achterbank nog leegmaken. We hadden met Annie en Rob afgesproken om samen uit eten te gaan in Jackson. Zij rijden in een vrij grote camper en die kan je niet makkelijk parkeren, dus we zouden elkaar om 4 uur ontmoeten op de parkeerplaats van de Albertsons. Zij lieten de camper daar dan staan en reden met ons mee. We hebben eerst even gezellig in de camper zitten kletsen en zijn toen op zoek gegaan naar een restaurantje waar we lekker hebben gegeten en bijgekletst.
De volgende ontmoeting staat ook al vast: op Black Friday om 7 uur ’s morgens in de Silver Sevens in Las Vegas.
Morgen blijven we hier en gaan op zoek naar wild in Grand Teton NP.
Zondag 12 juni: Jackson Hole
Vandaag was ons bezoek aan Grand Teton NP gepland. de voornaamste reden was wild zien, dus vroeg op, onderweg ontbijten en koffie halen bij het tankstation. Dus om 6 uur uit bed, kleren aan en naar de Maverick voor koffie. We moesten wel even wachten want de dark blend en de hi-caf was op. Gewapend met een beker koffie reden we het park in, het weer zit niet mee. Er is veel laaghangende bewolking en het is wat koud.
Zoeken, zoeken, je ogen gaan er zeer van doen, maar op een antilope en een deer na zagen we geen wild. Dan maar de Signal Mountain op. Wel erg mooi omdat de wildflowers bloeien.
Op de terugweg kwamen we nog langs een mooi meertje bijna volgegroeid met waterlelies
Ik had gelezen dat er bij Willow Flats ook wel een kans was op wild, omdat daar vaak Elk lopen. Daar aangekomen lagen er inderdaad Elk, en was verder elk padje richting de meadows afgezet omdat er bear activity was…..We hebben nog even staan kijken en er liep ook een riviertje. Na beter kijken zag ik een bever zwemmen, helaas lukte de foto niet omdat de camera scherpstelde op iets anders….we stonden nog even te kijken en ik zag weer iets zwemmen. Och, zei Albert, dat is een eendje. Ik vond het een raar eendje want ik zag ook een groen streepje. terug in de cabin de foto uitvergroot en jawel….een bever met een stuk riet! Helemaal blij!
Helaas geen beer, gister was er wel een gespot (met een jong), maar vandaag dus niet.
Toen reden we weer terug, onderweg nog 2 kraanvogels.
en een mooie specht
en nog een paar Elk
en vlak voor de uitgang een Moose mamma met kind
En toen langs de DQ, want ik had mijn zinnen gezet op een ijsje. Albert nam een broodje.
We zijn nog even gestopt in Jackson, zagen nog een erg leuk badkostuum, blijf je vast lekker warm in tijdens het zwemmen.
In het centrum van Jackson is een pleintje met 4 toegangen. Op elke hoek staat een boog gemaakt van geweien.
We zijn nog wat winkeltjes in geweest en hebben ook een mooi bed uitgezocht…
Toen maar weer terug naar de camping, af en toe een drup regen en het blijft bewolkt.
Morgen gaan we richting Salt Lake City, straks besluiten we waar we gaan slapen, we wachten nog even de weersvoorspelling af.
Maandag 13 juni: Jackson Hole-Springville
Gisteravond hebben we nog flink lol gehad met onze Zuid-Koreaanse buren. Ze kampeerden voor het eerst en de vader zou even gaan bbq-en op een kampvuur. Wat hij ook deed, hij kreeg het vuur niet aan. Dus gingen ze maar gewoon vlees bakken op een elektrisch stelletje. Toen wilden de kinderen marshmellows roosteren…..dus heeft Albert ze op weg geholpen en hadden ze eindelijk een kampvuur.
Ook reed er een grappig soort mercedes op de camping, een voor 80+ers…
Het was nog een heel gehannes om de weblog bij te werken, de foto’s wilden alleen maar voor het huisje, dus ik heb de laptop maar op de motorkap van de auto gezet.
Vanochtend hingen de wolken weer eens erg laag. We reden een waarschijnlijk erg mooie weg. Die weg had ik vorig jaar wel even willen doen (van Alpine naar Jackson), maar toen waren we te moe. Nu reden we hem wel maar het grootste deel was dus zonder uitzicht. Pas op het laatste stukje zagen we weer wat. Osprey op de nesten,
een bald-eagle in een boom en helemaal aan het eind van de weg zou je mountain goats kunnen zien…..Helaas niets gezien, maar dat hadden we vorig jaar moeten weten! Het was lopend te doen geweest vanaf de camping waar we toen stonden.
We reden verder door een leuk landschap met veel vogels, ook een hele zwerm pelikanen zagen we langs vliegen.
Tijdens een koffiestop, erg grappig, want hier zijn we vorig jaar ook gestopt, zagen we een vliegtuigmotor op een vrachtwagen, vast op weg naar een defect toestel.
We maakten nog een stop bij de Breidal Veil Falls, een erg hoge waterval in 3 delen. We zagen mensen die tot ergens op de helft waren geklauterd. Voor mij geen optie met mijn hoogtevrees. Ik zei tegen Albert dat hij dan een heli moest laten komen om me daar weer af te halen. Om een indruk te krijgen van de hoogte: links van de onderste waterval staat een man in een blauw shirt.
De hele dag hebben we te maken gehad met erg wisselvallig weer. Het ene moment zon, het andere moment regen en erg donkere luchten.
Tijdens een lunchstop bij de Mc Donalds konden we even op internet en in principe zag het weer in Provo/Springville er vrij aardig uit, dus hebben we besloten om de tent toch maar op te zetten. Al vrij snel begon het weer te waaien en te regenen, en dat nog een paar keer. Aangezien de Denny’s aan de overkant van de straat zit zijn we daar dus maar gaan eten….wat een straf weer!
Op de camping hebben we nog gezellig staan kletsen en er was een mannetjesvogel een vrouwtje aan het versieren, prachtig om te zien.
Vanmiddag tijdens de regen hebben we trouwens ook besloten dat dit onze laatste kampeer nacht wordt, morgen rijden we naar Mesquite en gaan daar 2 nachten slapen. Dan kunnen we daar wassen en de spullen netjes inpakken.
Dinsdag 14 juni: Salt Lake City-Mesquite
Gisteravond hadden we door alle langstrekkende wolken wel erg mooie luchten.
Gelukkig hebben we nooit last van wat extra lawaai. Aan de ene kant van de camping liep de i-15 en aan de andere kant liep het spoor. Genoeg bijgeluiden dus…wij hadden een prima nacht en vanochtend begon het grote inpakken. Alles zit nu netjes in boxen.
Tegen half 10 waren we klaar voor vertrek. Een reis van ongeveer bijna 300 mijl. Onderweg zag je af en toe de erg opvallende kerken van de LDS.
In Cedar City deden we een stop bij de Subway, het was toen 24 graden.
Vervolgens moesten we een pas af. Ik heb een erge hekel aan deze pas, dit komt omdat de vrachtwagens hier meestal als idioten naar beneden denderen, ze mogen hier net zo hard als de auto’s. Gelukkig was het vandaag niet zo druk, dus het viel mee.
Eenmaal beneden kwam Mesquite al snel in zicht, de temperatuur? 37 graden. Dat lukt je in Europa niet, binnen 1 uur een temperatuursverschil van 13 graden!
We hebben eerst een was gedraaid en ik heb mijn haar laten verven en toen konden we inchecken.
En…Albert helemaal blij want vandaag is er steak!
Morgen blijven we lekker hier, beetje aan het zwembad liggen.
Woensdag 15 juni: Mesquite
Tja, en dan is het net alsof je opeens in een heel andere vakantie zit. Een hotelkamer met airco, een tv, een douche op dezelfde kamer, stroom, werkende WIFI. Het enige nadeel vind ik altijd dat je direct afgesloten bent van de buitenwereld, geen leuke gesprekken meer en erg op jezelf, terwijl er op een camping altijd van alles te kijken is.
Vanochtend opgestaan, kopje koffie gezet en broodjes gehaald bij de Smith’s. We hebben nog steeds een koelbox met boter en kaas en jam, dus we hebben gewoon op de kamer ontbeten. Daarna even lekker bij het zwembad gelegen, Albert wil nog graag wat bruiner worden. Ik heb toch voor de schaduw gekozen want ik wil niet meer verbranden.
Toen even naar het EK voetbal gekeken. Nou ja Albert dan….ik ben ik slaap gevallen op mijn zachte bedje.
Daarna maar weer aan het zwembad gelegen en tegen 7 uur naar het buffet. Vandaag hadden ze Mexicaans eten, lekker, lekker…
We hebben in principe niets anders gedaan als eten, liggen en slapen. Maar dat is ook wel een keer lekker voor een dag.
Morgen gaan we de drukte weer in, terug naar onze 2e “thuis”, Las Vegas!
Donderdag 16 juni: Mesquite-Las Vegas
Omdat Las Vegas maar 80 mijl rijden is, hadden we eerst bedacht om te ontbijten en dan tot 10:45 aan het zwembad te gaan liggen en dan pas op pad te gaan. Alleen Albert bedacht vanochtend dat we ook best wel naar Mount Charleston konden rijden, zien we dat ook een keer en het is er lekker koel.
Zo gezegd, zo gedaan: op naar Mt Charleston. Onderweg reden we achter een hele leuke tankwagen, hij was zo gepolijst dat we onszelf zagen rijden.
Op een zeker moment zie je Las Vegas in de verte liggen, ik maak vast elk jaar zo ongeveer dezelfde foto, maar hij blijft mooi!
We zijn helemaal aan de buitenrand van Las Vegas gebleven en reden eerst naar Mt Charleston. Onderweg omhoog haalden we de 4000 mijl, we hebben tot nu al 92 uur in de auto gezeten.
Ook zijn we er inmiddels achter dat de auto een benzinetank heeft van ongeveer 120 liter, daar wordt je niet blij van als je zo’n tank thuis hebt.
Op Mt Charleston was het lekker koel, verder niet een echt spannende omgeving, het rook er wel lekker naar dennenbomen.
Je kon een soort rondje rijden en dat deden we dus maar. Onderweg nog wel een mooi uitzicht.
en…..het enige wild van vandaag:
Ook nog velden vol met Joshua Tree’s
En toen was het tijd om op weg te gaan naar ons hotel: het Silverton. We waren wel wat vroeg maar we konden wel inchecken. Mooie kamer op de begane grond, we kijken op het zwembad. We zijn eerst nog even door de Bass Pro gelopen, want die zit aan het hotel vast. Toen lekker naar het zwembad, nog een beetje bijkleuren.
Gegeten hebben we in het buffetrestaurant hier en dat viel niet tegen! Voor mijn gevoel was het eten zelfs lekkerder dan in de Aria.
Morgen nog wat boodschapjes doen en wat zwembadhangen. De voorspelde temperatuur is een graad of 39 dus veel gaan we niet doen!
Vrijdag 17 juni: Las Vegas
In het Silverton is een prachtig aquarium, ik wilde de visjes even op de foto zetten. Helaas was gisteravond het licht al uit, maar toch lukten de foto’s eigenlijk best wel.
Vlakbij het aquarium zit ook de ingang naar de Bass Pro winkel, een ingang zoals ze alleen hier maar bedenken. Allemaal watervallen en er zwemmen Koi’s in en een haai en daar zwemmen weer eendjes tussen.
Toen we vanochtend naar de auto liepen stond er een Tahoe vlak voor, dat was de auto die we oorspronkelijk gehuurd hadden. Onze tank stond erachter, toch zeker wel een meter langer.
We zijn gaan ontbijten in de Silver Sevens en toen op weg naar de Outlet nog even vliegtuigjes gekeken. Er stond nogal wat wind en niet elk vliegtuig landde even netjes, sommigen stuiterden zelfs terug. Wel leuk om te zien.
Ook zagen we achter de MGM de opbouw van het parcours voor Ninja Warrior 2016..
In de outlet ben ik nog heel erg verwend door Albert: een paar nieuwe oorbellen!
Toen terug via de supermarkt om aardbeitjes en een broodje te kopen die we lekker op hebben gepeuzeld op de kamer.
Verder de hele middag aan de pool gelegen. Leuk gesprek gehad met 4 mensen uit Breda die hier een cursus krijgen van de Domino’s. Wel grappig als mensen hier volledig onvoorbereid heenkomen. Ze zitten zonder auto hier en dan kan je dus niet erg veel. Lopen is gewoon geen optie. Gelukkig verhuizen ze morgen naar de Venetian, dan zitten ze een stuk beter. Ook dachten ze even mee te kunnen doen aan het EDC, die verwachtten ze op de Strip. Helaas vindt dat evenement plaats op de racetrack, dus daar loop je ook niet even heen. Ik heb ze nog wel blij gemaakt met mijn overgebleven coupons van de Outlet, daar hebben ze vast wel wat aan.
Na het luie zwembadhangen moesten we nog naar de Red Rock voor ons bij elkaar gespeelde buffet. En wat een buffet! De koks van de Aria moeten hier maar eens op cursus gaan. Heerlijk!
Ik had nog plek voor een heel klein toetje, voor mijn doen is dit schamel
Toen we buiten kwamen was het nog licht maar de maan was al weer te zien, ook af en toe een vliegtuig, wat wel een leuk plaatje gaf.
Zaterdag 18 juni: Las Vegas
Vandaag namen Larry en Andrea ons mee varen op Lake Mead. Na een ontbijt in de haven gingen we met de boot op weg.
De trip ging eerst naar de Hoover dam, leuk om de dam ook eens vanaf het water te zien.
De boot hing af en toe behoorlijk naar achteren dus aan Albert de eer om aan de voorkant te zitten. Iedereen moest verplicht een zwemvest aan, die konden we trouwens tijdens het afkoelen in het water goed gebruiken als drijvers.
Je kan erg goed zien hoe hoog het water ooit gestaan heeft, waar de witte streep ophoudt heeft ooit het water gestaan.
We vonden een plekje om de boot aan te leggen op Sandy Beach en hebben hier heerlijk in het water gedobberd en geluncht, we waren niet de enige bezoekers hier. De nieuwste hond Noodles, een boxermix van 4 maanden oud was ook mee. Hij vond het water maar eng!
In de middag zagen we onderweg ook nog wat wild: behoorlijk wat desert bighornsheep en 1 grote coyote, helaas is daarvan de foto niet erg duidelijk omdat de camera weigerde.
Na een geweldige dag met erg veel zon keerden we tegen half 4 terug naar de haven
Op de heenweg om 8 uur was het 32 graden, op de terugweg 43!
We zijn dan ook mooi bijgekleurd. Het was wel oppassen om niet te verbranden, maar achteraf gezien is alles goed gegaan.
Sil vroeg me nog voordat we gingen wat voor “beesten” er rondzwemmen in Lake Mead. Nou, hier zijn ze…..best wel groot eigenlijk.
’s avonds zijn we nog mee geweest naar een graduationfeest van een neefje van Larry, ook weer erg leuk om eens mee te mogen maken.
En dan morgen naar huis…..
Zondag 19 juni: Las Vegas en naar huis
Onze laatste dag…….We hadden geen haast want we vlogen pas om half 10 ’s avonds. Dus rustig de koffers ingepakt en gecontroleerd op gewicht. Toen ontbeten, voor het eerst hadden we beiden een buffetje verdiend met gokken, dus we hebben ons het goed laten smaken. Om 11 uur moesten we uit de kamer, dus we hadden nog wat uurtjes over.
Als eerste brachten we een bezoek aan Count’s Costums, een bedrijf die oude auto’s oppimpt. en een tv show heeft. Een leuke showroom, maar verder viel het ons wat tegen.
Even verderop zit Welderup, een soortgelijk bedrijf. Ook hier weinig actie, het was natuurlijk zondag. Toch vond ik dit bedrijf leuker!
Toen gingen we naar Andrea en Larry, waar we de middag mochten doorbrengen. Bovendien mogen onze kampeerspullen bij hun blijven zodat die niet mee terug hoeven en we in november niets meer hoeven aan te schaffen.
Onderweg zagen we nog een halve Riviera staan, de eerste helft is begin van de week geïmplodeerd en de andere helft zal in augustus worden opgeblazen.
We zouden nog even lekker in de pool gaan drijven, helaas was het te warm om buiten te zijn….
We zijn dus lekker binnen gebleven en hebben gewoon gezellig zitten kletsen.
Tegen 6 uur zijn we richting vliegveld vertrokken. gelukkig ruim op tijd want aangekomen op de i-15 stond alles vast, rijen dik, en er kwam weinig beweging in. Wij eraf, en via wegen erachter kwamen we toch op de plaats van bestemming. Al met al zijn we een dik uur onderweg geweest voordat we bij Alamo waren. Dit alles met een buitentemperatuur van …… 45 graden celcius!
Afscheid genomen van onze tank en de bus in naar het vliegveld. Ingecheckt, gerookt en door de douane.
De vlucht vertrok op tijd, en verliep prima, wel behoorlijk wat turbulentie, maar dat heb je wel vaker. We kwamen op tijd aan in Londen en na 3 uur wachten vertrok ook de vlucht naar Amsterdam bijna op tijd. Tegen half 9 stonden we weer op Nederlandse bodem, auto opgehaald en precies om 12 uur waren we terug in ons heel erg schone huisje, met dank aan Sil en Janny, die ons al zaten op te wachten.
We hebben deze vakantie 4255 mijl gereden en weer erg veel prachtige dingen gezien en een erg fijne tijd gehad. Helaas zijn we nog niet uitgekeken, dus de volgend reis staat gepland voor november, wat een straf……
Iedereen bedankt voor de leuke reacties!