We hebben onszelf een kerst kadootje gegeven: tickets van Dusseldorf naar Los Angeles!
Omdat ik al weet dat ik na september tot januari 2018 geen vakantie meer kan opnemen, vond Albert het een goed idee om dan maar in maart nog even een uitstapje te maken. Na veel puzzelen vond ik tussen alle verplichtingen nog een dag of 10 waarin we weg konden.
Het traject Dusseldorf-LAX is erg goedkoop op het moment, we vliegen voor 300 euro heen en weer.
De planning: we gaan slapen in de buurt van LAX, en dan de dag erop via Venice Beach, Muscle Beach, Santa Monica en Hollywood naar Victorville, waar we overnachten. ’s Avonds gaan we op bezoek bij Andrea’s ouders en dan de volgende dag door naar Mesquite.
We willen in ieder geval proberen om naar Yant Flat te gaan, misschien ook nog naar Zion of the Valley of Fire en we hebben nog wat ideeën open staan, wordt vervolgd dus. Het weekend zijn we in Las Vegas want Albert wil graag naar de Nascar Races.
Dan op maandag terug naar LA, want op dinsdag vliegen we terug.
vrijdag 3 maart: Groningen-Dusseldorf
En toen was het zomaar vakantie…vandaag hoefden we alleen maar naar Dusseldorf, dus rustig aan gedaan en in de middag naar het vliegveld gereden. Geslapen in het Maritim hotel en lekker gegeten op het vliegveld.
zaterdag 4 maart: Dusseldorf-Los Angeles
De wekker ging vroeg, zeer vroeg! Om 4 uur opgestaan en een kop koffie in de lobby gedronken. Het vliegveld lag naast het hotel dus we waren er zo. Inchecken ging vrij snel en de gate was zo gevonden. Het vliegtuig naar Parijs zat helemaal vol. De handbagage moest ik afgeven want die paste niet in de overhead bins. Gelukkig kreeg ik die bij aankomst ook direct bij de trap weer terug! We hebben nog even wat winkeltjes bekeken, maar toch maar niets gekocht.
Het vliegtuig, een A-380 stond er al. Het wordt onze eerste keer in zo’n mega groot vliegtuig.
Er passen ongeveer 550 mensen in, verdeeld over 2 verdiepingen. We hadden erg veel hoop op een extra stoel, vooral omdat het een lange vlucht was en een beetje ruimte nooit verkeerd is. En…..dat is gelukt!
Je zou dan denken dat er wel heel veel kracht nodig is om zo’n ding van de grond te krijgen, maar eigenlijk ging dit heel erg mooi, je wordt niet achter in je stoel gedrukt en hij zat zomaar in de lucht. De vlucht was een van de mooisten die we ooit gehad hebben, bijna geen turbulentie, 2x erg lekker eten en boven Amerika af en toe mooie uitzichten. We vlogen over Rocky Mountains National Park en we zagen ook de Grand Canyon.
Aangekomen in Los Angeles moest ik via de officier van de Immigrations. Vast omdat ik een nieuw paspoort heb. Daardoor werd het een uurtje wachten ” in line”. Toen de bus naar Alamo, waar we met een GMC Acadia limited edition weer naar buiten reden. Eerst nog even een paar boodschappen gehaald en zo waren we tegen 16.00 uur in ons hotel: de Travellodge at LAX. Mooi hotel met een prachtige binnentuin/zwembad. Niet alleen een prachtige plantentuin, maar ook springen hier de eekhoorns gezellig rond.
Gegeten hebben we in de hiernaast gelegen Denny’s. Albert helemaal blij met zijn steak and shrimp.
Terug in het hotel ging het licht al snel uit. Na het douchen en de koffers reorganiseren ging het licht tegen 19.30 toch echt uit!
zondag 5 maart:Los Angeles-Victorville
Tja, de eerste dag….de eerste keer wakker om 01.25 en daarna ongeveer elk uur, tot, om 04.30 we echt wakker waren. Met een kop koffie op het balkon en dan loopt dit door de tuin: een opossum. Wij vonden het heel bijzonder, maar als je ze opzoekt op internet dan blijkt dat het echt ongedierte is waar je maar moeilijk van af komt.
Ook zagen we toen het licht werd nog wat kolibri’s rondvliegen. Het ontbijt begon om 6 uur en we waren niet de eerste, maar dat scheelde niet veel. Prima ontbijt trouwens, dat is wel eens anders!
Na het ontbijt zijn we maar aan de rit gegaan. Eerst langs Venice Beach, waar eigenlijk nog weinig leven te bekennen was.
Wel erg veel zwervers, op elke hoek van de straat!
Ik wilde toch graag even zien hoe het strand eruit zag, maar het aantal zwervers stond me niet echt aan, alle spullen liggen dan wel onbeheerd in de auto. We zijn dus dicht bij het strand even gestopt en ik heb een paar foto’s geschoten.
Daarna ging het op naar de Santa Monica Pier. Je kan hier nergens onbetaald parkeren, dus 8 dollar armer hadden we een parkeerplek voor onze auto en wij konden de pier bekijken. Heel leuk, aan het begin van de pier is het eind van de route 66. En zo hebben we dan weer een stukje van de Route 66 gezien.
We zijn de pier opgelopen tot het eind. Helaas is het weer niet geweldig, het waait nogal en het is wat bewolkt.
Toen was het op naar Beverly Hills, wat je toch ook gezien moet hebben als je hier dan toch al bent. Prachtige straten met veel groen, erg mooie huizen en natuurlijk de Rodeo Drive met alle luxe winkels en een nieuwe Tesla met wel erg leuke achterdeuren.
Na Beverly Hills kwam Hollywood met duidelijk minder geld, alles net even wat armoediger dan waar we vandaan kwamen. (en ook weer zwervers).
Hierna reden we door richting Victorville. Onderweg was het voor ons gevoel best wel druk, waarschijnlijk was het erg rustig want ondanks dat de weg soms 7 of 8 banen breed is, zijn files hier vrij normaal.
Aangekomen in Victorville hebben we eerst maar even ingecheckt in ons hotel en toen zijn we doorgereden naar de ouders van Andrea. Ook Larry en Andrea waren hierheen gekomen, en het weerzien met allemaal was heel erg leuk! We zijn heel gezellig uit eten geweest bij de Mexicaan. Er was live-muziek en heerlijk eten. Ondertussen hebben we nog allerlei plannen gemaakt voor de toekomst.
Hierna hebben we afscheid van elkaar genomen, we komen elkaar de komende week nog een paar keer tegen. De eerste keer wordt waarschijnlijk donderdag, dan gaat Andrea met ons mee op een hike.
En zo kwam er een eind aan onze eerste volle dag hier, de jetlag valt wel mee, gisteren om deze tijd (20.30) sliepen we al lang….
maandag 6 maart: Victorville-Mesquite
Na een goede nacht en alweer een prima ontbijt ging de reis vandaag via Las Vegas naar Mesquite, waar we 4 nachten blijven.
Onderweg kwamen we een plek tegen met een onmogelijke naam
Helaas werd het plaatsje Zzyzx niet goed op borden aangegeven dus dat hebben we niet bezocht.
Op ongeveer 40 mijl van Las Vegas ligt Primm, hier namen we een koffiestop en aangezien er ook een Outlet is, hebben we daar ook nog even rondgelopen, het was er erg rustig!
Verder dus maar naar Las Vegas, ik geniet altijd van het uitzicht. Ook zijn alle op en afritten prachtig ingericht.
In Las Vegas hadden we alleen even een hele korte stop om e-juice te halen en daarna weer snel verder. De lunch stop deden we bij Loves, waar ik ook gelijk onze auto even op de foto heb gezet.
Toen was het nog vrij vroeg om in 1 ruk naar Mesquite te rijden. We hebben dus maar even een omweg gemaakt door het State Park die we het vaakst bezocht hebben maar die elke keer weer betoverend werkt: de Valley of Fire SP. We deden de White Domes Trail en hebben nog even een uitstapje gemaakt naar het achterland. Ik had eens gelezen dat je van daaruit ook de Crazy Hill kan vinden. We waren in de buurt maar zaten weer eens te laag en omhoog klimmen hebben we maar even overgeslagen. Maakt niet uit, het was geweldig!
Tegen 5 uur waren we in Mesquite. We wilden graag een kamer op de begane grond maar die waren helaas al op, dus werd het de eerste verdieping, 1 trap op, valt nog wel mee. We slapen hier standaard als we op weg zijn terug naar Las Vegas en dit is op zich ook wel een mooie basis voor de rest van de plannen, hoeven we niet steeds te verkassen. Het is hier heel erg druk (best wel abnormaal), het ziet er naar uit dat het hotel zo goed als vol is. De jetlag is over dus we zijn inmiddels gewend aan de tijd.
dinsdag 7 maart: Mesquite
Goed geslapen, we zitten aan de achterkant van het complex, dus geen last van de i-15. We hebben ontbeten in het buffet, we hadden verwacht dat het daar erg druk zou zijn, maar dit viel erg mee. Na het eten natuurlijk nog even de dagelijkse 5 dollar in een slotmachine gegooid. Albert ging weg met 15 en ik met 5. Niets verloren dus.
Hierna zijn we naar St George gereden, best grappig: binnen een half uur doe je 3 staten. Mesquite ligt in Nevada, dan moet je een pas over, de Arizona Strip, die ligt dus in Arizona en St George ligt in Utah. En dan heb je ook nog tijdverschil (1 uur), Arizona en Utah liggen in de Mountain time zone.
In St George zijn we eerst naar de Kohls gereden. Het gebeurt niet vaak, maar Albert stelde dit zelf voor! Na toch wel een uur in de winkel kwamen we naar buiten met een grote zak kleren. Al met al hadden we 190 dollar bespaard en ook nog een certificaat voor 30 dollar shoptegoed omdat ik een klantenkaart heb. Dat shoptegoed moeten we maandag verzilveren en dat lukt vast wel op weg naar LA.
Hierna hebben we lekkere verse broodjes gehaald bij de Albertsons, kaas hebben we meegenomen. Die aten vlak voor onze wandeling op.
En toen moesten we nog een stukje natuur bekijken. Uit de plannen voor mei/juni kozen we de Red Cliffs National Conservation Area. Ik had mooie plaatjes gezien van een niet te lange hike vanaf de campground. Het is een stuk van de Lowland Zone. Een hele mooie wandeling met als verassing een prachtige waterval. Het was af en toe wat klauteren en we moesten talloze keren het water oversteken, maar de beloning was het wel waard! Na de waterval kon je nog verder, helaas durfde ik dat stuk naast de waterval niet omhoog te klauteren.
Op de terugweg stond nog een bijzondere boom, Albert zei dit is een heksenboom, hij groeit maar door, maakt niet uit waarheen…..
Vlak voordat we de i-15 weer bereikten maakte ik nog een mooie foto van de Red Cliffs met op de achtergrond besneeuwde toppen.
We hebben genoten van de rode rotsen met een geweldig mooie blauwe lucht. Het koudefront is voorbij en het wordt vanaf nu elke dag warmer. In het weekend gaan we de 80’s in, heerlijk!
Na de wandeling zijn we weer richting Mesquite gereden en hebben voordat we naar het hotel gingen de drankvoorraad nog maar even aangevuld. Dit zou toch wel genoeg moeten zijn tot dinsdag!
woensdag 8 maart: Mesquite
Na, zoals gewoonlijk een prima nacht en een goed ontbijt moesten we kiezen wat we gingen doen vandaag: de keuze ging tussen Zion National Park, waar het waarschijnlijk heel erg druk zou zijn of the Vortex, waar we het gebied met maar een paar mensen moesten delen. De keuze was snel gemaakt! Aangezien Zion in mei ook al bezocht wordt, en de Vortex in een gebied ligt waar we echt niet aan de wandel gaan met een temperatuur van 40+ gingen we hier dus voor.
Dus….weer de Arizona Strip over en naar St George. Bij exit 6 eraf, de 18 op en dan na ongeveer 18 mijl een dirtroad op. Toen werd de beschrijving een beetje onduidelijk maar we vonden het begin van de hike na even zoeken.
Eerst moet je een heuvel af van lavastenen en dan een droge wash over. Tja, dat is geschreven in de zomer, dus nu is die wash niet droog, gelukkig was het oversteken een makkie.
We hadden de GPS mee met de coördinaten van de Vortex. Onderweg kwamen we ook nog 2 mannen tegen die even uitlegden waar we moesten zoeken. De weg ging over slickrock en door het zand. Onderweg veel potholes, sommigen met water erin.
Ook zagen we Air France overvliegen op weg naar LA, en hij was niet de enige met dezelfde bestemming.
De GPS gaf de bestemming best wel goed aan, maar toch was het moeilijk te vinden. Albert wilde al opgeven, maar opeens zag ik cairns, dus die hebben we toch maar even gevolgd. We zochten te laag, we moesten omhoog klimmen en helemaal bovenop de berg: the Vortex, een hele grote kom. Mensen hebben over de jaren heen hun namen hierin gekerfd, de oudsten moeten meer dan 100 jaar oud zijn. Geen idee hoe ze hierin zijn geklommen want je komt er niet zo maar weer uit. Ik schat dat het toch zeker een meter of 4-5 diep is.
Het uitzicht op de top was adembenemend. Hier waren we alweer een stukje afgedaald, Albert heeft me een paar keer geholpen want mijn hoogtevrees speelde me weer behoorlijk parten.
Verder laat ik de foto’s voor zichzelf spreken.
Op zich was de wandeling wel te doen, alleen sta je vaak scheef op het slickrock en moet je door diepzand. En dan moet je nog weer naar boven klimmen via de lavaberg. Ons calorierijke ontbijt hebben we vast helemaal verbrand. De temperatuur was lekker, graad of 25 en warmer wil je het ook niet aangezien er weinig schaduw is.
Albert werd ook blij van hoe de auto er inmiddels uitziet, het witte begint al wat te verdwijnen.
De terugweg (speciaal voor Annie): er is een andere weg dan de Arizona Strip. Die heet de alt US 91. We hebben hem vandaag gereden en hij is een beetje langer maar er zijn daar geen crosswinds en hij is ook veel minder steil. Hij loopt vanaf Gunlock naar de Beaver Dam. Omdat we nieuwsgierig waren hebben we deze weg dus gereden. Ik vond hem prettiger, lekker rustig, geen jagende vrachtwagens en het kostte maar een beetje meer tijd, en och, het is vakantie toch?
donderdag 9 maart: Mesquite
Vanochtend hadden we een afspraak met Andrea, ze kwam uit Las Vegas (met haar dochter) om met ons mee te gaan op een hike die we al jaren op ons programma hebben, maar elke keer hebben laten overgaan omdat het hier gewoon te warm is om kilometers te lopen: Yant Flat.
In de buurt van St. George bevindt zich een rotsgebied met de naam Yant Flat. Het gebied is nog vrij onbekend, maar sinds enkele jaren komen er langzaam aan meer bezoekers. De aanrijroute is alleen geschikt voor auto’s met high clearance, en vanaf de trailhead moet je ook nog enkele kilometers lopen voordat je Yant Flat bereikt, het zal dus nooit echt een toeristen bestemming worden.
Het is een komvormig dal, door de hoge ligging heb je een weids uitzicht over het landschap van Washington County. Het gebied bestaat uit zeer kleurrijk Navajo Sandstone. Opvallend zijn blokvormige patronen, en de prachtige lijnen in het gesteente, die swirls worden genoemd.
De weg erheen: ik had een vrij goede beschrijving en de gps coördinaten. Je moet een behoorlijk stuk over dirtroad, het eerste stuk was prima, maar hoe verder we reden, hoe slechter de weg werd. We dachten dat we high-clearance hadden maar er blijkt een mooie spoiler voor op de auto te zitten die niet zo ” high” is. Gisteren raakten we de bodem ook al, en het begon eruit te zien dat we beter konden stoppen, er zaten erg diepe sporen in de weg. Albert besloot om te stoppen…. Ik had de GPS al aangedaan met de coördinaten voor de parkeerplek en toen ik daarop keek was dat nog 169 meter verderop. Dus de heuvel maar even opgelopen en jawel: het begin van de trail! We hebben de auto maar mooi laten staan waar hij stond, heel ” veilig” , midden in een wash…….
Toen was het een kwestie van de oude jeeptrail volgen (2 mijl lang) en dan kwam je vanzelf aan de rand van het gebied en dan moest je afdalen. Andrea en Corinna nog even op de foto gezet…
en ook vloog de a-380 van BA ook nog even over, erg jammer al die strepen in de lucht.
De wandeling was wel erg mooi, overal cactussen, jammer dat ze nog niet in bloei stonden. Maar…na een behoorlijke wandeling stonden we dan aan de rand, en wat een uitzicht!
We hadden het hele gebied voor ons alleen! Albert wilde niet afdalen, die heeft nog last van onze hike van gisteren en ik heb m’n best gedaan maar deze afdaling is toch echt niet voor iemand met hoogtevrees. Een deel ben ik op m’n achterwerk naar beneden gegaan, niet tot de bodem, maar wel genoeg om mooie foto’s te kunnen maken.
Andrea en Corinna gingen wel helemaal naar beneden en Albert bleef boven, makkelijke baken om te weten waar je weer omhoog moet, verdwalen is hier vrij gemakkelijk en de afdaling is vrij steil.
Na een tijdje hebben we ons allemaal weer boven bij Albert verzameld en hebben even gewoon van het uitzicht en de stilte genoten. Andrea was nog niet helemaal uitgeklommen.
Toen werd het tijd om aan de terugweg te beginnen, ik liep even een ander padje en zag wel een heel interessant spoor, dit moet wel een mountain lion zijn, het spoor was een paar dagen oud dus zoveel geluk hadden we nou ook weer niet.
Ook Albert deed nog even een ” kracht” foto
en liet ons zien hoe je kan overleven in de woestijn
Nog een mooi plaatje van de terugweg
Toen waren we weer terug bij de auto, al met al 5 mijl gelopen!
Het eerste stukje weg hebben we rustig aan gedaan, gelukkig hebben we de bodem niet geraakt. Je mag met je huurauto niet op dirtroads rijden, dus je moet een beetje voorzichtig zijn waar je rijdt.
En weer de Arizona Strip (die trouwens Virgin River Gorge heet) weer naar beneden. Tegen 4 uur waren we weer terug bij het hotel en namen afscheid van Andrea en Corinna die weer naar huis gingen.
Morgen gaan we naar onze 2e woonplaats: Las Vegas!
vrijdag 10 maart: Mesquite-Las Vegas
Vanochtend lekker rustig aan gedaan, naar Las Vegas is maar een korte rit (iets meer dan een uur).
We kwamen langs het circuit, waar al genoeg te doen was zo te zien.
Het verwachtte aantal bezoekers voor de Nascar race, die dit weekend is, zijn er 150000 mensen, die hier de race gaan bekijken. En wat doe je dan? Ja hoor, je bedenkt dat je de weg gaat aanpassen en je sluit gewoon een paar banen van de Interstate….
Er zijn dus nu maar 2 banen over waar al dat verkeer overheen moet! Larry had inmiddels gratis kaarten voor ons geregeld maar vertelde er direct bij dat we na de race 3-5 uur onderweg zouden zijn naar Las Vegas zelf (14 mijl)! Ook voor heen moesten we extra vroeg vertrekken en rekenen op enorme files. De enige manier om er “snel” te komen is met de helikopter (500 dollar pp). Het plan om naar de race te gaan hebben we dus maar laten varen.
Als eerste bestemming vandaag hadden we de Outlet North, we namen de afslag op de spaghetti bowl en kwamen weer eens langs een prachtig gebouw, hier is een brain centrum gevestigd, erg toepasselijk.
Direct daarna ben je bij de Outlet
In de Outlet hebben we een paar uurtjes doorgebracht. We moesten nog wat kadootjes halen en Albert praatte me een leuk jurkje aan bij Calvin Klein, maar toen moest ik er ook nog schoenen bij…..maar alles is gelukt!
Toen ingecheckt in de Eastside Cannery, ik wilde graag een kingsize bed en een hoekkamer. maar helaas, werkelijk volgeboekt en er was niets te ” regelen” . Maar op zich hebben we een mooie kamer, dus we klagen niet.
Tegen 5 uur waren we bij Larry en Andrea, ik mocht daar even een was draaien en we hebben gezellig zitten kletsen en zijn heerlijk uit eten geweest. Ook hebben we besloten om Las Vegas eerder te verlaten, in plaats van op maandag gaan we al op zondag richting LA, want de Nascar bezoekers vertrekken ook allemaal op maandag en veel daarvan gaan richting LA, dus de Interstate zal dan heel erg druk zijn en het zou ons uren extra kosten.
Het plan nu: we vertrekken zondag (samen met Larry en Andrea) richting Palm Springs, maar gaan dan eerst de superbloom in Anza Borrego NP bekijken, en dan rijden we maandag naar LA.
zaterdag 11 maart: Las Vegas
We hebben lekker ontbeten in de Silver Sevens en toen we in de auto stapten zagen we dit scherm…94 F om 10.16 in de ochtend….een echte zomertemperatuur! De echte verklaring is dat de auto in de zon stond en dus een beetje teveel aangaf, haha. Maar we klagen niet, vanmiddag was het wel 84 (=28 gr. C) en dat is een stuk warmer dan normaal.
En dan ben je in Las Vegas en kom je niet op de Strip…die zijn we dus maar even overgestoken.
We hadden weer met Larry en Andrea afgesproken. De heren zijn gaan kijken of ze de kapotte warmteregelaar van het zwembad konden repareren. Ondertussen ben ik met Andrea wezen shoppen en heb weer wat nieuwe winkels leren kennen. Toen we terugkwamen bleek de regelaar echt kapot te zijn en er is een nieuwe besteld. Albert zat ondertussen weer bruin te worden.
Bij thuiskomst hadden we al prachtige bomen in bloei zien staan dus ik laat jullie even meegenieten:
Verder zijn we nog naar de Costco geweest (een soort Makro) om hamburgers te halen, die Larry later vakkundig klaarmaakte op de bbq.
De maan scheen ook prachtig door de palmbomen heen
En toen was de zaterdag ook weer voorbij
Morgen moeten we vroeg op! Om alle verkeersdrukte voor te wezen vertrekken we om 7 uur richting Anza Borrego om de superbloom te gaan bekijken.
zondag 12 maart: Las Vegas-Palm Springs
We waren vroeg op, om 7 uur hadden we afgesproken met Larry en Andrea bij de Railroad Pass. Samen zouden we naar Anza Borrego rijden. Ook was de klok nog even een uur vooruit gegaan dus een uur minder slaap! Op de parkeerplaats zagen we de zon opkomen.
We vertrokken op tijd en Larry reed voorop, we hebben een stuk van de Route 66 gereden, alleen het stuk wat we in gedachten hadden lukte niet helemaal, de weg was dicht.
We reden eerst naar Cathedral City, waar Andrea een hotel had geboekt via haar werk. De kamers waren een stuk goedkoper op die manier: een kamer van 214 dollar kostte 91, niet verkeerd dus!
Vanaf Cathedral City ging het verder in 1 auto, veel gezelliger.
Na nog 1,5 uur rijden bereikten we Anza Borrego, een state park in de Sonora Desert. Het is aan drie zijden omgeven door ruige bergketens en heeft een droog en heet klimaat. Het park is op zijn mooist in de lente omdat dan de wildflowers in bloei staan. Een keer in de 5-10 jaar is er een superbloom, dit gebeurt alleen als alle omstandigheden ideaal zijn: een niet te strenge winter en voldoende neerslag. En laat dat nou net het geval zijn! Ik laat de foto’s voor zichzelf spreken:
Helaas waren meer mensen op het idee gekomen om de superbloom te zien, het was ontzettend druk in het park. Zo druk dat je niet eens in de buurt van het visitorcentrum kon komen. De rangers hadden alles afgezet. We hebben ergens aan de weg geparkeerd en zijn door het veld naar het visitorcentrum gelopen. En we hebben er geen minuut spijt van gehad, wat ontzettend mooi zijn al die velden met bloemen! Overal waar je kijkt zie je kleuren en er hangt een heerlijke geur….
Op de terugweg moest iedereen ook nog even op de foto
En toen reden we weer terug naar Cathedral Valley. Onderweg gaf de auto 96 graden F aan. (35.5 C).Onderweg gaf Larry al aan dat hij Fungry was (F….ing hungry) dus we hebben heerlijk gegeten bij de Lulu in Palm Springs.
Na terugkomst in het hotel zijn we de pool nog even ingegaan, helaas was die niet echt warm en er was geen hottub, dus snel onder de hete douche en toen weer met een borrel naar beneden en daar hebben we nog gezellig zitten kletsen om een soort van kampvuur.
We hebben vandaag 700 kilometer gereden, lange rit, lange dag, maar echt de moeite waard en je moet maar net het geluk hebben om de superbloom te mogen zien!
maandag 13 maart: Palm Springs-Los Angeles
Na een lekker ontbijt gingen onze wegen zich weer scheiden. Larry en Andrea gingen terug naar Las Vegas en wij verder naar Los Angeles. We zien elkaar over een paar weken weer terug, dan komen ze ons bezoeken.
We wilden niet direct via de drukke Interstate dus ik had een leuke weg door de bergen uitgezocht, de reis ging via de Santa Rosa en San Jacinto Mountains NM. Albert had niet zoveel zin in bochten, helaas zaten die er wel (voldoende) in. Maar de rit was prachtig! Aan de ene kant van de berg veel cactussen en bijbehorende beestjes…
…en aan de andere kant werden we verrast met heel veel bloeiende poppy’s. Ook blijkbaar bijzonder want in sommige velden stikte het van de fotograferende mensen.
Onderweg ook nog even een Kohls opgezocht, ik had nog een tegoedbon van 30 dollar die vanaf vandaag verzilverd kon worden.
Hoe verder we reden, hoe breder de wegen en hoe meer verkeer. Ik weet nu zeker dat ik LA niet zo geweldig vind en dan was het eigenlijk niet eens druk!
Tegen 2 uur waren we op de plek van bestemming, de Seahorse Inn in Manhattan Beach. Onderweg was het steeds dik boven de 90 graden, maar toen we Manhattan Beach inreden bleek er mist vanuit de oceaan te komen waardoor de temperatuur zakte naar 62! We wilden nog even naar het strand, dit hebben we ook wel gedaan, maar niet om te zwemmen…we hebben de Manhattan Beach pier bezocht, dit is de oudste pier aan de westkust.
Op het eind staat een soort aquarium waar iemand heel leuk stond uit te leggen. Een zee komkommer:
Ook waren er zeesterren, enorme morenen, inktvis, zeepaardjes en ga zo maar door…
Aan het strand staan interessante huizen, oud en nieuw naast elkaar.
Helaas werd de mist alleen maar dikker en ik moest nog 2 verhaaltjes doen (door tijdgebrek gisteren) dus we zijn teruggegaan naar ons hotel.
Dit deel van LA ziet er trouwens best wel goed uit! Praktisch geen zwervers, nette huizen, goed onderhouden. Best raar als je denkt dat we maar 15 autominuten van ons vorige hotel afzitten waar overal bewaking rondliep en je niet op straat zou gaan lopen. Hier zijn we ter afsluiting van onze vakantie gewoon naar de Panda Express gelopen.
dinsdag 14 maart: Los Angeles-Dusseldorf
We hebben vanochtend rustig aan gedaan, we hadden gisteren al een brood gekocht, dus Albert maakte er mooie plakjes van met zijn survival mes…
beetje tv gekeken, Wilders was hier zelfs nieuws…
…en nog even gedoucht om lekker fris op reis te gaan. Naast het hotel zat een soort tuincentrum en daar heb ik nog 2 mini cactusjes gehaald. Eerst alle grond eraf gespoeld en toen in een plastic fles gestopt om ze heel de reis te laten overleven. En toen tussen de kleren in gedaan. Ik heb zo’n idee dat dit niet echt mag, maar we proberen het gewoon…
Tegen half 11 zijn we naar Alamo gereden, hebben de auto ingeleverd en reden met de bus naar het vliegveld.
We hebben deze reis 1470 mijl gereden (2352 km).
Het (helaas volle) vliegtuig vertrok netjes op tijd, weinig geslapen, maar verder was het een prima vlucht met erg goede verzorging door de KLM dames.
woensdag 15 maart: Dusseldorf-Groningen
Tegen 5 over 9 stonden we op Amsterdam aan gate G4, het vliegtuig naar Dusseldorf vertrok van B24. Nadat we eindelijk uit het eerste vliegtuig waren was het flink doorlopen om het andere vliegtuig te halen, maar toen we aan kwamen lopen begon het boarden net. We hadden twijfels of de koffers de vlucht zouden halen, maar ook dat lukte, we zagen ze het vliegtuig ingaan.
Deze vlucht duurde maar 30 minuten, en we kregen zelfs een muffin en een bakje water!
De reis naar huis verliep ook heel mooi dankzij de navigatie die ons heel mooi om een paar files heen leidde en zo waren we tegen 14.30 weer terug in ons schone huisje (dankjewel Sil en Janny).
Ondanks dat het een korte vakantie was, hebben we veel gedaan en gezien. Vooral Yant Flat, die al jaren op de planning staat en waarvoor het steeds veel te warm is en de superbloom in Anza Borrego waren heel speciaal! De laatste superbloom was in 2008, dus we hebben wel heel veel geluk gehad om dit te mogen zien. En we hebben erg mooie foto’s en een nu een stukje Amerika thuis.
Iedereen weer bedankt voor de leuke reacties, ik vond het weer leuk om jullie mee te laten reizen.