2017

Ons jaarlijkse uitje is weer helemaal gepland!

Op 20 mei vertrekken we van Schiphol richting Las Vegas. We blijven daar 2 nachten en vertrekken dan naar Cedar City. De dag daarna willen we via de Kolob sectie naar Zion NP rijden. Daar blijven we 2 nachten. Dan gaan we via de UT-12 naar Escalante voor weer 2 nachten. We willen gaan proberen om de slotcanyons Peek-a-boo en Spooky te gaan bezoeken.  We vervolgen onze reis naar Torrey, via de Burr Trail.  Vanaf daar rijden we naar de Wedge Overlook, waar we ook willen overnachten. Via Grand Junction naar het Colorado NM waar we blijven slapen in het park. En dan via Steamboat Springs naar Estes Park. Dan weer naar het zuiden en via Carbondale en Buena Vista naar Lake City, voor een bezoek aan Faye en om mijn verjaardag te vieren. Hierna moeten we zorgen dat we op vrijdag in Pioche aankomen want daar hebben we afgesproken om het weekend samen met Andrea en Larry door te brengen. Op maandag gaan zij weer naar huis en wij gaan nog even richting Great Basin. Dan rijden ook wij terug naar Las Vegas en vliegen op 18 juni weer naar huis.

In Las Vegas slapen we in het Silverton, in Lake City in een cabin en de rest van de nachten brengen we door in ons tentje. Als vervoersmiddel hebben we een full-size SUV geboekt bij Alamo.

Zaterdag 20 mei

Na een prima nacht en ontbijt bij vd Valk namen we een vroege shuttle naar het vliegveld. Omdat we niet goed wisten hoe druk het zou zijn en het tijdens drukte niet altijd even goed gaat op Schiphol namen we geen risico en waren ruim op tijd aanwezig. De drukte viel mee en we vlogen werkelijk door alle controles heen en waren dus ruim op tijd bij de gate. Het vliegtuig was echt vol en met een klein beetje vertraging vertrokken we richting Chicago. Goede vlucht, goed eten en iets te vroeg geland. Alles zat echt mee, we konden via de kiosk naar de Immigrations en ook de Costums was zo klaar. Zo snel zijn we nog nooit binnengekomen. Al met al een minuut of 10! Even naar buiten geweest voor wat ” frisse” lucht en toen een hapje gegeten. De 2e vlucht was  propvol, maar ook deze vlucht was op tijd en zo  landden we om 18.00 uur op onze thuisbasis: Las Vegas. Op naar Alamo voor een autootje, de dame die ons hielp deed haar uiterste best. We wilden graag een witte 4wd, met  high clearance en navigatie en een reserve band. Die stond niet bij Alamo, dus ze toverde een witte GMC Yukon bij National vandaan. Daar kunnen we ons wel mee redden de komende weken… Eerst nog even langs Lee’s gereden voor een borrel en tegen 20.00 uur waren we in de Silverton. We waren best moe en om half 10 ging het lampje uit….

Zondag 21 mei

Ondanks het heerlijke bed was ik natuurlijk weer vroeg wakker. De eerste keer al om half 1, toen om 3 uur en weer om half 4. Ik zag een berichtje op mijn telefoon: Natas wilde weten hoe we waren gevlogen want er was een vliegtuig tegen een auto aangereden op LA. Dat waren wij niet dus nog even ge-appt. Daarna ben ik nog maar weer even gaan slapen en tegen half 6 was het echt klaar! Gelukkig werd Albert ook wakker en na een kop koffie gingen we maar op pad. Ontbeten bij Egg-works, erg lekker en een beetje calorierijk!

Daarna naar de Walmart voor een paar boodschappen, een flitsbezoek aan de Outlet, naar de Best Buy voor een hotspot, en nog wat kleinigheden die we nodig gaan hebben. Toen was het tijd om naar Andrea en Larry te rijden, waar we de middag gezellig hebben doorgebracht aan het zwembad. Ook de kampeerspullen in de auto gezet en zo zijn we nu klaar om te vertrekken voor de reis. Die begint dus morgen……

Maandag 22 mei

Las Vegas-Cedar City

Gisteravond nog gezellig wat gedronken met Andrea en Larry. We waren best wel moe, nog steeds wat ” verreist”. We hebben de wekker maar gezet want tegen 7 uur moesten we uitchecken omdat we om 8 uur een ontbijtafspraak hadden met de ” Hekkies” en de Familie Mulder. Zij zijn gisteren aangekomen en gaan ook rondreizen, we komen elkaar verder niet tegen onderweg.  We hebben heel gezellig en lekker gegeten bij het Omelet House. Echt een Amerikaans ontbijt: spiegelei, bacon en pancakes.

Tegen half 10 vertrokken we uit Las Vegas. Omdat we al in de buurt zaten van Lake Mead hebben de weg door de Recreational Area gevolgd, hij is iets langer maar wel erg mooi! In Mesquite nog maar even wat drank ingeslagen want dat is in Utah een stuk duurder. Toen naar St Georg, voor een subway lunch. We verloren een uur toen we Utah inreden en we waren nog van plan om naar Kanarra Falls te rijden. Alleen is dat een hike van 2-5 uur en die tijd hadden we niet meer over. De hike gaat dus op de to-do lijst.

Onze overnachtingsplaats vandaag is de KOA van Cedar City. Eerst moesten we de auto opnieuw inrichten. Alles zit in boxen, dus het was even een werkje om de boel een eigen plek te geven. De auto is een stuk kleiner dan die van vorig jaar dus het werd nog een hele puzzel, maar op zich is het gelukt!

Toen de tent opgezet, ook dat was even kijken hoe het ook nog maar weer moest. We hebben met deze tent 1 x proef gekampeerd en dat is al weer een hele tijd geleden. De tent is een stuk groter, we hebben een voorstuk waar we eventueel in kunnen zitten en je kan er in staan. Geen glasfiber stokken maar echte tent stokken. Het voordeel is wel dat deze tent beter gezekerd kan worden met touwtjes. Qua tijd viel het ons best mee en waarschijnlijk zijn we morgen een stuk sneller.

En toen kwam er ook nog gezellig een man kletsen, hij woonde al 23 jaar in een busje, waarschijnlijk de hele tijd hetzelfde busje. Hij vond ons wel gezellig, ik vond dat we boodschappen moesten gaan doen…..Toen hij eindelijk wegging dus maar snel naar de Smith’s voor eten en drinken. En toen was de dag alweer voorbij!

We hebben lekker een varkenshaasje van 700 gram op de bbq gegooid, potatosalat en brood erbij en als toetje een overheerlijk tillamook toetje

Dinsdag 23 mei

Cedar City-Springdale

We hadden een goed plan om van Cedar City naar Springdale te rijden: via een groot stuk dirtroad en over een bergtop helemaal via de ” achterkant” van Zion door de Kolob Canyon. We wisten al dat het hier vorige week nog had gesneeuwd, dus we zijn eerst naar het BLM kantoor gereden om te vragen of de weg begaanbaar was. De rangers vertelden dat de weg waarschijnlijk erg slecht zou zijn, zo niet onbegaanbaar! Ze hadden er zelf vorige week nog vast gezeten en hadden de top nog niet gehaald. We hebben ongeveer dezelfde auto alleen zijn de banden veel slechter. We hebben ons plan dus maar over laten gaan.

In plaats daarvan eerst een stuk Interstate en toen via een asfaltweg naar de Kolob Canyon, ook erg mooi trouwens.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We hadden wel wat tijd over dus we hebben nog een stuk van de weg gereden die we vandaag zouden doen, alleen dan van de andere kant en dat stuk is wel geasfalteerd. Wederom een prachtig uitzicht. Ook hebben we de auto er even goed opgezet.

Daarna reden we naar Springdale. We wilden niet te laat op de camping zijn want we wilden erg graag een plekje aan de Virgin River, dat is gelukt! De camping is trouwens helemaal vol, het is hier erg druk. Zonder reservering kan je niets meer in de buurt vinden!

Het is warm, een graad of 31, maar het voelde warmer, de zon brandt echt!

We hebben dus weinig meer gedaan nadat de tent stond. We hebben eten gehaald en verder lekker aan de rivier gezeten.

Woensdag 24 mei

Na een heerlijke nachtrust deden we vanochtend rustig aan. Tegen half 10 vertrokken we op weg naar Zion NP, wat 700 meter verderop ligt. We wilden even luxe doen, dus wachtten op de bus naar het park. Die kwam na een minuut of 5 wachten maar was vol! We hadden geen zin om op de volgende, waarschijnlijk ook volle bus te wachten dus we gingen maar lopen. We zagen al snel dat het erg druk zou zijn, de auto’s stonden  500 meter voor het park al te wachten tot ze er in kwamen. Aangekomen in Zion kon je over de koppen lopen, het was net de Efteling op een drukke dag. Ook stond er een behoorlijke rij te wachten op de shuttle bus, de enige mogelijkheid om de Canyon in te komen. We hadden eigenlijk wel een stukje Narrows willen doen, maar die is dicht omdat het water te hoog is. De andere leuke hikes zouden zo druk zijn dat je achter elkaar aanloopt. We waren het snel met elkaar eens: hier hadden we geen zin in!

Dus eerst maar weer terug naar de camping, nu wel met de bus.

Op de camping aangekomen hebben we even zitten kijken wat we dan wel zouden doen. Op zich kan je ook de hele dag lekker in je stoel gaan hangen, dat zou geen straf zijn, maar…..een beetje actief zijn is ook leuk. We kozen voor Water Canyon, een canyon in de buurt van Hilldale, een bijzonder plaatsje waar  FLDS mormonen hun hoofdkwartier hebben.  Zowel Hilldale als het naburige Colorado City is gesticht (verwekt) door 2 mannen, de oer-opa’s, er is dus veel inteelt en eigenlijk is iedereen familie van elkaar.  De inwoners zijn polygamisten en houden absoluut niet van buitenstaanders. Fotograferen is ook wat tricky, en ik heb niet echt een kans gezien. Ze wonen in enorme huizen (moet ook wel met zoveel vrouwen en kinderen) en om praktisch elk huis staat een hek! De vrouwen hebben allemaal hun lange haar in een speciale vlecht en ze dragen vormloze jurken in saaie kleuren.

We moesten hier doorheen om bij de Water Canyon te komen en op zich is het wel leuk om te zien hoe ze leven.

En dan Water Canyon. We waren niet erg slim om zo’n wandeling te gaan maken op het heetst van de dag. Het pad liep steeds maar omhoog en we moesten over stenen omhoog klauteren. Dan merk je dus echt wel dat je een kantoorbaan hebt! De waterval was 2,4 km lopen, wij hebben opgegeven na een dikke kilometer. Maar ik heb wel genoeg foto’s gemaakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op de terugweg zag ik heel in de verte ook nog de White Domes, dat is een volle daghike.

Ook stonden er velden vol met cactussen, prachtige kleuren.

En WILD: haha, een kikker…

Terug bij de auto waren we het er wel over eens dat dit een erg goed alternatief was voor het overvolle Zion. Hier kwamen we niemand tegen.

Bij de Walmart in Hurricane haalden we nog even wat te eten voor vanavond en een lekkernij voor onderweg

Nog even getankt en toen weer terug naar de camping en dan heb je deze uitzichten, echt geen straf om hier te rijden.

Op de camping werden we verwelkomt door een hert die even liep te struinen naar eten. Deze is echt mensen gewend, je kan hem praktisch aaien.

Donderdag 25 mei

Springdale-Escalante

Vanochtend niet te laat op, ontbeten en de tent ingepakt. Gelukkig was het niet erg druk bij de ingang van Zion. Het blijft een prachtige rit! Ik heb een stuk gefilmd dus geen foto’s. De film doe ik trouwens pas thuis dus die komt vanzelf een keer online. Voor de tunnel stond een beste file dus daar moesten we even wachten. Het hokje van de rangers die voor de tunnel staan was dicht, ze stonden een stuk verder naar beneden. Vorige week is hier allerlei puin naar beneden gevallen en toen was de tunnel helemaal dicht! Waarschijnlijk vertrouwen ze het nog niet helemaal vandaar dat de rangers een stuk eerder staan.

Vlak voor we het park uitreden toch nog maar even gestopt en daar wel wat foto’s gemaakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bij de Mt Carmel Junction een bak koffie gescoord en toen naar Panguitch voor wat boodschappen voor vanavond.

En toen de 12 op, een hele mooie scenic byway. Eerst passeerden we Red Canyon, geen foto’s, wel gefilmd. De foto’s zien we elke avond al, die hangen in onze slaapkamer.

Even verderop was Mossy Cave met ook prachtige rotsformaties.

We hebben de hike niet gedaan, we zijn hier al eens geweest en zo aan het aantal auto’s te zien is dit niet meer een schaars bezochte plek.

Maar weer verder onder het genot van de mooie uitzichten.

De reis van vandaag eindigde in Escalante, we staan op een mooie camping, helaas geen stroom voor de tentplekken, dat was in Zion ook al, maar daar heb ik even van de buren geleend. Hier lukt dat helaas niet dus we moeten zuinig zijn en in de auto laden. Ook op de camping hierna waarschijnlijk geen stroom…..

Maar nu ons plekje:

We zijn nog even naar het visitorcentrum gereden om te horen of de dirtroads berijdbaar zijn, want het regent af en toe een beetje, maar volgens de ranger was alles in prima staat.

Toen we terug op de camping waren nog even een geweldig leuk telefoongesprek met Sil gehad die vertelde hoe leuk de katten waren: zodra het licht is maken ze je gewoon wakker, de een zit naar je te kijken en de ander knabbelt aan je teen. Ook i-pad kijken op bed gaat niet, Isabeau gaat er voor zitten en is dol op bewegende beelden!

En zoals gewoonlijk kookte Albert weer een heerlijk maaltje.

Vrijdag 26 mei

Gisteravond kwamen we in gesprek met onze overburen, erg leuke mensen die een huis in Salt Lake City en in St George hebben. Ze houden erg van hele lange wandelingen, rotsklimmen en vooral veel buiten zijn. Ze kamperen erg graag in dit gebied, meestal gewoon ergens op BLM grond. Ze hebben veel kennis over het Grand Staircase Escalante NM en vertelden honderduit! Ze probeerden ons verder nog wat tips te geven, maar we waren overal al wel geweest, erg grappig! Zelfs de Vortex kenden we al, die hadden zij ook net ontdekt, haha

Al met al was het behoorlijk laat geworden en we lagen dan ook pas tegen een uur op bed. Vanochtend wel netjes om half 8 opgestaan en na het ontbijt en wat drinken voor de auto op weg naar de slotcanyons. De hole in the Rock road moet je volgen over 23 mijl, we wisten al dat hij washboarded zou zijn, en dat klopte helemaal! Pffff, dan zijn 23 mijl best lang. Het laatste stukje was alleen geschikt voor 4wd en high clearance. Dat hebben we beide, maar toch vond ik het laatste stuk doodeng! De auto hing af en toe helemaal scheef en er zaten diepe gaten in.

Het allerlaatste stuk hebben we maar gelopen, maar goed ook, want daar moest je tegen een soort drempel op.

De hike stond aangegeven met cairns, opgestapelde stenen waarvan de bovenste een soort pijl is die je de goede richting opstuurt. En toen stonden we aan de rim……..slik……je moest dus behoorlijk naar beneden en geen mogelijkheid om dit op je achterwerk te doen. En toen speelde mijn hoogtevrees weer op. Met geen mogelijkheid durfde ik daar naar beneden. Ik heb nog gezocht of er geen andere weg was, maar helaas, hier hield mijn avontuur weer eens op. In de verte zagen we de ingang van Peek-a-boo…..zo jammer, maar het lukt me gewoon niet.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dit is de hoogte die ik moest overwinnen, de meeste mensen wandelen er zo af, ik blokkeer volledig. Helaas zie je op de foto niet echt hoe diep het is…..

Niet getreurd, terug naar de auto en toch nog een kleine meevaller: een collared lizzard

Onderweg zijn prachtige uitzichten

Op de terugweg bedachten we dat we dan nog maar een bezoekje zouden brengen aan Devils Garden, we kwamen er toch langs, ik laat de beelden voor zich spreken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En ook hier weer een mooie collared lizzard, die volgens het visitorcentrum hier schaars aan het worden zijn.

Toen was het nog een stuk dirtroad, rammel de rammel…..met af en  toe wat heerlijk rondlopend vlees.

Terug in Escalante hebben we eten gehaald maar op de camping waaide het weer zo vreselijk hard dat we maar zijn gaan eten bij de Circle D, erg lekker, lokaal vlees!

En dan betekend dit verhaaltje dat we de eerste week achter ons hebben, wat gaat dat snel!

Zaterdag 27 mei

Escalante-Torrey

Vanochtend hebben we eerst de tent maar wat schoongemaakt, overal lag zand, zelfs in het slaapgedeelte.

Na het ontbijt hebben we nog even staan kletsen met wat medekampeerders en toen gingen we maar weer op pad.

Van Escalante naar Boulder met zijn (alweer) prachtige uitzichten. De 12 is echt een van de mooiste scenic byways. We maakten een stop in de buurt van de Kiva Coffeehouse voor wat foto’s. Vaak zie je zelfs bovenop een kale rots een plantje groeien, je snapt niet hoe dat kan!

Toen namen we de afslag naar de Burr trail:  vernoemd naar John Atlantic Burr, de stichter van het plaatsje Burrville (1876). Tijdens de winter liet hij zijn vee grazen in de warmere graslanden van de Waterpocket Fold. Om het vee te kunnen verplaatsen vanaf de Boulder Mountain naar de Waterpocket Fold legde hij een pad aan, die ongeveer 75 jaar praktisch hetzelfde bleef. Tijdens de tweede helft van de vorige eeuw maakte men plannen om het toerisme te bevorderen en is een stuk geasfalteerd.

De Burr Trail is in totaal  67 mijl lang, waarvan 50 mijl geasfalteerd, de overige 16,5 mijl in het midden van de route zijn onverhard. Je komt hier door verschillende gebieden: het Grand Staircase Escalante National Monument met veel lage ronde heuvels, die bestaan uit lichtgekleurd Navajo Sandstone, dan de Long Canyon met hoge verticale wanden bestaand uit Wingate Sandstone,

de oorspronkelijk donkerrode kleur is door erosie lichter van kleur geworden, daarna Capitol Reef National Park met prachtige uitzichten  over de omgeving.

Via een serie smalle, steile haarspeldbochten (de Burr Trail Switchbacks) met een daling van 12%  rijd je naar beneden.

voorbij de switchbacks bereik je een T-splitsing, je kan dan kiezen: linksaf de Notom Bullfrog Road op of rechtsaf de Burr Trail verder rijden.

De Switchbacks waren trouwens best stijl maar een stuk korter dan de Moki Dugway. Ik heb nadat we beneden waren nog even een foto gemaakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wij kozen voor de rechtsaf variant omdat de Notom Bullfrog Road heavy washboarded zou zijn en daar hadden we geen zin in!

Toen we weer op het asfalt zaten reden we een wederom prachtige weg richting Hanksville.

Daar wilden we een pizzapunt scoren maar helaas waren die op. We hebben onszelf maar gevoed met een zak chips, lekker Amerikaans.

Toen Capitol Reef NP door, die gaan we morgen wel bezoeken en naar de camping. Eerst nog even wat te eten gehaald in Loa, want daar zit een grotere supermarkt.

De campings hier zijn volledig vol, dus zonder reservering kan je het vergeten. We zagen verschillende auto’s aankomen en weer wegrijden.

Ons plekje is mooi, wel wat krap, maar we hebben aan beide kanten mooie uitzichten.

Zondag 28 mei

Gisteravond kwam de maan op, een heel klein stukje, maar ondertussen zagen we de rest van de maan ook in de schaduw, erg mooi om te zien.

Vanochtend was ik vroeg op om de foto’s online te krijgen. Het internet is erg slecht en er waren veel mensen. Vanochtend ging het iets beter. Nu ik dit type zit ik weer met het zelfde probleem dus ik doe wat minder foto’s als ik zou willen.

Tegen 9 uur waren we bij het visitorcentrum om info te krijgen over de stand van de rivier die we moesten oversteken. Het water zou 14 inch diep zijn, waarschijnlijk haalden we dat net…..over de kwaliteit van de weg kon de ranger ons niet echt iets vertellen…

Eerst maar naar de rivier gereden en gekeken. Het eerste stukje wilde wel, maar aan de overkant zat wel een erg diep basin.

We wilden het niet wagen en zagen ook niemand die erdoor ging dus we hebben de andere ingang maar genomen.

En zo reden we het begin van de Cathedral Valley Loop. Na een paar mijl werd het erg washboarded en af en toen stukken mul zand. Na ongeveer 13 mijl waren we er zat van en zijn we omgedraaid.

Toen we weer op het asfalt stonden zijn we eerst richting Hanksville gereden want ik had bij de toegang naar de Mars Society gisteren een bordje gezien met Free Tour. Helaas was dat bordje nu weg dus maar weer terug gereden richting Capitol Reef. Op zich geen straf.

Daar hebben we de Notom Bullfrog road een stuk gereden, die hadden we immers gisteren niet gedaan dus nu maar een stuk. Ik had nog een korte beschrijving van een slotcanyon in de Cottonwood Wash, alleen achteraf klopte die niet. De ingang zou op 15 minuten wandelen liggen. Na 30 minuten lopen zagen we nog niets wat op een ingang leek, dus ook hier maar weer omgedraaid.

 

Het was wel een mooie wandeling met bijzondere steensoorten, veel wit (waarschijnlijk) graniet tussen de bruine lagen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook nog weer een mooie collared lizzard.

En bij de parkeerplaats zat een bijennest in een boom, geen idee of ze gevaarlijk waren dus we hebben maar afstand bewaard. Er zitten in deze gebieden ook killerbees hoorden we vorige week, ik dacht altijd dat die alleen in Arizona voorkwamen!

Op de terugweg nog wat leuke plaatjes geschoten en zo was er weer een dag voorbij.

Morgen verlaten we dit gebied en gaan we naar de San Rafael Swell.

Maandag 29 mei

Albert zei gisteren dat hij wel even klaar was met al die dirtroads die vreselijk washboarded waren. Elke keer moesten we de bagage achterin de auto weer recht leggen, zelfs de volle koelbox stond na elke rit midden in de auto.

Het probleem was wel dat alles wat ik in de planning had via dirtroads liep. Ik heb nog eens even goed naar de route gekeken en toen zag ik ook dat er bij de beschrijving stond dat dit well maintained dirtroads waren, zelfs geschikt voor RV’s als ze rustig reden! Toen ik dat vertelde trok hij bij, we zouden gewoon gaan kijken en als het echt erg was omdraaien.

Wel reden we anders dan gepland, eerst een stuk over de I-70 en toen moesten we afslag 129 hebben…..en laat die nou gewoon niet bestaan? Dus het werd afslag 131 en die bleek goed te zijn. Voor mensen die hier ook heen willen: 129 bestaat niet (meer).

We reden via de Cottonwood en Buckhorn Wash road langs de Window Blind Peak (de grootste vrijstaande monoliet in Amerika) en de Assembly Hall Peak (genoemd naar de originele Assembly Hall in Salt Lake City).

Daarna stopten we bij de Hanging Bridge, gebouwd in 1938, de enige brug hier tot 1990. Je mag er niet meer overheen rijden maar lopen kan nog wel.

Na de brug kwam het hoogtepunt van deze rit: de Buckhorn Wash pictograph panel. Het “ hoofd” paneel is meer dan 2000 jaar oud en is geschilderd door de Barrier Canyon Culture. Helaas wel wat beschadigd door vandalen die hun naam hier in moesten zetten, maar een paar jaar geleden gerestaureerd.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Onderweg stikte het werkelijk van de kamperende mensen in enorme trailers, met RV’s en ook met tenten. Daardoor misten we waarschijnlijk de dinosaurussporen, die hier ook zijn.

Aan het eind van de weg konden we links of rechts (dat is meestal zo, ik weet het), we besloten om ook nog naar de Wedge Overlook te gaan, hier zouden we eerst kamperen, maar toen we er eenmaal waren was het ook daar erg vol! The Wedge wordt ook wel de “Utah’s Little Grand Canyon” genoemd. Het lijkt sterk op de Grand Canyon die iedereen wel kent. Vanaf the Wedge overlook heb je wijdse en adembenemende uitzichten, je vraagt je af waarom dit gebied niet bekender is! De San Rafael rivier, die in de diepte ziet,  heeft zorggedragen voor het uitslijten van deze Canyon.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En toen was het een uur of 1, nog een paar uur te gaan om te beslissen waar we zouden gaan overnachten.  Eerst zagen we nog een heel mooi tafereeltje, net alsof je terug gaat in de tijd…

Via de Green River Cutoff, die helaas wat minder goed onderhouden was (ze waren wel bezig), reden we naar Green River.

Eenmaal op het asfalt hebben we nog een grounddog vermoord, hij liep zo onder de wielen en toen was het kedeng…………

We wilden even bij een Mc Donalds op internet. Helaas in Green River geen Mc Donalds dus dan maar een broodje halen bij de Subway. De rij was erg lang, zeker een man of 20 in de rij en aangezien we geen fan zijn van wachten hebben we als lunch maar de andere helft van de zak chips opgegeten.

En opeens kwam ik met een idee: het is maandag en iedereen gaat weer naar huis, dus waarom niet proberen om in Moab een plekje te krijgen op onze favoriete camping. Albert wilde nog kijken of de KOA misschien nog plek had en ik bedacht opeens dat we ook nog de hotspot bij ons hadden. Binnen 1 minuut wist ik dat de KOA vol was dus direct naar Canyonslands RV Park gereden en jawel, er was nog wel een plekje, zelfs een met stroom…..heerlijk! Kunnen we weer eens normaal laden in plaats van in de auto, wat trouwens ook best wel wil.

We zijn lopend naar de City Market gegaan en hebben onszelf verwend met lekker vlees wat de kok weer heerlijk klaarmaakte.

Morgen verlaten we Utah en gaan naar het altijd prachtige Colorado. In de verte zie je de besneeuwde bergen al.

Dinsdag 30 mei

Moab-Grand Junction

We hoefden niet ver vandaag dus we hebben het ” rustig” aan gedaan. Albert haalde brood bij de City Market en koffie bij het benzinestation. We hebben lekker zitten ontbijten en ondertussen genoten van wat er allemaal te zien was. Op deze camping heerst altijd een leuke sfeer, en je ziet van alles voorbijkomen.

Tegen half 9 waren we klaar voor vertrek, maar eerst wilde Albert me nog even laten zien wat er tussen de bloemetjes van de City Market te koop stond, ze kostten trouwens 3.99 per stuk. Erg grappig als een of ander oud omaatje deze bloemetjes koopt…

Toen we afgelopen November in Moab waren, waren ze met de weg bezig. Het viel ons gisteren op dat dit dus nog steeds niet klaar was, moet je bij ons proberen, een half jaar doen over een stukje weg asfalteren!

Omdat we tijd genoeg hadden namen we de mooie route, via de 128. De route loopt door een Canyon met erg hoge wanden en ook loopt de Colorado rivier hier. Het water stond vrij hoog!

Daarna brachten we nog een bezoekje aan Cisco: een ghosttown in de buurt van de I-70. Het stadje werd opgericht in 1880 als saloon en watervulstation voor de Denver en Rio Grande Western Railroad. Toen werklui en later reizigers door het stadje kwamen, groeide het al snel en er kwamen winkels, hotels en restaurants. De veeboeren en schapenboeren begonnen vervolgens Cisco ook de gebruiken als handelscentrum. Rond het begin van de 20 e eeuw werden hier meer dan 100.000 schapen verhandeld. Daarna werden hier olie en gas gevonden en Cisco groeide nog meer. En toen ging het mis…….Eerst kwam de stoomtrein en daarna werd de I-70   aangelegd en  liep de route niet meer door Cisco heen….

In het stadje zie je nog de overblijfselen van een oud western spoorwegstadje. Cisco heeft zelfs nog een Zipcode gekregen: 84515. Helaas voor de geschiedenis was het stadje makkelijk bereikbaar vanaf de I-70 en werd door vandalen zwaar beschadigd, ook zijn hier veel oude auto’s achtergelaten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen we Cisco weer verlieten hadden we net gezegd dat we wel heel erg weinig roofvogels zagen (behalve dan de gieren), even later werden we getrakteerd op een hele mooie roofvogel die we niet zo vaak zomaar zien: een Bald Eagle

Na Cisco ging het weer de I-70 op en reden we de laatste staat die we gaan bezoeken binnen: Colorado

Een bezoekje gebracht aan de Walmart en een broodje gegeten bij de Subway en toen naar de KOA. Daar de tent opgezet en toen boodschappen gedaan in de City Market. Albert wilde scaloppa maken, maar in Colorado wordt dus geen wijn verkocht in de supermarkt, dus weer half Grand Junction door om een flesje wijn te halen, maar het is gelukt en het was heerlijk!

Verder wat geluierd, ik heb blijkbaar wat last van de warmte dus we doen even wat rustig aan.

Onze volgende overnachtingsplaats kunnen we werkelijk lopend doen, dus morgen is een soort rustdag!

Woensdag 31 mei

Grand Junction-Rifle

Na een prima nachtrust op de (volle) KOA van Grand Junction deden we weer eens rustig aan, onze eindbestemming konden we zo ongeveer zien vanaf de camping. Eerst even eten gehaald voor vanavond en nog even langs de Walmart en toen naar het Colorado   National Monument,   een natuurpark van 80 km² groot. De naam van het in 1911 opgerichte park komt van rivier de Colorado. Het park ligt op het Uncompahgre Plateau.  Uncompahgre komt uit de taal van de Ute Indianen, het betekend “Rock that makes water red”. Er zijn vier diepe canyons uitgeslepen en ook nog enkele kleinere kloven. De vier voornaamste canyons zijn van oost naar west: No Thoroughfare Canyon, Red Canyon, Ute Canyon en Monument Canyon. Vanaf de Rim Rock Drive kan je heb je een panoramisch zicht hebt op deze  canyons,  de alleenstaande monolieten (rotstorens) en andere markante rotsformaties.  De rotsen bestaan uit Entrada, Wingate en Kayenta zandsteen, elk met hun eigen verschillende rode tinten.

Al vrij in  het begin kwamen we 4 fransen tegen, ze reisden met een truck en waen al 22 maanden onderweg. Ze waren gestart in Argentinie en de route tot nu stond op de zijkant van de wagen.

Het park is mooi, prachtige vergezichten. En ik ontmoette iemand die nog meer hoogtevrees heeft dan mij, best we leuk om eens te zien.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aangekomen op onze gereserveerde plek zag de lucht er zo uit….

Gelukkig viel er niet teveel regen uit maar het waaide wel enorm. Onze buurman kreeg zijn tent niet opgezet, die waaide weg, dus eerst daar geholpen. Hij had ook problemen om de haringen de grond in te krijgen, alles was rots….Na 10 minuten gaf hij het op en pakte alles weer in. We zagen nog meer tenten die al omgewaaid waren. Toen gingen wij onze plek bekijken….Werkelijk nergens een horizontale plek waar onze tent op pastte en erg veel nesten met hele grote rode mieren. Ondertussen gaf onze buurman het op en ging weg. Wij stonden nog te kijken en te overleggen wat we zouden gaan doen, ondertussen werd ik ook al weer aangevallen door de aanwezige gnats (ondanks de Deet), maar na nog een windvlaag hebben we het ook maar opgegeven. Jammer van het uitzicht, maar dit was niet te doen!

We hebben besloten om een stuk richting de volgende overnachtingsplek te rijden en dan gewoon ergens een camping op te zoeken.

In de buurt van deBeque zagen we deze rotsen

Ik had hier de South Shale Ridge eventueel op de planning maar dan moet je een dirtroad op en aangezien ik geen idee had hoeveel tijd een camping zoeken kostte zijn we maar doorgereden.

Toen kwamen we in de buurt van Rifle, hier heb je de Rifle Falls State Park. We hebben de hotspot even aangezet en hebben een hotel geboekt voordat we naar de Falls reden, maar goed ook, want de camping daar was vol!

Rifle Falls was leuk! 3 watervallen van ongeveer 24 meter hoog waar je omheen kan lopen via aangelegde paden. Op die paden kom je ook langs kalksteengrotten die zijn uitgesleten door het water.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op de terugweg zag Albert nog iets leuks te koop staan, gelukkig hebben we nog geen garage naast het huis…

Ook lag er nog een mooi stuwmeer.

Terug in Rifle hebben we het centrum nog even bekeken, mooie oude gebouwen!

Het hotel waar we slapen heeft een mooi grasveld met een bbq en picknickbanken, we hebben dus toch nog ons eigen maaltje gekookt.

Wat we morgen gaan doen weten we nog niet, we zitten nu een stuk dichterbij de volgende overnachtingsplek dus ik ga zo nog even google-len wat we eventueel tegen gaan komen.

Donderdag 1 juni

Rifle-Steamboat Springs

Vannacht 2 x wakker geworden omdat er een trein langskwam. We zaten in de buurt van een spoorwegovergang en dan moet de machinist ’s nachts 3x op de hoorn drukken. De tweede machinist had er lol in blijkbaar, hij drukte wel erg lang op het knopje. Gelukkig viel ik elke keer wel weer in slaap en zo stonden we tegen een uur of 7 op. Koffie gezet, broodje gegeten en uitgecheckt. Omdat de route wat anders is vroeg ik nog even bij de balie of er nog iets te zien was onderweg. Jawel, was het antwoord: Hanging Lake, een leuke en makkelijke wandeling. Wij dus op weg naar Hanging Lake.

Eerst kwamen we nog langs een stadje met een originele naam.

Aangekomen op de parkeerplaats stonden er borden: prepare for this hike, steep hill, neem genoeg water mee, draag goede schoenen enz. De hike zelf was niet lang, maar 1,2 mijl, maar….wel een stijging van ongeveer 300 meter, te vergelijken met 80 trappen!!! Tja, daar worden onze knieen niet blij van en dit hebben we dus ook maar niet gedaan!

De route die we volgende was trouwens wel heel erg mooi, en onderweg zagen we nog een Bald Eagle in de boom.

Ook liep er een Elk te grazen.

En toen waren we in Steamboat Springs. Een beetje te vroeg om in te checken, ja, het kon wel maar tegen meerprijs. We zijn dus eerst maar even in Steamboat Springs gaan kijken, mooi wintersportstadje, veel oude gebouwen en zelfs mensen die op de tractor de stad ingaan.

Toen maar weer terug naar de KOA. We hebben onszelf verwend en in plaats van een tentplek hebben we een cabin genomen.

Mooi aan het snel stromende water en als we een beetje geluk hebben komt er vanavond ook nog een beer langs, tenminste…daar wordt voor gewaarschuwd.

Vrijdag 2 juni

Steamboat Springs-Estes Park

Gisteravond genoten van de raven die hun jongen beschermen tegen roofvogels. Zo te zien was dit een Osprey die weggejaagd werd. De veel kleinere vogels pikken ze dan in de vlucht op de kop.

Albert was weer eens culinair bezig: varkenshaas met peperroomsaus, aardappeltjes, doperwtjes en sla, heerlijk!

Vanochtend moesten we beslissen of we door het Rocky Mountains NP gingen of er omheen. We hebben besloten om er maar doorheen te gaan. Onderweg kwamen we nog een wildlife-refuge tegen met pelikanen en ganzen en wat Elk.

We zijn hier al eerder geweest maar het blijft mooi! Er lag nog erg veel sneeuw en we zagen ook erg veel Elk op de alpine weiden. Ook stonden er in verschillende bochten nog grote sneeuwschuivers.

Het weer was vrij slecht, regen en bovenop zelfs lichte sneeuw. De koudste temperatuur was 39 graden F. Af en toe lagen de bergen in de mist/wolken, al met al een vochtige bedoeling!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ergens in de middag kwamen we aan in Estes Park, ook hier is het weer niet echt geweldig, we hebben echter wel een heel mooi plekje, achteraan op de camping met zicht op de besneeuwde bergtoppen. De meeste medekampeerders hebben geen geweldig zicht, sommigen kijken zelfs tegen een dam van stenen aan, dus we prijzen ons gelukkig met ons plekje. Ik had in eerste instantie een plek zonder stroom gereserveerd, maar achteraf wilden we wel graag stroom. Helaas is de hele camping vol, maar er werd heel netjes een verlengsnoer gelegd vanaf een cabin en nu hebben we dus wel stroom. Goede service hier!

De middag was wisselend goed en slecht, we hebben een paar regenbuien gehad, en de tent staat met extra touwtjes vast. We gaan eenvoudig eten: tortilla’s met gehakt en een enorme zak maischips met salsa erbij, best wel lekker…

Omdat ik elke avond struikel over de scheerlijnen van de tent hebben we bij de Walmart solar-lampjes gekocht zodat ik nu kan zien waar de lijnen zitten, erg handig!

Ik heb vanmiddag even liggen slapen, was weer eens bekaf van de hoogte (we zaten bijna op 3700 meter),  meestal went dit wel na een dag of 2.

Vanavond, toen ik naar de toiletten liep lagen er nog 2 hele grote mannetjes Elk in het gras naast de camping, wat een prachtig gezicht. Ze waren totaal net onder de indruk van al die fotograferende mensen, dus ik heb leuke foto’s kunnen maken. Normaliter waag ik me niet zo dicht bij deze dieren, ze kunnen ook agressief zijn en dan heb je een probleem met die geweien.

Morgen blijven we hier, er is voldoende te doen in de omgeving. En o ja, ook deze camping heeft weer een bezoekende beer……pfffff

Zaterdag 3 juni

Heerlijk geslapen, geen beer gehoord of gezien, maar de tent was wel heel erg nat van de dauw. Voor vandaag geen probleem, maar morgen willen we niet wachten tot hij droog is. Toch maar even naar de office om te vragen of er geen cancelations waren voor cabins en jawel: er was een cabin beschikbaar. Die hebben we dus maar genomen. Al met al een goed idee want achteraf was de tent pas na 10 uur droog! Terwijl de tent droogde kon ik eindelijk mijn foto’s uploaden dus was de blog ook weer bijgewerkt.

Toen we verhuisd waren konden we eindelijk op pad.

Het was inmiddels elf uur dus dat hebben we geweten. Er stond werkelijk een file voor het park.

We hadden naar Bear Lake gewild, er was nog wel een optie: de shuttle bus. Maar daar hadden we niet zoveel zin in. We zijn dus maar omgedraaid en hebben eerst Estes Park even bekeken. Leuke winkeltjes, nog 2 kerstornamenten gekocht en een foto gemaakt voor Albert zijn aanstaande project: etensbakken voor de katten.

Toen boodschappen gehaald voor de lunch en diner en op naar Lily Lake. je kan hier een eenvoudige wandeling doen om een meertje heen, gewoon leuk om te doen maar ook hier was het best druk! Er zwommen wat eendjes, we zagen een red winged blackbird, prachtige wildflowers, een zwemmende bever en mijn eerste kolibri foto die lukte. Er zijn hier erg veel kolibri’s alleen lukt het bijna niet om ze op de foto te krijgen. We hebben hier ook lekker geluncht.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Daarna zijn we nog even doorgereden naar de Wild Basin, maar het leek net of we door Zeegse reden…..

Op de terugweg kwamen we nog langs een soort kerkje, dus gestopt en op de foto gezet, en later uitgezocht wat het nou precies was.

Het was dus de Chapel on the Rock, officieel de Saint Catherine of Siena Chapel. De Chapel ligt op het terrein van de Saint Malo Retreat, Conference, and Spiritual Center van het katholieke bisdom van Denver.  Paus Johannes Paulus II zegende de kapel in 1993 en verbleef hier een tijdje. november 2011 werd de kerk gered van een enorme bosbrand die helaas wel het grootste deel van het retreat center verwoestte. Ook tijdens een rockslide in september 2013 bleef de kapel gespaard maar toen was ook het omliggende terrein zwaar beschadigd. Op dit moment wordt alles gerestaureerd en staan er hekken omheen.

Na deze stop zijn we lekker terug gegaan naar ons huisje en we zitten nu lekker in de zon te genieten van ons uitzicht.

Zondag 4 juni

Estes Park-Buena Vista

Gisteravond gingen we, zoals gewoonlijk, een kampvuurtje aansteken. We hadden hout meegenomen van de Safeway maar op de een of andere manier kreeg Albert het niet zo goed in de brand met als resultaat een rookgordijntje. Helaas dreef dit richting een wat ouder stel in een camper. Ze waren alleen buiten geweest om het water en stroom aan te sluiten en verder zaten ze binnen. Toen er wat rook hun kant opging ging de deur dicht.

Een tijdje later kwam hun Duitse buurman en toen stonden ze buiten. Ik ben er even heengelopen en heb mijn excuus aangeboden voor ons rookgordijntje en ze uitgenodigd om anders er gezellig bij te komen zitten. Nee, ze hielden niet van kampvuurtjes. Ik heb nog even verder gekletst en ze werden steeds vreemder, op zich best grappig. Ze reisden met een camper maar ja, dan moest je wel op een camping staan anders had je geen stroom, en nee, de generator, die gebruikten ze niet. De verwarming trouwens ook niet, afwassen gebeurde ook netjes bij de sink van de campground en douchen deed je ook niet in de camper. En dat er een beer op de camping liep vond ze maar helemaal niets, ze moest niets van beesten hebben. Ik ben maar gezellig weer bij ons reeds brandende vuurtje gaan zitten.

We zagen dat de buren om 9 uur op bed gingen met nog een leeslampje aan, toen zei ik tegen Albert die lezen vast het boek Beren op de weg, hahaha….

Vanochtend nog een leuk vogeltje op de foto gezet, heel klein, met een kuifje en leuke kleurtjes.

Nog even wat te drinken voor de auto gehaald, dit was de goedkoopste benzine tot nu

Ondanks een enorme tank die onder de auto zit, wordt Albert elke keer blij als hij tankt.

Toen was het op naar de I-70. We reden (natuurlijk) via Nederland, een prachtige route! Ook dit stuk van de I-70 is prachtig. Overal ligt nog sneeuw.

Ons tussendoel was Silverthorne, waar we een paar uurtjes zoet zijn geweest met goed resultaat!

Daarna zijn we via een hoge pas met ook weer erg veel sneeuw en zelfs nog bevroren meren via Leadville (leuk stadje) naar Buena Vista gereden.

We zijn eerst maar naar de KOA gereden, we hoopten op een bepaald huisje maar deze was helaas al bezet. We kregen een ander huisje met ook een erg mooi uitzicht.

We namen een cabin omdat daar feeders aanhangen en hier veel kolibri’s rondvliegen. Het is een geweldig gezicht om zo dichtbij te kunnen komen. Vandaag moesten we nog even aan ons wennen, maar morgen komen er vast wel goede foto’s.

Als 2e excuus om niet in de tent te gaan is het feit dat er wel erg veel donkere wolken hingen. En we waren net klaar met eten toen de isolated thunderstorm losbarstte, verderop scheen de zon en wij zaten in de regen en hagel.

We hebben weer een voorraad hout meegenomen, dus zodra de regen stopt zitten we weer lekker bij een vuurtje!

Maandag 5 juni

Vanochtend heeft Albert lekker een eitje gebakken en met een volle maag gingen we op weg, we moesten daarvoor eerst de Independence pass over. Op weg daarheen kwamen we door een plaatsje waar je langzaam moet rijden en daarom staat er een oude, lege politieauto, het werkt trouwens wel!

De weg naar de top heb ik gefilmd, dat volgt later.

Het doel van vandaag: de Maroon Bells: 2 berg pieken in de Elk Mountains. Maroon Peak en North Maroon Peak, ongeveer 530 meter van elkaar verwijderd. Ze vormen de grens tussen Pitkin County and Gunnison County. Beide pieken zijn fourteeners (pieken hoger dan 14000 feet).  Maroon Peak is  14,163 feet (4317 m) en North Maroon Peak is 14,019 feet (4273 m) hoog.   Het uitzicht op de Maroon Bells wordt erg veel op de foto gezet.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het US Forest Service bord op de toegangsweg spreekt over “The Deadly Bells” en waarschuwt ongeoefende klimmers voor de onstabiele rotsen die doden zonder waarschuwing. Anders dan de andere granieten bergen in de Rockies zijn deze bergen gevormd uit een soort modder wat in miljoenen jaren versteend is.  Deze “Mudstone” is zacht en breekt snel af.  Dezelfde mudstone zorgt voor de mooie kleur. De Bells kregen hun dodelijke naam in 1965, toen acht mensen hun leven verloren in 5 verschillende ongelukken. Maroon Lake is gevormd door gletsjers uit de ijstijd.

Helaas was het water niet helemaal stil waardoor er niet veel weerspiegeling in het water was, wel mooi om eens te zien maar ik herinner me nog een gletsjermeer in Canada, die meer indruk op ons maakte.

Op de terugweg lag er een marmot op een steen in het zonnetje, waarschijnlijk heeft deze ruzie gehad want hij mist wat haar.

Er is overal erg veel smeltwater, wat voor woeste rivieren en watervallen zorgt. Voor deze moesten we een stukje teruglopen over de erg smalle straat met bijbehorende afgrond dus netjes bij Albert aan het handje om een foto te maken.

En toen zagen we opeens een houten huisje in een dal staan dus maar even gestopt. Het bleken de overblijfselen te zijn van een oud mijnstadje: Independence. Ondanks de hoogte toch maar even een stukje gelopen, hijg, hijg…..We denken dat hier ook wel Nederlanders hebben gewoond, want 1 straat heette Geld Avenue.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En toen waren we boven op de pas, op 3800 meter. Toch maar weer even de auto uit en ik wilde even op de foto in de sneeuw. Alleen bleek deze iets dieper dan dat het er uitzag. Albert kon het niet laten om ook even een foto van de heenweg te maken, tot over mijn enkels in de sneeuw!

Er liep ook nog een musje die was vreemd gegaan met een vinkje ofzo

En na nog een waterval die over de weg liep

Terug naar Buena Vista waar de kolibi’s weer om onze hoofden heen vlogen maar vandaag niet echt op de foto wilden.

Dinsdag 6 juni

Buena Vista-Lake City

Vanochtend tijdens het ontbijt nog weer genoten van de kolibri mannetjes die hun best doen om indruk te maken op het vrouwtje. Ze waren zo druk aan het imponeren en elkaar wegjagen dat ze amper tijd hadden om even te drinken bij de feeder. Het vrouwtje kwam nog wel even wat voedsel halen.

Tegen een uur of 9 verlieten we de campground en reden via de Monarchpas. We hadden de pas naar Taylor Park willen nemen, maar die blijkt de komende 2 jaren dicht te zijn omdat ze het stuk naar Taylor Park gaan asfalteren. Door de zware en lange winters lukt het niet in 1 jaar dus de komende 2 jaren is hij dicht.

De Monarchpas is op zich ook geen straf, we zijn nog even gestopt bovenop de pas. Op de weg naar beneden zagen we ook nog een oude mijn.

In Gunnisson deden we nog wat boodschappen en we zagen nog een leuk treintje staan:Engine nr 268 (Cinderella), gebouwd in 1882, en 73 jaar lang in gebruik geweest.

we deden een lunch stop bij het Blue Mesa Reservoir. Broodjes met knakworstjes, die Albert even opwarmde op de brander. Toch erg handig als je gewoon je hele keuken achter in de auto hebt liggen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En toen op naar het einddoel: Lake City. Faye stond ons al op te wachten. De nieuwe eigenaars van de camping zijn de winter goed doorgekomen, ze waren wel wat verbaasd over de hoeveelheid sneeuw hier (ze komen uit Oklahoma met alleen maar veel ijs), maar tijdens de winterperiode hebben ze de cabins een beetje veranderd, we hebben ook tv nu en er hangen nieuwe (mooie) gordijnen in de toiletruimtes, er is een nieuwe firepit….het geheel ziet er uitnodigender uit. We werden verwelkomd met een zelfgebakken cookie die erg lekker was!

We hebben verder gezellig zitten bijkletsen en Faye heeft voor ons gekookt: brown beans with hamhocks, heel lekker!

Morgen gaan we kijken of we de Moose met kind kunnen vinden die hier rond zou moeten lopen.

Woensdag 7 juni

Gisteravond had Albert een paar Deer zien lopen en hij zou ze me even aanwijzen met een zaklantaarn. Opeens zagen we nog 2 paar gele oogjes weerschijnen in het licht. We liepen er op af en zagen eigenlijk alleen de contouren van een vrij grote ronde kop. We zijn maar gestopt om nog dichterbij te komen en zijn achteruit terug gelopen naar onze cabin. Vandaag toch maar eens rondgevraagd en naar alle waarschijnlijkheid zijn het bobcats geweest.

Vanochtend was ik tegen 6 uur wakker en heb eerst alle lieve felicitaties gelezen die inmiddels waren binnengekomen, iedereen bedankt hiervoor! Je voelt je toch echt jarig zo!

Om 9 uur hadden we met Faye afgesproken bij de Bakery en na een weer overheerlijk broodje zijn we richting Lake San Christobal gereden om te kijken of we misschien Moose zouden zien. Helaas niets maar het uitzicht is elke keer weer prachtig!

Toen op naar Deer Lakes, maar ook hier weinig succes, wel 2 Elk die direct op de vlucht sloegen.

Daarna is Albert even naar de kapper geweest en heb ik met Faye wat winkeltjes hier bekeken. We hadden nog wat tijd over en hebben lekker op het Deck van de campground zitten kletsen. Tegen 5 uur bedacht ik dat we nog wel een kansje konden wagen en jawel: een mama Moose met een jaarling en 2 Elk.

Hierna hadden we met Belinda en Renee afgesproken om uit eten te gaan, wat heel gezellig (en lekker) was.  Voor mijn verjaardag kreeg ik als toetje een overheerlijk stuk taart die we met zijn 5en hebben opgepeuzeld. Na het eten zijn we nog met hun mee naar huis geweest om koffie te drinken en hebben weer afscheid genomen.

Ons bezoek aan Lake City was weer erg geslaagd, morgen trekken we weer verder.

Donderdag 8 juni

Lake City-Richfield

Het was gisteravond wel wat laat geworden, we kwamen tegen half 11 in de cabin terug. Toen moest er nog gedoucht worden en de blog moest ook nog bijgewerkt, dus het was een wat kort nachtje. Om 7 uur stonden we op, bergden alles weer op in de auto en namen afscheid van Linda, de eigenaresse van de camping. We zouden tegen half 8 bij de Bakery zijn om samen met Faye te ontbijten. Ze wist niet zeker of ze op tijd wakker zou zijn maar ze zou haar best doen. En natuurlijk was ze er wel, dus ontbeten en weer afscheid genomen.

De reis verliep voorspoedig, we moesten eerst naar Green River, waar we met Jan en Alida hadden afgesproken. Toen we bij de Blue Mesa Reservoir reden zag ik eindelijk de weerspiegeling waar ik al een paar dagen naar op zoek ben…

Onderweg nog even cake gehaald om mijn verjaardag een beetje te vieren. En toen naar Green River, waar we heel gezellig een 2 uurtjes hebben doorgebracht en wat belevenissen hebben uitgewisseld, heel erg gezellig. Alida had zelfs nog een kadootje voor me.

Toen we verder reden tikten we de 100 graden F. aan, iets wat we al een paar dagen niet meer gezien hebben.

Verder was het mooi onderweg, erg mooi zelfs! Hierbij wat foto’s van het gebied waar we doorheen kwamen. Het kringetje is trouwens rond want vorige week reden we de andere kant op.

We wilden nog 1 arch doen, alleen bestond helaas de afslag niet of niet meer. Dat gaat dus op de to-do lijst. Er is trouwens nog heel veel te zien, dus misschien dat we hier volgend jaar weer zitten!

Tegen half 5 waren we in Richfield, we staan op de KOA, een mooi schaduwrijk plekje. Toen de tent stond hebben we eten gehaald en op de terugweg zagen we nog dat er een parade zou zijn van de fire fighters, dus nog maar wat foto’s gemaakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We werden ook nog uitgenodigd om te komen kijken naar wedstrijden die ze verderop zouden hebben, maar daar hadden we niet zoveel zin meer in.

Morgen vertrekken we naar Pioche, waar we 3 dagen gaan doorbrengen met Andrea en Larry. Er is daar geen internet en ik weet niet of de hotspot daar werkt, dus waarschijnlijk komen er maandagavond 4 verslagen in 1x. Prettig weekend alvast!

vrijdag 9 juni

Ritchfield-Pioche

Andrea had gisteren al een berichtje gestuurd dat ze al in Pioche waren, dus niet te laat opgestaan en tegen 8 uur zaten we in de auto. We moesten ongeveer 200 mijl rijden, verwachtte aankomsttijd lag ergens rond de middag.

De reis verliep voorspoedig, met 1 noodgedwongen stop om ons voorraam schoon te maken. We passeerden een truck en in 1x was ons voorraam heel vies. De truck bleek olie te lekken en niet zo’n beetje ook! Zijn hele wagen zat er al onder en die van ons had dus racestrepen.

We hebben nog geprobeerd om de chauffeur te waarschuwen dat hij moest stoppen, maar hij reageerde nergens op. Die is vast wel ergens stil komen te staan met een vastgelopen motorblok.

Nadat we de ramen weer schoon hadden en ook maar een kop koffie dronken, reden we weer verder. We reden door grote dalen waar heel veel wind stond en dus hier en daar een zandstorm.

Toen we er bijna waren kwamen we Larry en Andrea tegen, ze waren op weg naar Pioche om een nieuwe bout op te halen voor hun trailer. Wij reden door naar de campground en hebben onze tent opgezet op de plek naast hun. Dit was ons uitzicht:

Na anderhalf uur waren ze er ook weer en we hebben de rest van de dag gezellig doorgebracht met kletsen, eten, honden uitlaten en drinken. Larry verzorgde het avondeten in de vorm van heerlijke biefstukken van de grill.

’s Avonds hebben we nog een bezoek gebracht aan een “ redneck”-bar even verderop, net alsof je in een slechte B-film terecht komt, de meesten mistten behoorlijk wat tanden, maar ze lachtten vrolijk en deden een soort line-dance, maar dan wel allemaal uit de maat, zelfs de bartender deed mee en vergat ondertussen dat ze klanten aan de bar had.  Wij hebben onder het genot van een drankje het geheel zitten te bekijken.

En dit is dan het eind van de derde week, nog 1 week te gaan, eigenlijk gaat het veel te snel!

Zaterdag 10 juni

Vandaag was er bij Echo Lake (een stukje verderop) een viswedstrijd voor kinderen, maar ook de ouders doen vrolijk mee, en Larry en Albert dus ook. De kinderen kunnen prijzen winnen, je moet daarvoor een gemerkte forel uit het meer weten te halen. De hoofdprijs is een beurs van 10.000 dollar voor college. Andrea en ik hebben heerlijk op een stoeltje zitten kijken en lachen.  Er vlogen erg mooie libelle’s, een rode kreeg ik op de foto.

Albert deed een worm aan het haakje, gooide de hengel uit en had direct beet.

Helaas geen forel, maar een baars. Zo ving hij nog een paar baarzen, ze hebben het allemaal overleefd en zwemmen nu weer lekker in het water! Larry zat in een bootje met een neef, we hoopten dat het bootje zou omslaan maar dit gebeurde niet….

Na de wedstrijd (om 12 uur) konden de kinderen hun vis inleveren en er was eten (hotdogs en bratwurst) en een paar verlotingen met erg leuke prijzen. Al met al heel erg leuk om te zien en mee te maken.

Daarna hebben we nog even een stukje van het achterland bekeken, je ziet leuke ronde rotsen van versteend zand, met door erosie gemaakte gaten er in.

Op de weg erheen reden we langs een stuk rots die lijkt op een gorilla hoofd.

De rest van de dag is besteed aan luieren, eten, drinken en kletsen.

Zondag 11 juni

Na weer een heerlijk ontbijt gingen we een stuk omgeving bekijken. Eerst deden we het Cathedral Gorge State Park aan. Het is een klein parkje,  7 km² en je vindt hier rotsformaties  bestaande uit kleiaarde van vulkanische oorsprong. Het gesteente is erg zacht en er zijn door wind-, vorst- en watererosie  veel unieke vormen in ontstaan. Op veel plaatsen doen die vormen denken aan de ornamenten die je ziet bij grote kathedralen, vandaar de naam. Er zijn ook wat slotcanyons, en we zijn een paar in gelopen. Erg leuk om eens te zen als je hier in de buurt bent!

 

Daarna hebben we Pioche bekeken, een mijnstadje waar nog steeds gemijnd wordt. Als je de dirtroads oprijdt dan zie je overal gaten in de grond met prikkeldraad er om heen met bordjes unsafe mine.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Daarna zijn we terug gegaan naar de campground. Larry en Albert zijn een paar uurtjes weggeweest in de side by side, Andrea en ik hebben gezellig in de zon gezeten met een drankje. Albert heeft een paar mooie foto’s van wilde paarden, helaas niet erg dichtbij, ze vluchten zodra je in de buurt komt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tegen de avond begin het erg hard te waaien, en werd het onprettig buiten. We hebben dus maar in de trailer gegeten.

Toen het donker werd zijn we gaan wild spotten. Met een enorme zoeklamp schijn je dan de velden in op zoek naar reflecterende ogen. Al snel zagen we wilde paarden, even erna een paar vossen, deer, konijnen en muizen.

En toen was er alweer een dag voorbij, intussen waren er enorme rukwinden, maar onze tent hield zich kranig! De tent van de overburen was inmiddels voor de 10e keer ingestort….

Maandag 12 juni

Pioche-Ely

Na een wat onrustige slaap omdat de tent heel erg klapperde was het tijd om op te ruimen. Wij pakten onze tent in en gingen toen Larry en Andrea helpen. Zo’n trailer is wat meer werk, alles moet terug op de plek, maar tegen half 10 waren we praktisch klaar. Albert en ik hebben de side by side opgehaald die 4 mijl verderop stond. (je mag met zo’n ding niet op de campground).

We ontmoetten elkaar weer onderaan de campground en nadat het karretje weer in de trailer stond namen we afscheid. Zij gaan terug naar Las Vegas en wij gaan nog even een stukje naar het noorden.

Het eerste uur heb ik besteed aan de blog, tenminste, ik heb de dagen beschreven en de foto’s uitgezocht en verkleind om te kunnen uploaden. Toen het klaar was heb ik lekker van het uitzicht genoten. Heel erg leeg, enorme dalen met bergen op de achtergrond en kaarsrechte wegen.

We zagen de buitentemperatuur dalen en zijn nog even gestopt bij Caves Lake, een mooi meer met een bijzondere kleur. Toen we uit de auto stapten was het toch koud!!!! Brrrr, 3 foto’s gemaakt en snel weer in de auto.

Op de weg terug zagen we nog een nest van een red tailed hawk, zo te zien met 2 jongen. Moeders vloog weg en kwam eerst niet meer terug (helaas).

Op de KOA in Ely eerst gevraagd of er misschien een cabin beschikbaar was, maar we hebben pech, geen vrije cabins. Dan maar de tent opgezet, we hebben stroom en we hebben een kacheltje, dus we overleven het vast wel. Het waait hard, er is sneeuw voorspeld en nachtvorst dus het wordt erg gezellig vannacht!

We moesten nog wat eten halen, maar we zijn eerst gestopt bij een Mc Donalds voor wat voer en dat was best lekker, het warmde ons weer een beetje op.

In Ely was het rustig, er zijn Casino’s (het is natuurlijk wel Nevada) en er zijn mooie Murals te zien.

We hadden al gezien dat hier een Railroad Museum was, dus daar maar even kijken en wat was dat leuk!  Een enorme werkplaats met erg veel loc’s. We mochten vrij rondlopen en een van de medewerkers nam ons mee om te zien hoe zo’n stoomloc werkt, geweldig! Hij vertelde er heel enthousiast over, wat het allemaal nog leuker maakte. De locs worden allemaal nog gebruikt en erg goed onderhouden. Ook werd verteld dat de werkplaats 100 jaar oud was en er dus ook smeer van 100 jaar lag, dus niets aanraken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De poes, die de muizenbevolking beheert, zag er dus uit alsof ze af en toe wel iets aanraakt…

En toen was het tijd om de supermarkt een bezoekje te brengen, eerst even een klantenkaart gehaald wat me toch weer 5,60 korting opleverde. (op een bon van 27 dollar).

Vanavond liggen we er vast vroeg in en hopen op een beetje beter weer morgen, want we slapen hier 2 nachten.

Dinsdag 13 juni

 Gisteravond hebben we met de kachel aan in de tent gezeten, best wel gezellig en de kou viel mee. Elke keer als er een van ons naar buiten moest werd het echter wel weer koud. De iets grotere tent waar we een voorstukje hebben waar we in kunnen zitten bleek nu van grote waarde! Ook het kacheltje (15 dollar bij de Walmart) heeft erg goed zijn best gedaan. We hebben het kacheltje vannacht ook gewoon aan gelaten waardoor we het niet koud hebben gehad.

Vanochtend werden we gewekt door het zonnetje op de tent….heerlijk!

 

Na het ontbijt vertrokken we naar de Great Basin NP: een van de minst bekende parken.   Weinig bezocht door toeristen omdat er geen andere parken in de buurt zijn.  Ook is het natuurschoon er minder spectaculair dan dat van de meeste andere parken, maar we wilden het toch een keer zien. Het park ligt in een zeer groot gebied: een groot deel van Nevada en delen van Californië, Oregon, Idaho en Utah. De naam kreeg het omdat het regenwater dat hier valt  niet wordt afgevoerd naar de oceaan, maar zich verzamelt in grondwaterbekkens.

Hierdoor heeft het Great Basin National Park een grote variatie in de flora en fauna: binnen de parkgrenzen komen bijna alle ecosystemen die specifiek zijn voor Great Basin voor. Een deel van het park is een woestijngebied, op de hoge Wheeler Peak komen de resten van een gletsjer voor, er zijn talrijke bossen en veel mooie bloemen. Bovendien is er een erg mooie druipsteengrot bezoeken, de Lehman Caves.  Albert had geen zin in Caves en bovendien waren alle tours al vol dus dat kwam goed uit.

Om de gletsjer goed te zien moest je 4,4 km lopen op een hoogte van 3000 meter. Ik heb een stukje gedaan en liep direkt weer te hijgen….veel te hoog dus om normaal te wandelen. Maar ik heb wel wat foto’s gemaakt van de prachtige uitzichten.

Op de terugweg kwamen we nog langs een geological site, hier woonde het Fremont volk 700 jaar geleden, niet veel meer van te zien, alleen de omtrekken van de huisjes.

Daarna was het weer terug richting Ely. Onderweg hebben we nog even een kijkje genomen bij de Ward Charcoal Ovens. Dit zijn ovens waar houtskool in werd gemaakt van 1876 tot 1879. Het houtskool werd gemaakt om het zilverts te kunnen smelten wat hier in de buurt werd gedolven. Helaas zijn ze maar kort in gebruik geweest wegens te weinig zilvererts en nog minder aanwezige bomen om houtskool van te maken.

Hierna hebben we weer eens boodschappen gedaan, en onszelf verwend met een Haagen-Das ijsje.

Inmiddels is de wind wat gaan liggen en is het minder bewolkt, waardoor het een stuk aangenamer is. Gisteren mochten we geen vuurtje stoken ivm de wind, vandaag mag het gelukkig wel. Kunnen we ons laatste hout op gaan maken.

De KOA waar we op staan is trouwens vol! En dat op een gewone dinsdag in juni. Er zijn nog wel tentplekken, maar we hebben al verscheidene RV’s om zien keren.

Als toegift een paar foto’s van ” wild” wat we vandaag hebben gezien. Het hoogtepunt was de Golden Eagle.

Woensdag 14 juni

Ely-Mesquite

Gisteravond zag het weer er iets beter uit en we hadden ons kampvuurtje. Dit hout was echt heel goed, veel warmer dan       “normaal”.      Helaas kwam om 10 uur iemand van het management langs om te vertellen dat het vuur gedoofd moest worden, er zouden andere gasten over geklaagd hebben……Dat is ons nog nooit overkomen! We hebben dus braaf het vuur gedoofd.

Toen we gingen slapen viel de temperatuur wel mee, alleen tegen 5 uur werd ik wakker en was het toch koud. Om 6 uur kwam Albert op het idee om het kacheltje aan te doen, dat hielp en ik heb nog even gedommeld.

Toen was het opstaan en alles weer netjes inpakken (terug in de boxen en de tent terug in zijn zakje). Het duurt altijd wel even voordat we alles weer klaar hebben, maar om half 9 waren we helemaal klaar en namen we afscheid van het best wel mooie uitzicht.

De reis ging via dezelfde ” boring” weg die we op de heenreis ook hadden gereden. Alleen viel het achteraf best wel mee, net alsof de andere kant op rijden leuker was. We kwamen weer langs Pioche met zijn actieve mijnen.

en Albert zag nog iets leuks staan, alleen veel te duur (3000 dollar)

Na 4 uurtjes rijden reden we het mooie gebied rond St. George binnen.

Daar zijn we nog even naar de Kohl’s gereden en hebben ons reserve luchtbed en de tarp (beiden niet nodig gehad) weer teruggebracht naar de Walmart. Daar zat ook een Subway dus maar een lekker broodje als lunch gehad.

Toen op naar Mesquite via de Virgin River Gorge, een pas waar ik een hekel aan heb. De reden is dat de vrachtwagens hier altijd heel hard naar beneden denderen. Ook vandaag ging het bijna mis. Een vrachtwagen ging inhalen en de auto op de linkerbaan werd bijna aan de kant gedrukt. Ik heb de hele pas gefilmd, dat volgt later.

In Mesquite hebben we een kamer in ons vaste hotel: de Virgin River. Van -2 vanochtend zijn we weer terug in de hitte: 39 graden, en dat in 5 uurtjes rijden! Op de tv zagen we dat er een severe heatwarning van kracht is voor Californie, Nevada en Arizona. Vanaf nu stijgen de temperaturen en begin volgende week zitten ze boven de 45 graden!

We hebben nog even in het zwembad gezeten en zijn gaan eten in het buffet. Daarna gegokt. Al met al is er 20 dollar ingegaan en 45 uitgekomen. Vooral de laatste 25 dollar was grappig. Albert deed 1 dollar in een automaat, drukte en zei toen: ik weet niet wat hier gebeurd……Hij had dus in 1 draai 25 dollar gewonnen.

Morgen keren we terug naar waar ons avontuur is begonnen: Las Vegas!

Donderdag 15 juni

Mesquite-Las Vegas

Na een prima nacht op echte bedden vertrokken we na het ontbijt. We hebben het rustig aan  gedaan en waren tegen half 11 terug in Las Vegas.

De auto ziet er niet meer uit, maar Albert doet altijd zijn best om hem zo vies mogelijk te krijgen…Gelukt dus!

Aangekomen in Las Vegas zijn we nog even naar de Outlet North geweest, waar we nog een paar dingetjes hebben aangeschaft. De temperatuur hier is weer eens extreme hot. Van alle kanten krijg je waarschuwingen: liever niet naar buiten, hiken voor 10 uur, stay hydrated en ga zo maar door.

We deden nog wat boodschappen, want ik had beloofd om nasi te maken, dus naar de chinese winkel op zoek naar kroepoek, wat we ook nog vonden en verder alle ingrediënten in de supermarkt gehaald.

Toen op naar ons adres voor de laatste dagen (met dank aan Andrea en Larry).

De nasi met sate beviel gelukkig erg goed en de avond hebben we doorgebracht in de jacuzzi.

Vrijdag 16 juni

Na een goed nachtrust hebben we een echte luie dag, een beetje hangen bij de pool, wat eten en drinken.

Albert had het helemaal goed geregeld: een zwembandje voor zijn bier!

Verder zijn de koffers ingepakt, helemaal vol en we kunnen ook echt niets meer kopen.

Ook de avond brachten we weer lekker door in het water, de enige plek waar het een beetje uit te houden is.

Zaterdag 17 juni

De zaterdag, de laatste dag van de vakantie. Het was weer een zeer hete dag, ongeveer een graad of 45. Gisteren kwam de Pool-Guy en die vertelde dat er een black widow spider in een afvoer van de pool zat. Ze zit daar al een tijdje en bewaakt haar eitjes. Natuurlijk is dit leuk om even op de foto te zetten alleen moet je wel een beetje oppassen want je wilt niet gebeten worden door zo’n beest. Als je gezond bent ga je er niet aan dood, maar je met dan wel naar de dokter want ziek wordt je zeker van zo’n beet. Andrea wipte de deksel omhoog en ik maakte de foto’s. De spin ging vervolgens aan de wandel maar Andrea zorgde dat ze terug ging in de deksel en verder hebben we haar maar met rust gelaten.

We hebben nog een paar boodschapjes gehaald en verder hebben we lui aan de pool gelegen.Dit is dan je uitzicht, ik wordt altijd helemaal blij van die prachtige palmbomen!

In de avond zijn we gezellig met zijn vieren naar het steakhouse van de Santa Fe geweest, heerlijk eten daar!

Zondag 18 juni

Las Vegas-Amsterdam

En toen was het tijd om naar huis te gaan! Van Andrea hadden we al afscheid genomen want die moest naar haar ouders voor vaderdag. Larry verzorgde een heerlijk ontbijt, en we namen afscheid. Helaas gaat het nu een tijdje duren voor we elkaar weer zien, maar Andrea komt ons in september weer bezoeken.

Tegen half 9 vertrokken we richting vliegveld, leverden de auto in en gingen met de shuttle naar het vliegveld. Inchecken was zo klaar en toen moesten we wachten op het vertrek. Ondertussen ontdekten we nog een rookruimte (pier D) met gokkasten, dus daar de laatste poging nog ondernomen met het resultaat dat we nog 5 dollar achterlieten, ik had ook niet anders verwacht!

De eerste vlucht ging naar Toronto met Canada Rouge. Goede vlucht, de verzorging was echter duidelijk minder dan die van United. Op een vlucht van 4 uur, 1x een drankje, 1x water en alleen maar eten wat je moest betalen.

We hadden 1 uur om over te stappen en dan moest je ook nog langs de costums en immigrations. De Canadezen waren niet aardig, zelfs erg nors, er kon geen lachje af. Waar kom je vandaan, waar ga je heen, een grom, en je mag verder…..

We haalden de vlucht met mak, hebben maar even een broodje gekocht en toen de volgende vlucht gehaald. (jammer want ik had al bedacht dat als dit mis zou gaan, we mooi even de Niagara watervallen konden bekijken). De vlucht zelf was wat “bumpy”, het eten was niet om over naar huis te schrijven, en we landden netjes op tijd op Schiphol.

Thuis wachtte de schoonmaakploeg in de vorm van Silvana en Janny ons al op met een heerlijke lunch, waarvoor dank!!!

We kijken weer terug op een prachtige reis, bijna 4000 mijl gereden, erg veel mooie dingen gezien, veel lol gehad met onze vrienden daar.

Iedereen bedankt voor de leuke commentaren, dit is dan het eind van onze 17e keer USA.