Een deel van de USA die we graag nog eens wilden zien is The Deep South, een regio bekend om haar unieke cultuur en geschiedenis.
Het Zuiden heeft zijn eigen gebruiken, literatuur, muziek en kookkunsten, die deze regio van de rest van de Verenigde Staten onderscheidt. Er liggen verschillende factoren aan de basis van die culturele eigenheid, zoals de inheemse bevolking, de vroege Europese kolonisering , immigratie van Spanjaarden, Engelsen, Fransen, Ieren en Schotten, de slavernij , de grote concentratie Afro-Amerikanen en de nalatenschap van de Confederatie tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.
We zullen de staten Louisiana, Mississippi, Arkansas, Tennessee, North Carolina, Georgia, Alabama en Florida bezoeken. Op het lijstje staan in ieder geval een bezoek aan Graceland, de Jack Daniels fabriek, de Smoky Mountains en een swamptour.
Omdat het in dit gebied in de zomer heel erg warm en benauwd is, leek het ons een goed idee om dit in het voorjaar te gaan doen. Albert vond de tickets en samen planden we een leuke route. De overnachtingen doen we de meeste nachten in cabins.
Zondag 25 februari: Amsterdam-New Orleans
Zoals altijd sliepen we in het vd Valk hotel, in een mooie IAm-kamer. De dag begon wel wat vroeg…om 05.30 zaten we al aan het zeer uitgebreide ontbijt en om 06.40 zaten we in de shuttlebus die ons netjes op het vliegveld afleverde.
Inchecken was thuis niet gelukt, dus moest het hier. Helaas dacht de machine daar anders over en ook hier kon Albert niet inchecken. Dan maar op naar de balie en daar ging het wel. Ik dacht even van er zal toch niets met de Esta zijn???? Maar we mochten mee, dus via de winkeltjes en rookruimtes naar de gate, helemaal achteraan op de D pier.
We vertrokken bijna op tijd, gelukkig zat er niemand tussen ons in dus we hadden 3 stoelen, wat de reis net even wat prettiger maakt. De vlucht zelf was behoorlijk “bumpy” en helaas was het ook heel erg bewolkt. Er was totaal niets te zien van de wereld onder ons. Vaak duurt deze vlucht geen 11 uur, maar deze keer wel, dat gaf ons maar 1,5 uur om bij het andere vliegtuig te komen. Houston staat niet bekend als reiziger vriendelijk, we hebben hier al genoeg beleefd dus het is nooit onze eerste keuze om via hier de USA binnen te komen maar Chicago en New York zijn ivm slecht weer in deze tijd ook geen optie dus het moest maar.
Er stond natuurlijk weer een enorme rij voor Immigrations, we dachten dat we wel via de apparaten konden want het is niet de eerste keer op deze Esta maar iedereen moest via de apparaten. En natuurlijk kreeg Albert een kruis wat betekende dat hij in de volgende rij mocht aansluiten. Je mag geen foto’s maken daar maar het stond er goed vol. We zijn het land binnengelaten door een zeer norse douanier die helemaal niets zei, maar oke, we waren binnen! Toen de koffers halen en door de Costums en dan nog van pier E naar pier C lopen, weer een beste wandeling. Aangekomen op pier C moesten we weer door de controle, we hadden wel TSA Pre maar ook daar stond weer een beste rij en nu begon de tijd te lopen. Tegen de tijd dat we er door waren was het boarden ook al begonnen dus met de nodige snelheid richting de pier en gelukkig konden we zo doorlopen. Helaas geen tijd om nog een broodje te kopen maar gelukkig was dit maar 1 uur vliegen. Ook deze vlucht was wat bumpy en ook hier was het zwaar bewolkt, dus weinig gezien van de omgeving, alleen tijdens de landing zagen we dat het wel erg veel water is hier. De i-10 staat volledig op palen, mooi gezicht!
New Orleans is niet zo groot, dus lopend naar Hertz, waar al een mooie witte Nissan Pathfinder op ons stond te wachten. Naar het Best Western Airport hotel was het ook maar een klein stukje rijden. We hebben onszelf getrakteerd op een lekker footlong broodje van de Subway en zijn vrij snel in slaap gevallen. De echte reis kan beginnen……
Maandag 26 februari: New Orleans-Natchez
We vielen als een blok in slaap, zelfs de afscheidsceremonie van de Olympische Spelen kon ons niet wakker houden….
En dan komt het….wakker om 03.00 uur. Nee, gewoon de oogjes weer dicht doen…wakker om 04.00….even naar de wc en weer op bed. Toen kwam er een trein langs en die hoor je zeker want bij elke overgang moeten ze 3 keer op de toeter drukken. De een doet het wat rustiger als de ander. Maar helaas voor ons was deze machinist wel enthousiast. Toch nog maar even weer de ogen dicht… Om kwart voor 5 waren we wel klaar met slapen, dus maar opgestaan. Kopje koffie gezet en gewacht tot 06.30, dan begon het ontbijt. Echt Amerikaans maar niks mis mee, scambled eggs, toast en een zelfgebakken wafel en wij konden er tegenaan.
Eerst naar de Walmart voor wat spulletjes om te kamperen. Een paar dollars armer verlieten we de winkel weer met alles wat we nodig hadden. Altijd handig als je een boodschappenbriefje hebt!
Toen zouden we beginnen aan de route. Nog maar net onderweg zei ik tegen Albert: wat zit die auto hoog in de toeren. Hij zegt nee hoor, kijk maar….maar veel lawaai maakte hij wel. We reden nog even door maar dit was niet echt normaal. Dus draaien was het plan. De eerste mogelijkheid om te draaien was een half uurtje later, we reden dus terug naar Hertz en legden ons mankement voor. Geen probleem, we kregen gewoon een andere auto mee . We verplaatsen ons nu in een iets kleinere auto een KIA Sorento, nog steeds groot genoeg voor 2 personen.
Helaas heeft deze geen Sirius radio maar we zitten wel steeds in gebieden met ontvangst dus ik ga voor DJ spelen en wissel de kanalen.
En toen weer op pad…Het eerste stuk is best mooi, de snelweg staat hier op palen want hij loopt door een moeras gebied.
Ik wist dat we langs de Plantation Alley kwamen dus daar hebben we een stuk van gereden. Best grappig: zodra je de Mississippi oversteekt is het meer een soort bouwland en daar staan dus de Plantage huizen. Oak Alley Plantation moest erg mooi zijn en eigenlijk wilde ik alleen maar even wat foto’s maken maar het draaide erop uit dat we de plantage echt opgegaan zijn want je mocht en kon nergens stoppen.
Oak Alley Plantation, gebouwd in de jaren 30 van de 19e eeuw in opdracht van Jacques T. Roman. Tijdens de Burgeroorlog werden veel plantages verwoest maar deze is blijven staan. Hij dankt zijn naam aan de 240 meter lange oprijlaan met aan beide kanten 14 enorme 300 jarige eiken. De oorspronkelijke naam was Bon Sejour Plantation.
The Big House zijn we niet ingegaan, de meubels lijken niet op de originele die er ooit stonden. Wel bekeken we de slavenhuizen. Op een gemiddelde plantage werkten 110 slaven.
Na dit bezoek staken we weer de Mississippi over via een hoge brug en reden naar Baton Rouge.
Om niet in tijdnood te komen reden we gewoon door verder richting Natchez. Vlak voor Natchez staat Mammy’s Cupboard, een wegrestaurant gebouwd in 1939. Een verhaal is dat Mammy ontworpen is als blanke dame, maar later zwart werd gemaakt omdat dat beter paste in die tijd. Door de jaren heen is ze bij elke verfbeurt weer een beetje blanker geworden. In 1979 was ze bijna met de grond gelijk gemaakt maar ze werd gered en is tot op de dag van vandaag een wegrestaurant. Helaas voor ons gesloten op maandag!
Aangekomen in Natchez zijn we een stukje door Historic Natchez gereden, het is een van de oudste nederzettingen langs de Mississippi. Het werd ooit gesticht door Franse kolonisten en was later de hoofdstad van de staat Mississippi. Halverwege de 19e eeuw werd de stad de plaats waar rijke handelaren in katoen en suikerriet en planters zich vestigden in townhouses, weg van de gevaren van de frequente overstromingen op de plantages. Voor de Burgeroorlog woonden hier net zoveel miljonairs als in New York.
We reden langs de Dunleith Plantation, die ik nog heel snel op de foto kreeg. Verder erg veel mooie antebellum huizen.
Toen was het eten halen en op naar Natchez State Park waar we een cabin hadden geboekt.
Met een prachtig uitzicht over het meer sloten we de dag in stijl af: Albert verzorgde het vlees en ik maakte dit verhaaltje.
Dinsdag 27 februari: Natchez-Clarksdale
Na een goede nacht in de wel heel grote cabin (2 slaapkamers en een complete keuken) stonden we op tegen half 6, we zagen en hoorden de omgeving ontwaken. In alle rust gingen we ontbijten op ons deck. De familie gans kwam ook even een broodje halen…
Het uitzicht hier was echt geweldig!
Toen het helemaal licht was vertrokken we. De route liep de eerste 60 mijl over het historische Natchez Trace, een voetpad dat eeuwenlang door Indianen werd gebruikt en later door Europese Migranten in de 18e en 19e eeuw. De beroemde verkenner Meriwether Lewis (van de Lewis en Clack Expeditions) vond zijn dood op de Natchez trace in 1809.
In de jaren ’30 werd besloten om een federaal gefinancieerde toeristenweg aan te leggen over de historische Natchez Trace.
We maakten nog een stop bij de Owens Creek Falls, deze viel een beetje tegen, we zijn grotere watervallen gewend.
Op naar Vicksburg dan maar, voor een bezoek aan het Vicksburg National Military Park.
Het Beleg van Vicksburg of de Slag bij Vicksburg was het laatste belangrijkste gevecht in de Vicksburg-veldtocht van de Amerikaanse Burgeroorlog. In een serie briljante manoeuvres wist de Noordelijke generaal Ulysses S. Grant zijn Army of the Tennessee de Mississippi-rivier te laten oversteken en het Zuidelijke leger van generaal John C. Pemberton op te sluiten in de verdedigingslinies van de versterkte stad Vicksburg (Mississippi). Na twee aanvallen op de stad op 19 en 22 mei 1863 sloeg Grant het beleg om de stad. Zonder versterkingen en met weinig voorraden hield het Zuidelijke garnizoen het nog veertig dagen uit. Op 4 juli 1863 werd de witte vlag gehesen. De volledige Mississippi-rivier was nu in Noordelijke handen.
De overgave van Vicksburg en de nederlaag van Robert E. Lee in de Slag bij Gettysburg worden gezien als het keerpunt in de oorlog. Het Zuiden werd na het verlies van Vicksburg in twee delen gesplitst. De stad Vicksburg zou de volgende 80 jaar geen 4de juli vieren (de Amerikaanse onafhankelijksheidsdag).
Erg mooi park, eigenlijk ook indrukwekkend, er zijn hier ontzettend veel mensen gesneuveld. Het meest indrukwekkende van alles wat we zagen vond ik wel de Illinois Memorial, prachtig gemaakt met binnenin de namen van alle gesneuvelde mensen.
Helemaal aan het einde bekeken we nog de opgegraven USS Cairo, een gevechts (radar) boot die getorpedeerd was.
Ook zagen we vanaf het hoogste punt hoeveel water er in de rivier de Mississippi staat, of eigenlijk erbuiten. Er is heel erg veel regen gevallen de laatste tijd en dat kun je goed zien.
Onderweg erg veel gieren, behalve die met een rood hoofd zie je ook de iets kleinere soort met een grijs hoofd.
Toen was het op naar de overnachtingsplek. De weg erheen was “boring”. Veel akkerbouw, grote armoede, mensen die wonen in huisjes die op instorten staan. Af en toe enorme graansilo’s.
Geen gebied om al genietend doorheen te rijden, gewoon een must omdat je van A naar B moet.
De eindbestemming was Clacksdale, ook wel de “Cradle of Blues” of de geboorteplaats van de Blues genoemd. Veel legendarische muzikanten zijn hier geboren. Onder anderen de wieg van Ike Turner, Sam Cooke, Muddy Waters, John Lee Hooker en Big Back Johnson stond hier. Blues is een stroming van muziek ontstaan in de katoenvelden van Mississippi.
The crossroads, kruising 61 en 49:
Volgens de fabel verkocht Robert Johnson hier zijn ziel aan de duivel ,de duivel stemde zijn gitaar vanaf dat moment was hij een super bluesgitarist. Zijn stijl heet deltablues. Een van zijn beroemde tracks heette Crossroads blues. Hij speelde met Muddy Waters en Howlin Wolf. Vanwege flirten met een dame werd hij met vergiftigde whiskey gedood.
We slapen op de Hopson Plantation, de plantage was de eerste in het land die het katoen volledig geautomatiseerd van het land haalde. We hebben de Cadillac Shack gereserveerd: dit is de eerste shack die op de plantage werd gezet (1998) , het heeft een open dek met schommelstoelen, een kleine kitchenette en een gezellig 2 persoonsbed. En voor de liefhebbers: er zit zelfs een piano in.
Wat is een shotgun shack? De shotgun house spelt een grote rol in de folklore en cultuur van het zuiden. De kleine huisjes hebben 2 deuren, recht tegenover elkaar zodat een kogel er zo doorvliegt. De legende verteld dat geesten hierdoor erg worden aangetrokken omdat ze er zo doorheen kunnen vliegen. Sommige huizen zijn echter gebouwd met de deuren niet tegenover elkaar om de geesten in de war te brengen. Ook zijn deze huizen een symbool voor het leven in het Zuiden. Elvis Presley is geboren in een shotgun huis, de Neville Brothers groeiden op in een en Robert Johnson overleed in een. Kort voor zijn dood in mei 1997 huurde Jeff Buckley een shotgun house in Memphis en was zo gecharmeerd in het huisje dat hij het wilde kopen.
De Hopson Plantage: In 1852 kocht de familie Butler een stuk land ten zuiden van Clarksdale, en begon men met het plukken en bewerken van katoen. Op deze plantage werd in 1944 voor het eerst in de wereld een volledig gemechaniseerde oogst binnengehaald. De sociale gevolgen van die technische vooruitgang waren enorm. Katoenplukkers trokken naar de stad en meer en meer oude plantages verdwenen. Het gezang van de negroïde boeren, waar ooit de blues uit was ontstaan, verstomde.
in 2013 kreeg de voormalige Hopson Plantage een nieuwe bestemming. De Shack Up Inn is, na zes jaar hard werken, als Bed & Beer geopend in 1998. Vanuit het hele gebied werden ‘shacks’ verzameld en nu staan er meer dan een dozijn op het terrein – oude, houten huisjes waar vroeger pachtboeren (‘sharecroppers’) met hun hele families leefden. Men had in die tijd nog geen elektriciteit of stromend water, maar tegenwoordig zijn de huisjes van alle gemakken voorzien. Moderne hulpmiddelen die in schril contrast staan met de antieke inrichting vol authentieke meubeltjes en muziekinstrumenten. Op de oude televisie’s is alleen radio te beluisteren, blueszenders uit de regio. Het is dan ook deze muziek die je de hele dag hoort op dit terrein. Binnen in de shacks is er bepaald geen comfort en luxe (“The Ritz we ain’t”) maar de bijzondere sfeer maakt bijzonder veel goed. Met een beetje fantasie word je vijftig jaar teruggeworpen in de tijd
De dag werd weer netjes afgesloten met een borrel en een bbq door Albert, terwijl ik weer de blog bijwerk….
Woensdag 28 februari: Clarksdale-Memphis
Gisteravond regende het niet, het spoelde!!! Het kwam echt met bakken uit de lucht. Wij zijn heerlijk gaan slapen in onze geweldige shack, dit is geen overnachting het is een beleving!
Vanochtend ontbeten, nog even staan kletsen met een Nederlandse die in Chicago woont en toen maar weer aan de reis. Op naar Memphis, onderweg weer allemaal katoenvelden en zo ongeveer de helft stond onder water. Ze sproeien de velden hier blijkbaar vanuit de lucht, overal zagen we sproeivliegtuigjes.
Ons doel vanochtend was het huis van the King of Rock and Roll: Elvis Presley:
Graceland is de naam van het landgoed in Memphis waar Elvis Presley van 1957 tot zijn dood in 1977 woonde. Hij kocht het voor ongeveer 100.000 dollar om er samen met zijn ouders te wonen. Graceland is het meest bezochte woonhuis-museum in de VS, na het Witte Huis.
Graceland is gebouwd van kalksteen en tan en bestaat uit drieëntwintig kamers, waaronder acht slaapkamers en badkamers. De badkamer waar het ontzielde lichaam van Elvis werd gevonden is pal boven de entree. De ingang wordt ondersteund door vier grote pilaren. Bij de portiek staan aan beide zijden twee grote leeuwen.
Toen Elvis Graceland kocht werden er allemaal aanpassingen verricht. Zo kwamen er een stenen muur rondom het terrein, een smeedijzeren muziekthemapoort, een zwembad, een tennisbaan en de beroemde “Jungle Room”, die beschikt over een overdekte waterval. In februari en oktober 1976 werd de Jungle Room omgebouwd tot een opnamestudio, waar Elvis bijna alle nummers opnam van zijn laatste twee albums: van Elvis Presley Boulevard Memphis Tennessee en Moody Blue, deze waren zijn laatst bekende opnamen in een studio-omgeving.
Elvis Presley wilde ook een plek hebben in de tuin om tot rust te kunnen komen. Hij kwam op het idee van een Meditatie Garden. Deze plek kwam er. Nadat hij overleed werd Elvis in de Meditatie Garden begraven net als zijn ouders Gladys en Vernon, en zijn grootmoeder. Ook ligt er een kleine steen die de tweelingbroer van Elvis, Jesse Garon, (die bij de geboorte overleed) gedenkt. De Meditation Garden was voor het publiek geopend vanaf 1978. Graceland werd officieel geopend voor het publiek op 7 juni 1982.
Graceland had een oppervlakte van 953,7 m2 toen Elvis het kocht. Het is inmiddels gegroeid naar een grootte van 1630,6 m2. Dit komt doordat er na Elvis dood een groot complex is gebouwd. Dit complex bestaat uit een hotel (Heartbreak Hotel), het Graceland winkelcentrum, Graceland Plaza met winkels, een bioscoop, diverse tentoonstellingen en Elvis’ Automuseum.
Bovendien is Elvis’ privévliegtuig, de Lisa Marie, er te bewonderen. In Graceland kun je o.a ook de “Trophy” Building bezoeken. In de Trophy Building staan alle prijzen die Elvis won en hangen de gangen vol met gouden en platina platen.
Na Elvis’ dood heeft Priscilla Presley het interieur van Graceland van overwegend rood naar overwegend blauw gemaakt, in die zin is het dus niet meer authentiek.
Op Graceland kunnen de bezoekers alleen de begane grond bezichtigen. Dit komt doordat de bovenverdieping niet is opengesteld voor publiek door Lisa Marie en Priscilla.
Het was gelukkig niet zo druk, dus we konden praktisch direct mee met de bus die ons naar het huis bracht. We kregen een koptelefoon en een soort ipad met daarop uitleg wat we zagen. We hadden het veel luxer verwacht maar dat viel eigenlijk best mee, ook was het niet enorm groot. Het blijft natuurlijk best knap dat iemand die in zo’n klein huisje is geboren dit allemaal voor elkaar heeft gekregen. We vonden het erg leuk om eens met eigen ogen te zien.
Na het huis hebben we nog verschillende tentoonstellingen bekeken. De vliegtuigen hebben we overgeslagen.
Toen hadden we bedacht om de Bass Pro shop hier maar eens te bezoeken. Die is gevestigd in een enorme piramide, wel net zo groot als het Luxor in Las Vegas. Er zit zelfs een hotel in! Met een paar bloesjes rijker verlieten we het pand weer.
Omdat het weer echt niet meewerkt vandaag en het nog steeds hoosde zijn we naar de KOA gereden.
Onderweg alleen maar ondergelopen velden en ook de KOA is voor een deel niet begaanbaar. Onze cabin staat goed en is begaanbaar. We blijven hier 2 nachten en gaan morgen ook nog Memphis bekijken, hopen dat het dan een beetje droger is!
De campingeigenaren brachten het met een goede dosis humor: at least you have a pool view!
Donderdag 1 maart: Memphis
Het heeft werkelijk de hele avond en nacht geregend, maar we sliepen warm en droog dus wat maakt het uit!
Opgestaan, broodje gegeten en toen zagen we het een beetje helderder worden. De voorspelling was dat het ergens in de ochtend droog zou worden, dus we gingen op pad. Onderweg zagen we nog hoever de rivier buiten de oevers stond.
Het eerste bezoek was een historische plek: Het Lorraine Hotel, waar Martin Luther King is vermoord op 4 april 1968. Op het balkon waar hij omkwam hangt een krans.
De auto’s die er voor staan werden zijn ook uit die tijd. zo lijkt het heel echt.
Hierna bezochten we de Sun Studio’s, hier zijn veel artiesten in de jaren vijftig begonnen.
De bekendste is wel Elvis Presley, die hier 23 titels opnam. Ook heeft Jerry Lee Lewis, Cal Perkins, Johnny Cash, Roy Orbison, B.B. King en U2 er platen opgenomen.
Jerry Lee Lewis heeft er in de jaren zestig ook nog muziek opgenomen. Er is een album van, waar alle nummers plus enkele andere nummers op staan. Jerry Lee Lewis heeft in de Sun Studio ook Great Balls of Fire, Whole Lotta Shakin’ Goin’ On en Crazy Arms opgenomen, de nummers waarmee hij vooral bekend is geworden.
De studio werd opgericht door Sam Phillips en later door hem verkocht, waarna hij van de opbrengst aandelen Holiday Inn kocht, een toen nog onbekende hotelketen.
Onze gids was Geoff Smith en hij vertelde prachtige verhalen en liet ons mooie muziek horen.
Op de 1e etage was een studio van een bekende DJ uit die tijd die je kon maken of breken: Dewey Phillips. Als hij een plaat voor het eerst draaide en hij vond hem niet goed dan brak hij de plaat in stukjes zodat hij nooit meer gedraaid zou worden.
In deze ruimte was ook veel materiaal uit vervlogen tijden te zien.
En toen was het tijd om naar beneden te gaan, naar de opname studio. Geoff vertelde dat Elvis een jaar bezig is geweest om iets te mogen opnemen. Sam, de eigenaar vond zijn muziek niet echt geweldig. Maar toen hij eenmaal wel mocht opnemen voelde hij dat dit een ster zou worden en liet hem direct voor 3 jaar tekenen. Achteraf een goede keus. Geoff liet ons zien waar Elvis zijn eerste plaat opnam, er staat een kruisje op de grond.
Ook andere sterren zijn vanuit hier bekend geworden, zelfs een knullige Engelse band die U2 heette. Hun drumstel staat er nog steeds.
Zelfs toen Elvis al heel bekend was kwam hij graag terug naar de Sun studio’s waar hij dan gezellig muziek maakte met andere muzikanten die later ook heel beroemd zijn geworden. Er hangt een foto van het Million Dollar Quartet: Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Johnny Cash en Carl Perkins, gewoon gezellig muziek maken….
De tour was echt heel leuk, we hebben genoten van de verhalen en de muziek!
Toen we buiten kwamen had Albert een Flash Flood Warning op zijn telefoon gekregen. De auto stond er nog en we zagen gelukkig geen ondergelopen straten…
Dan naar Beale Street, het hart van de blues. In deze straat traden sterren op als Louis Armstrong, Muddy Waters, BB King, Johnny
Cash en Elvis Presley. Oorspronkelijk was de straat een verzamelplaats voor handelaars langs de Mississippi Rivier. Gokken, drank, voodoo en prostitutie waren aan de orde van de dag. Vanaf 1860 kwamen steeds meer muzikanten op het rumoer af. Met de bouw van het Orpheum Theater en Church Park aan het einde van de negentiende eeuw, ontwikkelde Beale Street steeds meer tot een culturele broedplaats.
We waren er overdag, zo aan het begin van de middag. De straat was leeg op wat bedelaars na, dus we waren snel weer vertrokken.
Er was nog wat tijd over dus we hebben de Outlet nog even bekeken. We vonden werkelijk niets de moeite waard dus dan de Mall verderop maar. Daar scoorden we nog wel iets. Ook was de benzine hier goedkoper (2.19 voor een gallon) dus de tank is weer vol.
En toen was het van Mississipi, door Tennessee, terug naar de KOA in Arkansas.
Vrijdag 2 maart: Memphis-Nashville
Vandaag moesten we gewoon van A (Memphis) naar B (Nashville). Aangezien er onderweg niet zoveel te zien is namen we gewoon de i-40. Op zich viel het uitzicht nog wel mee, meestal is de interstate vrij “boring”.
En toen kwamen we aan In Nashville, de Country Music Capitol of the World.
In Nashville heb je Broadway. In 1930 begon Jimmy Rodgers op te treden in de Honky Tonks op Broadway. Toen hij bekender werd trokken anders zangers en songwriters ook naar dit gebied. Het hart van de Country Music, een 4 blokken groot deel van Broadway verdiende een naam: de Honky Tonk Highway! In deze bars begon de carrière van menig legendarische artiest. De Honky Tonk is een gelegenheid waar koude dranken worden geserveerd en waar minimaal 1 podium is waar artiesten de hele dag optreden. De muziek start vroeg in de middag en gaat de hele avond door en wie weet…misschien wordt deze artiest later wel heel bekend…
We vonden snel een parkeerplek in de buurt, wel wat prijzig: 20 dollar voor 3 uur!
Maar we waren wel mooi in de buurt en wat een sfeertje hangt hier, gewoon geweldig! Elke bar heeft muziek, dansende mensen, door de straten allemaal mensen op bierfietsen, bijna onbeschrijflijk.
Aangezien het wel eettijd was en we altijd wel een lekker biertje lusten, gingen we af op de leuke muziek bij de Tin Roof. We hebben genoten van zowel het eten als de muziek en de sfeer.
Het was erg druk in Nashville, er is een basketbalwedstrijd voor vrouwen.
Wij zijn gewoon naar de camping gegaan, we hebben een heel erg gezellige cabin, met zelfs een tv!
Toen moesten we nog even naar de Publix voor wat bbq vlees en brood. Ik had helaas het briefje met rij-aanwijzingen weg gegooid dus Albert zijn telefoon was de navigatie, dat ging trouwens prima. We hebben een offline navigatieprogramma gedownload die erg goed zijn werk doet.
Met alle boodschappen die we nodig hadden waren we weer terug op de camping. Het is helemaal droog nu, dus tijd voor een kampvuurtje vanavond!
En terwijl het donker werd kwam ook de Worm Moon op.
Zaterdag 3 maart: Nashville-Manchester
We stonden vroeg op want we hadden een afspraak met een oude vriend van Albert. Ontbijtje en aan de rit.
Aangezien deze oude vriend zelf al een tijdje geleden overleden is bezochten we eerst zijn graf.
En daarna zijn winkel, waar we een paar t-shirts scoorden
En toen was het op naar zijn zaak, waar we een tour gingen doen. We hadden gekozen voor de The Angel’s Share. De tour laat de hele fabriek zien en aan het eind is er een tasting sessie.
Sam was de tourguide en met de bus gingen we naar een hoger punt. Hier stond een van de Barrelhouses (waar de vaten worden opgeslaan), ze hebben er meer dan 90, verspreid over een groot gebied. De vaten die hoog in het barrelhouse liggen leveren de beste kwaliteit whiskey omdat ze daar blootgesteld worden aan grote wisselingen van de seizoenen.
We liepen naar een heel belangrijk deel van de fabriek: hoe maak je houtskool? Het houtskool wat hier gemaakt wordt, komt van Hard Sugar Maple. Dit wordt aangestoken met pure Jack Daniel Whiskey van 140 %. Dan laten ze het branden tot het houtskool wordt. Niet te lang want anders is het as…..
Het begint bij de bron, al 140 jaar in gebruik en nog nooit opgedroogd. Dit water wordt gefilterd door Tennessee Limestone.
Het recept: 80% mais, 12% gerst en 8% rogge. Mixen met water en een beetje overblijfselen van het vorige brouwsel. Dat laat je 6 dagen fermenteren. Vervolgens ga je het distilleren. Dat alles gebeurt binnen deze muren, helaas geen foto’s, dat is te gevaarlijk omdat er erg veel whiskydampen hangen.
Hierna wordt het brouwsel gefilterd (charcoal mellowing) door de 3 meter dikke laag houtskool, echt drup voor drup. Het duurt een week voordat de drupjes erdoor zijn.
Dit proces maakt het verschil tussen een Bourbon en Jack Daniel.
Dan gaat het in vaten, die ook ter plekke worden gemaakt en die maar 1 x gebruikt worden. Vervolgens wordt het opgeslagen in een Barrelhouse. Er wordt niet gekeken naar tijd maar er wordt gewoon geproefd of een Barrel klaar is. Niet klaar? Dan is het gewoon wachten….
De tax op de whiskey wordt pas betaald als het wordt gebotteld dus Jack Daniel had een heel klein huisje laten bouwen voor de tax man die de hele dag alles liep te controleren. Later, na zijn dood, gingen ze meer produceren dus er moest een 2e man bij. Ook die moest in hetzelfde huisje. Binnen alleen de basics die je nodig hebt. Jack Daniel vond het niet nodig dat de mannen die hem plaagden ook maar iets van luxe verdienden.
Wat opviel op de distilleerderij was dat alle bomen zwart zijn, dit komt door de dampen, kan verder geen kwaad. De “Moonshiners” zijn hier altijd erg bang voor, zo worden ze heel makkelijk ontdekt, waar ze stoken is alles zwart!
Sam, de gids vertelde nog dat ze erg zuinig opspringen met de producten, bijna niets gaat verloren. Wat er overblijft na het fermenteren wordt verkocht aan de boeren als veevoer, very happy cows in Tennesse, ze liggen de hele dag. De vaten die slechts een maal gebruikt worden worden voor het grootste deel verkocht aan de Ieren en Schotten. Jameson is een van de grootste afnemers.
Ook vertelde hij hoe Jack Daniel om het leven is gekomen: op een dag kwam hij vroeg naar het werk. Hij wilde iets controleren. Helaas was hij de code van de kluis vergeten en schopte uit boosheid tegen zijn kluis. Hij brak zijn teen en 6 maanden later kreeg hij gangreen en is aan bloedvergiftiging overleden. De les die we hieruit leren? Ga nooit vroeg aan het werk, want daar ga je dood van!
En toen op naar de tasting: in een barrelhouse stonden 5 whiskey’s voor ons klaar. Van links naar rechts: Jack Daniel’s No 27, Jack Daniel’s Sinatra Select, Jack Daniel’s Single Barrel Select, Jack Daniel’s Single Barrel Barrel Proof en Jack Daniel’s Single Barrel Rye. Hik……
Persoonlijk vond ik de lekkerste de Jack Daniel’s Sinatra, alleen heb ik een dure smaak…..
Al zingend verlieten we de distilleerderij en gingen op zoek naar een broodje. Goed idee een tasting op een bijna lege maag!
Een heel leuk feitje wat ik nog wil vermelden is het feit dat de distilleerderij in een Dry County is gevestigd. Er mag hier dus geen alcohol worden verkocht. Nu verkopen ze het wel maar met een foefje: je koopt een mooie fles als souvenir en toevallig zit daar dan whiskey in, haha
Na het broodje reden we nog even langs een tweede distilleerderij, die van George A. Dickel. Geen tour gedaan want die is praktisch hetzelfde als die we al gedaan hadden.
Hierna hebben we de camping opgezocht en een was gedraaid, moet tenslotte ook gebeuren….
En dan zijn we morgen helaas alweer op de helft. Klopt ook precies met de route, we gaan nu weer langzaam richting het Zuiden.
Zondag 4 maart: Manchester-Cherokee
Na weer een prima nacht zaten we tegen 8 uur in de auto. Pure rijtijd zonder pauzes was iets meer dan 4 uur, dus we konden onderweg wel een paar keer stoppen. Onderweg zagen we de bomen weer prachtig in bloei staan, de lente begint hier vroeg!
Ook hier weer watervallen langs de weg, ook hier is veel water gevallen.
En al rijdende zagen we opeens een wel hele mooie waterloop, de Goforth Creek. We waren er al voorbij maar Albert keerde heel netjes en zo kon ik nog wat foto’s schieten.
Nog weer een stukje verder reden we langs een Yard Sale, weer keren en even kijken. De dingen die we leuk vonden kunnen niet mee in de koffer dus maar weer verder…
Toen was het tijd voor een broodje, dus we stopten bij een mooie Rest Area. Daar kunnen wij echt nog wat van leren! Mooie, schone, gratis toiletten, informatieboekjes, picknicktafels en banken, het ziet er hier altijd prima uit. Ook vloog er nog een heel mooi rood vogeltje die niet op de foto wilde. Elke keer als ik dichterbij kwam, ging hij (of zij) achter de takjes zitten. Ook stond het verhaal van de Cherokee indianen beschreven op de infoborden…
Na het broodje maar weer verder, mooie omgeving hier.
Aangekomen op de KOA besloten we om toch nog even een waterval te gaan bekijken: de Mingo Falls, 36 meter hoog, geen lange wandeling maar wel inspannend omdat je een behoorlijke trap op moest voordat je de Falls vanaf een brug kan fotograferen. Helaas lag de bovenkant in de volle zon, maar aan de andere kant is deze waterval alleen maar mooi na veel regen, en dat hebben ze wel gehad hier!
Op de terugweg wilden we nog even hout halen dus maar weer richting Cherokee. Onderweg werden we getrakteerd op een grote groep Elk. De Ranger was ze al aan het wegjagen dus de hele groep is me niet gelukt.
En toen was de dag weer om, nog even bij het kampvuur gezeten en toen lekker naar binnen. Het wordt koud hier vannacht, zo rond het vriespunt, maar wij liggen lekker warm!
Maandag 5 maart: Cherokee
Gisteravond wilde ik even wat water pakken uit de kraan naast de cabin, ik draai de kraan open, pak water, doe hem weer dicht en jawel…..lekke koppeling. Voordat het een zwembad werd toch maar even gewaarschuwd. Het is nu tijdelijk gerepareerd en ik gebruik maar even een andere kraan. Tja nummer 13, wat wil je dan ook?
Vanochtend zijn we wat langer blijven liggen en hebben we het rustig aan gedaan, het is tenslotte vakantie. Tegen een uur of 10 vertrokken we richting het Great Smoky Mountains National Park, een onderdeel van de 2.700 km lange bergketen Appalachian Mountains. Dat is een 900 miljoen jaar oude bergketen.
300 miljoen jaar geleden is dit gebied “gelift” door de botsing van Afrika en Noord-Amerika, de bergen waren in die tijd waarschijnlijk 6 km hoog. Door langdurige erosie is de hoogte behoorlijk minder geworden, er zijn nu nog 16 pieken die hoger zijn dan 1800 meter.
Het park bestaat uit veel berg- en heuvelruggen met diepe valleien. De oorspronkelijke bewoners , de Cherokee Indianen, noemden dit gebied Shaconage, de plaats van de blauwe rook . Deze nevelige waas wordt veroorzaakt door de waterdamp die wordt afgescheiden door de dichte bossen in de bergen en valleien.
In de zomermaanden moet je in een file door het park rijden, dat was nu wel minder. Wij vonden het nog steeds aan de drukke kant.
Onderweg zagen we watervallen, sommigen bevroren, wat best wel een mooi gezicht is…
Bij het visitorcentrum was een dorpje nagemaakt hoe de eerste blanken woonden. Jammer dat er geen woord besteed werd aan de Cherokee, die allemaal gedeporteerd zijn…..
Het hoogste punt bezoeken zat er niet in, de weg was nog gesloten, net als wat andere wegen. Dit omdat ze nog niet begaanbaar zijn of omdat er schade is door de storm van een paar weken geleden.
We hadden het eigenlijk snel gezien, geen enkel stukje wild tegen gekomen. Het uitzicht was leuk, maar niet spectaculair. Wel zagen we waarom het park deze naam had, maar dat was het dan ook!
Via Gatlinburg reden we het park weer uit en we hebben gewoon een rondje om het park heen gereden om terug te komen op de KOA. Op zich geen straf, de omgeving is absoluut mooi!
Onderweg bezochten we nog de Soco Falls, 2 watervallen die samen komen. Veel water dus mooie waterval. Alleen om onderaan te komen moet je een heel steil padje af, niet voor mij weggelegd. Bovendien stonden er daar wat tieners te genieten van een enorme joint, ze keken al heel schurftig naar boven wat wij gingen doen. We hebben we dus maar lekker met rust gelaten.
Het dorpje Cherokee is een tourist trap, dus dat hebben we links laten liggen, je wordt er doodgegooid met echte indianen spullen, made in China. Wel een indiaantje op de foto gezet.
Helaas waren de Elk er vandaag niet, we hebben er onderweg nog wel een paar gezien.
Toen we terugreden viel ons op dat de Cherokee ook een eigen alfabet hebben, alles wordt dus ondertiteld hier.
En toen weer terug naar de heerlijk rustige KOA. Het enige wat je hoort is het water in de rivier.
Dinsdag 6 maart: Cherokee-Forsyth
Aangezien het ’s avonds best wel afkoelde, hebben we 2 dagen binnen gegeten, daarna weer snel naar buiten om gezellig bij een haardvuur te zitten!
Onze 2e stille nacht zat er weer op dus vandaag weer aan de rit. Vannacht regende het al, en het is niet meer gestopt. We reden gewoon in de wolken…..En onderweg hadden we af en toe praktisch geen zicht meer, dus het was niet echt een pretje om te rijden.
Het geplande bezoekje aan Tallulah State Park is over gegaan, het regende gewoon te hard. En om je dan voor een paar watervallen nat te laten regenen? Nee dus!
Onderweg zagen we nog wel hele mooie huizen. Zo wie zo zitten we in een gebied waar de huizen erg mooi zijn. Bijna iedereen heeft een front-porch.
Ook werd er aan Albert nog gevraagd of hij een police officer was. Hij heeft vandaag een t-shirt aan die ik een paar jaar geleden in New York kocht. Toen ik daar met Conny was mochten we absoluut geen t-shirt meenemen met iets van New York erop, dus het werd deze.
Aangekomen op de KOA werden we verwelkomd met net gebakken chocolate chip cookies, heerlijk!!!
Verder hebben we nog in de omgeving rondgereden, we wilden een plantage bezoeken, maar soms werkt alles tegen en deze was dus dicht.
Ook de cherry blossems, die nu zouden bloeien, zijn er afgeslagen door de regen van de afgelopen dagen.
Op de camping stond nog wel een boom in bloei die we niet kennen.
Als je net op je balkonnetje gaat zitten dan zie je niet veel bijzonders, bij iets langer zitten vallen je meer dingen op. Zo zwemmen hier Muscovy Ducks in de vijver, deze heb ik nog nooit eerder gezien.
Omdat we het weer niet vertrouwden hebben we lekker pizza besteld, die werd netjes afgeleverd bij ons huisje.
Woensdag 7 maart: Forsyth-Pensacola
We hadden vandaag een “lange”reisdag voor de boeg, dus we zaten om half 8 in de auto. De afstand was (maar) 320 mijl, maar het grootste deel ging via twee-baans binnenwegen, alleen de laatste 90 mijl was Interstate. De geschatte pure rijtijd was iets meer dan 6 uur.
Om toch nog iets te zien hebben we een stop gemaakt bij het Providence Canyon State Park, ook wel “Georgia’s Little Grand Canyon” genoemd. Het park bestaat uit diverse kloven, met daarlangs kleurrijke wanden van zand, leem en klei. De kloven zijn ontstaan als gevolg van erosie. Dat die eroderende krachten grip hebben gekregen op de aardlagen is overigens niet op natuurlijke wijze gebeurd maar omdat de kolonisten die hier in de 19e eeuw woonden op een verkeerde manier met de grond zijn omgegaan. Het belangrijkste deel van het park bestaat uit twee kloven, die elk weer diverse zijkloven hebben. In totaal zijn er negen zijkloven,. Je kan afdalen naar de bodem, maar we hebben in verband met de tijd alleen van bovenaf gekeken. Op zich een hele leuke stop!
Verder was het in de auto zitten, bakje koffie hier, broodje daar….
Hoe verder we naar het Zuiden reden, hoe groener het werd. Weinig foto’s gemaakt onderweg. Veel bomen zitten al vol met bloesem
En als klap op de vuurpijl dit lief beestje, ik was op een stoel gaan zitten en toen ik opstond sprong hij opeens ook weg. Hij kijkt niet zo blij, maar dat zou ik ook niet doen als ze op me gingen zitten.
We zitten nu aan de kust, vlak naast Pensacola, Florida. Een KOA aan de Perdido Bay in een cabin met zicht op de baai.
Donderdag 8 maart: Pensacola
Albert was er erg vroeg uit en zag de zon opkomen…
Ons uitstapje vandaag lag op een uurtje rijden vanaf de KOA, onderweg zagen we onze eerste Bald Eagle van deze vakantie.
USS Alabama Battleship: Vanaf haar geboorte op 1 februari 1940, toen de kiel werd bevestigd op de Norfolk Navy Yard in Portsmouth Virginia had slagschip USS Alabama (BB-60) een opmerkelijke carrière. Ze begon haar WW II avonturen in de Noord Atlantische oceaan in 1943 en ging in hetzelfde jaar nog naar de Stiile Zuidzee. Ze belandde uiteindelijk in Mobile, Alabama als museum.
Op het 45000 ton wegende schip werkte een crew van 2,500 mensen. Ze verdiende 9 battle stars, een onderscheiding die werd toegekend aan US Marine schepen voor hun deelname aan gevechten.
Tot eind 1943 was het schip toegevoegd aan de Britse Home Fleet. Het hielp de Britten bij gezamenlijke acties, onder andere bij de beveiliging van het eiland Spitsbergen en was daarna onderdeel van een operatie om het Duitse slagschip Tirpitz uit haar Noorse schuilplaats te lokken. Na 1943 werd de Alabama ingezet bij diverse operaties om door Japan bezette gebieden in de Stille Zuidzee te bevrijden, en bij het escorteren van Amerikaanse vliegdekschepen.
In 1992 werd het schip gebruikt voor de speelfilm Under Siege. Ook al werd wat filmmateriaal gebruikt van het slagschip Missouri; vrijwel alle actie werd gefilmd aan boord van de Alabama.
Verder lag hier ook de USS DRUM, (SS-228) is een Gato klasse onderzeeër van de United States Navy, het eerste schip die naar de Drum werd genoemd, een baarsachtige vis die een “drumming” geluid maakt.
De Drum werd te water gelaten op 11 September 1940 op de Portsmouth Naval Shipyard, Kittery, Maine. Ze werd gedoopt op 12 Mei 1941 en in gebruik genomen op 1 november 1941 met als kapitein Robert H. Rice.
De Drum was de 12e van de Gato klasse maar de eerste die afgebouwd werd en de eerste in meedeed in de 2e wereldoorlog. Ze is de oudste in haar klasse die nog bestaat.
De Drum kwam aan in Pearl Harbor vanaf de Oostkust op 1 April 1942, ze vertrok weer op 14 april voor haar eerste oorlogstocht. Ze maakte verschillende tochten waarin ze van alles deed zinken.
De Drum verdiende 12 battle stars, ze liet 15 schepen zinken.
De drum is in 1969 gedoneerd aan dezelfde organisatie als die van de USS Alabama en is nu een museum.
Ze was afgemeerd in het water achter de Alabama maar werd hevig beschadigd door de storm Georges in 1998. Daarom ligt ze nu op land. Toen kwam de storm Katrina in 2005 waarin beide schepen weer beschadigd warden. Beide schepen zijn weer opgeknapt en sinds begin 2006 weer te bezoeken.
Er was ook nog een hal met vliegtuigen, maar we hebben al zoveel vliegtuigen gezien dat deze niet meer echt interessant waren, bovendien verkeerden ze in een niet geweldige staat!
Het blijft leuk om eens op zo’n schip rond te lopen en te zien hoe men daar op leeft. Vooral de onderzeeër was erg krap, ik zou niet graag op zo’n ding werken…
Ook zagen we nog een Monument voor de Korean War, ook de Nederlandse vlag wappert daar (rechtsachter).
Nog net iets indrukwekkender was een ander monument, die voor de War Dogs….
Na dit bezoek zijn we nog wat rondgereden en toen maar weer terug naar de KOA.
vrijdag 9 maart: Pensacola-Arnaudville
Vannacht had ik wat moeite met slapen, bijna elk uur wakker. Om half 6 was ik wel klaar met slapen, dus naar buiten om het daglicht te zien komen. In het water stond een reiger, en het water was helemaal stil…en dan krijg je een mooie spiegeling.
Toen de zon op was kwam Albert ook uit bed. Ontbijten en aan de rit maar weer want aan het eind van de rit wachtte ons iets moois!
Na een flinke rit van iets meer dan 300 mijl bereikten we de plek van bestemming.
Hier wachtte Mark ons op voor een persoonlijke Deep Swamp Tour. Hij heeft sinds kort een nieuwe route die je alleen kan doen als er veel water is, en laat dat nou net het geval zijn…
Het werd een bijzondere tour omdat er een uil op Mark zijn geroep af kwam. Hij liet ons vrij dicht bij komen en hield ons goed in de gaten. Toen we te dicht bij kwamen vertrok hij (of zij).
Ook vaarden we langs een paar House boats, eigendom van een paar mensen die hier jagen. Wat erg grappig was was dat ze wel primitief op zo’n bootje leven, maar niet zonder TV kunnen, zoals we zagen aan de sateliet schotel in de boom.
Op de terugweg kwamen we langs een nest van een visarend (osprey), ze zat waarschijnlijk te broeden, dus we zijn maar niet dichterbij gegaan om aanvallen te voorkomen.
Na 2 uurtjes waren we weer terug bij het vertrekpunt, we hebben genoten, wat een mooi gebied!
Slapen doen we vanavond in de B&B van dezelfde Mark en zijn vrouw Peggy. We werden zeer vriendelijk ontvangen en de Cajun Cabin ziet er prachtig uit, dat wordt vast een goed nachtje!
Zaterdag 10 maart: Arnaudville-New Orleans
Zoals al wel verwacht hadden we een prima nacht, we hebben lekker buiten gezeten met koffie en een broodje en namen tegen een uur of 9 afscheid van Peggy en Mark. Een adres om te onthouden!
Gisteren zagen we al dat dit kleine stadje 2 katholieke kerken heeft, vlak naast elkaar. We kregen uitleg: heel lang geleden (nu absoluut niet meer) was er dus een kerk voor de blanken en een kerk voor de zwarten.
Onderweg was ons ook opgevallen dat hier werkelijk prachtige huizen staan. De meeste bewoners zijn nog rijk van vroeger, hun voorouders hadden suikerplantages.
Ons eerste doel was Lake Martin, een meer met moeras eromheen. Aan de kant waar je niet kon komen zagen we allemaal grote zilverreigers in de bomen op hun nesten zitten.
We maakten nog een wandeling in de omgeving, maar verder weinig wild.
Tijdens het rijden viel ons op dat er hele velden onder water stonden. Aangezien het hier niet vriest is het dus niet voor een ijsbaan. Even later waren we erachter: hier worden rivierkreeften gekweekt. Ze zijn er hier dol op!
De volgende stop was Avery Island, de plek waar de volledige wereld Tobasco productie plaatsvindt.
Volgens de traditie worden de rode pepers met de hand geplukt.
Om zeker te zijn van de rijpheid gebruiken de plukkers een rode stok. De Pepers die de kleur van de stok hebben worden geplukt en dezelfde dag nog vermalen en in witte eiken vaten gedaan samen met zout. De vaten zijn trouwens afkomstig van Jack Daniels, die zijn daar eenmalig gebruikt voor het maken van Whiskey. Voordat de vaten gebruikt worden komen er eerst nieuwe roestvrije stalen ringen om en wordt de binnenkant schoongemaakt.
Het pepermengsel blijft tot ongeveer 3 jaar rijpen in de vaten, dan worden de velletjes en zaden eruit gezeefd. Hier zie je de opslag van de gevulde vaten. Op elk vat staat van welke batch het is en wanneer het geproduceerd is. Het rook er trouwens vies!
Vervolgens wordt het gemengd met azijn en blijft het nog een maand in andere eikenhouten vaten. Dit proces zagen we vanachter een raam, maar er zat een knop waar je op kon drukken en dan kwam er een beetje geur vrij…..lekker sterk spul!
Hierna is de Tobasco klaar en wordt gebotteld. Vandaag is het zaterdag dus helaas geen productie.
Het meeste zout wat gebruikt wordt komt trouwens ook van Avery Island, daar is een van de grootste zoutmijnen van de USA.
Nadat we de winkel hadden bezocht voor een souvenirtje gingen we op weg naar de Jungle Garden, die ook hier is.
Een prachtig aangelegd park, veel bloemen die al bloeien of zelfs al uitgebloeid waren. Kans op Alligators en slangen. En ook hier weer broedende White Egrets en hier en daar een alligator. Ik laat de beelden voor zich spreken…
En verder maar weer, we kwamen steeds dichter bij ons eindpunt. We hebben nog 1 kleine omweg gedaan, die via de Plantations Alley. Al rijdend is het moeilijk om foto’s te maken, deze lukte aardig.
Ook hier trouwens weer prachtige huizen, afgewisseld met armoedige huizen. De tegenstellingen zijn hier heel erg groot!
Op dit veld staat suikerriet, een van de gewassen waar sommige mensen heel rijk van zijn geworden.
En toen was het rondje af! Na 2800 mijl waren we weer terug op de zelfde plek waar we gestart zijn. Onze kampeerspullen hadden we al weg gegeven, maar nu moest de rest uit de auto en terug in de tassen. Gelukkig had het hotel een leuk karretje waarmee we alles in 1x konden meenemen.
We zijn eerst maar uit eten gegaan, we waren nog niet bij de Denny’s geweest, dus dat is dan nu ook afgehandeld.
Inmiddels zit ook alles in de tassen en het ziet er naar uit dat alles past en dat we binnen het gewicht blijven. Er kan alleen niets meer bij!
Zondag 11 maart: New Orleans
Onze laatste dag en dus New Orleans bekijken! Ik wilde heel graag naar een Cemetary (begraafplaats). In New Orleans begraven ze bovengronds.
Helaas kan je hier niet zo maar een begraafplaats oplopen. Het Bisdom heeft besloten dat dit alleen nog maar mag met een gids, dit omdat er in het verleden erg veel graven zijn beschadigd. Ik had een tour willen boeken, maar dat lukte niet omdat we erg slecht internet hadden. We hadden dus besloten dat we zouden zien of het ging lukken…
We waren niet al te vroeg wakker, dat komt mede doordat vannacht de zomertijd is ingegaan dus we liepen gelijk al een uur achter.
We parkeerden in de buurt van het Welcome Center, en we zagen dat we heel dicht bij de St. Louis Cemetary No 1 waren. In het Welcome Center kon je tours boeken, wat een geluk! Na wat kletsen kreeg ik ook nog 5 dollar pp van de prijs af en in een mooie kleine groep van 8 gingen we met gids Paddy het oudste kerkhof van New Orleans op. Het kerkhof opende in 1789.
Paddy, de gids was een geweldige vertelster. De muren die er om heen staan zijn niet om de geesten binnen te houden maar om de ziektes waaraan mensen waren overleden binnen te houden. De muren waren ooit 14 feet hoog (4.20 m), en werden gebouwd op balen katoen om verzakking tegen te gaan. Of het nou aan de bouwers ligt of aan het katoen weet men niet (de bouwers zijn al heel lang dood en kunnen niet beschuldigd worden), maar de muren zijn heel erg verzakt, je kan er nu bijna overheen kijken!
De manier waarop men begraaft is best bijzonder. In het graf zit een soort stellage. Als er iemand overlijdt dan wordt hij op een van de lagen geplaatst. Omdat het erg heet en vochtig is in New Orleans, werkt de graftombe als een soort crematorium. Na ongeveer 6 maanden is er bijna niets meer over. Het volgende lichaam gaat op een andere laag. Als alle lagen gebruikt zijn dan hebben ze een stok met een schuif eraan en daarmee schuiven ze alle overblijfselen naar achteren. De overblijfselen vallen dan naar beneden in een soort gat en er is weer ruimte voor de volgende familieleden! Zo passen er dus tientallen, zo niet honderden lichamen in hetzelfde graf.
Wat wel een beetje tricky is, is de regel dat een graf pas na 1 jaar en 1 dag mag worden opengemaakt voor het volgende lichaam. Ook dit is bedacht om de verspreiding van ziekten tegen te gaan. Mocht er iemand eerder dan deze 1 jaar en 1 dag overlijden dan komt diegene in een “leen”graf in de zijmuur, en wordt later verplaatst.
Helaas is alles best wel verzakt dus sommige lichamen zijn nu onbereikbaar.
We waren vroeg dus het was nog niet erg druk, over een paar uur kon je hier op de koppen lopen, vertelde Paddy.
We liepen al vrij snel naar een heel bekend graf, die van Marie Laveau. Hoewel de meeste kleurlingen toentertijd in Amerika als slaaf werden behandeld, zou Laveau geboren zijn als vrij persoon. Ze ging aan de slag als kapster en had verscheidene rijke, blanke families onder haar klanten. Tegelijk verdiepte ze zich samen met één van haar dochters in voodoorituelen die sterk gebaseerd waren op het rooms-katholieke geloof, wat haar al snel de bijnaam van Voodoo Queen opleverde. Vandaag de dag geloven veel onderzoekers dat Laveau haar credibiliteit wist te versterken dankzij haar kapsalon, waar ze voortdurend tal van vertelsels over de buurtbewoners opving.
Ze overleed in 1881, haar graf wordt nog steeds bezocht door mensen die hopen dat ze hun wensen laat uitkomen. Onze gids legde nog uit dat Voodoo in beginsel niet is bedoeld om mensen kwaad te doen, Marie wilde ook alleen maar goede dingen doen.
Ergens aan de buitenring stond ook een bijzonder graf, wie er inligt wist de gids niet uit haar hoofd, maar het verhaal dat ze vertelde is wel grappig: omdat het bij het graf van Marie Laveau altijd erg druk is waren er een paar slimme gidsen die bezoekers vertelden dat dit het graf van Marie was. Als je er 3 kruisjes opzet en je draait je 3 x om, dan wordt je wens vervuld. Nou, dit graf zit dus onder de kruisjes….
Het volgende graf met een verhaal is een graf die nog niet in gebruik is, dit is het aanstaande graf van Nicolas Gage. Toen hij 50 werd besloot hij dat hij hier begraven wilde worden. De graven eromheen heeft hij laten restaureren, de gids zei: vast omdat hij in een goede buurt wil liggen… Heel bijzonder is de lippenstift kusjes die mensen erop geven. Elke dag wordt het graf schoongemaakt, toen wij er waren was het kerkhof nog maar 1,5 uur open en er stonden alweer verschillende kusjes op.
De volgende stop was een enorme tombe, voor mensen die niet zoveel geld hadden om zelf een graf te kopen. Een soort massagraf dus. Er liggen hier al zeker 2400 mensen, toch handig dat je ze weg kan schuiven om plaats te maken voor de volgende.
Helaas zijn de beelden zwaar beschadigd (door een filmploeg die hier clandestien gefilmd heeft).
Verder was dit dus een katholieke begraafplaats, de plek voor de andere geloven was helemaal achteraan. ooit was het vol, maar veel van de overblijfselen zijn verplaatst naar andere begraafplaatsen.
We leerden ook dat een hekje om een graf heen geen betekenis heeft, gewoon dat de familie wat meer geld had en er een hekje omheen zette.
Nog wat sfeerimpressies:
Na een uur was de tour afgelopen. We hebben genoten van alle verhalen en de uitleg, het was echt interessant! Ik ben blij dat het gelukt is om dit te doen. We werden nog gewaarschuwd om geen andere (gratis) begraafplaatsen te bezoeken, de kans op overvallen is erg groot, je kan je erg gemakkelijk verstoppen achter een graf en de kans op een overval is erg groot!
En toen was het tijd voor het French Quarter. We liepen richting de French Market en jawel: regen, heel veel regen en dikke druppen.
We hebben hier en daar staan schuilen, maar het ging gewoon niet over. Koffiedrinken was ook geen optie, er stonden rijen te wachten voor de koffie barretjes…
Wachten onder de overkappingen was ook niet echt een pretje. Er lopen bedelaars en zakkenrollers en die doen dus echt hun pogingen, ik vond het niet echt fijn, de sfeer was ook niet echt leuk.
We hebben toen de regen minder werd de French Market bekeken, en nog een kerstornamentje gescoord.
En toen maar weer terug naar de auto, dit was echt geen doen! We hebben een stukje door Bourbonstreet gelopen en nog wat balkonnetjes gekeken.
We hadden inmiddels wel honger gekregen dus we zijn lekker gaan eten in de Olive Garden, ook daar een lange wachtrij, maar het was het waard! We hebben werkelijk heerlijk gegeten.
Toen de auto afgetankt en terug naar het hotel.
Ook hebben we inmiddels ingecheckt voor de vluchten morgen, we vertrekken om 14.00 naar Houston en stappen daar over op het vliegtuig naar Amsterdam. We landen dan dinsdag tegen een uur of 8.
Maandag 12 maart: New Orleans-Amsterdam
We vlogen pas om 14.05 van New Orleans naar Houston, rustig ontbeten, nog even TV gekeken en tegen 11 uur uitgecheckt. De terugbreng locatie was dichtbij dus auto ingeleverd en naar het vliegveld geslenterd. Inchecken hadden we gisteravond al gedaan, we leverden de koffers in en liepen naar de Gate. We hadden TSA-pre, dus de laptop mocht gewoon in de koffer blijven en de schoenen hoefden ook niet uit, jippie….Het toestel vertrok op tijd en het was een rustige vlucht met mooi uitzicht op het moerassige gebied onder ons.
Op Houston konden we met een treintje van de C naar de E pier, geen controle’s meer. Er was een beetje tijd over dus het laatste wat we hebben genuttigd was geheel volgens de traditie een kop Starbucks koffie met een plak Lemon Loaf, die we netjes gedeeld hebben.
We hadden toch maar ge-upgraded naar Economy plus en hoopten op een vrije derde stoel, maar helaas zat het vliegtuig echt helemaal vol en kwam er in de laatste 10 minuten nog iemand tussen ons in zitten. Ik zit toch liever gewoon naast Albert en we hebben even een stoelendans gedaan waardoor ik dan toch in het midden zat. Misschien toch een foute keuze want ik heb de hele reis praktisch niet geslapen en heb nu behoorlijk last van een loopneus, zere ogen en mijn maag is wat in de war.
Om 08.35 stonden we weer aan de grond, eigenlijk was het een prima vlucht, weinig turbulentie. Ook de bagage kwam vrij vlot en de vd Valk bus stond ook al te wachten, normaal staan we zeker wel een half uur te wachten op die bus. Tegen 12 uur waren we thuis, waar Sil al heel lief op ons zat te wachten. De poezen waren toch ook wel heel blij om ons weer te zien.
We kijken terug op een geslaagde vakantie, de Deep South is echt leuk om een keer te doen. Wel wonen er erg veel mensen, de stilte die we kennen uit het Westen heb je er (bijna) niet, ook misten we de vergezichten.
Iedereen bedankt voor de leuke reacties.