Onze 18e reis:
zaterdag 19 mei: Amsterdam-Las Vegas
Bij het inchecken gisteravond vroeg de mevrouw achter de balie welke shuttle bus we wilden, we konden kiezen: die van 08.40 of die van 09.20. We vlogen om 11.35 naar Londen, dus die van 09.20 zou moeten kunnen, 2 uur is immers voldoende? Toch gingen we maar voor die van 08.40, dan weet je zeker dat het niet stressen wordt, zou je denken…..
Toen we aankwamen op het vliegveld bleek al snel dat we een goede keuze hadden gemaakt. Er stond een enorme rij voor de balie. Even later kwamen we er achter dat het personeel van Aviapartner het werk had neergelegd om de CAO gesprekken op gang te laten komen. En jawel, British Airways maakt gebruik van Aviapartner voor de afhandeling!
De details zal ik iedereen besparen maar het heeft zeker een uur geduurd voordat we onze (iets te zware) koffers kwijt waren. Daarna was het op naar de controle en natuurlijk ging het hier ook lekker snel (NOT). Eerst stonden we in een rij waar de bakken automaat het niet deed, dus na een tijdje wachten mochten we naar een andere rij. Alles in de bakken gedaan, er hoefde niets uit de koffers…..achteraf dus wel want onze bagage verdween achter het scherm voor extra controle…. en ondertussen tikte de tijd lekker door!
Albert mocht zijn hele rugtas uitpakken en alles werd bekeken. Ook mijn tas ging volledig op de kop en we kregen nog even de opmerking dat we laptops en vloeistof apart in een bak hadden moeten doen. Goede communicatie, de een weet niet wat de ander zegt!
Na dit alles was het boarden al begonnen, dus we konden zo doorlopen. We hebben het allemaal wel gered, maar het was wel wat krap!
De crew wilde snel vertrekken want het luchtruim rond Londen zou dicht gaan tijdens de trouwplechtigheid van Harry . Natuurlijk kwamen we te laat in de buurt van Londen dus we mochten 20 minuten rondjes gaan draaien waardoor onze vlucht van Amsterdam naar Londen bijna 2 uur heeft geduurd. We vlogen trouwens nog wel langs Windsor, waar de plechtigheid plaatsvond.
Op Londen hadden we tijd genoeg en ook daar mocht Albert weer zijn rugzak uitpakken en mijn tas is ook weer goed bekeken.
De vlucht naar Las Vegas vertrok op tijd, het eten was lekker, het drinken trouwens ook, gelukkig hadden ze Jack en Johnny aan boord dus we hebben ook nog even kunnen slapen. De vlucht zelf was af en toe wat bumpy maar prima te doen! Om even over 7 landden we op Mc Carran. Ook hier mochten we weer leuk in een rij gaan staan om Amerika binnen te komen. Een heel vliegtuig handel je gewoon af met 3 man, dus de kenners weten dat dat wel eventjes duurt! Automaten staan er wel, maar worden niet gebruikt…..
De shuttlebus naar de Rental Cars stond al klaar dus dat ging dan weer lekker snel en we reden even later naar buiten met een Nissan Armada Platinum.
Om 22.00 uur waren we in het Silverton en zijn heel erg snel in slaap gevallen…
zondag 20 mei: Las Vegas
Vannacht zoals gewoonlijk een paar keer wakker geworden en tegen 5 uur dan maar opgestaan. Tv aan, kopje koffie erbij en tegen 7 uur maar op zoek naar een lekker ontbijtje bij de Egg Works. Erg calorierijk maar wel erg lekker!
Toen wat boodschapjes gehaald bij de Walmart en vervolgens naar Larry en Andrea, even gezellig bijgepraat/plannen gemaakt en onze kampeerspullen ingeladen. We zien elkaar over 3 weken weer, dan gaan we een weekend samen kamperen in Utah, vlakbij Bryce Canyon. Onderweg zagen we nog wat ballonnen opstijgen bij de Red Rock, prachtig gezicht!
Toen was het inmiddels 2 uur, via een Vapor Shop naar de Best Buy om onze mobiele hotspot te laten activeren en wat data laten activeren zodat we online kunnen als we dat willen. Dat had nogal wat voeten in aarde en ze zijn er wel een uur mee bezig geweest om het voor elkaar te krijgen….ben ik blij dat ik dit niet zelf probeerde….
Tegen een uur of 5 waren we terug in de Silverton en even toegegeven aan alle verleidingen waar je doorheen moet voordat je naar je kamer kan… We gokken eigenlijk nooit meer dan 5 dollar per keer, en dan ook nog op een 1 cent machine, wel 9 rijen dus 1x drukken kost je dan 9 cent. Omdat Albert zijn geld bijna op was en ik nog wat had zette ik hem op 3 x uitbetalen en toen won ik iets, geen idee hoeveel dus laat maar lopen. Albert wilde steeds drukken voor het eindtotaal maar ik vond het ook wel grappig om hem gewoon te laten lopen Zo’n machine maakt namelijk nogal wat lawaai. Het eindtotaal was dus 2700 centen, dus ik had 27 dollar, en die heb ik maar laten uitbetalen.
Daarna even lekker gegeten bij het buffet en nog 1x 5 dollar in een automaat die ik heb verdubbeld naar 10 dollar.
Toen was het wel genoeg dus lekker naar boven, tv aan en waarschijnlijk vallen we wel vroeg in slaap, dat tijdsverschil tikt er meestal de eerste dagen wel in. Morgen is het niet zo erg als we vroeg wakker worden want we gaan in 1 ruk naar Lake Tahoe rijden, een rit waar we normaal 2 dagen over doen.
maandag 21 mei: Lake Tahoe
Op zich hebben we goed geslapen, we lagen er een beetje vroeg in (20.30) en werden precies om middernacht gewekt door een wekker. Gelukkig vielen we daarna nog weer in slaap, maar tegen een uur of 4 was het klaar! Verder ontwaakt met wat koffie en om 05.30 zaten we in de auto, de zon kwam net op…
De rit ging over de 95, onderweg zagen we nog een basis van de luchtmacht waar ze met drones aan het oefenen waren.
Na de 95 namen we de 395. We kwamen door allemaal plekken waar we al eerder zijn geweest, helaas werkte het weer niet echt mee. We hebben meer in de regen gereden dan dat het droog was! Toch was het een mooie rit. Wel een pittige voor een eerste dag (ongeveer 450 mijl), maar toch waren we tegen 15.30 uur in South Lake Tahoe.
we slapen in een hotel, dus we hoeven geen tent op te zetten. En als je in een hotel slaapt ga je ook uit eten, dat hebben we gedaan bij de Applebees, voor ons de eerste keer in deze keten, maar zeker niet de laatste keer!
We hebben nog een stukje gewandeld en hebben ons verbaasd over de snelheid waar hier nieuwe hotels uit de grond worden gestampt. De laatste keer was er best veel bouwterrein, daar staan nu de mooiste gebouwen op.
Toen we ’s avonds naar het nieuws keken, zagen we trouwens dat de 395, waar we een paar uur daarvoor overheen waren gekomen, nu dicht was door een Mudslide…..toch weer geluk gehad dus!
dinsdag 22 mei: Shingletown
Nog steeds zijn we niet in het ritme van de tijd hier. Vanochtend weer abnormaal vroeg wakker, nog maar even blijven liggen, maar ook nu was het tegen 5 uur toch maar opstaan! Tv aan, kopje koffie erbij en gelukkig hadden we gisteren brood gekocht. Zo konden we eerder ontbijten dan om 07.30, dan begon het ontbijt van het hotel.
We zaten dus tegen 7 uur in de auto, eerst even getankt, behoorlijk duur hier, 3,86 per gallon. In Las Vegas was het 3,14!
We reden langs Lake Tahoe langs de oostkant, af en toe mooie uitzichten maar geen enkele plek om even te stoppen. De enige plek waar je zou kunnen stoppen was nu bezet door werklui die met de weg bezig waren… Gelukkig hebben we een open dakje dus ik kon toch nog een foto maken vanuit de auto.
We reden via Truckee, wat volledig in de mist lag. Waarschijnlijk omdat het in een dal ligt. Toen we er weer uit waren zagen we even later nog zo’n dal die in de mist lag. Van een afstandje best een grappig gezicht.
De bedoeling was onderlangs Lake Almanor, maar het zit niet mee! Daar was de weg dicht omdat er een nieuwe brug kwam dus we moesten langs de andere, voor ons al bekende kant. Maar het blijft een mooi gezicht met Lassen Peak op de achtergrond. Helaas was het weer bewolkt, met een blauwe lucht erachter is het mooier.
We lunchten bij het meer, in de hoop een Bald Eagle te zien, maar helaas geen geluk vandaag.
Lassen National Park hebben we al eens gezien maar we hoopten dat het open zou zijn. Helaas is het laatste (hoogste) stuk nog niet sneeuwvrij, dus dat werd omrijden.
Niet echt een straf, het zijn best mooie wegen…
Onderweg leegden de donkere wolken boven ons zich nog even heel heftig, zware regen en hagel vergezelden ons een stuk.
Toen misten we de goede afslag omdat deze niet goed werd aangegeven, dus toen we wisten dat we te ver waren gereden (ongeveer 20 km te ver) zijn we maar weer terug gereden. Bij de goede afslag stond een bordje dat er een weg dicht was. We dachten we proberen het gewoon en we zien wel. Gelukkig klopte dat bord niet maar het was wel even spannend, de weg is de laatste 10 kilometer erg smal dus terug is dan geen pretje.
Aangekomen op de KOA in Shingletown vroegen we naar de weersverwachting. Daar vertelde de mevrouw dat ze net een bad weather warning hadden binnen gekregen. Er werd hagel verwacht, ze wist niet wanneer en hoeveel…. we besloten dus ter plekke om dan maar een cabin te nemen en die was nog vrij.
Eerst hebben we de auto leeg gehaald en alles weer goed terug gezet. Nu weten we precies waar alles staat. We hadden nog even een zoektocht naar een klein potje sambal wat mee was genomen van thuis, dus nu zijn onze gewone koffers ook weer helemaal goed ingepakt. Ondertussen dook het potje zo maar op in een van de boxen, we weten allebei niet wie dat er heeft ingezet, haha…
En volgens de traditie bereidde Albert het eten van vandaag. Biefstuk van de bbq, broodje met kruidenkaas, coleslaw en potatosalad. Het smaakte weer verrukkelijk!
woensdag 23 mei: Medford
Allereerst wil ik even Jan en Alida bedanken voor de tips die doorkomen via de mail, we gaan kijken of we ze in kunnen passen!
Na een goede nacht waren we tegen 6 uur wakker, ontbijtje en gaan maar weer! Dit is een mooie camping, in de bossen, lekker stil, eekhoorntjes overal, een genot om naar te kijken.
Om 7 uur zaten we in de auto en reden door de enorme bossen richting het eerste doel van vandaag: Burney Falls State Park. Hier vind je een ongeveer 40 meter hoge waterval, niet de hoogste of grootste maar waarschijnlijk wel de meest mooiste! Het water komt uit ondergrondse bronnen.
We waren hier lekker op tijd, tegen een uur of 8. Er waren bijna nog geen mensen in het park en de rangers moesten ook nog komen. We betaalden de Fee netjes via een self service kiosk.
Je kan hier een wandeling maken van 1,2 mijl, ze zie je de Falls van alle kanten. Een erg leuke wandeling, mijn knie en Albert zijn heup vonden het dalen en stijgen wat minder maar dat mocht de pret niet drukken!
Toen we het park weer uitreden kwam er net een buslading kinderen aan, dus de timing was prima!
Toen verder over de Volcanic Legacy Scenic Byway, we wilden Mount Shasta zien, een grote vulkaan. Helaas verzamelden alle wolken zich rond de 14000 feet hoge vulkaan en er was niets van te zien.
Op de terugweg hadden we nog wel een mooi zicht op de Black Butte, een andere, veel lagere vulkaan.
Toen we verder reden zag je net iets meer van Mount Shasta, de wolken waren niet zo dik, maar dik genoeg om hem te verstoppen.
En nog een heel stuk verder zagen we heel in de verte Mount Mc Loughlin
Maar ook die was verstopt achter bomen en wolken toen we er echt in de buurt kwamen.
Ook vandaag hadden we onderweg weer een paar leuke buien, de auto blijft lekker schoon zo en ik heb nog niet 1x de ramen gedaan. Normaal doe ik die bij elke tankbeurt.
We waren vandaag tegen een uur of 3 op de camping in Medford. Ondanks de dreigende regen hebben we toch de tent opgezet en die stond in een half uurtje. Albert maakt weer het eten en ik doe het verhaaltje…
donderdag 24 mei: North Bend
Gisteravond werden we getrakteerd op een hele mooie volle regenboog.
Ook maakte ik nog een foto van een grappig rupsje die over mijn kabels wandelde.
Verder gezellig bij een kampvuurtje gezeten en gelachen over mede-kampeerders die vrij laat aankwamen, eigenlijk vlak voordat het donker werd. We zaten er op te wachten dat ze in het donker hun tent zouden gaan opzetten, maar nee hoor, ze maakten een bedje achter in de auto….ik moet er niet aan denken om achterin een auto te gaan slapen, lijkt me erg benauwd.
Wij hebben prima geslapen en vertrokken tegen 8 uur voor de rit naar de kust, eindbestemming North Bend.
Onderweg zagen we nog de postbode, wel even iets anders als thuis. Hier rijden ze in een auto met het stuur rechts, en stappen niet eens de auto uit om de post te bezorgen, maar stoppen gewoon bij elke brievenbus, raampje open en de post erin!
Verder nog wat leuke dingetjes die je zomaar ziet.
Voordat we het wisten zaten we al in de buurt van Bandon, dus daar het strand bezocht, helaas nog geen tide pools, het water stond nog te hoog, wel wat andere oceaan/kust bewoners. Oregon heeft gewoon een prachtige kust met al die lavablokken in de zee!
Toen lekker naar de camping, wasje draaien en kijken naar alle mede kampeerders die druk bezig zijn met allerlei duin buggy’s en motoren.
Er vliegen ook kolibries rond maar die hebben het veel te druk met vrouwtjes imponeren dus die krijg je bijna niet op de foto.
Nog een heel fijn bericht: het is vandaag de hele dag droog geweest en af en toe zien we de mooie blue sky! Hopen dat het zo blijft…
vrijdag 25 mei: Lincoln City
Vanochtend hebben we ons nog even staan te verbazen over wat mensen allemaal meeslepen naar een duin camping waar je dus met Dune Buggy’s mag rijden. De mooiste/grootste campers met allemaal slide-outs, meerdere ingangen, noem het maar op!
Op zich was dit best een leuke camping, het deed ons denken aan de TT camping, maar dan zonder het lawaai!
Ons eerste doel vandaag was Darlingtonia State Natural Site, het enige State Park in Oregon die is opgericht voor de bescherming van een enkele plantensoort: de Darlingtonia Californica, ook wel cobra lily genoemd, een vleesetende plant uit de familie Sarraceniaceae. De plant vangt voornamelijk kleine insecten.
De beker is om de lengte as gedraaid en heeft een typische ‘slangentong’. Onder de tong bevinden zich de nectarklieren, hiermee lokt de plant insecten. Insecten die in de plant belanden kunnen moeilijk terug omhoog gaan omdat de plant langs de binnenkant haartjes heeft die naar beneden gericht zijn.
De planten kunnen wel een lengte van 90 cm behalen.
Sommigen stonden al in bloei, erg leuk om te zien. Albert zag ook nog heel snel een slang wegkruipen, helaas kreeg ik hem niet op de foto.
Toen we net weer aan de rit waren, maakten we bijna een noodstop: Albert zag een Golden Eagle. Gedraaid, terug gereden en hij/zij zat er nog!
Toen wilden we kijken naar Thor’s Well, een soort gat in de zeebodem waar water in verdwijnt. Helaas misten we de goede bordjes en we waren er al voorbij voordat we het doorhadden. Dan maar op naar de Yaquina Lighthouse, de grootste vuurtoren van Oregon.
Ook ligt hier Cobble Beach, een strand met allemaal ronde stenen. Dit is lava die door de zeebeweging is veranderd in allemaal ronde stenen. Zelfs het aangespoelde hout is rond geslepen.
In de verte zie je kolonies vogels (common Murre) die hier zitten te broeden. Helaas zijn deze vogels het doelwit van 3 paartjes Bald Eagles en een heleboel zee meeuwen. De Eagles zorgen ervoor dat alle vogels in 1 x opstijgen, vervolgens pakken ze een jong, die weer voer is voor hun eigen jongen. Helaas hebben de zee meeuwen geleerd dat je dan ook eieren kunt leeg eten, en die gaan voor de eieren. Op deze manier worden de common Murre dus heel langzaam uitgeroeid! Het gedrag van de zee meeuwen is vrij nieuw, zo werd ons verteld door een ranger, ze leren langzaam gebruik te maken van de veel slimmere kunsten van de Bald Eagles.
Ik schoot nog wat foto’s in afwachting van een Bald Eagle, maar die deden net een middagdutje, er vlogen alleen nog wat bruine pelikanen langs.
Onderweg genoten van de rit, overal staat de brem in bloei, ook zien we enorm veel rododendrons en rijden er soms leuke auto’s langs.
Toen waren we al bijna op de plek van bestemming, boodschappen gedaan, even naar de Outlet hier om wat bestellingen van het lijstje te strepen en op naar de camping, wat een verschil met die van de afgelopen nacht! Een echte familiecamping…
Terwijl we lekker in het zonnetje zaten kwam er nog even een Golden Eagle overgevlogen…..
zaterdag 26 mei: Long Beach
We hebben prima geslapen, het was werkelijk doodstil op deze camping! Wat wel opviel was een erg hoog tokkie gehalte, wat de camping toch een wat bijzondere uitstraling gaf. Ook zagen we hier echt kleine (voor ons normale) caravans.
Tegen een uur of half 9 vertrokken we weer, helaas te laat om tide pools te gaan zoeken, eb is hier om 05.30 uur, en dat is me net even te vroeg.
We hadden weer een rit met mooie uitzichten en bijzondere borden
en we zijn gestopt in Tillamook, daar kon je een gratis self guided tour doen in de zuivelfabriek, tenminste zo stond het op internet. Het bleek een grote hal te zijn waar je kon zien hoe een koe eruit ziet en hoe het melken gaat…..en uitleg waarom een koe melk geeft, erg interessant! Het enige wat nog wel leuk was was dat je de kaas ook kon proeven. We zijn al fan van de toetjes, maar de kaas is ook erg lekker!
Onderweg zagen we in de verte nog terrible Tilly, een vuurtoren op een rots, die de bouwers en gebruikers een hoop problemen heeft bezorgd. Buiten gebruik, nu een broedplek voor de vogels.
In Astoria hebben we maar even boodschappen gehaald bij de Fred Meyer, ik heb er weer een klantenkaart bij die me gelijk weer 5 dollar korting opleverde!
We stopten nog even in een leuk stadje waar een treintje reed en mensen de zeemeeuwen en de vette eekhoorns voerden.
Na Astoria reden we over de enorme brug die over de uitmonding van de Columbia ligt en gingen op zoek naar de campground. Dat was even zoeken maar de navigatie vertelde ons waar we moesten zijn.
We mochten zelf een plek uitzoeken, helaas was er niet veel meer vrij. Het is memorial day weekend en dan zijn de meeste campings vol. Toch vonden we een mooi plekje. Tent opzetten was zo klaar.
We hadden nog wat tijd over en zijn naar Cape Dissapointment gereden waar we nog een leuke vuurtoren bezochten en de kustlijn bekeken.
Daarna terug naar de campground, eerst nog hout gekocht voor een kampvuur, dan blijven we vanavond warm.
Het weer blijkt uitzonderlijk goed te zijn, het is niet warm maar wel droog en dat is hier praktisch nooit zo. We hebben dus geluk!
zondag 27 mei: Port Angeles
Vanochtend werd ik wakker van een vreemd geluid, na even nadenken wist ik wat ik hoorde: de zeeleeuwen op het strand! Best grappig om zo wakker te worden…
Eerst een broodje gegeten want de tent moest even wat drogen, er zat nogal wat dauw op en we wilden geen kletsnatte tent inpakken.
Vlak voordat we klaar waren voor vertrek hoorde ik een Eagle, best wel dichtbij. Dat zelfde geluid hoorde ik gisteren ook al. Dus even goed om me heen gekeken en achter de eerste rij bomen zat hij of zij mooi op de uitkijk in een boom: een Bald Eagle!
Tegen 8 uur reden we van de camping af, verder noordwaarts over de 101. Albert merkte op dat hij hem nu helemaal gereden heeft: vanaf de grens bij San Diego tot helemaal bovenin, dat is dus zeker wel 1500 mijl.
en een tijdje later bezochten we Ruby Beach, een van de meest spectaculaire stranden van de hele westkust! Op het strand ligt enorm veel aangespoeld hout waar je overheen moet klimmen op op het strand zelf te komen en voor de kust liggen allemaal rotsen. Helaas weer geen tide pools, het water was al weer terug, de ebtijd is heel vroeg in de ochtend op dit moment. Om bij het strand te komen moet je 800 meter naar beneden wandelen over een pad met de mooiste plantjes die in bloei staan. Parkeren was trouwens een drama, de parkeerplaats was propvol maar we vonden gelukkig een plekje langs de weg…
Na Ruby Beach wilden we naar het Hoh Rainforrest, de weg erheen ging prima, maar in de buurt van de ingang kwamen we in een file die niet bewoog, dit was ons uitzicht
Na een tijdje ben ik uit de auto gegaan, de rij die je op de foto ziet was zeker nog 3 x deze lengte en ik zag geen rangerhuisje. Waarschijnlijk was het park vol en dan laten ze geen mensen meer binnen totdat er weer plek is. Dat krijg je met Memorial Day weekend, heel Amerika is aan het kamperen…….We hadden geen zin in uren wachten dus zijn maar gedraaid. Op de terugweg maar een foto gemaakt van hoe zoiets er waarschijnlijk uitziet.
Toen we dichter bij ons einddoel kwamen zagen we heel mooi Mount Baker in de verte. Je moet goed kijken, achter de stroompaal
Voordat we naar de camping gingen hebben we eten gehaald bij de Walmart, toen we buiten kwamen hadden we dit uitzicht, hier wil ik elke dag wel boodschappen doen!
Aangekomen op de camping het tentje maar weer opgezet en zo was er alweer een mooie dag voorbij.
maandag 28 mei: Port Angeles
Toen we vanochtend wakker werden zagen we dat de bergen in de donkere wolken lagen en de wind was behoorlijk harder geworden als gisteren. Bovendien kregen we van de navigatie in de auto een waarschuwing, we hebben maar even gevraagd wat dat betekende: gale warning, het bleek een sterke inlandse wind te zijn. Gelukkig hadden we besloten om niet te gaan whale watchen, in hou hun rapporten wat in de gaten en de laatste dagen/weken alleen maar dolfijnen en bald eagles, daar hoeven we niet voor op een boot! Bovendien weet ik niet of ik al dat geslinger wel leuk ga vinden en als we dan ook nog geen orca’s zien dan hoeft het dus niet echt.
Wel reden we langs de haven en vlak ervoor lag wel een heel leuk bootje.
We besloten om onze tide pool kansen te gaan wagen bij Salt Creek recreational Area, helaas stond het water weer te hoog, dus morgen gaan we dat nog een keer doen maar dan vroeger op de dag.
Ook stond er een hele leuke oude RV
Hierna besloten we om niet te ver te rijden, het is tenslotte Memorial Day en de meesten gaan inmiddels weer naar huis, wat nogal wat drukte geeft op de wegen.
We deden de Hurricane Ridge, een mooie beboste weg die in 18 mijl naar een hoogte van ongeveer 1500 meter gaat. Je hebt van daar een mooi uitzicht op de gletsjers van de Bailey Range. Het was er inderdaad mooi, maar ook weer heel erg druk!
Op de terugweg zagen we op het kerkhof nog tientallen vlaggen, dit doen ze speciaal voor Memorial Day.
Ook zagen we nog een mooi houten kerkje, de laatste dagen zien we bijna alleen maar zulke kerkjes….zal wel aan het gebied liggen.
Terug op de camping waaide het nog harder, en het is niet echt warm, een graad of 13 overdag. We hebben dus maar besloten om te ruilen naar een cabin, liggen we ’s nachts in ieder geval wat warmer en we hebben een cabin uitgezocht die niet zoveel wind vangt.
dinsdag 29 mei: Port Angeles
En daar stonden we dan om half 9 vanochtend, helemaal klaar om tide pools te zien. Vroeg voor opgestaan om nu eens wel met eb op de juiste plek te zijn….. We keerden terug naar de plek waar we gister middag ook al stonden: Salt Creek Recr. Area. We lopen het trapje een stukje af om te zoen hoeveel er droog ligt…..praktisch niks!!! En wat er droog ligt is overwoekerd met kelp en zeegras, dus erg glad en daar ga ik niet op lopen zoeken…
Ik loop wat eigenwijs de camping nog eens een stukje over om te kijken of er geen andere wegen naar beneden zijn, en zie een paar pigeon guillemots op een rots zitten, grappig die rode voetjes. Ook lopen een heel sneaky een paar raccoons rond.
Opeens zegt Albert: die tidepools waren toch in het “tongue” gedeelte? Nou dat is dus even een stukje verderop….liepen we dus op het verkeerde stuk te kijken!
Dus in de auto, stukje rijden en weer naar beneden. Hier waren inderdaad wel tide pools, maar het viel ons wat tegen. We zagen ooit de tide pools in Oregon bij minus-tide, en die zijn dus veel mooier dan wat we nu zagen! Hier en daar een anemoon, wat krabbetjes, geen zeesterren. Maar het was wel leuk om te doen. Wel wat glibberig maar we zijn niet gevallen. Ook zag je dat het water al terugkwam dus niet te lang gebleven.
Op de terugweg zagen we nog een leuk bordje, mochten er dames geïnteresseerd zijn, ik weet het adres, haha
We stopten nog even bij een houtbewerker, gewoon jammer dat je niet iets kan meenemen!
Daarna reden we naar Sequim, we wilden lavendelvelden zien, die blijken pas in juli te bloeien…..Dus naar een Wildlife Refuge, ook wel leuk…Helaas gebeurde daar niet veel, maar het was een leuke wandeling.
De rest van de dag hebben we lekker in het zonnetje gezeten op de camping, Albert zag nog een Bald Eagle overvliegen die verjaagd werd door de kraaien.
En….op speciaal verzoek moet ik dit even melden: ik had koksroom meegenomen van huis, dus ik ben vandaag verwend met door Albert gemaakte Scaloppa! Het was heerlijk!
woensdag 30 mei: Seattle
Gisteravond nog heel gezellig zitten kletsen met een vrouw die zo te horen alleen maar af en toe werkt om vervolgens de wereld over te reizen. Ze was werkelijk overal al geweest en ging nu in 3 maanden van Seattle naar New York.
Vanochtend reden iets na 8 uur van de camping, op weg naar Bainbridge Island, daar nemen we de Ferry naar Seattle.
Helaas is het weer bewolkt, dus geen mooie vergezichten op de hoge vulkanen om ons heen. Wel zagen we onderweg veel vuurwerkverkopers.
We hadden geen reservering omdat we geen idee hadden hoe laat we zouden aankomen, maar we konden zo aansluiten in de rij, oom agent liep er ook nog even langs met een hondje waarvan je hoopt dat hij niet bij je auto gaat zitten of blaffen…
Tegen 10.30 vertrokken we, de boot was goed vol, we hadden een prachtig uitzicht op Seattle.
De overtocht duurde 40 minuten, hij nam een iets andere vaarroute dan normaal, hoorden we.
We wilden naar de Pike Place Market, een publieke markt langs de waterkant van de Elliott Bay in Seattle, de markt werd geopend op 17 augustus 1907 en is een van de oudste publieke landbouwmarkten in de Verenigde Staten. Het is een handelsruimte voor veel kleine landbouwers, ambachtslieden en handelaren. De naam komt van de centrale weg, Pike Place, die in noordwestelijke richting loopt van Pike Street tot Virginia Street. De markt is een van de meest populaire toeristische attracties van Seattle.
De markt werd gebouwd aan de rand van een steile helling, en bestaat uit verscheidene lagere verdiepingen onder de bovenverdieping. Elke verdieping biedt onderdak aan een reeks unieke winkeltjes en boetieks voor onder meer antiek en stripverhalen, en restaurantjes. De bovenverdieping bestaat uit viswinkels, winkels met andere verse producten en ambachtelijk vervaardigde producten. Deze bevinden zich in het overdekte gewelf. Plaatselijke landbouwers en ambachtslui werken daar het hele jaar door aan tafels die ze op dagbasis huren van de markt. Jaarlijks krijgt de markt ongeveer 10 miljoen bezoekers over de vloer.
Om een plek te vinden om te parkeren reden we ongeveer een uur rondjes…….De auto is erg hoor, we schatten 2.10 dus die past niet in elke parkeergarage (tenminste, Albert durfde het niet aan als er 6-8 staat). Toen we eindelijk een plek hadden wisten we ook precies welke kant de markt lag, want die hadden we al verschillende malen gezien.
Ik wilde vooral het visgedeelte zien, ze gooien hier met grote vissen. Helaas niet zo vaak als ik graag had willen zien, maar we zagen wel wat vissen heen en weer vliegen.
Op sommige plekken stonden mensen in de rij om eten te kopen.
Mooie oude gebouwen, met nieuw erachter….
en bovenop de hoge gebouwen hebben mensen balkons met struiken en bomen erop.
De 99, een mijlenlange weg door Seattle, heeft hier 3 verdiepingen.
We keken nog even rond bij Miners Landing en het Aquarium, beiden gebouwd op palen
In principe wilden we ook naar boven in de Space Needle, het symbool van Seattle, geplaatst in het Seattle Center ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling van 1962. De toren is 184 m hoog, 42 m breed op zijn breedste punt en weegt 9550 ton. Toen de Space Needle klaar was, was het het hoogste gebouw ten westen van de Mississippi.
Maar omdat het bewolkt is verwachten we daarboven helemaal niets te zien van de omgeving, dus die hebben we overgeslagen, misschien komen we ooit terug…doen we hem dan gewoon, zal je zien dat het dan weer regent, haha
We aten nog een overheerlijke old fashioned Frankfurter.
En toen op naar de La Quinta Inn, dichtbij onze bestemming van morgen, komen we niet in de file…. Het verkeer vanuit Seattle naar Everett viel trouwens wel mee…
We slapen in de Las Quinta Inn, die boekten we met onze United-airmiles, dus we slapen gratis vannacht. Een grappig detail is dat we al een keer 100 meter verderop sliepen, de vorige keer toen we in Seattle waren wilden we niet kamperen omdat het niet meer stopte met regenen. We aten toen in de Denny’s dus dat hebben we vanavond ook maar gedaan. Eerst even een coupon opgezocht op internet voor 20 % korting, en die vervolgens weer als fooi teruggegeven. We blijven toch zuunigerds…..
donderdag 31 mei: Ellensburg
Vandaag was het tijd voor de rondleiding in de Boeing fabriek:
The Future of Flight Aviation Center & Boeing Tour is een van Seattle’s meest geliefde attracties. Op 25 mijl ten Noorden van Seattle vindt je de assemblageplek van alle 747, 777 en 787 Dreamliners.
In Mukilteo bouwt Boeing aan vele vliegtuigen voor klanten over de hele wereld. Met bussen word je naar de grote fabriekshallen gebracht. De oppervlakte van die hallen beslaat naar verluidt zo’n zeventig voetbalvelden met daaronder een indrukwekkend gangenstelsel .
Om alles goed te kunnen zien word je door die gangen geleid om vervolgens met grote liften op de juiste verdieping te komen. Rondom de werkplekken waar de vliegtuigen in elkaar worden gezet, zijn looproutes aangelegd (die alleen onder begeleiding mogen worden afgelegd), waardoor je van bovenaf op de vliegtuigen kan kijken. Wat me opviel was dat ook veel kantoorpersoneel gewoon naast de bouwplek van de vliegtuigen hun werkplekken hebben, ook lunchen doen ze in de grote hallen…De bureau’s en tafels staan gewoon op de gietvloer of de platforms.
Fotograferen is ten strengste verboden, je mag geen opname apparatuur meenemen, zelfs geen telefoon!
De tour duurt gemiddeld zo’n anderhalf uur en begint en eindigt bij het Future of Flight Aviation Center. Ook is daar is veel te vinden over de geschiedenis van luchtvaart en Boeing.
Vanaf het dak van het gebouw is er uitzicht op de startbaan. Want als een vliegtuig eenmaal is opgeleverd, komt de klant – de luchtvaartmaatschappij dus – het toestel zelf ophalen. Een miljoenendeal, maar voor die prijs zijn de tanks ook voor een derde volgetankt..
We hadden gereserveerd voor de tour van 11.00 uur, maar waren er zo vroeg dat we verschoven konden worden naar 10.00 uur. Daar waren we wel blij mee, maar toen het bijna zo ver was en we het fototoestel, de telefoons en mijn tas in de kluis deden en ik op de kaartjes keek, stond er 11.00 uur. De meneer achter de balie verontschuldigde zich maar kon er niets meer aan veranderen, dus een uur wachten. Dat deden we op het buitenplatform, ik zag net weer een Bald Eagle neerstrijken die werd aangevallen door blackbirds, het maakte hem niet veel uit trouwens, hij/zij bleef gewoon zitten en vloog pas veel later weg.
Ondertussen kwam Albert in gesprek met een Nederlandse meneer die daar liep met zijn zoon, De zoon, echt nog een snotneus, bleek (co) piloot bij de KLM te zijn. We hadden een erg leuk gesprek!
Ondertussen landde er nog een vliegtuig en werd een klaarstaande dreamliner van BA getest, enorme rookpluimen, maar dit was “normaal”, zo vertelde onze piloot. Ook stonden er 2 van de 4 bestaande dreamlifters op het terrein. Deze worden gebruikt om onderdelen in te vliegen.
We gingen nog even naar buiten om te roken en zagen nog een mennonieten familie aankomen, altijd grappig om zo’n hele groep te zien.
De tour was erg interessant! Wat een enorme hal, en die tunnels….je ziet het eind niet eens…. Helaas dus geen foto’s, behalve 1 die later gemaakt werd en waar wij in gefotoshopt zijn.
Tegen 1 uur reden we het terrein weer af en zijn aan de rit gegaan, het enorm drukke Seattle weer uit. Het is zo enorm groot, na een tijdje zagen we deze afslag:
Ze tellen dus gewoon door!
Inmiddels is het tentje weer opgezet en hebben we gegeten. Het waait best hard en het is nog steeds niet warm, maar we gaan vanaf nu de goede kant op!
vrijdag 1 juni: La Grande
Vanochtend hebben we even zitten lachen, het waaide best hard en wij hadden de tent al in de auto voordat we gingen ontbijten. Een echtpaar tegenover ons niet. Ze hadden de tent wel leeg gehaald, zij zat op haar telefoon te kijken en hij was douchen. Hun tent werd heel mooi door de wind meegenomen en stond op een zeker moment meters verderop, de vrouw merkte niets want de telefoon was belangrijker….De man kwam terug en keek….huh? Waar is de tent??? Die stond toch zeker al 15 meter verderop…..
We vertrokken al vrij snel daarna, we reden door een landbouwgebied. Enorme stapels afgedekt hooi, hele grote silo’s en druivenvelden waar je U tegen zegt!
Palouse is een gebied dat deels in de staat Washington ligt, en deels in de staten Idaho en Oregon. Het is een enorm groot landbouwgebied waar vooral tarwe en peulvruchten groeien. Op een basalten ondergrond ligt een laag zeer vruchtbaar löss, die op sommige plaatsen een dikte heeft wel 75 meter. De basalten ondergrond ontstond miljoenen jaren geleden door vulkanische erupties. Door tektonische krachten ontstonden er diepe scheuren in de basaltlagen. 15.000 jaar geleden overstroomde het gebied en het water baande zich een weg door de zwakste delen van de basaltlagen waardoor de scheuren wijder werden. Hierdoor ontstond Palouse Falls.
De waterval is wat lastig op de foto te zetten omdat het water voor erg veel nevel zorgt. Ook liep er een leuke yellow bellied marmot die voor ons even op zijn achterpootjes ging staan.
Door Paloose rijden was erg leuk, het is eens weer een ander beeld, glooiende velden met allerlei groen tinten. Een gewone tractor kan je hier niet gebruiken want die zou kiepen, dus alles is hier op rupsbanden.
En toen waren we op de plek van bestemming: La Grande. We hebben een Yurt gehuurd met een hottub die gevuld wordt met water uit de natuurlijke hotspring verderop. We hebben er al even in gezeten en het is heerlijk! Ook de Yurt ziet er geweldig uit.. Ook het weer gaat de goede kant op, gisteren nog 3 truien en nu in de korte broek!
Achter de omheining zag ik nog een leuk slangetje (Garter Snake).
En tot slot nog een leuk verhaaltje over het feit dat we nu 2 branders hebben: de oude ging steeds uit. Ik zei nog tegen Albert: ligt dat niet aan de brandstof? Nee, dat kon niet. Dus naar de winkel, want hij verloor druk, reparatiesetje gekocht, maar voor de zekerheid toch ook maar een nieuwe brander want deze is toch al van 2008. Albert de oude gerepareerd….zelfde probleem. Dan de nieuwe maar aan, vullen, aansteken en die gaf dus hetzelfde probleem…. Tja,achteraf is het dus wel de brandstof! We hebben een nieuw blik gehaald en hebben nu 2 goedwerkende branders.
zaterdag 2 juni: Twin Falls
De camping waar we afgelopen nacht sliepen was werkelijk geweldig, de yurt met de prive hot tub was natuurlijk al heel leuk, maar ook de faciliteiten waren boven de (camping) standaard, erg schoon, prachtige restrooms, hele aardige mensen. We vielen in slaap met roepende uilen en stonden op met allerlei vogelgeluiden.
Toen maar weer aan de rit, rijtijd 4,5 uur. We vertrokken om 8 uur, maar kwamen pas om 18.00 uur. Hoe dat kan? Nou zo dus…..
Eerst kwamen we onderweg een bordje tegen die bij een van de lezers herinneringen gaat oproepen, ze was op dat moment helemaal klaar met achter ons aan rijden!!!
Onderweg wilden we door het Morley Nelson Bird of Pray reservation, we reden een beetje mis en kwamen op een weg eronder uit, ook mooi en die vogels kunnen toch geen bordjes lezen, dachten we. Dus op goed geluk maar een afslag genomen, ondertussen zagen we nog deze auto rijden, die is al heeeeel lang niet gewassen…
we reden door Melba, maar geen toastje te bekennen
Ook kwamen we nog langs een mega grote mesterij (later hoorden we dat hier meestal 10.000 dieren staan)
en op een zeker moment kwamen we in de buurt van een Air Force basis, daar was het heel druk en er stonden mensen langs de weg te wachten op ???? Dus maar even vragen. Bleek dat er de hele dag een vliegshow was en de Thunderbirds gingen vliegen in hun F16’s. Dat leek ons wel wat, dus gezellig meewachten. Na een uur gebeurde er nog niets, we hadden wel leuke gesprekken, dus de tijd vloog om. Er vlogen wel prachtige havikken en er liep een Antilope
Na ongeveer 2 uur wachten zei een mede wachter dat ze net op de radio hoorde dat er een hang glider was verongelukt op de landingsbaan en dat de rest van de show was afgelast…..
Dus maar weer in de auto en wat doe je dan, ja hoor, nog een keer fout rijden, we zaten zomaar op de weg naar Elko (Nevada). Dus maar weer gekeerd en toen ging het wel goed. Gelukkig had Albert het vrij snel door omdat de stand van de zon niet klopte met de richting waar we heen moesten.
Voor de mensen die hier nog nooit geweest zijn: zo lever je nieuwe vrachtwagens af.
Eenmaal op de goede weg bereikten we de volgende bestemming : Shoshone Falls: De Snake River is een van de grotere rivieren in het noordwesten van de Verenigde Staten. Hij begint in Yellowstone National Park en stroomt vandaar over een afstand van ongeveer 1700 kilometer door de staten Wyoming, Idaho, Oregon en Washington, en mondt uit in de Columbia River. De loop is gevormd tijdens de ijstijd. Er vonden toen enkele enorme overstromingen plaats, het puin dat door het water werd meegesleurd schuurde met enorme kracht over de bodem van de rivier en vormde allerlei kloven en watervallen.
Een van de bekendste watervallen in de rivier is Shoshone Falls. Deze waterval is 65 meter hoog en 14 meter breed en heeft de bijnaam “Niagara of the West”. Shoshone Falls vormde een natuurlijke barrière voor de zalm die veelvuldig in Snake River voorkwam, het werd daardoor een belangrijke plek voor Native Americans van de Lemhi Shoshone stam. De zalm was voor hen de voornaamste voedselbron.
Rond het jaar 1840 werd voor het eerst melding gemaakt van Shoshone Falls in de reisdocumentatie van Europese immigranten. En al rond het jaar 1860 was de waterval een toeristische attractie gepromoot.
Helaas zijn de chinezen er ook achter dat dit een makkelijk te bereiken doel is dus enige ergernis was er wel weer tijdens het foto’s maken.
Onderweg naar de camping hebben we maar wat klare kippenvleugels opgehaald, dat scheelde weer bbq-en. Tegen 6 uur reden we de camping op en kwamen erachter dat hier Mountain time is dus toen was het al 7 uur.
De was draait inmiddels en we hebben een cabin, dat scheelt dus morgen met afbreken. Dan moeten we naar Green River en dat is 6 uur rijden!
zondag 3 juni: Green River
Vanochtend vroeg vertrokken want we hadden een afspraak verderop… Eerst zagen we nog iets grappigs, een kruisje in de lucht, volgens Albert gemaakt door Belgische piloten, dan weten ze waar ze heen moeten…
Tegen 09.15 waren we bij de Flying J in Snowville en daar was onze “date”. Hij kwam er al vrij snel aan en we hebben ongeveer anderhalf uur staan kletsen. Hij heeft hier een motor gekocht in Illinois en die brengt hij naar Californië, alvast voor een trip volgend jaar.
We namen weer afscheid en gingen beiden de andere kant op. We reden door het drukke Salt Lake City waar de Temple van de Mormonen staat, fier boven de rest uit.
Verder was het alleen maar rijden over mooie wegen.
En zo reden we onze eindbestemming binnen…
97 graden Fahrenheit, das even wennen…rustig de tent opgezet op een mooie stukje gras
Het uitzicht over de rest van de camping is een beetje anders
En dat hebben we geweten! Tegen 7 uur begon het zomaar uit het niets te stormen, enorme wolken stof vlogen in het rond, geen foto’s, dat vindt de binnenkant van m’n camera niet leuk. Toen het weer een beetje ging liggen hebben we in de luwte van de auto een paar tosti’s gebakken.
Overal lag stof
De zonsondergang was dan wel weer erg mooi, je ziet gewoon het stof in de lucht!
En…vanmiddag moest ik nog een boodschap bij de buren doorgeven: ik trof Chandra bij de balie, ze vond het erg leuk dat ik haar de hartelijke groeten deed, jullie worden gemist en ze hoopte dat jullie volgend jaar weer van de partij zijn!
maandag 4 juni: Lake City
Tegen 7 uur opgestaan, tent ingepakt en onze niet al te slimme buren uit Kentucky uitgezwaaid. Om 8 uur had deze KOA een complimentary ontbijtje dus nog even naar binnen, kop koffie en een “danish”, het leuke hierbij is dat je altijd ook een leuk gesprek hebt met de medekampeerders en KOA werkers.
Aan de rit maar weer, de I-70 op, een beetje een saai stuk, en dan even kijken wat er in Delta staat bij de Classic Car verkoper, er stond 1 mooie maar er was al teveel aan gedaan…
In Montrose was de volgende stop, benzine tanken, 2.89 per gallon, zo goedkoop hebben we het nog niet gehad!
En weer verder, we wisten al dat er op de 550 een sluiting is ivm een Wildfire, maar de maatregelen zijn in een groter gebied
Ondertussen zagen we in de verte onze eindbestemming al
Op weg daarheen kwamen er nog wat Mountain Sheep zo ongeveer van de steile helling rollen. Gelukkig zagen we het op tijd!
En Albert zijn favoriete stukje
Na de brug hebben we even geluncht en toen maar weer aan de rit voor het laatste stukje, de Scenic Silver Thread Byway (Co-149)
Het begon al goed, er vloog een Bald Eagle
En toen verder, onderweg zag Albert iets groots op een paaltje, gedraaid, een Turkey Vulture
Aangekomen in Lake City reden we naar de Camping, waar Allan en Linda ons nog net niet stonden op te wachten, wat een hartelijk ontvangst. We hebben zoals altijd Cabin nr.1. We zagen direct al een Deer lopen op de helling achter de camping.
Er is een Fire Ban, gelukkig is het Stage 1, dat betekent geen open vuur, geen gas/benzinebranders, geen kampvuur en roken op het gravel of in de auto. Mocht het Stage 2 worden dan wordt het nog strenger! We moesten het evacuatieplan ook even gaan doornemen…
Faye was er ook vrij snel, we kletsten bij en toen ging ze haar zelfgemaakte eten voor ons halen. Dit jaar was het Western Cowboy Food, een zeer smakelijk eenpansgerecht met Pintobonen, tomaat, Green Chili en nog wat andere ingredienten.
We hadden een gezellige avond en hebben morgen om 9 uur afgesproken bij de Bakery, daarna gaan we kijken of we een Moose kunnen vinden.
dinsdag 5 juni: Lake City
Vanochtend heb ik even staat proberen om een erg actieve kolibrie op de foto te krijgen. Hij was blijkbaar een vrouwtje aan het imponeren door in de lucht te hangen.
Tegen 9 uur hadden we afgesproken bij de Bakery, waar we weer een overheerlijke Calzone opaten. Dat is dan ook gelijk genoeg om de hele verdere dag door te komen!
We hebben een ritje rond Lake San Christobal gemaakt om te kijken naar Moose, helaas niets gezien. Eerst was het plan om ook naar Deer Lakes te rijden maar dan moet je nog een stuk hoger en ik had nogal last van deze hoogte dus het was geen goed plan om nog zeker 1000 meter hoger te gaan. We hebben dus een uitstapje gemaakt naar de Ute Ulay mijn en naar Capitol City.
Faye was erg slim, en had haar eigen opstapje meegenomen om in de auto te komen.
De middag brachten we door op de camping, Gezellig kletsend en lekker relaxed. Ondertussen merkten we ook de gevolgen van de enorme bosbrand verderop bij Durango, heel langzaam begin je het hier te ruiken en en drijven ook rare wolken over. Ze zijn hier heel erg bang dat er ook iets uitbreekt dus er vloog een vliegtuig over die alles in de gaten houdt, en we zitten nog steeds in fase 1.
’s avonds had Faye afgesproken met Rene en Belinda, we hebben lekker gegeten en de avond afgesloten bij Rene en Belinda thuis.
woensdag 6 juni: Cortez
Tegen 8 uur hadden we met Faye afgesproken bij de Bakery, we aten gezellig een broodje en Faye vertelde nog dat er inmiddels ook een bosbrandje is op de 71, dat is een berg waar 71 op staat als er nog sneeuw ligt. We zagen geen rook, maar dat is erg moeilijk te zien omdat een bosbrand witte rook heeft en het ook kan lijken op een wolk.
Tegen half 9 verlieten we Lake City en reden over de mooie 149 weer richting Montrose.
Faye heeft ons uitgelegd waar de Dutch Gulch is en die hebben we gevonden!
We zagen nog een bijzondere wolk drijven….meer een dikke streep in de lucht.
En toen kwamen we de borden tegen: de 550 zou open zijn, 1 weghelft en met een Pilot Car.
Dichterbij was er een Detour en de 550 kwam je dus niet op, die was waarschijnlijk toch gesloten. Geeft niet, we waren toch van plan om een andere weg te rijden, de San Juan Skyway (Co-145).
We zagen hoge afrasteringen, met af en toe een plek waar de Elk kan oversteken.
Eerst bezochten we Telluride, een mondain stadje aan de voet van erg hoge bergen. Je kan hier met een stoeltjeslift omhoog. Maar toen we in de buurt kwamen hebben we dat idee maar laten varen, de hele vallei stond vol met rook van de bosbrand bij Durango en het rook er naar een enorm kampvuur.
Er liep nog een hele grote kudde Elk, erg mooi om ze zo te zien.
Sommige van de uitzichten werden behoorlijk belemmerd door de smog, en dan was het soms wel weer helder. Hoe verder we richting Cortez reden, hoe beter het werd. Gelukkig staat de wind de andere kant op.
In Cortez aangekomen hebben we eerst de tent opgezet en toen hebben we eten gehaald. Dat de brand behoorlijk groot is blijkt wel uit de aanwezigheid van Firefighters vanuit Indiana. Ze komen overal vandaan om te helpen met de bestrijding, op dit moment is hij voor 10% gedoofd en ze verwachten dat het zeker tot 30 juni gaat duren voordat dit onder controle is!
Zowel onderweg als op de camping kwamen we verder nog leuke “dingetjes”tegen:
donderdag 7 juni: Kanab Monument Valley
Gisteravond zaten we te bespreken dat een avondje sterren kijken ook wel erg leuk zou zijn, dus we hebben onze plannen wat aangepast! Het doel is geworden: Monument Valley
De weg erheen kennen we wel, maar hij blijft mooi, ook deden we de Moki Dugway voor de leukste beleving!
Ook bezochten we Goosenecks State Park, er is alleen één uitkijkpunt, vanwaar je zicht hebt op de San Juan River die in een aantal grote bochten door het landschap heen stroomt. Hemelsbreed legt de rivier hier een afstand van 1,6 kilometer af maar de stroomafstand is 8 kilometer. De bochten worden in de volksmond Goosenecks genoemd, ganzen nekken dus.
Daarna was het tijd voor de foto die iedereen maakt:
En toen naar de campground, in de hitte tentje opgezet, en wat een uitzicht…
Albert nam me voor mijn verjaardag mee naar Gouldings, waar ik een heerlijke Navajo Taco op Flatbread heb gegeten.
Terug op de camping was het natuurlijk tijd voor een gebakje, dat hoort er ook bij!
Iedereen bedankt voor de felicitaties, ik voelde me echt een beetje jarig!
vrijdag 8 juni: Hatch
Gisteravond hadden we, zoals we al hoopten, een enorm mooie sterrenhemel! Met wat hulp van een buurman die met een enorme telescoop sterren aan het kijken was, vond ik de juiste instellingen en heb wat foto’s gemaakt. In het echt was het natuurlijk nog veel mooier.
Al met al was het een latertje, maar het was het waard!
Tegen 8 uur reden we van de campground en gingen onderweg naar Hatch. Onderweg een stop in Page voor wat boodschappen, bij de Paria Outpost om te melden dat we in de buurt waren, in Kanab voor een broodje.
Tegen half 3 waren we in Hatch, waar Larry en Andrea ons al opwachtten. Ons tentje paste prima op hun enorme plek, en wat een uitzicht:
We zijn nog even wezen sightsee-en in de omgeving.
De dag hebben we gezellig afgesloten rond een groot kampvuur.
zaterdag 9 juni: Hatch
Vandaag deden we Hell’s Backbone, een 44 mijl lange route van Escalante naar Boulder. De weg werd tijdens de jaren ’30 van de vorige eeuw aangelegd door de Civilian Conservation Corps, het was voordat State Route 12 werd aangelegd de enige verbinding tussen deze twee stadjes. Vanwege de hoge ligging en de vaak zware sneeuwval is Hell’s Backbone meestal gedurende slechts enkele maanden per jaar geopend. De weg bestaat uit gravel en is hier en daar flink washboarded.
Het begon al goed, direct na de afslag van de 12 een Golden Eagle die op een prooi zat.
Onderweg naar boven was o.a. dit ons uitzicht:
Het hoogste punt van de Hell’s Backbone Road bevindt zich op ongeveer 2.750 meter.
Na ongeveer 25 mijl steek je via de zeer smalle Hell’s Backbone Bridge, die in 1935 werd gebouwd, een 450 meter diepe afgrond over. De oude brug ligt onder de nieuwe brug.
Bij de brug genoten we van het uitzicht en de erg oude Bristlecone’s. Een groeide gewoon in de rots!
Sommige delen hadden ook prachtige kleuren…
Toen we weer op de 12 waren was het ook tijd om weer richting Hatch te gaan. We hadden een erg mooie dag met prachtige uitzichten en erg goed gezelschap!
zondag 10 juni: Hatch
Gisteravond gingen de heren nog even vissen: allebei een mooie rainbowtrout
Vandaag ging de reis wederom richting de omgeving van Bryce Canyon. We begonnen bij Mossy Cave. Een zeer korte hike naar een waterval en naar een grot met mos erin. De drukte viel nog mee en we hadden veel plezier en genoten van het uitzicht.
De heren gingen samen op de foto
Albert ook nog even in zijn eentje
In de buurt van Bryce haalden we een lekkere lunch en gingen naar het Tropic Reservoir om te vissen en te lunchen.
We zagen een muskusrat zwemmen
En er vloog een Osprey zoekend naar eten voor de jongen in het nest
Levi was ook mee en heeft een pracht dag gehad, wij ook trouwens.
Terug op de campground moest de was nog gedaan worden en op zijn Amerikaans gingen we met de side by side naar de Laundry.
Vlak voordat we naar bed gingen zagen we nog de Milky Way in de lucht, we hebben de afgelopen dagen de mooiste sterrenhemels ooit gezien!
maandag 11 juni: Page
Vanochtend na het ontbijt pakten we alles weer in en wij vertrokken richting Page en Andrea en Larry gingen weer naar huis. We hebben een ontzettend leuk weekend gehad!!! We zien elkaar over een paar dagen weer voor nog meer gezelligheid.
Onderweg naar Page, even gestopt in Kanab voor een kop ice coffee en toen weer verder. Ondertussen veranderde ons uitzicht.
Ook zagen we het begin van de dirtroad die we morgen gaan rijden, je ziet de House Rock Valley Road iets links van het midden.
Ook in de verte wat Hoodoo’s, maar we wilden door….
Tegen een uur of 1 waren we bij Lake Powell, wat was het daar warm, eigenlijk moet ik zeggen dat het niet echt koud was want ik moet niet zeuren…. (39 graden). We hebben alleen de binnentent opgezet, want meer is absoluut niet nodig. Het uitzicht is trouwens prachtig.
We zijn even boodschappen gaan doen in de Walmart en bij de Safeway en toen nog weer terug naar de Walmart (heerlijk koel daar). Op de terugweg nog een paar foto’s gemaakt.
En toen moesten we schaduw zien te vinden. Heel raar maar op de camperplaatsen staan altijd bomen en op de tentplaatsen niet. Maar als doorgewinterde kampeerders hadden we hier al rekening mee gehouden en er was dit jaar een tarp en wat stokken meegegaan vanuit Nederland. De ene kant zat aan de auto vast (fijn zo’n hoge auto met rails) en de andere kant stond op de stokken.
We hebben dus de rest van de middag heerlijk in de schaduw zitten kijken naar alles wat er om ons heen gebeurde. Ook eten maken kon mooi in de schaduw.
Voor het eerst deze vakantie moeten we de wekker gaan zetten want morgen moeten we ons vroeg melden bij de Paria Outpost voor onze tour, maar daarover morgen meer…..
dinsdag 12 juni: Page
We hadden onze wekkers gezet, alleen mijn telefoon vond in de tent dat hij in Utah was en bij de picknickbank in Arizona, 1 uur tijdsverschil! Hij ging dus mooi een uur te vroeg af en we konden nog even een uurtje blijven liggen, toen ging hij pas 2 uur later af. Gelukkig was de telefoon van Albert een beetje luier en bleef op 1 tijd staan waardoor we toch om 6.15 in de auto zaten. Tegen 6.45 waren we bij de Paria Outpost waar we met open armen ontvangen werden. Er ging nog een duitse man met ons mee en onze gids was Dallas. Het einddoel was Soap Creek:
De Vermilion Cliffs National Monument is een 120.000 ha groot plateau vol met rotsen, kliffen en ravijnen die vol staan met bijzondere rotsformaties.
Erg diep zand zorgt er voor dat dit Monument grotendeels onontdekt en erg weinig bezocht wordt. Als je dit gebied wilt bezoeken dan moet je in het bezit zijn van een 4 wiel aangedreven auto met hoge bodemvrijheid en een schep, een jas en genoeg water. Je telefoon heeft hier meestal geen ontvangst, daarom kozen wij voor een guided tour.
Soap Creek is a groot gebied met regenboog gekleurde brain rocks met wat vinnen, balanced rocks en bijzondere formaties met grote ponderosa pine trees. Het ligt op de grens van het plateau en heeft mooie uitzichten op het begin van de Grand Canyon.
Tegen 7 uur vertrokken we voor een 3 uur lange rit om in het gebied te komen, het einddoel lag 50 mijl verderop. Al vrij snel zagen we een mooie red tailed Hawk op een rots zitten
Even daarna deden we een tussenstop bij Steve’s Secret om even de benen te strekken en om alvast wat leuks te zien. Deze plek werd door Dallas ontdekt toen hij rondliep omdat hij wachtte op een paar fotografen.
Anderhalf uur verder waren we op de plek van bestemming. Heel veel water in de rugtassen (het was erg heet) en aan de wandel maar…
Wat we hebben gezien is bijna niet uit te leggen, hier is een impressie
We stonden echt aan de rand van het Plateau, hier begint de Grand Canyon.
Onderweg ook bloemetjes, cactussen en de bolletjes zijn een soort drugs, als je die opeet ga je heel raar doen..
Onderweg stond ook een niet zo comfortabel bankje waar we even op konden rusten.
En een heel speciale boom, helemaal made by nature!
We kwamen langs een soort vijver, de enige plek waar de dieren kunnen drinken. Overal hingen camera’s, zo houdt men in de gaten wat hier komt drinken. (en ook voor het jagen erop).
Terug bij de auto was ik behoorlijk “gesloopt”. Erg heet, lopen door diep zand, weinig schaduw, behoorlijk omhoog klimmen, wat me met dank aan de kalme stem/uitleg van Dallas en Albert zijn hand goed is gelukt, dus ik wilde wel weer terug. De Duitse man wilde nog even ergens stoppen maar wij bleven bij de auto. Dallas ging nog even in een hoodoo zitten schuilen voor de zon.
De laatste stop was bij de voormalige farm die nog wel gebruikt wordt om de koeien bij elkaar te drijven.
Terug bij de Outpost was het bedanken en afscheid nemen en wij reden terug naar Page. Dit was echt een hoogtepunt van een toch al erg geslaagde reis!
Eerst een douche om alle stof van ons af te wassen en vervolgens hebben we gegeten bij de Denny’s. En toen ons laatste nachtje kamperen.
woensdag 13 juni: Mesquite
Ondanks de warmte hadden we een goed nacht, waarschijnlijk omdat we moe waren. Vanochtend opgestaan en de tent goed ingepakt. Het is te heet om alle bagage alvast te sorteren dus dat doen we vanavond. Nog even Page in om benzine te tanken, en staat er een bord waarop alle kerken zijn die hier zitten, het zijn er zeker meer dan 30!
En dan te bedenken dat hier maar 7600 mensen wonen. Volgens mij staan ook niet alle kerken erop, want we hebben ze al wel eens geteld, ze staan in de hoofdstraat allemaal naast elkaar.
Na het tanken reden we langs Horseshoe Bend, ik heb geen foto, maar daar hoef je gewoon niet meer heen. Busladingen vol mensen die de berg oplopen…
Even verderop zagen we dat je ook niet meer zonder gids naar de Waterholes Slot Canyon kan, de indianen doen er nu tours.
Op de oude Navajo Bridge zijn we nog even gestopt om te kijken of er California Condors onder de brug zaten, helaas…
Toen op naar de Canyon waar de Balanced Rocks staan met een oud huisje met een steen er bovenop. Hier konden we zien waar we gisteren bovenop stonden. In de buurt van de V in de rotsen (aan de rechterkant van de foto)
Toen wilden we verder. Albert gaf gas en opeens deed de auto heel erg raar en maakte een soort sprong. Niet meer voor of achteruit. Wij uit de auto…waren we over een enorme steen gekomen en daar stond de auto nu op. Ondanks de high clearance, dit was ook wel een enorme kei! Ik heb geen foto’s gemaakt, de schrik zat er even goed in. Albert kon er gelukkig nog weer afkomen door achteruit te rijden en na even onder de auto gekeken te hebben was er gelukkig niets beschadigd!
We vervolgden de rit via Jacob Lake, waar een Fireban Stage 2 was, dat betekent geen open vuur en roken in de auto.
Verder door Hildale en St Georg, mooie omgeving! Onderweg zagen we nog een hele rare streep in de lucht die op het einde zwart werd, net alsof er iets was afgeschoten, we zijn er niet achtergekomen wat het was.
De achterkant van Zion
En toen mijn (niet) favoriete Virgin River Georg door. Ik heb het getimed, het duurt 12 minuten voordat je beneden bent.
In Mesquite hebben we ons reserve luchtbed weer terug gebracht naar de Walmart. Elk jaar kopen we er een en dan gaat de oude niet lek, dus dan kan hij terug.
We slapen in de Virgin River, waar ook weer normaal internet is dus ik kon gelukkig 2 dagen in 1x afmaken. Morgen gaan we het laatste stukje doen, terug naar de gekte!
donderdag 14 juni: Las Vegas
Het was vannacht zo warm dat de airconditioning het eigenlijk niet koel kon houden, toch hebben we goed geslapen.
En dan de laatste 97 mijl. Met bijna 5000 mijl op de teller kwam dit in zicht:
Het rondje is af! We zijn terug op ons beginpunt.
Eerst even naar de Outlet voor wat laatste boodschapjes. Als doorgewinterde Vegas gangers zochten we voor de auto een plekje onder een boom. We waren niet de enigen…
Voor m’n verjaardag kreeg ik van Albert een mooie Calvin Klein tas, die kan vast weer jaren mee.
Toen nog even wat andere dingetjes gehaald, altijd leuk om even langs het vliegveld te rijden, je kan bijna naar de mensen zwaaien.
En toen de Strip op, naar de Cosmopolitan, daar slapen we vannacht.
Zelfs de ingang naar de parkeergarage glimt!
Inchecken duurde lang, er stonden best veel mensen, ik schat een half uurtje. Daarna kregen we een mooie fountainview studio met terras, prachtig! We hebben zelfs 2 televisies, een bad en een douche, alles dubbel!
En dit is dan het uitzicht bij avond, de maan komt ook heel voorzichtig weer terug.
We gaan verder de hele avond op het balkon zitten en morgen niet vroeg weg.
vrijdag 15 juni: Las Vegas
We hebben in de ochtend nog heerlijk op ons balkon gezeten, genietend van het uitzicht. Tegen 10 uur checkten we uit, lekker modern, gewoon op de tv .
We waren van plan om te gaan ontbijten in de Silver Sevens, maar we zagen op de website dat ze geen ontbijt meer hebben dus op naar de Denny’s bij de Stratosphere. Hier stonden zeker 20 mensen buiten te wachten op een plek, dus maar door gereden.
Richting North Las Vegas vonden we een andere Denny’s waar we lekker ontbeten hebben.
Nog wat boodschapjes gedaan en op naar het huis van Larry en Andrea waar we hartelijk ontvangen werden en de rest van de dag relaxed aan de pool hebben gezeten.
Verder geen foto’s, die heb ik niet gemaakt.
zaterdag 16 juni: Las Vegas
ook de zaterdag is gewoon relaxed geweest. Even gewinkeld met Andrea en verder relaxed bij en in de Pool gezeten.
zondag 17 juni: las Vegas-Amsterdam
De laatste dag, eerst in de ochtend de koffers ingepakt. Na wat schuiven met de zwaardere dingen waren beide koffers mooi op gewicht. De rest kon in de handbagage.
We hebben nog even gezellig een bezoekje gebracht aan de CostCo, waar alles (erg) groot is.
We zagen nog een leuke koelkast met, heel handig, een digitaal boodschappenlijstje op een deur die je kan invullen en dan naar je telefoon kan laten sturen….
Hij paste niet in de koffer, net zoals de wandvullende tv’s die eigenlijk heel goedkoop zijn.
In de middag hebben we nog gezellig samen gegeten en werden de hondjes nog even goed verwend.
En om half 6 namen we afscheid en reden we naar Alamo, waar we helaas ons autootje weer inleverden en de bus namen naar het vliegveld. Gelukkig kregen we TSA Pre dus we waren vrij snel bij de Gate.
Het vliegtuig vertrok op tijd. De vlucht was wat “bumpy” maar we hebben goed kunnen slapen en werden tussendoor goed verwend met wat “Jacks” met cola en erg goede maaltijden. We zijn best wel tevreden over British Airways.
Na een overstap van 3 uur en een vertraging van 30 minuten stonden we tegen half 9 ’s avonds weer op Schiphol. De vd Valk bus was er ook vrij snel en zo kwamen we tegen 12 uur ’s nachts weer thuis aan waar Sil en Janny heel lief op ons zaten te wachten in een natuurlijk weer brandschoon huis. Ook de katten zien er erg gezond uit en hebben ons zo te zien niet gemist!
Terugkijkend moet ik zeggen dat dit echt een heel geslaagde vakantie is geweest. In het begin een beetje koud, weinig regen, prachtige dingen gezien en gedaan, echt voor herhaling vatbaar!
Iedereen bedankt voor de leuke opmerkingen, de tips, de gastvrijheid en tot over 5 maanden!