de reis 2020-1

Terwijl we nog aan het inpakken waren, maakte Ido ons al heel erg duidelijk dat hij liever mee wilde. Helaas kan dit niet, maar blijven ze achter met hele goede zorg en we zijn er ook vrij snel weer.

Op woensdag 5 februari was het dan zover, eerst nog even werken, en toen in de avond op weg naar de Ibis, waar we overnacht hebben. Deze keer de Ibis omdat die toch iets betere bedden hebben dan de budget versie! Om het makkelijk te houden besloten we ook te gaan ontbijten, ondanks dat de prijs net zo hoog is als bij vd Valk, is wat je hiervoor krijgt behoorlijk overprijsd.

Donderdag 6 februari

De reisdag! Eerst dus ontbeten, toen in de shuttle naar het vliegveld. Inchecken hadden we niet vooraf gedaan. Het is voor Sil de eerste keer en dan lukt dat toch niet online. Wel hadden we economy plus plekken. Sil kreeg een gratis upgrade en regelde vervolgens telefonisch ook even dezelfde upgrade voor ons. Zo zaten we mooi naast elkaar op rij 18. In de vertrekhal was het niet superdruk, we zagen ondertussen ook nog Andre Hazes Jr. instappen richting Curacao bij TUI. Met de bus gingen we naar het vliegtuig en stapten in, toen kwam er nog een bus en vervolgens gingen de deuren dicht. Naast Sil zat niemand, ze had 3 stoelen. De rij voor Sil was ook leeg, dus daar ging Albert zitten, Ik bleef eerst op onze 2 stoelen.

Wat een ruimte! Het is echt heel lang geleden dat we zoiets beleefden.

Op een zeker moment wilde ik ook wel even liggen dus heb ik ook een rijtje van 3 genomen. Met zijn 3en hadden we gewoon 11 stoelen, wat een luxe.

De reis verliep prima, het vliegtuig was niet eens half vol. Af en toe een klein beetje bumpy, maar ook dat mag niet echt een naam hebben.

Precies op tijd landden we op Dulles en we waren ook binnen 5 minuutjes door de Immigrations. Dat wil zeggen Albert en ik, Sil mocht voor een extra controle/interview naar een andere ruimte. Wij mochten wel mee en moesten op een paar stoelen gaan zitten totdat Sil werd opgeroepen.  Na wat extra vragen en nadat ze met haar rijbewijs kon laten zien dat haar achternaam klopte, mochten we door…..Toch geeft dat even een schrikmomentje, voor hetzelfde geld kom je er niet in….

Koffers gehaald, die waren er al en op naar Alamo voor een auto. Het is een mooie Chevrolet Blazer geworden, een stoere auto!

Toen moesten we nog een uurtje rijden. Het werd wat meer want het was erg druk. Ondertussen was Sil helemaal verbaasd: het ziet er hier net zo uit als in de film, hahaha

Eten deden we tegenover het hotel, de Hampton Inn by Hilton, die ik vrij goedkoop kon boeken met een friends and family korting. We aten bij RubyTuesday , echt heel lekker!

Ook hebben we de Walmart even bezocht, Sil was daar zo nieuwsgierig naar dat we dat ook maar even gedaan hebben.

Morgen gaan we echt aan de rit, nu eerst maar even slapen!

Vrijdag 7 februari

Zoals gewoonlijk waren we vroeg wakker, om half 5 bleek dat we allemaal al wakker waren, toen ik naar de wc liep, begon de rest te praten. Albert was zo lief om even koffie te halen uit de Lobby en tegen 6 uur zaten we dus aan het ontbijt, echt een goed ontbijt, er was echt van alles tot zelfgemaakte smoothies aan toe.

Om 7 uur zaten we in de auto, het weer zag er niet goed uit, het regende hard en het waaide ook op stormkracht. Ook de temperatuur was net boven het vriespunt.

Aangezien we niet echt veel van de planning kunnen afwijken gingen we toch naar Shenandoah NP.

Shenandoah National Park ligt in de Blue Ridge Mountains, een voorgebergte van de Appalachian Mountains. In het heuvelachtige landschap zijn bosrijke gebieden, en talrijke uitkijkplaatsen vanwaar je uitzicht hebt op de 240 kilometer lange Shenandoah Valley en het ernaast gelegen bergmassief Massanutten Mountain.

Het park is smal en langgerekt, de breedte varieert van 3 tot 21 kilometer, de totale lengte is 170 kilometer. De enige weg door het park is de Skyline Drive,  105 mijl (170 km) lang. De weg is een geasfalteerde tweebaansweg, die al kronkelend over de toppen van de Blue Ridge Mountains het park van noord naar zuid doorsnijdt. De hoogte van de weg ligt tussen 180 en 1160 meter. De maximumsnelheid is 35 mijl per uur. Onderweg passeer je meer dan 70 uitkijkpunten, met mooie uitzichten.

Het eerste stuk was erg mistig dus geen vergezichten. Wel stopten we toen het bijna droog was en deden een korte hike naar een waterval. We haalden het eind niet want het pad werd op een zeker moment ook een rivier, er is hier heel erg veel water gevallen. Het stuk wat we wel konden doen was erg mooi!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen we weer verder reden klaarde het toch een beetje op zodat we ook nog iets verder konden kijken…

Aan de zuidzijde sluit de weg direct aan op de Blue Ridge Parkway, die wilden we ook voor een deel doen, maar helaas was de road closed! Dus verder via de interstate, nadat we even een kop koffie kochten bij de Mc Donalds. Als extra toegift kregen we onderweg ook nog sneeuw…

Nadat we wat eten hadden gehaald en nog een paar stoeltjes en een fleecedekentje waren we klaar voor Sil haar kampeerervaring. We slapen in de eenvoudige cabin op de KOA in Wytheville. Mooie camping, we hebben een cabin tussen de bomen. Sil reageerde erg blij, ze vond het echt leuk! Dat viel dus weer mee!

En zoals altijd zorgde Albert voor het eten. In een gevoelstemperatuur van -7 C stond hij buiten het vlees te bakken, we hebben het wel binnen opgegeten. Voor vannacht wordt kou voorspeld, we hopen dat het binnen een beetje warm blijft!

Zaterdag 8 februari

Buiten was het koud, maar de kachel deed het prima en we hebben het niet koud gehad. Wel weer vroeg wakker, om half 5. We hebben het rustig aan gedaan, we wilden zowiezo niet vertrekken voordat het licht was. Ook wisten we niet goed hoe de toestand van de wegen zou zijn.

Vandaag wilden we een stuk van de Blue Ridge Parkway rijden, alleen onderweg daar naar toe was de weg af en toe toch wel een beetje glad! Sommige stukken waren goed te rijden.

maar andere stukken waren weer slecht, waardoor de snelheid er uit ging.

In de bochten hingen allemaal ijspegels

Een stuk wat we wilden rijden was al dicht en het stukje wat we zouden rijden hebben we toch maar overgeslagen. De kans dat het dicht was was toch groot en je merkt dat pas als je voor een dicht hek staat. Omdat de weg erheen ook al niet goed was, bleven we op de iets grotere wegen. Onderweg zagen we nog iets wat Sil wel leuk vond: 1 aangehouden auto met 4 politieauto’s erachter, ook kwamen er nog 2 aan…..wat moet je doen om zoveel politie achter je aan te krijgen?

Toen we vertrokken wisten we ook al dat we waarschijnlijk sneeuw zouden krijgen. En jawel….gelukt!

Sil was ergens onderweg in slaap gevallen dus toen ze wakker werd was ze helemaal verbaasd.

Vandaag slapen we in Pigeon Forge, een heel erg toeristisch stadje waar Dolly Parton haar Dollywood heeft. Het is een groot circus, ik vond het wel grappig. Helemaal aan het begin zagen we een waterpark met beste glijbanen

Allemaal vertier lachte ons toe!

Deze slideshow vereist JavaScript.

We hadden wat vertraging opgelopen onderweg dus eten maken hebben we maar even overgeslagen, we zijn lekker uit eten geweest.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op de terugweg zijn we heel Pigeon Forge doorgereden, ze hebben hier tot half februari een lichtjesfestival, eigenlijk kerstlichtjes, maar heel leuk gedaan.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tegen 8 uur waren we weer terug bij onze cabin op de KOA, kopje koffie, borrel en zo was er weer een einde aan een mooie dag!

Zondag 9 februari

Gisteravond ging Sil vroeg slapen, heel gezellig…

Vanochtend weer heerlijk ontbeten, net een lopend buffet

We zijn niet te vroeg vertrokken, want op de tv werd heel erg gewaarschuwd voor dichte mist en bevroren wegen, dus 8.30 was een mooie tijd.  Af en toe hadden we inderdaad wat mist maar het was prima te doen. Na een tijdje kwam er zelfs een blauw luchtje tevoorschijn.

Leuk bordjes onderweg…

Leuke benzineprijzen, let wel: dit is de prijs per gallon!

En zo reden we tegen 12 uur Nashville binnen

Nashville is de hoofdstad van de country- en westernmuziek. De hoofdstad van Tennessee biedt een thuis aan menig bekend en onbekend countrytalent. In een van de vele tentjes langs Broadway kun je kennismaken met deze Amerikaanse folklore. Naast ‘Music City’ wordt Nashville ‘Athens of the South’ genoemd, vanwege de vele educatieve instellingen en de neoclassicistische architectuur.

Nashville Country Music Row is het stadsdeel ten zuidwesten van het centrum, gecentreerd om 16th en 17th Avenue South. Hier zijn honderden muziekbedrijven te vinden, er zijn onder andere platenlabels, opnamestudio’s en radiostations gevestigd. Onderdeel van Music Row is Broadway, waar uit de vele bars gitaarmuziek en gezang klinkt. In 1930 begon Jimmy Rodgers op te treden in de Honky Tonks op Broadway. Toen hij bekender werd trokken andere zangers en songwriters ook naar dit gebied. Het hart van de Country Music, een 4 blokken groot deel van Broadway verdiende een naam: de Honky Tonk Highway! In deze bars begon de carrière van menig legendarische artiest.  De Honky Tonk is een gelegenheid waar koude dranken worden geserveerd en waar minimaal 1 podium is waar artiesten de hele dag optreden. De muziek start vroeg in de middag en gaat de hele avond door en wie weet…misschien wordt deze artiest later wel heel bekend…

We vonden een parkeerplek en liepen over de Honky Tonk Highway

Deze slideshow vereist JavaScript.

Als je hier loopt dan moet je natuurlijk ook een van de bars bezoeken, Albert koos leuke muziek en we vonden een plekje in de KId Rocks Honky Tonk met goede muziek, een lekker drankje en een heerlijke lunch!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Toen was het tijd om weer verder te gaan. Albert en Sil bespraken even de route

Ik wilde graag de Old Tennessee State Prison zien, hier is de Green Mile opgenomen. De gevangenis zelf is al sinds 1992 buiten gebruik en helaas inmiddels al zo ver vervallen dat je er niet meer in mag. Vandaag bleek dat je ook niet meer op de parkeerplaats mag komen dus een foto vanuit de verte. Wel een erg mooi gebouw!

Toen een uitstapje naar Griekenland, het Parthenon staat hier gewoon!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook staat er een erg mooi standbeeld van 5 vrouwen die samen opkwamen voor het stemrecht van de vrouw

En op naar de KOA, erg mooi hier, prachtig aangelegd en veel te doen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We reden nog even naar de Walmart voor wat boodschappen. Sil mocht zich weer eens legitimeren omdat we wijn kochten. Ze ligt elke keer in een deuk hierom. Elke keer als we alcohol willen dan moet zij haar id laten zien, gisteren moesten we zelfs allemaal onze id laten zien, haha

Het weer vanmiddag was heerlijk, het zonnetje kwam erbij., We hebben zelfs buiten zitten eten, Albert zorgde weer voor een lekker bbq. Ook hebben we vanavond een kampvuurtje.

Maandag 10 februari

Gisteravond was het nog droog, dus hebben we gezellig bij het kampvuur gezeten

En toen we vanochtend wakker werden was die situatie zo veranderd dat we nu een cabin aan de rivier hadden.

Tegen half 8 zaten we in de auto, we moesten het drukke Nashville door, gelukkig stonden de meeste file’s aan de andere kant van de weg. Het regende en regende, zelfs de gieren vlogen niet, maar zaten met z’n allen in een boom

We waren iets te vroeg dus eerst even naar het pleintje waar leuke winkeltjes zijn. We hadden pech want de grote Jack Daniels winkel was closed!

Dus maar op naar de distilleerderij. Onderweg hadden we al regencapes gekocht want het zou niet droog worden.

De tour, met proeverij, begon precies om 11 uur. In de bus die ons een stuk omhoog bracht, reden we naar het beginpunt. Daar hadden we geluk, er werd net houtskool gemaakt: hoe maak je houtskool? Het houtskool wat hier gemaakt wordt, komt van Hard Sugar Maple. Dit wordt aangestoken met pure Jack Daniel Whiskey van 140 %. Dan laten ze het branden tot het houtskool wordt. Niet te lang want anders is het as…..

Er zijn hier maar 2 mensen die dit proces goed onder de duim hebben.

En toen kwamen we bij het begin, de bron. Het water hieruit wordt gebruikt voor de Tennessee whisky

Hier staat ook het oude hoofdkantoor van Jack Daniel, met de kluis die zijn dood is geworden. Hij stond eens vroeg op, moest iets uit de kluis hebben, kreeg hem niet open en trapte er tegenaan. Hierdoor kreeg hij gangreen en een paar jaar later is hij overleden aan de gevolgen hiervan.

Het recept: 80% mais,  12% gerst en 8% rogge. Mixen met water en een beetje overblijfselen van het vorige brouwsel. Dat laat je 6 dagen fermenteren. Vervolgens ga je het distilleren. Dat alles gebeurt binnen deze muren, helaas geen foto’s, dat is te gevaarlijk omdat er erg veel whiskydampen hangen.

Hierna wordt het brouwsel gefilterd (charcoal mellowing) door de  3 meter dikke laag houtskool, echt drup voor drup. Het duurt 2-3 dagen voordat de drupjes erdoor zijn.

Dit proces maakt het verschil tussen een Bourbon en Jack Daniel.

Hier een inkijkje in de ruimte van het mellowing proces.

Dan gaat het in vaten, die ook ter plekke worden gemaakt en die maar 1 x gebruikt worden.  Vervolgens wordt het opgeslagen in een Barrelhouse. Er wordt niet gekeken naar tijd maar er wordt gewoon geproefd of een Barrel klaar is. Niet klaar? Dan is het gewoon wachten….

In de verte zie je een van de 91 barrelhuizen. Elk vat heeft een eigen smaak en ook al koop je single barrel Jack Daniels dan smaakt alleen de whisky uit dat vat op die manier. Uit een vat gaan ongeveer 250 flessen.

We zagen ook de vul en inpakafdeling aan het werk. Hier werden hele grote flessen gevuld en ingepakt.

De gids vertelde nog dat ze erg zuinig opspringen met de producten, bijna niets gaat verloren. Wat er overblijft na het fermenteren wordt verkocht aan de boeren als veevoer, very happy cows in Tennessee, ze liggen de hele dag. De vaten die slechts een maal gebruikt worden,  worden voor het grootste deel verkocht aan de Ieren en Schotten. Jameson is een van de grootste afnemers.

En….aan het eind kwam het leukste: proeven! 5 soorten en een extraatje: de nieuwe apple, die was trouwens heel erg lekker.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na het proeven hadden we honger, dus stopten we bij een taco bell. Toen we eruit gingen hadden we een lachmomentje, zelfs de bezorger van de Domino’s stond eten te bestellen.

Werkelijk de hele dag heeft het geregend, erg vervelend als je moet doorrijden, het water spat ook alle kanten op. We zagen overal ondergelopen land, rivieren die heel erg breed waren en we krijgen om de zoveel tijd allerlei waarschuwingen van flashfloods, floodwarning, enz…

Iets voor 5 uur waren we op de KOA bij Lookout Mountain, helaas geen Lookout, alles ligt in de mist.

De cabin ziet er prima uit, met 2 kamers, dus Sil heeft 2 stapelbedden voor haar alleen.

Ook vliegen er kardinaaltjes rond en huppelen de eekhoorntjes vrolijk rond.

Dinsdag 11 februari

Na een goede nacht stapten we in de auto en toen kregen we een alarm: de linkerband zou bijna leeg zijn. Dus weer uit de auto en de rechterachterband bijna leeg! Deze hadden we al eerder bijgevuld dus ook nu maar rechtstreeks naar een benzinestation en weer lucht in de band gedaan. De benzineprijzen zijn hier trouwens erg goed!

We wilden richting Cherokee, maar dat ging niet helemaal goed…Albert had de route in zijn telefoon, maar de wegen  werden steeds smaller en omdat we hier al eerder waren wisten we dat het niet goed kwam…Achteraf bleek dat hij een foute locatie had ingegeven..

Onderweg nog een leuk kenteken: als je geen geld hebt voor zo’n auto, dan koop je gewoon een kenteken die de letters wel heeft.

We hebben wat extra kilometers gemaakt door het fout rijden, maar zagen wel veel van de omgeving. Sommige wegen zijn dicht wegens flooding en andere wegen zijn bedreigd. Soms staat het water al bijna op de weg en overal watervallen, ook stonden de koeien in het water.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was echt mooi onderweg, mooie vergezichten, vaak zaten de bergen in de wolken, maar soms ook niet…

Aangekomen in Asheville mocht Silvana even los gaan…ze kreeg een uur en dat lukte net! In die tijd deden wij ook onze inkopen.

En toen controleerde Albert de banden nog even en we merkten dat de band weer een stukje was leeg gelopen. Geen goed teken! Je kan er op wachten dat de band morgenvroeg leeg is en daar hadden we geen zin in. In de buurt vonden we een Enterprise verhuurbedrijf, dus eerst daar heen, ze wilden ons wel helpen en hadden ook een auto, maar ze konden de manager van Alamo Dulles niet bereiken, en die moest toestemming geven…..Dus we moesten toch naar een Alamo verhuurbedrijf en die zat op het vliegveld. Op naar het vliegveld dan maar….Daar netjes uitgelegd dat de band leeg bleef lopen, we hadden al vaker bijgevuld, dus we kregen een andere auto: een Nissan Pathfinder, iets groter en een prima auto. Overladen dus maar…..

Toen was de dag bijna voorbij dus chinees eten gehaald bij de Ingles Supermarket en snel naar de camping. We hebben een basic cabin maar wel heel mooi een een vijver met een heleboel eendjes.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook hangt er een veel belovend bordje op de toiletten hier:

Dat zou dus wel een heel leuk iets zijn, Sil heeft inmiddels de nodige instructies gekregen en we gaan het zien….

Woensdag 12 februari

Zoals altijd met wildlife hebben we weinig geluk, geen beer gezien. We hebben wel even gewacht tot de office open ging, en genoten van de omgeving. De ganzen die rondzwommen zijn zo vettig dat water er gewoon weer afloopt

Ook was het even windstil, wat altijd mooie plaatjes oplevert

In de office heb ik nog even geklaagd over het feit dat we een cabin met tv geboekt hadden maar een zonder kregen. Helaas kwamen we gisteren te laat aan door het wisselen van de auto’s, dus er lag een papier met instructies klaar en de office was al dicht. De mevrouw gaf me gelijk en er is een deel van het reeds betaalde geld teruggestort op de credit card. Vervolgens toch nog maar even naar de beren gevraagd en de melding is actief. Een paar dagen geleden is er een beer gespot op de camping. Het is zo warm dat ze in de war zijn en niet in winterslaap zijn gegaan.

Aan de rit maar weer, onderweg zagen we nog een bord voor een interessante kerk…..ziet er niet heel orthodox uit en is het waarschijnlijk ook niet, maar waar die naam dan weg komt ???

We zullen daar nooit echt achterkomen!

Ook in een dorpje verderop een mooie mural

En het oudste warenhuis in de omgeving, nog uit de 1800’s

Verder was het een lange rit, de hele dag over de i-40

Om te eindigen op de KOA in Rocky Mount

Albert zorgde voor een overheerlijk diner

En Sil leerde bij ons laatste kampvuurtje van deze vakantie ’s mores maken: een graham cookie, stukje chocola en een gesmolten  marsmallow….

donderdag 13 februari

Vanochtend moesten de tassen en koffers goed ingepakt worden zodat we vanmiddag niet met heel veel losse tasjes het hotel binnen zouden lopen. De stoeltjes en de bbq hebben we bij de cabin laten liggen, daar zoekt de campingeigenaresse wel een goed doel voor.

Tegen 08:15 zaten we in de auto en we werden weer getrakteerd op wat regen. Altijd fijn, zo krijg je geen heimwee! We maakten een paar korte stops, voor een boodschapje, voor een kop koffie, enz.

En toen, tegen 12:30, waren we terug in de staat waar de reis begon: Virginia.

Ook hier staat het water erg hoog, er zijn  wat bruggen die worden bedreigd dus ze hopen dat het regenen snel ophoudt.

Het was nog te vroeg om al in te checken in het hotel dus we hadden al een leuk uitje bedacht: een bezoek aan Mount Vernon,  het huis waar George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten (1789-1797), voor een belangrijk deel van zijn leven woonde. Het bevindt zich in de staat Virginia aan de Potomac River.

Het in de georgiaanse architectuurstijl opgetrokken huis staat op een landgoed dat in 1674 in handen kwam van John Washington, de overgrootvader van de latere president. George Washington erfde het landgoed in 1761 na het overlijden van de weduwe van zijn halfbroer Lawrence. In de jaren voor de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog breidde Washington het landgoed en het huis aanzienlijk uit en verdeelde hij het in verschillende plantages.

Na zijn presidentschap trok Washington zich terug op het landgoed waar hij in 1799 overleed. Zijn graftombe is er nu te bezichtigen,

evenals het huis zelf dat is hersteld tot in de staat waarin het verkeerde ten tijde van Washingtons leven.

Het is nogal een groot landgoed, gelukkig was het niet erg druk en we konden om 2 uur mee met de tour door de Mansion. In een klein groepje liepen we met een gids door het huis.

Eerst de grote ontvangstruimte

Met een prachtige openhaard waar panelen inzaten met landbouwtaferelen.

De originele spiegel hing er ook nog, meer dan 200 jaar oud!

De eetzaal, gedekt voor het ontbijt

De sleutel van de Franse Bastille, geschonken door markies de Lafayette

Een van de 9 gastenslaapkamers

De slaapkamer van George Washington en zijn vrouw, Martha Dandridge, een rijke weduwe met 2 kinderen, waar hij in 1759 mee trouwde.

De werkkamer van George Washington

En toen de werkgebieden van het personeel, de meesten waren slaaf.

keuken

De verblijven van de slaven:

George Washington had in zijn testament opgenomen dat alle slaven vrij zouden zijn na de dood van de laatst levende, in dit geval Martha. Na zijn dood in 1799 gaf ze al voor haar dood aan ongeveer de helft van de slaven hun vrijheid, de rest is altijd slaaf gebleven.

We mochten nog op de thee bij Martha, die verhalen zat te vertellen over haar leven

en we liepen nog door het museum, waar ook de eed te zien is die de president uitspreekt.

Ondertussen zagen we buiten nog een heli overvliegen, deze lijkt echt sprekend op die van de huidige president, maar of hij erin zat ??

Sil stond nog even naast een aardig boompje

En toen was het tijd geworden om naar ons hotel te rijden, dat lukte in een half uurtje. Alle spullen konden op een karretje, en we schrokken van de hoeveelheid…..

We hebben een mooie suite, wel een heel verschil met een cabin volgens Sil.

In de buurt zat een goed Thais restaurant dus daar hebben we heerlijk gegeten, en dan morgen Washington bekijken.

vrijdag 14 februari

Na een prima ontbijtje liepen we richting de Metrohalte Crystal City. We verdiepten ons in het systeem en rekenden uit wat het goedkoopste was, dat bleken 3 losse kaartjes te zijn met tegoed erop. Morgen vullen we bij als dat nodig is. Ik denk dat dit de helft scheelt van dagkaarten. Toen we de kaarten hadden kon de reis beginnen. Eerst de blauwe lijn tot aan Gallery Place en daar overstappen op de rode lijn tot aan Union Station, een belangrijk spoorwegstation aan de Columbus Circle. Het station dat door Daniel Burnham werd ontworpen om de ingang van Washington te zijn werd op 27 oktober 1907 geopend en in 1908 geheel opgeleverd. Union Station is een van de drukste en bekendste locaties in de stad, met elk jaar meer dan 30 miljoen bezoekers. Ten tijde van de bouw was Union Station het grootste spoorweggebouw ter wereld, en qua oppervlakte het omvangrijkste bouwwerk in de Verenigde Staten. De kosten bedroegen $125 miljoen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Van daar ging het richting de United States Capitol, het gebouw dat onderdak biedt aan de leden van het Congres.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aan de overkant lag de Supreme Court, het hoogste gerechtshof van de Verenigde Staten

Overal zijn de wegen afgezet met bewaakte roadblocks, die naar beneden gaan nadat je gecontroleerd bent.

En toen een plaspauze, alleen toen bleek dat elk gebouw werd bewaakt en dat je nog sneller door de controle op het vliegveld bent dan hier….En laat Albert nou net een mes op zak hebben…..dus die mocht er niet in! De museums gaan we dus morgen doen. Misschien ook wel zo slim qua temperatuur want vandaag was de gevoelstemperatuur net onder het vriespunt en morgen is het zeker -7 C.

Next stop: The White House, de zeer zwaar bewaakte ambtswoning van de president

en toen The Washington Monument, 169 meter hoog

En we hielden het tempo erin en door naar de Vietnam Veterans Memorial. In the Wall staan de namen van 58000 soldaten die tijdens deze oorlog zijn gesneuveld. Erg indrukwekkend! Iets verderop staat een beeld van 3 soldaten naar de Wall te kijken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De reflection pool

Toen was het tijd voor een hotdog en daar hebben we zitten lachen om de spreeuwen, totaal niet bang voor mensen, ze steelden nog net niet je broodje, maar dat scheelde niet veel. Net een scene uit de film The Birds…

En het volgende Monument: de Korean War Veterans Memorial. Je ziet hier 19 beelden van ruim 2 meter hoog, ze beelden een groep soldaten uit die op patrouille zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En ondertussen kwam de presidentiële heli ook weer over

En best bijzonder midden in de stad, maar zowel een Osprey als een Bald Eagle lieten zich ook nog even zien.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het laatste Monument van vandaag was de National World War II Memorial, hier worden de slachtoffers van de 2e wereldoorlog herdacht. Het monument heeft 56 pilaren en 2 bogen: Atlantic en Pacific. In de bogen 4 adelaars die een overwinningskrans vasthouden. Aan de westzijde vind je een muur met 4048 sterren, elke ster staat voor 100 Amerikaanse slachtoffers.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En toen waren we op! Zeker een kilometer of 12 gelopen in de kou, ik had zere voeten, Albert een zere knie en Sil een zere rug. Dus op naar de Metro

En morgen doen we de rest!

Zaterdag 15 februari

Gisteravond lag het prinsesje al vroeg te slapen, we konden het niet laten om een foto te maken.

Vanochtend het vaste ritueel: ontbijten en op naar de metro maar weer, even wat geld op de kaart geladen en we mochten weer mee.

Het zou kouder zijn dan gisteren maar het was warmer, en…..een mooi blauw luchtje!

Tegen 10 uur sloten we aan bij de rij voor:

Dit keer zonder mes, en Albert kwam nu ook door de controle.

Het museum zelf viel ons wat tegen, de helft is dicht wegens verbouwing.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We waren vrij snel weer buiten, waar al hele rijen foodtrucks klaarstonden.

Even een bezoekje gebracht aan het visitorcentrum van het Smithsonian Institute: in 1846 opgericht naar aanleiding van een legaat uit 1829 van de Engelse geleerde James Smithson inhoudende dat, mocht zijn neef Henry James Hungerford kinderloos komen te overlijden, een som van honderdduizend gold sovereigns aan de Verenigde Staten van Amerika vermaakt moest worden ter oprichting van een instituut om het toen erbarmelijk lage peil van het wetenschappelijk onderzoek in dat land wat op te krikken. In 1835 stierf Hungerford inderdaad kinderloos.

De Smithsonian Institution is een Amerikaans onderwijs- en onderzoeksinstituut met bijbehorend museumcomplex. Het grootste deel van de faciliteiten is gevestigd in Washington D.C., met name aan de National Mall. Gezamenlijk bestaat de instelling uit negentien musea en zeven onderzoekscentra en beheert ze collecties met 142 miljoen voorwerpen. Het instituut en de musea worden gefinancierd en indirect beheerd door de Amerikaanse overheid.

De toegang tot deze museums is gratis.

In het visitorcentrum liggen ook de resten van de geldschieter

En toen was het tijd voor koffie! Lekker buiten in het zonnetje

Het volgende museum was het Natural History Museum, er stond al een beste rij te wachten

Tas open en in een bak, camera in een bak, jas uit en in een bak, door een poortje, controle met een detector en toen alles weer aan en om en we waren weer goedgekeurd!

Dit museum herbergt echt veel onderwerpen, skeletten van zo ongeveer elk beest op aarde

Een stukje van Mars

Opgezette dieren, vlindertuin, bloemetjes, ontstaan van de mens, teveel om op te noemen.

Ook is er een erg mooie mineralencollectie en heel erg mooie steentjes

Ook is hier de “Hope” diamant te bezichtigen.

Na dit bezoek stapten we weer op de metro, ik had gelezen dat de A pier van het Ronald Reagan vliegveld nog helemaal in art deco stijl zou zijn, dus we stapten daar uit. We vonden uit dat we er niet konden komen zonder door de controle’s te gaan en dat lukte dus niet, beetje jammer! Toen even op google maps kijken hoe we moesten lopen om bij het hotel te komen….het was maar 1 metrohalte terug dus zover kon dat niet zijn. En jawel: 45 minuten lopen, we moesten helemaal rond want er is geen trottoir. Dat werd ons te gortig dus toch maar weer in de Metro voor 1 halte verderop.

De rest van de middag gingen alle koffers op de kop en werd alles weer netjes ingepakt, we zitten prima met het gewicht, dat gebeurt niet vaak.

Eten deden we in een Ierse Pub, onder het genot van een lekker biertje.

En dan is morgen echt de laatste dag aangebroken.

Zondag 16 februari

We waren vroeg wakker, de laatste dingetjes ingepakt, ontbeten en alles in de auto gezet. We vlogen pas om 18.25 dus we hadden nog wat tijd over. De auto mocht bij het hotel blijven staan terwijl wij nog een laatste bezoekje hadden gepland.

We pakten de Metro en gingen naar Arlington National Cemetary: een militaire begraafplaats,   waar behalve militairen ook presidenten, politici en burgers die een belangrijke plaats hebben ingenomen in de Amerikaanse geschiedenis liggen. De begraafplaats is in gebruik genomen in 1864 en telt meer dan 400.000 graven!

Een wandeling over de begraafplaats vonden we zeer indrukwekkend, overal waar je kijkt zie je grafstenen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De 35e president van de Verenigde Staten, John F. Kennedy, ligt hier ook begraven, samen met zijn echtgenote en 2 kinderen. Bij  de graven brandt een eeuwige vlam.

Helemaal achterop het kerkhof is iets bijzonders aan de hand: de bomen daar “eten” de grafstenen op.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Op de begraafplaats staan ook veel monumenten en memorials, de bekendste is The Tomb of the Unknows, maar voordat we daar heen liepen bezochten we eerst het Space Shuttle Challenger Memorial, ter nagedachtenis aan de 7 bemanningsleden van de Space Shuttle die op 28 januari 1986 kort na de start explodeerde

en de Space Shuttle Columbia Memorial, ter nagedachtenis aan de 7 bemanningsleden die op 1 februari 2003 verongelukten tijdens de terugkeer in de dampkring.

En toen naar de Tomb of the Unknowns: in 1921 werd hier een onbekende soldaat begraven. In 1932 werd een tombe van wit marmer boven zijn graf geplaatst met de tekst “Here rest in honored glory, an American soldier known but to God” Later werden hier ook de lichamen begraven van onbekende soldaten die zijn gesneuveld in de tweede wereldoorlog, en in Korea en Vietnam. De tombe heet sindsdien the Tomb of the Unknowns.

De 3rd U.S. Infantry Regiment is de oudste nog actieve infanterie-eenheid van het Amerikaanse leger. De eenheid werd opgericht in 1784, en staat bekend onder de naam The Old Guard. Tot de taken van deze eenheid behoort ook het bewaken van The Tomb of the Unknowns. Deze taak wordt vervuld door vrijwilligers, slechts een zeer klein gedeelte van de soldaten die zich als vrijwilliger aanmelden komt door de strenge selectieprocedure heen. Het wordt als een grote eer beschouwd om Sentinel (Wachter) at the Tomb of the Unknowns te mogen zijn.

The Tomb of the Unknowns wordt  24/7  bewaakt. Hieraan is een zeer gedetailleerd ritueel verbonden:  de Sentinel loopt in een ritme van exact 90 stappen per minuut eerst 21 stappen van de tombe vandaan, hij blijft vervolgens 21 seconden stil staan met zijn gezicht naar het oosten gekeerd, hij draait zich en blijft opnieuw 21 seconden stil staan met zijn gezicht naar het noorden gekeerd, en loopt daarna weer in 21 stappen terug naar de tombe.  Het getal 21 staat symbool voor de hoogste militaire eer die iemand kan krijgen: the 21 gun-salute. De soldaat draagt geen rang-emblemen, hiermee wordt voorkomen dat hij in rang mogelijk boven die van de onbekende soldaten zou staan.

Tijdens de openingstijden van de begraaf-plaats kan het publiek het ritueel The Changing of the Guard (de wisseling van de wacht) bijwonen. The Changing of the Guard wordt aangekondigd door de Relief Commander, die het publiek vraagt om tijdens de ceremoniële handelingen stil te zijn en te staan. Met witte handschoenen aan inspecteert hij  nauwgezet het kostuum en het wapen (een M-14 rifle) van de nieuwe wacht, hij ontheft de oude wacht uit zijn dienst en nadat zij gezamenlijk een saluut hebben gebracht aan de onbekende soldaten  verlaten de Relief Commander en de oude wacht de tombe en neemt de nieuwe wacht de taken over.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een erg indrukwekkend ceremonie, er waren erg veel mensen, maar toch was het doodstil.

Toen we terugliepen zagen we in de verte het Pentagon ook nog achter de bomen.

En toen terug naar het hotel

in de auto en op weg naar Dulles Airport. Het ging sneller dan verwacht en voor we het wisten stonden we aan de Gate.

We hadden al gezien dat ook nu het vliegtuig lang niet vol was, dus hebben nog even de stoelen aangepast, Sil zat alleen op een rij van 3, ik ook en Albert  vond 2 op een rij voldoende en had een raamplaats.

We werden 10 minuten te vroeg al van de gate gedrukt en na een rustige vlucht met weer heel veel ligruimte gingen we 45 minuten voor de planning de ruwe landing in. Er was erg veel wind en dat was goed voelbaar. En zo stonden we om 07:12 weer op de Nederlandse bodem.

Terugblik

We hebben ongeveer 2000 mijl gereden, het precieze getal weten we niet omdat we een autowissel hebben gehad. We begonnen in de kou met sneeuw en hagel, later werd het iets warmer met veel regen en veel flooding waarschuwingen en op het eind was het weer koud, maar wel droog! Om Sil een vakantie te laten beleven zoals wij hem altijd doen, kozen we tijdens de rondreis voor cabins op KOA’s. Dit was een goede keus, achteraf vond ze dat erg leuk.

We hebben een mooie vakantie gehad en waren aangenaam verrast door de sfeer in Washington D.C. Veel mooie gebouwen met een rijke historie. Ook is het reizen per metro ons goed bevallen, het OV is goed geregeld!

Iedereen bedankt voor de leuke commentaren en tot over 3 maanden en 4 dagen…..

Deze slideshow vereist JavaScript.

11 gedachten over “de reis 2020-1”

  1. Wat leuk dat jullie deze keer samen met Sil daar zijn. Voor haar de eerste keer begrijp ik. Jammer van het weer maar jullie weten je altiijd wel te vermaken. Veel plezier en groetjes van mij Marjan

  2. oooohhhh wat ziet het er allemaal spannend en mooi uit daar ,super toch Silvana,,geniet er samen van liefs en groetjes Janny

  3. Jammer van al die regen. Mooi dat dat je de auto om hebt kunnen ruilen. Ben je van dat gekut af. Leuk om jullie te volgen.

    1. Indrukwekkend de gebouwen enz.en het huis van de oud president ,geweldig,een drukke dag voor jullie maar wel mooi,top,groetjes Janny

  4. Wat hebben jullie al veel gezien in Washington in één dag! Precies 5 jaar geleden hebben we ook zoveel gelopen in een andere stad. En toen was het ook zo koud. 😉

    1. Samengevat het is een feestje om jullie te volgen op reis,prachtig,nog een mooie dag er aan toevoegen ,dan goede reis terug,tot later groetjes Janny

  5. Lyan mooi reisverslag en mooi om mee te lezen!
    Fijn te lezen dat jullie mooie en soms indrukwekkende plaatsen/plekken hebben bezocht. Mooie foto’s ook 👌. Daarnaast fijn dat jullie een goede reis terug hebben gehad en weer veilig op Nederlandse bodem zijn aangekomen.

Laat een reactie achter bij Marjan Hekkema-SiersmaReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.