zaterdag 17 november: Amsterdam-Las Vegas
Na een hele tijd wachten was het dan zo ver! We vertrokken vrijdag van huis en sliepen in de Ibis, waar de auto blijft staan wachten. De vrijdagmiddag/avond brachten we een bezoek aan Barbara en Luuk, erg gezellig om je reis zo te starten.
Toen we terugkwamen in de Ibis waren Annie en Rob er ook al en hebben we even zitten bijpraten.
De wekker ging om 05.45, ontbijten en naar Schiphol. Inchecken was een makkie en de vlucht naar Londen Heathrow vertrok op tijd.
Op Londen moesten we een paar uurtjes wachten, maar achteraf ging dat best snel. Wat kletsen, even eten, nog even wachten en toen kwam de gate op de borden. Alleen kreeg ik nog een extra controle voor de kiezen in de vorm van een mannetje van de beveiliging die mijn tas verdacht vond en de machine die ook nog alarm sloeg…geen idee wat het was maar nadat hij alles uit mijn tas had gehaald (oeps, allerlei vloeistof vergeten in een zakje te doen), werd ik toch goedgekeurd.
We hadden de vlucht al een tijdje in de gaten gehouden en eigenlijk had hij elke dag behoorlijke vertraging maar we hadden geluk: onze vlucht vertrok precies op tijd. Na een lange zit van 10 uurtjes landden we om 17.55 plaatselijke tijd op Las Vegas. De vlucht verliep prima, af en toe een “bumpy” stukje, lekker eten, lekker drinken. vriendelijke crew en ook nog een beetje kunnen slapen.
De Immigrations ging prima, alleen zat er een zeer chagrijnige vrouw bij de Costums, waardoor we nog een extra scanbeurt kado kregen, maar daar zat weer een hele leuke man die niet echt begreep waarom zijn collega zoveel mensen doorstuurde.
Naar de Car Rental ging ook vlotjes, daar hebben we nog even op Annie en Rob gewacht om afscheid te nemen en wat af te spreken voor als we weer terug zijn in Vegas. Zij gaan een andere kant op dus we gaan elkaar niet tegenkomen.
De auto viel ook niet tegen: een mooie witte Tahoe, daar kunnen we wel mee op pad!
We reden naar Andrea en Larry, waar we de nacht doorbrengen en dan morgen echt aan de rit!
zondag 18 november: Las Vegas-Grand Canyon
Na een zeer goede nacht werden we door Andrea verwend met een heerlijk ontbijt. Toen was het tijd om aan de rit te gaan.
Al snel deden we een korte stop, Janny kon zo haar eerste foto maken…
De reis ging via Kingman, waar we even boodschappen haalden en een kop koffie dronken. Om wat tijd in te halen deden we niet de route 66 vanaf Kingman, maar gingen we pas bij Seligman van de i-40 af.
Janny had verwacht dat het stadje een stuk groter was, maar we maakten toch nog wat leuke foto’s en Janny maakte ook gelijk kennis met een groep chinezen, lekker irritant, in de weg staan en allerlei poses doen.
Daarna reden we via Williams naar Tusayan, net voordat het donker werd waren we bij het hotel: de Red Feather Lodge.
’s avonds gingen we in stijl uit eten, echt Amerikaans:
Onderweg terug naar het hotel zagen we overal al kersttafereeltjes, echt heel gezellig!
maandag 19 november: Grand Canyon-Page
Na een niet zo geweldige nacht waren we vrij vroeg wakker, tegen een uur of 6 was iedereen wakker. Toen we keken hoe koud het was moesten we toch even lachen: -13 Celcius, gevoelstemperatuur -16!
We hebben ontbeten in de kamer en tegen half 8 zaten we in de auto, op weg naar de Grand Canyon:
Het eerste Nationale Park wat we bezoeken wordt beschouwd als een van de zeven wereldwonderen der natuur: de Grand Canyon in Arizona.
Miljoenen jaren geleden werd hier een deel van de aardkorst omhoog gedrukt en daardoor ontstond het Colorado Plateau waar de Grand Canyon een onderdeel van is. De Colorado River heeft zich gedurende 6 miljoen jaar een weg gebaand door de rotslagen van het Colorado Plateau. Hierdoor wordt het gesteente steeds verder weggeslepen. Elke rotslaag bestaat uit een ander soort gesteente waardoor de effecten van de kracht van het water overal verschillend zijn en zo is een gecompliceerd stelsel van diepe en grillig gevormde ravijnen ontstaan. Behalve het water hebben ook vorst en de wind veel invloed.
Het Nationale Park wordt door de kloof in twee helften verdeeld, die hemelsbreed maar 16 kilometer van elkaar zijn verwijderd. Maar als je met de auto van de South Rim, waar wij verblijven, naar de North Rim wilt rijden, dan is de afstand 315 kilometer.
We deden een paar uitkijkpunten, ook zagen we Deer en even later ook een mooie Bul Elk, die zijn kudde goed in de gaten hield.
Koffiedrinken deden we in Cameron, daarna reden we naar de Old Navajo Bridge in de hoop een Califonia Condor te zien. We hadden erg veel geluk: P1 zat op de brug. Een vrouwtje, geboren in 2014 in gevangenschap, op de leeftijd van 1.5 jaar hier vrijgelaten.
Er waren een paar mensen op de brug die werken voor de non profit organisatie die het Condorprogramma beheert . Ze houden de dieren in de gaten, kijken of ze wel eten en drinken, of ze geen loodvergiftiging hebben. Eigenlijk doen ze er alles aan om het dier niet te laten uitsterven, iets wat bijna wel was gebeurd. Ze wezen ons ook nog op een heel bijzonder dier: Condor 952, 7 maanden geleden geboren in het wild, zit op de rotsen naast de brug en wordt nog dagelijks door de ouders gevoed. Zodra ze de kans krijgen wordt het dier gevangen en onderzocht en getagd, pas dan weten ze het geslacht. We hebben het dier gezien door de scope, helaas konden we hem met de fotocamera niet vinden.
We hebben een klein uur staan te praten en de uitleg was echt geweldig. Ook kregen we nog wat tips voor onze volgende vakantie, de mensen kwamen uit de buurt van Glacier NP, die staat in mei op de planning.
En verder ging de reis weer.
Toen wilden we Janny Horseshoe Bend laten zien. We kwamen in de buurt en zagen de auto’s al langs de kant van de weg staan!! Parkeerplaats helemaal vol en je zag een rij mensen de berg oplopen. Een no go dus, daar hadden we absoluut geen zin in.
In plaats daarvan werd het dus Lake Powell: een immens stuwmeer dat is ontstaan door de aanleg van de Glen Canyon Dam.
De kustlijn van Lake Powell is 3.050 kilometer: langer dan de hele Amerikaanse westkust! Het meer wordt omsloten door zandstranden en rode rotsen. Lake Powell is het tweede grootste door mensen gemaakte stuwmeer van de VS. Het meer is vernoemd naar John Wesley Powell, een éénarmige veteraan uit de Amerikaanse Burgeroorlog, die de rivier in 1869 verkende in een houten bootje.
We hebben hier lekker onze lunch opgegeten.
We hebben Janny de camping nog even laten zien en verder wat mooie uitzichten.
We hadden nog wat tijd over en hebben ook nog een extra stukje laten zien, waar geen toeristen lopen en waar je zelf je weg mag vinden. De wrong Wave.
De tijd vliegt als je het leuk hebt, voordat we het wisten ging de zon alweer onder en moesten we inchecken in ons hotel. Mooie kamer, uitzicht op het meer. Helaas kwam er net wel een bus chinezen binnen dus we zien morgen wel hoe dat gaat.
dinsdag 20 november: Page-Monument Valley
Vanochtend lekker ontbeten en aan de rit: eerst nog even een bezoek gebracht aan de Carl Hayden Dam.
Daarna boodschappen gedaan en zo stonden we vlak voor half 12 bij de ingang van Canyon X: In het landschap van zuidwest Amerika komen veel ravijnen voor en soms hebben ze verticale hoge wanden die erg dicht bij elkaar staan, dan heet het een slot canyon, ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’. De meeste slot canyons zijn in droge gebieden waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden, flashfloods. Tijdens een flashflood schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan. Op het grondgebied van de Navajo Indianen, in de buurt van Page, zijn een aantal slot canyons die voor toeristen zijn opengesteld. Upper Antelope Canyon en Lower Antelope Canyon zijn de bekendste en enorm drukbezocht. Wij deden ook al eens Waterholes Slot Canyon, die je toen nog op eigen houtje met een permit mocht bezoeken. Aangezien we ook wel iets nieuws willen zien hebben we gekozen voor Canyon X.
De naam Canyon X duidt op het bovenaanzicht van de canyon, die uit verschillende takken bestaat. Van bovenaf kan je zien dat de delen van de canyon samen min of meer de letter X vormen.
De ingang is een beetje tricky, behoorlijk stijl als je erin gaat en lastig als je weer terug naar boven moet.
Prachtige Canyon met geweldige gidsen die echt hun best doen om je het naar je zin te maken!!! Hij nam een erg mooi stel foto’s van iedereen.
Deze canyon is nu nog een echte aanrader, niet te druk en persoonlijke aandacht. Waarschijnlijk zal het niet lang meer duren voordat de menigte deze plek ook overspoelt. Gelukkig hebben wij hem nog net op tijd bezocht.
Na een uur of 2 waren we weer terug bij de auto, broodje gegeten en op weg naar Monument Valley , in Navajo: Tse’Bii’Ndzisgaii, een gebied dat bekendstaat om de unieke rotsformaties die er te vinden zijn.
De vallei ligt op een hoogte van zo’n 1700 meter boven zeeniveau, bestaat uit zandsteen en siltsteen en heeft zijn karakteristieke rode kleur te danken aan het in de bodem aanwezige ijzeroxide. Door erosie van de bodem hebben zich zandsteenformaties gevormd die tussen de 100 en 300 meter hoog zijn.
Het gebied rond Monument Valley was lang geleden laagland. Gedurende miljoenen jaren werd er, door erosie van de toen nog jonge Rocky Mountains, materiaal gedeponeerd waardoor langzaamaan een plateau ontstond dat bijna 5000 meter boven zeeniveau reikte.
Tijdens de laatste 50 miljoen jaar zijn de zachtere lagen door erosie weggesleten, waardoor zich de zogenaamde mesa’s hebben gevormd, brede rotsen die aan de bovenkant plat zijn. Het voortdurende erosieproces zorgt ervoor dat ook een mesa zeer langzaam wegslijt, de hardere bovenlaag slijt minder snel dan de zachtere zijkanten waardoor de mesa dus steeds smaller wordt. Als de breedte van rots kleiner is dan de hoogte, is het niet langer een mesa, maar een butte. Ook de butte slijt langzaam weg, totdat er een spire overblijft, een rotsnaald. Die uiteindelijk langzaam geheel zal verdwijnen.
We slapen in een cabin bij het The View Hotel, met een uniek uitzicht…..
En terwijl de zon heel erg mooi afscheid van ons nam, bakte Albert ons vlees…
woensdag 21 november: Monument Valley-Moab
We waren vroeg wakker om de Sunrise te zien, alles gaat veel sneller dan thuis en voor dat we het wisten stond de zon al aan de hemel, maar toch een paar mooie plaatjes rijker!
We hebben ontbeten in de cabin, daarna uitgecheckt en nog even een bezoek gebracht aan het The View Hotel voor nog een paar foto’s.
Toen aan de rit met een stop voor de foto die iedereen maakt:
en een stop bij Mexican Hat:
En een stop bij Gooseneck SP:
Vervolgens de Moki Dugway op:
Bovengekomen was de auto ook al een beetje vies, tot grote vreugde van Albert.
In Blanding dronken we koffie en we lunchten op een ander bijzonder plekje: The Needles Overlook, met uitzicht op Canyonlands.
Aangekomen in Moab hadden we nog een uurtje over, dus we reden nog even naar de overkant van de Colorado River. We hadden een kleine hoop op Desert Mountain Sheep die daar zitten, maar helaas niets gezien. Wel een leuke foto van de Handle Jug Arch
Ook stopten we nog even bij de Petroglyphs site:
En toen was de dag weer voorbij, we reden terug naar Moab met op de achtergrond de San Juan Mountains….
donderdag 22 november: Moab
Om zoveel mogelijk gebruik te maken van het daglicht, is het elke keer vroeg opstaan. Tegen 06.30 liepen we al in de City Market om broodjes te halen voor de lunch. Tegen 7 uur ontbijten en direkt door naar Arches NP: Nergens ter wereld komen zoveel natuurlijke rotsbogen voor als hier. Naast de vele bogen zijn er ook nog allerlei andere grillig gevormde rotsformaties voor. Hoe ze ontstaan zijn?
300 miljoen jaar geleden was hier een zee, het water droogde op en er bleef een dikke laag zout over. Dit zout werd later bedekt door verschillende lagen zand die hier door de wind werden gebracht. De onderste lagen zand versteenden, het huidige Entrada Sandstone. De zoutlagen konden het gewicht niet langer aan en werden van onder de rotslaag vandaan geperst. Door de enorme krachten ontstonden lange parallel aan elkaar gelegen barsten in het Entrada Sandstone. Vervolgens zorgden water, ijs, wind, kou en hitte voor uithollingen in de steeds dunner wordende richels van het Entrada Sandstone. Die uithollingen werden steeds verder uitgeslepen, waardoor op veel plaatsen openingen ontstonden. Op deze manier vormden zich in dit gebied meer dan 2000 bogen. Een opening wordt als boog gezien als de overspanning minstens 90 centimeter (3 feet) breed is; de hoogte is niet van belang. De grootste boog in het park, Landscape Arch, heeft een overspanning van 93 meter.
We hebben Janny het hele park laten zien, en hebben wat trails gelopen, hieronder een sfeerimpressie:
Het enige wild wat we vandaag zagen was een mooie raaf.
Omdat er tijd over was reden we de erg scenic 128, ook lunchten we aan de Colorado rivier, het sneeuwde een beetje en het was ijzig koud, je moet eigenlijk wel gek zijn om met dat weer een broodje te gaan eten
Het einddoel was Cisco, Janny wilde graag een spookstadje zien. Er is steeds minder over van de gebouwen en omdat er nog wel iets bewoond is, hebben we niet veel foto’s gemaakt.
Terug via de i-70 en om de tijd vol te maken een bezoekje gebracht aan de Dinosaurus site van de Mill Canyon. Je ziet hier versteende botten van dinosaurussen in de rotsen. Leuk om te zien, alleen was Albert iets minder blij met de toestand van de weg, die bestond namelijk uit aardig diep zand. Gelukkig wist hij hoe je moet rijden dus we kwamen zonder problemen heen en terug.
En weer een dag voorbij, terug naar Moab, waar de zon toch probeerde er door te komen.
vrijdag 23 november: Moab-Torrey
Na een lekker ontbijtje en een leuk gesprek met de eigenaar van de Inca Inn, die vertelde dat het hotel ernaast inmiddels ook van hem was, vertrokken we weer.
Van Moab naar het noorden, de i-70 op. We gingen naar het Westen, langs Green River. Alsof de duivel ermee speelde: in juni hadden we hier een zandstorm toen we eten wilden maken, nu reden we een dik pak mist in!
Ook de temperatuur liet wat te wensen over: 25 graden!! (fahrenheit)
We zijn maar rustig verder gereden en vlak voor de afslag naar de 24 was de mist weer voorbij. We bezochten eerst Goblin Valley SP: een park, ongeveer 2 mijl lang en 1 mijl breed. In de vallei staan duizenden bijzonder gevormde rotsfiguren van 2-3 meter hoog. In 1949 heette de vallei Mushroom Valley, omdat veel figuren op paddestoelen lijken. Later werd de naam veranderd in Goblin Valley, ook toepasselijk omdat je met gemak een leger boosaardige kabouters in de rotsfiguren kan zien.
De Goblins hebben, net als de ondergrond, allemaal dezelfde chocoladebruine kleur. De vallei is warm en droog dus er groeien bijna geen planten.
Nadat we uitgedwaald waren stapten we weer in de auto. Koffie haalden we in Hanksville, daarna reden we door naar de Noton Road om Janny de Waterpocket Fold te laten zien. Dit is een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst met rotslagen die zijn gevormd tijdens verschillende geologische tijdperken.
De scenic route door het Capitol Reef National Park mocht ook niet ontbreken. In het begin van dit deel van het Park stichtten de Mormoonse kolonisten een nederzetting met veel boomgaarden.
Op de terugweg zagen we nog de overblijfselen van oude Uranium mijnen. Allerlei borden waarschuwen je voor de gevaren van het langer hier blijven en voor giftig water. De mijnen zijn afgesloten zodat niemand het ook maar probeert om erin te gaan.
Er was nog 1 boodschap over: Janny’s wijn was op!!! Paniek dus… In Moab verkochten ze geen wijn in de Supermarkt, in Hanksville ook niet, in Torrey was de supermarkt praktisch leeg (einde seizoen), maar gelukkig was er een country Liquor Store in Bicknell, dus probleem opgelost.
Tegen 4 uur waren we bij onze slaapplaats voor vannacht, gaat vast een leuk nachtje worden, van binnen ziet het er prima uit!
we werden ook nog verrast met een fly-over van een Golden Eagle, prachtig!