week 1 2019-2

Donderdag 24 oktober

Na een goede nacht en weer een prima ontbijt bij vd Valk, zaten we om 07.20 in de shuttle bus naar Schiphol. Inchecken ging lekker snel, we mochten in de Business rij. Albert kreeg even later nog even een teleurstelling te verwerken: er was geen tax free shag te krijgen, hij is dus even tijdelijk overgestapt naar een ander merk.

De vluchten: ik moet zeggen dat het een heel ander belevingsniveau heeft als je business vliegt. Je mag als 1 van de eersten instappen, en je wordt echt verwend! Swiss was niet slecht voor Economy reizigers, maar we kregen nu een heel ontbijt!

Overstappen op Zurich ging heel snel, we hadden iets meer dan een uur.  Voordat we het wisten zaten we in het volgende toestel. En wat een ruimte…..

Champagne met amandelen, en de menukaart kregen we al terwijl het instappen nog bezig was.

En het was echt heerlijk!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tijdens de 11 uur durende reis hebben we nog even wat power naps gedaan, de stoel kan volledig plat en je hebt dan 2 meter ruimte, niet verkeerd!

2 uurtjes voor de landing natuurlijk ook nog even een ontbijtje:

We vlogen over allerlei plekken waar we al geweest zijn, het blijft leuk om het van boven te zien. Hier zie je Cedar Breaks, waar we een paar maanden  geleden nog liepen.

Ondanks dat we bijna een uur te laat vertrokken wegens geen beschikbaar tijdslot, arriveerden we een kwartier te vroeg op Las Vegas. En alles ging vervolgens snel! Bij immigrations stonden de apparaten aan, dus dat scheelde in de rij staan, de koffers kwamen met priority dus die waren er ook al en zo stonden we een half uur nadat we geland waren al op de shuttlebus te wachten voor de huurauto.

We hebben een midsize SUV, dus geen spectaculaire beelden van een grote auto, gewoon een Nissan Rogue, voldoende voor de 2 dagen dat we hier rondrijden.

De laatste stop was bij de Walmart, even wat te drinken halen.

Toen naar ons hotel, de Eastside Cannery. De hele wereld tolde, we waren goed verzorgd onderweg dus geen honger. Tegen 8 uur ging het lampje dus uit! Onze 21e reis is begonnen…..

Vrijdag 25 oktober

En als je om 8 uur in slaap valt, dan word je vroeg wakker…De eerste keer was het 11 uur ’s avonds. Omdraaien en verder slapen dus. Toen was het 1 uur in de nacht. Vervolgens half 3 en zo werd het 5 uur. Dus maar opgestaan en de tv aan. Albert was inmiddels ook wakker. We hebben een beetje aangerommeld tot het tijd was om te gaan ontbijten.

Na het ontbijt even naar de Walmart voor een paar kussens en een matrastopper en weer terug naar de hotelkamer want we konden om 08.30 bellen om een ophaal afspraak te maken met Cruise America. En toen werd het spannend: we hadden een early bird zodat we vroeg de camper op konden halen. Alleen stond die niet in hun systeem dus de eerste ophaaltijd was 13.30 uur! Tja…dat stond niet in onze planning. Dus maar heengereden, voucher mee, daar stond het wel op. De mevrouw zei echter dat het niet in hun systeem stond dus toen hadden we een probleem. Dus bellen met Duitsland, een mooi tijdje in de wacht gestaan en toen we eindelijk iemand aan de lijn kregen zei die dat het wel in hun  systeem  stond dus ze zou actie ondernemen. Omdat we toch nog op de parkeerplaats stonden toch maar weer teruggelopen met het bericht dat ze wel gebeld zouden worden. Een andere dame belde voor de zekerheid toch maar even met hun hoofdkantoor en daar stond het wel in het systeem. Dus probleem opgelost en we kunnen om 9 uur de Truckcamper halen. Leuk begin van je vakantie…..

Verder hebben we vandaag wat boodschappen gedaan

en de nodige  campingspullen gehaald bij Larry en Andrea, en vooral veel gereden. Las Vegas is best groot als je van de ene kant naar de andere rijdt.

De middag hebben we lekker rustig doorgebracht: met een boekje en de tv op de kamer. Ik heb nog even een uurtje geslapen, erg slecht maar ik was er wel even aan toe.

We hebben gegeten bij de buren. In Sams Town had het buffet Steak en Shrimp avond en dat was best lekker.  Het was maar een 10 minuutjes lopen dus we hebben de auto laten staan.

We waren nog nooit in Sams Town geweest en we moeten zeggen dat het er daar best leuk uitziet!

Om 6 uur was er ook nog een leuke show bij de waterval dus die hebben we ook gelijk maar even bekeken.

Toen weer terug naar de Eastside Cannery

Nog even gegokt,  niks gewonnen……. maar weer vroeg op bed en dan morgenvroeg de camper halen, auto inleveren en aan de rit!

Zaterdag 26 oktober

Gisteren heb ik mijn uiterste best gedaan om wakker te blijven, helaas viel ik tegen half 10 gewoon om. Vervolgens was ik natuurlijk weer op een onmogelijke tijd wakker. Nog even blijven liggen maar tegen 5 uur was het slapen weer over. Kopje koffie gezet, ook maar voor Albert, die inmiddels ook wakker was…

Om de tijd door te komen zijn we naar de Cars en Coffee gegaan, leuk autootjes kijken. Eerst maar even een ontbijtje gescoord in de vorm van overheerlijke bagels van Einstein en toen auto’s kijken, blijft leuk. Oud en nieuw door elkaar heen, het enige wat ze verbindt is dat ze speciaal zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Even na 8 uur hadden we alles wel gezien dus maar op naar Cruise America. We waren natuurlijk te vroeg maar na heel even wachten begon de meneer aan het papierwerk, toen volgde de uitleg en toen mochten we op pad.

Eerst moest alles overgepakt worden van de auto in de camper. Toen reed Albert voorop met de camper en ik er achter aan met de auto. We moesten de auto terugbrengen naar de verhuurder. Ik maar hopen dat ik hem niet kwijt zou raken want ik verdwaal standaard en ik had geen navigatie. Natuurlijk werden we gescheiden door dichtgaande spoorbomen, maar gelukkig werd er netjes op me gewacht.

De camper heeft trouwens een heel bijzonder kenteken:

Tegen half 11 was alles klaar en reden we Las Vegas uit. Het eerste stuk vind ik een saai stuk, we hebben nog even aan Janny gedacht, die het een prachtig stuk vond.

Onderweg nog wat te eten gehaald en tegen een uur of 3 waren we op de KOA Flagstaff. Daar zijn we nog even bezig geweest om alles in te richten, helaas was het eerder donker dan dat alles voor elkaar was, dus morgen maar weer verder, dan volgen ook foto’s van binnen.

Zondag 27 oktober

De eerste nacht in de camper, wel waren we vroeg wakker, ergens tussen 5 en half 6. We zijn allebei  toch wel een paar keer wakker geweest en het matras is wat hard, maar op zich is het best allemaal wel te doen! Op advies van Conny hadden we al een matrastopper gehaald en een hoeslaken meegenomen dus gelukkig schuiven we niet alle kanten op.

Om 6 uur toch maar aan het ontbijt en zo reden we voor 7 uur de camping af.

Het scheelt wel dat je niet buiten in de kou hoeft te ontbijten en ook de tent hoeft niet ingepakt te worden, ook het bedje kan gewoon blijven liggen. Er zitten dus wel voordelen aan een camper, ook al weet ik nu al dat dit mij in de zomer veel te benauwd zou zijn! We zijn gewoon veel te graag buiten. Om ons heen stonden meer campers, alleen die hielden blijkbaar niet van buitenlucht terwijl wij lekker bij een vuurtje nog een hele tijd buiten hebben gezeten, dat doe je met tentkamperen dus standaard.

Aan de rit…eerst tanken…en toen richting Tonto Natural Bridge SP: een van de grootste natuurlijk bruggen ter wereld. Het Park is maar een halve mijl lang maar met leuke trails, helaas de meeste met behoorlijke daling en stijging, niet zo goed voor de knietjes, maar ook met een praktisch horizontaal pad, die wij dus volgden. Bij 2 uitkijkpunten was de brug goed zichtbaar. Voor de rest was er een trail die ik wel wilde proberen maar daar was het uitkijkpunt gesloten.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Al met al een zeer goed onderhouden klein parkje, leuk om even te doen!

Maar weer verder, een stop gemaakt in Payson. Onderweg zie je overal om je heen mooie herfstkleuren.

Ook moesten we nog stoppen want de brandweer was aan het blussen. Er was een gecontroleerde bosbrand die wat uit de hand was gelopen, tenminste, zo zag het er wel uit. Overal liepen brandweermensen met scheppen en blusapparatuur.

We hadden vandaag erg veel last van een behoorlijke zijwind, en die was behoorlijk vervelend om in te rijden. Albert was gewoon blij toen we Show-Low binnenreden.

Nog even wat boodschappen gedaan, we gaan voor makkelijk, want met die wind kan je gewoon niet buiten koken of bbq-en.

Gelukkig staan we wel beschut tussen de bomen want als we echt aan het meer hadden gestaan dan was het niet te doen geweest. Er wordt voorspeld dat de wind max 50 mijl per uur zal worden. Het waait dus te hard voor een kampvuur dus we brengen de avond binnen door.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maandag 28 oktober

Na een prima nachtrust werden we “pas” om half 7 wakker! Kopje koffie, ontbijtje en verder maar weer. Jammer, want dit was echt een mooie plek, ook zeker om een keer in de zomer te bezoeken.

De eerste stop kwam al vrij snel, terwijl Albert de auto volgooide met gasoline, probeerde ik even of er niet ergens internet was. En jawel: de America Best Value Inn had een open verbinding. Laptop aan en uploaden maar. Dat duurde natuurlijk wel even dus Albert heeft maar even een kop koffie gehaald. Zo stond het verhaal weer online.

De rit vandaag was best mooi, we hebben verschillende landschapen gezien: lage bosjes, kale vlakten, dennenbossen, herfstlandschappen, lekker veel afwisseling!

Ook asfalteren gaat hier heel anders dan bij ons: ze storten een bultje warm asfalt en een machine maakt dat weer vlak.

Onderweg maakten we wat plaspauzes en in het kader van enge beestjes zette ik deze beauty op de foto…

In de buurt van Silver City heb je een erg goede zicht op de enorme kopermijn. Zelfs de Kneeling Nun is van een afstand erg goed zichtbaar!

Het einddoel was het City of Rocks State Park: een soort doolhof van kleine vulkanische rotsen.

De geologische geschiedenis van het park begon zo’n 35 miljoen jaar geleden, tijdens een enorme vulkaanuitbarsting die bekend staat als the Kneeling Nun Tuff Eruption. Het City of Rocks State Park ligt op 30 kilometer afstand van de plek waar de eruptie plaatsvond. De lava en vulkanische assen waren, toen ze op deze plek neervielen, nog vloeibaar en erg heet. Tijdens het afkoelingsproces versteenden de vulkanische materialen, daarbij ontstonden veel scheuren in het gesteente. Gedurende de miljoenen jaren na de vulkaanuitbarsting heeft erosie het park gemaakt tot wat het nu is. De  scheuren speelden een belangrijke rol: er verzamelde zich regenwater in de scheuren,  wat tijdens de koude winters bevroor, de scheuren werden daardoor langzaam aan steeds groter. Ook waren de scheuren een goede plek voor plantengroei. Wind- en watererosie zorgde voor de rest.

Tegen 4 uur waren we op de plek van bestemming, ik ben nog op zoek gegaan naar slangen, maar geen geluk, het enige wild wat ik tegenkwam was een konijn….

wel leuk trouwens om hier wat rond te struinen. Ik was alleen op pad en heb Albert beloofd om voorzichtig te doen, ook had ik mijn telefoon meegenomen…

Deze slideshow vereist JavaScript.

We werden door moeder natuur nog wel verrast met een mooie zonsondergang.

Ook was de Milky Way goed zichtbaar, helaas krijg ik hem niet zichtbaar in beeld, ik zal me er toch eens beter in gaan verdiepen voor de volgende keer.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook vandaag geen internet, ook de Mifi werkt niet mee, dus morgen gaan we weer ergens uploaden.

Dinsdag 29 oktober

Sinds gisteren hebben we een uur tijdsverschil en dat merkten we vandaag, de oogjes gingen pas om kwart voor 7 open. Het begon net te dagen en de zonsopkomst gaf ook weer erg mooie beelden

Ontbijten, alles opbergen en aan de rit maar weer.

Bij Deming begon de i-10, die we volgden tot Las Cruses. Onderweg zagen we al de controleposten. Op veel wegen staan deze posten, dit is bedoeld om de illegalen op te sporen. Je wordt bekeken door heel veel camera’s en moet stoppen om een paar vragen te beantwoorden. Als ze het niet vertrouwen dan gaan ze controleren.

De eerste stop was bij White Sands National Monument: de duinen bestaan niet uit zand, maar uit puur gypsum (gipskristallen). Ze beslaan een oppervlakte van ongeveer 710 km²,  en het is daarmee het grootste gypsumveld ter wereld. Ongeveer 40% daarvan binnen de grenzen van het park, de overige 60% valt onder een gebied dat militair terrein is.

Het duinenveld ligt geheel in de Tularosa Basin. In de omliggende gebergten vind je veel gypsum,  miljoenen jaren lang werd dit door regen- en smeltwater opgelost en meegevoerd naar dit laag gelegen basin. De zon en droge wind zorgden er voor dat het water verdampte; de mineralen bleven achter en kristalliseerden, zodat uiteindelijk alleen het pure, witte gypsum overbleef.

De harde wind, bijna altijd komend vanuit het zuidwesten, verplaatste de gipskristallen naar het noordoosten. Daar hebben zich dus de duinen gevormd, waaraan het park haar bekendheid te danken heeft. Het duinenveld verandert nog steeds, de meest actieve duinen schuiven  per jaar ongeveer een meter in noordoostelijke richting.

Het is zo ontzettend wit, dat je ogen gewoon pijn doen als je je bril afzet. Wel kan je hier leuke plaatjes maken:

Deze slideshow vereist JavaScript.

We zaten vlak bij een basis, en ze waren druk aan het vliegen.

In Alamogordo was het tijd om even wat te eten te kopen en de propaan laten bijvullen voor het geval dat de kachel aanmoet want het wordt wat kouder.

Toen op naar de overnachtingscamping. Onderweg nog een stop bij de  Mexican Canyon Railroad Trestle. Van de 48 spoorbruggen is dit de laatste van deze lijn die er nog is. Hij is gerestaureerd in 2009-2010. Het spoorlijntje werd geopend in 1899 voor de mensen die in Alamorgordo woonden en die de hitte wilden ontvluchten. De trein reed naar Cloudcroft, een hoog gelegen stadje, waar het lekker koel was. De laatste trein reed september 1947.

Van daar was het nog een 20 mijl rijden naar de camping. Ik had een tijd geleden gebeld om te reserveren, en er kwam maar geen bevestiging. We reden er dus op goed geluk heen. De reservering was in orde, de mevrouw leeft nog niet echt in het digitale tijdperk dus alles stond op kaartjes in een kaartenbakje, erg grappig!

We hebben een goed plekje op een basic camping, met erg snel internet, vandaag dus 2 verslagen in 1 x. Morgen zitten we weer in een State Park en de dag erna ook, dus dat komt er vast weer met vertraging op.

Ik heb even heerlijk gedoucht, bij de City of Rocks was geen heet water, sorry for the inconvience, ja, daar heb je wat aan…we hadden dus niet gedoucht. Toen ik terugkwam had m’n kokkie het eten al klaar, wat weer een verwennerij!

Woensdag 30 oktober

Vanochtend moesten we niet te laat opstaan want we hadden een lange rijdag. Iets meer dan 300 mijl, op zich valt dat wel mee maar we hebben al wel door dat reizen met een camper, zelfs een kleintje, langer duurt. Het waait behoorlijk dus we passen onze snelheid er wat op aan. We moesten voor 04.30 op de volgende camping zijn anders ging de poort dicht en we verloren ook nog een uur zodra we Texas binnenrijden.

We zaten dus om half 8 in de cabine, de temperatuur was 29F, het was erg mistig of we reden in de wolken…

Een hele snelle fotostop bij de Mayhill Store. De eigenaar heeft overal racistische leuzen hangen, is ook al eens berecht hiervoor, maar gaat gewoon door. We durfden niet echt uit te stappen want we hebben geen idee hoe er wordt gereageerd op het maken van foto’s. Deze nam ik dus uit de rijdende auto…

We reden en reden, het bleef koud, zelfs de antenne bevroor

Het eerste stuk was vast mooi geweest als de zon zich even had laten zien…

Na Artesia zagen we honderden ja-knikkers, ik heb er nog nooit zoveel gezien. Ook stonk het naar olie, echt een naar geurtje. We hebben zeker wel anderhalf uur door een oliewingebied gereden. Enorme raffinaderijen met weer andere fijne geurtjes, gewoon bah!

Ook waren ze overal bezig met weg werkzaamheden wat de snelheid er nog meer uithaalde.

Maar…op een zeker moment reden we dan toch Texas binnen. De klok een uur vooruit, slik….Dit is de staat waar je de post met de auto gaat halen, we zagen overal mensen de post ophalen.

We zaten het laatste stuk in de katoenvelden. Eerst laat men het groeien. Als de katoen klaar is gaat er iets over het gewas waardoor het plantje afsterft en dan wordt de katoen geoogst en in balen geperst. Op de baal staat een nummer zodat de verwerker weet aan wie hij moet betalen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In Big Spring deden we snel wat boodschappen, we haalden iets wat in de microwave kan, lekker gemakkelijk. Het is echt te koud om iets buiten te doen.

Tegen 15.30 waren we op de camping: de Lake  Colorado City State Park. Mooie plekken, aan een meer. Helaas waait het nog dus maar wat extra kleren aangetrokken en straks de kachel aan. Wat een geluk dat we deze keer niet in een tent zitten. Vannacht wordt -9 C verwacht dus we gaan lekker tegen elkaar aanliggen. Om een indruk te krijgen een foto vanuit het raam:

Wat dan wel weer grappig is: we zitten in een State Park, een stukje van de bewoonde wereld en je zou dan verwachten dat er geen internet is, doet de Mifi het gewoon en ook nog heel erg goed! Dus vandaag gewoon een verhaaltje.

Donderdag 31 oktober

Gisteravond had ik nog een rondje gemaakt om wat indrukken van dit mooie park te kunnen delen. De pelikanen vlogen erg snel weg, maar het was een behoorlijke groep die daar zat. Ook staat het helemaal vol met cactussen dus vast erg mooi als ze in bloei staan!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ondanks dat het gisteravond koud was, hebben we goed geslapen. We hadden gisteravond de kachel wel laten branden, maar vannacht toch maar uit gedaan. Albert werd tegen 5 uur wakker omdat zijn voeten koud werden, dus toen de kachel toch maar weer aangedaan.

Inmiddels was ik ook wakker en we zijn maar gaan ontbijten en wachten op de zon…Die kwam even na 7 uur.

Het was echt berekoud, de auto gaf 20 F aan, en we begonnen te vrezen voor onze watertanks enz. Gelukkig doet alles het nog!

Wat iets minder ging merkten we even later toen we vertrokken. Ik wilde het hele park nog even zien dus we reden naar het Day Use gedeelte. Daar merkte Albert dat de handrem vastgevroren was. Dus onder de auto, kijken, wrikken, en toen dacht hij dat hij weer los was. Maar weer aan de rit, terug naar de ingang, waar we een inspectie deden. Helaas zat de boel nog goed vast en we roken het inmiddels ook. De Ranger kwam met het geweldige idee om gewoon te wachten tot het boven 0 zou zijn, dan kwam het wel weer los. Tja…daar hebben we geen tijd voor, dus Albert met de waterpomptang maar weer onder de auto, ik de rem intrappen en loslaten en binnen 5 minuten was de boel weer los! We zijn nog maar even naar binnen gelopen om te melden dat alles in orde was en toen konden we echt vertrekken.

Bob en Linda, die we kennen uit Lake City, wonen op 2 uur rijden van hier. Ik had ze een tijdje geleden al een bericht gestuurd dat we in de buurt waren maar er kwam geen bericht terug. We waren er dus al van uit gegaan dat ze niet thuis zouden zijn ofzo…Achteraf bleek dat ze geen berichten kunnen lezen, dus toen Linda gisteravond zag dat we in de buurt waren, vroeg ze of we langs kwamen. Ja, dan kan je geen nee meer zeggen, dus daar langs voor een kop koffie en een leuk gesprek.

Op weg erheen zagen we dat je 120 mag rijden, maar als je dan ziet op wat voor wegen dat mag ???????

Deze slideshow vereist JavaScript.

We reden weer door de katoenvelden. Bob vertelde ons dat ze een slecht jaar hebben. Normaal heb je een baal katoen per acre, nu een baal per 3 acre. Het kan dit jaar dus niet uit!

We werden erg warm onthaald, Linda had Cookies gebakken, en we hebben  “Old Times” naar boven gehaald. Bob is 2 maal onze gids geweest rond Lake City en we hebben daar erg leuke herinneringen aan. Hij dus ook. Helaas hadden we niet veel tijd dus na de koffie moesten we weer verder. We kregen voor onderweg heerlijke Cookies en Pecannoten mee.

De reis ging verder via de binnenwegen van Texas. Onderweg een kacheltje gekocht voor komende koude dagen, wel een beetje dom, want er staat zo’n kacheltje in Las Vegas, alleen dachten we er niet aan om die mee te nemen. Ook vulden we de Propaantank weer voor het geval dat we weer een koude nacht zouden krijgen.

Verder was het weer een race tegen de klok, deze keer moesten we voor 04.45 in het Park zijn.

We overnachten in het Pedernales State Park.

Onderweg staan in de dips meetpalen zodat je kan zien of je er nog doorheen kan rijden.

Bij binnenkomst al de eerste encounter met het Wildlife hier: een prachtige grijze vos die een duik nam naar iets waardoor ik hem of haar met 4 pootjes van de grond op de foto heb.

Even later zat hij of zij net als een hondje naar ons te kijken.

Een half uur voor sluiting waren we binnen, we hebben een prachtplek:

Je kan de Deer nog net niet aaien

Maar deze at eikels en toen ik wat opraapte en haar kant opgooide wachtte ze gewoon tot ze op de grond lagen en at ze toen op, heel bijzonder!

Ik wilde nog een stukje lopen richting de Falls, Albert wilde niet mee. Al heel snel zag ik dat ik bespied werd door een vos en toen bedacht ik dat het misschien toch niet zo verstandig zou zijn om alleen via smalle bospaadjes ergens heen te lopen. Ik ben dus maar mooi terug gegaan. We hebben morgen nog tijd om het Park te bekijken. Toen ik terugkwam had Albert wel iets bijzonders wat ik nog even op de foto kon zetten:

Ik heb hem al opgezocht: het is een Yellow Garden ORB Weaver Spider, een klein beetje giftig, alleen gevaarlijk voor oude mensen en kinderen. Ik moet zeggen dat ik er niet heel gecharmeerd van was…..

We zitten nu lekker in ons campertje, kacheltje aan. Morgenvroeg gaan we dit park nog even bekijken en dan op naar Austin!

Vrijdag 1 november

Na een heerlijke nachtrust werden we pas om 07.45 wakker! We hadden geen haast dus het was helemaal niet erg. Op ons gemak ontbeten en toen de wandeling gemaakt die ik gisteren had over laten gaan. Helaas stelde Twin Falls niet veel voor. Een heel klein stroompje water

We zagen nog een kardinaaltje op een takje zitten

En dat was het wel. Terug naar de camper, alles weer opgeruimd en naar de parkeerplaats voor de Falls gereden.

Na een korte wandeling bereikten we de Falls: het is erg droog in Texas, dus geen spectaculaire beelden van heel veel water, maar toch was het een leuke ervaring. Je ziet hier wel in het klein hoe slotcanyons ontstaan

Deze slideshow vereist JavaScript.

Hoe het eruit ziet met veel water? Dat laat onderstaande foto zien:

En toen was het tijd om afscheid te nemen van dit leuke parkje en op weg te gaan naar de volgende bestemming: Austin!

Erg druk, veel verkeer en even wennen aan het lawaai!

We slapen op de KOA van Bastrop, een half uurtje van het Circuit of the America’s verwijderd. Vandaag hebben we het Circuit niet bezocht, we hebben gezellig bijgekletst met Belinda en Rene, vrienden uit Lake City, die hier ook zijn gekomen voor de race.

Morgen gaan we wel, dan is de kwalificatie.

 

9 gedachten over “week 1 2019-2”

  1. Met zoveel ruimte durf ik misschien ook nog een keer zover te vliegen 🙈 Wat heerlijk zoveel luxe aan boord!
    Een hele fijne vakantie gewenst!

    Groetjes!!
    Ina Niestijl

  2. Goed begin, camper, klein maar fijn, plaats genoeg voor de kok, mooie route, City of rocks, White Sands, bij ons ook in de planning, mooie fotos, veel plezier, van Alida en Jan.

  3. Wat een kou hebben jullie! Brrr ..
    Ik vond de Pedernales Falls mooi. Wij hebben er niet gekampeerd, maar zijn er een middag geweest vanuit Austin.
    Als je in Bastrop bent, ga dan tanken bij Bucees. En loop ‘even’ door de shop. Je kijkt je ogen uit ..
    Veel plezier bij de F1.

  4. oohh wat weer een mooie reis, jullie verwennen de thuisblijvers met mooie foto.s en verhalen geweldig ,geniet ervan groetjes janny

  5. Pracht plek voor de race, wij hebben ook zitten genieten, wat een cirqui, even twee oranje mensen in beeld, jammer jullie niet gezien, afwisseld weer, mooie tocht, sterre kunde, nooit weg, veel plezier van Aida en Jan.

Laat een reactie achter bij alidaReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.