dinsdag 17 oktober
We hadden lekker bij vd Valk geslapen en konden zo op de “normale” tijd opstaan en nog even lekker ontbijten voordat de grote reis over de plas weer begon.
Om 8 uur pakten we de shuttle naar Schiphol, inchecken, koffers afgeven, door de douane en naar de gate. We zouden vliegen om 11.15, naar Houston en van daar verder naar Orlando. Op de een of andere manier vlieg ik niet zo graag via Houston, er is altijd wel wat: erg lange wachtrijen, boze chagrijnige immigration officers, vliegtuigen die je mist…..maar ja, dit was het goedkoopst, dus toch maar weer via Houston!
Alsof de duivel er dus mee speelt: een technical issue zorgde er voor dat er vertraging was: 2 uur en een kwartier. Onze overstaptijd op Houston was 1.50 uur, dus die gingen we missen. Er werd direct gezegd dat, zodra we in de lucht zaten, United iedereen die de vlucht mistte, zou gaan omboeken op de eerst beschikbare vlucht. Dat gebeurde al eerder want ik kreeg opeens een bericht in de app dat we op de vlucht van 06.15 PM zaten.
Toen een onderdeel vervangen was vertrokken we dus op het aangekondigde tijdstip, het had eerder gekund maar er was geen tijdslot beschikbaar. De vlucht zelf was prima, het duurde wel erg lang, 10 uur! We hadden economy premium, een klasse tussen economy en business in met meer beenruimte, ruimere stoelen, beter eten, meer service, echt een aanrader!
Toen we aankwamen was het een kwestie van doorlopen, niet treuzelen, niet naar de wc, gewoon zorgen dat je zo snel mogelijk door de immigrations bent, dan de koffers halen en door de douane en dan weer door de controle en naar de Gate. We hadden anderhalf uur voordat ons volgende vliegtuig vertrok en we hebben het net gehaald met ongeveer 5 minuten speling. Pfffff
Op Orlando liepen we naar Alamo, waar we een mooie Nissan Armada mee kregen.
Toen was het nog even een stukje rijden naar het hotel, en daar ging al vrij snel het lampje uit!
woensdag 18 oktober
Zoals gewoonlijk waren we erg vroeg wakker. We deden rustig aan want het ontbijt was pas vanaf 6 uur. Even over 6 zaten we dus al te ontbijten, helaas geen wafel maar hier kon je zelf je pancakes maken…even zwaaien naar het apparaat en hij dropt dan een plop deeg op een lopend bandje en even later rolt er dan een pancake uit het apparaat, erg leuk!
We deden het echt rustig aan want we wilden naar de BassPro in Daytona Beach en die ging toch echt pas om 9 uur open. We stonden er om 08:58, mooi op tijd dus. De winkel zelf was wel mooi maar ik vind ze in het Westen mooier. De winkels zijn ingericht naar het soort dieren wat er voor komt, denk ik. Ze hadden hier wel een gave lift, net alsof hij van oud ijzer was gemaakt.
Verder reden we de toeristische route naar St. Augustine. Weinig foto’s want mijn camera zat nog ergens diep verstopt onderin een tas.
We bezochten verschillende winkels om alle boodschapjes bij elkaar te krijgen. Toen dat klaar was konden we nog niet naar de KOA dus bezochten we het historische St. Augustine: De stad werd in 1565 gesticht door de Spaanse admiraal Pedro Menendez de Aviles.
De omgeving van St.Augustine werd voor het eerst onderzocht in 1513 door de Spaanse ontdekkingsreiziger en gouverneur van Puerto Rico, Juan Ponce de Leon die het gebied daarna claimde voor de Spaanse kroon. Voorafgaand aan de oprichting van St. Augustine in 1565, werden er verschillende eerdere pogingen gedaan om de Europese kolonisatie in wat nu Florida is voor elkaar te krijgen door zowel Spanje als Franktijk, maar allen faalden.
Pedro Menendez de Avalez, een Spaanse admiraal en verkenner, staat bekend als stichter van de stad St. Augustine, op 8 september 1565, Omdat hij in Florida was aangeland op 28 augustus 1565, de feestdag van de H. Augustinus, gaf hij diens naam aan de nederzetting.
Dit was de eerste succesvolle Spaanse poging om een vast steunpunt te stabiliseren in Florida, het is nu de oudste continu bewoonde Europees gestichte plaats, alsook de oudste havenstad, in de Verenigde Staten. De eerste kolonie werd gestabiliseerd bij de hedendaagse plek van het Fountain of Youth Archaeological Park. Menéndez werd later de eerste gouverneur van Spaans Florida.
Leuk stadje, veel oude gebouwen en het doet erg Europees aan. Overal leuke binnenplaatsjes en heel erg veel terrasjes.
We liepen een uurtje ofzo rond, het was er wel heel erg druk. Ook viel me op dat je ook hier toch wel overal zwervers ziet, niet superveel, maar ze zijn er zeker wel!
Toen op naar de KOA, die lag aan de andere kant van het water.
We hebben een mooie cabin aan het water, het stikt van de vogels en in het water liggen bedelende schildpadden.
En ook al zitten we aan het water…..zwemmen zit er even niet in!
donderdag 19 oktober
Met wat last van het tijdverschil waren we vroeg wakker, Albert heel vroeg, ik een beetje later.
Na het ontbijt was er nog wat brood over, wat ik aan de schildpadden heb gevoerd, er zijn er echt ontelbaar veel en het zijn 2 soorten. De grootsten zijn Florida Softshell turtles en de kleinere zijn waarschijnlijk Florida Box turtles.
Toen we onze reis planden, zagen we dat er in Daytona Beach Biketoberfest zou zijn, dit is een feestje voor motorrijders, ze verwachten de komende 4 dagen meer dan 100000 motorrijders, overal zijn bijeenkomsten, ze touren in de hele omgeving rond, het weer is er op dit moment heel geschikt voor!
Dit is de eerste dag en het wordt veel drukker, maar meer dagen blijven lukt niet qua planning, dus alleen vandaag gingen we naar Daytona naar een evenement op de racetrack. We hebben nog geprobeerd of we een motor konden huren maar dat was voor 1 dag niet mogelijk.
Ik dacht dat we dichtbij zouden zitten, maar het was 80 km verderop. Niet erg hoor, de reis is best mooi. Onderweg kwamen we al erg veel motorrijders tegen, bijna allemaal op Harley’s, Albert zijn favoriete merk, NOT! Aangekomen bij de Daytona Racetrack was er gelukkig ook een parkeerplaats voor auto’s, dus we hebben een leuk rondje gelopen en ons vergaapt aan sommige motoren. Sommigen zijn best wel indrukwekkend…
Albert zag ook nog een leuk autootje..past alleen vast niet bij ons op de parkeerplaats
We hebben nog een t-shirt gekocht als aandenken en toen maar weer langzaam richting St. Augustine. Onderweg zagen we bij een Harley dealer enorme tenten en hele parkeerplaatsen vol met motoren, tenten, eten, muziek
We dronken onderweg nog een kopje koffie op een leuk plekje aan de oceaan
Als je hier de 1A1 rijdt, dan rij je praktisch langs de oceaan, overal staan mooie huizen met decks die op het water kijken, sommige staan op palen maar zodra het waterpeil stijgt dan moeten al deze mensen toch echt verhuizen, de huizen staan bijna op dezelfde hoogte als het water.
Een laatste stop maakten we bij Fort Matanzas, een klein fort van waaruit de stad St. Augustine werd verdedigd tegen aanvallen vanaf het water. Het is gebouwd in 1742 door de Spanjaarden. Het lag aan de toegang van de waterweg naar St Augustine en er werd met succes geschoten naar indringers, er is nooit iemand langs gekomen, ze draaiden allemaal om!
Er was ook een Nature trail alleen die was dicht, waarschijnlijk schade van de een of andere orkaan. We namen dus de boot naar het Fort.
terwijl we stonden te wachten zat er nog een Osprey lawaai te maken naar de soortgenoten. Vaak als ik ze op de foto zet, dan vallen ze me aan, maar deze keer ging het goed, ik moet ook zeggen dat deze camera mooie beelden maakt!
De boottocht duurde zeker wel 10 minuten, de ranger vertelde van alles over het fort en we hadden een dik half uur om rond te kijken. Er was niet heel veel te zien dus we vertrokken op tijd weer terug naar het visitorcentrum
En toen moesten we nog 16 mijl rijden en waren we weer op de KOA, dit was een leuke dag met trouwens een heerlijk temperatuurtje, we hebben de hele dag in de korte broek rondgelopen!
vrijdag 20 oktober
Gisteravond moest ik even iets pakken uit de cabin en ik voelde gewoon dat er “iets” naar me keek…..en jawel: een mediterranean Gecko bleek bij ons in te zijn getrokken, hadden we dus toch een pet (huisdier). Ik dacht die jagen we even naar buiten, maar daar dacht het diertje anders over, hij nam een sprong en zat toen boven in de balken….mooi laten zitten dus, hij eet ons vast niet op!
Vanochtend ontbeten, de beestenboel buiten nog even een beetje gevoerd, alles weer in de auto gedaan en aan de rit. Eindbestemming: Savannah, Georgia
Onderweg een mooie lange en hoge brug.
Leuke benzineprijzen
En ook nog een bezienswaardigheid die van het lijstje afkan nu:
Bonaventura Cemetary: de begraafplaats ligt op de voormalige Bonaventure Plantation. In 1846 werden de plantage en de begraafplaats verkocht aan Peter Wiltberger. Zijn zoon richtte 20 jaar later de Evergreen Cemetery Company op. Bij het ontwerp ging hij uit van de stijl van de Victorian Cemetery, veel aandacht voor innovatief landschapsontwerp en architectuur. Men plantte veel bomen en bloemen, er werden gebogen paden aangelegd en er werd ruimte gecreëerd voor grasvelden.
In 1907 werd de begraafplaats verkocht aan de stad Savannah, en de naam werd gewijzigd: Bonaventure Cemetery. Er vond een uitbreiding plaats, van 24 hectare naar 41 hectare. Ook het ontwerp werd aangepast, zodat er plaats voor meer graven werd gecreëerd.
Veel van de grafstenen en gewelven zijn op bijzondere wijze vormgegeven, ook staan er talrijke prachtige beelden op het kerkhof. Je ziet veel kleurrijke planten, magnoliabomen en oude eikenbomen die vol hangen met Spanish Moss. Tegenwoordig is Bonaventure Cemetery een van de meest gefotografeerde begraafplaatsen ter wereld, er komen ongeveer 250.000 bezoekers.
Een van de meest gefotografeerde graven is het graf van Gracie Watson, een meisje die op 6 jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van longontsteking. Haar vader liet een levensecht beeld van haar maken. Volgens de tour guides van de begraafplaats zwerft haar geest nog steeds rond. Bezoekers laten kadootjes achter om haar blij te maken. Tegenwoordig staat er een hek om het graf maar ook nu laten mensen nog kadootjes en geld achter.
Op deze begraafplaats vindt je hier en daar ook bellen naast de graven, Sommige mensen waren bang om levend begraven te worden, er werd dan een bel geplaatst naast het graf en de overledene kreeg een draadje om de vinger. De gedachte was dan dat er gebeld kon worden als men onverhoopt toch levend begraven was. Bij dit graf zijn zelfs 5 bellen geplaatst, voor de zekerheid. Ze zijn trouwens nooit afgegaan. Een van de bellen staat links naast het graf.
We hebben een tijdje rondgelopen en ons vergaapt aan de oudheid van sommige graven, ze worden vast goed onderhouden want het ziet er best netjes uit. Overal vogels, eekhoorns, vlinders…
En toen was het tijd om langzaam richting de camping van vandaag te rijden. We hebben gelukkig een goede GPS in de auto want af en toe is het best even zoeken. Dit keer werden we weer verrast door de gekozen route. Toll roads staat op uit, maar achterstandswijken dus niet, we zagen de wijk verloederen maar zijn toch maar doorgereden, helaas is er dus geen knopje avoid ghetto’s ofzo…
Er staan veel victoriaanse huizen, we hebben het historische deel van Savannah niet bekeken want er werd een bui verwacht. Dit is een foto van hoe het er onderweg uitzag.
Even geluncht en eten gehaald voor vanavond en toen ingecheckt. Mooie cabin, aan het water, maar we mogen weer niet zwemmen…zucht, en ook niet de gators voeren…
Ook hier zwemmen schildpadden en veel watervogels, zwanen, ganzen, ibissen, aalschovers, fuuten.
De bui kwam ook, en het was er een met veel water
Albert verzorgde het eten en ik deed de afwas, prima geregeld!
Morgen gaan we weer verder noordwaarts…
zaterdag 21 oktober
Tegen 8 uur vertrokken we, een klein stukje interstate, waar we werden ingehaald door dit verschijnsel, dat kan toch niet fijn rijden?
We rijden het liefst de meer toeristische route’s en dat deden we vandaag dan ook. Veel nat land met riet erop, swamps, grote rivieren…bijna iedereen heeft een boardwalk vanaf het huis naar de rivier en veel wegen staan op palen.
We maakten een tussenstopje ergens op de helft, we bezochten hier de old sheldon church ruins: Binnen elke parochie staat de parish church, een centraal kerkgebouw. Als de parish church niet voor alle parochianen makkelijk bereikbaar is dan wordt een soms extra kerkgebouw geplaatst, een chapel of ease. Omstreeks het jaar 1745 nam de eigenaar van de Newberry Plantation, Wiliam Bull, het initiatief om in de buurt van zijn plantage een chapel of ease te laten bouwen. De bouw duurde 8 jaar. De officiële naam van de kerk was Prince William’s Parish Church, maar het werd ook Sheldon Church genoemd, de voorouders van William Bull waren afkomstig uit Sheldon, Engeland.
Waarschijnlijk was dit het eerste bouwwerk in Amerika ontworpen in de stijl van de Griekse tempels. De kerk had een elegant portiek waarboven een pronton was aangebracht, een driehoekige afwerking van de gevel bedoeld om de ingang van het gebouw te benadrukken. In de wanden van de kerk waren 1 meter dikke kolommen verwerkt, met daar tussenin half ronde ramen. Achter het altaar bevond zich een raam in Venetiaanse stijl.
Tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog werd de kerk in 1779 door Britse troepen in brand gestoken. 50 jaar later werd de kerk op dezelfde plek herbouwd, er werd daarbij gebruik gemaakt van de muren die nog overeind waren gebleven.
Van 1861 – 1865 woedde de Amerikaanse Burgeroorlog. Lange tijd dacht men dat de troepen van Generaal Sherman de kerk in 1865 opnieuw hebben verbrand. Historici hebben echter een brief uit het jaar 1866 gevonden waarin dit wordt weersproken. In die brief staat beschreven dat de kerk niet was verbrand, maar dat de “locals” de binnenzijde zouden hebben gesloopt omdat ze materialen nodig hadden om hun eigen door brand verwoeste huizen weer op te bouwen.
Rondom de kerk liggen ook graven, William Bull en echtgenote liggen achter de kerk.
Na deze stop reden we door naar Charleston, we waren te vroeg om al in te checken dus we bezochten een plantage: de Boone Hall Plantations.
Tijdens de 17e eeuw vestigde zich een groep kolonisten in het huidige South Carolina, een van hen was Major John Boone. In 1681 trouwde hij met Elizabeth Patey, en ze kregen van haar vader een stuk grond van 1,9 km² groot, direct naast de Wampacheone Creek. John Boone startte daar een katoenplantage, die zeer succesvol werd. Het gezin Boone werd een van de meest invloedrijke families in de wijde omgeving. In het jaar 1743 plantte de zoon van John en Elizabeth twee lange rijen eikenbomen aan beide zijden van de oprijlaan die naar de woning toe liep.
Ze hielden de plantage 130 jaar lang in het bezit van de familie Boone. In 1811 verkocht de familie de plantage aan de broers Henry en John Horlbeck, die actief waren in de bakstenenhandel. Ze hadden 85 slaven, die tijdens de hoogtijdagen zo’n 4 miljoen stenen per jaar afleverden. Veel van de huizen en de overheidsgebouwen in de stad Charleston zijn met deze stenen gebouwd. Een andere inkomstenbron werd gevormd door de verkoop van pecannoten. De broers plantten veel pecanbomen op de plantage en tegen het einde van de 19e eeuw was Boone Hall Plantation een van de voornaamste leveranciers van pecannoten in de USA. In 1843 plantten de gebroeders Horlbeck nog meer eikenbomen langs de oprijlaan zodat het totaal aantal bomen op 88 kwam.
In 1935 werd de plantage verkocht aan de Canadees Thomas Stone. Zijn vrouw Alexandra verving de houten woning van de familie Horlbeck door een imposant stenen huis in de Colonial Revival Style. De familie Stone zette de handel in de pecannoten voort, maar op kleinere schaal. Een andere belangrijke vernieuwing die door hen werd geïntroduceerd was de bouw van een elektrische installatie, er werd stroom opgewekt met behulp van het water van een nabijgelegen rivier.
Later is Boone Hall Plantation nog enkele malen van eigenaar veranderd, sinds 1955 is het het eigendom van de familie McRae. Deze familie stelde in 1956 de plantage open voor het publiek, met het entreegeld worden de originele gebouwen en tuinen onderhouden. De plantage is nog steeds in bedrijf, tegenwoordig worden er aardbeien, tomaten, perziken en ook nog enkele andere producten gekweekt.
Je kon een tour doen door het huis, maar omdat deze niet erg oud is hebben we die overgeslagen. Wel bezochten we de stenen slavenhuisjes, met in elk huisje een ander verhaal. Ook zat er in 1 van de huisjes een mevrouw die liet zien hoe de Afrikaanse manier van manden vlechten door overlevering nog steeds gedaan wordt. Ze maakte zich wel zorgen over de bevoorrading, vooral het sweet grass, waar de manden van gemaakt worden, groeit bijna nergens meer, vroeger waren er hele grote velden vol maar alles wordt ge-urbaniseerd en het grass verdwijnt!
We liepen nog door de mooi aangelegde tuinen, met prachtige vlinders
keken nog even in de stallen, en leerden nog hoe katoen verwerkt wordt.
Daarna reden we de prachtige oprijlaan weer af
Nog een leuk weetje: er zijn hier een aantal films opgenomen: oa North & South en Scarlett.
Even naar de Walmart voor wat eten en op naar de volgende cabin. Het is nu avond, we zitten bij een lekker kampvuurtje, borrel erbij….prima dagje!
zondag 22 oktober
Eerst een stukje geschiedenis:
Al in de zeventiende eeuw was de kust van South Carolina een populaire bestemming, in de vroege jaren trokken de schepen die af en aan voeren met handelswaar piraten aan. Toen Charles Towne ontstond op het puntje van het schiereiland legde men dan ook een muur aan, om de stedelingen tegen aanvallen van piraten te beschermen. Om de piraten angst in te boezemen werden er een aantal piraten opgehangen bij White Point, zo kon iedereen zien wat de consequenties waren van piraterij.
Charles Towne werd steeds rijker naarmate de koloniale handelshaven voor rijst, indigo en andere producten uit het achterland groeide. Er ontstond een elite van rijke plantagebezitters en handelaren, die veel zwarte slaven in dienst hadden. Charles Towne groeide in de achttiende eeuw uit tot het economische en culturele centrum van het Zuiden.
In 1774 kwamen afgevaardigde kolonisten naar de stad om leden voor het Continental Congress te kiezen, de groep die later de Onafhankelijksverklaring zou opstellen. De afgevaardigden riepen de onafhankelijkheid van South Carolina uit, wat tegen de borst stuitte van de Britse overheersers. Al snel werd Charles Towne onder vuur genomen door Britse oorlogsschepen, waarbij de aangelegde stadsmuur goede diensten bewees. Na een eerste mislukte aanval nam generaal Clinton, aanvoerder van de Britse legers, wraak. Het veel kleinere leger van Charles Towne werd compleet onder de voet gelopen door de Britten. De Britten behielden tot december 1782 de macht over de stad. Toen Amerika de Onafhankelijkheidsoorlog in 1783 won, veranderde de naam in Charleston.
In de jaren na de Onafhankelijkheidsoorlog profiteerde Charleston van de katoenplantages. Katoen werd tegen het eind van de achttiende eeuw het belangrijkste exportproduct van South Carolina. Na een massale slavenopstand in 1822 werden er zeer strenge restricties opgelegd aan zowel de slaven als aan de vrije zwarte bevolking. Er ontstonden steeds grotere meningsverschillen tussen de Noordelijke en Zuidelijke staten over slavernij. De spanningen liepen op, wat ertoe leidde dat in 1861 in Charleston het eerste schot werd gelost van de Amerikaanse Burgeroorlog, die zou duren tot 1865. De oorlog bracht enorme schade toe aan Charleston. De nu vrije slaven hadden te kampen met armoede en discriminatie. Het duurde lang voordat de industrie weer op gang kwam en de stad zich kon herstellen.
Het was vandaag zondag, dus rustig aan gedaan. We wilden het historische centrum van Charleston bekijken. Dus navigatie aan en een half uurtje rijden en even zoeken naar een veilige parkeerplaats. We wilden eigenlijk parkeren in de parkeergarage van het visitorcentrum maar daar ging de slagboom niet open….dan toch maar op straat, volgens een politieagent kon dat wel tijdens daytime, Er stonden parkeermeters maar die werkten niet, even gevraagd en toen bleek parkeren op straat op zondag gratis te zijn. Dat was weer 18 dollar verdiend dus!
En toen maar aan de wandel
De old City Marketplace zag er heel uitnodigend uit
Even naar het water, spelende dolfijnen kijken voor Fort Sumter
en als je de andere kant opkeek zag je de enorme brug waar we net overheen waren gekomen, containerschepen varen er zo onderdoor.
En verder maar weer, nog meer oude gebouwen, kerken, mooie doorkijkjes, heel erg leuk om hier te lopen! Wel wat beladen af en toe want er waren ook plekken waar de slaven vroeger verhandeld werden als oud vuil….
Ook hier en daar wat Art deco huizen
Na een paar uur waren we terug bij de auto en hebben we op de terugweg nog even gekeken op de Isle of Palms, hier hadden de rijken van Charleston vroeger hun weekendhuisjes. Op de weg erheen zag je ook weer dat elk huis aan de rivier een boardwalk heeft naar het water
Verder boodschapjes gedaan, en lekker op de camping in het zonnetje gezeten.
Er vlogen nog wat roofvogels over, veel gieren, maar ook een bald eagle en een red-shouldered hawk (tenminste, dat is wat m’n vogelapp me vertelde)
Het is weer avond, het kampvuur is weer aan, overal zien we verlichte skeletten enzo. Ze zijn hier erg goed met decoreren!
Morgen gaan we de kust verlaten en trekken we westwaarts!
maandag 23 oktober
We vertrokken niet te laat want we hadden een rit van 5 uur voor de boeg, en dan ook nog een stop in het midden. Het eerste stuk om Charleston weer uit te komen was behoorlijk druk, maar het bleef wel rijden. We deden een groot stuk Interstate om toch wat tijd over te houden voor de stop.
Onderweg giga grote katoenvelden
En op de helft dan de stop: Congaree National Park: een floodplain forest, een van de weinige die over is gebleven! Tot in de 2e helft van de 19e eeuw waren hier veel floodpain forests, zo’n 200.000 km2.
Een floodplain forest is een bosgebied dat regelmatig overstroomt, waardoor steeds nieuwe voedingsstoffen worden aangevoerd die, als het water zich weer terugtrekt, in de bodem achterblijven. Dat geeft een vruchtbare bodem, waar veel verschillende boomsoorten groeien. Rond het jaar 1880 begon de houtindustrie de bomen uit deze bossen te gebruiken. De bomen die niet werden omgehakt verdronken in reservoirs die werden aangelegd, en zo verdween in ongeveer 50 jaar tijd de floodplain forest bijna geheel uit het landschap.
Congaree National Forest is vernoemd naar de lang geleden uitgestorven Congaree Indianen. De Congaree River, ten zuiden van het park, overstroomt gemiddeld 10 keer per jaar.
Een van de meest markante bomen in het park is de bald cypress, die vooral in de lage delen voorkomt en dus vaak in het water staat. De onderzijde van de boom is veel dikker dan de rest van de stam, deze verdikking wordt een ‘knee’ genoemd.
De hoogste boomsoort is de loblolly pine, die ongeveer 50 meter groot kan worden. Deze boom tref je aan op iets hoger gelegen plaatsen.
Behalve de meer dan 80 boomsoorten vind je hier ook meer dan 170 vogelsoorten, 60 verschillende reptielen en amfibiën en bijna 50 vissoorten.
In de zomer kan het hier zeer benauwd zijn en dat samen met swamp veroorzaakt veel mugjes, vandaag was de score maar 2 dus veilig om rond te lopen.
We liepen een hele route over boardwalks, helaas stond er maar weinig water, wat het allemaal een beetje saai maakte.
Deze bossen werden vroeger ook veel gebruikt door de moonshiners, je kon je hier goed verstoppen. Het bewijs dat hier illegaal gestookt is kan je zien aan het stookvat wat hier is blijven liggen.
Na het rondje maar weer in de auto voor de rest van de reis. Af en toe wat verkleurde bomen, maar niet so sprectaculair als vorig jaar in New England. Maar misschien komt dat nog….
Na een paar boodschapjes bij de Walmart gingen we dan naar de KOA, we hebben weer een nette cabin. Wasje gedaan, Albert heeft weer lekker gekookt (nasi), dus dit was dan het eind van week 1, de tijd vliegt!
Oh wat leuk, wij gaan in januari 2 weken naar Florida, St Augustine staat ook weer op het lijstje. Jullie gaan verder zag ik, wij doen alleen Florida. Fijne vakantie
Groetjes Rob en Annie
On the road again
Hollen om de aansluiting niet te missen, hoera, gelukt, mooie eerste dag, veel plezier
Wow, Daytona! Beach, Harley’s pracht dag
Mooie dag, gecko, cemetry, hu regen, hadden wij gisteren ook, 45 millimeter, veel plezier in Savanah