zaterdag 24 november: Torrey-Bryce Canyon
op het moment dat ik dit schrijf, zijn we al op de helft van de reis, de dagen vliegen voorbij!
Na een goede nacht in ons leuke huisje vertrokken we tegen 8 uur uit Torrey. We reden vandaag over de 12, de meest scenic road die er maar is hier. Af en toe wat ijzig, maar prima te rijden. We stopten hier en daar voor een fotootje.
We hadden afgesproken om Andrea onderweg te ontmoeten, maar waren aan de vroege kant dus deden we eerst Devils Playground, aan de House Rock Valley Road, die er erg goed te berijden was, op wat washboarded stukken na dan.
Met wat weinig tijd omdat het toch iets verder was dan we ons herinnerden, schoten we toch wat aardige plaatjes.
Toen snel weer terug naar Escalante, Andrea belde me onderweg al dat het koffiehuis waar we hadden afgesproken dicht was. We reden even rond en zagen dat de Outfitters wel open waren. Dus daar gezellig koffie gedronken. Vooral de toilet opschriften waren erg leuk.
We namen afscheid en gingen verder. In de buurt van Tropic zat een mooie Red tailed Hawk te smullen van een konijntje. Helaas vertrouwde hij het niet dat we stopten en ging in een boom zitten…
De volgende stop was bij de trail naar Mossy Cave, in de zomer is hier een mooie waterval, nu is hij droog. Ondanks dat is het er wel heel erg mooi.
Daarna was het tijd voor de lunch
En op naar Bryce Canyon: een serie van natuurlijk gevormde amphi-theaters met hoodoo’s die gevormd zijn uit 60 verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen. De erosie heeft hier goed zijn best gedaan. Het mooie van Bryce Canyon zijn alle kleuren die je ziet: van wit, roze, oranje tot donkerrood.
Het was wel wat koud en het waaide erg hard waardoor het nog kouder voelde. Toch genoten we van de mooie uitzichten!
Op weg naar de Ruby’s Inn, onze slaapplek, zagen we nog een mooie mannetjes Deer.
Bij het inchecken zagen we een papier liggen dat het International Space Station over zou vliegen om 18.13. Verzamelen om 18.10 bij de Post Office. Dat hebben we dus gedaan, wel leuk om dat eens te zien. Het Space Station vliegt op een hoogte van 260 mijl en met een snelheid van 5 mijl per seconde en zou 4 minuten zichtbaar zijn. Ze hebben geen lichtjes buiten maar door weerkaatsing van het zonlicht is hij zichtbaar, het lijkt op een vliegtuig maar dan zonder knipperlampjes. Er zitten op dit moment 3 mensen aan boord.
De foto die ik maakte is niet geweldig, maar het stipje in het midden is het ISS.Na een paar minuten buiten waren we behoorlijk koud geworden, dus direct maar door naar het restaurant voor een lekker bordje eten…
zondag 25 november: Bryce Canyon-Zion NP
Het was koud…erg koud! Volgens mijn telefoon -`14 en het voelde als -20. We gingen vroeg (06.30) ontbijten want de vriendin van Andrea had ons gewaarschuwd dat het ’s morgens erg druk kon zijn. Achteraf viel het wel mee, maar ja, dat kan je dus nooit helemaal goed inschatten.
Op de terugweg naar de kamer moesten we nog wel erg lachen, er waren verschillende mensen die duidelijk nog nooit in deze temperaturen gereden hadden. Om de ramen schoon te krijgen probeerden ze de ruitenwisser en het water, het resultaat was erg vermakelijk! Volgens mij zagen ze Albert zelfs om hun capriolen lachen….we zijn maar snel doorgelopen!
Wij gingen ook aan de rit, de temperatuur was 8 graden F. maar om Janny een plezier te doen zetten Albert de hele auto op Europese stand. Dat laten we maar zo, jammer dat we de reactie van de volgende huurder niet kunnen zien, werkelijk alles staat nu op km en C.
We weten nu dus dat het echt -14 was (celcius).
Nog een stop bij Red Canyon, Janny moest nog even een foto maken, ik wist niet hoe snel ik weer in de auto moest klimmen.
Onderweg zagen we nog wat etende vogels, deze Golden Eagle kreeg ik er nog net op, zijn collega Bald Eagle helaas niet goed genoeg.
De koffie dronken we bij Mt Carmel Junction en even later reden we Zion NP in: dit park staat op nummer 3 voor wat betreft drukst bezochte parken, op nummer 1 staat de Grand Canyon en op nummer 2 de Smoky Mountains.
Het park bestaan uit een aantal hoge plateau’s met diepe canyons. Het drukst bezocht is Zion Canyon, een ravijn van 24 km lang en 800 m diep, de wanden rijzen hier stijl omhoog. In het ravijn loopt de Virgin River, die ook verantwoordelijk is voor het uitslijpen van de canyon omdat het smeltwater via deze rivier gaat.
We reden via de Zion Mount Carmel Highway door het park.
Ook werd onze zoektocht naar Mountain Sheep beloond. Direct na de tunnel zagen we een paar lopen.
De Zion canyon gingen we in met de shuttle, gelukkig was er nog plek om te parkeren. (toen we terugkwamen dus niet meer). Vandaag is de laatste dag dat de shuttle rijdt, maar de chauffeuse waarschuwde al dat als je met je eigen auto wilt morgen, je beter voor zonsopgang (07.22)het park in kan gaan, zodra de parkeerplaatsen vol zijn, gaat het park op slot.
De rit was zeer leuk, erg veel info en onderweg ook nog ruziënde Deer want het is nog steeds bronstijd.
We stapten uit bij de Temple of Sinawava en deden de Riverwalk. Er was nog 1 eekhoorn wakker dus die mocht op de foto. Verder een lekker ontspannen wandelingetje.
Tegen 3 uur checkten we in bij de Best Western in Springdale en genoten nog even van ons uitzicht.
maandag 26 november: Zion NP-Mesquite
Gisteravond uit eten geweest bij Oskar’s Cafe, echt heerlijk eten. Overal was de kerstverlichting ook al aan
Na een goede nacht en een werkelijk uitstekend ontbijtbuffet vertrokken we weer. We hadden bedacht dat nu je de Canyon met eigen vervoer in mocht, dit dan ook maar te doen. Helaas had ook iemand bedacht om dan de weg ook maar even aan te gaan pakken dus in de buurt van de Lodge stonden we al voor het eerste Stop sign. Daar hadden we nou net geen zin in…. Dus maar omgedraaid.
De reis voerde via Virgin en La Verkin, mooie uitzichten op allerlei rotsformaties.
Het einddoel van dit stukje lag bij de Red Cliffs Recreational Area, waar we een hike naar een waterval wilden doen. Maar…helaas…geen water meer, we zijn dus niet tot de plek van de waterval gelopen want die is er niet.
We zagen dat er ook een hele korte hike was naar dinosaurus sporen, we reden een stuk terug naar de white cliffs trail. Mooi uitzicht en cactus wrens, maar geen sporen
Bij het kijken op de kaart bleek dat die op de Silver Cliffs waren, dus maar weer terug en….gevonden! Ook waren we helemaal verbaasd dat hier nog iets bloeide…
Toen was het tijd om te lunchen, dit deden we op een kampeerplek. Albert kreeg het voor de 2e maal deze vakantie voor elkaar om een pot Salsa uit de auto te laten stuiteren, dus eerst de boel maar weer opgeruimd. Om woede aanvallen te voorkomen is dit niet op de gevoelige plaat vastgelegd.
Na de lunch zijn we naar St George gereden en hebben wat gewinkeld. Daarna naar Mesquite gereden, waar we 2 nachten blijven.
dinsdag 27 november: Mesquite
Gisteravond hadden we een hele mooie maan: de bovenste helft was niet zichtbaar. Helaas geen mooie foto.
Vanochtend na een prima ontbijt weer een stukje terug gereden. Via de Virgin River Gorge naar St George voor wat boodschappen.
Ook bezochten we de Cactus garden, waar Alida en jan ons op wezen. We moeten maar een keer terug in de zomer, dan bloeit alles. Maar ook zonder de bloemen een erg mooi park!
Het ernaast gelegen Pioneer Park was trouwens ook leuk..
Ook reden we even langs de Temple van de Mormonen, dit blijkt de eerste tempel te zijn die door de Mormonen in Utah werd gebouwd.
En verder maar weer, eerst een broodje gehaald bij de Subway en toen door naar de Snow Canyon SP: 27000 jaar geleden was er een uitbarsting van een nu verdwenen vulkaan. Veel van die gestolde lava ligt in de Snow Canyon, die verder bestaat uit Navajo Sandstone
We wandelden, aten onze lunch op, en genoten van de uitzichten.
We zijn langzaam terug gereden richting Mesquite, niet via de Virgin River Gorge, maar buitenom via een leuke route.
Onderweg zagen we nog wat Deer, die heel erg op hun hoede waren.
Terug in Mesquite nog naar de Walmart geweest en naar de Lee’s om de drankvoorraad wat aan te vullen zodat we de laatste dagen ook goed doorkomen!
Het buffet had vanavond Steakavond, dus we hebben het ons goed laten smaken…en natuurlijk de traditionele 5 dollar pp vergokt. Ook Janny deed netjes mee!
woensdag 28 november: Mesquite-Las Vegas
Vandaag deden we het laatste stukje van onze road trip.
Er lag nog 1 park op onze weg: de Valley of Fire met als absoluut hoogtepunt de Crazy Hill. Van de 4 keer dat we hem zochten, hebben we hem inclusief vandaag 2x gevonden!
Vroeger waren er in het gebied van de Valley of Fire enorme zandduinen, bedekt door verschillende zandlagen. Door het gewicht versteenden de onderste lagen. Miljoenen jaren later kwamen het versteende deel weer aan de oppervlakte, wind en water erosie deed de rest: hierdoor zie je allerlei prachtige vormen en kleuren, vooral aan het begin en eind van de dag.
Ook werden we nog getrakteerd op een groep Bighorn Sheep die heel duidelijk gewend waren aan mensen, ze deden net alsof we er niet waren…
De lunch werd genuttigd in de buurt van Lake Mead op een heel mooi plekje.
We reden Las Vegas binnen via North Las Vegas, om Janny ook te laten zien dat het hier niet allemaal glitter is.
Verderop, in de buurt van de Strip zagen we dat er druk gebouwd wordt aan het One World Resort en verderop, aan de overkant van de T-Mobile Arena is men druk bezig met een nieuw stadion voor de Raiders.
We hebben lekker geshopt bij de Outlet en toen ingecheckt bij de Desert Rose Resort. Een soort klein appartementje, met een slaapkamer, zit/slaapkamer, keuken en een terrasje. De keuken is geweldig uitgerust: naast een oven, een magnetron, een blender, broodrooster….enz…..hebben we zelfs een afwasmachine! De koelkast is erg groot en dus erg leeg! Hier redden we het vast wel de laatste 3 nachten!
donderdag 29 november: Las Vegas
Vandaag ging ik met Janny op pad, we gingen de Strip bezichtigen! Albert zette ons af in de buurt van de Palazzo, hij ging even een tattoo halen.. (dat gaf ons 3 uur de tijd).
We begonnen in de Palazzo en liepen hier door richting de Venetian.
De volgende was de Mirage
Toen Ceasars Palace
Toen werd het tijd voor koffie, ik had nog een Starbucks bon in de knip die ik gewonnen had op facebook, dus die is goed gebruikt!
De Miracle Miles Shops hebben we bekeken en daarna de Bellagio, helaas was de kersttuin nog niet klaar, maar we hebben wel een indruk.
De Aria
De Cosmopolitan
Een robot die de mixjes maakt..
De Paris met zijn prachtige toiletten
NYNY
Excalibur en Luxor
De M&M winkel
Een groot deel van vandaag hebben we in de regen gelopen, om van het ene in het andere hotel te komen moesten we wel via buiten. Toch was het erg leuk om te doen.
De 3 uur van Albert werden er 6 !!! We moesten dus zelf teruglopen naar het Desert Rose Resort. Ik ben erg goed in navigatie, dus dit ging zoals verwacht lekker fout , waardoor we de nodige extra miles hebben gelopen! Op een zeker moment werd het ook nog donker en liepen we op donkere stukken met voldoende zwervers. Ik had Albert al gebeld dat hij ons moest halen maar net na dat telefoontje zagen we ons resort, dus we konden zo doorlopen.
Albert kwam even later ook terug, dit is het resultaat: (een tikigod, dit werd vroeger gebruikt op oorlogsschepen van samoa)
We kletsten even bij en zijn gaan eten in de Silverton, we hadden wel een heel charmante buurvrouw met een soort vogelnestje op haar zonneklep……
Na nog een bezoekje aan de Bas Pro vonden we het wel goed voor vandaag. Terug naar het resort en lekker rustig de avond doorbrengen
vrijdag 30 november: Las Vegas
Na een prima nacht verzorgden Albert en Janny het ontbijt
In principe zitten we echt direct achter de Strip, het enige nadeel hier is dat de Heli’s overkomen, wat best wel voor wat lawaai zorgt.
Eerst even richting de Outlet North met dichtbij het unieke gebouw van het Brain Health Center.
Beetje gewinkeld, even koffie gedronken en op weg naar Welderup, bekend van de gelijknamige TV serie. je kan merken dat de bekendheid stijgt, ze zijn nu parkeerplaatsen aan het maken en de “troep” is verdwenen. Maar…een bezoekje blijft leuk!
We eten gewoon thuis. Het was even zoeken naar Gorgonzola, maar we zijn weer heerlijk verwend door Albert met zijn heerlijke Scaloppa! Vooral de wijn die er door moet zorgde nog voor een hilarisch momentje: na de 2 potten Salsa die deze vakantie al uit de auto waren gestuiterd, liet Albert nu de lekkere Riesling stuiteren. Voordat er gekookt kon worden moesten we dus nog een 2e keer naar de winkel voor nieuwe wijn!
Onderweg naar “huis” zagen we ook nog iets leuks, dit hadden we gisteren tijdens onze wandeltocht ook al ontdekt: een golfbaan waar je alleen maar een balletje op het veld slaat, 4 verdiepingen hoog!
Zo, dat was onze laatste volle dag. Nog 1 nachtje slapen en dan mogen we weer naar huis, Jippie !!! (NOT). De koffers zijn inmiddels ingepakt, gewogen en in orde bevonden. Morgen gaan we nog gezellig naar Andrea en Larry voor een paar uurtjes.
zaterdag 1 december: Las Vegas-Amsterdam
De laatste dag: opstaan, ontbijten, koffers in de auto, nog even naar de Outlet omdat er nog kilo’s “over” waren en op weg naar Larry en Andrea.
Nog even genoten van het vergezicht, op de achtergrond Mt Charleston met sneeuw…
De rest van de dag brachten we door met kletsen, genieten van een blue Sky, even naar de Costco en zo vloog de tijd om.
Tegen half 5 vertrokken we en tegen half 6 leverden we de auto in. Het totaal aantal mijlen gereden deze vakantie is 2426 mijl (3881,6 km).
De bus stond al klaar en we waren snel op de vliegveld. Ter controle buiten de koffers nog even gewogen zodat je binnen geen raar overpakmomentje krijgt, maar alles was OK.
Bij de Gate aangekomen zaten Annie en Rob er ook al, dus gezellig onze reiservaringen uit zitten wisselen en gewacht op het vertrek, helaas ongeveer 3 kwartier vertraging.
Na een prima vlucht met lekker eten en weinig turbulentie landden we op Heathrow. We hadden nog 30 minuten voordat het boarden van onze vervolgvlucht zou beginnen en 60 minuten voordat hij vertrok. Te kort dus, want als je wilt wisselen van terminal dan moet je hier rekenen op 90 minuten. Toen we de slurf uitkwamen werden we al netjes opgewacht door iemand van BA met nieuwe instapkaarten voor een vlucht later en een voucher van 5 pond voor een versnapering.
We wisselden van terminal, gingen weer gezellig door de controle…..laptop uit de koffer, vloeistof uit de koffer, bril af, riem af, alles uit de zakken, schoenen uit, pffffff….maar het is voor een goed doel…
We dronken een kop koffie en wachtten op de volgende vlucht, met een klein beetje hoop dat we meer dan 3 uur later dan gepland op Schiphol zouden staan, maar dit lukte helaas niet, tegen half 9 stonden we weer op vaderlandse bodem!
na nog een controle de koffers van de band gehaald, in de bus naar de Ibis en de auto gehaald. Afscheid genomen van Annie en Rob en op weg naar huis.
Helaas dacht onze auto daar anders over want die begon na een paar honderd meter allerlei storingen te geven en schoot vervolgens in de veilige modus. Gelukkig zaten we nog niet op de snelweg dus maar ergens op een stoep geparkeerd en Albert heeft de alarmcentrale gebeld. Daar zit je dus niet op te wachten na zo’n reis. Er zou iemand komen binnen het uur, maar na een kwartier startte Albert de auto nogmaals en toen was het wel goed, geen storingen meer, de motor draaide normaal en ook het test stukje gaf geen problemen. We hebben de alarmcentrale maar weer afgebeld en zijn gaan rijden. Tegen 00.45 waren we thuis, waar Sil al op ons zat te wachten met een overheerlijke maaltijd!
We hebben een prachtige reis gemaakt door een voor ons al bekend gebied, het was erg leuk om Janny dit ook eens te laten zien.
Iedereen bedankt voor de reacties en tot een volgende keer!
En o ja, we moeten nog 1 raadsel oplossen voor de mensen die zich afvroegen in wat voor huisje wij zaten in Torrey: de foto laat het antwoord zien. We zaten in de cabin naast het huisje….
