Maandag 29 november
We hebben vannacht een wat gebroken nacht gehad waardoor we het originele plan om de Ojito Wilderness te bezoeken hebben laten overgaan. We hebben gewoon rustig aan gedaan en zijn eerst even naar de Kohls gereden omdat ik een nieuwe spijkerbroek moest. Er was geen Kohls in Bernalillo dus we reden naar Albuquerque. Ook moesten we op zoek naar een postkantoor, wat ook nog een leuke tijdrovende uitdaging werd. Alles is prima gelukt!
Op een zeker moment reden we op een heuvel en zagen we de smog boven de stad hangen…
Omdat we toch al in de buurt waren hebben we old town bezocht, het is de oudste wijk hier, opgericht in 1706 door een groep Spaanse families. Old Town is gebouwd op een traditionele manier met de kerk op een centraal plein. De huidige San Felipe de Neri Adobe Church is gebouwd in 1793 nadat de eerste was ingestort.
Verder ziet het er heel gezellig uit, allemaal adobe huizen en winkeltjes.
Hierna reden we nog een stuk van de Turquoise Trail, geen mooie foto’s, het was allemaal wat dor en droog.
De rest van de middag hebben we lekker in het zonnetje gezeten, een beetje ontspanning hoort er ook bij.
Morgen trekken we weer verder, einddoel Alamogordo.
Dinsdag 30 november
Allereerst de reden waarom onze nacht van zondag op maandag gebroken was: dochterlief was zwanger en vlak voordat wij vertrokken uitgerekend. Helaas voor ons besloot de baby dat ze nog even bleef zitten. Ze is dus pas geboren op 29-11 om 12.45, de hele bevalling heeft echter wel 30 uur geduurd, en we waren daarvan op de hoogte. Onderweg hadden we de Mifi af en toe aan voor een update en in de nacht dus de telefoon naast het bed. We werden ergens ’s nachts gebeld door dochter met de nieuwe wereldburger: Lara Sofija.
We hebben het even stil gehouden totdat de ouders het zelf bekend maakten.
Dan naar vandaag: de verplaatsing naar een nieuwe bestemming. We moesten dwars door Albuquerque heen,in de verte zagen we waar deze stad bekend om staat, een ballon. Elk jaar is hier het grootste ballonfestival ter wereld. Dat gaan we ooit nog eens bezoeken!
We waren vroeg en dat betekent meestal file en jawel
Ook niet raar met zulke wegen
Na een half uurtje konden we dan doorrijden. Lange wegen, 100 km met niks. We kwamen ook nog langs de ingang van de Trinity site, hier is de allereerste atoombom getest. (de site is maar 2x per jaar open voor publiek en dat is niet vandaag).
We bezochten ook nog iets: White Sands NP:
De duinen die je hier ziet, bestaan uit puur gypsum (gipskristallen). Het gebied is iets meer dan 700 km² groot, en daarmee het grootste gypsumveld ter wereld, 40% ligt in het park, de andere 60% is militair terrein.
Het duinenveld ligt in het Tularosa Basin. Vanuit de omliggende gebergten werd door regen en smeltwater gypsum opgelost en meegevoerd naar dit laag gelegen basin. Het water bleef staan en werd verdampt door de zon en droge wind. Wat achterbleef zie je hier: puur gypsum!
De harde wind, vrijwel altijd vanuit het zuidwesten, verplaatste de gipskristallen naar het noordoosten en zo vormden zich de duinen waaraan het park haar bekendheid te danken heeft. Het duinenveld verandert nog steeds, de meest actieve duinen kunnen per jaar ongeveer een meter in noordoostelijke richting opschuiven.
Dit is ons 3e bezoek aan dit mooie park. Er is een verschil met de vorige keren. Toen kon je mooie foto’s maken van patronen in het zand met een plant, bijvoorbeeld een yucca. Nu is werkelijk overal gelopen, het hele park is een en al voetstap! Zelfs naast de boardwalk is alles belopen. Ook heb ik nog even gezocht naar sporen van hagedisjes, want die zijn hier (door de evolutie) wit, maar waarschijnlijk is het al te koud. Het blijft wel heel indrukwekkend al dat wit!
Hierna boodschapjes gehaald en naar de KOA. Albert verzorgde de bbq, heerlijk!
Morgen trekken we weer verder…
Woensdag 1 december
We hadden geen haast vanochtend dus terwijl Sil mij spamde met babydingen, kletste Albert gezellig met de buren (motorrijders) uit Texas.
Tegen 9 uur zaten we in de auto en reden naar Las Cruces, mooie uitzichten onderweg!
We brachten een bezoekje aan Mesilla, een oud stadje met Adobe huizen en een mooi kerkje, de San Albino Church (1851).
In het stadje is het alsof de tijd heeft stilgestaan.
2 jaar geleden kocht ik hier een schattig verzilverd kerst setje rendieren met slee bij Nembe. Nu wilde ik graag de kerstman en kadootjes erbij en dat is gelukt!
Vlak na Las Cruces dronken we een kopje koffie en zagen dit: een trailer voor zowel mens als paard, erg handig! (wel een beetje groot)
En dan zie je onderweg steeds maar enorme reclameborden, tientallen stuks voor 1 winkel
En daar is dan de winkel, een benzinestation met een kadoafdeling. als je de borden zou geloven dan moest hier een heel warenhuis staan!
Ook reden we door een gebied met pistacchiobomen, pecannotenbomen en druivenranken.
De reis van vandaag eindigde in Wilcox, Arizona. Terwijl Albert aan het koken was, verzamelden zich een enorm aantal blackbirds in de bomen om ons heen. Het leek wel op de film the birds…
Verder kregen we een best mooie zonsondergang
En ik ben weer verwend met een lekker bordje eten…
We blijven hier 2 nachten, morgen gaan we iets doen in de omgeving.
Donderdag 2 december
We hebben het rustig aan gedaan vanmorgen. We hoefden maar 40 minuten rijden naar ons doel van vandaag:
Chiricahua National Monument, een relatief onbekend park omdat het nergens bij in de buurt ligt. Toch leek het ons leuk om hier eens rond te kijken. We vonden een prachtig landschap bestaande uit duizenden smalle rotspilaren en balancerende rotsblokken. De rotsen bestaan uit vulkanisch gesteente (rhyolite),overblijfselen van een honderden meters hoge as- en puinlaag die hier 27 miljoen jaar geleden als gevolg van een vulkanische eruptie is terechtgekomen.
Er loopt maar een weg door het park, de 8 mijl lange Bonita Canyon Drive.
Bij de ingang wachtte een white tail deer ons al op.
Na ongeveer 2 mijl bereik je het Visitor Center.We werden ontvangen door een hele enthousiaste ranger, die ons van alles vertelde over het mooie park. Na wat gekletst te hebben vervolgden we onze reis.
Voorbij het Visitor Center is de weg erg smal en bochtig, over een afstand van 6 mijl ga je omhoog van 1.646 meter naar 2.094 meter. Je rijdt hier midden tussen de spires (de rotspilaren) waar het park zijn bekendheid aan te danken heeft.
Na 6 mijl kwam het eind van de weg en een parkeerplaats, vandaar is het een klein stukje lopen naar een van de beste uitkijkpunten in het park: Massai Point. Vanaf deze plek heb je een panoramisch zicht over duizenden dicht op elkaar staande spires, je kijkt hier ongeveer 60 mijl ver.
De mooiste hike was die van echo Canyon, daar deden we een stukje van en wat was het daar mooi! Erg veel balanced rocks…
en onderstaand plaatje heet Cochise Head, de man ligt op zijn rug en staart naar boven, je ziet zijn voorhoofd en zijn lange neus en als wimper een Douglas Fir. Het verhaal gaat dat dit een afbeelding is van Cochise, het opperhoofd van de Chiricahua Apaches.
Hierna gingen we weer terug naar beneden, even lunchen tussen de Mexican Jays, die netjes wachtten op wat leftovers.
Nog een wandeling met de hoop op wat coatimundi’s, maar helaas, geen geluk. Alleen een heleboel spechten, en een verdwaalde deer.
Op de terugweg liet de auto nog even zien wat de temperatuur was:
Teruggekomen op de KOA hebben we dus lekker nog even in het zonnetje gezeten.
De zonsondergang was ook erg mooi, we zagen honderden kraanvogels in formatie vliegen en de lucht kleurde ondertussen mooi rood.
Morgen een hele lange rit: 43 minuten rijden, dus we gaan erg rustig aan doen!
Vrijdag 3 december
Opgestaan, ontbeten en alles maar weer terug in de auto gedaan. We wilden rustig aan doen, maar we waren toch vrij vroeg klaar om te vertrekken.
We reden de i-10 op en moesten nog even weer lachen om de Mexicanen die blijkbaar op de parkeerplaats van het hotel oude auto’s en onderdelen verzamelen en ze dan in 1x en in colonne naar Mexico brengen. Werkelijk een zootje!
We brachten de Walmart in Benson even een bezoekje, kochten wat eten en reden maar weer verder. De totale trip vandaag was ongeveer 50 mijl.
Veel te vroeg kwamen we aan bij het einddoel, we bezochten vandaag de Kartchner Caverns:
In November 1974 onderzochten Gary Tenen en Randy Tufts de limestone heuvels van de Whetstone Mountains. Ze zochten naar de grot die niemand ooit had gevonden en ze vonden hem! De twee hielden dit geheim tot februari 1978, toen lichtten ze de grondeigenaren in. James en Lois Kartchner beseften dat deze grot beschermd moest worden tegen oneigenlijk gebruik (diefstal van kristallen, graffity, enz). Tenen en Tufts zijn jaren bezig geweest om te onderzoeken of ze de grot zelf konden gaan uitbaten. Sommige leden van de Kartchner familie woonden in Tucson en waren zeer onder de indruk van de ontwikkeling en uitbating van het Catalina State Park door Arizona State Parks. Ze besloten om State Parks te benaderen om te kijken of ze geïnteresseerd waren.
Arizona State Parks was zeer geïnteresseerd en ze beloofden de grot toegankelijk te maken voor iedereen, ook gehandicapte bezoekers. Het duurde tot 1999 voordat alles klaar was. Deze grotten zijn zo gemaakt dat er bijna geen verschil is met de dag dat ze open zijn gegaan. En zelfs weinig verschil met de dag dat ze ontdekt zijn. De formaties groeien nog steeds, terwijl er jaarlijk 125000 bezoekers zijn.
Hoe ze dit doen? De auto’s staan een stukje verderop geparkeerd, onder aan de heuvels, er kan dan nooit olie of bezine in het water komen wat naar beneden lekt.. Je mag NIETS meenemen, geen tas, geen camera, geen telefoon, niets…als je wel iets bij je hebt dan moet dat in een locker. Van te voren krijg je een verhaal over het ontstaan en het verzoek om absoluut NIETS aan te raken in de cave. Als je dat wel per ongeluk doet dan moet je het melden en dan plakken ze er een stukje tape op en maken het dezelfde dag nog schoon met water wat uit de grot is verzameld.. Door olie van onze handen stopt het proces. Ook extra kleding is niet nodig , binnen is het warm en vochtig. Je gaat door 4 sluizen voordat je binnen bent, in de laatste sluis wordt je een beetje nat gemaakt zodat je kleren geen vochtigheid gaan opslurpen.
En dan de grot, we deden de Rotunda-Throne tour: erg indrukwekkend, de voetsporen van de ontdekkers liggen er nog. Ze hebben altijd dezelfde weg gebruikt om zo weinig mogelijk te beschadigen en dat is goed gelukt!
Aan het eind zie je het mooiste stuk, ik heb de foto van internet geplukt, want je mag zelf geen foto’s maken. Dit is de grootste massieve kolom van Arizona, iets meer dan 20 meter hoog.
Prachtige tour, we genoten. Bijzonder om eens iets te doen zonder steeds door een camera te kijken.
Hierna zijn we lekker gaan lunchen, overal waren picknickbanken en er zat ook alweer een rover te wachten
Toen moesten we nog een uurtje wachten want we slapen hier ook. Alleen kan je pas in de cabin om 3 uur. Geen straf hoor, het is hier lekker rustig. De cabin is mooi en gelukkig wel internet dus ook een verhaaltje.
Verder hebben we lekker gezeten, het is warm hier…
Morgen trekken we weer verder.
Zaterdag 4 december
Gisteravond zag ik op een Amerikaanse site die ik volg dat over 10 minuten de Starlink Satellite Train over zou komen. Dit zijn 60 satellieten op een rijtje, op 550 km hoogte. De bedoeling is dat deze satelliet treintjes gaan zorgen voor internet op plekken waar geen dekking is. Ik had maar 10 minuten dus als een idioot de camera instellingen aanpassen en opzoeken waar Venus stond, vanuit die richting waren ze zichtbaar. En jawel: gelukt. Wat een prachtig gezicht. De buren dachten al aan aliens, maar die hebben we toch maar even uitgelegd wat ze zagen.
Vanochtend werden we getrakteerd op een mooie zonsopgang
Tegen een uur of 9 zaten we in de auto, eerst de kant op van Mexico, we moesten tot aan Nogales en dat is ook de grens. In de lucht zie je een ballon, die is van de border patrol, er zitten bewegingscamera’s op.
Het was er groener dan dat we verwacht hadden
Vanaf Nogales moesten we weer nar het Noorden, heel leuk, tot aan Tucson worden de kilometers aangegeven.
We maakten een stop bij het Tumacacori National Historic Park. Vanaf het begin van de 16e eeuw werden door Europese missionarissen, de meesten kwamen uit Spanje, veel kerkgemeenschappen gesticht in het gebied dat nu bestaat uit Mexico en uit delen van zuidwest Amerika. De missionarissen waren Jezuïten. Een van hen was de Italiaan Father Eusebio Francisco Kino, die hier 24 jaar heeft gewerkt. Hij won het vertrouwen van de Pima Indianen, die vooral leefden van de landbouw. Hij introdu-ceerde Europese zaden, kruiden, granen en fruit, en hij leerde hen hoe ze vee konden houden. Op die manier was er economische groei in dit gebied. Father Kino stichtte meer dan 20 kerken, waaronder Mission San Cayetano de Calabazas, gesticht in het jaar 1691. De plaatselijke bewoners bouwden toen een klein adobekerkje aan de oostzijde van de Santa Cruz River. Ongeveer 60 jaar later kwamen de Pima Indianen in opstand tegen de Spaanse kolonisatie, ze dooden 2 priesters en meer dan 100 kolonisten gedood en het kerkje werd vernield. In 1757 werd aan de westzijde van de rivier een nieuwe kerk in gebruik genomen, de Mission San José de Tumacácori. Ongeveer 10 jaar later moesten de Jezuïten het gebied verlaten, de door hen opgerichte kerken werden toen overgenomen door de Franciscanen. Zij richtten het kerkje geheel opnieuw in, en bouwden ook adobe woningen voor de Pima Indianen. Omstreeks het jaar 1800 startten de Franciscanen met de bouw van een grotere kerk, dat project heeft ruim 20 jaar geduurd maar is wegens geldgebrek nooit helemaal voltooid. Als gevolg van aanvallen door de Apache’s en ook de oorlog tussen Amerika en Mexico verlieten de laatste bewoners Tumacácori in het jaar 1848. Vanaf dat moment werden de kerk en de omliggende gebouwen niet meer onderhouden, en raakten in verval.
Sinds 1990 hebben de gebouwen, of wat er van over is, de status van National Historical Park. Het is onmogelijk te achterhalen hoe het kerkje er precies heeft uitgezien, veel details zijn voor altijd verloren gegaan. Daarom heeft men ervoor gekozen om het niet in oude staat te herstellen, maar alleen restauratiewerkzaamheden uitgevoerd die verder verval tegengaan.
Verder hebben we nog even gewinkeld, eten gehaald en toen lekker naar de camping, in het zonnetje zitten en niet veel doen. En de avond werd ook weer ingeluid met een mooie zonsondergang.
En o ja, ik heb ook weer eens een andere naam gekregen: bij de Starbucks moet je je naam geven…En nu heet ik dus Yema…kom er maar eens op! De Peppermint Mocca was trouwens heerlijk..
Morgen blijven we hier, we hebben nog wat leuke dingen in de omgeving te bekijken.
Zondag 5 december
Vanochtend werden we heel netjes gewekt door ons rookalarm, die ging even voor 7 af. (batterij leeg) Opgestaan, ontbeten en in de auto. We moesten tegen half 10 ergens zijn. Onze camping heet KOA Tucson NW, maar ligt dus 50 mijl (80km) van Tucson af. Daar hadden we ons even een beetje in verkeken. We moesten dus een stevig stukje rijden om weer in de buurt van Tucson te komen.
Onderweg zagen we nog een vliegtuigsloperij, daar heb je hier een aantal van.
En, omdat we niet volledig over de Interstate gingen maar een stukje binnendoor kwamen we ook nog door de katoenvelden. Die zijn ze net aan het oogsten.
We waren op tijd op de bestemming: het Arizona Sonara Desert Museum. Een prachtig woestijnpark met veel cactussen en allerlei dieren, een beetje dierentuin en botanische tuin in 1.
De fly flight show begon om 10 uur en daar moest ik natuurlijk bij zijn.
Allereerst kwamen de raven, geen roofvogel maar wel een vaste bewoner van dit gebied. Leuke vogels die altijd gaan voor een makkelijke maaltijd. De host vertelde dat ze tenten kunnen openmaken en ook koelboxen openen op zoek naar iets lekkers. Ze kunnen ook allerlei geluiden nadoen.
Toen kwam er een great horned Owl aangevlogen, dat leek er meer op!
Vervolgens een KaraKara, een erg slimme vogel die op zoek was naar glimmende dingetjes
Een grey Hawk, deze komen niet zoveel meer voor
Als sluitstuk 3 prachtige Harris Hawk’s. Deze soort jaagt veel samen, er is altijd 1 vrouwtje in de groep en die is dan ook de baas.
Behalve de vogels zijn er natuurlijk nog veel meer woestijnbewoners, kleine en grote, ongevaarlijke en gevaarlijke. Hagedissen, spinnen, slangen, katachtigen, beren, wolven, kolibri’s, vlinders….voor iedereen wat wils!
We hebben genoten, het was wel een beetje warm in de zon (75F), maar we hebben netjes gesmeerd met zonnebrand. De cactussen staan niet in bloei, maar zijn erg imposant.
Op de terugweg nog even een stukje Saguaro NP
En omdat we boodschappen moesten doen, hebben we ook maar even lekker geluncht.
Morgen trekken we weer verder, al weer zo’n enorm stuk rijden….
Wat een leuke verhalen allemaal! Maar als eerste, gefeliciteerd met jullie mooie kleindochter. Veel plezier verder
Gefeliciteerd et jullie kleindochter, dat wordt genieten als je terug zijn. Voor nu Carters leeg kopen.
Van harte Gefeliciteerd met Lara ❤️🩹🥳!! En weer geniet ik van je verhalen Lyan, dank en nog veel plezier en een mooie reis. Lieve groeten