week 2 2023-1

donderdag 9 maart

De eerste dag van week 2, wat gaat dat snel! Vanochtend trotseerden we het drukke verkeer van San Diego en reden weer de 8 op. Hier en daar stonden poppy’s in de berm

We namen een kleinere weg door Anza Borrego Desert Park, hier lag nog best veel sneeuw

Het was een erg bochtige weg, maar wel leuk om te rijden!

We bezochten ook even het Anza Borrego State Park, helaas bloeien de meeste cactussen nog niet. En barrelcactus en een ocotillo waren er al wel vroeg bij

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook rende er een roadrunner met een maaltje in zijn bek

Eigenlijk waren we op zoek naar de velden met bloemen die ontstaan na veel regen en dat hebben ze hier gehad, het kan dus zijn dat er een superbloom gaat komen.

Er waren 2 velden binnen rijafstand dus we gingen even kijken.

Eerst kwamen we nog langs grote velden met citrusbomen, de bloesem rook echt heerlijk!

Deze slideshow vereist JavaScript.

de kleine boompjes waren ingepakt in stro, waarschijnlijk bescherming tegen de kou.

Ook stonden hier en daar leuke ijzeren beelden, zomaar in de woestijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En daar waren dan de velden met prachtige wildflowers! Er waren behoorlijk wat kijkers, maar ik heb toch een paar foto’s met alleen de bloemen…

Deze slideshow vereist JavaScript.

De reis liep verder langs de Salton Sea, hier veel palmkwekerijen

En de temperatuur werd ook steeds aangenamer!

Nog een klein stukje rechtdoor naar Desert Hot Springs..

En toen konden we de tent gaan opzetten. Die is voor het laatst gebruikt in de zomer van 2019, maar het opzetten was zo klaar en er zitten geen gaten in. Ook het luchtbed is voor zover te zien niet lek, dus we gaan nu 2 nachten in de tent.

Morgen blijven we in de buurt, we hebben een leuk rondje bedacht.

vrijdag 10 maart

Na een zeer goede nacht in ons tentje vertrokken we voor een rondje, in de verte zagen we een mooie regenboog.

Na een uurtje rijden reden we dan het Park binnen

In Joshua Tree National Park zijn drie ecosystemen: De oostelijke helft van het park ligt in de Colorado Desert, een laaggelegen gebied waar het dor is en de creosotestruik het landschap overheerst. De westelijke helft ligt in de hoger gelegen Mohave Desert, waar het wat koeler en vochtiger is. Je ziet hier goed het verschil tussen een hoger en een laag gelegen woestijn.  Het derde ecosysteem wordt gevormd door vijf oases met waaierpalmen, verspreid door het park. Zij geven met de palmen aan waar water dicht aan de oppervlakte komt.  Het park werd ingesteld ter bescherming van de Joshua Tree. Dat is geen boom maar een grote plant, behorende tot de familie van de Yucca’s. De grillig gevormde Joshua Tree is een van de meest karakteristieke planten  in de Mohave Desert. Ze worden ongeveer 12 meter hoog, en zijn naar schatting 900 jaar oud. De Joshua Tree vormt een belangrijke schakel in het ecosysteem, de plant biedt onderdak aan talrijke vogels, zoogdieren, insecten en hagedissen.

Vroeger waren hier ongeveer 300 verschillende mijnen operationeel, Op diverse plaatsen kan je de  overblijfselen hiervan zien.

Het eerste stuk was een hele grote vallei met hier en daar wildflowers.

De eerste stop deden we bij de Cholla Cactus garden. Een enorme vlakte vol met Cholla’s.

Je moet niet te dicht bij deze cactussen komen, ze grijpen zich vast aan huid, kleding en vacht en zijn zeer moeilijk te verwijderen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De volgende stop was de trail naar Arch Rock. We zagen hier en daar een andere steensoort in de rotsen, dit bleken dikes te zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Arch Rock:

Het is een leuke wandeling, door een interessant landschap, sommige planten groeien gewoon op de rotsen…

Deze slideshow vereist JavaScript.

En als je goed kijkt dan zie je overal bloemetjes, sommige plantjes zijn zo klein als een kwartje. Maar allemaal met heel erg mooie kleurtjes

Deze slideshow vereist JavaScript.

De volgende stop deden we bij Skull Rock, hier is geen uitleg nodig..

En verder door het woud van Joshua Tree’s

En toen kwam de belangrijkste stop: de lunch! We hadden nog een half brood over van vanochtend en het beleg zit gewoon in de auto. Dus alles mee naar een picknicktafel en lekker gegeten. Met zo’n uitzicht smaakt het dubbel zo goed!

We hadden gezelschap van 2 raven, die heel geduldig zaten te wachten op de kruimels, en die heb ik dan ook laten liggen.

Toen reden we terug naar de camping. We hadden de hele dag al wat donkere wolken gezien en helaas kwam er ook wat uit. Gelukkig hebben we een voortent waar we in kunnen zitten dus dat hebben we dan ook maar gedaan, heel gezellig! Op de camping kon je hamburgers kopen en met friet erbij was dat dan de maaltijd, niets mis mee!

Het is nu avond en het waait erg hard, de voorspelling is met vlagen tot 100 km. De auto staat voor de tent om de wind wat te breken. Komt vast goed en anders heb ik morgen een extra verhaal.

zaterdag 11 maart

We hebben de avond gezellig doorgebracht in ons voortentje, er passen net 2 stoelen en een klein tafeltje in. Muziekje erbij en flapper de flapper deed de tent. De buren achter ons hadden een andere aanpak: over elk tentje doe je een partytent en daar zaag je de pootjes vanaf.  Vanochtend stond alles nog wel netjes overend en daar gaat het tenslotte om!

We waren er vroeg bij, om half 6 kropen we van ons luchtbedje af. Eerst de tent opgeruimd, want die was schoon (regen) en droog (wind). Toen ontbeten en om 7:15 reden we van de camping af.

We hadden een lange rijdag voor de boeg. Met zowiezo 1 stop.

Onderweg stond hier en daar de berm of de vlakte in bloei.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We reden de volgende staat in

De benzineprijzen zijn hier ook wat aangenamer

We kwamen langs quartzsite, in de zomer een dood stadje maar in de winter staat het hier vol met snowbirds, overwinteraars, die het zachte klimaat zeer waarderen. Naar schatting 2 miljoen mensen staan hier in de winter. Nu was het niet meer erg overweldigend maar er stonden nog genoeg campers.

En aan de rit maar weer, geen “boring” rit, er was genoeg te zien.

We maakten een stop bij Watson Lake, deze stond de vorige keer ook op de planning, maar dat ging een beetje fout, dus nu in de herkansing

Watson Lake is een helderblauw meer met langs de oever en in het water talrijke kleine ronde rotsen, de Granite Dells. Watson Lake en het naburige Willis Lake zijn ontstaan tijdens het begin van de vorige eeuw, doordat de Chino Valley Irrigation District een dam aanlegde in Granite Creek.

In 1997 heeft de stad Prescott Watson Lake opgekocht,  het is nu een park voor recreatieve doeleinden.

Helaas waaide het waardoor geen spiegelend water en ook de blue sky liet even afweten vandaag.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We hebben hier ook maar even geluncht en maar weer verder

Deze slideshow vereist JavaScript.

Aangekomen op de eindbestemming deden we eerst even boodschappen bij de Safeway. Op de parkeerplaats stond een heel bijzondere auto. Albert zei: die rijd niet meer, die staat hier gewoon voor de leuk!

Ik had zo mijn twijfels en dacht in de winkel al dat ik wel een potentiële bestuurder zag. We deden onze boodschappen en toevallig ging die man ook net naar buiten (in zo’n elektrische boodschappenwagen). En jawel…ik had gelijk! We hebben hem niet weg zien rijden, geen idee hoe je daar nog in kan rijden…

Toen was het nog een paar mijl naar de campground: Dead Horse Ranch State Park, waar we een cabin hebben. We hebben hier in november 21 ook gekampeerd, maar toen vond ik het zo naargeestig dat we hier maar 1 nacht zijn gebleven. Toch krijgt het park hele goede cijfers dus we proberen het gewoon nog een keer. Op de bonnefooi kan je trouwens vergeten…

En…we hebben een huisdiertje bij onze cabin gekregen, we weten alleen niet waar hij op dit moment is. Albert wilde hem vangen maar dat is niet gelukt. Hij is nu onvindbaar…

En als afsluiter voor vandaag een leuk vogeltje. Ik moest nog wat stapjes maken, dus Albert maakte eten en ik heb een rondje gelopen.

Morgen blijven we hier. Ik had nog een leuk mijnstadje op m’n lijstje van de vorige keer. Dat doen we dus morgen.

zondag 12 maart

Terwijl Albert er al voor 6 uur uit was, ben ik lekker blijven liggen tot een uur of 8. Ik heb wel lekker geslapen, m’n rug dacht daar anders over en het eerste uur had ik er best last van. Dat zal dan morgen wel weer net zo gaan…

Tegen half 10 vertrokken we, de berg maar weer op! Jerome was het stadje waar we heen wilden. Gisteren zijn er er doorheen gereden en zagen hoe druk het daar was. Alles gaat open om 10 uur dus we wilden er mooi voor aan zijn en dat lukte. We hadden een mooie parkeerplekje voor de auto en gingen aan de wandel.

Eerst gingen we nog een stukje verder, een free shuttle bracht ons een mijl de berg op, naar Haynes, waar de Gold King Mine is.

In 1890 sloeg the Haynes Copper Company een 1200-foot schacht in het midden van een van de rijkste kopererts aderen ooit ontdekt. Helaas vonden ze geen koper maar goud. En zo ontstond Haynes, wat vandaag half spookstad, half paradijs van een hobbyist is.

De Gold King Mine Ghost Town heeft nog steeds de niet meer in gebruik zijnde mijnschacht en de oude gebouwen, maar eigenaar Don Robertson was een groot deel van de attractie. Hij verzamelde ontzettend veel mechanische objecten, veel die gebruikt werden in de mijnbouw, maar ook vrachtwagens, zaagmolens, antieke auto’s, generatoren, een hele werkende smidse. Als je hier rondloopt vraag je je echt af wat je met zoveel rommel moet.

Don overleed in 2016, dus dit is zijn nalatenschap.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Een klaslokaal

De mijn schacht

Een kamer van een mijnwerker

Deze slideshow vereist JavaScript.

We zijn lopend teruggegaan naar Jerome, het was maar een mijl en bergafwaarts, leuke wandeling.

In de verte kan je zelfs Flagstaff zien liggen, er staat een pijltje in de foto, dat is de besneeuwde Humphreys Peak

En dan Jerome:

Tussen Flagstaff en Prescott op de flanken van de Cleopatra Hill ligt het voormalig mijnbouwstadje Jerome. Jerome werd gesticht in 1883 na de vondst van goud, zilver en koper. Al snel stond het stadje bekend als het meest zedeloze van het Wilde Westen. Toen de mijnen gesloten werden, werd Jerome een spookstadje,  De afgelopen decennia groeide het uit tot een fotogeniek en artistiek plaatsje dat artiesten, kunstenaars en schrijvers aantrekt. Ook zegt men dat er vele geesten rondwaren…..

Prostitution Row in Crib District herinnert nog aan de tijden van weleer. Er wordt gefluisterd dat de dames van lichte zeden nog steeds rondspoken in dit historische steegje.

de oude gevangenis van Jerome die heel toepasselijk de naam ‘Sliding Jail’ draagt. Elke keer als er in de mijn springstof werd gebruikt, dan gleed de Jail een stukje de berg af.

De bezienswaardigheden bestaan uit een aantal van de honderd jaar oude gebouwen, die in de loop der tijd gerenoveerd zijn. Andere staan nog op de lijst voor renovatie of zijn ten prooi gevallen aan de zwaartekracht

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maar goed dat we zo vroeg waren! Tegen de tijd dat we wel uitgekeken waren was het net Ikea op zondag, geen parkeerplekken meer, overal mensen, pfffff

Wij reden lekker de berg weer af, haalden ons eten en gingen lekker in de zon zitten, Ik heb nog een stukje gelopen en zag wat vogeltjes en prachtige kersenbloesem.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De rest van de middag, met de beentjes omhoog in het zonnetje een boek gelezen, heerlijk!

maandag 13 maart

Albert was weer vroeg wakker, ik ben ook maar opgestaan. Kopje koffie, broodje en alles maar weer in de auto doen. De cabin even aangeveegd en we waren weer klaar om te gaan.

Gisteren kreeg ik een bericht van Rene en Belinda, vrienden uit Lake City. Ze waren ook onderweg en we kwamen bij elkaar in de buurt. Na de nodige appjes heen en weer vonden we een plek waar onze wegen elkaar zouden kruisen. We spraken af bij de Mc Donalds bij Camp Verde, om 10 uur.

Het was voor ons maar 30 minuten rijden dus we waren veel te vroeg om die kant al op te gaan, we maakten dus eerst nog een mooie wandeling om een van de lagunes van ons park.

Er zwommen niet veel eendjes maar deze was best mooi

Hierna gingen we toch maar aan de rit, we zouden wel te vroeg zijn maar dan gingen we wel even wachten.

Tegen 20 over 9 reden we de parkeerplaats op en zagen Rene al staan naast zijn camper. Ze waren een beetje in de war met de tijd en stonden er dus al om 9 uur….( ze zijn net overgegaan op zomertijd, maar Arizona doet daar niet aan mee, maar de indianen wel, het is dus wat verwarrend).

We hebben gezellig bij gekletst, de laatste keer dat we elkaar zagen was toen we naar Austin gingen voor de Formule 1, dus 3.5 jaar geleden! Tegen half 12 namen we afscheid en gingen weer verder met de reis.

Ook vandaag was het weer een mooie reis, met jawel: poppy’s! Net boven Phoenix zagen we verschillende patches met poppy’s, prachtig!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wat opvalt is dat het verder ook kleurrijk is, langs de straten staan wildflowers. Dat is hier normaal niet zo. Elke keer als we hier zijn dan is het cactussen op een verder kaal veld, nu is alles groen en overal staan bloemetjes.

Ook is de temperatuur lekker hier!

Eerst hebben we even eten gehaald voor vanavond en toen naar het Lost Dutchman State Park.

Ik heb nog even een wandeling gemaakt naar de rangers om te kijken of we ergens hout konden kopen, vervolgens heeft Albert het met de auto opgehaald, was toch net even te ver om mee te gaan sjouwen. Onderweg kom je dan van alles tegen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Albert heeft weer lekker gekookt, rijst met kip met saus van PF Chang, beetje scherp maar o zo lekker! En natuurlijk eet je met een prachtig uitzicht.

En dan de zonsondergang, in 1 woord: Prachtig!!!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dit park heeft maar 1 nadeel en dat is geen internet, geen Wifi maar ook de MIfi heeft geen ontvangst, dit verhaal gaat dus pas morgen online.

dinsdag 14 maart

De buren waren gisteren aan het strooien met vogelvoer. Natuurlijk kwam daar niets op af….maar vanochtend dus wel, pieperdepiep, allemaal Quail, en de buren lagen nog lekker te slapen, haha

Wij waren natuurlijk weer eens vroeg wakker, dus alles maar weer in de auto en aan de reis maar weer…

Helaas is de Apache Trail nog steeds dicht, een sectie van 5 mijl is sinds juni 2019 gesloten als gevolg van de Woodbury Fire, die 120000 acres van de Tonto Forest en de Superstition Wilderness vernietigde. Ik moet nog zien of deze ooit weer opengaat.

Daarom reden we om en via Globe bereikten we Lake Roosevelt en bezochten Tonto National Monument: hier liggen twee groepen Cliff Dwellings, de Upper Ruins en de Lower Ruins. In 1966 zijn ze opgenomen in het National Register of Historical Places.

Een Cliff Dwellling zijn de woningen van de prehistorische Ancestral Puebloans. Ze zijn gebouwd in nissen en onder overhangende rotsen in hoge kliffen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ooit was het klimaat in het Tonto Basin zeer gunstig voor landbouw en vanaf de 12e eeuw trokken veel mensen naar dit gebied. De hoogtijdagen waren in de 13e eeuw, er leefden hier duizenden indianen. Oorspronkelijk bouwden zij hun woningen vooral in de vallei, later werden er ook woningen in de hoger gelegen gebieden gebouwd. De Salado Indianen leefden vooral van het land, ze verbouwden mais, bonen en pompoenen. De potten die door hun werden gemaakt staan bekend onder de naam Salado Polychrome, zij verfden de potten doorgaans in rode, witte en zwarte kleuren. Ongeveer halverwege de 14e eeuw veranderde het klimaat en het werd steeds droger en dus was landbouw steeds moeilijker. Steeds meer mensen verlieten het Tonto Basin, waarschijnlijk zijn de laatste bewoners omstreeks het jaar 1450 uit het gebied weggegaan.

De Lower Ruins liggen ruim 100 meter hoog, je kan ze bereiken via een steil wandelpad dat een halve mijl (800 meter) lang is.

Albert vond het wat te stijl dus we zijn niet helemaal omhoog gelopen. Wel zagen we onderweg allemaal mooie wildflowers.

Vanaf de trail heb je een mooi zicht over Tonto Basin en over Roosevelt Lake.

Na een half uurtje dus maar weer verder, mijlen lang staan de waarschuwingen dat men moet oppassen voor flooding, allemaal het resultaat van die enorme brand van 2019, er is erg veel vernietigd toen!

Af en toe zag ik roofvogels, hier vanuit de auto een red tailed hawk

Ook zagen we cowboys voor de koeien (black angus) zorgen, dit was vast een cowboy in opleiding

Ik wilde eigenlijk via Sedona rijden maar maps gaf aan dat daar enorme files stonden dus toch maar de Interstate genomen. In de buurt van Flagstaff veranderde het weer….

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vannacht gaat het vriezen, ze verwachten sneeuw, hmmm, van de korte broek naar de winterjas dus. En de voorspellingen zijn niet al te best, we gaan eigenlijk de verkeerde kant op. Toch zetten we de plannen door, we hebben reserveringen staan. Het was leuker geweest om op de bonnefooi te reizen maar de laatste 2 campings waren volledig vol en ook hier zijn de cabins vol!

Buiten koken was geen optie dus we gingen uit eten. Ik had een italiaans restaurant uitgekozen met goede reviews. Toen we daar aankwamen was de wachttijd meer dan 35 minuten, dus maar doorgereden, naar het Texas Steakhouse en daar hebben we heerlijk gegeten.

Er tegenover zat de Sportsman, toch maar even gekeken wat die verkopen…veel leuke dingetjes…met bijbehorende kogeltjes

Deze slideshow vereist JavaScript.

Maar het enige waarmee we naar buiten kwamen was een paar nieuwe wandelschoenen…

woensdag 15 maart

Vanochtend werd ik wakker met een bonkende hoofdpijn, niet fijn. 2 paracetamolletjes, een flesje water en maar even rustig aan gedaan. We zitten nogal op hoogte en ik heb daar best snel last van. Gisteren was ik ook al buiten adem toen ik een rondje liep.

Albert pakte deed de spullen in de auto en we vertrokken tegen half 9 onder het genot van een regenbui.

Onderweg bedacht ik dat m’n horloge ook het bloedzuurstofgehalte kon meten, toch maar even gekeken en 88%, dat verklaarde inderdaad m’n hoofdpijn. We gaan nu weer naar lager gebied dus komt wel weer goed in de loop van de dag!

Een eerste stopje maakten we bij de voormalige Anazasi Inn, een hotel. De gebouwen zijn tegenwoordig beschilderd met “murals” gemaakt door Dr Chip Thomas, een native uit North Carolina samen met Diné artists als tribute aan de Diné Nation.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Ook het restaurant, waar je best wel lekker kon eten, is dicht.

We wilden via Page rijden, maar gingen eerst nog even een omweg maken

Even op de oude Navajo bridge kijken of er Condors waren.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En jawel: er waren zelfs heel veel!

De Californische condor is een erg indrukwekkende vogel die een enorme omvang kan bereiken. Een volwassen condor kan een spanwijdte hebben van wel 3 meter.

De condor brengt veel tijd al zwevend door, waarbij het  op zoek is naar kadavers om te eten. Ze kunnen kilometers vliegen zonder ook maar een keer met de vleugels te slaan. Ze kunnen hierbij hoogtes bereiken van ruim 4,5 kilometer. Vanaf die hoogtes gaan ze op zoek naar een karkas om van te eten. Een karkas vinden ze vooral door andere aaseters of roofdieren op te sporen. Eenmaal geland, jagen ze meestal de overige dieren weg en beginnen ze met eten. De hoogst geplaatste dieren eerst, de laagst geplaatste dieren volgen later.

Wanneer ze niet op zoek zijn naar voedsel, brengt het de tijd veelal door op een klif. Vanaf de klif is het relatief eenvoudig om op te stijgen, iets wat wel gewenst is, aangezien het dier niet over hele sterke vleugels beschikt.

Vanaf 6 jaar is de condor geslachtsrijp en gaat de condor op zoek naar een partner. Als het dier een partner vindt, maken ze samen een eenvoudig nest. Ze leggen één ei, waar ze ongeveer 60 dagen op broeden. Wanneer het jong tussen 5 en 6 maand oud is, leert het vliegen. In het tweede jaar worden ze zelfstandig, waarna de ouders beginnen aan een nieuw nest. De condor kan tot wel 60 jaar oud worden.

De Californische condor is één van de meest bedreigde diersoorten ter wereld. In 1987 leefden er nog maar 22. De oorzaken van het verdwijnen van deze prachtige vogel zijn talrijk; loodvergiftiging, stroperij, hoogspanningskabels en het verlies van zijn natuurlijke habitat. Doordat deze reus zich traag voortplant, is het dier extra kwetsbaar wanneer de aantallen teruglopen. Het herstel gaat daardoor ook erg traag.

De overheid van de Verenigde Staten heeft in 1987 drastische maatregelen genomen om dit dier te redden. Alle wilde condors werden gevangen om ze in gevangenschap voort te laten planten. Vanuit gevangenschap zijn er vervolgens weer dieren in het wild vrijgelaten. Dit heeft een positief effect gehad op de aantallen van dit prachtige dier.

Veel condors worden geboren in Boise, in het World Center for Birds of Prey. Elk jaar worden er vogels uitgezet op de Vermillion Cliffs, vlakbij de Navajo Bridge. Een van de biologen op de brug vertelde dat ze op 23 september 2023 de volgende lichting gaan uitzetten. (dit is altijd live te zien via internet). Er is ook een facebookpagina:

De vogels zijn erg lelijk, maar ook erg imposant. ze zijn bijna allemaal getagd en zo kan je ook altijd de gegevens vinden.

Dit is nummer 54

en dit zijn de gegevens:

is altijd een bioloog aanwezig boven op de kliffen, die houdt ze in de gaten. Ook zie je vaak biologen op de brug, ze zorgen erg goed voor het welzijn van deze dieren.

En toen maar richting Page, we reden langs de enorme parkeerplaats van de Horseshoe Bend. Vroeger was hier een knullig stukje land waar een paar auto’s op pasten en dan sjokte je naar boven. Nu is het betaald parkeren op asfalt en staan er hekken zodat je niet van de kliffen af kan vallen…en druk dat het was….

Ook de Waterholes slotcanyon, waar je vroeger met een permit van 5 dollar gewoon in mocht klauteren is nu een guided bezoek. Zelfs de ingang is verlegd en net na de brug mag je niet meer parkeren.

En dan Lake Powell, nog even, en dan is het geen Lake meer te noemen, wat is die leeg! Voor het hotel ligt nu een rivier, geen meer meer.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We hebben lekker een broodje gegeten bij een picknick area en toen maar weer in de auto. En daar was de volgende staat:

Nog even een stop bij Lone Rock. Vroeger kon je hier op het strand staan bij het water. Ook hier wel een strand maar geen water meer.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Waar we wel water zagen (wat ook weer niet normaal is): de Paria River, normaal altijd droog

en de Buckskin Wash:

Op dit moment zijn de dirt roads niet te berijden. Op de facebookpagina van de Wave zag ik al veel waarschuwingen maar mensen zijn toch eigenwijs. Op de TV zagen we net dat er 11 mensen zijn gered uit de Buckskin Canyon en helaas zijn er ook 2 doden gevallen, de groepen waren verrast door het water in de slotcanyon. Zodra het regent veranderen die wegen in een soort leem, ik heb er zelf ook even mee kennis gemaakt. Ik wilde een foto maken van het uitzicht van ons huisje, doe 3 stappen en zat vast in het leem, het heeft even geduurd voordat ik m’n schoenen weer wat toonbaar had.

We hebben een mooi huisje aan de rand van Kanab, met een tv en een eigen douche, wat een luxe!

Ook zijn we maar weer uit eten gegaan, buiten koken is niet echt een optie. We wilden eigenlijk naar de erg goede Mexicaan, maar daar was het erg druk dus het is de Cubaan geworden. Ook erg goed trouwens. Dus kom je in Kanab: rest. Havana Cabana!

8 gedachten over “week 2 2023-1”

  1. Hele fijne vakantie! Ik zag net dat jullie op reis zijn en heb alles even bijgelezen. Leuk om zoveel bekende plekjes weer terug te zien. Wij vinden Lake Watson ook prachtig ! We zijn er zelfs afgelopen december voor omgereden zodat we nog een keer rond het Lake konden lopen. Dit is mijn link :
    ‘Watson Lake Trail in de herhaling’ https://www.pindat.com/pindata/user/anjos/2022-12-20
    Veel plezier verder.

  2. Weer leuk om mee te lezen, veel herkenning.
    Er zit een foutje in de 2de week, de maandag mist, het verslag van maandag staat op dinsdag.
    groetjes Rob en Annie

  3. Het weer soms niet wat jullie willen, maar Wildflowers prachtig, Quails, Condors, Tonto, Page , herinneringen van 2010,Prachtige zonsondergang en Albert de super kok, genieten, liefs van Alida en Jan.

Laat een reactie achter bij kuipertjeusaReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.