Maandag 6 december
Gisteravond zag Albert een hawk die op de kleine vogeltjes aan het jagen was, we hebben niet gezien of hij een maaltje heeft gevangen, maar fanatiek was hij wel!
Vanochtend vertrokken we tegen 9 uur. En we reden niet via de Interstate maar lekker over de kleinere wegen. Onderweg weer veel landbouw
Leuke stadjes in kerstsfeer
Een heleboel correctional facilities, blijkbaar heb je hier veel boefjes..
We deden boodschappen…en toen was er nog steeds tijd over, we konden pas om 3 uur in onze cabin. Dus maar een bezoekje aan Goldfield, een ghosttown. In 1893 kreeg het zijn naam, hier werd goud gevonden, in de hoogtijdagen had het 4000 inwoners. De mijn was in 1897 uitgeput en iedereen vertrok weer. In 1910 was er toch nog een opleving, deze duurde tot 1926. Daarna werd het weer een leeg stadje. In 1984 kwam er een nieuwe eigenaar die de gebouwen herstelde en vanaf toen is het een toeristentrekker.
En omdat we de tijd hadden heb ik Albert zo gek gekregen om eens onszelf te laten vereeuwigen met een favoriet drankje.
En toen konden we nog 1 mijl rijden naar het Lost Dutchman State Park, waar we 2 nachten een cabin hebben. Heerlijk rustig, geen interstate voor de deur, ook geen treinen, heerlijk, rust! Cactussen, de Superstition Mountains, quails….
En natuurlijk een hele mooie zonsondergang
Morgen blijven we ook hier. Er is geen Wifi, maar gelukkig doet de Mifi het wel, dus gewoon een update…
Dinsdag 7 december
Voor vandaag stond er niet veel op de planning, gewoon genieten van het uitzicht is al voldoende. Gambels kuifkwartels, Gilaspechten, konijntjes, chipmuncks, en ga zo maar door, alles loopt, vliegt en huppelt langs…en uitzicht op een woestijnwereld…
Toch stapten we nog even in de auto en deden een stukje Apache Trail. Gelukkig hebben we deze in het verleden ook al wel gedaan want de hele trail is niet meer berijdbaar. Er zijn bosbranden geweest, daarna overstromingen, mudslides en rockslides. Zo erg, dat het praktisch niet meer te herstellen is. Ze wachten nu eerst op de teruggroei van vegetatie, die de aarde moet stabiliseren en dan kijken ze hoe verder. Er is een grote kans dat deze weg nooit meer opengaat. Het stuk wat dicht is, zit in het midden en is ongeveer 10 mijl lang. Je kan van deze kant tot 9 mijl na Tortilla Flat komen, wij deden tot aan Tortilla Flat. Het is een prachtige rit!
Er was ook nog een leuke uitdaging: een escape prison, ik heb het maar niet geprobeerd, wist niet of ik alle opdrachten goed zou vertalen en dan zit je daar…gevangen…
Verder hebben we nog boodschappen gedaan, ons dagelijkse eten gehaald, bij een enorme Fry’s, erg leuke winkel, Albert moest me weer eens mee slepen naar buiten.
De zonsondergang viel vandaag wat tegen, te veel wolken dus weinig rood.
Morgen trekken we weer verder, ik hoop dat de Mifi het daar ook doet anders gaat het volgende verslag er pas vrijdagavond opkomen.
Woensdag 8 december
Vandaag trokken we weer een stukje verder noordwaarts, heel langzaam komt het eind van deze vakantie in zicht.
We namen niet de snelste weg, maar de mooiste (denken we).
Heel langzaam veranderde het landschap, van Saguaro’s, naar Pinetree’s, naar loofbomen en kleine bosjes.
We reden via Payson en Camp Verde naar Cottonwood. Een mooie rit met veel stijgingen en dalingen.
We waren wat te vroeg en hebben een bezoekje gebracht aan Tuzigoot National Monument: Tuzigoot zijn de overblijfselen van een zuid Sinagua dorp gebouwd tussen 1000 en 1400. Het staat bovenop een richel die 30 meter boven de vallei uitsteekt. De originele pueblo was op sommige stukken 2 verdiepingen hoog, en het had 87 kamers op de begane grond. Er waren maar een paar deuren, je kon naar binnen via ladders en openingen in het dak. In het begin was het dorp kleiner, er woonden 100 jaar lang ongeveer 50 mensen. In de 1200’s verdubbelde de populatie zich en dit herhaalde zich nogmaals.
De zuid Sinagua leefden van landbouw, ook mijnden ze zout en dreven hier handel mee, ook maakten ze hun eigen potten om in te koken en als opslag.
De ranger die bovenop het gebouw stond vertelde nog wat leuke en minder leuke verhalen: in de verte ligt het plaatsje Jerome, een oude mijnstad waar koper werd gemijnd. Dit koper werd gesmolten om zuiver koper te krijgen. Het bruine gebouw in de verte is de smelterij, deze staat in het plaatsje Clarkdale. De afval van de smelterij belandde in het gebied om de smelterij heen en zo bleek in de jaren 50 dat het hele gebied zwaar verontreinigd was, alles wat er leefde was dood. Ze hebben geprobeerd om de schade te beperken en gelukkig wordt er hier geen koper meer gemijnd.
Toen was het tijd om naar ons verblijf te gaan, het Dead Horse Ranch State Park, we zitten weer in een cabin. Het park zelf valt wat tegen, alle bomen zijn kaal, het is wat naargeestig. We zouden hier 2 nachten blijven, maar we twijfelen er wel een beetje over. Misschien veranderen de plannen nog. Er is geen Wifi en ook de Mifi vangt geen signalen.
Donderdag 9 december
We hadden vandaag naar Jerome willen gaan, het mijnstadje hoog in de bergen, iedereen die we spreken is er helemaal verliefd op. Wel hadden we gisteren al besloten dat we niet nog een nacht in dit State Park wilden blijven, gisteravond wilde ik afwassen en er was niet eens een lamp! Daar sta je dan met je afwas en een zaklamp in de mond om bij te schijnen. Dat was voor mij wel de druppel. Een beetje onderhoud zou niet verkeerd zijn hier.
De bedoeling was dus even naar het stadje rijden, het verhaaltje van gisteren uploaden en een cabin reserveren voor vanavond, dan naar Jerome en daarna richting Williams of Flagstaff. We pakten dus de auto weer in , stapten in en toen vertelde de auto ons dat we een erg lege band hadden rechtsachter. Dat klopte inderdaad en we reden naar een tankstation om er lucht bij te doen. Daarna naar de Starbucks waar lekker snel internet was. Verhaaltje erop gezet, een cabin geboekt in Williams, lekker kopje koffie erbij, mail gecheckt en toen weer naar de auto. En jawel, we waren alweer wat lucht kwijt, dat betekende geen Jerome, maar richting Flagstaff voor een bezoekje aan Alamo of Enterprise. Onderweg was het best mooi, allemaal dennenbossen.
Enterprise zit op het vliegveld maar had geen grote auto’s dus moesten we naar de bandenboer, Discount Tires repareert gratis als je bij Enterprise huurt. Het was er heel erg druk en we moesten de auto laten staan en over 1.5 uur terugkomen. Dus te voet aan de wandel, naar de Target, Albert zijn favoriete winkel (NOT). Na een klein half uur ben je daar toch echt wel uitgekeken als je niets nodig hebt… Dan maar lunchen, moet tenslotte ook gebeuren, we zagen een Chili’s…..en in 1 woord, heerlijk!
Toen was het 1 uur en zou de auto klaar zijn. Komen we aan, is er nog helemaal niets gebeurd, het was gewoon erg druk, maar de meneer die ons te woord stond zorgde er wel voor dat er haast achter kwam. We hebben gezellig staan kletsen met de man, een zoon van een echte Amish uit Pennsylvania. En na nog een uur was de band klaar, er zat een spijker in. Maar goed dat we niet zijn doorgereden want dan was hij ergens echt plat geweest.
En toen maar door naar Williams, inmiddels in de voorspelde regen.
Omdat we toch nog iets wilden doen zijn we naar Bearizona gegaan, de dieren waren ook niet echt dol op de regen maar het was wel leuk om te doen. Er is een drive thru stuk, die deden we eerst, drive slow, don’t stop en keep your doors and windows closed!
Na ons toertje gingen we nog even naar de kadoshop, daar liep een mevrouw met een mooie boa
En er was een walk thru stuk, we hebben niet alles gezien want het regende echt hard en het waaide en het was koud.
Wel hebben we staan kijken en praten met een volunteer bij de 3 grizzly cubs Hannah, Sky en Crockett.
Hier is hun verhaal: het verhaal begint in de lente van 2020. Een hiker liep zijn dagelijkse hike in de foothills van de Rocky Mountains. Het pad liep een beetje omhoog en opeens hoorde hij het geluid van beer cubs. De man draait zich om en loopt snel terug, hij kijkt om en ziet moeder grizzly op volle snelheid aankomen. Ze zet haar tanden in zijn been en hij trekt zijn revolver. Hij kan een paar kogels afvuren en de beer trekt zich terug en de man roept hulp in. De Montana Fish Wildlife en Parks wordt gewaarschuwd en ze gaan op zoek naar de gewonde beer. Ze vinden haar pas de volgende dag met een helikopter en ze is te zwaar gewond om geholpen te worden. Ze besluiten over te gaan tot euthanasie om humanitaire reden.
Nu was het volgende probleem de cubs, ze wisten niet hoeveel het er waren en ze hadden geen enkele kans om te overleven zonder hun moeder. Na 2 dagen kwam er een bericht van een rancher dat hij 3 cubs had gezien op zijn land. Ze wilden direct komen maar dit ging wel een paar uur duren. Ondertussen woedde er ook nog een sneeuwstorm die de cubs zou verjagen naar een gebied waar een mannetjes grizzly woonde. Als deze de cubs zou vinden dan zou dat hun dood worden. Hij waarschuwde zijn zonen en wat buur ranchers en samen omsingelden ze de cubs, vingen ze met lasso’s en stopten ze in een grote afvalcontainer. Ze werden naar Montana Wild in Helena gebracht.
Grizzly cubs kunnen nooit terug gezet worden in het wild, zonder de lessen van hun moeder overleven ze niet. Er werd nu gezocht naar een onderkomen anders moesten deze beertjes ook afgemaakt worden, de klok begin te tikken….
Bearizona Wildlife Park bood zich aan als opvang, het was hun 3e poging om Gizzly’s op te vangen. De US Fish en Wildlife zei in eerste instantie NO, maar de agent die belast was met deze zaak luisterde naar de gepassioneerde argumenten en zei YES!
Een eis was dat er een verblijf werd gebouwd die het beste van het beste was voor de Grizzly’s en na een paar weken kwam de goedkeuring.
De beren verhuisden van Helena naar Williams, 1600 km verderop naar een groot verblijf die lijkt op de plek waar ze zijn geboren.
Ze verloren hun moeder toen ze ongeveer 1 maand oud waren en ze zijn verhuisd na een paar maanden, ze zijn nu 23 maanden oud, heel speels en gelukkig zijn ze samen gebleven. Ze blijven hier verder hun hele leven.
Na dit praatje waren we goed nat, en zijn we onze cabin gaan opzoeken. De mevrouw van de KOA waarschuwde: het wordt heel koud en er wordt sneeuw verwacht. Of we voldoende dekens enzo hadden…Ja hoor, komt helemaal goed. Het is inderdaad koud, de deur tocht, dus daar ligt een handdoek voor en de koelbox houdt hem goed dicht. Ook hebben we een eigen kacheltje bij ons dus met 2 kacheltjes blijft het wel warm vannacht.
Morgen terug naar Las Vegas!
Vrijdag 10 december
Ondanks dat het vroor, hebben we prima geslapen. We werden wakker in een witte wereld, een witte (bijna) kerst!
Eerst had ik een wagen willen reserveren, achteraf ben ik blij dat we dat niet gedaan hebben, want dat was vast wel koud geweest.
We gingen even tanken en daar zaten zelfs de raven stil in de boom, geen zin in bedelen.
De interstate maar weer op en na een paar mijl werd het alweer groen/geel.
Een heel eind rechtdoor
Een uurtje van de tijd af omdat we in een ander tijdzone kwamen (we zaten in Mountain time en zitten nu weer in Pacific time) en zo reden we Las Vegas weer binnen. Je ziet de strip in de verte, dat is nog zo’n 30 mijl rijden.
We reden direct door naar Larry en Andrea en hebben nog even lekker buiten gezeten in een zonnetje onder een staalblauw luchtje.
en ’s avonds lekker uit eten met zussen van Larry, we gingen naar een Japans steakhouse Ohjah, geweldige naam…
Het eten was erg leuk met een kok aan de hibachi tafel, lekker eten met een show.
Vanaf nu reizen we niet meer, we blijven lekker een paar dagen in Las Vegas.
Zaterdag 11 december
Eigenlijk vandaag niet veel gedaan, even naar een winkel voor de laatste dingetjes, koffers een heel stuk ingepakt, alles wat hier blijft weer netjes ingepakt, nog een keer naar de winkel…..
’s avonds heel gezellig een film gekeken, gewoon lekker ontspannen…
Zondag 12 december
En ook vandaag was een echte lazy Sunday. Om niet helemaal vast te roesten op de stoel zijn we met de honden wezen wandelen in Corn Creek, een Wildlife Refuge vlakbij Las Vegas (km of 30, dat is hier vlakbij).
Vogeltjes, mooie uitzichten op de bergen om ons heen, fruitbomen, een oud huis die helemaal uit spoorbielzen is gebouwd. Gewoon een leuke wandeling in een rustig gebied. Het was wel lekker fris maar met een dikke jas was het prima te doen.
Op de terugweg nog even lunch meegenomen en brood voor vanavond.
De middag maar weer een film gekeken, heerlijk in een luie bank die helemaal achterover kan, lekker lui, heerlijk gewoon! Flesje water in de middelconsole,,,
En vanavond heeft Albert gekookt, lekkere scaloppa
Morgen is dan echt de laatste dag.
Maandag 13 december
Om toch een beetje frisse lucht te halen en een beetje actief te blijven, deden we vandaag met Andrea een wandeling bij Lake Mead door de Tunnels.
In 1931 tekende men een constructiecontract met 6 bedrijven, die samen met de regering 30 mijl spoorlijn moesten aanleggen. Over deze spoorlijn moesten alle benodigdheden worden aangevoerd voor de aanleg van de Hoover Dam.
De afgelegen plek waar de dam gebouwd werd, zorgde ervoor dat de tonnen cement zo dichtbij mogelijk gemaakt moest worden. De ingrediënten werden per trein aangeleverd, de mixerij werd een paar keer verplaatst, steeds zo dicht mogelijk bij de rivier.
De spoorlijn liep door 5 tunnels, elk 90 meter lang en 8 m breed.
The Six Companies, Inc. Railroad (de naam van de spoorlijn) werd verlaten na voltooing van de Dam. (1935). Een andere deel, de US Government Construction Railroad section werd nog heel af en toe gebruikt, de laatste keer in 1961 om een generator naar de power plant te brengen
Voordat we Lake Mead bereikten gingen we eerst even kijken of de desert Bighorn Sheep ook in het park lagen (ze zijn daar meestal wel te zien) en jawel…geluk!
Het uitzicht op Lake Mead liet zien dat er ontzettend veel water mist in dit meer. Zo langzamerhand verdwijnt het water, wat natuurlijk niet raar is met de hitte en het waterverbruik van een stad met 2.65 miljoen mensen. Er komt steeds meer rots boven water te liggen. De mensen moeten hier zeer zuinig doen met het water en als je teveel gebruikt dan krijg je een boete. Ook heeft de stad liever niet dat je een gazonnetje rond je huis hebt en stimuleert rotstuinen.
Toen de avond net was gevallen hebben we nog even een rondje door de buurt gereden, sommige huizen zijn helemaal in kerstsfeer, geweldig!
Nu nog even douchen, de laatste dingen in de koffer doen, slapen en dan morgen richting huis. We vliegen om 11.00 via Chicago naar Amsterdam en landen daar iets over 9 uur in de ochtend.
Dinsdag 14 december
We waren vroeg wakker, tegen een uur of 5. We wilden tegen 7 uur vertrekken omdat je nooit weet hoe druk het op de Freeway is. Het is toch altijd een half uur rijden maar het kan dus ook veel langer zijn, vooral in de spits. Ontbeten, alles in de auto en even voor 7 uur namen we afscheid en ving de terugreis aan.
Als afscheid stond er een prachtige regenboog boven Red Rock
En altijd als je vroeg bent, dan is het niet druk en we waren dus een half uur later bij Alamo waar we afscheid namen van ons autootje. Hij heeft ons 2513 mijl (4020 km)rondgereden.
De bus stond al klaar en we waren in een poep en een zucht op het vliegveld. Even de koffers wegen voordat we ze aanbieden: 49.5 lbs en 50lbs. Dat was dus echt op het randje.
Dus inchecken, het wilde niet van te voren omdat op onze vaccinatiebewijzen eerst de dag en dan de maand (12-06) stond en dan zien ze dat in Amerika als december 12. Ik heb dus netjes staan uitleggen dat wij dat dus andersom doen, zie ook de geboortedatum, die staat net zo, en toen kregen we groen licht.
Vlucht 1 was in een oude 757, helemaal vol, gelukkig was de derde persoon van normaal formaat, dus een relaxte vlucht. De wind stond de goede kant op want we waren er zo, in nog geen 3 uur! Net na de start vlogen we over Lake Mead
Op Chicago hebben we even een hapje gegeten en toen konden we praktisch gelijk weer boarden. Deze vlucht was met een Dreamliner en we hadden niemand tussen ons in. Helaas voor mij had ik wel een beweeglijk kind achter me die niet wilde slapen dus ik heb de nodige voetjes in de rug gevoeld.
Even voor 9 uur landden we op Schiphol en toen was de vakantie weer voorbij!
We hebben een mooie vakantie gehad. We hebben ons toch wel verbaasd over de manier hoe er werd omgegaan met alle covid regeltjes. We hebben zoveel mogelijk afstand proberen te houden en zelf gekookt. Ook hebben we in Las Vegas de strip niet bezocht.
Iedereen bedankt voor de leuke commentaren en tot de volgende keer!
Wat is het een mooie reis die jullie maken,veel plezier groetjes
Wat zijn die 3 weken snel gegaan, geniet nog van de laatste dag en goede reis terug, leuk weer mee te lezen. Groetjes Ina en Mike
Het was weer geweldig meegenieten Lyan en Albert